ဖိုးဒင်တို့ရွာ အပိုင်း (၂)

 ဖိုးဒင်တို့ရွာ အပိုင်း (၂)

ရေးသားသူ - သိုးငယ်

ဟိုမိုဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

(06)

အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့လမ်းမှာ မနက်ကစာသင်တဲ့လူငယ်လေး သုံးယောက်ထဲက တစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းနှုတ်ဆက်သည်။ ဒီကောင်လေးလဲ ဖိုးဒင်တို့အရွယ်သာသာပဲရှိမည်။ ဖိုးဒင်ထက်စာရင် ဒီကောင်လေးက အနည်းငယ်နူးညံ့နေသည်။

' ဆရာ...ဘယ်သွားမလို့လဲ´

' အေး...အိမ်ပြန်မလို့´ ဒီကောင်လေးက ကျွန်တော့်ထက်တောင် ပုချင်သေးသည်။ မျက်လုံးက ကောင်မလေးအလား ၀ိုင်းစက်စက်။ အဲ..မျက်ရစ်လေးတောင် ရှိသေးသည်။ စကားပြောတဲ့အသံကို နားထောင်ရတာ ဒီကောင်လေး ဂေးတော့ မဖြစ်တန်ကောင်း။

 ' ဆရာက ဖိုးဒင် တို့အိမ်မှာနေတာဆို...´

' ဟုတ်တယ်ကွ...´

' ဆရာ...ဒီည ကျွန်တော့်အိမ်မှာထမင်းလိုက်စားပါလား...ကျွန်တော်လာခေါ်မယ်´ ဖော်ရွေမှုတွေအပြည့်နဲ့ ဖိုးဒင်တို့ရွာရဲ့ ချစ်စရာဓလေ့စရိုက်ကိုတွေ့ရသည်။ ဒီကောင်လေး နာမည်တောင်ကျွန်တော်မသိ။

' ရပါတယ်...အစ်ကို အိမ်မှာပဲစားလိုက်ပါတော့မယ်...အစ်ကို့အတွက်အလုပ်ရှုပ်ပါတယ်´

' ဟာ...ဆရာကလည်း...အလုပ်မရှုပ်ပါဘူး...အိမ်မှာက အမေနဲ့ အဖေပဲရှိတာ...အားနာစရာမလိုပါဘူးဗျာ..´

' ဒါနဲ့...ညီ့နာမည်က´

' ၀င်းထွန်း ပါဆရာ...´

' အေး...၀င်းထွန်း စာတွေကော နားလည်ရဲ့လား...နားမလည်တာရှိရင်...ဆရာ့ကိုလာမေး..နေ့ပိုင်းဆို ဖိုးဒင်တို့အိမ်မှာရှိတယ်...´

' ဟုတ်ကဲ့.....ဒါဆို..ညနေရောက်ရင်..ဆရာ့ကို ကျွန်တော်လာခေါ်မယ်...သွားပြီနော်ဆရာ...´

' အေး...´ 

ယောင်ပြီးတော့ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မိသည်။ ထမင်းစားဆိုတော့လည်းသွားရတာပေါ့။ ဒီညထမင်းစားဖို့ထက် ဖိုးဒင်နဲ့ အိပ်ရမှာကို ရင်တွေခုန်နေမိသည်။ အိမ်ရောက်တော့ အိမ်တံခါးပွင့်နေသည်။ ရွာမှာက မြို့တွေလို သော့မခတ်ပေမယ့် တံခါးလေးတော့ ပိတ်သွားကြသည်။ သူခိုးများလားမသိ။

ကျွန်တော် ခြေဖော့ပြီးအခန်းထဲဝင်သွားတော့....ဟူး....ဦးတုတ်ကြီးက ပက်လက်လှန်ပြီးအိပ်နေသည်။ အိပ်မောကျနေပုံရသည်။ ကျွန်တော် မနိုးတော့ဘဲ အိမ်ရှေ့တံခါးကို အသာပိတ်ပြီးအိမ်ထဲဝင်လာလိုက်သည်။ အိမ်နေရင်းအ၀တ်နဲ့လဲဖို့ အိတ်ထဲမှထုတ်လိုက်သည်။ ဦးတုတ်ကြီး ဒီနေ့တော့ အိပ်နေတာလုံလုံခြုံခြုံပဲဖြစ်သည်။

အပြင်ကပြန်လာလို့လားမသိ။ တော်တော့်ကိုပူနေသည်။ စွပ်ကျယ်နှင့် ဘောင်းဘီတိုပါးပါးလေးကို ထုတ်ဝတ်လိုက်သည်။ ဦးတုတ်ကြီးတော့ အင်္ကျီတောင်မရှိ။ မြို့က သယ်လာတဲ့ စာအုပ်တအုပ်ကို ထုတ်လိုက်သည်။

' ဗုန်း...´ 

သွားပါပြီ။ စာအုပ်က လက်ထဲကပြုတ်ကျသွားသည်။ ဦးတုတ်ကြီးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးကိုပွတ်နေပြီ။

' ကန်တော့နော်...ဦး...ကျွန်တော်... နမော်နမဲ့..´ စကားတောင်မဆုံးသေး...ဦးတုတ်ကြီးက

' အား...ကျွတ်...နာလိုက်တာကွာ...´

' ဦး...ဘာဖြစ်လို့လဲ...´ ကျွန်တော်ဦးတုတ်ကြီးအနားကိုရောက်သွားပြီး ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးတုတ်ကြီးက မျက်နှာရှုံ့မဲ့နေသည်။

' ဘာဖြစ်မှန်းမသိပါဘူး ကွာ...တစ်ကိုယ်လုံးကိုက်ခဲပြီးနာနေတယ်...´ ဦးတုတ်ကြီးက အသက်အရွယ်ရလာပေမယ့် ညနေစောင်းတိုင်းထန်းရည်လေးတမြမြနဲ့။ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ လေတိုက်ခံ ခဲ့တဲ့ဒဏ်တွေပဲနေမှာ။ ရေကလည်းဘယ်အချိန်ချိုးမှန်းမသိ။

' ဦး...ဖျားနေလို့လား...ကျွန်တော်စမ်းကြည့်မယ်´ ကျွန်တော် နှဖူးကိုစမ်းကြည့်တော့ နွေးတေးတေးပဲရှိသည်။

' မဖျားပါဘူးကွာ... ထမင်းစားပြီးတော့ အိုက်တာနဲ့ ရေချိုးပြီး ဒီမှာလာလှဲတာ....အိပ်ပျော်သွားတယ်..´ 

ဘုရား..ဘုရား။ နေပူပူကပြန်လာထမင်းစား...ရေချိုး...မသေဘဲ အခုလို တွေ့ရတာကံကောင်း။ ကျွန်တော့်အဖေတာဆိုရင် အော်ပြီးပြောပစ်မိမှာ။

' ဒါဆို..ကျွန်တော့်မှာ ဒဏ်ကြေဆေးပါလာတယ်...ဦးခဏစောင့်...ကျွန်တော်လူးပေးမယ်.´

' အေးကွယ်...ကျွတ်...´ ရန်ကုန်ကတည်းက အပြည့်အစုံပါလာတဲ့ဆေးဗူးလေးထဲက လင်ဇီးဒဏ်ကြေလိမ်းဆေးပုလင်းနှင့် မုန့်ညင်းဆီပုလင်းလေးကို ထုတ်လိုက်သည်။ ညောင်းညာတာတွေကို ဒီနှစ်မျိုးရောပြီးလိမ်းရင် အရှင်းမပျောက်တောင် သက်သာသည်။

 ' လာ...ဦး...ဘယ်နေရာ အရင်လိမ်းရမလဲ...´

' ကျောတွေ...ကျောနဲ့ခါးတွေ...နာတယ်...´

 ' ဒါဆို...ဦး မှောက်အိပ်ပေးပါလား...´

ဦးတုတ်ကြီးက ကျွန်တော်ပြောတဲ့အတိုင်းမှောက်အိပ်လိုက်သည်။ မည်းမှောင်နေတဲ့ကျောပြင်မှာ အသားစိုင်ကြီးတွေက ထူထူထဲထဲ။ မုန့်ညင်းဆီကိုလက်ထဲမှာလောင်းထည့်ပြီး လင်ဇီးပုလင်းထဲက ပရုတ်ဆီကိုလက်နဲ့ကော်ကာ အရင်ဆုံးလက်မှာပွတ်လိုက်သည်။ ပြီး မှ ဦးတုတ်ရဲ့ ကျယ်ပြန့်တဲ့ကျောပြင်ကြီးကို ပွတ်လိုက်သည်။ ပွတ်ရင်းနဲ့ ဦးတုတ်ရဲ့ပုခုံးတွေကိုပါ နှိပ်ပေးလိုက်သည်။ ဘေးတိုက်ထိုင်ပြီး နှိပ်တော့ သိပ်အဆင်မပြေ။ ဦးတုတ်ရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကို တတ်ချင်စိတ်တွေတဖွားဖွားပေါ်လာသည်။

' ဦး..မရိုမသေ...ကျွန်တော်ဦးကိုယ်ပေါ်ကို ခွပြီး လိမ်းပေးလို့ရလား...အခု လိမ်းရတာအဆင်မပြေလို့´

' ပြောစရာမလိုပါဘူး...မောင်ရင် ရယ်....မောင်ရင်က မိန်းကလေးမှ မဟုတ်တာ...ဦးဘုန်းကံမနိမ့်ပါဘူး...´

' ဟုတ်ကဲ့ဦး´  

ကျွန်တော် ဦးရဲ့ မို့မောက်နေတဲ့ တင်ပါးပေါ်ကို တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ ထင်ထားသလို ပျော့အိအိမနေဘဲ ဆိုဖာအမာစားပေါ်မှာထိုင်ရသလိုမာတောင့်တောင့်။ ဦးတုတ်ရဲ့ ကျောပေါ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့အားရပါးရ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဂုတ်သားတွေကို အားနဲ့ ညှစ်ပေးလိုက်သည်။

' ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရင်ရယ်...ဆေးက အစွမ်းထက်သကိုး...ဇာတ်ကြောတွေတင်းနေတာလျော့သွားပြီ..´ ကျွန်တော် ဖင်ကို အောက်သို့အနည်းငယ်လျောထိုင်လိုက်သည်။

' ဦး...ခါးတွေကိုလိမ်းပေးမယ်...´

' အေး...မောင်ရင်...နေအုံး...ဦး...ပုဆိုးကိုလျော့လိုက်အုံးမယ်..´ 

ကျွန်တော်ဖင်လေးကို မသိမသာ ကြွပေးလိုက်တော့ ဦးတုတ်က ပုဆိုးကို ခါးပေါ်ကနေအောက်ကို ဖြည်ချပေးလိုက်သည်။ ဖြေချလိုက်တာ နည်းနည်းလက်လွန်သွားသည်။ ဦးတုတ်ရဲ့ မာကျစ်နေတဲ့ ဖင်နှစ်မွာရဲ့ ကြားကို မြင်နေရသည်။ မည်းနက်နေတဲ့ ဖင်နှစ်မွာကြားမှာ အမွေးမည်းမည်းများ ဟိုတစ ဒီတစ ထိုးထွက်နေသည်။ ခြေသလုံးနားလောက်မှာ ကျွန်တော်ထိုင်ပြီး ဦးတုတ်ရဲ့ တုတ်ခိုင်ခိုင်ခါးကြီးတွေကို ဆေးထပ်ထည့်ပြီးလိမ်းပေးလိုက်သည်။

' ဒါဆို...ဦး ရင်ဘတ်တွေကော လိမ်းအုံးမလား...´

' အေး....´

' ဒါဆို ဦး ပက်လက်လှန်လိုက်လေ...´ 

ကျွန်တော်ထိုင်တာတောင် ကောင်းကောင်းမထိုင်ရသေး  ဦးတုတ်ကိုယ်ပေါ်က ထလိုက်သည်။ ဦးတုတ်က ပက်လက်လှန်လိုက်တော့ ပုဆိုးက ခါးပေါ်ကနေ လျောကျသွားသည်။ ဦးတုတ်ရဲ့ လီးမွေးအုံကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကျွန်တော် ဦးတုတ်ပေါ်ကို ပြန်ခွထိုင်ချင်ပေမယ့် မထိုင်တော့ပဲ ဆေးကို လက်ဖ၀ါးမှာ ထပ်ပြီးထည့်ကာ ပွတ်နေလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဦးတုတ်ရဲ့ ရင်ဘတ်ကနေ စပြီး လိမ်းပေးလိုက်သည်။

' မောင်ရင်...ခုနလို အပေါ်တက်ပြီးလိမ်းလို့ရပါတယ်ကွ...ဒါမှ အားရပါးရလိမ်းရတာပေါ့´ ကျွန်တော် ဆုတောင်းပြည့်သည်။

' ဟုတ်ကဲ့.ဦး..´ 

ပြောပြီးတာနဲ့ ဦးတုတ်ရဲ့ ရွေဒုတ်ကြီး အောက်နားကို တက်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးတုတ်က ပေါင်နှစ်လုံးကို မစေ့ထားဘဲ ကားထားတော့ ကျွန်တော်ထိုင်လိုက်သည့်အခါ ကြမ်းခင်းနဲ့ ထိသွားသည်။

' မောင်ရင်...အပေါ်တက်ပြီးထိုင်ပါလား...´ 

ဦးတုတ်ရဲ့အသံတွေက ပိုပြီးရွင်လာသလိုပဲ။ နာနေတာတွေကော တကယ်ပျောက်သွားတာလား။ ကျွန်တော်တောင် လန့်လာသည်။ သူပြောတဲ့အတိုင်း ဦးတုတ်ရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးပေါ်ကို ကျွန်တော် ရင်တွေခုန်စွာနဲ့တက်ထိုင်လိုက်သည်။ တကယ့်ကို တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်လီးပျော့ပျော့ကြီးက ကျွန်တော့် ဖင်နှစ်မွာကြားထဲကို တိုက်ရိုက်ဝင်လာသည်။ ပူနွေးနေတဲ့ အထိအတွေ့နှင့်အတူ ကျွန်တော့်လည်ချောင်းတွေခြောက်ကပ်လို့လာသည်။ ဦးတုတ်ကဘာမှ မဖြစ်သလို မျက်လုံးကို မှိတ်ပြီးနေ နေသည်။ 

ဦးတုတ် လည်ပင်းနားကနေ ဆေးကိုလိမ်းပြီး ရင်အုပ်နားရောက်တော့ ဦးတုတ်ရဲ့ ညိုမှောင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလက်ညှိုးနဲ့လက်ခလည်ကြားထဲညှပ်ပြီးပွတ်ဆွဲပေးလိုက်မိသည်။ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ယိုင်လိုက်သဖြင့် ဖင်အနည်းငယ်ရှေ့သို့ပွတ်ဆွဲသလိုဖြစ်သွားသည်။ ဦးတုတ်ပုဆိုးကလည်း သူ့လီးကြီးကို ဖုံးရုံလေးသာကျန်တော့သည်။

' ဦး...သက်သာသွားပြီလား...´ 

ကျွန်တော်မမေးဘဲနေလို့ကတော့ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ဦးတုတ်အိပ်ပျော်သွားနိုင်သည်။ ကျွန်တော့်ဖင်ကြားထဲက ဦးတုတ်ရဲ့ လီးကြီးက တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ မာလာသည်။

' အေး...နည်းနည်းတော့ သက်သာလာပြီ...ဦးရဲ့ဗိုက်သားတွေပါ လိမ်းပေးပါလား...´

' ဟုတ်ကဲ့...´ ကျွန်တော် ထဖို့ ဖင်ကြွလိုက်တော့ ဦးတုတ်ကြီးက

' မထဘဲနဲ့ ဒီတိုင်းလိမ်းပေးပါလား...´

' ဟုတ်...´ 

ဦးတုတ်ကြီးရဲ့ လီးကြီးက တကယ့်ကို ခေါင်းထောင်နေသည်။ ကျွန်တော့်ဖင်ကို လီးကြီးပေါ်ပွတ်ဆွဲပြီး ပေါင်ပေါ်ကိုထိုင်လိုက်တော့ ခါးပေါ်ကပုဆိုးက တခါတည်းချွတ်ချပြီးသားဖြစ်သွားသည်။

' ကန်တော့နော်...ဦး...´ 

တ၀က်တပျက် တောင်လာသော အကြောဖြိုင်းဖြိုင်းထနေသော ဦးတုတ်လီးကြီးက တကယ့်ကိုစွဲမက်စရာကောင်းသည်။ ကျွန်တော်ဖင်ကို ပြန်ကြွလိုက်ပြီးပုဆိုးကိုပြန်ဆွဲတင်မယ်လုပ်တော့...ကိုပြန်ဆွဲတင်မယ်လုပ်တော့...

' ရပါတယ်ကွ...ထားလိုက်တော့...အခုဆို ပိုတောင် အေးသေးတယ်...´  

ဦးတုတ်ကြီးရဲ့ ဒစ်ကြီးက တကယ့်ကို ပင်ပေါင်လုံးလောက်ရှိသည်။ သွေးရောင်လွမ်းနေပေမယ့် အသားမည်းတော့ နီပြီးမည်းပြောင်နေသည်။ ဒစ်ပေါက်ဝတွင်လည်း Precum လေးစို့နေသည်။ ဦးတုတ်ရဲ့ ဗိုက်ပေါ်ကို ဆေးများများထည့်ကာပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးတုတ်ကြီးရဲ့ လီးကြီးက တကယ့်ကို စွဲဆောင်နေသည်။ ကိုင်ချင်စိတ်တွေ...အားရပါးရစုပ်ချင်စိတ်တွေ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရဖြစ်လာသည်။ ကျွန်တော့် အသံတွေတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့်   

' ဦး....ဦးရဲ့...ဟို...ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲ...´ ဦးကြီးက မျက်လုံးတချက်ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ထန်းရည်မသောက်ထားပေမယ့် ဦးရဲ့မျက်ထောင့်ကြီးတွေကနီနေသည်။ နှာခေါင်းပွပွကြီးမှာလည်းအဆီတွေတ၀င်းဝင်း။

' လီးကိုပြောတာလား...´ လီး ဆိုတဲ့စကားလုံးကို ဦးတုတ်က ပြောထွက်လာသည်။

' ဟုတ်...´

' ကြီးလို့လားကွ...မကြီးပါဘူး...´

' ကြီးတာပေါ့..ဦးရ...ကျွန်တော့်ထက်စာရင်အများကြီးကြီးတယ်...´ 

ဦးတုတ်ကြီးက သူ့လီးကိုလက်ဖြင့် ခပ်ဆဆ ဆုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး

' ဟုတ်လား...ဒါတောင် ကောင်းကောင်းမထောင်သေးဘူး...´ 

ပြောတာလည်းဖြစ်နိုင်သည်။ လီးကြီးက ကွေးနေသေးသည်။

' တကယ်ထောင်လာရင် ဘယ်လောက်တောင်ကြီးလဲဦး...´ 

ဦးတုတ်က ငေါ့တော့တော့နဲ့ရီလိုက်သည်။

' တကယ်မတောင်တာကြာပြီ...ငါ့မိန်းမ ဆုံးကတည်းကပဲ...အခုတောင် မောင်ရင် ဦးပေါ်ကိုတက်ထိုင်ပေးလို့ ထလာတာ...တကယ်တောင်ဖို့ဆိုရင်...ငါ့မိန်းမပဲလုပ်နိုင်တာ...´ 

ဦးတုတ်ပြောတာဟုတ်ပါလိမ့်မည်။ ဒီလောက်တုတ်ခိုင်ခိုင်လီးကြီးထဲကို သွေးတွေအပြည့်အ၀ရောက်ဖို့က စိတ်တော်တော်ထမှဖြစ်နိုင်သည်။ အသက်အရွယ်ကလည်းရှိသေးသည်မဟုတ်လား။

' မရိုမသေ...ဦးမိန်းမကဘယ်လိုလုပ်ပေးလို့လဲ´

' မောင်ရင်က ဦးတကယ်တောင်တာကိုကြည့်ချင်လို့လား...´ 

တည့်ကိုမေးနေပါလား။ ဒီအဆင့်ထိရောက်နေမှတော့ ကျွန်တော်ပါးစပ်နဲ့မဖြေရဲဘဲခေါင်းညိတ်လိုက်ရသည်။ လက်ကတော့ ဦးရဲ့ချက်နားကို တ၀ဲလည်လည်ပွတ်ပေးနေသည်။

' ဦးမိန်းမက သူ့နို့ကြီးတွေကိုပေးကိုင်တယ်...နောက်လီးကိုလည်းလက်နဲ့ဆွပေးတယ်...တခါတလေ...ပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေးတယ်...ဦးမိန်းမမို့ပြောတာမဟုတ်ဘူး...။ အပြုအစုတယ်ကောင်းကိုး....မောင်ရင့်ကိုပြောရင်းနဲ့ သတိရလာပြီ...´

လီးကြီးက  ခုနထက်စာရင်နည်းနည်းပိုထွားလာသည်။ ကျွန်တော်ဘာမှဆက်မပြောဘဲနေနေလိုက်သည်။

' မောင်ရင်မှာက နို့တွေမှမရှိဘဲ...ဦးလီး အရင်ကလိုတောင်ဖို့မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး...´ 

