အချစ်အတွက် အလိုအပ်ဆုံး အပိုင်း ( ၁ )
ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်
ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကြီး..ပြန်ဖွင့်ပြီ…။
နွေရယ်လို့ ရင်မှာ တမ်းတမ်းတတ မြည်ကြွေးခဲ့ရသော ကံ့ကော်တော …ရေတမာပင်တန်းအောက် ထိုင်ခုံပြာလေးများ အသက်ဝင်လှုပ်ရှားလာကြပြီ..။ ဂျပ်ဆင်ရှေ့…ရေတမာလမ်းကို ခြေချမိသည်နှင့် ရင်မှာ အတိုင်းအဆ မရှိ ကြည်နူး ချမ်းမြေ့သွားရသည်..။
သုံးနှစ်တာ ကာလ အဓိပ္ပါယ် မဲ့နေခဲ့သော ကျနော့်ဘဝအတွက် ကြည်နူးရွှင်လန်း ခြင်းတွေ လည်း ခိုဝင်လာသည်..။ရက်ပေါင်းများစွာ ခွဲခွာခဲ့ရသော သူငယ်ချင်းများကို တွေ့လိုဇောဖြင့် ဂျပ်ဆင်နောက်သို့ ကျော်ဝင်ပြီး တက္ကသိုလ် ဗဟိုစာကြည့်တိုက်ရှိရာသို့ ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်လာခဲ့မိသည်..။
“ ဒုန်း….အမလေး……….”
“ ဟ…ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…..”
စက်ဘီးတစ်စီးက ကျနော့်နောက်မှ အဖြူထည်ကြီး ဝင်တိုက်သည်..။ တိုက်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်မသွား…။ လမ်းဘေး ပုဏ္ဏရိပ်ခြုံထဲ တိုးဝင်သွားသည်..။ စီးလာသည့် မိန်းခလေး ဝတ်ထားသည်က ဂျင်းစကပ် နောက်ကွဲ ..။ စက်ဘီး ဦးက ပန်းခြုံထဲ တိုးဝင်သွားသည်နှင့် လူက ဖင်ပူးထောင်း ထောင်ကာ စကပ်လေးက ကျောအထိ လန်တက်သွားရှာသည်..။
ဖွေးအုသော ဖင်သားဝင်းဝင်းလေးများက ကျနော့်ရင်ကို ဒုတ်ခနဲ ခုန်လှိုက်သွားစေပြီး အောက်ခံ ဘောင်းဘီ ပန်းနုရောင်လေးကို အထူးအဆန်း ငေးကြည့်နေမိသည်..။ နာကျင်သွားသော ညာဖက် ပုခုံးကို ကိုင်ထားရင်း တဒင်္ဂ မေ့သွားသည်..။
“ ဘာကြည့်နေတာလဲ…..လူကိုက …နှာဗူး….”
ကိုင်းဗျာ…၊ အသလွတ်ကြီး ကောပြန်ပါပြီ…။ ဖင်လန်သွားတာကို ဘယ်သူ မကြည့်မိပဲ နေမလဲ…နော့ဗျာ…။ ရှက်ဒေါသလေး ဖြင့် စက်ဘီးကို ပန်းခြုံလေးထဲက ဆွဲထုတ်နေပေမဲ့..လက်ကိုင်နဲ့ ပန်းခြုံနဲ့ ငြိပြီး ဆွဲမရဘူး…။ သူ့ဖာသာ စက်ဘီးကို ဆွဲလို့ မရတာကိုပဲ ကျနော့်ကို ဘုကြည့် ကြည့်လိုက်ပြန်သည်..။
“ ဒီမှာ…..စက်ဘီး ဆွဲလို့ မရဘူး….ဗျ…”
“ အော်…အင်း……ကောင်းတာပေါ့….”
ဇာတ်လမ်းက ရှည်နေမည် စိုး၍ ခပ်သွက်သွက် လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်..။
“ တောက်…..ယောက်ျား မပီသလိုက်တဲ့ လူ…..”
ကျနော် မကြားချင်ဟန်ဆောင်ပြီး ကျောခိုင်းထွက်ခဲ့သည်..။ အလှရုပ်ကလေး တိုးညှင်းသော ဒေါသသံနှင့် အတူ ကျန်ရစ်ခဲ့ရှာသည်..။
“ ဟိုက်…..ဟို….ဟို….မှာ…..”
ထုံးစံအတိုင်း ကျော်ဝေနှင့် စန်းလွင် ကျနော့်ကို ပြိုင်တူ လက်ညှိုးထိုးကာ ပြူးတူး ပြဲတဲ ကြောက်ရွံ့ ခြောက်ချားဟန် လုပ်ပြကြသည်..။
“ ဘာလဲ….မင်းနှမ လင်ကို တွေ့လို့ လန့်နေကြတာလား….”
“ မင့်ဘွားအေ…ငါ့နှမလင်ကို ငါ့နှမတောင်မှ မလန့်တာ..အစ်ကိုဖြစ်တဲ့ ငါက လန့်ရမလား ကွ….ဖွီ…”
“ အေး…ဒါဖြင့် မလန့်နဲ့….အော်..ဟေ့ ဟိုကောင်ချစ်တီး ကော…”
“ မလာသေးဘူး..ကွ…ငါတို့ရောက်နေတာ ကြာလှပြီ…..”
“ လာကွာ…. ဗယာကြော် တစ်ကျပ်ဖိုး သုံးယောက် သွားစားမယ်….”
ကျော်ဝေက ယခင်ကာလများအတိုင်း ဗယာကြော်သည်ထံ သွားရန် ပြင်လိုက်သည်..။
“ ဟေ့ကောင် ..ကျော်ဝေ..သိက္ခာ မဲ့တယ်ကွ….ကျောင်းဖွင့်ဖွင့်ချင်း လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လောက်တော့ ထိုင်ဘို့ ကောင်းတာပေါ့…..”
“ အေး….လာလာ….မင်းတိုက်……….”
“ အေးပါ….ဆယ့်ငါးကျပ်တိတိ ပါတယ်… မုန့်မစားနဲ့နော်….ဆေးပေါ့လိပ် တစ်ကျပ်ဖိုး….”
“ ငွေရေကြေးရေးက ခွေးချေးပါ…….ဟဲဟဲ……..”
စန်းလွင်က လွယ်အိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဟန်ပါပါဆွဲထုတ်လိုက်ရာ ကျနော်နှင့် ကျော်ဝေ ဝိုင်းကြည့်ကြသည်..။ အတွင်းအိတ်လေးကို လက်ညှိုးလက်မ နှစ်ချောင်းဖြင့် နှုတ်ခမ်းကို စုချွန်ကာ စက္ကူတစ်ရွက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်..။
“ ဟင်…ခွေးမသား….အပေါင်လက်မှတ်ကြီး….”
“ အေးလေ…အဲဒီ အပေါင်လက်မှတ်က ဟောဒါ…..ကဲ…”
ငွေစက္ကူ နှစ်ရာတန်ကြီးက ရွှမ်းခနဲ လက်ထဲ ပါလာသည်..။
“ အိုးခေး….ဒန်ပေါက် သွားစားမယ်….”
ကျော်ဝေက အားရပါးရ အော်သည်..။ စန်းလွင် ငိုမဲ့မဲ့ ကြီးဖြစ်သွားပြီး….ကျနော်တို့အား တစ်လှည့်စီ ကြည့်သည်..။
“ ကျောင်း….ကျောင်းဝင်ကြေး ..အဟီး…မသွင်းရသေးဘူး….စာအုပ်တွေ ရောင်းစားမိလို့ ပြန်ဝယ်ရအုံးမယ်……ဟီး…ရွှတ်…..တက္ကသိုလ် ကျောင်းသားဖြစ်ပြီး…လုံချည်ကလဲ ဒါ..တစ်ထည်ထဲ ဗျ….”
“ သွား…သွား..ကွာ…မင်းနဲ့ မပေါင်းတော့ဘူး…..အပူသည်…”
“ ဒီနှစ်ကုန်တဲ့ အထိတော့ သည်းခံပြီး ပေါင်းကြည့်ပါဦး….အစ်ကို….”
“ အို…ကွာ…မပေါင်းဘူး…မပေါင်းဘူး…သွား….သွား…ကွာ…..သွား………”
ကျော်ဝေက ဟောက်ဟမ်း မာန်မဲပြီး စန်းလွင်ကို ထားခဲ့ကာ ဂျပ်ဆင်ဘေး လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ ပြန်လှည့်လာခဲ့ကြသည်..။ စန်းလွင် မလှမ်းမကမ်းမှ ကုတ်ချိချိ လိုက်ပါလာရင်း…..။
“ အစ်ကို……နဲနဲလောက် ပေါင်းကြည့်ပါအုံး…လား..အစ်ကိုရာ…..”
“ ဟေ့….မပေါင်းဘူး….ငါ့နောက် မလိုက်ခဲ့နဲ့….“
“ ဒီနေ့လေ…..တစ်နေ့ထဲ ပေါင်းကြည့်ပါဗျာ…နော်…..”
“ ဟာ….နေ့ဝက်တောင် မပေါင်းနိုင်ဘူး………”
ကျနော် ကျော်ဝေနှင့် စန်းလွင် လွတ်လပ်စွာ နောက်ပြောင်လာသည်ကို ဘေးမှ ကြည်နူးစွာ ရယ်မောရင်း လျှောက်လာခဲ့သည်…။ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသား ဘဝက ဤနှယ်..လွတ်လပ်ကြည်နူးချင်စရာ…ပါလား…..။
“ အစ်ကို…….အစ်ကို…….ဟိုဟာမလေးဆိုရင် ပေါင်းမလား…ဟင်……”
“ ဘယ်ဟာလေး လဲ…….”
နောက်မှ အပြေး လိုက်လာပြီး…ကျော်ဝေ့ ပုခုံးကို ဆွဲ၍ တိုးတိုးလေး ပြောရင်း သီရိဆောင်ရှေ့မှ မိန်းခလေးအုပ်ကို လက်ညှိုး ထိုးပြသည်..။ ကျော်ဝေက မျက်စေ့မှုန်ဟန် လက်ဝါးလေးဖြင့် နဖူးနားတွင် ကာလျက်….။
“ ဘယ်ဟာ လေးလဲ….”
ဟု အဘိုးကြီး လေသံဖြင့် ပြောရင်း ကြည့်သည်…။
“ ဒီဘက် အစွန်က ..အပြာရင့်လေး…ဘယ်နှယ့်လဲ……“
“ ဟင်…အို…….ပေါင်းမယ်….ပေါင်းမယ်…..ခုဘဲ ပေါင်းမယ်…”
“ ဟင်….တော်လိုက်တာနော်….တော်တော်တတ်တဲ့ ကလေး……ကျွတ်..”
ကျော်ဝေနှင့် စန်းလွင်တို့ကို ကြည့်ကာ ရယ်ရင်း လွယ်အိတ်ကို ပုခုံးထက် လွှဲတင်ကာ ကင်တီးန်ဘက်သို့ ကျနော် ဦးစွာ လှည့်ဝင်လိုက်သည်..။
“ ဟိုက်….အဲဒါမှ ..ဂွ ဘဲ……“
ကျနော့် နှုတ်မှ လွှတ်ခနဲ ထွက်ပြီး ခြေလှမ်းတို့ တုံ့ခနဲ ရပ်သည်…။
“ ဘယ်ဟာလဲ….ဂွ…….”
စန်းလွင်က ခပ်တိုးတိုး မေးသည်…။
“ အဲ..ဟို..ပြိုင်ဘီးလေး ထောင်ထားတဲ့ စက္ကူ ပန်းခြုံနားက….”
“ အမယ်….အဲဒါ …ဂွ မဟုတ်ဘူး….မီးခဲလေး….ဘာမှတ်လဲ…..”
စန်းလွင်က ထိတ်ထိတ်ပြာပြာ ပြောရင်း ကျနော့်ခါးကို ဆွဲထားသည်…။ ကျနော့် ခြေလှမ်းများက ရှေ့တိုးရမလို နောက်ဆုတ်ရမလို…..။
“ ဟယ်…..ကိုကျော်ဝေကြီး…ခဏ….ခဏ……”
“ ဟ….မီးခဲလေးက ကျော်ဝေနဲ့ သိနေတာပါလား……..ကျွတ်ပြီ…..”
ကျော်ဝေက စွေ့ခနဲ စားပွဲနား ရောက်သွားပြီ…အဲ..မီးခဲလေးနှင့် စကားတွေ ပြောကာ ပြောကာ ရယ်ပွဲလေး တွေ ဖွဲ့နေသည်..။ ပြီးမှ ….
“ ဟေ့ကောင်တွေ လာကွ….ဒီမှာ ဒကာ တွေ့ပြီ….ဟဲ..ဟဲ……..”
“ လာလာ…ခွေးမသာ ဘာမသိ ညာမသိနဲ့ လုပ်ပြီ……..”
“ လာပါနော်….ကျွေးချင်တဲ့သူတွေက ခေါ်ရတာ အားနာဖို့ ကောင်းပါတယ်….နော……”
မီးခဲမလေးက အိန္ဒြေ ရစွာ လှမ်းခေါ်သည်..။ ရုတ်တရက်မို့ ခြေထောက်များက လှုပ်ရှားမရချင်…။ အတွင်းစိတ်က အလိုလို ကြောက်ရွံ့နေသည်..။ စန်းလွင်က လည်း စစ်ပြေးဒုက္ခသည် ရဟတ်ယာဉ် တွေ့လိုက်သော ခြေလှမ်းမျိုးဖြင့် စားပွဲနားသို့ လှစ်ခနဲ ရောက်သွားပြန်ပါသည်..။
ကျနော်တစ်ယောက်သာ လွယ်အိတ်ကို ပုခုံး၌ တွဲလောင်းချိတ်ရင်း ကော်ရစ်တာမှ လေးကန်စွာ ဆင်းလာခဲ့မိသည်..။
“ သူက ရဲလင်း…တဲ့….မြန်မာစာ နောက်ဆုံးနှစ်….ဟဲ..ဟဲ…စားနော်….”