ကျွန်တော်လည်ချောင်းတွေဒီ့ထက်ကိုခြောက်ကပ်လာသည်။အသံတွေအက်ကွဲကုန်လားမသိ။

' ကျွန်တော်....စမ်းကြည့်လို့ရလား...´

' ဟေ...မောင်ရင်က...ဦးလီးကို...မာတောင်အောင်လုပ်ပေးမလို့လား...´

' ဟုတ်..ဦး...ကျွန်တော်ကြည့်ချင်လို့ပါ....´ 

ဦးတုတ်ကြီးက ခါတိုင်းထက်အသံကျယ်ကျယ်ရီလိုက်သည်။ သွားပြီ....ပေးမလုပ်လို့ကတော့ သောက်ရှက်ကိုနှစ်ခြမ်းကွဲပြီ။

' လုပ်ကြည့်ပေါ့ကွာ...ဒါပေမယ့်...ဦးက...မလုပ်ရတာကြာပြီဆိုတော့...အဆုံးထိ တာဝန်ယူမှာလား...´ 

ဦးတုတ်ပြောတာကို ကျွန်တော်သဘောပေါက်သည်။ အဆီတ၀င်းဝင်း အသားတထစ်ထစ်ဝက်သားတုံးကြီးကို ထမင်းခုနှစ်ရက်မစားရသေးတဲ့လူရှေ့မှာချထားသလို...ဘယ်လိုမှ ကျွန်တော်မနေနိုင်တော့ပါ။ သောက်ရှက်မရှိဘူးပြောပြော...ကျွန်တော်က

' ဟုတ်...တာဝန်ယူပါ့မယ်ဦး...´

' ပြီးရော...မောင်ရင် လုပ်ချင်သလိုလုပ်...ဦးမျက်လုံးမှိတ်ပြီး ....မိန်းမကို တွေးနေမယ်...´ 

ကျွန်တော့်လက်မှာကျန်နေတဲ့ ဆေးတွေကို ဦးတုတ်ရဲ့ဗိုက်သားတွေကို ထပ်ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ တော်ကြာ ပရုတ်ဆီတွေကြောင့်လီးကြီးက ပူစပ်ပူလောင်ဖြစ်ရင်မကောင်း။

' ဦး...ခဏလေး...ကျွန်တော်လက်သွားဆေးလိုက်အုံးမယ်...ဆေးတွေနဲ့မို့လို့...´

' အေး...´ 

မျက်လုံးတောင် ဖွင့်မကြည့်ဘဲပြောသည်။ ဒီရွာက ရွာသားတွေက အဲ့ဒီလောက်တောင် လိင်ကိစ္စမှာထန်ပုံရသည်။ ဒါမှမဟုတ် ဖိုးဒင်ကရော..အဖေတူသားမို့လား။ လက်ကို ဆပ်ပြာနဲ့သေချာဆေးပြီးပြန်လာတော့ ဦးတုတ်ရဲ့လီးကြီးက ခုနကလောက် မတောင်တော့။ ကျွန်တော် ခုနကလို မရဲတရဲ ဦးတုတ်ရဲ့ပေါင်ပေါ်ကိုပြန်တတ်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးတုတ်က မလှုပ်မယှက်။ ကျွန်တော့် ပေါင်ကြားထဲက ညီငယ်ကလည်း အစွမ်းကုန်ခေါင်းထောင်နေသည်။ တောင်အားကြီးလို့ နာသလိုလိုတောင်ဖြစ်လာသည်။ 

ကွေးကောက်နက်ပြောင်နေသော လမွေးအုံကြီးကို လက်နဲ့အသာပွတ်လိုက်သည်။ ဦးတုတ်ရဲ့ မျော့ကြီးတကောင်အလား မည်းနက်နေတဲ့လီးကြီးကို လက်နဲ့ ဖြည်းဖြည်းလေးကိုင်လိုက်သည်။ လီးရဲ့ အနွေးဓာတ်က ကျွန်တော့် ရဲ့အကြောတွေထဲအထိ စီးဝင်သွားသည်။ ခပ်ဖွဖွညစ်ပေးရင်း ဂွင်းထုပေးနေလိုက်သည်။ ဦးတုတ်ပြောသလို မမာလာပေမယ့်လီးရဲ့လုံးပတ်က လက်ညှိုးနဲ့လက်မ ကောင်းကောင်းမထိချင်။ မပျော့တပျော့ ပူနွေးနွေးနှင့်ကိုင်ရသူမှာ တကယ့်ကိုအားရသည်။ ကျွန်တော် ထုပေးတာ တော်တော်ကြာသွားပေမယ့်ဒီလီးကြီးက ခေါင်းကောင်းကောင်းမထောင်လာ။ ဦးတုတ်က မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီး

' မောင်ရင်ကိုပြောသားပဲ...ဦးမိန်းမပဲ လုပ်နိုင်တာပါဆို...´

' ဦး...ပန်းသေနေတာလား´

' ပေါက်ကရ...ငါ့ပန်းက မသေဘူး...မောင်ရင်က မိန်းမမဟုတ်တော့ မတောင်တာ....မောင်ရင် ပင်ပန်းပါတယ်ကွာ...´

' ဦးဒါဆို...လီးမတောင်တာကြာပြီပေါ့..´ 

ကျွန်တော့်လက်တွေက လီးကြီးကို အားနည်းနည်းသုံးပြီးဖျစ်ညစ်ပေးလိုက်သည်။

' မဟုတ်ဘူး...နှစ်အိမ်ကျော်က အပျိုကြီးရေချိုးတာကြည့်ရင် တောင်တယ်...´ 

ဦးတုတ်က ချောင်းကြည့်တယ်ပေါ့။ စိတ်ထဲကပဲပြောလိုက်သည်။

' ကျွန်တော် နောက်တနည်းသုံးပြီး တောင်အောင်လုပ်ပေးမယ်...ဦး မျက်လုံး လုံးဝမဖွင့်နဲ့...´

' ဟေ...ငါ့လီးတောင်ပြီးရင်...လရည်ထွက်တဲ့အထိ မောင်ရင် တာဝန်ယူရမှာနော်....တာဝန်ယူတယ်ဆိုလုပ်.´

' အေးဆေးပါဦး...ဦးမျက်လုံးသာ မဖွင့်ကြည့်နဲ့´

' ပြီးရော...ငါအခုမှ...ပဲဇိမ်ခံရတော့တယ်...မောင်ရင် မိန်းခလေးဖြစ်ရင်လည်းကောင်းသား...´ 

ပြောပြီးတာနဲ့ မျက်လုံးကို ပိတ်သွားသည်။ ကျွန်တော် ဦးတုတ်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကနေ ခဏထပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာ မှောက်အိပ်လိုက်သည်။ ဦးတုတ်ရဲ့လီးကြီးက ကျွန်တော့်မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်။ Wow....so big! လက်နဲ့အသာအယာကိုင်ပြီး လျှာဖျားလေးနဲ့ ဒစ်ကြီးကို ကလိလိုက်သည်။ လျှာရဲ့ တံတွေးတွေကြောင့် ဦးတုတ်ကြီး တချက်တွန့်သွားသည်။ ရေချိုးပြီးထားပေမယ့် ဦးတုတ်ရဲ့ ချွေးနံ့ကတော့ ရှိနေသေးသည်။

နှုတ်ခမ်းတွေကို အားရပါးရဟပြီး ပင်ပေါင်လုံးလောက်ရှိတဲ့ ဒစ်ကြီးကို ပါးစပ်ထဲသွင်းယူလိုက်သည်။ လျှာကို အပြားလိုက်လုပ်ပြီး ပါးစပ်ထဲရောက်လာတဲ့ ဒစ်ကြီးကို ရစ်ပတ်လိုက်သည်။

' အား...ကောင်းလိုက်တာကွာ...´ 

ကျွန်တော်ပြန်မဖြေတော့ပဲ ပါးစပ်ထဲအပြည့်အ၀၀င်နေတဲ့ လီးကြီးကို အမြတ်တနိုးစုပ်ပေးနေမိသည်။ လီးစုပ်ဖူးပေမယ့် အခုလိုပြည့်ပြည့်၀၀ တစ်ခါမှ မစုပ်ဖူးဘူး။ လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲဝင်နိုင်သလောက်ဝင်အောင် ထိုးသွင်းပြီး ပါးနှစ်ဖက်ချိုင့်အောင် အစွမ်းကုန် စုပ်ပေးလိုက်သည်။ 

အကြောတွေတဒုတ်ဒုတ်နှင့်လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းတောင်လာသည်။ တကယ့်ကို မာပြီးတောင်လာသည်။ ဒစ်ကြီးကိုသာပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေးလိုက်ပြီး လက်နဲ့ ဂွင်းထုပေးလိုက်သည်။ ဦးတုတ်ကြီး ဘာသံမှကို မထွက်တော့ပဲ ဖီးလ်ယူနေသည်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ကျန်လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့်ညီဘွားကို ဘောင်းဘီတိုကြားထဲက နေပြုစုပေးလိုက်သည်။ အချက်ပေါင်းများစွာ လက်ကို ခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားပေးလိုက်သည်။ ဦးတုတ်ကြီးလက်တွေက ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကိုလာကိုင်သည်။

' အား...ကောင်းလိုက်တာကွာ....မောင်ရင်က လီးစုပ်တာတော်လိုက်တာ...ဦးမိန်းမထက်တောင်ကောင်းတယ်....အေး..ဟုတ်ပြီ..အခုလို...အား...အားလေးနဲ့စုပ်ပေး..အား....ကောင်းလာပြီ....အား.......အရမ်းကောင်းလာပြီ...´ 

ဦးတုတ်ရဲ့လက်တွေက ကျွန်တော့်ခေါင်းကို အားနဲ့သူ့လီးကြီးပေါ်ကို ဖိချနေသည်။ သောက်မင်ကတ်လို့ အစွမ်းကုန်စုပ်ပေးလိုက်သည်။ လက်က လည်းဒီ့ထက်မြန်မြန်ထုပေးလိုက်သည်။

 ' အား.....မောင်ရင်...ခေါင်းဖယ်....ခေါင်းဖယ်...ထွက်တော့မယ်....´ 

ပြောတာနည်းနည်းနောက်ကျသွားသည်။ ငန်ကျိချွဲပျစ်နေတဲ့ သုတ်ရည်တွေက ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲကို တ၀က်တပျက်ဝင်သွားသည်။ ကျွန်တော့်လက်တွေကို မရပ်သေးဘဲဆက်ထုပေးလိုက်သည်။

 'အား...အား...ဟူး..........´ 

ဦးတုတ်ရဲ့အသက်ရှုသံတွေ သက်ပြင်းချသံတွေ အင်မတန်ပြင်းသည်။ ပါးစပ်ထဲက ထွက်သွားသောလီးကြီးမှာ သိပ်မပျော့သေးဘဲ လရည်တွေနှင့် ဒစ်ကြီးမှာ နီမည်းပြီးပြောင်လက်နေသည်။ အ၀ါရောင်သန်းနေတဲ့ ပျစ်ခဲနေတဲ့သုတ်ရည်တွေဟာ လမွေးအုံကြီးပေါ်မှာ တွဲလဲခိုနေသည်။ ပါးစပ်ထဲက ချွဲပျစ်နေတဲ့ ဦးတုတ်ရဲ့သုတ်ရည်တွေကို ကျွန်တော်ထပြီး ထွေးထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ နောက်ဖေးက ပြန်ထွက်လာတော့ အခုထိ ပုဆိုးမ၀တ်သေးတဲ့ ဦးတုတ်ကြီးကိုတွေ့ရသည်။

' မောင်ရင်...ကိုကျေးဇူးတင်တယ်ကွာ....ဦး...ဒီလိုမျိုး မကောင်းတာကြာပြီ...´

' ရပါတယ်...ကျွန်တော်က ဦးလေးရဲ့ပစ္စည်း တောင်တာကိုကြည့်ချင်တော့လုပ်ပေးရတာပေါ့...´ 

ဦးတုတ်ကြီးလီးက ဒီလောက်အများကြီးထွက်ပြီးတောင်ကောင်းကောင်းမကျချင်သေး။ ခေါင်းထောင်နေသေးသည်။

' ဦးလေးဟာကြီးက အခုထိမကျသေးဘူးလား...´ ဦးတုတ်က လရည်ရွဲနေသော လီးကြီးကို ညစ်လိုက်ပြီး

' တော်ရုံနဲ့မကျဘူး....ဦးက မိန်းမနဲ့ဆို...အနည်းဆုံး နှစ်ခါလောက်ပြီးမှ နေသာထိုင်သာရှိတာ...နေ့တိုင်းတော့မလုပ်ဘူးပေါ့ကွာ...´ 

ပါးစပ်ကသာပြောနေတာလက်တွေက အငြိမ်မနေဘဲလီးကြီးကို ဂွင်းတိုက်နေသေးသည်။ နှစ်ခါမှ နေသာထိုင်သာရှိတာတဲ့။ ဟူး...ကျွန်တော့်လိုလူငယ်တွေတောင် တခါတည်းနဲ့တင် မောဟိုက်နေပြီ။

' ဦးက တော်တော်အားရှိတာပဲ....´

' ရှိတာပေါ့ကွ... မောင်ရင်မယုံရင်...ဦးနောက်တခါထုတ်ပြလို့ရတယ်...အေးဆေးပဲ´ 

ကြောက်စရာလန့်စရာပါလား။ အခုထိ ဂွင်းထုနေတုန်း။

' ဟို...ယုံပါတယ်ဦး...´

' မောင်ရင်ယုံပေမယ့်...ဦးဟာက နောက်တခေါက်မလုပ်ရရင် မရဘူးကွ...´ ကျွန်တော့်ကို ထပ်လုပ်ခိုင်းချင်ပုံရသည်ဒ။ လရည်တွေနဲ့ချွဲကျိနေသော မပျော့တပျော့လီးကြီးကို ထပ်မမှုတ်ပေးချင်တော့။

' ဒါဆို...ဦးက နောက်တခေါက်ထပ်လုပ်ချင်တယ်ပေါ့..´

' အေး...´

' ဟို...ဖိုးဒင်ပြန်လာတော့မယ်ထင်တယ်...နောက်နေ့မှ ကျွန်တော်ထပ်လုပ်ပေးမယ်လေ...ဦး..´

' ဖိုးဒင်လား ဒီအချိန်ပြန်လာမှာ...ညနေစောင်းမှပြန်လာမှာ....´  

ကျွန်တော်ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိဘူး။ လင်းသွေးသစ်...လင်းသွေးသစ်...မင်းစခဲ့တဲ့ဇာတ်မင်းနိုင်အောင် က ပေတော့။

' ဒါဆို...ကျွန်တော် ထုပဲထုပေးတော့မယ်....ရတယ်မဟုတ်လား....´ 

ဦးတုတ်က ပြုံးလိုက်သည်။ မချိတချိ အပြုံးဟု ကျွန်တော်နာမည်တပ်လိုက်သည်။

' မောင်ရင်က...ဖိုးဒင်ကို ဒီည...ပေးချမှာမဟုတ်လား...´

' ဗျာ...´ 

မနေ့ က ဦးတုတ်သူတို့ပြောတွေကို အကုန်ကြားတယ်ပေါ့။ တခေါခေါနဲ့အိပ်နေတာကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်မြင်တာပါ။

' မဗျာပါနဲ့ကွာ...မောင်ရင် က အခြောက် လေးဆိုတာဦးသိပါတယ်...မရှက်နေပါနဲ့....ဦးငယ်ငယ်ကလည်း မောင်ရင်လိုပုံစံမျိုး သူငယ်ချင်းရှိပါတယ်...သူ့လည်း ဦးကို အခု မောင်ရင်လုပ်သလိုလုပ်ပေးတယ်....ဒါတင်မကဘူး...သူ့ဖင်ပေါက်ထဲတောင်ပေးထည့်တယ်...´ 

ကျွန်တော့်မျက်နှာတွေတကယ့်ကို ပူထူနေသည်။ ငယ်ရာက ကြီးလာတဲ့ လူကြီးကို သွားဖီးတော့ ခံပေတော့....လင်းသွေးသစ်...မင်းခံပေတော့။

' ဟို...ဦး....ဒီကိစ္စကို ဖိုးဒင်ကို မပြောပါနဲ့ဗျာ....သူသိသွားလို့ရှိရင်....´ 

ဖိုးဒင်က လူငယ်။ သူ့အဖေပြောလို့ မြို့ကဆရာက အခြောက်ကြီးပါဆိုရင် တရွာလုံးသိသွားနိုင်သည်။ ကျွန်တော် စာတောင်သွားမသင်ရဲဘဲ မြို့ကိုပြန်ပြေးရကိန်းဆိုက်သည်။ နောင်တ ဆိုတာ နောင်မှတရတာတကယ့်ကိုမှန်သည်။

' မပြောပါဘူးကွ....တခုတော့ရှိတယ်...ဦးရဲ့သား ဖိုးဒင်....မောင်ရင့်ကို မလုပ်ခင်...ဦးအရင်လုပ်ချင်တယ်...သားက အဖေထက်သာရင်မကောင်းဘူးမလား´

မှားပါတယ်။ မှားပါတယ်။ ဒီကိစ္စကိုများ သားက အဖေထက်သာရင်မကောင်းဘူးဆိုတော့...ဟူး...ဘယ်လိုရှေ့ဆက်ရမလဲ။

' ကျွန်တော် ခံနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး...ဦးရဲ့ဟာကြီးကအကြီးကြီး....´ 

ဦးတုတ်က ငေါက်ထနဲထထိုင်လိုက်သည်။ လီးကြီးကလဲ ထိုးထိုးထောင်ထောင်။

' နာတာခဏပါကွ...၊ နောက်တော့....မင်းတို့တွေထုံးစံအတိုင်းကောင်းသွားမှာပါ...´ 

အားပါးပါး...အားရိုးရိုးလို့အော်ရလောက်သည်။ ဒီလောက်ထိအထာနပ်နေတာ ဦးတုတ်ကြီး ဖင်ဘယ်လောက်တောင်ချဖူးမှန်းမသိ။

' မလုပ်လို့မရဘူးလားဗျာ...ကျွန်တော်နာမှာကြောက်လို့ပါ...´

' ကဲ...ဒီဘက်ကိုလာ....ဦးမနာအောင်လုပ်ပေးမယ်....´ 

ကျွန်တော် ဦးတုတ်ကြီးပြောတဲ့အတိုင်း သူ့ဘက်ကိုထသွားလိုက်သည်။

' ဒီမှာ မှောက်ရက်လေးနေ...မနာဘူး....ဟောဒီမှာ မောင်ရင်ယူလာတဲ့ ဆီပုလင်းရှိတယ်... စိတ်ကိုလျော့ထား....´ 

သူပြောတဲ့အတိုင်း ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်နဲ့မှောက်ပေးလိုက်သည်။ ဆီပုလင်းက ဆေးလိမ်းဖို့အတွက်ပါ။ အခုဟာက...။

' ဦး...တကိုယ်လုံးနာနေတယ်ဆို...နောက်ရက်တွေမှလုပ်ပါလား...ကျွန်တော်ပြန်မှမပြန်သေးဘဲ...´ ဦးတုတ်ကြီးက ခပ်တုတ်တုတ်ရီလိုက်သည်။( အဲ...ယောင်လို့...ခပ်အုပ်အုပ်ရီလိုက်သည်)

' ဘာမှမနာဘူး....နာနေတာ...ဟောဒီကလီးကြီး...´ 

သွားပါပြီ၊ တရှက်ကနေ နှစ်ရှက်ကွဲပြီ။ ဦးတုတ်ရဲ့ ကျော့ကွင်းထဲမှာ ကျွန်တော်အသာတကြည် ဖမ်းခံမိပြီပဲ။ယုန်ငယ်လေးပမာ ကျားရှေ့မှာ မှောက်ရက်လေး နေပေးလိုက်ရသည်။ (ယုန်ငယ်ဖြစ်ပါသည်....သိုးငယ် မဟုတ်ပါ....ဟဲ...ငှဲ...ငှဲ..)။ 

ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီကို အသာလေးဆွဲချွတ်လိုက်ပြီးဦးတုတ်ရဲ့လက်ကြမ်းကြီးတွေက ဖင်နှစ်မွာကို အပီညစ်နေတော့သည်။ ကြမ်းရှရှ အရသာက တမျိုးတော့ကောင်းသား။ ဖင်ကြားကို ဖြဲလိုက်ပြီး....ထွီ...အိုး...တံတွေးတွေထွေးချလိုက်သည်။ ဦးတုတ်ရဲ့တံတွေးတွေကြောင့် စေးကပ်ကပ်စိုစိစိဖြစ်သွားသည်။

' မောင်ရင်...လေးဖက်ထောက်ပေးပါလား...မှောက်ယက်က ၀င်သွားမှလုပ်လို့ကောင်းတာ...´ ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့။ သိချင်သမျှကိုမေးရတော့မည်။

' ဦးလေးက ဒီလိုပဲ အခြောက်ဖင်တွေကို ချနေကျပဲလား...´ အတတ်နိုင်ဆုံး စကားလုံးယဉ်ယဉ်လေးတွေရွေးချင်ပင်မယ့်...ကျွန်တော် မရွေးဖြစ်တော့။