ကျော်ဝေက ကျနော့်အား မိတ်ဆက်ပေးရင်း အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲကို အလှူအိမ်ပမာ သဘောထားကာ အားပါးတရ စားနေသည်..။
“ အော်….မြန်မာစာက ကိုး…အဟင်း….ဒါကြောင့် ရိုင်းပင်းကူညီတတ်တဲ့ စိတ်ရှိဟန် တူပါရဲ့ နော်…ထိုင်လေ……”
“ ကျော်ဝေ…..ငါသွားမယ်……..”
ပြင်းထန် ပြတ်သားတဲ့ ကျနော့်အသံကို အားလုံး တအံ့တသြ ငေးကြည့်နေစဉ်…အားလုံးကို ကျောခိုင်း၍ ထွက်လာခဲ့သည်..။ ခစ် ခနဲ လှောင်ရယ်သံလေးက ကျနော့်နောက်မှ ကပ်ပါလာသည်…။
“ အဲသလို မလုပ်နဲ့….မောင်ရာ…..ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း…အို……….ကြည့်….”
ကျနော်နဲ့ နတ္တလင်းသား ချစ်တီးတို့ ပူးပေါင်းငှားရမ်းထားသော အိမ်ကလေး..အိပ်ခန်းထဲမှ အသံဖြစ်၍ ကျနော် ဧည့်ခန်းထဲ၌ ခြေအစုံရပ်တန့်လိုက်ရသည်..။
ခွေးမသား ..ချစ်တီး….ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ မသိ…။
“ ပြွတ်….ပြွတ်…..ချစ်တယ်….ကွာ…သိပ်ချစ်တယ်……ဟင်း….”
“ အာ……အဟင့်..အရိုးတွေ ကျိုးကုန်တော့မယ်…..ဟင့်ဟင့်….မောင်က အရမ်းကြမ်းတာပဲ….ဘာမှန်းလဲမသိဘူး……..”
အမျိုးသမီး အသံက ချိုသာချွဲနွဲ့လွန်းသည်..။ စိတ်ထဲ၌ ကြားဖူးသလိုလို ထင်နေမိသည်…။
“ ကြည့်ပါလား…..သူ့လက်ကြီးက ..စည်းကမ်း ကို မရှိ..အ……….အ.”
ခိုးခိုးခစ်ခစ် ရယ်သံကလေးများနှင့် ကုတင်မှ တကျွိကျွိ မြည်အောင် လှုပ်ရှားသွားလေရာ….အခန်းဝနားကပ်၍ ချောင်းကြည့်လိုက်မိသည်…။
“ ဟယ်………..အချော………..”
ခေါင်းထဲ မိုးကြိုးပစ် ခံရသလို မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားကာ ……၊ မိချောမှာ ကျနော်တို့ အဝတ်ဟောင်းများ လာလာလျှော်ပေးနေကျ ကုလားမလေး..။ အသားမဲလေးပေမယ့် ကိုယ်လုံးက အရွယ်နှင့် မမျှအောင် ကျစ်လစ်မှု ရှိသည်..။
မိချော ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး လှန်ကာ အပေါ်ကျယ်သီးနှစ်လုံး ပြုတ်နေသော အင်္ကျီထဲမှ မို့မောက် ကားနေသော နို့ကြီးများကို ငုံ့စုပ်နေသော ချစ်တီးနဖူးအား ခိုးခိုးခစ်ခစ် ရယ်မောရင်း တွန်းရင် ရှောင်တိမ်းနေခြင်းတည်း…။
ချစ်တီးက ဘေးတစောင်း အနေအထားထိုင်နေရာမှ ရုတ်တရက် မိချောလေး ကိုယ်ပေါ်သို့ ကားယား ခွပစ်လိုက်ရာ မိချော မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းသွားပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းကို ထောင်ပစ်လိုက်သည်..။
“ ဟာ…..ဒီလိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့…..ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း……”
“ ချစ်လို့ပါ….မိချောရယ်……”
မောဟိုက်ခြောက်ကပ်သော အသံကြီးဖြင့် ချစ်တီးက ပြောရင်း မိချောနို့ကြီးတွေကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေပြန်သည်..။ အပျိုမလေး မိချော ခမျာ မျက်စေ့မျက်နှာ ပျက်ပျက်ဖြင့် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လိမ်ကျစ်ကာ ရုန်းကန်နေလေသည်..။
ချစ်တီးက မိချောကိုယ်ပေါ်သို့ အလျားလိုက် ဆန့်၍ မှောက်ချလိုက်ရာ မာတောင်တောင် လီးကြီးက မိချော စောက်ပတ်လေးကို ထောက်မိသွားဟန် တူသည်..။ မိချော တစ်ကိုယ်လုံး ကတုန်ကရီ ဖြစ်လာပြီး ချွေးကလေးများ စို့အောင် ရုန်းကန်ရှာသည်..။
“ ငြိမ်ငြိမ်လေး….နေစမ်းပါ…ချောရာ….”
လှိုက်လှိုက်မောမော အသံကြီးဖြင့် ချစ်တီး ပြောရင်း လက်တစ်ဖက်က မိချောထမီအောက်စကို ဆွဲလှန်လိုက်သည်..။ မိချော…နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ရင်း ကတုန်ကရီ ညည်းတွားသည်..။ လက်တစ်ဖက်ကလဲ မိချော သူ့ထမီစကို အတင်းဆွဲဖုံးပစ်နေသည်..။
လှန်သူကလှန် ဖုံးသူက ဖုံးနှင့် အတန်ကြာ ပဋိပက္ခ အသွင်ဆောင်နေပြီးမှ ချစ်တီးက မိချောရဲ့ ထူအမ်းအမ်း နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲစုပ်ယူထားလိုက်ရာ မိချောခမျာ သံပတ်ကုန်၍ ရပ်သွားသည့် စက်ရုပ်လေးအလား ငြိမ်သက်သွားရှာလေသည်..။
ဤအခြေအနေမှာပင် ချစ်တီးက မိချောထမီကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲကာ ခါးကို ကြွလှန်ပစ်လိုက်သည်..။ အားပါးပါး….ကျွတ်…၊ ကျနော် ပါးစပ်မှ ယောင်ပြီး ထမအော်မိစေရန် အတော်လေး သတိထားလိုက်ရပါသည်..။မိချော စောက်ဖုတ်ကြီးက အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ပင် ကြီးမားဖောင်းကားနေခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်..။
ကောက်ကွေး မဲမှောင်နေသော စောက်မွှေးများကလည်း ထူပိန်း ကြပ်ခဲနေသည်..။ ဗလကောင်းကောင်း ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ချစ်တီး၏ ဗလာကျင်းနေသော အပေါ်ပိုင်း ကြွက်သားများက ဖုထစ်ကြွတက်ကာ အပြိုင်းပြိုင်း ထနေသော ကြွက်သားကြီးများကို မိချော တုန်လှုပ်စွာ ငေးကြည့်နေသည်..။
“ မ….မလုပ်ပါ..နဲ့….မောင်ရယ်…နော်….မိချော…ကြောက်တယ်……..”
“ ဘာကို ကြောက်တာလဲ….ချော…ရယ်…”
နှစ်ယောက်စလုံး၏ အသံများက မူမမှန်သကဲ့သို့ ချောင်းကြည့်နေသော ကျနော့်ရင်ထဲ၌လည်း တုန်ရီ မောဟိုက်လာသည်..။ ရင်များ ခုန်လွန်းနေ၍ ကတုန်ကရီနှင့် ချွေးများပင် စီးကျလာနေသည်..။
“ အ…အ……ကျွတ်…….သေချင်လိုက်တာ….နော်…..”
မိချော၏ ငိုသံပါနေသော အသံလေးက သိသိသာသာကြီး တုန်လှုပ်ခြောက်ချားနေသည်..။ ချစ်တီးက သန်မာသော လက်မောင်းကြီးများဖြင့် မိချော နို့ကြီးများပေါ်မှ ပြားသွားအောင် ဖိအုပ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း တရွရွ ပွတ်ပေးနေသကဲ့သို့ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်..။
“ အဟင့်…..မောင်….အဲ.လို….အနိုင်မကျင့်နဲ့….ဟင့်အင်း….ဟင့်………”
မိချော ချစ်တီးကို သူမကိုယ်လေးပေါ်မှ တွန်းပစ်နေသော်လည်း ကျောက်ဆောင်ကြီးတစ်ခုကို ပွတ်သတ် တွန်းလှဲနေသည့်အလား ချစ်တီးက လုံးဝ မဖြုံချေ…။
အဝတ်မဲ့သော ဆီးစပ်နှစ်ခုက တင်းတင်းကြီး ဖိကပ်မိသွားကြသည်..။ ကျနော် တစ်ကိုယ်လုံး တုံတုံရီရီ ဖြစ်သွားကာ ဒူးများ ချောင်ချင်လာသည်..။ အာခေါင်များ ခြောက်ကပ်၍ ပေါင်ကြားမှ လိင်တန်ကြီးကလည်း မျက်စေ့မှ သတင်းပို့ချက်ကို လက်ခံကာ တဆတ်ဆတ်..ခါရင်းဖြင့် မာတောင်လာလေတော့သည်..။
ချစ်တီး မိချော ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲထောင်လိုက်ရာ ပေါင်လေးနှစ်ခုကြားမှ စိုလဲ့သော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ပြူးပြီး ကားထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေတော့သည်..။ မိချောက တုန်လှုပ်သော လက်လေးများဖြင့် ချစ်တီး လက်ဖျံကြီးကို ကုတ်တွယ် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း မျက်နှာလေးကို တစ်ဖက်သို့ စောင်းချထားသည်..။
“ မောင်…..မကောင်းဘူး……မောင်…မကောင်းဘူး….“
ဟူ၍သာ ထပ်တလဲလဲ တီးတိုးရေရွတ်ရင်း တရှုံ့ရှုံ့ ငိုနေသည်..။ ချစ်တီးက ဂရုမစိုက်…၊ သူ၏ ပြင်းထန်စွာ တောက်လောင်နေပြီဖြစ်သော ရာဂ မီးကို ငြှိမ်းသတ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့…။ လှုပ်ရှားမှုများက ကြမ်းတမ်းသလိုကြီး ဖြစ်လာသည်..။ အသက်ရှူသံကြီးက အခန်းအပြင်မှပင် ကြားနေရသည်..။
“ အ..အာ…..အို….အိုး…..မောင်..မကောင်းဘူး……ဟင့်အင်း…အို…..”
စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဖြင့် ပိုင်ပိုင်ကြီး ပွတ်သပ်ကာ လက်ညှိုးဖြင့် ထိုးသွင်းမွှေနှောက် လိုက်သောအခါ မိချောမှာ လူးလွန့်သွားသည်..။
အားတင်းစေ့ကပ်ထားသော ပေါင်နှစ်ချောင်းမှာလည်း မသိမသာ ဆတ်ခနဲ ကွာဟသွားလေသည်..။ ချစ်တီးက လူလည် ..။ လျှပ်တစ်ပျက်အတွင်းမှာပင် သူ့တန်ဆာကြီးကို မိချော၏ စောက်ဖုတ်ဝလေးထဲသို့ တေ့၍ ဆတ်ခနဲ ဖိသွင်းလိုက်သည်..။
“ ဗြွတ်…..အ…အ…..အ .မလေး…….မောင်……..”
တစ်လုံးချင်း ရေရွတ်မြည်တမ်းရင်း ကုလားမလေး ရှုံ့မဲ့ သွားသည်..။
“ ခွေးမသား…..မတော်တရော် ဖြဲထည့်နေပြန်ပြီ…………”
ဟု ကျနော့်စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်လိုက်မိသည်..။ ကုလားမလေး ခြေနှစ်ချောင်း မှာ လေထဲ ဆတ်ဆတ်ခါ လှုပ်ရမ်းနေရှာသည်…။
“ မရဘူး….မရဘူး……အာ…..နာတယ်…..နာတယ်….”
ကုလားမလေး မိချောခမျာ…ချစ်တီးရင်ဘတ်ကြီးကို တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသော လက်အစုံဖြင့် တွန်းထားရင်း အော်နေရှာသည်..။
“ ဗြစ်…..ဖွတ်….ပလွတ်….ဗြစ်…..အား…သေ…ပြီ……”
ဒီကောင် လိုးနည်းတော့ အကျွမ်းသား….၊ အပျိုမလေး မိချော၏ စောက်ပတ်လေးမှာ ပေါင်နှစ်ချောင်းပင့်ထောင်ထားသည့်တိုင်အောင် တင်းတင်းကြီး စေ့ကပ်လျက် ရှိနေသည်..။အတင်းထိုးထည့်လိုက်သော ချစ်တီး၏ လီးထိပ်ရဲရဲကြီးက စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခြမ်းကို အတင်းဖြဲပြီး ဝင်နေရာ..၊ တစ်ဖြစ်ဖြစ်မြည်ရင်း တစ်ထစ်ချင်း လိုးသွင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်…။
“ အရမ်းကြပ်တယ်….မောင်ရဲ့…မလုပ်….မလုပ်ပါ..နဲ့…နော်….”