' ဟား...ဟား....ဒီလိုပဲပေါ့ကွ....ဦးငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ ...အခြောက်နှစ်ယောက်လောက်ပါတယ်...နေ့ဘက်မှာ တယောက်က ဦးကို ထန်းရည်တိုက်ပြီး ဖင်ချခိုင်းရင် နောက်တယောက်က ညဖက်ကျရင် ဦးအိမ်ရဲ့နောက်ဖေးမှာ လီးစုပ်ပေးတယ်...ဒီလိုနေလာတာ....ဖိုးဒင်အမေနဲ့မတွေ့ခင်အထိပေါ့ကွ...´

' အခုအဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကော....´

' တယောက်က ပိုးထိလို့(မြွေကိုက်လို့) ဆုံးသွားပြီ...တယောက်က သူ့မိဘတွေနဲ့မြို့ကိုပြောင်းသွားပြီ...´ ဦးတုတ်ကလည်းမလွယ်ပါလား။ အဖေတူသားလား...သားနဲ့တူတဲ့အဖေလား။ ဦးတုတ်ပြောသည့်အတိုင်း ဖင်ကို နောက်ကိုကော့ပြီးပေးထားလိုက်သည်။ ဦးတုတ်က သူ့ဒစ်ကြီးကို ဖင်ဝမှာလာတေ့သည်။ လရည်တွေက ခြောက်သွားပုံရသည်။ခြောက်သွေ့သွေ့နှင့် မာတောင်တောင်ကြီး။

' မောင်ရင့်နားက ဆီပုလင်းလှမ်းပေးပါအုံး...´ ကျွန်တော်ဆီပုလင်းလှမ်းပေးလိုက်သည်။ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ ဆီပုလင်းထဲက မုန့်ညင်းဆီတွေကို လက်ဖ၀ါး

ထဲအားရပါးရထည့်သည်။ ကုန်ပါပြီ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ဆီတွေကုန်ပါပြီ။ ဆီရွဲနေတဲ့လက်နဲ့ သူ့လီးကြီးကို အစွမ်းကုန် ဆီသုတ်နေသည်။ ဘယ်ဖက်လက်က ဖင်ဝလေးကို ပွတ်နေသေးသည်။

ဒူးထောက်ပြီး ကျွန်တော့်နားကပ်လာပြီး ဒစ်ကြီးကို ကျွန်တော့်ရဲ့ချယ်ရီဝလေးမှာတေ့ထားလိုက်သည်။

။

' မောင်ရင်...စိတ်လျော့ထား...´ စိုစိစိနှင့်အတူ ဒုံးကျည်ထိပ်ဖူးကြီးက အပေါက်ဝကိုတည့်တည့်ချိန်ထားသည်။

' အား....အား..........´ 

ပြောတော့ မနာဘူးတဲ့။ မတရားထိုးထည့်သည်။ ဖင်ဝတခုလုံးကျိန်းစပ်သွားသည်။ ကျွန်တော်နောက်ပြန်လှည့်ပြီးဦးတုတ်ရဲ့ ဗိုက်ခေါက်ကြီးကို လက်ဖြင့်တွန်းလိုက်သည်။

' မရဘူး...အရမ်းနာတယ်....´

' စိတ်လျော့လေ....မတင်းထားနဲ့...´ စိတ်လျော့ပေမယ့် မသုံးတာကြာပြီဖြစ်တဲ့သော့ပေါက်လိုနည်းနည်းတော့ကျပ်တာပေါ့။

' လျော့ထားတယ်...´ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖီးလ်တက်နေတဲ့စိတ်တွေဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိ။ ဦးတုတ်ကြီး က ကျွန်တော့်ညီငယ်ကို လက်နဲ့ဂွင်းထုပေးနေသည်။ ခဏလောက်ကြာတော့ လက်နှစ်ဖက်လုံးဖြင့် ဖင်ဝကို ဖြဲပြီး ဒစ်ကြီးကို တေ့ကာအားနဲ့ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။

' အား...အား..သေပြီ....အား...´ 

ဆီကြောင့်သာ လျောဝင်သွားပေမယ့် အရှိန်နဲ့ဝင်တဲ့အတွက်ကြောင့် အနားသတ်တွေစုတ်ပြဲသွားပြီလားတောင်မသိ။ စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့ အောင့်နေသည်။ တကယ့်ကို တင်းကျပ်ပြည့်ဝတဲ့အရသာကို ခံစားရသည်။ ဦးတုတ်ကြီးက ခဏလေးတောင်မနားဘဲ လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံးကိုအဆုံးထိသွင်းလိုက်သည်။

' အား....နာတယ်.....အရမ်းနာတယ်....´

' ခဏလေးပဲနာမှာပါကွ...အဖြစ်သည်းမနေပါနဲ့...´ ခင်ဗျားကြီးခံကြည့်ပါလားလို့ ကျွန်တော်ပြန်ပြောလိုက်ချင်သည်။ ဆီရဲ့အကူအညီကြောင့်သာ နည်းနည်း ချောင်ချောင်ချိချိဖြစ်သွားသည်။ စပ်ဖျင်းတင်းကျပ်နေသော ခံစားမှုက အခုထိရှိဆဲ။ လီးကြီးကို အသွင်းအထုတ် ပုံမှန်လေးလုပ်နေသည်။ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ကြမ်းပြင်တွင်အပ်ကာ ဖင်တခုလုံးကိုဦးတုတ်ကြီးလက်ထဲအပ်ထားရသည်။ ခါးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အားရပါးရဆုပ်ကိုင်ပြီး အားနဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက အူနံရံတွေထဲကို အရှိန်ပါပါ ထိုးထည့်လိုက်သဖြင့် အောင့်အောင့်လာသည်။

' အခုကောင်းသွားပြီမလား....´

' နာသေးတယ်....´

' အောင့်ခံထား...´ 

လီးကြီးကို တချက်တည်းဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်တကိုယ်လုံး လေထဲမြောက်တက်သွားသလို ရင်ဘတ်တခုလုံး ဟာခနဲဖြစ်သွားသည်။

' ခါးကော့ထားလိုက်...ဖင်ကို မြောက်ထား...´ 

အခု ကျွန်တော်ဟာ ဦးတုတ်ပြောသည့်အတိုင်း လိုက်လုပ်နေရသည်။ သူပြောသလို နည်းနည်းတော့ကောင်းလာသည်။

ဆီပုလင်းထဲက ဆီတွေကို ဖင်ပေါက်ကိုဖြဲပြီးလောင်းထည့်လိုက်သည်။ နဂိုက ပူထူနေသော ဖင်ဝတစ်ခုလုံး အေးစက်စက်ဖြစ်သွားသည်။ ဦးတုတ်ကခါးကိုကိုင်ပြီး နဂိုလေးဖက်ထောက်ပုံစံအတိုင်းပြန်နေခိုင်းသည်။ ဒီတစ်ခါ ဖင်ဝကို သေချာတေ့သည်။ ခါးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်သည်။

' အား......´ အားနဲ့တချက်တည်းဆောင့်ချလိုက်တဲ့ အရှိန်က တော့်တော့်ကိုပြင်းသည်။ ကျွန်တော့်လီးကိုလည်း ဦးတုတ်က ဂွင်းထုပေးနေပြန်သည်။ အချက်ပေါင်းများစွာ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်။

' မောင်ရင်...မှောက်ချလိုက်´

' ဟုတ်...´ ဦးတုတ်ကိုယ်ကြီးက လေးသည်။ လီးကြီးက ဖင်ထဲကနေမနှုတ်သေး။ ဦးတုတ်ကောင်းလာပုံရသည်။ သူ့လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ကျွန်တော့်လည်ပင်းတွေကို လာလျက်သည်။ နောက်...နားရွက်တွေကို သွားဖြင့်ခပ်ဖော့ဖော့ကိုက်သည်။ အား....ကျွန်တော်ဘယ်လိုမှပြောမပြတတ်အောင် ကောင်းလာသည်။ ဦးတုတ်ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေဒီ့ထက်မြန်လာသည်။

' အား....အား........ပြီးတော့မယ်....´

' ဦး....ဦး....အထဲမှာ မထုတ်နဲ့.....´

' အား....မရတော့ဘူး..အား..........အား..................´ 

ပူပူနွေးနွေး သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေက ကျွန်တော့်ဖင်ထဲကို ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်လီးထိပ်မှလည်းဦးတုတ်နှင့်အတူ လရည်များတရဟော ပန်းထွက်လာသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုရဲအလေးချိန်ကြောင့် ကျွန်တော့်လီးမှာ သုတ်ရည်ထွက်ပေမယ့် နာနေသည်။ ပွတ်တိုက်အားကြောင့်ပူတဲ့ အပူနဲ့ လရည်ရဲ့အပူချိန်တို့ပေါင်းပြီး ဖင်တခုလုံးပူထူနေသည်။ ဦးတုတ်ကသူ့လီးကြီးကို ဆွဲမထုတ်သေး။

' ဦး...ထတော့လေ....´

' ခဏလေး ပေးစိမ်ထားပါလား....´

' ထပါတော့ဗျာ...အလေးကြီးပဲ...´ 

ဦးတုတ်က ကျွန်တော့်ပါးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းမွေးကြီးနဲ့ တချက်နမ်းလိုက်ပြီး မှ ဖင်ထဲက လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ လရည်တွေကြောင့် ပလွတ်ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ ဦးတုတ်ကြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။

' ကောင်းလိုက်တာကွာ...အခုလို...မကောင်းတာတော်တော့်ကိုကြာပြီ..´ 

ကျွန်တော်ထလိုက်တော့ ဖင်ထဲက ဦးတုတ်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေက စီးကျလာသည်။ အပြင်ဘက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ကောင်းကင်ကြီးတောင် လိမ္မော်ရောင်သန်းနေပြီ။

' ကျွန်တော်ရေသွားချိုးတော့မယ်...´

' နေအုံး..ဦးရေသွားခပ်ပေးမယ်...´ ဦးတုတ်ရဲ့ လီးကြီးမှာ အခုမှပျော့သွားသည်။

' ရတယ်..ကျွန်တော့်ဖာသာ ခပ်မယ်....´

' ဦး...လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်...ဦးလည်းရေပြန်ချိုးရဦးမယ်...ဒီမှာကြည့်ဦး...´ 

ဦးတုတ်ကြီးက သူ့ပေါင်ကြားကလီးကြီးကို ကော့ပြသည်။ လရည်တွေရယ်...အကျိအချွဲတွေပေနေတဲ့ မျော့တစ်ကောင်လို မည်းသည်းပြောင်လက်နေသည်။ အ၀တ်ကြိုးတန်းပေါ်က ရေလဲပိုင်းလေးကို ဦးတုတ်ခါးမှပတ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်နောက်ထွက်လာခဲ့သည်။

အိမ်နောက်ဖေးရောက်တော့ နေတောင်စောင်းနေပြီ။ ကောင်ကင်ကြီးတစ်ခုလုံး ပန်းဆီရောင်ထလို့။ အသုံးမပြုတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့်ချယ်ရီဝလေးမှာ ကျိန်းစပ်နေသည်။

ဦးတုတ်ကိုယ်တိုင်ရေခပ်ပေးသည်။ အေးစက်နေသောရေက ချယ်ရီဝလေးဆီရောက်သွားတိုင်း စပ်ဖျင်းဖျင်း။ ဦးတုတ်က စဥ့်အိုးထဲကိုရေအပြည့်ဖြည့်ထားသည်။ ရေသုံးလေးထမ်း ခပ်ထားသည့်အတွက်မောနေပုံရသည်။ အိမ်နောက်ဖေး အုတ်ခုံလေးမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေပြီး ကျွန်တော်ရေချိုးတာကြည့်နေသည်။ 

ဦးတုတ်ရဲ့ ဗိုက်သားပြင်ကြီးက တကယ့်ကို ဖောင်းကားနေသည်။ ကြွက်သားတွေအရင်ကရှိခဲ့ပုံပေါ်သည်။ ရေကို အားရပါးရချိုးလိုက်ပြီး တကိုယ်လုံးပေ့ါပါ့းလန်းဆန်းသွားသည်။ ရေချိုးပြီးတော့ အိမ်ရှေ့က ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်မှာ ဖတ်မယ်လို့လုပ်ထားတဲ့စာအုပ်လေးကို ယူပြီး သွားဖတ်နေလိုက်သည်။ ဦးတုတ်က နောက်ဖေးမှာရေချိုးရင်းကျန်ခဲ့သည်။

```````````````````````````````````````````````````

(07)

' ပူလိုက်တာဗျာ....´  ဖိုးဒင်တောင် ပြန်ရောက်လာပြီ။ လက်ထဲမှာလည်း ဘာငါးမှန်းမသိတဲ့ ငါးတစ်ကောင်ပါလာသည်။

' ဟုတ်တယ်ကွ...ဒီနေ့ ပိုပူတယ်...´ ဖိုးဒင်က ကျွန်တော့်ဘေးနားကို ၀င်ထိုင်သည်။ ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေနဲ့ မျက်နှာမှာ။ စူးရှတဲ့ ကိုယ်နံ့ပြင်းပြင်းကိုဖိုးဒင်ဆီကရလိုက်သည်။ လေပွေရိုင်းသေးသေးလေးတစ်ခု က အိမ်ရှေ့က သစ်ရွက်ခြောက်လေးတွေကို ပွေ့ပိုက်ကာ သိမ်းပိုက်သွားသည်။ အလင်းရောင်က ပုဇွန်ဆီရောင်ဖျော့ဖျော့။ အခုမှပဲ ညနေဆည်းဆာကို သေချာတွေ့ရတော့သည်။

' အစ်ကို...ခဏထိုင်ဦး...ငါထမင်းဟင်းချက်ပြီးရင် စားလို့ရပြီ..´

' မဆာသေးပါဘူးကွ...ဖိုးဒင်ခဏနားအုံးပေါ့...အခုမှပြန်လာတာ...´ ဖိုးဒင်က မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီးပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်လိုက်သည်။ အပြာရောင်ရင့်ရင့်ပုဆိုးကတကယ့်ကို ဟောင်းနွမ်းနေလေပြီ။ ကျွန်တော် မပြန်ခင် ဖိုးဒင်ကို အ၀တ်အစားဝယ်ပေးအုံးမည်။

' ထမင်းအိုးကျက်ဖို့စောင့်ရအုံးမယ်လေ...အစ်ကို့ဖာသာ စာဖတ်နေပါ...ကျွန်တော်ချက်ပြီးကျက်ရင်ခေါ်လိုက်မယ်...´ နှီးနဲ့ချည်ထားတဲ့ငါးကိုပါတစ်ပါတည်းယူသွားသည်။ ကျွန်တော်ဖတ်လက်စ စာအုပ်ထဲတွင် အာရုံနစ်နေလိုက်သည်။တအောင့်ကြာတော့

' မောင်ရင်...ဘာစာတွေဖတ်နေတာတုန်း´ ဦးတုတ်ကြီးက ရေထပ်ချိုးလိုက်လို့လားမသိ။ နည်းနည်းတော့ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းဖြစ်သွားသလိုပင်။

' ဦးလေး...ထန်းတောမသွားဘူးလား...´ ခပ်တိုတိုဝတ်ထားသော ပုဆိုးကိုမှအားမနာဘဲ ဒူးကို ထောင်ပြီးအားရပါးရထိုင်သည်။ ပုဆိုးစအောက်က လွတ်သွားသော မည်းနက်ပြီးပျော့နေတဲ့ လီးကြီးကို ထပ်တွေ့လိုက်ရသည်။

' ဒီနေ့မသွားတော့ပါဘူး...ထန်းရည်ထက်ကောင်းတဲ့အရာကို ဦးတွေ့သွားပြီ...´ ပုဆိုးကြားကိုကြည့်လိုက်တော့ ဦးတုတ်ရဲ့ ပစ္စည်းက အနည်းငယ်လှုပ်သွားသလိုပင်။

' နေ့တိုင်းသောက်တာမကောင်းပါဘူးဦးရယ်...လျော့သောက်ပေါ့...´ ကျွန်တော် စကားကို လွဲလိုက်သည်။

' ဒီနေ့လို...နေ့တိုင်းမဟုတ်တောင် ရက်ခြားလောက်ဖြစ်ရင်တော့ သောက်ဖြစ်မယ်မထင်ပါဘူးကွာ...´ ကျွန်တော်မပြောလို့မဖြစ်တော့။ တော်ကြာထမင်းဝိုင်းမှာပြောလို့ ဖိုးဒင်က မေးရင်မလွယ်။

' ဦး...´

' ပြောလေ...´ ကျွန်တော်က ဦးတုတ်နားကို ကပ်သွားပြီး

' ဒီအကြောင်းတွေကို ထပ်မပြောပါနဲ့တော့ဗျာ...ဖိုးဒင်သိသွားရင် မကောင်းဘူး...´ ဦးတုတ်က အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ညစ်တစ်တစ်ရီလိုက်သည်။ ပြောင်စပြုနေပြီ ဖြစ်တဲ့နှဖူးပေါ်က ဆံပင်ပါးပါးလေးတွေက လေအတိုင်မှာ ဦးတုတ်ရဲ့နှဖူးကို ပိုပြီးပြောင်သွားစေသည်။

' အေးပါကွ...မောင်ရင်သာ...ဦးကို ဒီနေ့ကလို အလိုက်သိရင် မပြောပါဘူး....´ ဦးတုတ်က လီးသာတုတ်သာမဟုတ်။ လူကိုလည်းအပြီချုပ်တတ်သည်။ ဒါလား...တောသားဆိုတာ။ ဦးတုတ်ရဲ့စကားတွေက ရင်တွေခုန်စေတာတော့အမှန်။

' ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ...ကျွန်တော်ကတိပေးပါတယ်...´

' ကဲ...မောင်ရင် ဖတ်စရာရှိဆက်ဖတ်နေ...ဦးနောက်ဖေးဝင်ပြီးထမင်းအိုးသွားကြည့်လိုက်အုံးမယ်...´

' ဟုတ်ကဲ့....´ 

ဦးတုတ်က ဖိုးဒင် အဖေဆိုတာ ပြောလို့သာယုံရသည်။ ဖိုးဒင်နဲ့ တစက်မှမတူ။ အရပ်အမောင်းကော...ရုပ်ရည်ကော။ ဖိုးဒင်က သူ့အမေနဲ့တူပုံရသည်။ ကောင်းကင်ကြီးက မှောင်ရိပ်သန်းလာသည်။ ပုဇွန်ဆီရောင်မရှိတော့ဘဲ ညိုမှောင်းလာသည်။ လေအဝှေ့မှာ ခြံရှေ့နားမှာ အလေ့ကျပေါက်နေတဲ့ ပန်းတမျိုးရဲ့ အနံ့ကို ကျွန်တော်ရလိုက်သည်။ လေးအေးအေး ထဲတွင် မွေးပျံလာသည်။ သည်လို နေ၀င်ချိန်ဆည်းဆာက လူကို နူးညံ့သွားစေသည်။ လွမ်းဆွေးသွားစေသည်။ ဒီရွာမှာ အင်တာနက်မရှိ။ မီးမရှိ။

သို့ပေမယ့် မြို့ပြရဲ့ မီးမလာတဲ့အချိန် ဓာတ်ဆီအနံ့တွေရယ်၊ မီးစက်သံတဒုန်းဒုန်းတွေရယ်၊ စက်က ထွက်တဲ့မီးခိုးနံ့ပြင်းပြင်းတွေထက်တော့ အဆပေါင်းများစွာသာသည်။ ပူအိုက်ပေမယ့် လေအေးပေးစက်မလို။ ဘယ်ကနေဘယ်လို အရပ်မျက်နှာမျိုးစုံက တိုက်တဲ့ အောက်စီဂျင်အပြည့်ပါတဲ့ လေနုအေးလေးတွေက တကယ့်ကိုအေးချမ်းစေသည်။ ဒီရွာကလေးကို ကျွန်တော် အမှန်ပင်ချစ်မိသွားသည်။

' အစ်ကို...ထမင်းစားလို့ရပြီ...´ ဖိုးဒင်က အိပ်ထဲကနေလှမ်းခေါ်သည်။ စာအုပ်ကိုပိတ်လိုက်ပြီး အိမ်ထဲကိုဝင်သွားလိုက်သည်။ ညက မှောင်ရီဝိုးတ၀ါးဖြစ်လာသည်။

အိမ်ခန်းထဲက မီးအိမ်လေးက သူ့ဟာနဲ့သူ အစွမ်းကုန်ထွန်းလင်းနေသည်။ စားပွဲဝိုင်းလေးမှာ ဖိုးဒင်က ကျကျနနပြင်ထားသည်။ ဖိုးဒင်ယူလာသော ငါးလေးကို ဆီကျန်ရေကျန်အစပ်ချက်ထားသည်။ ငါးဟင်းပူပူပေါ်တွင် နံနံပင်လေးအုပ်ထားသဖြင့် ငါးဟင်းလေးမှာ မစားခင်ကတည်းက နံနံပင်အနံ့လေးမွေးပျံ့နေသည်။ ငါးပိရည်နဲ့ တို့စရာက တခွက်။ နောက် ပဲကြီးကို ဟင်း ရည်ချက်ထားသေးသည်။ ပဲကြီးဟင်းရည်ပေါ်အုပ်ထားသော ဆူးပုပ်ရွက်၏ အနံ့ကလည်း တမျိုးတဖုံ ထမင်းစားချင်စိတ်ကို တဖွားဖွားပေါ်စေသည်

' အစ်ကို...ဒီဘက်မှာထိုင်...´

' ဟား....မွေးနေတာပဲ...ဗိုက်တောင်ဆာလာပြီ...´ 

ဖိုးဒင် ကလက်ဆေးဇလုံလေးပေးသည်။ ဆပ်ပြာနှင့်ဆေးပုံမပေါ်။ ဦးတုတ်ကြီးကတော့ စားတောင်နေပြီ။ ငါးပိရည်နဲ့အားရပါးရနယ်ဖတ်စားသည်မှာ ကြည့်နေတာနဲ့တင် ဗိုက်ဆာလာသည်။

' စား....မောင်ရင်...ထည့်စား...ငါ့သားက ဟင်းချက်တော်တယ်...´

' ဒီတိုင်းပါပဲဗျာ...ကျွန်တော့်ချက်တတ်သလိုချက်ထားတာ....မသိရင် အေးမြကိုမေးတယ်လေ...´ 

ဖိုးဒင်ကို ကျွန်တော် ပြုံးပြလိုက်သည်။ မီးရောင်အောက်မှာ ဖိုးဒင်ရဲ့မေးရိုးတွေက ထင်းနေသည်။ ယောကျာ်းပီသတဲ့မေးရိုးတွေ နှာတံမြင့်မြင့်တွေကို ဖိုးဒင်ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ ဖိုးဒင်ကို ကြည့်လေ...ဦးတုတ်နဲ့ဘယ်လိုမှမတူလေ။ ဖိုးဒင်ချက်တဲ့လက်ရာက အေးမြ လက်ရာကိုမှီသည်။ တို့စရာအစုံနှင့်ငါးပိရည်ကလည်း တကယ့်ကို ထမင်းမြိန်စေသည်။

' အရမ်းကိုစားကောင်းတယ်....အေးမြ ချက်တာနဲ့တောင်စားကောင်းသေးတယ်...´

 ' ဟာ...အစ်ကိုကလည်း....အေးမြက ပိုကောင်းတာ...´ ဖိုးဒင်က ရိုးရိုးသားသားပြောပေမယ့် ဦးတုတ်က တချက်ဟက်ခနဲရီလိုက်သည်။

' ကဲ...ငါ ရေနွေးကြမ်းသွားသောက်လိုက်အုံးမယ်...´ 

ဦးတုတ်ကြီးက စားပြီးသွားလို့ ထသွားသည်။ ကျွန်တော်လည်းလက်စသက်ပြီး ထမင်းပန်းကန်တွေကို နောက်ဖေးကိုသယ်သွားလိုက်သည်။ ဖိုးဒင်က သူလုပ်မယ်ပြောပေမယ့် ကျွန်တော်ပဲ နောက်ဖေးမှာ ဆီမီးလေးယူပြီး ပန်းကန်းတွေသွားဆေးလိုက်သည်။ နောက်ဖေးတွင် လေတချက်တိုက်လိုက်တိုင်း ရင်ထဲကို အေးစိမ့်သွားသည်။

' အစ်ကို ကလည်းဗျာ...ငါဆေးပါ့မယ်...သွား...အိမ်ရှေ့မှာ အကြမ်းသွားသောက်ချည်´

' ရပါတယ်ကွ...ဖိုးဒင်က ချက်လည်းချက် ဆေးလည်းဆေးဆိုပင်ပန်းမှာပေ့ါ...´

' ငါ လုပ်နေကျပါ....´

' ကဲ...ထားခဲ့...အစ်ကိုဆေးပြီး ထွက်လာခဲ့မယ်...ဖိုးဒင်လည်းနားပြီးရေမိုးချိုးတော့...မိုးချုပ်နေပြီ...´

' အစ်ကို...ကချစ်ဖို့ကောင်းတယ်...အစ်ကိုသာ အေးမြဖြစ်ရင် ကောင်းမှာပဲ...´

' ဟောဗျာ...မလုပ်လိုက်ပါနဲ့...အေးမြတော့မဖြစ်ပါရစေနဲ့....´

' အစ်ကို...´ ဖိုးဒင်က အသံတိုးလိုက်ပြီးကျွန်တော့်နားကပ်ပြောသည်။

' ဘာလဲ...´

' ဒီည...အစ်ကို အေးမြ ဟန်ဆောင်ပေးရမယ်...မမေ့နဲ့နော်...´

 ' ဟာ....နောက်နေ့မှ....´ 

ဒီနေ့ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်တော့။ ချယ်ရီပေါက်လေး တခုလုံးကျိန်းစပ်နေသေးသည်။

' မရဘူး....ဒီနေ့ပဲ...မနေ့ညက ကတိပေးထားတယ်လေ...´ ကျွန်တော့်နားအတင်းကပ်ပြောသဖြင့် ဖိုးဒင်ရဲ့ ကိုယ်နံ့ပြင်းပြင်းကနှာခေါင်းထဲ စူးခနဲဝင်ရောက်လာသည်။

' မဖြစ်ဘူး...ဦးတုတ်ကြီးလည်းရှိတယ်...အဲ့ဒါလုပ်ရင်...ဘေးနားမှအိပ်နေတာနိုးသွားလိမ့်မယ်...´

' ဟာ...အဖေက မိုးကြိုးပစ်တာတောင်မနိုးပါဘူးဆို...´ မနိုးလို့ပဲ ကျွန်တော်နဲ့ဖိုးဒင်ပြောတာတွေအကုန်ကြားတာမဟုတ်လား။

' မနေ့ကဘဲ....ဖိုးဒင် ထုထားတယ်လေ...ဒီနေ့တော့ အားယူလိုက်အုံး...မနက်ဖြန်...တကယ်ကတိပေးတယ်...´

 ' ဟင်း...ဒါဆို...ဒီနေ့ဘာမှမသင်ပေးဘူးလား....´

' ဟို....နမ်းတာသင်ပေးမယ်...´

' နမ်းတာလောက်တော့ ကျွန်တော်လည်းနမ်းတတ်ပါတယ်...´

' မဟုတ်ဘူးကွ....ပြင်သစ်အနမ်း...နှုတ်ခမ်းခြင်းနမ်းတာ...´ ဖိုးဒင်က အနားပိုကပ်လာသည်။

' ဘာထူးခြားလို့လဲ...´

' ထူးခြားလို့သင်ပေးတာပေ့ါ...ကဲ...တအောင့်နေ ရေသွားချိုး....သွားပါသေချာတိုက်ထား...´

' ကောင်းပြီ...ကတိတည်နော်...´

' အေးပါကွ....´ ဖိုးဒင်က ခုန်ပေါက်ပြီးအိမ်ရှေ့ကိုထွက်သွားသည်။ ကလေးစိတ်လည်းကုန်သေးပုံမပေါ်။ မဟူရာကောင်းကင်ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ လခြမ်းလေးက ကွေးကွေးလေးလင်းနေသည်။ ကြယ်တွေတော့ ကောင်းကောင်းမတွေ့သေး။ ရန်ကုန်မှာဒီအချိန်ဆို Gtalk မှာ chat နေလောက်ပြီ။ ကျွန်တော်အရင်တုန်းက အမြဲတမ်းစကားတွေပြောဖြစ်တဲ့ ဘလက်ဒရိုဂျန်(blacktrojan)

ကိုသတိရသည်။ ချစ်လို့ခေါ်ခွင့်ရှိပေမယ့် အထင်လွဲမှုတစ်ခုကြောင့် ကျွန်တော့်ကို blocked လိုက်သည်။ သူနဲ့စကားပြောရတာကို ကျွန်တော်ပျော်သည်။ ဘ၀အမောတွေကို ခေတ္တမေ့သွားသည်။

အိမ်နောက်ဖေးရဲ့ဒေါင့်လေးမှာ အသီးတွေပြွတ်နေတဲ့သဘောင်္ပင်လေးကို အခုမှသတိထားမိသွားသည်။ ချစ် (ဘလက်ဒရိုဂျန်)က သဘောင်္ဖျော်ရည်အရမ်းကြိုက်သည်။ အနက်ရောင်ကြိုက်သည်။

ဘောင်းဘီဆိုရင် skinny ကြိုက်သည်။ ကတုံးလေးလည်းတုံးထားသည်။ webcam နဲ့ရိုက်ထားတဲ့ ချစ်ပုံလေးမှာ ချစ်ရဲ့ အောက်နှာခမ်းလေးက အိတွဲတွဲလေးဖြစ်နေသည်။ ခေါင်းလေးကို ငုံပြီး တခုခုကို ကြည့်နေတဲ့ပုံစံလေး။ ကိုယ်မှန်တာကို ဖြေရှင်းချက်မထုတ်ချင်တော့လည်း နားလည်မှုလွဲမှားတာကို အဲ့ဒီ့အတိုင်းကျွန်တော်ထားဖြစ်ခဲ့သည်။ ဘာပဲပြောပြော အင်တာနက်ထဲက ကျွန်တော့် ချစ် လို့ခေါ်ခဲ့သောအမြဲလိုလို စကားတွေအကြာကြီးပြောဖြစ်တဲ့ ချစ်ကို သတိတရရှိနေသည်။ လွမ်းမိနေသည်။

`````````````````````````````

(08)

ဖိုးဒင်ရယ်၊ ကျွန်တော်ရယ်၊ ဦးတုတ်ကြီးရယ် အိမ်ရှေ့က ကွပ်ပျစ်လေးမှာ ရောက်တက်ရာရာစကားတွေပြောတာ တော်တော်ကြာသွားသည်ထင်။ ဦးတုတ်ကြီးက မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး

 ' သားတို့မအိပ်သေးဘူးလား...အဖေတော့သွားအိပ်တော့မယ်...´ 

ဖိုးဒင်က ကျွန်တော့်ကို တချက်ကြည့်လိုက်သည်။ လရောင်ကြောင့်သာ ၀ိုးတိုးဝါးတား မြင်လိုက်ရသည်။ ဘာကိုဆိုလိုမှန်းကျွန်တော်မသိ။ နေ့လည်က ပင်ပန်းထားလို့ကျွန်တော်ပါ တကယ့်ကို အိပ်ချင်နေသည်။

' ဟုတ်ကဲ့...ကျွန်တော် အိပ်တော့မယ်...´

' ဟာ...အစ်ကိုကလည်း အစောကြီးရှိသေးတယ်...´ ဖိုးဒင်က သူ့အဖေ အိပ်တာကို စောင့်နေပုံရသည်။

' ဘယ်ကစောရမှာလည်း...မောင်ရင်က မနက်ဖြန်စာသွားသင်ရအုံးမှာ...အိပ်ရေးဝမှ ခေါင်းကြည်မှာပေါ့...´ ဦးတုတ်ကြီးက ပုဆိုးကို ဖြန့်ဝတ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်က ထိုင်ရမှာထလိုက်သည်။ဖိုးဒင်က

' ကဲ...ဒါဆို..ငါလည်းအိပ်တော့မယ်...´ ဦးတုတ်က ဦးဆောင်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားသည်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ ဖျာနှစ်ချပ်ကို ဦးတုတ်ကပဲခင်းလိုက်သည်။

' လာ...မောင်ရင်...ဒီဘက်ဒေါင့်မှာအိပ်...ထရံကလေတိုက်တော့ အေးအေးလေးနဲ့အိပ်လို့ကောင်းတယ်...´ ဖိုးဒင်က ချက်ချင်းပဲ

' ဟာ..အဖေကလည်း...မနေ့က အစ်ကိုအလယ်မှာအိပ်တာ...´

' ဟ...မနေ့က ငါကမူးပြီးအိပ်ပျော်သွားလို့...ထရံမှာက လေတိုက်တော့ အေးအေးလေး အိပ်လို့ရတာပေါ့...အဖေ အလယ်မှာပဲအိပ်တော့မယ်...´ ကျွန်တော်က ၀င်မပြောချင်ဘဲနဲ့ပြောလိုက်ရသည်။   

' ကျွန်တော် ဘယ်မှာအိပ်အိပ်ရပါတယ် ဦး..´

' တွေ့လား....လာ..အစ်ကို..အလယ်မှာပဲအိပ်...´ ဦးတုတ်က ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး

' ဖိုးဒင်...မင်းက အဖေလား...ငါက အဖေလား...´ ဖိုးဒင်က မျက်နှာတချက်ပျက်သွားပေမယ့် ဘာမှမပြောရှာဘူး။ အဖေကိုတော့ကြောက်ပုံရသည်။

' ပြီးရော...အိပ်ချင်တဲ့နေရာမှာအိပ်...´ 

ဖိုးဒင် စိတ်ကောက်သွားတဲ့ပုံလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းသည်။ နှုတ်ခမ်းစူ၊ မျက်စောင်းထိုးပြီး ခြေထောက်ကိုဆောင့်ပြီး နွဲ့နေတဲ့ ဂေးတွေလိုမဟုတ်ဘဲ မာန်ဖီနေတဲ့ အိမ်မွေးကြောင်လေးတစ်ကောင်လို ဖိုးဒင်မျက်နှာနဲ့မလိုက်ဖက်တဲ့ မျက်နှာထားတင်းတင်းလေး။

' ကဲ...မောင်ရင်...အိပ်တော့...´ ကျွန်တော် အလယ်မှာအိပ်ပါရစေလို့ မပြောတော့။ ဖိုးဒင်ကတော့ အခုဆို စိတ်ထဲက ခုလုခုလုဖြစ်နေလောက်ပြီ။

' ဟုတ်ကဲ့...´ 

ကျွန်တော်က မနေ့က ဦးတုတ်အိပ်တဲ့ လရောင်ကျနေတဲ့အောက်မှာပဲအိပ်လိုက်တယ်။ ရန်ကုန်က တခါတည်းသယ်လာတဲ့ခေါင်းအုံးပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်ပြီး ပြတင်းပေါက်ကနေ ကောင်းကင်ကြီးကို ကြည့်မိသည်။ မည်းနက်နေတဲ့ ကောင်းကင်ပေါ်မှာ LED မီးသီးဖြူဖြူလေးတွေလို စူးရှရှ တောက်ပနေတဲ့ ကြယ်လေးတွေကို မြင်လိုက်ရသည်။ 

ဒီနေ့မှ ထူးထူးခြားခြား ကြယ်တွေကပြွတ်သိပ်နေတာလား။ဒါမှမဟုတ် မီးခိုးတွေ အခိုးအငွေ့တွေ ကာဗွန်ဒိုင်အောက်ဆိုဒ်တွေ ကင်းတဲ့ ဒီရွာလေးကြောင့် ကောင်းကင်ကြီးတစ်ခုလုံးကြည်လင်နေပုံရသည်။ ကြယ်ကြွေတာကို မြင်တဲ့အခါဆုတောင်းရင် ဆုတောင်းပြည့်သည်တဲ့။ လူမျိုးစုတစ်စုရဲ့အယူအဆတစ်ခုကတော့ ကြယ်ကြွေတာကို မြင်တဲ့သူဟာ...သူနဲ့ပတ်သတ်တဲ့ လူတစ်ယောက်ယောက်ဆုံးပါးသွားလို့တဲ့။ အယူအဆ တွေက လူတွေပဲလုပ်တာမဟုတ်လား။ 

အကယ်လို့ ကြယ်ကြွေတာ ကျွန်တော်မြင်ရင်ကော ဘာကိုဆုတောင်းမိမှာလဲ။ ကျွန်တော်ချစ်တဲ့ pron star တွေနဲ့ porn movie တကားလောက်ရိုက်ခွင့်ရှိပါစေဟု ဆုတောင်းရမှာလား။ သို့တည်းမဟုတ်နောင်ဘ၀ဆိုတာရှိခဲ့ရင်...ဒီလိုဘ၀မျိုးဘယ်သော ဘယ်သော အခါမှ မရပါစေနဲ့လို့ဆုတောင်းမိမှာလား။ ကျွန်တော့်အနာဂတ်ကကော ဘယ်မှာလဲ။ ကြယ်တွေလို ပြွတ်သိပ်နေတဲ့လူလောက ကြီးမှာ အထွန်းလင်းဆုံးကြယ်တစ်ပွင့်ဖြစ်ဖို့အတွက် ဘယ်လောက်တောင် ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော် အစွမ်းကုန်လောင်ကျွမ်းပစ်ရမှာလဲ။ 

လောကကြီးမှာ လူတန်းစေ့နေနိုင်ဖို့...နောက်ပြီး မနက်နိုးထလာတိုင်းမှာ သံပတ်ပေးထားတဲ့နာရီမြည်သံနဲ့မနိုးထဘဲ အေးချမ်းစွာ တိတ်ဆိတ်စွာ သဘာဝအတိုင်းနိုးထဖို့ကို ဘယ်လောက်ထိကြိုးစားရအုံးမှာလဲ။ လောကကြီးကလည်း ဘာလို့များ လိုချင်တဲ့အရာတွေ ဒီလောက်တောင် များပြားနေတာလဲ။

၀ါးတားတားသာရှိသေးတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ အိပ်မက်တွေကို အခုနေရာကပဲလှမ်းကြည့်နေမိသည်။ အခုထိတော့ အိပ်မက်တွေဟာ ကောင်းကင်မှာ မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်လင်းတုန်းပါပဲ။ ကဲ...စာဖတ်သူများရော...အိပ်မက်တွေဟာ ပီပြင်နေပြီလား။

........................

ဒီနေ့မနက်ခင်းက အရင်နေ့တွေထက်စာရင် ပိုပူသည်။ အိပ်ယာက ထတုန်းကလည်း တကိုယ်လုံးချွေးတွေနှင့်စိုရွဲနေသည်။ အခု စာသင်ရသည်မှာလည်း နှဖူးက ချွေးတွေတသီးသီး။

ရွာဦးကျောင်းလေးက အပင်တွေ အရိပ်တွေပေါပေမယ့် မနေ့ကထက်ပိုပူသာ သေချာသည်။ အေးမြတောင် နှုတ်ခမ်းစပ်နားမှာ ချွေးတွေစို့နေသည်။ လက်ဖမိုးနှင့်တချက်သုတ်လိုက်သေးသည်။ အစိမ်းရောင်နုနု ၀တ်ထားသော အေးမြရဲ့အင်္ကျီရဲ့ ရင်ဘတ်နားမှာပင်ချွေးကြောင့်အကွက်လိုက်လေးဖြစ်နေသည်။ ကျွန်တော်မကြည့်မိအောင်နေပေမယ့် ကြည့်ဖြစ်သွားသည်။ မနေ့ကထက်စောစောလွတ်ပေးလိုက်သည်။အေးမြက မနေ့က ထမင်းစားဖိတ်တဲ့ ၀င်းထွန်းဆိုတဲ့ကောင်လေးနဲ့ ကျွန်တော့်နားရောက်လာသည်။

' ဆရာ...၀င်းထွန်းက ဆရာ့ကိုပြောစရာရှိလို့တဲ့...´

' ပြောလေ...ဘာမေးမလို့လဲ...´ ၀င်းထွန်းက အေးမြကို မျက်ရိပ်တခုပြလိုက်တာကို ကျွန်တော်တွေ့ဖြစ်အောင်တွေ့လိုက်သေးသည်။ အေးမြက

' ဆရာ...ကျွန်မ အရင်ပြန်နှင့်မယ်...´

' အေး...´ 

ထူးခြားတာတော့အမှန်။ အေးမြက ခါတိုင်းလို ထမင်းလာစားဖို့မပြော။ အခုဆို ၁၁နာရီလောက်တော့ရှိမည်ထင်။

' ဆရာ...မနေ့က ...ကျွန်တော်....လာခေါ်မယ်ပြောပြီး ...´

' အော်....ရပါတယ်...ကိစ္စမရှိပါဘူး...အစ်ကိုဖိုးဒင်တို့ဆီမှာပဲစားဖြစ်သွားတယ်လေ...´ သူပြောမှသတိရသည်။ မနေ့က လာခေါ်မယ်ပြောပြီး မလာ။ ကျွန်တော်တကယ်ပင်မေ့တောင်နေပြီ။

' မနေ့က အမေနေသိပ်မကောင်းတာနဲ့ ဆရာ့ကို လာမခေါ်ဖြစ်တာ...´

' ဟုတ်လား...အခုကော..ကောင်းသွားပြီလား...´ ၀င်းထွန်းရဲ့ မျက်ဝန်းတွေက တစ်ခုခုကိုတောင်းဆိုနေသလိုပဲ။

' အခုသက်သာသွားပါပြီ။...ဆရာ အဆင်ပြေရင် ကျွန်တော်နဲ့တခါတည်းလိုက်ခဲ့ပြီး ထမင်းလိုက်စားပါလား´

' ရပါတယ်....ဆရာ့ကိုအားနာစရာမလိုပါဘူး။ ၀င်းထွန်းအမေလည်းနေမှမကောင်းတာ...နောက်မှဆရာလိုက်စားမယ်လေ..´ ၀င်းထွန်းရဲ့မျက်နှာတချက်ပျက်သွားသည်။ ရွာသားတွေကဟန်ဆောင်မှုမရှိတာကို ၀င်းထွန်းဆီမှာတွေ့လိုက်ရသည်။

' ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ချက်ထားတာပါ....ဆရာ့ကို စားစေချင်လို့ပါ..´ ကျွန်တော်မငြင်းချင်တော့ပါ။

' ကောင်းပြီလေ...အစ်ကိုလိုက်စားမယ်...´ ၀င်းထွန်းမျက်နှာကအခုမှ ပြုံးနိုင်တော့သည်။

' ဆရာ...ပေး...´ 

ကျွန်တော့်လက်ထဲက ဖိုင်တွဲလေးကိုလှမ်းတောင်းသည်။ မပေးဘူးလို့စိတ်ကူးလိုက်ပေမယ့် ၀င်းထွန်းလက်ထဲကိုထည့်ပေးလိုက်မိသည်။ ၀င်းထွန်းက ဖိုးဒင်တို့လောက်အသားမမည်း။ ညိုရုံလေးသာရှိသည်။ နဂိုအသားဖြူပုံရသည်။ တခုထူးခြားသည်မှာ စကားအပြောအဆို ယဉ်ကျေးသည်။ ဖိုးဒင်လို 'ငါ...ငါ´ နဲ့မနေ။ ရွာဦးကျောင်းကနေတော်တော့ကို လျှောက်ရသေးသည်။

ဖိုးဒင်တို့အိမ်နဲ့ ဆို တောင်နဲ့မြောက်။ အင်္ဂလိပ်အက္ခရာ (Y) ၀ိုင် ပုံစံ ဖြစ်နေသည်။ ရွာဦးကျောင်းက၀ိုင် ရဲ့ခြေထောက်နားမှာဆိုရင် ဖိုးဒင်နဲ့ ၀င်းထွန်းအိမ်က ၀ိုင် ရဲ့ထိပ်ပိုင်းနှစ်ပိုင်းမှာ။ ၀င်းထွန်းတို့အိမ်ကအေးမြ အိမ်ထက်တောင် သားနားသေးသည်။ သစ်သားအိမ်လေးဖြစ်သည်။ ၀ါးထရံကိုမတွေ့ရ။ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေးနှင့်အိမ်လေးမှာ နေချစ်စရာကောင်းသည်။ သေသေသပ်သပ် စီထားသော ခြံစည်းရိုးလေးမှာ အစိမ်းရောင်အိမ်သုတ်ဆေးလေးကို သုတ်ထားသေးသည်။ ခြံထဲမှာလည်း အပင်ငယ်လေးများကို သူ့နေရာနှင့်သူ စိုက်ထားသည်။

' အမေ....ဆရာပါလာတယ်...´ 

သစ်သားအိမ်လေးက ခြေတံရည်အိမ်မဟုတ်။ ၀င်းထွန်းက လှစ်ခနဲ အိမ်တခါးဝရှေ့က အုတ်ခုံလေးကကို ကျော်ပြီးအိမ်ထဲကိုဝင်သွားသည်။ သူ့နောက်ကနေကျွန်တော် ခြေလှမ်းမှန်မှန်နှင့်လိုက်သွားသည်။ အိမ်ထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ အသက် ၅၀ နီးပါးရှိပီဖြစ်တဲ့ ၀င်းထွန်းအမေက အပြုံးနှင့်ဆီးကြိုနေသည်။

' သား...လာ....ဒီမှာလာထိုင်..´

' ဟုတ်ကဲ့...´ 

၀င်းထွန်းအမေက နေကောင်းသေးပုံမပေါ်။ ရှုဆေးဘူးအနီလေးကို လက်ထဲမှာ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ၀င်းထွန်းက သူ့အမေလိုမျက်နှာက ခပ်ဝိုင်းဝိုင်း။ ဧည့်ခန်းမှာချိတ်ထားတဲ့၀င်းထွန်းအမေနဲ့အဖေ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက ရိုက်ထားတဲ့အဖြူအမည်း ဓာတ်ပုံပေါ်မှာ ၀င်းထွန်းအဖေကို အဝေးကနေ မြင်လိုက်ရသည်။ နှာတံမြင့်မြင့်၊ မျက်ခုံးထူထူ၊ မျက်လုံးအိမ်ကြီးကြီး၊ အားလုံးကိုခြုံကြည့်လိုက်ရင် အိန္ဒိယလူမျိုးလိုလို၊ အင်္ဂလိပ်လိုလို။

' သား...ထမင်းဆာပြီလား...´

' မဆာသေးပါဘူးဒေါ်ဒေါ်...´ ဒေါ်ဒေါ်က ရှုဆေးဘူးအနီလေးကို နှာဝမှတေ့လိုက်ပြီး တချက်ရှုလိုက်သေးသည်။

' ဆရာ...ရေနွေးနဲ့..ဒါက...ဆီးထန်းလျက် (ဆီးသီးထန်းလျက်)...´ 

၀င်းထွန်းက စွပ်ကျယ်လက်ပြက်ကလေးကို ၀တ်ထားသည်။ ဖိုးဒင်ထက်စာရင် အသားက ဖြူသည်။ ရေနွေးကြမ်းကို ခွက်ထဲထည့်ပေးပြီး ကျွန်တော့်ကိုလာပေးသည်။ ၀င်းထွန်းရဲ့ အမူအယာတွေက မိန်းမဆန်နေသည်။ သိသိသာသာကြီး နွဲ့နေတာတော့မဟုတ်။ တချက်တချက် နှာခေါင်းက ချွေးကိုသုတ်လိုက်ရင် လက်ကလေးက နွဲ့နွဲ့သွားသည်။

' ဆရာ...ကျွန်တော် ထမင်းပွဲပြင်လိုက်တော့မယ်...´ 

ရေနွေးက နွေးရုံလေးနွေးသည်။ ကြက်သီးနွေး ဆိုလား။ ကျွန်တော် ခေါင်းတချက်ညိတ်ပြလိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲက ဆီးထန်းလျက်ကြောင့်ပါးစပ်ကိုဟပြီးမဖြေတော့။ ဆီးထန်းလျက်ရဲ့အချိုအရသာက တမျိုးတဖုံစားလို့ကောင်းသည်။ ၀င်းထွန်းက နောက်ဖေးကို တခါတည်းဝင်သွားသည်။ ပုဆိုးကို ကျပ်ကျပ်ဝတ်ထားပေမယ့် လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်းဘယ်ညာ ခါသွားသော ၀င်းထွန်းဖင်ကြီးများကို ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေက လိုက်ပါသွားသည်။ (ဂလု...ဂဠု...)

' သား ကဒီရွာမှာ ဘယ်လောက်ကြာအုံးမှာလဲ...´

' ဟိုက ပြန်ခေါ်တဲ့အချိန်အထိတော့ နေရအုံးမှာပါဒေါ်ဒေါ်...´

'  ဒီမှာနေတာကော...နေသားကျသွားပြီလား...´ 

ဒေါ်ဒေါ်က ပြောရင်းနဲ့မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်ပါ ယောင်ပြီးမတ်တပ်လိုက်ရပ်လိုက်သည်။

' သား...ထိုင်...ဒေါ်ဒေါ် က နောက်ဖေးမှာဘာလုပ်ပေးရမလဲသွားကြည့်မလို့....´

' ဟုတ်ကဲ့...´ ဒေါ်ဒေါ်က နောက်ဖေးဝရောက်ရုံရှိသေး ၀င်းထွန်းကထွက်လာသည်။

' ဆရာ...လာစားလို့ရပြီ..´ ကျွန်တော်သတိထားမိသည်မှာ ဒီရွာကကောင်လေးတွေရော ကောင်မလေးတွေရော ဟင်းချက်ကောင်းကြသည်။ အခုလည်း ၀င်းထွန်းချက်တယ်လို့ပြောတဲ့လက်ရာက အေးမြတို့ ဖိုးဒင်တို့လက်ရာလိုမျိုးစားကောင်းသည်။ ကျွန်တော့်ကို ကျွေးဖို့တကယ့်ကို ဖွယ်ဖွယ်ရာရာချက်ထားသည်။ အသားဟင်းက နှစ်ခွက်။ ရှောက်သီးသုပ်ချဉ်ချဉ်စပ်စပ်လေးကတပွဲ၊ ကြာဇံဟင်းခါးလေးနှင့်...နောက် ငါးပိထောင်းစပ်စပ်လေးကပါသေးသည်။ 

ကျွန်တော့် ထမင်းပန်းကန်ထဲကို ဟင်းတွေ ထည့်ထည့်ပေးတဲ့ ၀င်းထွန်းကို မနည်းတားယူရသည်။ ၀င်းထွန်းနဲ့ ကျွန်တော် မျက်လုံးချင်းဆုံလိုက်တိုင်း ၀င်းထွန်းကမျက်လွာကို သိသိသာသာချသွားသည်။ ဒီကောင်လေး ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ဝင်စားနေလားမသိ။ စားသောက်ပြီးတော့

' ဆရာ...အိမ်ရှေ့မှာ အမေနဲ့စကားပြောနှင့်..ကျွန်တော်သိမ်းဆည်းပြီးရင် ဆရာ့ကို အိမ်လိုက်ပို့ပေးမယ်...´ အိပ်လိုက်ပို့လို့...ဦးတုတ်ကြီးရှိနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။

' ရတယ်....အစ်ကို ပြန်တတ်ပါတယ်...´ ၀င်းထွန်းက သူ့ပါးစပ်မှာ ပေနေတဲ့ဆီတွေကို လက်ဖ၀ါးနဲ့သုတ်လိုက်ပြီး

' ကျွန်တော် ပြန်ပို့ပြီး ဆရာ့ကို စာမေးစရာရှိတယ်...´ ဒီမှာပဲတခါတည်းမေးလိုက်လေ လို့ကျွန်တော်ပြောချင်သည်။ ရွာသားတွေရဲ့စေတနာကို ကျွန်တော်အရောင်မဆိုးချင်။

' ကောင်းပြီလေ....ဆရာစောင့်နေမယ်...ဖြည်းဖြည်းလုပ်..´ 

ဒေါ်ဒေါ်က ရေနွေးကြမ်းခွက်လေးကတဖက်၊ ရှုဆေးဗူးလေးကတဖက်။ ဒေါ်ဒေါ့်ကိုကြည့်ရသည်မှာမောနေပုံရသည်။ ကျွန်တော်စကားပြောချင်ပေမယ့် ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ရေနွေးကြမ်းကိုသောက်နေလိုက်သည်။ ကွမ်းတညက်ခန့်ကြာတဲ့အခါ ၀င်းထွန်းက နောက်ဖေးကနေထွက်လာသည်။ စာအုပ်လေးပါတခါတည်းပါလာသည်။

' အမေ...သားဆရာ့ကိုပြန်လိုက်ပို့ပေးရင်း စာသင်ခိုင်းအုံးမယ်...နေမ၀င်ခင် သားပြန်ခဲ့မယ်...´

' အေး...ဖြည်းဖြည်းသွား...သား ဆရာ့ကိုလည်း နောက်ထမင်းစားဖို့ခေါ်ခဲ့အုံး...´ ကျွန်တော်က ဒေါ်ဒေါ်ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။

' သား...နောက်နေ့တွေလည်း ၀င်းထွန်းနဲ့လိုက်လာပြီး အမေတို့နဲ့လာစား...´ 

ကျွန်တော့်ကို ဟိုးအရင့်အရင်က ရုပ်ရှင်ထဲက ကျောင်းဆရာတွေလို တလေးတစားဆက်ဆံကြသည်။ ထမင်းကိုဘယ်အိမ်ဝင်စားစားတောင်ရသည်။ ကျွန်တော့်အမေက တောင် ကျွန်တော့်ကို စားရေးသောက်ရေးအဆင်မပြေမှာစိုးရိန်နေသေးသည်။

' ဟုတ်ကဲ့ပါဒေါ်ဒေါ်...ကျွန်တော့် ပြန်လိုက်ပါအုံးမယ်...´

' အေးကွယ်...ငါ့သား ဘုန်းကြီးပါစေ ...အသက်ရှည်ပါစေ...´

' ပေးတဲ့ဆုနဲ့ပြည့်ပါစေ ဒေါ်ဒေါ်...´ ၀င်းထွန်းက ရှေ့ကသွားသည်။ ခြံဝနားမှာကျွန်တော့်ကို စောင့်နေသည်။

' ဆရာ...ပေး...´  ကျွန်တော့်လက်ထဲက ဖိုင်တွဲကိုလှမ်းတောင်းပြန်သည်။

' ရတယ်...အစ်ကိုပဲကိုင်ထားတော့မယ်...´ အတင်းတော့လုပြီးမယူ။ ၀င်းထွန်းက ကျွန်တော့်ထက်စာရင် နည်းနည်းပုသည်။ ၀ သည်ဟုပြောလို့မရပေမယ့် အသားစိုင်တွေနဲ့ တစ်တစ်ရစ်ရစ်ရှိသည်။

' ဆရာ ကို ကျွန်တော် မေးစရာတွေအများကြီးရှိတယ်...´

' မေးလေ...ဆရာသိသလောက်အကုန်ဖြေပေးမယ်...´ 

ကျွန်တော်က အင်္ဂလိပ်စာနဲ့ပတ်သတ်လို့ သိသင့်သလောက်သိပေမယ့် အသုံးနည်းတဲ့ အီဒီယမ် တစ်ခုကို မေးပါက ကျွန်တော်မသိနိုင်။

ဒါမှမဟုတ်လည်း ရှေးဟောင်းစာတွေမှာသာ ပါတတ်တဲ့ စာလုံးမျိုး။ အသုံးအနှုန်းမျိုး။ ၀င်းထွန်းက စာကြိုးစားသည်။ စာသင်တဲ့အခါတိုင်း ကျွန်တော့် မျက်နှာကို သေသေချာချာကြည့်ပြီး နားထောင်သည်။

' ဟို....ဆရာ့မှာ ရည်းစားရှိလား...´ မှားပါတယ်ဗျာ လို့အော်လိုက်ရမှာလား။ တခါတလေ မေးခွန်းကို မေးခွန်းနဲ့ပြန်ဖြေတာ အကောင်းဆုံးဖြစ်မည်ဟု ကျွန်တော်ထင်သည်။

' ၀င်းထွန်း ဘာလို့မေးတာလဲ... ´

 ' ကိုယ့်ဆရာမှာ ရည်းစားရှိမရှိသိချင်လို့ပါ...´ ကျွန်တော်ကသာ ၀င်းထွန်းမျက်နှာကိုကြည့်လိုက်ပေမယ့် ၀င်းထွန်းက ရှေ့တည့်တည့်ကိုသာကြည့်နေသည်။

' အစ်ကို မဖြေခင်...၀င်းထွန်းကို အရင်မေးမယ်..၀င်းထွန်းမှာကော ကောင်မလေးတွေရှိလား...´

' အခုထိ လုံးဝကိုမရှိသေးပါဘူး...နောင်လည်းရှိမှာမဟုတ်ပါဘူး...´ အဖြေကတမျိုးပါလား။ ၀င်းထွန်းဟာ ကျွန်တော်ထင်သလို ကျွန်တော့်ကို ကြိုက်နေတာများလား။

' ဘာဖြစ်လို့...´

' မသိဘူး....ကျွန်တော်...ချစ်လို့ကိုမရဘူး...´ 

ဒီတခါတော့ ကျွန်တော်နှင့်ဝင်းထွန်းမျက်လုံးချင်းဆုံသွားသည်။ ၀င်းထွန်းရဲ့မျက်လုံးတွေက ခုနက အိမ်မှာနဲ့တခြားစီ။ မျက်လွာမချသွားတဲ့အပြင်စူးစူးဝါးဝါးကို ကြည့်နေတော့သည်။

' ၀င်းထွန်းစိတ်ကြိုက်...မတွေ့သေးလို့နေမှာပါ...မြို့ပေါ်မှာတော့ အချောအလှတွေအများကြီး...´ ကျွန်တော်ကပဲ အလျှော့ပေးပြီး ရှေ့ကိုကြည့်လိုက်ရသည်။

' မထင်ပါဘူးဗျာ...ဒါနဲ့..ဆရာကော...ရည်းစားရှိလား...´

' အင်း....ရန်ကုန်မှာ ရှိတယ်...´ ဖိုးဒင်ကိုပြောထားတဲ့အတိုင်း ဆက်ပြီးလိမ်လိုက်ရသည်။ ဒီကောင်လေးကတော့ ဖိုးဒင်လို ကျွန်တော့်ကို သင်ခိုင်းမယ့်ပုံမပေါ်။

' အော်...ဒါဆို ဆရာ လွမ်းနေမှာပေါ့..´ ၀င်းထွန်းရဲ့ လေသံကပြောင်းသွားသည်။ မသွက်လက်တော့။

 ' ဒီလိုပါပဲကွာ...ကြာရင်တော့လည်း နေသားကျသွားမှာပါ...´

' ....´ 

အနည်းဆုံး မိနစ် ၂၅ လောက်လမ်းလျှောက်ရသည်ထင်။ ကျွန်တော်ရော ၀င်းထွန်းပါ တကိုယ်လုံးချွေးတွေစိုရွဲနေသည်။ နေ့လည်၁၂နာရီကျော်သွားပေမယ့် နေအပူရှိန်ကတော့ ပိုပြီးပြင်းလာသလားထင်ရသည်။ ဖိုးဒင်တို့အိမ်ကိုရောက်တော့ တံခါးကပိတ်ထားသည်။ ကျွန်တော်ကပဲရှေ့ကသွားပြီး တံခါးကိုတွန်းဖွင့်လိုက်သည်။ အိမ်ထဲတွင် ဘယ်သူမှမရှိ။ ဦးတုတ်ဒီနေ့ပြန်မလာ။

' လာ...ခဏထိုင်အုံး...အစ်ကို အင်္ကျီလဲလိုက်အုံးမယ်...´ 

၀င်းထွန်းက အိမ်ရှေ့တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်နားတွင်ဝင်ထိုင်သည်။ ကြိုးတန်းမှာလှန်းထားတဲ့ စွပ်ကျယ်လေးကို ကျွန်တော်ယူဝတ်လိုက်သည်။ ၀င်းထွန်းက ကျွန်တော့်ကို သေချာကြည့်နေသည်။

' ဆရာ ဒီရွာမှာနေသားကောကျပြီလား...´ ကျွန်တော် အတွင်းခံကိုချွတ်မယ်လို့စိတ်ကူးရှိပေမယ့် ၀င်းထွန်းက ကြည့်နေတော့ မချွတ်ဖြစ်တော့ဘူး။

' အင်း...နေသားကျပါပြီ...´

' ဒီနေ့မှ ပိုပူသလားလို့...´

' ဟုတ်တယ်....ကမ္ဘာကြီးက ပူနွေးလာပြီလေ...´ 

၀င်းထွန်းက သူ့ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ထိုင်ရာကထပြီး ကျွန်တော့်နားလျှောက်လာသည်။ သူ့အင်္ကျီကို ကြိုးတန်းမှာလာလှမ်းသည်။

၀င်းထွန်းရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးမှာ မည်းနက်မနေဘဲ ပန်းရောင်နဲ့အနီရောင်စပ်ကြား နီတီတီလေးဖြစ်နေသည်။ ချက်အောက်နားကနေ ပါးဆိုးခါးပုံစအထိ မည်းနက်ပြီးတန်းနေသော အမွေးကွေးကွေးလေးတွေက ၀င်းထွန်းရဲ့ အနည်းငယ်ပူနေသော ဗိုက်နဲ့သိပ်မလိုက်။ ကျွန်တော့်ရှေ့ကို ဖြတ်လျှောက်သွားတော့ ၀င်းထွန်းရဲ့ဖင်ကြီးတွေက တုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ဘယ်ညာယိမ်းသွားသည်။

' ရေသောက်အုံးမလား...´

' ရတယ်ဆရာ...ကျွန်တော့်ကိုယ့်ကို ခပ်သောက်မယ်...´ ကျွန်တော်က နောက်ဖေးနံရံမှာထောင်ထားတဲ့စားပွဲဝိုင်းလေးကို သွားယူဖို့နောက်ဖေးကိုဝင်သွားလိုက်သည်။ ၀င်းထွန်းကလည်းရေသောက်ဖို့အနောက်ကနေလိုက်လာသည်။

' ဆရာ...ထား...ကျွန်တော်သယ်ခဲ့မယ်....´

' ရပါတယ်ကွ...မလေးပါဘူး...´

' ဟာ...မဟုတ်တာ...ပေး...ကျွန်တော့်ကိုပေး...´ 

၀င်းထွန်းရဲ့ကျောပြင်ကြီးက ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းတိုးဝင်လာသည်။ အိစက်နေသော ၀င်းထွန်းဖင်ကြီးတွေကို ကျွန်တော့်ညီငယ်နဲ့ပွတ်မိသွားသည်။ ကျွန်တော်မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပြီး စားပွဲခုံကို သူ့လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။ ရေကလည်းငတ်လာသည်။ ၀င်းထွန်းခုံကိုအရှေ့မှာသွားထားတုန်း ကျွန်တော် ရေသောက်ပြီး အပေါ့သွားလိုက်သည်။

အခုမှ နေသာထိုင်သာရှိသွားသည်။ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ ၀င်းထွန်းက ရေသောက်နေသည်။