“ နောက်တော့…ချောင်သွားမှာပါ…ချောရဲ့….ပေါင်ကို ကားပေးနော်……..”
မောနေသော အသံကြီးများဖြင့် အပြန်အလှန် တီးတိုးပြောနေကြသော်လည်း ကျနော်က ကြားနေရသည်..။ လီးကြီး ဝင်သွားပြီ ဆိုကတည်းက မိချော အသားလေးများ ဆတ်ဆတ်ခါနေသည်ကို တွေ့နေရသည်..။ပိပြားနေသော ဖင်သားကြီးများနှင့် ချွေးပြန်ကာ ပြောင်လက်နေသော ပေါင်လုံးကြီး နှစ်ဖက်မှာ သိသိသာသာကြီး ပုဇွန်ဆိပ်ခုန်လေး ခုန်နေရှာသည်..။
“ နာလိုက်တာ….မောင် ရယ်…အာ..အ……အ…ကျွတ်..ကျွတ်……”
ဤမျှ ကြီးမားဖောင်းကားနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးပင်လျင် ချစ်တီး၏ အလိုးကို အကြိတ်အနယ် ခံနေရရှာပေရာ ..မအေလိုး ချစ်တီး …၊ ဒီကောင့် လီးဟာ…မနဲမနော ဒစ်ကြီးပင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကျနော် စိတ်လှုပ်ရှားစွာ တွေးလိုက်မိပါသည်…။
နက်ပြောင် ဝင်းလက်နေသော မိချော၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးများမှာ ထူအမ်းအမ်းကြီးများ ဖြစ်ပေရာ…ချစ်တီး၏ လီးတန်ကြီး တိုးဝင်သွားတိုင်း …
“ ဗလွတ်..”
ခနဲ ဂလိုင်သံလိုလို အသံကြီး ထွက်လာပြီး…၊ ချစ်တီး ဖင်ကြီး ပြန်လည်ကြွတက်သွားတိုင်းလည်း ..“ ဘွတ်…” ခနဲ မြည်သံ ထွက်သွားလေသည်..။
“ ဗလွတ်….ဘွတ်……အား…ကျွတ်..ကျွတ်…..ဘွတ်…ဗလွတ်…..ဗြစ်……အို့…အိုး….သေပါပြီ…နော်…..ဟင်း ဟင်း…..”
အဆက်မပြတ် တိုတောင်းသော အသံလေးများ နောက်မှ မိချော အော်ဟစ်ညည်းတွားသံလေးများ ကပ်ပါလာလေ့ရှိရာ…. ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး မရိုးမရွ ဖြင့် ခန်းစီးထရံကို အတင်းဖြဲ ချောင်းကြည့်နေမိသည်..။
“ ဟဲ့…..မောင်ရဲလင်း…..မိချော..တစ်ယောက် မလာဖူးလား….”
“ အံမာလေး………”
ကျနော်လန့် ခုန်လိုက်မိသည်..။ ကျွတ်ပြီ….၊ မိချော အမေ…ဒေါ်အမီနာ……အိမ်ပေါ်တန်းတက်လာသည်..။ ကျနော် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်သွားသည်..။
“ ဟာ….အန်တီ…အင်္ကျီတွေ လာယူတာလား….”
“ ဟင်…မိချော လာမယူဘူးလား…ငါ လွှတ်လိုက်တာ ကြာပြီ…ကွဲ့..”
“ ကျနော် ခုမှ ကျောင်းက ပြန်လာတာ….အန်တီ..ထိုင်အုံးလေ…”
စကားပြောရင်း လွယ်အိတ်ကို စားပွဲပေါ်သို့ ပစ်တင်ထားခဲ့ပြီး ဖိနပ်ချွတ်မှ မိချော ဖိနပ်ကို ခြေသုတ်ခုံဖြင့် ဖုံးအုပ်နေရသည်..။
“ အေး….ဒီဘက်လာရင် …ပြောလိုက်ပါကွယ်….ငါ ဈေးသွားရအုံးမှာ….”
“ ဟုတ်ကဲ့…..ပါ…အန်တီ…သိပ်မနာပါဘူး…”
“ ဘာ ကွဲ့….”
“ အော်…သူလာရင်…သိပ်မကြာပါဘူး…..အင်္ကျီတွေပေးပြီး..လွှတ်လိုက်မှာ..ပြောတာ….”
ကုလားမကြီး ပြန်ဆင်းသွားပြီးသည်နှင့် ကျနော် အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းတွင် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်မိသည်..။အိပ်ခန်းထဲမှ တွန်းထိုးရုန်းကန်သံများ ကြားလိုက်ရပြီး မိချော ကျနော့ရှေ့မှ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ပြေးထွက်သွားလေသည်..။ အိပ်ခန်းထဲမှ ချစ်တီး ထွက်လာသည်..။
မျက်နှာက ဗိုက်နာပြီး အိမ်သာရှာမတွေ့လို့ ဝမ်းမသွားရသူ မျက်နှာမျိုး မအီမသာဖြင့် ပုဆိုးပြင်ဝတ်ရင်း ..။
“ တောက်…..တစ်ချီတောင် အလုအယက်…..ဟင်း….”
“ မအေလိုး…ကောင်မလေး ပြဿနာ ရှာရင် ခက်အုံးမယ်…….”
“ စည်းရုံးထားတာ ကြာပြီ ကွ…..ဟီး….မိုက်တယ် ကွာ…….ပြည့်တယ်….ဖောင်းကားပြီး စီးခနဲ..စီးခနဲ…..”
“ တော်….တော်….ဟေ့ကောင်…..မင်း အဲဒီကောင်မလေးကို ယူရမယ်….”
“ ဟ….ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…..မင်ကလဲ….ဒါကတော့……”
“ မင်း အူကြောင်ကြောင် မလုပ်နဲ့…ကိုယ့်လူ….ငါကိုယ်တိုင် ဒေါ်အမီနာကို ပြောပြီး ပေးစားမှာ….”
“ ကျောင်းပြီးမှ လေ….. မင်းကလဲ…..ဟဲဟဲ…”
“ အေးပါ…..ကျောင်းမပြီးခင် ဗိုက်ကြီးလာရင်…လဲ ယူရမှာ…..”
ချစ်တီး ကျနော့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး ရှုံ့မဲ့သွားသည်..။
“ မင်း ….အများကြီး လိုပါသေးတယ်….ရဲလင်း ရာ…..”
ဟု ပြောလိုက်သည်..။ အပြင်၌ မိုးရိပ်တို့ ဆင်စပြုလာသည်..။ အဆောင်ရှေ့မှ စိန်ပန်းပင်အိုကြီးထက် အရွက်တို့ ကင်းစင်နေသည်..။ ရဲရဲနီသော စိန်ပန်းပွင့်တို့ လမ်းပေါ်၌ ပြန့်ကျဲနေသည်..။အပင်ပေါ်၌ ပွင့်နေကြသလို မြေသို့ ကြွေသည့်တိုင်လည်း စိန်ပန်းပွင့်တို့ အရောင်ကား နီစွေး တောက်ပနေဆဲပါတကား….။
“ ရဲလင်း…..ကွ….ဟေး……ဟာ…လွတ်ရုံလေး တောက်…..”
“ ရှီး…..ကျွိ………….”
ကျနော် ဘရိတ်ကို ခြေမှ ဖိနင်းပြီး ကလပ်ရှ် ကို လွှတ်လိုက်သည်နှင့် အီဇူဇူး ဆိုင်ကယ်လေး တုံ့ကနဲ ရပ်သွားသည်..။ ဆိုင်ကယ်ပြေးလမ်းတစ်လျှောက် ဖုံလိပ်များ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်..။ ပိန်လိမ်နေသော ကတ္တရာတိုင်ကီတစ်လုံးက ဂျောက်ကမ်းပါးထိပ် သုံးပေအကွာ၌ ချထားသည်..။
ယင်းတိုင်ကီကို ပတ်၍ ပထမဆုံး ချစ်တီး (ခေါ်) သီဟက ဟွန်ဒါ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် ပတ်မောင်းသွားခဲ့ပြီးပြီ…၊ ကျနော်က ဒုတိယ အသုတ် ပတ်ပြရခြင်း ဖြစ်သည်..။
သီဟ ၊ကျော်ဝေ ၊ စန်းလွင် ၊ ကျနော် ၊ မော်ကြီးနှင့် ဆိုင်ကယ် ဝါသနာရှင် များ ကျောက်ရေတွင်း ဂေါက်ကလပ် ရှေ့ဘက် ၊ အစိုးရ ဂဝံကျောက်များ တူးဖော်ထားရာ ချောက်ကြီးအစပ်၌ အပျော်တမ်း ဆိုင်ကယ် စီး ပြိုင်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်..။
ထိုအထဲတွင် ဒေသကောလိပ်မှ ကျောင်းသူလေးများ ၊ ပင်မ စီးပွားရေးနှင့် သချာၤတို့မှ သူငယ်ချင်း မိန်းခလေးများလည်း ပါလာကြသည်..။ စတင်စီးနေကြစဉ်က ဆိုင်ကယ်စီးရေ များသော်လည်း ကတ္တရာပုံး တိုင်ကီကို ချောက်ကမ်းပါးဘက်သို့ ပိုမို တိုးကပ်ပြီး စီးရသောအခါ လိုက်ပါလိုသူဦးရေ နည်းပါးသွားသည်..။
တစ်ဖက်စွန်းတွင် ချောက်ကြီးက ပေ ( ၄၀ ) ခန့် နက်ရှိုင်းစွာ ရှိနေသည်..။ နောက်ဆုံး အခေါက် မြေအစွန်း ၂ ပေသာ ချန်ပြီး တိုင်ကီကို ပတ်ရသောအခါ သီဟနှင့် ကျနော် နှစ်ယောက်သာ ကျန်ရှိနေတော့သည်..။ သီဟက ကျနော့်အား စပ်ဖြီးဖြီး ကြည့်ကာ ဆိုင်ကယ်အင်္ဂျင်ကို …ဝူးခနဲ ဝူးခနဲ လီဘာဆောင့်ဆွဲပြီး ရိပ်ခနဲ ဆောင့်ထွက်သွားသည်..။
မြေသား က ဂဝံကျောက်ဆိုသော်လည်း ဆိုင်ကယ်အလေးချိန်နှင့် လူအလေးချိန်ကို ခံနိုင်ရည် မည်မျှ ရှိသည်ဟု ကျနော်တို့ မစမ်းသပ်ဖူး…။ ထို့ကြောင့် လျင်မြန်စွာ မြှားတစ်စင်းကဲ့သို့ ခုန်ထွက်သွားသော သီဟ နောက်သို့ ကျနော် ထက်ကြပ်မကွာ လိုက်ခဲ့သည်..။
သီဟ ဆိုင်ကယ် နောက်ဘီးယက်အားဖြင့် မြေစိုင်မြေခဲများ ချောက်ထဲသို့ ဝေါခနဲ ပဲ့ကျကုန်သည်..။ ကျနော့် အတွက် တစ်ပေကျော်ကျော်မျှ သာ ကျန်ရစ်တော့သည်..။ ထို့ကြောင့် ဆိုင်ကယ် ရှေ့ဘီးကို ဆတ်ခနဲ မော့တင်လိုက်ပြီး အင်ဂျင်ကို အစွမ်းကုန် မြှင့်တင်ပေးလိုက်ပြီး တိုင်ကီအား ပွတ်ဆွဲလျက် ကမ်းပါးဘေးမှ ဖြတ်ကျော်လိုက်ရတော့သည်..။
“ ဟာ ….ရဲလင်း…….သွားပြီ…”
ရင်ထဲ အေးခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ဒုန်းခနဲ မြေကြီးနဲ့ ရှေ့ဘီး ထိလိုက်ကာ ဆိုင်ကယ်လေးက ပေါ့ပါးစွာ ခုန်ပျံထွက်သွားမှ ကျနော့်ရင်ထဲ ဆို့ကြပ်နေခြင်းများ သက်သာသွားရလေသည်..။
ဝိုင်းကြည့်နေကြသော လူအုပ်ထဲမှ လက်ခုပ်သံများ ဆူညံစွာ ထွက်ပေါ်လာပြီး…ကျနော့်ဆိုင်ကယ်ကို မြက်ခင်းဘေး၌ ရပ်ပစ်လိုက်သည်..။ ခေါင်းမှ ဦးထုပ်ကို ချွတ်လိုက်ပြီး လူအုပ်ထဲသို့ တစ်ချက် မျက်လုံး ဝေ့ကြည့်လိုက်မိသည်..။
“ ဟင်…မီးခဲမလေး….”
နေကာမျက်မှန် အနက်လေးဖြင့် လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးကာ ခုန်ဆွ ခုန်ှဆွ လုပ်နေသော မီးခဲမလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်..။
“ တော်သေးတယ်….သေကုန်ပြီ မှတ်ထာ… ”
သီဟက ဂယောင်ခြောက်ခြားအသံကြီးဖြင့် မျက်နှာ ဖြူဖတ်ဖြူရော်ဖြစ်ကာ တိုးတိုးကပ်ပြောသည်..။
“ မင်းနောက် ကပ်မလိုက်ရင် …ငါကျွတ်မှာ ….မြေကြီးက အက်ပြီး ပဲ့ကျနေပြီ…ဟူး….ဘုရားမလို့….အမလေးလေး…..”