' အခုမှပဲ ရင်ထဲအေးသွားတော့တယ်...´

' အင်း...´ 

ပြတင်းပေါက်နဲ့မျက်နှာမူနေတဲ့ဘက်ကို ကျွန်တော်ရွေးပြီးထိုင်လိုက်သည်။ ဒါမှ လေတိုက်ရင် နည်းနည်းအေးမှာ။ ၀င်းထွန်းက ရှေ့တည့်တည့်လာမထိုင်ဘဲ ကျွန်တော့်ဘေးနားမှာဝင်ထိုင်သည်။

' ကဲ...၀င်းထွန်း နားမလည်တာရှိရင်မေးလေ...´

' ကျွန်တော်က အင်္ဂလိပ်စာလုံးအခေါ်အဝေါ်နည်းနည်းသိချင်တာ...´

' အင်း...အစ်ကိုသိသလောက်ပြောပြမယ်လေ...အစ်ကိုက အခုမှစာသင်တော့ ဆရာကြီးတွေလိုတော့ မေးတိုင်းမသိနိုင်ဘူးလေ...´

' ဟုတ်ကဲ့...ဆရာသိသလောက်ပဲပြောပါ...´ ၀င်းထွန်းက သူယူလာတဲ့ဗလာစာအုပ်လေးကိုဖွင့်လိုက်သည်။ အထဲမှာ ဘာမှတောင်မရေးရသေး။ အသစ်စက်စက်။

 ' ဟို...ဆရာ...မရိုမသေ...လီးကို ဘယ်လိုခေါ်လဲ...´ အိုးမိုင်ဂေါ့ လို့အော်ရမလား။ စာရေးဆရာမ ဂျူး လို 'ဘုရားရေ´ လို့ပြောလိုက်ရမလား။ သို့တည်းမဟုတ်...တရုတ်ကားတွေထဲကလို မိုးနတ်မင်း

ရေ ကျွန်တော်မျိုးကိုကယ်ပါအုံးလို့ ဒူးထောက်ပြီး အော်လိုက်ရမလား။ ဒီရွာက ရွာသားတွေက တကယ့်ကို အာဂ ယောကျာ်းတွေပါပဲလား။ ကျွန်တော်က တကယ့်ကို စွဲဆောင်မှုရှိနေလို့လား။

' ၀င်းထွန်းက ဘာလုပ်မလို့လဲ...´ ၀င်းထွန်းက ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကို မျက်တောင်မခတ်လဲကြည့်တယ်။ (ကျွန်တော်ကတော့ မျက်တောင်ခတ်ပါသည်)

' ကျွန်တော် စိတ်ဝင်စားလို့ပါ...´

' စိတ်ဝင်စားလို့....´ ကျွန်တော်က အံ့သြတကြီးပြောပေမယ့် ၀င်းထွန်းကတော့ ဘာမှမဟုတ်သလို မထုံတတ်သေး။

' ဟုတ်...´

' ခေါ်နည်းတွေကတော့ အများကြီးပဲ...penis, cock, dick, နောက်ပြီး prick...သိပ်မသုံးတာတွေလည်းရှိသေးတယ်..chopper, knob, pecker, tool...ရှိရင်လည်းရှိအုံးမယ်...ယူကေ (UK)ကခလေးတွေခေါ်တာကျတော့ willy...´

' အများကြီးပဲ...ဆရာတော်တော်လေ့လာထားတာပဲ....´ ဆရာလည်းမင်းလိုစိတ်ဝင်စားလို့ပေါ့ကွာ...လို့ ကျွန်တော်ပြန်မဖြေပါ။

' ဒီလိုပါပဲကွ...စာတွေများများဖတ်ရင် များများတွေ့လေပဲ...´

' ကျွန်တော့်ကို ရေးပေးပါလား...´ စာအုပ်ကို ကျွန်တော့်ဘက်ကိုထိုးပေးသလို လူကလည်း ကျွန်တော့်နားကပ်လာသည်။ ရန်ကုန်သား (အကုန်လုံးကိုမဆိုလိုပါ..)တွေလို ခေါင်းလိမ်းဆီနံ့တွေ၊ရေမွေး

နံ့တွေ၊ နောက် ပီကေ (chewing gum)စားလို့ထွက်လာတဲ့ပါးစပ်က ပူရှိန်းနံ့အေးအေးတွေတော့မရ။ ၀င်းထွန်းကိုယ်ပေါ်က ချွေးနံ့ခပ်ပျော့ပျော့တော့ရသည်။

' အစ်ကိုလည်း စာလုံးပေါင်းသိပ်မရဘူး...မသေချာရင် dictionary လှန်ကြည့်..´

' ရပါတယ် အစ်ကို...မသိတာထက်စာရင်တော်သေးတာပေါ့...´ ကျွန်တော်က ရေးနေတုန်း ၀င်းထွန်းရဲ့လက်တွေက ကျွန်တော့်ပေါင်ကိုလာကိုင်သည်။ ကျွန်တော် မသိမသာ ပေါင်ကိုရွေ့လိုက်ပေမယ့် နောက်မဆုတ်သွား။ ၀င်းထွန်းက ဂေးပါလို့ပြောစရာမလိုအောင်ကို ဂေး နေပါသည်။

' ရော့..ပြီးပြီ... နောက်ကော ဘာသိချင်သေးလဲ...´ စာအုပ်ကို လှမ်းမယူသေးဘဲ လက်က ကျွန်တော့်ပေါင်ရင်းနားအထိတောင်ရောက်လာသည်။ ကျွန်တော့်ညီငယ်က ခေါင်းထချင်နေပြီ။ ဟူး...။

' ဒါဆိုရင်...ဟို...ယောကျာ်းချင်း ကြိုက်တဲ့...လိင်တူဆက်ဆံတဲ့ယောကျာ်းကိုကော ဘယ်လိုခေါ်လည်း...´ ကျွန်တော်ဖြေသင့်သလား။ ၀င်းထွန်း က နေတဲ့ ဇာတ်ကို ကျွန်တော်သိသည်။ ဒီယုန်မြင်လို့ဒီခြုံထွင်နေသည်။ (စကားပုံမှန်လားမသိပါ...မှားရင် စာဖတ်သူများပြင်ပေးကြပါ) ။

' သူလည်းအများကြီးပဲ...ရင့်ရင့်သီးသီး ခေါ်တာလည်းရှိတယ်၊ သာမန်ခေါ်တာလည်းရှိတယ်...ဗန်းစကားတွေလည်းရှိတယ်...ငါတို့နိုင်ငံမှာတောင်ခေါ်တာတွေကနည်းတာမှမဟုတ်တာ...´

၀င်းထွန်းလက်တွေက သိသိသာသာကိုလာပွတ်နေသည်။ ကျွန်တော် သူ့လက်ကို ဖယ်ချ မပစ်ချင်။ သိပါလျက်နဲ့မသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။

' ဟုတ်တယ်နော်.... အခြောက်..ဂျီပုန်း...ဂျော်...အပုန်းမ....တချို့တွေဆိုရင်...အဲ့ဒီလူမျိုးတွေကို ကျက်သရေယုတ်တယ်လို့... ရောဂါပိုးဖြန့်သမားတွေလို့ ပြောကြသေးတယ်...ပြီးရင် ပြောတဲ့သူတွေကပဲ အဲ့ဒီ့ အခြောက်တွေနဲ့ ပလူးပလဲ... ဆရာကော...အခြောက်တွေကိုရွံလား...´ 

၀င်းထွန်းအသံက သိသိသာသာကို မိန်းမဆန်လာသည်။ လက်ညှိုးထိပ်လေးကလည်း ကျွန်တော့်ရဲ့ ညီငယ်ကို မထိတထိ လုပ်နေသည်။

' အစ်ကို..ရွံရင်...အခု ၀င်းထွန်းကို မောင်းထုတ်လိုက်တာကြာပြီ...´ 

ကျွန်တော် ကိုယ့်ကိုယ် အံ့သြတယ်ဆိုတာထက်အံ့သြရသည်။ ဘာလို့များဒီလိုစကားတွေထွက်လည်းဆိုတာ မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်ရသည်။ ၀င်းထွန်းရဲ့ မျက်ဝန်းတွေရဲ့ညှို့ဓာတ်တွေအောက်မှာ ကျွန်တော် မူးယစ်မိပြီလား။ ၀င်းထွန်း ဒေါသထွက်မယ်လို့ကျွန်တော် ချက်ချင်း ထင်လိုက်ပေမယ့် ဒေါသမထွက်ဘဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ညီငယ်ကိုလက်နဲ့အပြည့်အ၀ကို ကိုင်နေတော့သည်။ ဒီတခါတော့ ကျွန်တော်ပါ မျက်တောင်မခတ်ဘဲ ၀င်းထွန်းမျက်လုံးတွေကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

' ဆရာ...ကျွန်တော် ကြည့်ချင်တယ်...´

' ဒီတိုင်းတော့မရဘူး...´ ၀င်းထွန်းမျက်ဝန်းတွေက တကယ့်ကို ညှို့ဓာတ်တွေပြည့်နေသည်။

' ဒါဆိုရင်....´

' အစ်ကို လုပ်ခိုင်းတာလုပ်ပေးရမယ်...´ ဦးတုတ်ရဲ့လေသံအတိုင်း ခပ်သြသြ ပြောလိုက်သည်။

' လုပ်ပေးမှာပေါ့ ဆရာရယ်...´

' တကယ်ပြောတာ...´

' ကျွန်တော်ကလည်းအတည်ပြောတာ...ဆရာခိုင်းတာအကုန်လုပ်ပေးမယ်...´

 ကျွန်တော့်ညီငယ်လေးကို အစွမ်းကုန်ဖျစ်ညစ်နေသည်။ အတွင်းခံထဲတွင် အစွမ်းကုန်ခေါင်းထောင်နေသော ညီငယ် ကတောင်အားကြီးလို့ နာတောင်နာလာသည်။ စွပ်ကျယ်ကိုတော့ မချွတ်တော့ဘဲ ပုဆိုးခါးပုံစကို ကျွန်တော်ဖြေချပေးလိုက်သည်။ နောက် အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဖင်ကိုကြွပြီး အသာချွတ်ချလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီထဲကငေါက်ခနဲထလာသော ကျွန်တော့်ညီငယ်က ၀င်းထွန်းရဲ့ဖျစ်ညစ်မှုတွေကြောင့် သာမန်ထက်ကြီးနေသည်။ အကြောတွေက ခါတိုင်းထက် ဖောင်းကားနေသလိုပင်။

' ဆရာ့ဟာက အကြီးကြီး....´

' ကြိုက်လား...´

' အင်း...´ ၀င်းထွန်းရဲ့လက်ကလေးတွေက တောသား သာပြောတယ် နူးနူးညံ့ညံ့ရယ်။ လီးရဲ့အရင်းနားကနေ ဒစ်ဖျားထိ အသာအယာ ပွတ်သပ်ပေးသည်။ ကျွန်တော်သာတခြားသူတွေရဲ့လီးကို ကိုင်ပေမယ့် ၀င်းထွန်းလို အသာအယာ မကိုင်တတ်။

' ၀င်းထွန်း ဆရာခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ်မယ်ဆို...´

' ဟုတ်....ပြောလေ...မပြောဘဲ ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ...´ ကျွန်တော်ပြောရမှာအားနာပေမယ့် ပြောလိုက်ရသည်။

' please suck my dick...´

' yes, sir´ 

၀င်းထွန်းက ထိုင်နေရာကနေ သူ့ကိုယ်ကို မှောက်အိပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့လီးဆီကို မျက်နှာအပ်ထားလိုက်သည်။ လျှာဖျားလေးက ဒစ်အဆုံးနားလေးကို ထိရုံလေး ထိသွားသည်။

ကျွန်တော့်တကိုယ်လုံး အကြောတွေတောင့်တင်းသွားသည်။ ၀င်းထွန်းက ကျွန်တော့်လီးကို သူတန်ဖိုးအထား    ဆုံးအရာတစ်ခုကို ကြည့်သလို တသသ ကြည့်ပြီး ပါးစပ်ကိုအသာဟ ပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ကာ သွင်းယူလိုက်သည်။

' ဟူး..........ကျွတ်....´ 

ပါးနှစ်ဖက်ကို ချိုင့်အောင် အားနဲ့စုပ်ယူလိုက်တဲ့ ၀င်းထွန်းရဲ့စုပ်ချက်တွေက တချက်တည်းနဲ့တင် လရည်တွေထွက်လောက်သည်။ မျက်လုံး နှစ်ဖက်ကိုမှိတ်ပြီး ကျွန်တော်ပက်လက်လှန်အိပ်လိုက်သည်။ ၀င်းထွန်းရဲ့ ပြုစုမှုအောက်မှာ မှိန်းမောနေလိုက်သည်။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ကလေးတယောက် lollipop စုပ်သလို စုပ်နေတော့သည်။ အရင်တခါ အစုပ်ခံဖူးတာထက် အဆပေါင်းများစွာကောင်းသည်။

' ရပြီ...၀င်းထွန်းရပြီ...´ နှုတ်ခမ်းတ၀ိုက်မှာ တံတွေးတွေနဲ့ စိုနေသည်။

' ကျွန်တော် မ၀ သေးဘူး...´ ဟောဗျာ...လီးစုပ်တာတောင် ၀တယ် မ၀ဘူးရှိသေးတယ်။

' ဒီ့ထက်ကောင်းတာ ကျွေးမယ်...´

 ' ဆရာ...ass ကို fuck မှာမလား...´ အင်္ဂလိပ်စာလုံး ညှပ်ပြီးပြောတော့ နားဝင်ချိုသလိုတော့ရှိသား။ ဆရာ ဖင်လိုးမှာလား လို့မေးတာထက်တော့ ကောင်းပါသေးသည်။

' yes´  

၀င်းထွန်းက မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ၀တ်ထားသော ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်သည်။ အတွင်းခံမ၀တ်ထားသဖြင့် အဆီတွေရှိသော အိနေတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ၀င်းထွန်းလီးက အစွမ်းကုန်ခေါင်းထောင်နေသည်။ ၀င်းထွန်းရဲ့ ဒစ်ကအရင်း လီးတချောင်းလုံးထက်စာရင်သေးနေသည်။ အရင်းက ခပ်တုတ်တုတ်။ ကြံတွေရဲ့ ချို (ဂျို) တွေလို ကော့နေသည်။

' မင်း ဟာကလည်း မသေးပါလား...´

' အဖေ ပေးတဲ့အမွေပေါ့..´

' ဒါဆို...၀င်းထွန်းအဖေရဲ့ cock က အကြီးကြီးပေါ့..´

' ဟုတ်တယ်...အကြီးကြီးပဲ..´

' နေအုံး...အစ်ကို ကွန်ဒုံး သွားယူလိုက်အုံးမယ်...´

' ဟုတ်...ကျွန်တော် ဘယ်လို နေပေးထားရမလဲ....လေးဘက်ထောက်ပေးထားရမှာလား...ပက်လက်လှန်ပေးထားရမှာလား...´ 

ကျွန်တော့် အိတ်ထဲက ရန်ကုန်ကပါလာတဲ့ ကွန်ဒုံးကို ထုတ်လိုက်သည်။ပိုပို လိုလို ယူလာတာမှန်သွားသည်။

' လေးဘက်ထောက်ပေးထား...´ 

၀င်းထွန်းက ပြတင်းဘက်ကို မျက်နှာမူပြီး အိပြီး ဖြူဝင်းနေတဲ့ ဖင်နှစ်လုံးကြီးကို လေထဲတွင် မြောက်ထားသည်။ ဖင်နှစ်မွာကြားတွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။

ဖင်ကြားထဲတွင် မည်းနက်ကွေးကောက်နေသော အမွေးများက ၀င်းထွန်းရဲ့ချယ်ရီပေါက်လေးကို ၀ိုင်းရံထားသည်။ ၀င်းထွန်းရဲ့ ချယ်ရီပေါက်လေးက ပါကင် မဟုတ်။ ဟတတ ဖြစ်နေသည်။ ကွန်ဒုံးကို လီးတွင်မစွပ်ခင်ဖင်ပေါက်လေးကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။

' အား...ကောင်းတယ် ဆရာ...´

' ၀င်းထွန်း ဖင်ခဏခဏ ခံဖူးတယ်ထင်တယ်...´ ၀င်းထွန်းက သမင်လည်ပြန် (၀ိုင်ဝိုင်း သီချင်းမဟုတ်ပါ) ကြည့်သည်။

'  အင်း ...ခံဖူးတယ်...ခဏခဏတော့မဟုတ်ဘူး...´

' စပ်စုတယ်လို့တော့ မထင်နဲ့....ဘယ်သူနဲ့ဖြစ်တာလဲ...´

' ဦးညိုနဲ့...´ 

ကျွန်တော် တကယ်လန့်သွားသည်။ ဒစ်ဖျားတွင် စွပ်နေသော ကွန်ဒုံးပင် မ၀င်ချင်သလိုဖြစ်သွားသည်။

' နောက်မနေနဲ့...အတည်မေးတာ...´

' ဟောဗျာ..ကျွန်တော်ကလည်း အတည်ပြောတာ...ဆရာ...ထည့်လိုက်ပါတော့ဗျာ...ကျွန်တော်မနေနိုင်တော့ဘူး....´  

ကျွန်တော်က မထည့်သေးဘဲ လီးကို ဒေါင်လိုက် ဖင်ကြားထဲမှာ ထည့်ပြီး ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။   

' ဦးညို ဆိုတာ အေးမြ အဖေမလား...ဘယ်လိုက ဘယ်လိုစဖြစ်တာလဲ...´

' ဆရာ အရမ်းသိချင်နေပုံရတယ်...ပြောပြီးရင်တော့ထည့်လိုက်တော့နော်.....ကျွန်တော်တို့ထန်းတောထဲမှာ ဦးညိုက တခါတလေ လာသောက်တယ်...ဦးတုတ်ကြီးနဲ့ သူ့ဘော်ဒါတွေကတော့

နေ့တိုင်းနီးပါး...ဦးညိုအဲ့ဒီနေ့က သောက်တာများသွားပြီး ထန်းတောထဲက တဲလေးထဲမှာ အိပ်တယ်...အဲ့ဒီ့မှာ ဖြစ်တာပဲ...ကျွန်တော်ကပဲစတာပါ...´

' ၀င်းထွန်းက ဆရာကြီးပဲ...´ ဒစ်ဖျားကို ချယ်ရီဝလေးတွင်တေ့ပြီး အဆီတွေနဲ့ အိနေသောဝင်းထွန်းခါးကို ကိုင်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်သည်။ သုံးပြီးသား အပေါက်မို့ ချောချောချူချူဝင်သွားသည်။

' အား....ဆရာက မပြောမဆို...´

' မင်းပဲ ပြောပြီးတာနဲ့ထည့်ဆို...´

' အား...စိတ်ထဲက မပြင်ဆင်ရသေးတော့နာတာပေ့ါ ဆရာရ...´ 

သုံးပြီးသားအပေါက်ပေမယ့် အနည်းငယ်တော့ကျပ်သည်။ စီးပိုင်နေသည်။ တပြွတ်ပြတ်နဲ့ တဘက်ဘက် (ဖင်နဲ့ ပေါင်ရိုက်သံ)တွေဟာ ညီညာစွာထွက်ပေါ်လာသည်။ အချက် လေးငါးဆယ်သာ ဆောင့်ရအုံးမည်ထင်...ကျွန်တော်ပြီးချင်လာသည်။

' အား...ကောင်းလာပြီ....ဆရာ ...ပြင်းပြင်းလေး...´

' ပြင်းလို့မရတော့ဘူး....ပြီးတော့မယ်...´

' ဟာ...ဆရာ..နေအုံး...ခဏနားမယ်...´ ၀င်းထွန်းကမပြောမဆို မှောက်ချလိုက်သည်။ သူ့ဖင်ထဲက ကျွန်တော့်လီးက ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ ကွန်ဒုံးပေါ်တွင် ပေနေသော အကျိအချွဲအပြင် အ၀ါရင့်ရင့် အဖတ်များပါ ကပ်နေသည်။ ( စာဖတ်သူမျာ ရွံသွားရင် ခွင့်လွတ်ပါ)။ ဒီကောင်လေး သေသေချာချာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လာခဲ့ပုံမရ။ ၀င်းထွန်းက ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်ကို V ပုံစံကားထားလိုက်သည်။

' ဆရာ...ထည့်လို့ရပြီ....´

' အင်း...´ ဒီတခါ ကျွန်တော် လီးကို မကိုင်ဘဲ ၀င်းထွန်းရဲ့ ဖင်ပေါက်ကိုဖြဲကာထည့်လိုက်သည်။ ပက်လက်ဖြစ်လို့ ၀င်းထွန်းရဲ့ မျက်နှာနဲ့ကျွန်တော့်မျက်နှာက ကွက်တိ။ ၀င်းထွန်းက ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရလာနမ်းသည်။ အလိုက်သင့် ပြန်နမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒါ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဒုတိယမြောက်အနမ်း၊ (ပထမ အနမ်းက ကျောင်းတတ်တုန်းကဖြစ်သည်)

ကျွန်တော့် ဖင်ကို နိမ့်ချည်မြင့်ချည်လုပ်ပြီး ၀င်းထွန်းရဲ့ချယ်ရီပေါက်လေးကို အားရပါးရ ဇိုးဇိုးဇက်ဇက် ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။ ပက်လက်အနေအထားက အထဲကို ပိုဝင်သည်။ အချက်ပေါင်းများစွာ ထိ ကျွန်တော်အောင့်ထားပြီး နောက်ဆုံး...