“ ခွေးမသား ကျော်ဝေတို့ ဆတ်ဆော့တာ… သူတို့လဲ အစအဆုံး မစီးနိုင်ပဲနဲ့ မခံချင်လို့သာ လုပ်ရတာ..ဆိုင်ကယ်နဲ့ ဝေးနေတာ ကြာပြီ….”
ကျော်ဝေနှင့် စန်းလွင်က သူတို့၏ ဟွန်ဒါ ဆိုင်ကယ်များပေါ်သို့ အဖော်မိန်းကလေးများကို တင်လျက် ပြန်ကြရန် လက်မြှောက်ပြသည်..။ သီဟက….
“ သွားနှင့်ကြ…..”
ဟု အော်ပြောလိုက်သည်..။ စုစုပေါင်း ဆယ့်နှစ်စီးခန့် ဆိုင်ကယ်များ ကျောက်ရေတွင်း ဂေါက်ကွင်းဘေးမှ တောလမ်းလေးအတိုင်း ဖုံတထောင်းထောင်းဖြင့် ဖြတ်မောင်းသွားကြလေသည်..။
“ ရဲလင်း….မင်း ငါ့ညီမကို တင်လာခဲ့ကွာ….”
“ ဟာ…..ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက်…….”
“ လုပ်ပါကွ…..ငါ မိချောနဲ့ (၈) မိုင်မှာ ချိန်းထားလို့ပါ…..မာလာကို မင်းပြန်မှာပဲ..ဥစ္စာ..သူ့ကို ဒေသ အဝမှာတင် ချပေးခဲ့….”
“ ဘယ်မှာလဲ…..မင်းညီမ…ချောလား…….”
“ ခွေးမသား…..စကားကောင်းကောင်းပြော….ဟိုမှာ……”
“ ညိုသီ…ဒီကိုလာ….ညီမလေး….ရဲလင်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်ခဲ့နော်….ကိုကြီးဆိုင်ကယ်က ရှစ်မိုင်မှာဝင်ပေးခဲ့ရမှာ….သိလား….”
ညိုသီ ဆိုသော မီးခဲမလေး မျက်နှာဝယ် တဒင်္ဂအတွင်း အရောင်အသွေး စုံအောင် ပြောင်းသွားသည်ဟု ထင်သည်..။ ပြီးမှ …ကိစ္စ မရှိပါဘူး…ဆိုသော မျက်နှာလေးဖြင့် ကျနော့် ဆိုင်ကယ်နား လာရပ်သည်..။
“ ကဲ….ငါသွားမယ်….ရဲလင်း….”
“ စိတ်ချသွားပါ….”
ကျနော် သီဟအား ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်ရာ…သီဟက ..ခွေးမသား ဟု ပါးစပ်လှုပ်ကာ ဆဲပြသွားသည်..။ ဂျင်းစကပ်တိုတိုလေးနှင့် ညိုသီ့ ပေါင်တန်လေးများက ဖွေးဥနေသည်..။ ရာသီဥတု ရုတ်ချည်း ပြောင်းလဲသွားသည်..။
“ ဟင်….မိုးတွေ မဲလာပြီ…မိုးရွာမလား မသိဘူး…..”
“ ဟုတ်တယ်….ကဲ..ညီမ…တက်..သွားကြစို့….”
ဖုံးဖုံးဖိဖိ လေး ကယ်ရီယာပေါ် ထိုင်ပြီးမှ ဆိုင်ကယ်ကို ကျနော် မောင်းထွက်ခဲ့သည်..။ လေက ရှေ့မှ ပင့်တိုက်နေသည်..။ လမ်းက လှည်းလမ်းမို့ ဆိုင်ကယ် အပေါ့စားလေးမှာ မြင်းရိုင်းတစ်ကောင်လို ခုန်ပေါက် နေသည်..။
“ ကျသွားမယ်နော်…..ဖက်ထား….”
“ ဘာ…..ပြောတယ်….”
“ ခါးကို ဖက်ထားလို့…လေ..ကျမှာစိုးလို့….”
“ ကျ..ကျ….မဖက်ဘူး…..”
ခွေးမလေး…တကယ်မဖက်ပဲ ကယ်ရီယာခုန်ကိုသာ ကိုင်ထားလေရာ ကျနော် တကယ် စိုးရိမ်မိသွားသည်..။ ဆိုင်ကယ်ကိုလည်း အညင်သာဆုံး အရှိန် လျှော့မောင်းခဲ့ရသည်..။ဂဝံမြေနီလမ်းထက် ဖုံတို့ တသောသော..အလုံးလိုက် ထလျက်ရှိရာ ဦးထုပ်ဆောင်းထားသော ကျနော့်အတွက် ပြဿနာ မရှိသော်လည်း မီးခဲမလေးအဖို့ မွှန်ထူနေပေလိမ့်မည်…။
မိုးဦးလေဦးမို့ လေကလည်း ပြင်းထန်စွာ တိုက်လာသည်..။ မင်္ဂလာဒုံ လေယာဉ်ကွင်းမှ လေယာဉ်ပျံကြီးများကို မြင်နေရသည်..။
“ ကျတော့မယ်…..”
ညိုသီက အသံလေး စူးစူးလေးနဲ့ အော်သည်..။ ကျနော် ဆိုင်ကယ် ရပ်ပေးလိုက်သည်..။ ဆောင့်ရပ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး ညိုသီက ကယ်ရီယာခုံပေါ်မှ လွင့်ကျသွားလေသည်..။
“ အာ…အာ……….ဖုံး…”
မြေကြီးပေါ်သို့ သုံးလေးပတ်မျှ လည်ပြီး ဒယီးဒယိုင်ဖြင့် မြေနိမ့်ပိုင်း လျှိုလေးထဲသို့ လိမ့်ဆင်းသွားသည်..။ ကျနော် ဆိုင်ကယ်ကို ကမန်းကတန်း ဒေါက်ထောက်ထားခဲ့ပြီး ညိုသီ့နောက်သို့ ပြေးဆင်းခဲ့ရသည်..။တအင်းအင်း ငြီးညူရင်း ညိုသီ ကမူတစ်ခုဘေး လဲနေဆဲ…။
“ အိုး…..ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ….ဟင်……..”
ဟာ…ညိုသီ့စကပ်လေးက ဗိုက်ပေါ်အထိ လန်တက်နေသည်..။ ဖြူဖွေးဝင်းလက်နေသော ပေါင်တန်ကြီးနှစ်လုံးအကြားမှ အတွင်းခံဘောင်းဘီကလေးက စောက်ပတ်ကြား၌ ညှပ်နေသည်..။
နီကျင်ကျင် စောက်မွှေးလေးများက ဘောင်းဘီလေးထဲမှ တစ်ပင်စ နှစ်ပင်စ ထွက်ပြူနေသည်..။ ပေါင်နှစ်လုံးက လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ဖြဲကားထားသလို ဖြစ်နေရာ စောက်ပတ်ဖြူဖြူဖောင်းဖောင်းလေးမှာ ခုံးမို့ နေသည်..။
“ အား….ကျွတ်ကျွတ်….အ….နာတယ်….နာတယ်…”
“ ဘယ်နားက နာတာလဲဟင်…….ညီမ…”
“ ခြေထောက် …ခြေထောက် အင်ဂယ် လည်သွားတယ် ထင်တယ်….အရမ်းနာတာပဲ….ကျွတ်ကျွတ်…အ..ဟင်း…ဟင်း…..”
နှုတ်ခမ်းစွန်းလေးကို အပေါ်သို့ တွန့်ကွေးလျက် ရှုံ့မဲ့ပြီး…သူမ၏ ဒူးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ ကုန်း၍ ကုန်း၍ ဖိနှိပ်နေသော ညိုသီ့ အမူအယာလေးမှာ ပကတိ ကလေးငယ်တစ်ဦးပမာ အပြစ်ကင်းလှသည်..။ လုံးဝန်းပြည့်တင်းသော ရင်လေးနှစ်မွှာက လက်အစုံကို အရှေ့သို့ စုယူလိုက်ခြင်းကြောင့် ရင်ညွန်ဆီမှ ခုံးထပြူးထွက်လာပြီး ဘလောက်စ် အင်္ကျီလေးထဲမှ ခုန်ထွက်လာတော့မယောင်…။
ကျနော့်ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုံလာသည်..။ ခြောက်ကပ်လာသော လည်ချောင်းမှ အားပေးစကား ပြောရန်ပင် အားယူ၍ မရနိုင်လောက်အောင် တစ်ဆို့နေသည်..။ဂျင်းဘောင်းဘီထဲမှ တဒိုင်းဒိုင်း သွေးတိုးနှုန်းနှင့် အတူ မာတောင်လာသော လီးကြီးမှာလည်း ဖုံးမရဖိမရ…။
“ အစ်ကို ထူ…ထူပေးမေယ်..နော်..အညို…”
ချာတိတ်မက ကျနော့ကို ခပ်စူးစူးလေး မော့ကြည့်သည်..။
“ သူများကို ..အညိုလို့ မခေါ်ပါနဲ့….”
“ ဗျာ……ဘာ..ဘာဖြစ်လို့လဲ..ဟင်..”
“ အညို ဆိုတာက ကျုပ်ရည်းစား ခေါ်ဖို့ ထားတာ….”
“ အော်….အော်….ကောင်းပါပြီ…ခွင့်လွှတ်ပါ…မညိုသီ..”
“ ညိုသီလို့ ခေါ်လည်း ပြည့်စုံပါတယ်….မ..ထည့်စရာ မလိုပါဘူး…..”
ကျနော့် ရင်ထဲ ကျင်ခနဲ တစ်ချက် စူးစူးရှရှ ခံစားလိုက်ရသည်..။ သည်လို မာကျောကျောလေးမို့လည်း မီးခဲလေး ဟု အများက ကင်ပွန်း တတ်ခဲ့ကြဟန် တူသည်..။ သူ့အစ်ကို သီဟ ကိုတော့ ကပ်စေးနှဲ ကော်တစ်ရာမို့ ကျနော်တို့က ချစ်တီးဟု ခေါ်ခဲ့ကြသည်…။
ရင်ခုန်စရာ မျက်နှာ နုနုလေးဝယ် မာနရိပ်လေးများ ယှက်သန်းကူးလူးနေကြသည်ဟု ကနော် ထင်သည်..။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးကို စိန်းစိန်းကြီး ကြည့်နေမိသည့် ကျနော့် မျက်လုံးများကို တော့ သူမ ရင်ခုန်သွားဟန် တူသည်..။
“ ဘာလို့ သူများကို အဲဒီလောက် စိုက်ကြည့်နေတာလဲ…ဟွန်း….”
“ ဆောရီးကွာ…..”
တောက်…သေလိုက်ပါတော့ကွာ….အဲဒီပါးစပ်က သိပ်လှလွန်းလို့ ကြည့်နေမိတာပါ….လို့ ပြောရမဲ့ အစား ဆောရီး တဲ့…။ မိုးရိပ်တွေ နောက်က ဖုံလုံးကြီးတွေကို တွန်းထိုးမောင်းထုတ်ရင်း တဝေါဝေါ ရွာချလာသော မေလယ်မိုးက စစ်မကြေငြာပဲ ရွာချလိုက်တော့သည်..။
“ ဒီလိုပဲ…ကြည့်နေတော့မှာလား….ဒီမှာ မိုးတွေ စိုကုန်ပြီ…ဗျ…”
ဟုတ်သည် မိုးရေများကြောင့် သူမ တစ်ကိုယ်လုံး အပါးစား အင်္ကျီလေးအောက်မှ ဘရာစီယာလေးက ချပ်ချပ်ယပ်ယပ်လေး မြင်နေရသည်..။ အခုနက လေပွေရမ်းကြောင့် ဝေ့ဝဲကျနေသော ဆံပင်လေးများမှာ မိုးရေများ စိုရွှဲကာ ပုံပျက်နေပြီ..။
“ ကျနော်…ပွေ့ရမှာလား…ဟင်…….”
“ မပွေ့ရင်လဲ..ခေါင်းပေါ်ရွက်တင်လဲ ရတာပဲ…”
တောက်…ငါ့နှယ်နော်…..ရူးချင်ယောင် ဆောင်နေခြင်းတော့ မဟုတ်..။ တကယ်ကို ရင်တွေ တုန်လွန်းနေသည်..။ မိုးထဲလေထဲမှာ အလှဆုံးမလေးကို သွေးဆူနေသော ကျနော် ပွေ့လိုက်မိပါတယ်..။
မိုးကြိုးပစ်သည်ထက် ပြင်းထန်သော ပေါက်ကွဲမှုတစ်ရပ်က ဧကန် အမှန်ပင် ဖြစ်ပွားတော့မည်…။ဟို သေနာ ချစ်တီးဆိုတဲ့ သီဟ ကလည်း မိတ်ဆက်ပေးခြင်းလေးတောင် မပြုပဲ သူ့နှမလေးကို ထားခဲ့ရက်သည်…။ စိတ်ချလွန်း၍ တော့ မဟုတ်..။
သူနဲ့ မိချောဆိုတဲ့ ကုလားမလေး တို့ ပလူးနေကျ ဂျက်ကာက ရှစ်မိုင်မှာ ရှိသည်..။ ကုလားမ စောင့်နေမည်ဆိုသောအခါ သီဟ ဖွန်ကြောင်ပြီး ကျနော့်လက်ကို သူ့နှမအား ဝကွက် အပ်ခဲ့ချေသည်..။ခုတော့ ဆုပ်စူး စားရူးနှင့် ကျနော့မှာ ဒုက္ခ..။
“ အာ…အဲလိုကြီး ကြည့်နေရလားဗျ…. ဒီမှာ အအေးမိပြီး သေတော့မယ်…ဗျ…သိလား…”
အားမရသည့် အသံ..။ ချွဲသံ နွဲ့သံ လုံးဝ မပါ..။ ဒေါသ စွက်သော အလိုမကျ အားမလို အားမရ သည့်အသံ..။
“ ဒါဆို…ကျနော်…ထူပေးမယ် နော်….”