' အား....အား....´ ကျွန်တော်ခါးအားတွေကို အစွမ်းကုန်သုံးပြီး ဖင်ပေါက်လေးထဲကို အားနဲ့ဖိကပ်လိုက်သည်။ လရည်တွေက ကွန်ဒုံးအိတ်လေးထဲတွင်တော့ အပြည့်ဖြစ်သွားမည်ထင်။

' ကောင်းလိုက်တာ ဆရာရယ်....ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် မပြီးသေးဘူး...´ ၀င်းထွန်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို အားရပါးရ စုပ်သပ်လိုက်ပြီး ၀င်းထွန်းကိုယ်ပေါ်မှ အောက်ကို လျောဆင်းသွားလိုက်သည်။အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်နေသော ၀င်းထွန်းရဲ့လီးကို ပါးစပ်ဖြင့်အသာအယာစုပ်သွင်းလိုက်သည်။

' ဆရာ...ဟာ...မလုပ်နဲ့...ငရဲတွေကြီးကုန်မယ်...´

' အခု အချိန်မှာ အစ်ကိုက ၀င်းထွန်းဆရာမှမဟုတ်တာ...စာသင်ခန်းထဲမှာသာ ဆရာ´ လက်တဖက်က အပေါ်အောက် အတက်အဆင်းလုပ်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ ပြန်ပြုစုပေးလိုက်သည်။ ၀င်းထွန်းကကျွန်တော် စုပ်တာကို သေချာကြည့်နေသည်။ သိပ်မကြာလိုက်ပါ..

' ဆရာ....ရပြီ...ကျွန်တော်ထွက်တော့မယ်....ပါးစပ်ကိုဖယ်လိုက်...´ ဒီတခါတော့ ပါးစပ်ကို လီးနားကနေခွာလိုက်သည်။ လက်ကို ခပ်မြန်မြန် ထုပေးလိုက်ရာ ပူနွေးချွဲပျစ်နေတဲ့ သုတ်ရည်တွေက ကျွန်တော့်ပါးပြင်ပေါ်ကို တပျစ်ပျစ်နဲ့ ပက်လိုက်သည်။ ပါးပြင်ပေါ်ကစီးကျလာတဲ့ လရည်တွေကို လက်နဲ့ ကျွန်တော်သုတ်ပစ်လိုက်သည်။

' ကောင်းလိုက်တာ ဆရာ....´

' ကဲ...ဇိမ်ခံမနေနဲ့တော့...ထတော့...ဖိုးဒင် အဖေ ပြန်လာတော့မယ်...´ 

ကျွန်တော့်လီးမှာ အခုထိ တွယ်ကပ်နေတဲ့ ကွန်ဒုံးကို ချွတ်လိုက်ပြီး နောက်ဖေးမှာသွားဆေးကြောလိုက်သည်။ ၀င်းထွန်းရဲ့ဖင်တွေတော့ ဘယ်လိုနေမှန်းမသိ။ ကျွန်တော့်လီးကတော့ အားရပါးရ လုပ်လိုက်ရလို့ဖြစ်မည်။ ခွေခွေလေး အိပ်ပျော်သွားသည်။ ဒစ်ထိပ်ဖျားလေးကတော့ စစချင်းထိုးထည့်ထားတဲ့အရှိန်ကြောင့် နည်းနည်း နာနေသည်။

ကျွန်တော် ဖိုးဒင်တို့ရွာလေးကို အမှန်ပင်ချစ်မိသွားသည်။ အရာအားလုံးပြီး ပြည့်စုံနေသော ရွာလေးကနေ ကျွန်တော် ပြန်တောင် မပြန်ချင်တော့ပါ။ အေးချမ်းသော ဖော်ရွေသော...အိုး...ပြောစရာမရှိအောင် ပြည့်စုံနေသော

ရွာ...ဖိုးဒင်တို့ရွာကို ကျွန်တော် ဒီတသက် ဘယ်တော့မှမေ့တော့မည်မဟုတ်ပေ။ ( စာဖတ်သူ ညီအစ်ကို များကိုလည်း ဖိုးဒင်တို့ရွာကို လာလည်ဖို့ဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါသည်။)

````````````````````````````````````````````````````

(09)

ညက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်စွာ မည်းမှောင်လျက်ရှိသည်။ ကောင်းကင်မှာ လခြမ်းက ကွေးကွေးလေးသာလင်းနေသည်။ ဒီနေ့တိမ်ထူလို့ဖြစ်မည်။

ကောင်းကင်မှာ ကြယ်တွေ မနေ့ကလောက်မလင်း။ ဒီနေ့တနေ့လုံးလည်း ပျင်းရိလေးလံစွာဖြတ်သန်းခဲ့ရသည်။ မနက်စောစော ထတုန်းက ဆက်ရက် တကောင်တည်း တွေ့လို့ unlucky ဖြစ်တာဟု ကျွန်တော်မယူဆချင်။ တိုက်ဆိုင်မှုတစ်ခုဟု ကျွန်တော် ယူဆသည်။ အေးမြ အမေ မနက်မိုးလင်းခါနီး အမောဖောက်လို့ ဆေးရုံတင်ထားရသည်။ 

ကျွန်တော် သွားကြည့်ချင်ပေမယ့် အဆင်မပြေ။ ဘာကိုစီးပြီး ဘယ်လိုသွားရမလဲမသိ။ သွားရေးလာရေးတော့ ရွာက အဆင်မပြေတာအမှန်။ ခြံစည်းရိုးက ထွက်လာတဲ့ ပန်းနံ့က သိသိသာသာမွေးလာသည်။ စံပယ်တွေလို ရင်ထဲအေးစေတဲ့ အမွေးနံ့တော့မဟုတ်။ နည်းနည်းတော့ အီလည်လည်ရှိသား။ ဦးတုတ်ကြီးက အိမ်ထဲဝင်အိပ်နေလေပြီ။ ဖိုးဒင်က နောက်ဖေးရဲ့ အိမ်သာထဲတွင် သူ့ကိစ္စ သူရှုင်းနေသည်။ ( အီ အီး ပါနေတာကိုဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်)။ လေပြေလေးတချက် ဝှေ့ခနဲတိုက်သွားသည်။

ည ၏ တိတ်ဆိတ်မှုကြောင့်လားမသိ။ ကျွန်တော် ကြက်သီးတွေထသွားသည်။ (အင်္ဂလိပ်လို ကျတော့ goose-bumps[US] or goose-flesh [also goose-pimples)

တိုက်ရိုက်ပြန်လိုက်ရင် ဘဲငန်းမွေးညင်းထသည်ပေါ့၊ မြန်မာနိုင်ငံက ကြက် တွေပေါလို့ဖြစ်မည်၊ ကြက်သီးတွေထသည်တဲ့)။

' ဟေ့...´

 ' ဟဲ့..ပလုတ်တုတ်....´ ခွေးကောင်လေး ဖိုးဒင်။ ကျွန်တော် ကြက်သီးအကြောင်းစဉ်းစားခန်းဝင်နေတုန်း ဖိုးဒင်က ကျွန်တော့်နောက်ကနေ လာသိုင်းဖက်သည်။                      

' အကို ယောင်တာက ရီရတယ်..ပလုတ်တုတ်....´ ဖိုးဒင်က ဒီနေ့ရေသေသေချာချာချိုးထားပုံရသည်။ ဆပ်ပြာနံ့လေးသင်းနေသည်။ ကျွန်တော့်ကို ဖက်ထားတဲ့လက်တွေကိုဖယ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ရှေ့တည့်တည့်လာထိုင်သည်။

' ပလုတ်တုတ်မယောင်လို့ ဘယ်လိုယောင်ရမှာလဲ...´ ဖိုးဒင်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေက လရောင်ဖျော့ဖျော့အောက်မှာပင် လင်းလက်လို့နေသည်။

' ဟို...င့ါ ရွာထိပ်က အောင်ကြီး ယောင်သလို....ကျွတ် ကျွတ်...စပတ်စား...´ ဖိုးဒင်က သူတကယ်ယောင်တဲ့ပုံစံမျိုးလေးလုပ်ပြသည်။ ဖိုးဒင်ကတကယ့်ကို ကလေးတယောက်လို ဖြူစင်နေသည်။ ချစ်ဖို့လည်းကောင်းသည်။

' ဟား.....မဆိုးဘူးကွ...ကျွတ်..ကျွတ်..စပတ်စား...´ ယောင်တာကလည်း စပတ်စားတဲ့။ gay တွေဆိုရင်...အား..အား...လီးစားလို့ ယောင်ရမလိုဖြစ်နေပြီ။ top gay တွေအတွက်ဆို....ရှီး...ရှီး....ဖင်စား။ ( သိုးငယ်...အတွေးတွေတော်တော်လွန်သွားသည်၊ စာဖတ်သူများ...ခွေးလွတ်...အဲ..ခွင့်လွတ်)။

' အစ်ကို...ကျွန်တော့်ကို မနေ့ကသင်ပေးမယ်ဆိုတာ....သင်ပေးလေ...´

' ဟောဗျာ...ဘယ်မှာပြောလို့လဲ..´ ကျွန်တော် သူ့စိတ်ကိုမသိမသာ စွလိုက်သည်။ ( စကားနဲ့စွလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ခက်ရင်း နဲ့မဟုတ်ပါ)

' အစ်ကို က အရမ်းမေ့တတ်တာပဲ....ဘာအနမ်းဆိုလားသင်ပေးမယ်ဆို...´

' အင်း....ဟုတ်တယ်...ပြင်သစ်အနမ်း....ဖိုးဒင်ကို ချစ်လို့နောက်တာပါကွ...´ ဖိုးဒင် ရဲ့လက်တွေက ကျွန်တော့် ပေါင်ကိုလာကိုင်သည်။

' ဟုတ်တယ်..ပြင်သစ်အနမ်း...အစ်ကိုလည်း နောက်တတ်တယ်...မထင်ရဘူး...´ အစ်ကိုက အနောက်သန်တာ၊ (အဲ...အစ အနောက် သန်တာ...တမျိုးမထင်ကြပါနဲ့...လင်းသွေးသစ် က အကုန်သန်သည်...သိုးငယ် မဟုတ်ပါ..)

' အခုသင်မှာလား...´

' ဟုတ်တယ်...အခု...´

' အိမ်ထဲမှာ သွားသင်မယ်လေ...´ ဖိုးဒင်က ခေါင်းကို ခပ်သွက်သွက်ရမ်းလိုက်သည်။

' ဟာ...မရဘူး...အဖေရှိတယ်...´

' ဒီမှာက လူမြင်ကွင်းကြီးမှာ...´

' အစ်ကိုကလည်း....ဒီလောက်မှောင်မည်းနေတာ ဘယ်သူက မြင်မှာလည်း...´ မှောင်မည်းနေတယ်ဆိုပေမယ့် အမှောင်ထုထဲမှာ နေသားကျသွားတဲ့ မျက်လုံးတွေက မြင်ရသည်။ အရိပ်အကဲလောက်တော့ ကောင်းကောင်းမြင်ရသည်။

' ဟာ...မြင်တယ်ကွ...´

' မမြင်ပါဘူး...လုပ်စမ်းပါအစ်ကိုရာ...ဘာမှမကြောက်ပါနဲ့...´

' ပြီးရော...´ ဖိုးဒင်ပြောတဲ့အတိုင်း ကျွန်တော်ပါရဲဆေးတင်လိုက်သည်။ outdoor မှာ ယောကျာ်းချင်းချင်းနမ်းသည့်ကိစ္စလောက် ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းသည့်အဖြစ်မျိုး ကျွန်တော်နောက်ထပ်တွေ့နိုင်မည်မထင်ပါ။ ( porn movie တွေထဲကလို ကမ်းခြေတွေမှာ အားရပါးရ အသွင်းအထုတ်လုပ်နေကြတဲ့ Porn star တွေရင်တွေဘယ်လောက်တောင်ခုန်မယ်မှန်းမသိ၊.)

' ပြင်သစ်အနမ်းဆိုတာ အစ်ကိုလည်းသေသေချာချာတော့မသိဘူး။ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ပြီး လျှာခြင်းကလိတာကိုတွေ့ဖူးတာ...အစ်ကိုတောင် တခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး´

' ဒါဆို...အစ်ကို ဘယ်လိုသင်တတ်မှာလဲ..´

' အစ်ကို အသေးစိတ်ကြည့်ထားတယ်...ဖိုးဒင် မယုံရင်မသင်နဲ့ပေါ့...´

' ဟာ...မယုံလို့မဟုတ်ပါဘူး...ကဲ..သင်ပေးတော့...´

' အရှေ့တိုး...ဖိုးဒင်နှုတ်ခမ်းကို စေ့ရုံစေ့ထား...အစ်ကို နှုတ်ခမ်းကပ်လိုက်တာနဲ့အလိုက်သင့်ပြန်နမ်း...နောက်...အစ်ကိုလျှာ ထိုးထည့်ရင် ဖိုးဒင်ကနှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိထား...နောက်မှ ဖိုးဒင်ရဲ့လျှာနဲ့ အစ်ကို့လျှာနဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ ပွတ်ကြတာပေါ့...´ ဖိုးဒင်က ရှေ့မတိုးဘဲ နောက်တောင် ဆုတ်လိုက်သေးသည်။

' ငါ မလုပ်တော့ဘူး...ရွံစရာကြီး...တခြားဟာပဲသင်တော့..´ ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံတွေ မီးစက်ပိတ်လိုက်သလို တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

' ဒါဆိုလည်း မသင်နဲ့တော့ပေါ့...´ ဖိုးဒင်က မျက်နှာချိုသွေးလိုက်သည်။ (မှောင်နေသဖြင့်သေချာတော့မမြင်ရပါ)

' သင်တာတော့သင်မှာ... လျှာတော့မထိုးချင်ဘူး...အစ်ကို့ကို ဒီတိုင်းနမ်းချင်တယ်...´

' ကောင်းပြီလေ...´ ကျွန်တော်က ဖိုးဒင်ရဲ့ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းခြင်းတေ့ကာနမ်းလိုက်သည်။ သင်းပျံ့အီလည်နေသော ပန်းရနံ့က နှာခေါင်းထဲတိုးဝင်လာသည်။ ဖိုးဒင်ရဲ့ နွေးတေးတေး နှုတ်ခမ်းတစုံရဲ့ ထိတွေ့မှုက တကိုယ်လုံးရှိ အကြောတွေအားလုံး မီးညှိလိုက်သလို ရှိန်းတိန်းတိန်းဖြစ်လာသည်။

အသာအယာ ဖိကပ်ထားသည့် နှုတ်ခမ်းချင်းထိသည့်အရသာဟာ ကျွန်တော့်အဖို့ဘာနဲ့မှလဲလို့ရမည်မဟုတ်ပေ။

' အိုး...တမျိုးကြီးပဲ´ ဖိုးဒင်က ကျွန်တော့်လက်တွေကို ဖယ်လိုက်ပြီး တွန်းထုတ်လိုက်မှ ကျွန်တော် အသိဝင်လာသည်။ ဖိုးဒင်ရဲ့ အနမ်းထဲတွင် ကျွန်တော်လွင့်မျောသွားမိသည်။

' ဘယ်လိုလဲ...တတ်ပြီလား...´

' အင်း...ဒါပေမယ့်...ယောကျာ်းခြင်းမို့လားမသိဘူး...တမျိုးကြီးပဲ...ငါ့စိတ်ထဲမှာတမျိုးကြီးပဲ..´ straight တယောက်အနေနဲ့တော့ လိင်တူအနမ်းဆိုတာဟာ အော်ဂလီဆန်စရာပြကွက်တခုပေါ့။ ကျွန်တော်တို့လို gay တွေအတွက်တော့ ဘာလိုအရာနဲ့မှ လဲမရတဲ့ ချိုမြိန်တဲ့ သစ်သီးတလုံး။

' ဟုတ်မှာပေါ့...အေးမြနဲ့နမ်းရင် ဒီလိုဖြစ်ချင်မှဖြစ်မှာ...´

' ဟာ...အစ်ကိုကလဲ...အေးမြနဲ့စစခြင်းနမ်းရင်လည်း ဒီလိုပဲဖြစ်မှာပဲ...နှုတ်ခမ်းခြင်းက အတူတူပဲဟာ...အစ်ကိုက ယောကျာ်းဆိုတာကို ငါက သိနေလို့ဖြစ်မယ်...အဲ့ဒါကြောင့် တမျိုးကြီးဖြစ်နေတာ...´ ဖိုးဒင်က တကယ့်ကို ၀ါဂွမ်းဖြူဖြူတွေလို ဖြူစင်လွန်းနေသည်။ ဖိုးဒင်ရင်ထဲမှာ ဘာကိုမှ သိုဝှက်မထား။ အရှိကို အရှိအတိုင်းပြောသည်။

' ဒါနဲ့ ...အခုအနံ့ရနေတဲ့ ပန်းက ဘာပန်းလဲ´ ဖိုးဒင်က လေကို တ၀ကြီး အားရပါးရ ရှုလိုက်သည်။

' ညမွှေးပန်း´

' အင်း...အနံ့က အီလည်လည်လေး...´

' အစ်ကိုက ပန်း ကြိုက်တတ်သလား...´ ပန်းကြိုက်သလား ဆိုတော့ ဘာပန်းကိုပြောတာလဲ...ပန်းသေ၊ပန်းညှိုးတဲ့ ပန်းလား...။ အရောင်စုံ၊အနံ့စုံပွင့်တဲ့ပန်းလား။ ကျွန်တော်က ပန်းတွေအားလုံးကြိုက်ပါသည်။ (လင်းသွေးသစ် ကြိုက်ခြင်းဖြစ်သည်...သိုးငယ် မဟုတ်ပါ)

' ဒီလိုပါပဲ...အကြိုက်ကြီးတော့မဟုတ်ဘူး...´

' အစ်ကို...ဒီည အေးမြ လိုနေပေးမယ်မဟုတ်လား...´ ဒီကောင်လေးလုပ်ငန်းစလာပြီ။ လင်းသွေးသစ် ဆိုတဲ့ ကျွန်တော် ကျောင်းဆရာလည်း ရင်တွေခုန်မြန်လာသည်။

' ဒီည...´

' အစ်ကိုက လုပ်ပြီ..မနေ့ကပဲ...အားတွေစုထားလိုက်ဆို...ငါအရမ်းလုပ်ချင်နေပြီ...ဒီမှာကြည့်..မာတောင်နေပြီ...´ ဖိုးဒင်က ကျွန်တော့်လက်ကိုကိုင်ပြီးသူ့ရဲ့ မာတောင်ပြီး အစွမ်းကုန်ခေါင်းထောင်နေတဲ့ ညီလေး ပေါ်ကို တင်ပေးသည်။ (ညီလေး ထက် ညီကြီး ဆိုပိုမှန်မည်။ သေးသေးလေးမဟုတ်ပါ...တကယ့်ကို ကြောက်ခမန်းလိလိ မာကြောနေသည်)

' အိုး...မာတောင်နေတာပဲ...´

' ဒါကြောင့်ပြောတာပေါ့...ဒီည...အစ်ကို ပေးလုပ်မယ်မဟုတ်လား...´ လက်ထဲက ဖိုးဒင်လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ အထက်အောက် ဂွင်းတိုက်ပေးနေမိသည်။

' မဖြစ်ဘူးလေ...အိမ်ထဲမှာ ဦးတုတ်ကြီးအိပ်နေတယ်...´

' ဟာ...ဘယ်သူက အိမ်ထဲမှာ လုပ်မှာလဲ...ဒီမှာလုပ်မှာ...´

' ဘယ်လို....´ ဒီတခါ ကျွန်တော့်ရဲ့ မျက်လုံးတွေကို ပိုပြီးပြူးသွားစေသည်။ ကျွန်တော့် သွေးကြောထဲက သွေးတွေကိုတောင် ပြောင်းပြန်စီးသွားလားမသိ။

တကိုယ်လုံး ပူပြီး ကျွန်တော့် ညီငယ်ပါ ငေါက်ခနဲ ခေါင်းထောင်လာသည်။ outdoor မှာလုပ်မယ်...မဖြစ်ပါဘူး။

' ဒီမှာလုပ်မှာလေ...´

' မဖြစ်ဘူး...လုံးဝမဖြစ်ဘူး...တယောက်ယောက်မြင်သွားရင် အရှက် ဟက်တက်ကွဲမှာ...´ ဖိုးဒင်ရဲ့ လီးပေါ်က လက်ကို ကျွန်တော်လွတ်လိုက်ပေမယ့် ဖိုးဒင်က ကျွန်တော့်လက်ကို ပြန်ကိုင်ပြီး သူ့လီးကြီးကို ပြန်ကိုင်ခိုင်းသည်။

' ဒီအချိန် အကုန် အိပ်မောကျနေပြီ...နောက်...အိမ်ထဲကလှမ်းကြည့်ရင်တောင်ဘယ်လိုမှ မြင်ရမှာမဟုတ်ဘူး...´

' အစ်ကို အခုလိုမျိုးတော့မလုပ်ချင်ဘူး...အိမ်ထဲမှာပဲလုပ်ရအောင်...´ ဖိုးဒင်က ကျွန်တော့်လက်တွေကိုဖယ်ပြီး သူ့ပုဆိုးကိုလှန်ချလိုက်သည်။ လရောင်ကတကယ့်ကို ဖျော့တော့နေပေမယ့် ဖိုးဒင်ရဲ့ပေါင်ကြားထဲက လီးကြီးကိုတော့ မည်းမည်းရှည်ရှည်ချောင်းကြီးတခုထောင်နေတာလောက်တော့မြင်ရသည်။ လီးကြီးပေါ်လက်ပြန်ရောက်သွားတော့ တကယ့်ကို နွေးနေတဲ့ အသားစိုင်ချောင်းကြီးကို ကိုင်လိုက်ရသလိုခံစားရသည်။ အခုမှ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ၊ သွေးတွေ...ထကြွသောင်းကျန်းလာသည်။

' အိမ်ထဲမှာ အဖေ အိပ်နေတော့ လုပ်လို့မကောင်းဘူး...´ ဖိုးဒင်ပြောတော့လည်းဟုတ်နေသည်။ ဦးတုတ်ကြီးနိုးသွားပါက မလွယ်။ (ငါလည်းပါမယ် ချန်မထားနဲ့ ဆိုဒုက္ခ)။

' ဒါဆို...ဒီတိုင်းပဲထုပေးတော့မယ်....´

' မရဘူး...ငါ အရမ်းကို အစ်ကို ဖင်ထဲထည့်ကြည့်ချင်နေတာ...ဒီနေ့ပဲခင်းထဲမှာလည်း အဲ့ဒီ့အကြောင်းစဉ်းစားရင်း တောင်နေတာ...ဟုတ်ပြီ...ဒီလိုလုပ်....အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်ထိုင်သလိုလုပ်....အစ်ကို့ဖင်ထဲ ကျွန်တော်ထည့်ထားမယ်...´

' အင်း...မင်းက ဥာဏ်ကောင်းသားပဲ...´ ဘယ်လိုပဲပေါင်ပေါ်ထိုင်ထိုင်...လူကတော့လှုပ်နေမှာမဟုတ်လား။ ဘာပဲပြောပြော ကျွန်တော် ဖိုးဒင်ရဲ့အကြံကိုလက်ခံလိုက်သည်။ (လက် ကော ဖင်ကော ခံလိုက်သည်...)

' လာ...ကျွန်တော့် ပေါ်တက်...´

' နေအုံး...ဘာဆီမှ မရှိရင် ၀င်မှာမဟုတ်ဘူး...ဖင်က မိန်းမ ဟာနဲ့မတူဘူး...´

' ဒါဆို အုန်းဆီ ငါသွားယူပေးမယ်...´

' မယူနဲ့....အစ်ကိုပဲ သွားယူမယ်....ဖိုးဒင် ဒီကပဲထိုင်စောင့်...´ ကျွန်တော်ပဲ အိမ်ထဲကို လရောင်ပြပြ အောက်မှာ ဖြည်းဖြည်းချင်းလျှောက်သွားသည်။ ဖိုးဒင် လီးကြီးရဲ့ ဆွဲငင်မှုကြောင့်လားမသိ။ မလုပ်ခင်ထဲက ဒူးတွေချောင်ချင်နေသည်။ အိမ်ထဲမှာ မီးအိမ်ရဲ့မီးက လင်းထိန်နေသည်။ ကျွန်တော့် အိတ်ထဲမှာ ရှိတဲ့ ကွန်ဒုံးကို သွားနှိုက်သည်။ 

ဦးတုတ်ကြီးကတော့ ပုဆိုးကို လှန်ပြီး အားရပါးရအိပ်မောကျနေသည်။ နက်မှောက်ကောက်ကွေးနေတဲ့လီးမွေးအုံကြီးပေါ်တွင် မည်းနက်တုတ်ခိုင်နေသော လီးကြီးမှာ အိပ်မောကျနေသည်။ လီးထိပ်ပေါ်ကအရေပြားက ဒစ်ကြီးပေါ်တွင် အနည်းငယ်လိပ်တင်လျက်ရှိသည်။ ခေါင်းပြူပြီးထွက်နေသော ဒစ်ကြီးမှာ နီညိုပြီးပြောင်လက်နေသည်။ အခုမှ သေချာကြည့်မိသည်။ လီးကြီးရဲ့အောက်က ဂွေးဥကြီးများမှာလည်း နည်းနည်းနောနောကြီးမဟုတ်။ 

ဦးတုတ်ရဲ့လီးကြီးမှ အကြည့်ကိုဖျက်ပြီးဖိုးဒင်ရှိရာသို့ထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ထဲက အထွက် ခပ်ပြင်းပြင်းတချက် ဝှေ့တိုက်လာသော လေအေးအေးတချက်က ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ထဲအထိ အေးစိမ့်သွားသည်။ ဖိုးဒင်ရှိရာသို့ လရောင်ပြပြအောက်မှာ ဖြည်းဖြည်းလျောက်သွားလိုက်သည်။

' အစ်ကိုက လည်းကြာလိုက်တာ...ငါ့ဟာကြီးတောင် ပြန်ကျသွားပြီ...´

' ဒါဆိုလည်းကောင်းသားပဲ...သွားအိပ်ကျတာပေါ့...´

' အစ်ကိုက လုပ်ပြီ...ကျွန်တော် ပြန်ဆွလိုက်တာနဲ့ပြန်ထလာလိမ့်မယ်...´ ဖိုးဒင်ရဲ့ ယောကျာ်းပီသတဲ့ အသံအောက်မှာ ( စကားပြောတဲ့ အသံ ဖြစ်သည် ..ဟို..အတံ မဟုတ်ပါ) ကျွန်တော် မိန်းမောမိသည်။ ဖိုးဒင်ရဲ့ အသံက ဘာလို့တောင် ညှို့ဓာတ်တွေပြည့်နေမှန်းမသိ။ ညမွေးပန်းရဲ့ အီနေတဲ့ရနံ့နဲ့...လရောင်ပြပြအောက်မှာ ...လေနုအေးတွေပါရောယှက်နေသည့်

ဒီလိုအချိန်...အိမ်ရှေ့က ၀ါးကွပ်ပျစ်လေးပေါ်မှာ ချစ်ပွဲနွဲရမယ့် ကျွန်တော့်အဖို့...ခါတိုင်းထက် ရင်တွေ အဆမတန်ခုန်နေသည်။