“ အို….အမလေး…..”
ဆူးဇောင်းယမ်းပင်ကို ပွေ့ဖက်သလိုမျိုး မမှီမကမ်း ဖြင့် အဝေးမှ ချီမမိသဖြင့် ဒူးလေး ဆန့်မီရုံတွင် ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် လုံး ၊ ထွေးခနဲ လုံးပြီး ထပ်လျက်သား လဲကျသည်..။
ညိုသီက ကျနော့်အောက်၌ ပက်လက်ကလေး..။ စကပ်လေးက လုံးဝ လှန်ပေးထားသလို အတိအကျ ..။ ဘောင်းဘီအောက်မှ ငနာကလဲ တင်းလိုက်တာများ ကျင်ပြီး အောင့်လာတဲ့အထိပဲ..။ပထမတော့ သူ့လက်တစ်ဖက်က ကျနော့် လည်ပင်းကို ယောင်ပြီး တွဲခိုဖက်တွယ် ထားသေးသည်..။နောက်မှ ရှက်ဒေါသဖြင့် ကျနော့ ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းသည်..။
“ ဖယ်….ဖယ်တော့…ကိုယ့်ဖာသာပဲ ထ တော့မယ်……”
ညိုသီ့အသံလေးများ တုံလှိုက် မောဟိုက်နေသည်..။ ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခွင်လုံး မေဦးမိုးက မှောင်နေအောင် ရွာနေသည်..။ကျနော် ….ကျနော့ နှုတ်ခမ်းအစုံက မိုးစက်လေးများ တစ်ပေါက်ပေါက် ကျရောက်နေသော ညိုသီ့ နှုတ်ခမ်း နီစွေးစွေးလေးကို အုံလိုက်လေး ဆတ်ခနဲ ငုံခဲပစ်လိုက်သည်..။
~~~~~~~~~~~~~
“ ဟွန်း…အွန့်…အွန့်….”
ညိုသီ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို တွန်းသည်..။ ကျနော့်လက်များက နွေးနွေးလေး အိစို့ထွေးနေသော နို့လေးများကို ဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်လိုက်သည်..။ နှုတ်ခမ်းကိုလည်း ကြာမြင့်စွာ စုပ်ရင်း လျှာဖြင့် ကလိပေးနေမိရာ ပါးစပ်ကို တင်းတင်းစေ့ထားသဖြင့် ညိုသီ့နှုတ်ခမ်းလေးများကိုသာ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေမိသည်..။
မိုးက ပိုမို သည်းထန်လာသလို ကျနော်ကလည်း တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့် တက်နေမိသည်..။ ညိုသီ့လက်ကလေးများက သူ့နို့လေးများကို ဆုပ်နယ်နေသော ကျနော့်လက်ခုံပေါ်သို့ ဖိအုပ်ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ရုန်းကန်သည်..။ ဒူးနှစ်ချောင်းကြား ကွက်တိ မှောက်ဖိထားသောကြောင့် ပေါင်ကိုမူ သူမ စိမရ လိမ်မရ ဖြစ်နေသည်..။ ခက်သည်က ဘောင်းဘီဇစ် မဖြုတ်ရသေး..။
နှစ်ယောက်စလုံး ရေစီးကြောင်းလေးတစ်ခုအထဲ၌ ထပ်လျက်သား ကျရောက်နေခြင်း ဖြစ်ရာ စိုရွှဲနေပြီး ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ရေမြောင်းလေးထဲမှ ရေများ တာတမံ ဆည်ဖို့လိုက်သလို ရေတွေ များလာလိုက် တဖန် ညိုသီ ခါးကိုကော့၍ ရုန်းလိုက်သဖြင့် ရေစီးကြောင်းလေး ပွင့်သွားပြီး ရေများ ဒလဟော စီးသွားလိုက်…။
တဖန် ရေများ ပြန်ပြီး လျှံလာလိုက် ..။ ဤအချိန်ထိ မိုးထဲလေထဲ၌ မီးခဲမလေး ကျနော့်အား နှုတ်ဖြင့် လူယုတ်မာ ..လွှတ်….စသည်ဖြင့် မပြောခြင်းကို ကျနော် သတိထားမိလာသည်..။လက်တစ်ဖက်ကို နို့လေးအား ကိုင်မြဲ ကိုင်ထားပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ကို ခဲရာခဲဆစ် ဆွဲချလိုက်သောအခါ ရှစ်လက်မနီးပါး ရှည်သော ကျနော့် ပစ္စည်းကြီးက မောင်းပြန်ဒါး တစ်ချောင်း ခလုတ်ဖွင့်လိုက်သည့်နှယ် ဘောင်းဘီထဲမှ ဖြောင်းခနဲ ထွက်လာသည်..။
အောက်ခံဘောင်းဘီပါးပါးလေးအောက်မှ ခုံးထနေသော လက်ဝဲဖက် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးကို ထိထိမိမိကြီး ဖတ်ခနဲ ရိုက်မိသွားရာ ညိုသီ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားသည်..။အံလေးကြိတ်ကာ မျက်စေ့မှိတ်ရင်း ခေါင်းကို အတင်းတစ်ဖက်သို့ လှည့်ချပစ်လိုက်သည်..။ အော်….အရှက်ကြီးသော မီးခဲမလေးပါလား….။
“ အညို….အညို…”
“ မခေါ်ပါနဲ့….မခေါ်နဲ့….”
ကျနော်ခေါ်သံကို သူမ ငိုသံပါလေးနှင့် အော်သည်..။ ကျနော်က သူမပါးကို ကြင်ကြင်နာနာလေး နမ်းလိုက်မိသည်..။ ညိုသီက မျက်လုံးစိမ်းစိမ်းများဖြင့် ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း သူမပါးပြင်ကို လက်ဝါးဖြင့် ဆတ်ခနဲ ပွတ်ပစ်လိုက်သည်..။
“ ရှင်….သူငယ်ချင်းကောင်း…တော်တော်ပီသတယ်…..ပေါ့…ဟုတ်လား..”
ထပ်မံ၍ နမ်းသော ကျနော့်အနမ်းကို ခေါင်းရမ်းရှောင်ရင်းမှ မပီမသ ဗလုံးဗထွေး ပြောလိုက်သည်..
“ ချစ်မိတာကိုး…အညိုရယ်….”
“ အိုး…..ချစ်တိုင်း ဒီလိုလုပ်ရသလား….”
“ ဒီလို လုပ်ဖို့ ချစ်ကြတာပဲ မဟုတ်လား ခလေးရယ်…”
“ မသိဘူး…ရှင့်ကို ကျမ မုန်းတယ်….မုန်းတယ်…..မုန်း…အ…….”
မုန်းတယ်ဟု ခါးခါးသီးသီး အော်ဟစ်နေချိန်တွင် ကျနော့်လီးက ဘောင်းဘီပျော့ပျော့လေးကြားမှ လျှိုပြီး စွပ်ခနဲ ဝင်သွားသည်..။ မေးကလေး ဆတ်ခနဲ မော့ကာ အ..ဟုအော်ရင်း တိတ်သွားသည်..။
“ ပြွတ်….ပလစ်…ဖွတ်….စွပ်….”
“ အား…ကျွတ်…ကျွတ်…”
ညိုသီ့ ပုခုံးလေးကို အမှတ်တမဲ့ ကိုင်ထားသော ကျနော့်လက်များက သံပြုတ်တူကြီး တစ်ချောင်းအလား တင်းကြပ်သွားသည်ကိုပင် ကျနော် သတိမထားမိတော့..။ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အောက်ဖက်သို့ ဆွဲချပြီး စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ လီးကို မညှာမတာ ဖိသွင်းလိုက်သည်..။ ညိုသီ့ထံမှ မချိမဆန့် အော်သံလေးကြားမှ လက်ကို ဖြေလျော့ပြီး လီးကြီးကို လည်း ရပ်တန့်လိုက်မိတော့သည်..။
ညိုသီ့ထံမှ အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်း ငြီးသံလေးများကို အဆက်မပြတ် ကြားရပြီး ညိုသီ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကျနော့် ရင်ဘတ်ကြီးကို စုံကန်တွန်းထားရှာသည်..။ ညိုသီ့ ခြေဖနောင့် နှစ်ဖက်က ကျနော့်တင်ပါးကို ကုတ်ကွေးပြီး တင်းတင်းကြီး ကပ်လိုက်သည်ကိုတော့ ကျနော် သတိထားမိလိုက်သည်..။
ညိုသီ အသက်ရှူသံလေးများ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ကို ကျယ်လောင်နေသည်..။ မိုးစက်မိုးပေါက်တို့က ကျနော်တို့ အပေါ်သို့ အကာအကွယ်မဲ့ ကျရောက်လျက်ရှိဆဲ…ပင်..။
“ ဗြစ်….ဘွတ်…..အ….အား…….”
ညိုသီ ဟိုဟိုသည်သည် သိပ်မအော်…၊ နာကျင်သည့်ဒဏ်ကို သတ္တိလေးနှင့် အံကြိတ်ခံနေသည်..။
“ ဝင်သွားတာ….နာလား အညို…”
ကျနော့်အမေးစကားကို မလိုလားဟန် မျက်လုံးတစ်ချက်လှန်ပြီး ကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားသည်..။
“ ကိုရဲလင်း…ရှင်…သိပ်…ပက်စက်တယ်….အ…”
“ အညို့ကို အစ်ကိုတကယ် ချစ်…အင့်…..တာပါ….အညို…”
“အို့…အိုး…ကျွတ်….ချစ်…ချစ်…ရှင် အားရအောင် ချစ်ထား…”
ညိုသီ ကျနော့်ကို စိန်းစိန်းကြီး ကြည့်ရင်း မျက်ရည်များ တတွေတွေ ကျလာနေသည်….။ ကျနော့်ရင်၌ တစ်စုံတစ်ခုသော ဝေဒနာတစ်ရပ်ကို ဖျတ်ခနဲ ခံစားလိုက်ရကာ ( ဟယ်…မထူးတော့ပါဘူး..) ဟု စိတ်ထဲတွင် ဝင်လာပြီး ဆက်တိုက်ကြီး ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်မိသည်..။
“ ဟင်းဟင်း…အင့်…အင့်….ဟင်းဟင်း…….ကျွတ်..ကျွတ်…”
“ ပြွတ်…ပြွတ်…စွတ်…စွတ်…ဖွတ်……”
မိုးကား သည်းထန်ဆဲ..၊ လိုးပွဲလေးကလည်း အပြင်းထန်ဆုံး ရှိနေဆဲ..။ တစ်ခါတစ်ရံ ညိုသီ့စောက်ပတ်လေးက ကျနော့်လီးကြီးကို တင်းတင်းကြီး ညှပ်ယူလိုက်သည်ကို ခံစားရသည်..။မိုးရေများ စောက်ရေများ ဖြင့် ဆီးခုံနှစ်ခုမှာ တဗြိဗြိ အသံများ မြည်သည်အထိလည်း ဖိကြိတ်ပွတ်တိုက်မိသည်..။
ကျနော့်လက်မောင်းနှစ်ဖက်က မြေကြီးကို အားပြုထောက်ထားမိနေသည်..။ ဘလောက်စ် အင်္ကျီအတွင်းမှ အသန့်ရှင်းဆုံး သားမြတ် ဖြူဖြူဝင်းဝင်းများလည်း လျှံကျ၍ ဆောင့်အားဖြင့် လူးလွန့်တုန်ခါနေလေသည်..။ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားသော ညိုသီ့လက်ကလေးများက ကျနော့်ကျောပြင်သို့ ဘယ်အချိန်က သိုင်းဖက်ထားလိုက်မှန်း မသိလိုက်..။
ညိုသီ့ ဖနောင့်လေးနှစ်ဖက်က ကျနော့်တင်ပါးကို ဖိ၍ ဖိ၍ ချပေးကာ ဆီးခုံလေး မောက်လာသည်အထိ ကော့ကော့ပေးလိုက်ရာ ..ဖောက်ခနဲ ဖောက်ခနဲ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်မိကြရာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကျစ်နေအောင် ဖက်လိုက်မိကြပြီး သုတ်ရေများ အသီးသီး ပန်းထုတ်လိုက်မိကြတော့သည်..။
ပြင်းထန်စွာ တိုက်ခတ်နေသော လေ..၊ သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းနေသောမိုး…၊ သည်မိုး သည်လေ ကြားမှာ မမျှော်လင့်သော ဆုံဆည်းမှု သံယောဇဉ် အရင်းခံ၍ ကာမအမှောင်တွင်း သို့ ဆက်ခါဆက်ခါ ဆင်းသက်မိလေသော ကျနော်နှင့် ညိုသီ အချစ်ကို အချစ်စစ် အချစ်မှန် မဟုတ်နိုင်ဟု စောဒက တက်မည့်သူ ရှိသည် ဆိုငြားအံ့…။
ကျနော် ..အောက်ပါ ဇာတ်လမ်းဖြင့် သက်သေ ထူရပါမည်..။
ကျနော် မညာချင်ပါ..။ မိန်းကလေးများနှင့် ရင်းနှီးခဲ့ဖူးပါသည်..။ ချစ်ကျွမ်း ဝင်ခဲ့ဖူးသည်..။ ဆိုပါတော့….ချစ်တတ်ခါစ အရွယ်က…။ တက္ကသိုလ် ရောက်တော့ ကျနော် ရည်းစားမထားခဲ့..။
ပညာကိုပဲ ဦးစားပေးခဲ့သည်က အမှန်…။ အဲ….ညိုသီဆိုသော ချာတိတ်မလေးနဲ့ မိုးတွေ ရွာသောတစ်ရက် အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ညိုသီသည် ကျနော့် အသက် ၊ ကျနော့် အသည်း ၊ အဲ…ကျနော့် ဘဝ ဖြစ်ခဲ့ရသည်..။ မီးခဲလေးက ကျနော့်ကို အမြဲ နိုင်လိုသည်..။
“ မောင် ..လို့ ခေါ်ပါလား….အညိုရယ်…”
“ ဟွန်း….ဘယ်တော့မှ ..မခေါ်ဘူး….”
“ ကိုကို …လို့ရော…….”
“ နားထား…လိုက်…”
“ အညို…အစ်ကို့ကို မချစ်ဖူးပေါ့…နော်…“
“ ဘာလဲ….ငိုအုံးမလို့လား…ဟင်း ဟင်း….ချစ်တယ် မချစ်ဖူး ဆိုတာမှ မသိရသေးခင် ရှင်လုပ်ခဲ့တဲ့ အချိုးက လူဆန်လို့လား….ကိုရဲလင်း……..ဟင်….”
ကျနော့် ရင်ထဲ အောင့်သွားရသည်..။ ကျနော်လုပ်တာ မတရားဘူးဟုလည်း ကျနော့်ဖာသာ ခံယူထားသည်..။ ထို့ကြောင့် ညိုသီ အရှေ့မှ လာလျင် နောက်သို့ ကျနော် ပြန်လှည့်ပြီး …၊ ညိုသီ ရှိနေသော နေရာသည် ကျနော်နှင့် မအပ်စပ်တော့သလို ခံစားလာရသည်..။ ညိုသီ့ထံမှ အချစ်ဆိုသော အကြင်နာ မေတ္တာကို ကျနော် မရတော့..။ ကာမကို သာ ရရှိခဲ့ခြင်း မဟုတ်ပါလား…။
“ ရဲလင်း…သူ့နံမယ်က စောစန္ဒာ တဲ့….ဒေသကပဲ…“
တရုတ်ကပြားလိုလို ရှမ်းမလေးလိုလို သွယ်သွယ် နွဲ့နွဲ့လေး..။
“ ဟုတ်ကဲ့…တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်…နော….အဟင်း….”
“ အစောကတော့ ဝမ်းမသာပါဘူး….ကိုရဲလင်း….”
“ ဗျာ……..”
ကျနော့်မှာ ဒေါသထွက်ရမှာလိုလို …။
“ ကိုရဲလင်းနဲ့ မိတ်ဆွေ ဖြစ်ရတာကို အစော ဝမ်းသာပါတယ်…၊ အစော ဝမ်းမသာတာက သစ္စာမဲ့တဲ့ ရှင်တို့သူငယ်ချင်း ကိုသီဟကြောင့်ပါ….”
“ သီဟ….အော်…….သီဟနဲ့ စောစန္ဒာက ………“
“ လင်မယား ဘဝအထိ ရောက်ခဲ့ပြီးပြီ ဆိုပါတော့…ကိုရဲလင်း…..ကျမ…”
ပြဿနာ…..အမျိုးသမီး တရှုံ့ရှုံ့ ငိုနေသည်..။ မိတ်ဆက်ပေးသော ကျော်ဝေတစ်ယောက် ဘယ်ချောင် ရောက်သွားမှန်း မသိ..။ ကျနော် ပထမ ကျော်ဝေကို ဒေါသ ဖြစ်သည်..။ ဒုတိယ ..သီဟ..။
“ အခု …သီဟနဲ့ စောစန္ဒာ တွေ့ပြီးပြီလား….ဟင်……..”
“ သူ….ကျမကို ရှောင်နေတယ်…..ကိုရဲလင်း…….”
ကုလားမလေး မိချော…ယခု …စောစန္ဒာ…..နောက် ဘယ်မိန်းကလေးတွေနှင့် ရှုပ်နေပြန်ပါလိမ့်….။ စောစန္ဒာ ကျနော့်အနားသို့ မဝံ့မရဲလေး ကပ်လာသည်..။ အရှက်မျက်နှာလေးဖြင့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသည်..။
“ ကျ….ကျမ ..မှာ….ကိုယ်…..ကိုယ်ဝန် ရှိနေပြီ…..ကို ရဲ လင်း….”
“ ဟာ……အဲဒါ…စောက်ပြဿနာ……”
ပါးစပ်မှ လွှတ်ခနဲ ထွက်ပြီး မှ စောစန္ဒာကို အားနာသွားရသည်..။စောစန္ဒာက မျက်နှာကို လက်ကိုင်ပုဝါနှင့် အုပ်ခါ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုသည်..။ ရာမည ဆောင် တောင်ဘက်မှ သစ်အိုပင်ကြီးအောက်တွင် ကျနော်နှင့် စောစန္ဒာ တို့ မတ်တတ်ရပ်ကာ စကားပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သည်…။
ကျောင်းချိန် ကုန်ပြီမို့ နောက်ကျသော ကျောင်းသားကျောင်းသူအချို့သာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ရှိကြသည်..။ထိုစဉ်…. ကျွိ…ဖုတ်…….ပြိုင်ဘီးလေး ကျနော်တို့ အနားကပ်ပြီး ရပ်လိုက်သည်..။ ကျနော်နှင့် စောစန္ဒာတို့ ပြိုင်တူ လှည့်ကြည့်မိသည်..။
“ ဟင်….ညိုသီ….”
စောစန္ဒာက ညိုသီ့ကို ဝမ်းသာအားရလေး….ခေါ်လိုက်သည်..။
“ ဖြန်း…..ဖြန်း…….”
ဘယ်ညာ …ပြန်ရိုက်ပစ်လိုက်သော လက်ဝါးနုနုလေးက ကျနော့်ပါးပြင်တွေကို ပူခနဲ ပူခနဲ…ဖြစ်သွားစေပါသည်..။
“ လူယုတ်မာ…….”
ပြတ်သားတုံးတိသော အပြစ်ဖွဲ့ စကားကို အလေးအနက် ရေရွတ်ပြီး စက်ဘီးလေးပေါ် ပြန်တက်ကာ လှစ်ခနဲ နင်းထွက်သွားသည်..။
“ ညိုသီ ….အထင်လွဲသွားပြီ……ကိုရဲလင်း…..”
ကျနော် စောစန္ဒာကို ကြေကွဲ ဆို့နင့်စွာ ပြုံးပြမိသည်..။
“ ချာတိတ်…ကျနော့်ကို အထင်လွဲနေတာ ကြာပါပြီ….စောစန္ဒာ…ရယ်…….”
....................................................................................................
မိုးစက်မိုးပေါက်တို့ အဓိပတိ လမ်းမပေါ်၌ ခုန်ပေါက်နေကြသည်..။ သောက ကင်းသော ကျောင်းသားဘဝက ဤ မြင်ကွင်းမျိုးကို ကျနော် မက်မက်မောမော ကြည့်နေတတ်ခဲ့သည်..။ရေစီးဖြင့် မျောပါလာတတ်သော စိန်ပန်းပွင့်ဖတ် နီနီလေးများကိုလည်း အကြောင်းမဲ့ ကျနော် ချစ်မိသည်..။
ခုတော့ သည်မြင်ကွင်းတွေက ကျနော့်အတွက် ရင်နင့် ကြေကွဲရသော မြင်ကွင်းတွေ ဖြစ်လာသည်..။ ရွှံ့ရေနီနီလေးများ လိမ်းကျံလျက် နာကျင်စွာ ညည်းညူနေသော ညိုသီ့ မျက်နှာလေး …လေထန် မိုးသည်းလေတိုင်း ကျနော် မျက်ရည်ဝဲရင်း သတိတွေ ရမိသည်..။
ယခုလည်း သချာၤဆောင်ဘက်မှ ကျနော် ထွက်ခဲ့ကထဲက မိုး က တဖွဲဖွဲ ရွာသည်..။ သချာၤဆောင်ရှေ့မှ စိန်ပန်းပင်ကြီးအောက်….စိန်ပန်းပွင့်ဖတ်လေးများကို အကြောင်းမဲ့ နင်းခြေရင်း အကာအကွယ်မဲ့ လျှောက်ထွက်လာခဲ့သည်..။
“ ဟေ့….အရူး…..အရူး…..”
ကျောင်းသားအချို့က မကြားတကြား လှမ်းအော်သည်..။ ကျနော် လှည့်မကြည့်…။ ခွင့်လွှတ်စွာ လှည့်မကြည့်…။ အဆောင်များအောက်၌ အသီးသီး မိုးခိုနေကြသော ကျောင်းသူကျောင်းသား များက ကျနော့်အား ခပ်ကြောင်ကြောင် ဘဲတစ်ပွေ အဖြစ် သရော်ကြည့်ဖြင့် ပြုံးကြည့်နေကြမည်ကိုလည်း ကျနော်သိသည်..။
“ ဘာလို့ …မိုးရေထဲ လျှောက်သွားနေတာလဲ…..အရူး….”
သရော်သံ…ခနဲ့သံ ဖြစ်ပေမယ့် မေတ္တာအငွေ့များ ထုံသင်းနေသော ညိုသီ့အသံနှင့် အတူ ကျနော့်ခေါင်းပေါ်သို့ ထီးလေး မိုးပေးသည်..။ ကျနော့်ရင်ထဲ..ဒိတ်ခနဲ လှိုက်ခုံသွားသည်..။
“ ဟိတ်…..သွား…ဘာငေးကြည့်နေတာလဲ….လို့….နှာဘူး….”
တွေ့စက ကဲ့သို့ နှာခေါင်းလေးရှုံ့ နှုတ်ခမ်းလေး ချွန်ပြီး မေးလေးငေါ့ကာ ခပ်တိုးတိုး လေး ပြောလိုက်သည်..။ တောက် …အဲသလိုပဲ ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်…ဘာစကားမှ ပြန်မပြောတတ်ပဲ …အပြုံးမဲ့မဲ့ကြီးနဲ့ ပြုံးလိုက်မိသည်..။
“ မောင်က….ညိုသီ့ကို စိတ်ဆိုးနေတယ်….လား…ဟင်……”
ဝမ်းနည်း တုန်လှိုက်သော အသံလေးဖြင့် ညိုသီ စိုးရိမ်စွာ မေးသည်..။
“ မ…မဟုတ်ပါဘူး…ခလေးရယ်…၊ မောင့်နားနဲ့ မောင့်မျက်စိကို အမြင်မှား အကြားမှား ဝေဒနာများ စွဲကပ်နေသလား လို့……..”
ညိုသီ ဆိုသော ကောင်မလေး ငိုပြီ..။
“ မောင့်ကို….အညို သက်သက် အထင်လွဲခဲ့မိတာ…ပါ..၊ မစန္ဒာက ပြောပြပါတယ်…၊ တကယ်ဆိုလေ….မောင့်ကို ဘယ်သူနဲ့မှ တွဲတာ မကြိုက်ဘူး.. သိလား….၊ ဟို…ဘယ်လို ပြောရမလဲ….ကွယ်…..အရမ်း…အရမ်း ချစ်တာပါကွယ်………”
“ အော်…..ခလေး ရယ်…….”
“ အို….ဟိုမှာ လူတွေနဲ့ကွယ်….မောင်ကလဲ……”
ရုတ်တရက် ညိုသီ့ ပုခုံးလေးကို ဖက်မိပြီးမှ ရုတ်ခနဲ ပြန်သတိရလိုက်သော ကျနော့် အဖြစ်ကို ညိုသီ တသိမ့်သိမ့် ရယ်သည်..။ ငိုလွယ်…ရီလွယ်…သည်အရွယ် ပါလား..ညိုသီရယ်…..။
...............................................................................................................................
သီဟ အတော် မူးနေသည်..။
“ မင်း က …ငါ့ကို ဆရာလုပ်နေတာ…မင်း ဘာကောင်မို့လဲကွ..ရဲလင်း..ဟင်……”
“ ငါက စေတနာနဲ့ သတိပေးတာပါ သူငယ်ချင်း….”
“ အားဟား….စေတနာ….ဘာစေတနာလဲ….သွားစမ်းပါ မြောင်းထဲ…ဟေ့ကောင်…ရဲလင်း…မင်းလဲ ဆော်ဖန်လို့ ရရင် ဖိုက်မှာပဲ…ငါလဲ ဖန်တယ် ..အဲ..ဖိုက်တယ်..၊ စောစန္ဒာ…ဗိုက်ကြီးတာ ငါဘာတတ်နိုင်မှာလဲ…ကောင်းတုန်းက နှစ်ယောက် အတူ ကောင်းခဲ့တာပဲကွ…ဟားဟား……..”