```````````````````````````````````````````````````````

(10) ဇာတ်သိမ်း 

 ' အစ်ကို ကိုင်ပေးမယ်...´ 

ဖိုးဒင်ရဲ့ပစ္စည်းကြီးကို မှုတ်ပေးချင်စိတ်တွေတဖွဖွပေါ်လာသည်။ ဖိုးဒင်ရဲ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး မတ်ထောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တယုတယ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ တ၀က်တပျက်တောင်နေသော ဖိုးဒင်လီးကြီးရဲ့ အနွေးဓာတ်က ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်လုံးကို နွေးထွေးသွားစေသည်။ ပါးစပ်ကို အသာဟပြီး လီးကြီးကိုအားရပါးရ ငုံပြီးစုပ်မိသည်။

' အား....အစ်ကို....အိုး...ငါ...ငရဲကြီးနေပါ့မယ်..´ ဖိုးဒင်ပြောတာကို ပြန်ဖြေဖို့ထက် လီးကြီးကို ပါးစပ်နဲ့ကျွတ်ထွက်သွားမှာစိုးသည့်အလား ကျွန်တော် စုပ်ပေးနေမိသည်။

ဖိုးဒင်ကို ကျွန်တော် ချစ်မိနေလို့ဖြစ်မည်။ ဦးတုတ်ကြီးကို မှုတ်ပေးရတာထက် ဖိုးဒင်ကို မှုတ်ပေးရတာက ရင်ထဲက လှိုက်လှိုက်ပြီးတက်လာသည်။

' အိုး...ကောင်းလိုက်တာအစ်ကိုရာ.....အေးမြဒီလို စုပ်ပေးရင်ကောင်းမှာပဲ...´ လီးကြီးကို ပါးစပ်က ခဏခွာလိုက်ပြီး

' ဖိုးဒင် သင်ပေးလိုက်ပေါ့...´

' အေးမြက လုပ်ပေးပါ့မလား...´ ကျွန်တော် ထပ်မစုပ်ပေးတော့ပဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။

' ဖိုးဒင်ကို ချစ်ရင် လုပ်ပေးမှာပေါ့...´

' ဒါဆိုရင် ငါ အေးမြကိုလုပ်ခိုင်းအုံးမယ်...မလုပ်ပေးရင် အေးမြငါ့ကိုမချစ်လို့ပဲ...´ ကွန်ဒုံးအိတ်လေးကို ကျွန်တော် ဖောက်လိုက်သည်။

' အဲ့လိုလဲမဟုတ်သေးဘူးကွ...တချို့တွေက ချစ်ပေမယ့် အဲ့ဒီလိုမျိုးကို အရမ်းရွံတတ်ရင် မလုပ်ပေးဘူး...အစ်ကို က စကားအဖြစ်ပဲပြောတာ...´ ကျွန်တော်က ဖိုးဒင်ဒစ်ဖျားမှာကွန်ဒုံးကို စွပ်ပေးတုန်း...

' အစ်ကို..ဘာလုပ်တာလဲ...´

' ကွန်ဒုံး စွပ်ပေးတာလေ...´ ကျွန်တော် ကွန်ဒုံးကို အဆုံးထိစွပ်ပေးလိုက်သည်။ ဖိုးဒင်လီးပဲရှည်လို့လားမသိ...ကွန်ဒုံးက အဆုံးထိမအုပ်မိ။

' ဘာကြီးလဲ...´

' ရောဂါမကူးအောင်ကာကွယ်ပေးတဲ့ဟာလေ...´

' အော်...ငါ သိပြီ...ဟိုကောင်တွေပြောနေတဲ့ ရာဘာစွပ်ဆိုလား....အဖော်ဆိုလား...´

' ဟုတ်တယ်...ရာဘာစွပ်...အဖော် ဆိုတာက တံဆိပ်နာမည်တခုပဲ...´ ကျွန်တော် ဖိုးဒင်ဘက်ကိုကျောပေးပြီး ဖိုးဒင်ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်လိုက်သည်။

' အစ်ကို...ငါ အထဲကို သွင်းလို့ရပြီမဟုတ်လား...မှောင်နေတော့ အပေါက်ကို ငါမမြင်ရဘူး...အစ်ကို့ဖာသာ ကိုင်ပြီးသွင်းလိုက်...´ 

ဖိုးဒင်က ကျောင်းဆရာကို ဆရာလုပ်နေပြန်ပြီ။ ( ကျောင်းဆရာဆိုလို့...ကျွန်တော်က ဖိုးဒင်ရဲ့ကျောင်းဆရာမဟုတ်ပါ။ ဖိုးဒင် ကျွန်တော့်ဆီမှာစာလည်းတခါမှမသင်ဖူးပါ။ ဒါကြောင့် ဆရာဂိုဏ်းမသင့်နိုင်ဘူးလို့သိုးငယ်ထင်ပါသည်။)

' ဖိုးဒင် ငြိမ်ငြိမ်နေ...´ လက်ကို နောက်ပစ်ပြီး ဖိုးဒင်ရဲ့လီးကြီးကို ကိုင်လိုက်ကာ ကျွန်တော့်ရဲ့ချယ်ရီဝလေးတွင်တေ့လိုက်သည်။ ကွန်ဒုံးပေါ်တွင်ရှိနေသော အရည်က ဖင်ဝလေးကိုအေးစက်သွားစေသည်။ အားနဲ့ဆောင့်မထိုင်ဘဲ ဖြည်းညင်းစွာ တအိအိ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဒစ်ခေါင်းတခုလုံး တင်းကျပ်စွာ ဖင်ဝထဲသို့ဝင်သွားသည်။

' အိုး...၀င်သွားပြီ...´ ဖိုးဒင်က အထူးအဆန်းဖြစ်နေပုံပေါ်သည်။ ကျွန်တော့်ဖင်ကို ထပ်ပြီး ခပ်ဖြည်းဖြည်းထိုင်ချလိုက်သည်။ လီးကြီးရဲ့တ၀က်လောက်ဝင်သွားသည် ထင်။

အရင်းပိုင်းက ပိုတုတ်လို့ဖြစ်မည်။ စအိုကြွက်သားတွေရဲ့ တင်းကျပ်မှုဒဏ်ကို ကျွန်တော်ခံစားလိုက်ရသည်။ ဖင်ကို အနည်းငယ်ပြန်ကြွလိုက်တော့...

' အစ်ကိုကလည်း...အဆုံးထိလည်းမ၀င်သေးဘဲနဲ့...´

' မင်းဟာကြီးက နဲနဲနောနောကြီးမှမဟုတ်တာ…တခါတည်းထိုးထည့်ရင်သေရချည်ရဲ့´

' ငါ့လီးက အဲ့လောက်တောင်ကြီးလို့လား…´

' ကြီးတာပေါ့ကွ…´ 

ဒီတခါ ကျွန်တော်အဆုံးထိမ၀င်တောင် တဖြည်းဖြည်း ချယ်ရီဝလေးထဲကို ၀င်နိုင်သလောက်ဝင်အောင်နှဲ့သွင်းလိုက်သည်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ prostate gland ကိုတချက်တည်း ထိုးလိုက်သလိုဖြစ်သွား ပုံရသည်။ ကျွန်တော့်တကိုယ်လုံးရှိ အကြောတွေတုန်တက်သွားသည်။ ပေါင်ပေါ်မှာနောက်ပြန်ထိုင်ရတဲ့အတွက် အသွင်းအထုတ်က မကောင်း။ အချက် ၂၀ လောက်သွင်းထုတ်လိုက်တော့ စစခြင်းထက်ပိုပြီးလျောလျောလျူလျူဖြစ်လာ သည်။

' အစ်ကို…ငါ…အားမရဘူး…´

' ဖိုးဒင်က ဘယ်လိုလုပ်မလို့လဲ´ ဖိုးဒင်ရဲ့ လီးကြီးက ချယ်ရီဝကလေးကနေ ပြွတ်ခနဲ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ ဖိုးဒင်က

' အစ်ကို ဒီမှာပဲ မှောက်ပေးထား´

' ဟာ…မဖြစ်ဘူး…ဒီလိုမျိုးက လူတွေအကုန်တွေ့သွားလိမ့်မယ်´

' လူတော့ တွေ့မှာမဟုတ်ဘူး…သရဲပဲတွေ့လိမ့်မယ်။…လာပါ..အစ်ကိုရာ…´

' ဖိုးဒင်က မလွယ်ဘူး…´ 

ကျွန်တော့်ခါးတွေကို ကိုင်ပြီး ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်ကို ဖြည်းဖြည်းတွန်း ချလိုက်သည်။ ခြေထောက်ချ ထိုင်ရင် မြေကြီးနဲ့ ထိရုံသာရှိသော ကွပ်ပျစ်ပုပု လေးပေါ်မှာ ကျွန်တော့် မှောက်ရက်။ ဖိုးဒင်က အရပ်ရှည်ပေမယ့် ဒူးထောက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ချလို့ရအောင်တော့မရှည်ပေ။

' အစ်ကို …ငါ့ဟာကိုင်ပြီး တေ့ပေး….ငါ…ကိုယ်တိုင်ထိုးထည့်ချင်တယ်´ ဒီကောင်လေးက သူ လိုချင်တဲ့အတိုင်းကို ပြောနေသည်။

' မင်းကိုယ့်ဖာသာထည့်ပေါ့…´

' ငါ … အပေါက်ကို မမြင်ရဘူး…´

' ဒါဆိုလည်းပြီးရော…´ 

လက်ကို နောက်ပစ်လိုက်ပြီး ဖိုးဒင်ရဲ့လီးကြီးကို ကိုင်လိုက်သည်။ အနည်းငယ်ချွဲကျိနေသော ဒစ်ကြီးကို ကိုင်ပြီး ချယ်ရီဝလေးမှာတေ့ပေးလိုက်သည်။ ဖိုးဒင်က ကျွန်တော့်လက်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး သူ့ဒစ်ကို အနည်းငယ်ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ခုနကထက်ပိုကြီးလာလားမသိ။ ပိုပြီးတင်းကျပ်မှုကို ကျွန်တော်ခံစားလိုက်ရသည်။

' အား……အား……´ ဖိုးဒင်က မညှာမတာ အားနဲ့ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ ဖိုးဒင်ရဲ့ လီးတချောင်းလုံး ကျွန်တော့် ချယ်ရီဝလေးကနေ အူနရံများကိုပါ ပွတ်သွားသည်။

' နာသွားလား….´

' ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါကွ…ငါ့ အပေါက်က မိန်းမ ဟာမှမဟုတ်တာ..´ 

တစ်ခါမှ မခံစားဘူးသော ခံစားချက်နှင့်အတူ ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံးရှိသွေးတွေ ပြောင်းပြန်စီးဆင်းသွားသလို ပူဆင်းသွားသည်။ ညရဲ့ အေးချမ်းမှု က ကျွန်တော်နှင့်မဆိုင်တော့သလိုပင်။ ဖိုးဒင်ရဲ့ လီးကြီးက အခုတော့ ချောချောချူချူကို ၀င်ထွက်နေလေသည်။ ဖိုးဒင် ဘယ်လောက်များ ဆာလောင်နေသည်မသိ။ အားနဲ့…အားနဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက ခိုင်ခိုင်ခန့်ခန့်ကွပ်ပျစ်တွေကို ပင် တအိအိနဲ့ တကျွီကျွီ မြည်စေသည်။ ကာမ ရဲ့ လမ်းကြောင်းထဲမှာ ကျွန်တော် မျှောပါသွားရင်း…

' အား…ထွက်တော့မယ်…အား….ရှီး..ကောင်းလာပြီ..´

' အင်း…..´ ဖိုးဒင်ရဲ့ အော်သံက ရွာရဲ့တိတ်ဆိတ်မှုကို အနည်းငယ်တော့ ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။

' အား…..အိုး…………….ဟင်း…´ ဖိုးဒင်ရဲ့ ကိုယ်က ကျွန်တော့်ကျောပေါ်ကို ပိကျလာသည်။

' ကောင်းလိုက်တာ...အစ်ကို ဖင်က တကယ့်ကို ရှယ်ပဲ´

' ဖိုးဒင်က သာကောင်းနေ…ဒီမှာဖိုးဒင်ရဲ့ကိုယ်က အလေးကြီး´ ဖိုးဒင်က ရွတ်ခနဲမြည်အောင် ကျွန်တော့်ရဲ့ ပါးတွေကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ ဘာကြောင်းမှန်းမသိ၊ ကျွန်တော်ရှက်သွားသည်။

' ဘယ်သူက ပြီးသေးလို့လဲ…နောက်တချီ´

' ဟာ….မရတော့ဘူး….ထတော့…´ ဖိုးဒင်တို့သားအဖနဲ့နေလို့ကတော့ မလွယ်။ တချီနဲ့ ဘယ်တော့မှ မပြီးတဲ့လူတွေ။ လေးစားပါတယ်။

 အစ်ကိုကလည်း…ခဏလေးပဲဟာ..´

' ငါ မနက်ဖြန်မနက်စာသင်ရအုံးမယ်…အခု ဥာဉ့်နက်လှပြီ…ဖိုးဒင် ပြောလို့မရရင်…ဒီတစ်ခါနောက်ဆုံးပဲ´ 

ဖိုးဒင်က ကျွန်တော်ပြောလိုက်တဲ့စကားကို ချက်ချင်းကို နားထောင်သည်။ ဖိုးဒင်ရဲ့ လီးကြီးက ဖင်ထဲတွင် အနည်းငယ်ပျော့သွားပေမယ့် ရုတ်တရက်ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တော့

' ပြွတ်…´

' အစ်ကို…ချီးပေါက်တယ်…´

' ခွေးကောင်လေး…သွား…အဲ့ဒီ့အစွပ်ကို ချွတ်ပြီး လွင့်ပစ်လိုက်…ပြီးရင်..အိမ်နောက်ဖေးမှာသွားဆေး´

' ဟုတ်ကဲ့ပါ ဗျ..´ 

ဖိုးဒင်ကပြောပြီးတာနဲ့ သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျွန်တော့်ပါးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ပြီးနမ်းသွားသည်။ ဖိုးဒင်ရဲ့ အနမ်းတွေဟာ ချိုမြိန်လွန်းနေသည်။ ကျွန်တော် ဖိုးဒင်တို့ရွာကနေ ပြန်ဖို့ အတော့်ကို…အားယူရပေအုံးမည်။

ပြီးပါပြီ။

``````````````````````````

မူရင်းရေးသားသူမှာ ဆရာသိုးငယ်ဖြစ်ပြီး ကြိုက်မိ၍ ပြန်လည်ကူးယူဖော်ပြရခြင်းဖြစ်ပါသည် ။

ပြီးပါပြီ။

............................................⭐⭐⭐⭐⭐..........................................