ကျနော် သီဟကို အတော်ပင် ရွံ့ရှာသွားမိသည်..။
“ ဆော်ဆိုတာ…ဖြုတ်ဖို့ လုပ်ဖို့ကွ…ဟဲဟဲ….ဗိုက်ကြီး ခလေးမွေးတာ သူတို့ အလုပ်.မဟုတ်ဖူးလား….ဒါမှ မဟုတ်လဲ မိချောလို ခလေး ဖျက်ချပစ်လိုက်..ပြီးရော…“
“ တော်….တော်တော့ သီဟ….မင်းဟာက လွန်လာပြီ…၊ မင်းကို ငါတော်တော် ရွံသွားပြီ…”
ကျနော် ဒေါသဖြင့် အော်ပြောရင် ထရပ်လိုက်မိသည်..။ ကျော်ဝေက ကျနော့်လက်မောင်းကို ခပ်တင်းတင်း ကိုင်ပြီး သတိပေးလိုက်သလို ခါရမ်းသည်..။ စန်းလွင်ကလည်း နေရာမှ ထရပ်ရင်း…
“ မင်း မူးနေတုန်း ဒို့ ဘာမှ မပြောချင်ဘူး….ချစ်တီး မင်းမှာလဲ နှမ ရှိတာပဲ…စဉ်းစားပေါ့ကွာ…..”
ထိုနေ့က သီဟ တစ်ယောက်ထဲ ကျနော်တို့ ပစ်ထားခဲ့ကြပြီး ထွက်လာခဲ့ကြသည်..။
“ အစ်ကို သီဟ သိရင် ညိုသီ့ကို သတ်ပစ်မှာ ….မောင်ရဲ့….”
ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ၌ မှိန်းနေရင်း ချွေးစို့သော မျက်နှာလေးဖြင့် ခပ်ညီးညီးလေး ပြောလိုက်သော ညိုသီ့ နဖူးလေးကို ကျနော် နမ်းလိုက်သည်..။
“ ဒါ…ဘယ်အစ်ကိုဖြစ်ဖြစ် ဒေါသဖြစ်ကြမှာပေါ့…ခလေး ရဲ့…”
“ မောင်က ညိုသီ့ကို တကယ် ယူမှာပါ နော်…..”
စိုးရိမ်သော မျက်ဝန်းလေးအစုံက အရည်ရွှမ်းလဲ့နေသည်..။
“ မောင်ဟာ…ယောက်ျားစစ်စစ်ပါ အသဲရယ်…၊ ယုံစမ်းပါ….ကဲ အခုပဲ လက်ထပ်မယ်ဆိုလဲ ထ…အင်္ကျီဝတ် ထမီဝတ်…၊ ရုံးကို သွားကြမယ်..ကဲ….ထ….”
“ အမလေးနော်…အဲဒီအပြောလေးတွေနဲ့ ညာညာပြီး လုပ်နေတာ….ဟောဒီ မိညိုသီကလဲ သိသိကြီးနဲ့ လာလာ ခံနေရတာပါနော်….”
ကျနော့်နှာခေါင်းကို သူမပါးလေးဖြင့် ဖိကပ်ရင်း တိုးတိုးလေး ဆိုသည်..။
“ မဟုတ်ပါဘူး..ခလေးရယ်…၊ ခလေး မယုံရင် အခုလက်ထပ်လဲ ရပါတယ်……”
“ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ယာနဲ့..စားအိုးစားခွက် အပြည့်အစုံ ယူပြီး ခြင်ထောင်ထဲမှာ တစ်နှစ်လောက် နေပစ်လိုက်မယ်…..”
“ အယ်….ကြည့်စမ်း….ဒီလူကြီး အတော် ထန်တယ်တော့……..”
ကျနော်တို့နှစ်ယောက် စန်းလွင် စပယ်ခြံထဲရှိ ပျဉ်ထောင် ဓနိမိုး အိမ်လေးထဲ၌ ချစ်ရည်လူးနေကြခြင်း ဖြစ်သည်..။
စန်းလွင်က ခြံတစ်ဖက်နှင့် ကျောင်းတက်နေသူ ဖြစ်သည်..။ ကျနော်နှင့် ညိုသီတို့ ကိစ္စကို အစအဆုံး ကျော်ဝေကဲ့သို့ပင် သိထားသူတစ်ဦး ဖြစ်လေရာ လွတ်လပ်စွာ နေထိုင်နိုင်ရေးအတွက် စန်းလွင်က အစစအရာရာ စီစဉ်ပေးသည်..။ စပယ်ခြံက ထောက်ကြံ့မရောက်ခင် နွယ်ခွေ ၌ ရှိပြီး သီဟ ရန်မှ စိတ်ချရသော နေရာလည်း ဖြစ်သည်..။
“ ကဲ…ရေချိုးကြစို့လေ…မောင်…..”
ညိုသီက စောင်ကို ဖယ်ချလိုက်ပြီး ဒူးကလေးထောက်ပြီး ရဲရဲတင်းတင်း ထလိုက်သည်..။ ပထမ နှစ်ချီခန့် လိုးပြီးကြပြီမို့ ကျနော့်လီးကြီးမှာလဲ ပျော့ခွေ နေသည်..။ သို့သော် ယခုကဲ့သို့ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် လှပကျစ်လျစ်သော ညိုသီ့ ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်းများကို မြင်ရပြန်သောအခါ ကျနော့်လီးကြီးမှာ ကရိန်းကြီးအလား တဖြည်းဖြည်း ချင်း ထောင်တက်လာပြန်သည်..။
“ အို….လွန်လွန်းတယ်ကွာ….မောင့် ဟာကြီးက…….ဟင်းနော်……”
ထောင်လာသော လီးကြီးကို အသဲယားဟန်ဖြင့် နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ဖိညှပ်လိုက်ပြီး လီးထိပ်ကို လျှာလေးဖြင့် ထိုး၍ …ဆွပေးလိုက်သည်..။
“ အို…အိုး….ချာတိတ်က တအားလုပ်တာပဲ…ဟင်းဟင်း………”
“ ဟောတော့…ဘာမှ လဲ မလုပ်ရသေးပဲနဲ့……..”
“ မင်းနော်..ငါဒေါသဖြစ်အောင် မလုပ်နဲ့…သိလား….”
“ အို…..ကဲ…လုပ်တယ်…ပြွတ်…လုပ်တယ်….ပြွတ်…ကဲ ကဲ…ပြွတ်…..”
“ အား….အား………ဟင်း…အင်း…….မင်းကွာ……”
ညိုသီက ကျနော့်လီးကြီးကို စုံကိုင်ပြီး အားရပါးရကြီး စုပ်ကာ အပေါ်သို့ ဆွဲတင်လိုက်ရာ တစ်ကိုယ်လုံး မြောက်တက်သွားမတတ် ခံစားလိုက်ရလေသည်..။
ကျနော်ကလည်း ဖြူဝင်းတင်းအိနေသော ဖင်လေးကို လက်ဝါးဖြင့် ပွတ်ပေးနေရာမှ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ လက်ခလယ်ကို ထိုးသွင်းပြီး မွှေပေးလိုက်ရာ ညိုသီ့ဖင်လေး ရှုံ့ဝင်သွားပြီး ခါးလေးကုန်းကာ ဆတ်ဆတ်ခါ သွားလေသည်..။
ညိုသီက ကျနော့်လီးကြီးကို သုံးလေးခါမျှ စုပ်ပြီးနောက် ဒစ်ကြီး တဝိုက်ကို လျှာထိပ်ကလေးဖြင့် ဝိုက်၍ ဝိုက်၍ ထိုးပေးလိုက်ရာ လီးထိပ်ကြီးမှာ တင်းပြောင်လာပြီး လိုးရန် အဆင်သင့် ဖြစ်နေလေတော့သည်..။
“ ဒီတစ်ခါ တစ်မျိုးလိုးရအောင်နော်…..”
“ ဆန်းပြားလိုက်တာနော်…ဘယ်လိုများ လုပ်ချင်သေးလို့လဲ….”
“ ဒီခုတင်နှစ်ခု အကြားမှာ မောင်က ခါးအောက်မှာ ခွေးခြေခုပြီး ပက်လက် အိပ်ပေးထားမယ်လေ…၊ ညိုသီက ခြေနှစ်ဖက် လက်နှစ်ဖက်ကို ကုတင် တစ်လုံးစီမှာ တင်ပြီး မောင့်အပေါ်က တက်လိုးပေးလေ…”
“ အာ…..မလုပ်တတ်ပါဘူး…..မောင် အရင် လိုးပြ……”
“ ကဲ…ဒါဖြင့် ဒီခွေးခြေမှာ ခါးတင်ပြီး ကော့ချထား…..”
ကုတင်နှစ်လုံးအလယ်၌ ခွေးခြေလေး တစ်လုံးချလျက် ညိုသီ့ကို ခါးလေးတင်ပြီး ကော့ချခိုင်းလိုက်ရာ ပေါင်နှစ်ချောင်း ဘေးသို့ အနည်းငယ် ကားထောက်ထားခြင်းဖြင့် စောက်ပတ်ကလေးမှာ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး ပြဲအာနေတော့သည်..။
ဖြူဖွေးသော ပေါင်တံကြီးများကို လျှာဖြင့် တစ်ဖက်ချင်း ယက်၍ စောက်စေ့လေးကို ပြွတ်ခနဲ စုပ်ပေးလိုက်ရာ ညိုသီ့ခမျာ သိမ့်ခနဲ တုန်ခါသွားလေသည်..။
“ ဟင်းဟင်း…..ဟင်း……ကျွတ်..ကျွတ်…..ကောင်း လိုက်တာ….မောင်ရာ……”
ဒုတိယအကြိမ် စောက်ခေါင်းလေးကို ဖြဲပြီး လျှာကို အပြားလိုက် ပြည့်ပြည့်ကြီး ထိုးသွင်းပြီးမှ စောက်ခေါင်းထဲရှိ အသားများကို လျှာဖြင့် လိပ်၍ စုပ်ယူလိုက်ပြန်သည်..။
“ အား…..အူတွေ အသဲတွေ ထွက်ကုန်ပြီလား…မသိဘူး….မောင်…….”
“ ပြွတ်…..ပလပ်…..စွတ်…ပြွတ်…….ပလွတ်….ပလပ်….စွပ်….”
သုံးလေးကြိမ်မျှ မနားတမ်း စုပ်ပေးယက်ပေးလိုက်သောအခါ နီရဲသော စောက်ပတ် အောက်ဖက် စုချွန်နေသော ချိုင့်လေးကြားမှ ပျစ်ချွဲသော သုတ်ရေများ ပွက်ခနဲ ပွက်ခနဲ ပန်းထွက်ကျလာသည်..။
“ အ….အီး…..အိ……ထွက်ကုန်ပြီ…မောင်ရဲ့…ဖယ်….ဖယ်……အိ…အင့်…..အိုး……..”
“ ပြွတ်…ပလွတ်….ပြွတ်….ပလပ်….စွပ်……ရှလူး….ဖွတ်….ပြတ်…..”
ကျနော်က ညှီစို့စို့ သုတ်ရေများဖြင့် ရောနှောလျက် စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို တစ်ပြင်လုံး စောက်မွှေးများပါမကျန် ရောနှော ယက်ပေးလိုက်ရာ ညိုသီ အရသာ အတွေ့ကြီး တွေ့သွားရှာပါတော့သည်..။
“ အို့……အိုး……….ဖယ်ပါလို့ဆို မောင်ရာ…..ကဲ.အခု…ပေပွကုန်ပြီ……ဒီလောက်တောင်ပဲ ချစ်သတဲ့လား…..မောင်ရယ်………”
ညိုသီ့အသံလေးက အားရကျေနပ်သံလေးအပြင် အားနာ ရှက်ရွံ့ ဟန်လေးလည်း ရောယှက်နေသည်ကို ကျနော် သိလိုက်သည်..။ အမှန်က အပေးအယူ ရှိတာလဲ ဒါပဲ ဖြစ်သည်..။
အများအားဖြင့် ကျနော်တို့ ယောက်ျားတွေက ကိုယ်ကသာ အစုပ်ခံချင်ကြသော်လည်း မိန်းမကို ပြုစုရမှာကိုတော့ အတော် ဝန်လေးကြသည်..။ ဤသည်မှာ အပေးအယူ မညီမျှသော စပ်ယှက်ခြင်း သဘော၌ အကျုံးဝင်လေသည်..။မိန်းမတို့ ဆန္ဒ ပြင်းထန်လာမှ မိမိလိုချင်သော ပုံစံကို ရယူရာတွင် အလွန်မတန် လွယ်ကူလှသည်..။
သို့မဟုတ်ပါက ပင်ကိုယ်ဗီဇကိုက အရှက်ကြီးသော မိန်းကလေးများ အဖို့ ဖင်ကုန်းပေးရာတွင်၎င်း ၊ စောက်ပတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဖြဲပေးရန်တို့မှာ အင်မတန် စွန့်စားရသော အလုပ်ကြီး ဖြစ်လာသည်..။
စိတ်သူကိုယ်တူ ဆန္ဒပြင်းထန်နေချိန်တွင် မူကား လီးကို ကိုင်ပြီး မိမိဖာသာ စောက်ခေါင်းထဲ မွှေပြီး ဆွရမှာလည်း ဝန်မလေး ၊ မဝင်သည်ကို အံကလေးကြိတ်ပြီး ကိုင်ထည့်ပေးရမှာလဲ ဝန်မလေး…၊ ယောက်ျားဆန္ဒမှန်သမျှ အိပ်သွန်ဖာမှောက် လိုက်လျောတတ်ကြတော့သည်…။
ကျနော်ကမူ ဤအထာကို ကျွမ်းလှသည်မဟုတ်ပဲ ညိုသီ့အပေါ်၌ တကယ်ကို မြတ်နိုးလွန်း၍ ကြင်နာယုယမိခြင်းသာ ဖြစ်သည်..။
“ လုပ်တော့…..မောင်ရယ်…သူများ မနေနိုင်တော့ဘူး….ရှင့်……”
ညိုသီက ခွေးခြေလေးပေါ် ပက်လက်လှန်ပေးထားရာမှ ခေါင်းကလေးကို အားယူထောင်ရင်း ပြောလိုက်ပြန်သည်…။
“ အရမ်း ခံချင်နေပြီလား…..အညိုလေး……”
“ အင်းပါဆို……ဟွန်း…သူ တော်တော် ကြားချင်နေတယ်…..”
ကျနော်က ညိုသီ့ စကားကို သဘောကျစွာ ဟက်ခနဲ ရယ်ရင်း ကုတင်နှစ်လုံးကို လက်တစ်ဖက်စီ ထောက် ၊ ခြေနှစ်ဖက်ကိုလဲ ကုတင်တစ်လုံးစီပေါ် တင်လိုက်သောအခါ ညိုသီ့စောက်ပတ်လေးပေါ်၌ ကျနော့်လီးကြီးက ထိုးစိုက်ရန် ရစ်ဝဲနေလေသည်..။
“ အညို…ကိုင်ထည့်ပေးမှ ရမှာနော်……”
ကျနော်က ကတုန်ကရီ အသံကြီးဖြင့် ပြောလိုက်မိသည်..။ ကျနော် မွေးစဉ်က ချက်ကြိုးတင်းရဲ့လေသလား မသိပါ..။
လီးကြီးက တောင်ပြီ ဟေ့ဆိုလျင် ထိပ်က ချက်နားအထိ ကပ်ထောင်နေလေ့ ရှိသည်..။ ယခုလည်း လီးထိပ်က ဗိုက်နှင့် တပြေးတည်း ဖြစ်နေပေရာ အောက်မှ ပက်လက်ကလေး လှန်ပေးထားသော ညိုသီ့စောက်ပတ်နှင် အလျားလိုက် တန်းနေသည်..။
ညိုသီကလည်း ခေါင်းကလေး ထောင်ပြီး လီးကြီးကို ဖန်သားနှင့်ပြုလုပ်ထားသော ပစ္စည်းကဲ့သို့ တယုတယလေး ကိုင်ကာ သူမ စောက်ပတ်အဝ၌ တေ့သွင်းပေးရှာလေသည်..။
“ ရလား….မောင်…….”
လှိုက်မောသော အသံဖြင့် ကျနော့်မျက်နှာကို ကြည့်ရင်းမှ မဝံ့မရဲလေး မေးသည်..။ ကျနော်က ပါးစပ်ဖြင့် မပြောတော့ပဲ လီးကို အောက်တည့်တည့်ရှိ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဖြေးဖြေးချင်း ခါးကို ကွေးညွှတ်၍ ဖိသွင်းချလိုက်ပါသည်..။
“ ပြွတ်….ပြွတ်………ဗြစ်……”
“ အား…..ဝင်တယ်….မောင်…….ဝင်သွားပြီ….မောင်ရဲ့…..အင့်……..ဟင့်….”
ညိုသီက လက်နှစ်ဖက်ကို ကြမ်းပြင်၌ အားယူထောက်ထားလိုက်ရင်း ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန် ဖြဲပေးကာ မျက်လုံးလေး မှေးစင်းလိုက်ရင်း ညီးပြောလေး ပြောလိုက်လေသည်..။
“ ပြွတ်….ပြွတ်….စွပ်…….စွပ်…..ဖွတ်……ပြွတ်…..”
“ အား….အာ….ကျွတ်..ကျွတ်….ထိတယ်..မောင်ရယ်…..အင်း….အင်း…အရမ်းထိတယ်…ကွယ်……..”
လီးကြီးက အဆုံးထိလွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ပြန်ထုပ်ပြီးမှ တဖန် ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သဖြင့် လေဟာနယ်မှ စိုက်စိုက်ဝင်သွားလေရာ စောက်ဖုတ်လေးမှာ နှုတ်ခမ်းသားလေးများ ချိုင့်ဝင်သွားသည်အထိ အလိုးခံလိုက်ရသဖြင့် ညိုသီ အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်..။
တစ်ဖန် ညိုသီမှာ ကျနော်နှင့် မကြာခဏဆိုသလို ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် ခံနေကြဖြစ်နေပြီမို့ လီးကြီး ဆွဲနှုတ်လိုက်တိုင်း စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို အားလေးထည့်ပြီး ညှစ်ခါ ညှစ်ခါ ဆွဲထားတတ်သဖြင့် ကျနော့်လိင်တန်ကြီးမှာလည်း လက်ဖြင့် သပ်ချဆုပ်နယ်ခြင်း ခံရသည်သို့ ဖြစ်ခနဲ တင်းနေအောင် စောက်ပတ် အညှစ်ခံရသည်..။အရသာ ရှိလှသည်..။ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ကောင်းသော ပုံစံတစ်မျိုး ဖြစ်သည်..။
ခုံးမောက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးပေါ်သို့ လီးကို အားနှင့် စိုက်သွင်းပြီး မှေမီကာ နားထားရသည့် အရသာသည်လည်း တစ်ယောက်အင်္ဂါစပ်ကို တစ်ယောက် ညှစ်ပေးဖိပေးရင်း ထိကပ်ထားရသဖြင့် အသဲခိုက်အောင်ပင် ကောင်းလှသည်..။
ဤသို့ လေးငါးချက်မျှ ဆောင့်လိုက်ရုံဖြင့် လီးအရင်းမှ အီဆိမ့်လာပြီး သုတ်ရေများကို ညိုသီ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ဇိခနဲ ဇိခနဲ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိပါတော့သည်..။
“ အာ….အား…..ဟူး……ကောင်း..ကောင်းတယ်……ကောင်းတယ်………”
ကျနော့်အပြောကို ညိုသီက တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ကျနော့်လီးကြီးအား လက်ဖျားလေးဖြင့် ဆတ်ခနဲ မနာအောင် ရိုက်သည်..။
“ ကောင်းတယ်….ထန်လိုက်တာကလဲ….လွန်ရောပဲဟာ…….ကို……”
ကျနော်က ဆတ်ခနဲ ညိုသီ့ ကိုယ်လေးကို ပွေ့ယူပြီး ကုတင်ပေါ် စွေ့ခနဲ တင်လိုက်ပြီး ပေါင်တစ်ဖက်ကို ထမ်း ၊ တစ်ဖက်ကို ခွထားပြီး ပြဲနေသော စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးကြီးကို စွတ်ခနဲ ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်သည်..။
“ အဲ….လုပ်ပြန်ပြီ…တတ်လဲ တတ်နိုင်တဲ့…မောင်ရယ်……”
လီးကြီးကလဲ စောက်ခေါင်းနွေးနွေးလေးထဲ ဝင်သွားသည်နှင့် မာတင်းလာပြန်သည်..။ဟုတ်ပါရဲ့ …ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်ကလဲ လွန်နေပါပြီ…။
“ မောင့်……မမောသေးဘူးလား…..ဟင်….”
“ ညိုသီ့ကို လိုးရင်း မောင် သေချင် သေပါစေ…ကွယ်…”
“ ကြည့်စမ်း….နှာဗူး…..ခစ် ခစ်…ခစ်…..”
တကယ်တော့လဲ…မိန်းမဆိုသည်က ကျနော်တို့ထက် တစ်ပြန် ပိုပြီး နှာထန်ကြသည်ဟု ကျနော် ကြားဖူးသည်..။ ဤအဆိုအမိန့် မှားသည်မှန်သည် ကျနော် အငြင်းမပွားလိုပါ…။သို့သော်လည်း ယင်းသို့ ကျနော် အဆက်မပြတ် လှုပ်ရှားသည်ကို ညိုသီ ကျေနပ်ဝမ်းသာနေကြောင်း ကိုမူ ချိုရွှင်သွက်လက်နေသော သူ့အမူအယာလေးများက ဖော်ပြလို့ နေပေသည်..။
အရင်းအထိ ဖိကပ်ထားသဖြင့် လီမွှေးအုံကြီးက ညိုသီ့ ဖင်ကြားလေး၌ ယားကျိကျိလေး ဖိကပ်မိနေသည်..။ ယင်းသို့ ဖိကပ်ထားရင်း လီးကို နှဲ့၍ နှဲ့၍ ဘယ်ညာ လူးလွန့်ပေးကာ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ ညှောင့်လိုက်တိုင်း အင်း….ခနဲ အသံရှည်လေး ဆွဲကာ မျက်လုံးလေးများ မှေးသွားပြီး ညိုသီ အရသာခံတတ်သည်..။
ကျနော်က လီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ တည့်တည့်မလိုးပဲ စောင်းလိုက် လိမ်လိုက်ဖြင့် ဘေးဘက်သို့ ထိုးသွင်းနေရာ အဝင်ကျစ်ပြီး ထိထိမိမိ ရှိလှသောကြောင့် အ၇သာမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ပျံ့နှံ့စိမ့်ဝင်သွားသည်အထိ ကောင်းလှပေသည်..။
“ မောင်…က ကွယ်…..ရှီး…အ….အီး…….အင်း…ကပ်သီးကပ်သပ်…လုပ်တယ်……..”
“ မကောင်းဘူးလား….အညို…..”
“ ကောင်းပါတယ်…ဒါပေမယ့်…ဟို….အင်း…..အ…အ…….”
“ ပြောလေ…ဒါပေမယ့်..ဘာဖြစ်လို့လဲ…မသိဘူးလား….”
“ အင်း……..”
ညိုသီက ခေါင်းမဖော်ပဲ အင်း ဟု ဆိုသည်..။
“ ညိုသီ….ဘယ်ပုံစံ အကြိုက်ဆုံးလဲ…ပြောလေ….မောင် လုပ်ပေးမှာပေါ့….မရှက်ရဘူး…ခလေးရဲ့…… လင်မယား ဖြစ်လာမှတော့ …ဒါလုပ်ကြရမှာ…ရှက်စရာ မဟုတ်ဘူး….ရှက်..နေရင် မမြဲတော့ဘူး….”
“ အင်းပါ…..ရှက်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး….ပါးစပ်က မထွက်တာ…..”
“ ပြောပါ….အချစ်ရဲ့….”
“ ဟို…ဘာလဲ….တစ်တီတူးထောင်…လား….ဘာလဲ…အဲဒါ…ကောင်းတယ်…မောင်ရဲ့…”
“ ကဲ….လာ…ဟုတ်ပြီ…ပက်လက်လှန်လေ…အင်း…အေးအေး……ခြေထောက်တွေ မြှောက်ထား…ဒူးနှစ်လုံးကို ပိုက်ထား…အေး..ဟုတ်ပြီ……”
ညိုသီက သူမ အကြိုက်ဆုံး ပုံစံလေးဖြင့် ရှက်ပြုံးနွဲ့နွဲ့လေး ပြုံးကာ ခေါင်းကို တစ်ဖက်သို့ စောင်းပြီး မျက်လုံးလေး မှိတ်ပေးထားကာ အသက်ပြင်းပြင်းလေး ရှူနေသည်..။
မှန်တော့လည်း မှန်ပါတယ်..။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခြမ်းက တင်းတင်းကျစ်ကျစ်လေးဖြင့် ကျနော့်လီးကို စုပ်ညှစ်ထားနိုင်သည်..။ကျနော်က ဒူးမထောက်ပဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ညိုသီ့ဒူးကို အားပြုကိုင်ပြီး ဖောက်ခနဲ ဖောက်ခနဲ မြည်အောင် ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေရာ ညိုသီ့တစ်ကိုယ်လုံး ကော့ကော့သွားပြီး ထွန့်ထွန့်လူးသွားရှာသည်..။
“ အ…အ……အ…….အား..အားကွယ်…….ရှီး ကျွတ်….ဟင်း ဟင်း……အိုး အိုး…”
“ မောင်က…တအားဆောင့်တာပဲ…အရမ်း ကြမ်းတယ်…”
ညိုသီ ငြီးငြီးလေး ပြောမှ အရှိန်ကို လျော့ပြီး ခပ်မှန်မှန်လေး ဆောင့်ပေးလိုက်ရာ…ရုတ်တရက် ညိုသီက ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲချလိုက်ပြီး သူမကိုယ်ပေါ်သို့ ကျနော့်အား ဆွဲချဖက်တွယ်ပစ်လိုက်ကာ အောက်မှ ကော့၍ ကော့၍ ဆောင့်ရင်း…..
“ ဆောင့်….ဆောင့်……လိုက်စမ်းပါ..မောင်ရဲ့…အ…အ…အီး…..အ..အ….ဟင့်ဟင့်….ကျွတ်……….”
“ အိုး….မောင်….ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်မှန်း…မသိတော့ဘူး…အ…..အား…..အား……အင့်…အင့်…ထွက်ကုန်ပြီ…….ညိုသီ ..ပြီး….ပြီး..ပြီ……..မောင်….”
ညိုသီ ပြီးပြီဟု ပြောလိုက်သည်နှင့် ကျနော်ကလဲ သုတ်တို့ကို ထိန်းမထားတော့ပဲ အသကုန် ပန်းသွင်းလိုက်ရင်း ကုတင်ကျိုးမတတ် ညှောင့်ပစ်လိုက်မိလေတော့သည်..။
“ ကောင်းလိုက်တာ….မောင်ရယ်….အား……..”
“ နောက်တစ်ချီလောက်…လုပ်ကြအုံးမလား….ဟင်…….”
“ အား….တော်တော့…မောင်ရယ်….ညိုသီ…အားကုန်နေပြီ….”
ညိုသီ့ တောင်းပန်သံလေးမှာ….အားမရှိတော့သလို…တိုးတိတ်ညင်သာလွန်းလှပါတော့သည်..။
~~~~~~~~~~~~~~~
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment