ရပ်ကွက်ထဲမှာ အပိုင်း ( ၁ )

 ရပ်ကွက်ထဲမှာ အပိုင်း ( ၁ )

တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသားသည်။

{ဘယ်နှစ်ကြိမ် ပြန်ဖတ်ဖတ် မရိုးနိုင်တဲ့ ဇာတ်လမ်းကောင်း တစ်ပုဒ်ဖြစ်ပါသည်။ }

ရိုးရိုးစင်းစင်း သမရိုးကျ ၊ လက်လုပ်လက်စား ဘဝ၊ နေ့တဓူဝ ကြုံတွေ့နေရတဲ့ ဇာတ်လမ်း ဖြစ်စဉ်တွေပါပဲ၊ ရိုးစင်းလွန်းလို့ ပုံသေဖြစ်ပျက်နေသလား လို့တောင် ထင်ရမယ်။

ခင်ဗျားတို့တောင် ဖတ်ရင်းနဲ့ အင်း...ငါ့တုန်းကလည်း ငါသာမကြုံလိုက်တာ ငါ့ သူငယ်ချင်း ပွကြီး ပြောပြဘူးတဲ့ ဇာတ်လမ်းနဲ့ တူလိုက်တာလို့ တွေးမိကြလိမ့်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ နေ့တိုင်း ကျနော်တို့ အိပ်တာ၊ စားတာက အစ တော်တော်များများ ဟာတွေက ဖြစ်ပြီးသား၊ လုပ်ပြီးသားတွေ ကို ထပ်တလဲလဲ လုပ်နေကြတာပဲ မဟုတ်ပါလားဗျာ၊ အဲဒီတော့ ဆန်းဆန်းပြားပြားကြီး လျို့ဝှက်သည်းဖို မျှော်လင့်မထားပါနဲ့၊ ရိုးရိုးပဲ သူငယ်ချင်းတယောက်က သူ့အတွေ့အကြုံကို ပြောပြနေတယ်လို့သာ သဘောထား ပြီး ဖတ်ကြည့်ကြပါဗျာ။

ရန်ကုန်မြို့ကြီး ရဲ့ ဆင်ခြေဖုန်း ရပ်ကွက်တခုပေါ့၊ လက်လုပ်လက်စားများနဲ့ သာမန် အစိုးရ လခစား၊ ကုန်သည် ပွဲစား အသေး လေးများ၊ အလုပ်လက်မဲ့ များ၊ ရောပြွန်းပြီး လူနေထူထပ်လှသော ရပ်ကွက်လေးတခုပေါ့၊ လမ်းနံမည်တွေက ကကြီး ခခွေး ဂငယ် အဲလို အစဉ်လိုက်သွားတယ်၊ အဲဒီ ခခွေးလမ်းမှာ မြတ်ကျော် နေတယ်။ အဖေအမေက မြစ်ဝကျွန်းပေါ်က မထင်မရှားရွာလေး တရွာက ဖြစ်သည်။

သူက ဉာဏ်လည်းကောင်းတော့ သူ့ကို အဖေအမေက သူတို့လို ဆင်းရဲတွင်းက မလွတ်ပဲ နေမှာစိုးလို့ ရန်ကုန်မှာ ရောက်နေတဲ့ သူ့အကိုဆီပို့ပြီး ကျောင်းတက်ခိုင်းထားတယ်။ သူ့အကိုကို ငယ်ငယ်လေးထဲက သူ့ကြီးဒေါ် အပျိုကြီးကမွေးစား မြို့ခေါ်ကျောင်းထားပေးသဖြင့် စီးပွားရေးမှ ဘွဲ့ရကာ အခု အစိုးရဌာန တခုက စာရင်းကိုင် ဖြစ်နေလေသည်။

ကြီးဒေါ်ကြီးလည်းဆုံး သူလည်း အိမ်ထောင်ကျ၊ ကလေးနှစ်ယောက်နှင့် သူ့အမျိုးသမီးက သူတို့ရပ်ကွက်နားက ဈေးလေးမှာ ဆိုင်ခန်းဖွင့်ထားတယ်၊ တိုလီမုတ်စ အကုန်ရောင်းတယ်၊ ခုံဖိနပ်ကအစ ခေါက်ထီးအဆုံး၊ ကြုံရာကျဘန်းပေါ့။ အဲဒီတော့ သူတို့မှာလည်း အိမ်မှာ ကူဖေါ်လောင်ဖက်လိုတယ်လေ၊ မြတ်ကျော်ကို ကျောင်းထားပေးပြီး ကျန်တဲ့ အချိန် အလုပ်ဝိုင်းကူလုပ်ခိုင်းပေါ့၊ လုပ်စရာမရှိလည်း ခလေး ထိန်းအိမ်စောင့်ပေါ့ ။

မြတ်ကျော် ရဲ့ အကို ကိုမြင့်မောင်က အိမ်ငှားနေတာ၊ အိမ်ကလည်း သစ်သားနှစ်ထပ်အိမ်၊ ကျဉ်းကျဉ်း ရှည်ရှည် ၊ မျက်နှာစာ အကျယ်က ၁၂ ပေလောက်၊ အိမ်ရှေ့က အိမ်အနောက်ကို ပေ ၃၀ လောက်ရှိမည်။  မြေဂရမ်တကွက်ကို နှစ်အိမ်ခွဲဆောက်ထားကြတာ၊ အိမ်ရှင်က အပေါ်ထပ်မှာ နေတယ်၊ သူတို့က အောက်ထပ်မှာ နေတယ်။ အိမ်ရှင် ရဲ့သား နေမင်းက မြတ်ကျော်နဲ့ အသက်တူတူ၊ ၁၈ နှစ်လောက်၊ အတန်းကလည်း အတူတူ ၁၀ တန်းမှာ၊ မြတ်ကျော်က ငယ်ငယ်က သူ့မိဘ တွေကျောင်းထား နောက်ကျတာကြောင့် အခုမှ ၁၀ တန်းရောက် ရပေမဲ့ နေမင်းကတော့  မြို့သား လည်းဖြစ်၊ အိမ်ကလည်း အလိုလိုက်ထားတော့ တဖုန်းဖုန်းကျနေလို့ အခုမှ ၁၀ တန်းရောက်တာ။

ညနေဘက်၊ မြတ်ကျော်က သူ့မရီး ဆိုင်ဝိုင်းကူသိမ်းပေးပြီး အိမ်ပြန် ၊ တခါတလေ မရီးထမင်းဟင်းချက်တာ ဝိုင်းကူပြီးရင် ထမင်းစား ကြတယ်၊ ပြီးရင် သူအားပြီဆိုတော့ နေမင်းနဲ့ လဘက်ရည်ဆိုင် သွားထိုင်လေ့ရှိသည်၊ ကိုမြင့်မောင်ရဲ့ အလုပ်က ညနေ ၅ နာရီလောက် ဆိုပြန်ရောက်တတ်သော်လည်း တခါတလေ အလုပ်များရင် နောက်ကျတတ်သည်။ တခါတလေ ပရောဂျက် တွေရှိရာ သွားရလေ့ရှိရာ နေရာ အနီးအဝေး ပေါ်မူတည်ပြီး တပတ်နှစ်ပတ် ကြာတတ်သည်။ မြတ်ကျော် အဲလို နေလာတာ သူခြောက်တန်း လောက်ကတဲက ဆိုတော့ နေ့တိုင်း ဖြစ်စဉ်တွေက ပုံမှန်ဖြစ် နေပြီ။

ထူးခြားလာတာက မြတ်ကျော် တယောက် ၈ တန်းအောင် ကိုးတန်းလောက်ရောက်တဲ့ အချိန်မှာ လူပျိုစဖြစ်လာပြီး ဂွင်းထုတတ်လာတာပါပဲ။ မြတ်ကျော်တို့ အခန်းအနေအထားကိုလည်း ပြောပြရအုန်းမယ်။ သူတို့လိုမျိုး ရပ်ကွက်တွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း နည်းနည်း ငွေကြေးလေးရှိတဲ့ သူတွေက တိုက်ခံလေးတွေ ဆောက်ထားပြီး အိမ်ထဲမှာ ရေချိုးခန်းထားတယ်၊ ပုံမှန် ၉၀ ရာခိုင်နှုံး လောက်ကတော့ အိမ်နောက်ဖေး လမ်းကြားမှာ စည်ပိုင်းတွေ ထားပြီး ရေလည်း အဲဒီမှာ ချိုးရတယ်၊ အိမ်သာကလည်း အောက်က လေးထောင့် သစ်သားပုန်း ဇလား ခံထားပြီး တပတ်တခါ ချီးကားက လာလာ သိမ်းတယ်၊ ညစ်ပတ် နံစော်နေတာပဲ ပေါ့။

အဲဒီတော့ မြတ်ကျော်အတွက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဂွင်းထု လို့ရတဲ့ နေရာက သူအိပ်တဲ့ ထပ်ခိုးလေးမှာပဲပေါ့၊ သူတို့ ငှားနေတဲ့ အခန်းက ကျဉ်းကျဉ်း ရှည်ရှည်ဆိုတော့ အိမ်ရှေ့ခန်း၊ အိပ်ခန်း၊ ပြီးရင် မီးဖိုချောင်နဲ့ အိမ်သာ၊  ဒါပဲရှိတော့ နေရာပိုရအောင် အထပ်ခိုးလေးတခု ထည့်ထား တယ်၊ အထပ်ခိုးလေးက အောက်က အိပ်ခန်းရဲ့ တည့်တည့် အပေါ်မှာရှိတယ်၊ ဧည့်ခန်း ( ထမင်းစားချိန်ကျရင်လည်း ထမင်းစားခန်း ) ကို သူ့ အထပ်ခိုးလေးက ငုံ့ ကြည့်လို့ ရတယ်၊ အနောက်ဖက် မီးဖိုချောင် ကိုလည်း သူ့ထပ်ခိုး သံဇကာကြားကနေ ငုံ့ကြည့်လို့ရတယ်၊ သူ့အထပ်ခိုးလေးက ဧည့်ခန်းဘက်မှာ ဝရံတာလို လုပ်ထားပြီး မီးဖိုဘက်မှာ သံဇကာနဲ့ ပိတ်ထားတာကိုး။

အောက်က အိပ်ခန်း အပေါက်၀ တည့်တည့်လောက်မှာ သူ့ ထပ်ခိုးလေးကို တက်ဖို့ လှေခါးရှိတယ်၊ အိမ်ဖွဲစည်း ပုံကိုသဘောပေါက်ပြီလား မသိဘူး၊ သူ့ ထပ်ခိုးလေးကလည်း ငါးပေလောက်ပဲ အမြင့်ရှိတာ ဆိုတော့ မတ်တပ်စန့်စန့် ရပ်လို့ မရဘူး၊ ကုန်းပြီး သွားရတယ်၊ သူက အိပ်တဲ့ အချိန်လောက်မှ တက်တယ်၊၊ တခါတလေ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စာကြည့်ခြင်ရင် တက်နေတယ်၊ အခုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဂွင်းထုခြင်ရင် တက်တယ်၊ 

သူ့သူငယ်ချင်း နေမင်း အကြောင်းလည်း နည်းနည်း သိအောင်ပြောထားရရင် သူ့ အဖေ ဦးမြင့်က နေမင်း ငယ်ငယ်လေး နဲ့ သူ့အမေ သေသွားတော့ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတယ်၊ ဦးမြင့်က အဲဒီတုန်းက အကောက်ခွန်မှာ လုပ်နေတော့ နဲနဲလည်း ရေရှိတယ်လေ၊ အဲဒါနဲ့ မဝိုင်းတို့ အမေကိုယူလိုက်တယ်၊ မဝိုင်းတို့ အမေက တခုလပ်၊ မဝိုင်းက ၁၂ နှစ်သမီး ဖြစ်နေပြီ၊ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း နဂိုလ်ထည်းက ဘာမှမလုပ်တတ် မကိုင်တတ်၊ ခင်ပွန်းသည်ဆုံးပြီးလို့ သမီးတယောက်နဲ့ ကသီလင်တနဲ့ အားကိုရာရှာရင်း ဦးမြင့်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျ၊ နောက်တော့ ၁၀ နှစ်လောက်ပေါင်းပြီးတော့ အဆုပ်နာရောဂါနဲ့ ဆုံးသွားပြန်တယ်၊ နောက် ၃ နှစ် ၄ နှစ်မှာ ဦးမြင့် တယောက်လည်း လေဖြတ်တော့ အလုပ်က အနားယူလိုက် ရပြန်ရော၊ အဲဒီအချိန်မှာ မဝိုင်းကလည်း ဘွဲ့ရပြီး အလုပ်ထဲ စဝင်စ၊ ဆိုတော့ လောက်လောက်လားလား ဝင်ငွေက မရှိသေး။

ဦးမြင့်ကလည်း ရွှေနိုင်ငံကြီးရဲ့ ဝန်ထမ်းပီပီ၊ အလုပ်ရှိတုန်းက လာဘ်စားထားပြီးစုခဲ့တဲ့ ငွေလေး နည်းနည်း ပါးပါးရှိလို့သာ ဆေးလေးဘာလေး ကုနိုင်တယ်၊ အလကားကုပေးနေတဲ့ ပြည်သူ့ ဆေးရုံဆိုတာက အဆောက်အဦးသာရှိပြီး ဆေးကကိုယ့်ဘာသာ ဝယ်ရ၊ သွားရေးလာရေးက ၊ ဘတ်စ် စကားလည်း တိုးခွေ့ မစီးနိုင်၊ တက်စီ ငှားသွားဖို့ကလည်း အမြဲတမ်း မတတ်နိုင်တော့ ရပ်ကွက်ထဲက နီးစပ်ရာဆေးခန်းမှာ ပိုက်ဆံ အကုန်ခံပြီး သွားပြရသည်။

လာဘ်မစားထားခဲ့ရင် ဆရာဝန်ပြဖို့ ပိုက်ဆံတောင် ဘယ်နားရှာရမည်မသိ၊ ပုံမှန်လစာက တလ မပြောနဲ့ တပတ်တောင် မလောက်ခြင်၊ လာဘ်စားထားသည့်ငွေနဲ့ ဆေးပြန်ကုရတော့ နိုင်ငံတော်က သူ့ တသက်တာ တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့သည့် အတွက် သူ့ကို ကြည့်ရှုစောင့်မ ပေးလိုက်သည်ဟုသာ ခံယူလိုက်ပါက ငါးပါးသီလ တခုချိုးဖောက်ခဲ့သည်ကို စိတ်ဖြေလို့ရပေမည်၊ သေခါနီး အချိန်မှာ နိုင်ငံတော် ငွေ၊ ပြည်သူ့ငွေ ၊ငါမခိုးခဲ့ဘူး၊ ငါ့လုပ်အားအတွက် ထိုက်တန်သလောက်ပဲ ယူခဲ့တာ ဟု အသေဖြောင့်လို့ ရပေမည်။

အနားယူတော့ ပင်စင်လစာက ထမင်းတနပ် ဝယ်စားလို့ တောင်မရ၊ နောက်ဆုံးတော့၊ အိမ်အောက်ထပ်ကို အိမ်ငှား တင်လိုက်ရလေသည်။ ဦးမြင့်မှာ ဘာမှ မလုပ်နိုင်တော့ ၊ လမ်းလေး ဘာလေး ဟိုနားဒီနား ရှောက်သွားတာလောက်ပဲ လုပ်နိုင်တော့သည်။ 

အိမ်မှာ ထိုင်စားဘဝ၊ မဝိုင်းမှာ အခုတော့ ဌာန ဆိုင်ရာတခုမှာ ရာထူး ရာခံလေးနဲ့ ဆိုတော့ ဝင်ငွေလေး အတန် အသင့် ကောင်းလာခဲ့သည်၊ သို့သော် ပထွေးဖြစ်သူ ဦးမြင့်နှင့်ပထွေးရဲ့သား နေမင်းတို့ နှင့်ငယ်ငယ် လေးတည်းက အတူတူ နေခဲ့ရ၍ သွေးမတော်သားမစပ်ပေမဲ့ ၊ အဖေ အရင်းလို၊ မောင် အရင်းလို သံယောဇဉ် ဖြစ်နေရှာသည်။ အခုလို အချိန်မျိုးမှာ ပစ်မသွားခဲ့ ခြင်၊ ထို့ကြောင့် အသက် ၂၈ နှစ်သာရှိသေးသော်လည်း အပျိုကြီး ဘဝနဲ့ပဲ အရိုးထုတ် တော့မည်ဟု ဆုံဖြတ်ချက်ချထားပြီး ဖြစ်လေသည်။

..............................................................................................................

မြတ်ကျော်နှင့် နေမင်းတို့ တညနေ လဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ရင်း လူပျိုတို့ ထုံးစံ အတိုင်း ဆော်တွေအကြောင်း ပြောနေကြလေသည်။ နေမင်းက မြတ်ကျော်ကို

“  ဟေ့ကောင် မြတ်ကျော်၊ မင်း ဆော်တွေ နို့ကို မြင်ဘူးသလားကွ  ” 

“  တိုရှည်ရောင်းတဲ့ ကုလားမတော့ တိုရှည်လုပ်ရင်း ခလေးနို့တိုက်နေတော့ မြင်ဘူးတယ်ကွ ဟီး ဟီး  ” 

“  ငါ့လခွီးမဘဲ မင်းကလည်း အကောင်းပြောတာ ၊ ငါ မကြီး တို့ ညီအမ တွေကို မြင်ဘူးတယ် ” 

“  ဟေ ဘယ်လိုလည်း လုပ်စမ်းပါအုန်းကွ  ” 

မြတ်ကျော် စိတ်ဝင်စားသွားသည်၊ မကြီး ဆိုသည်မှာ သူတို့ နှင့် အိမ်ချင်းကပ်ရက်က ကုလားကြီး ဦးချွတ်တားနှင့်ဒေါ်စပယ် တို့၏သမီး အကြီးဆုံးဖြစ်သည်၊ ဦးချွတ်တားမှာ မဲမဲတူးတူးနှင့် ဒေါ်စပယ်မှာ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ၀၀ ဖိုင့်ဖိုင့် ကြီးဖြစ်သည်၊ ငယ်စဉ်တုန်းက ဦးချွတ်တားက ဒေါ်စပယ်ကို ကားတင်ပြေးသည်ဟု ဆိုသည်၊ အဲဒီ ခေတ်က ကားတင် သည်ဆိုတာ အလွန်ခေတ်စားသည် ဟု လူကြီးတွေ ပြောတာ ကြားဘူးသည်၊ မိန်းခလေးက အပျိုရည်ပျက်ပြီးမို့ မထူးတော့ဟု ဆိုကာ သဘောတူ လိုက်ပြေးသလို ဟန်ဆောင် ပြီး ယူလိုက်ကြသည် ဆို၏၊ ယခုခေတ်တွင် ဆိုလျှင်တော့ မုဒိန်းမှုကတော့ သေချာပေသည်။ 

သူတို့မှာ သမီးကြီးပဲ သုံးယောက်ရှိသည်၊ မကြီး၊ မလတ်နှင့်မထွေး ဟု အစီအစဉ် အတိုင်းပေးထားသည်။ သုံးယောက်စလုံးကလည်း ကပြားတွေ မို့လို့လား မသိ၊ ထွားထွားတောင့်တောင့်တွေ ဖြစ်ကြသည်၊ မကြီးမှာ မြတ်ကျော်တို့ထက်ကြီးပြီး မလတ်ကမှ သူတို့နဲ့ ရွယ်တူဖြစ်သည်၊ မထွေးက သူတို့ထက် ငယ်သည်။ မကြီးမှာ မြတ်ကျော်တို့လို ဂွင်းထု တတ်ကာစ လူပျိုပေါက်စများ အတွက်ကတော့ မှန်းစရာ ပစ်မှတ်ကြီး ဖြစ်ပေသည်။ ဖင်ကြီး နို့ကြီးများမှာ သူ့အမေ ဒေါ်စပယ်နဲ့ အပြိုင် ရင်ဘောင်တန်းနိုင်လောက်အောင်ကို ထွားကျိုင်း လှပေသည်။

“  သူတို့ ရေချိုးတုန်း ငါအပေါ်ကနေ ချောင်းတာပေါ့ကွ၊ သူတို့က ရေချိုးရင် ထမိန်ရင်လျှားကို ဖွင့် လက်တဖက်က ကိုင်ထားပြီး နောက်တဖက်နဲ့ ဆပ်ပြာတိုက်တာကွ၊ မင်းဘေးက ကြည့်ရင်တော့ မြင်ရမှာ မဟုတ်ဘူး၊ အပေါ်က ဆိုရင်တော့ ရှီး ဘာပြောကောင်းလိုက်မလဲ သူတို့ ရေချိုးပြီးသွားတော့ ငါလည်း မြော့နေပြီ၊ အဟီး ဘယ်နှစ်ခါတောင် ပြီးသွားလည်း မသိပါဘူးကွာ ၊ ဟီး ဟီး  ” 

“  ရှီးမှ ပဲ ငါ့ကိုလည်း မျှပါအုန်း ကွ ၊ ဘယ်အချိန်တွေ သူတို့ ရေချိုးတတ်လဲ  ” 

.......................................................................................

အဲဒီ အချိန်ကစပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် မဝိုင်း အိမ်မှာ မရှိတဲ့ အချိန်၊ မကြီးတို့ အိမ်ဘက်မှ ရေချိုးသံကြားလျှင် နေမင်းတို့ အိမ်ပေါ်တက်ပြီး ချောင်းကြသည်၊ နေမင်းတို့ အိမ်နောက်ဖက် မီးဖိုချောင်မှ ပြတင်းပေါက် တံခါးမှာ ရာသီဥတုဒဏ်ကြောင့် လုံအောင် ပိတ်မရတော့၊ နဲနဲ ဟကျန်နေသည်၊ အဲဒီ အဟလေးက ချောင်းဖို့ အင်မတန် ကောင်းလှသည်၊ နောက်ဖေးလမ်းကြားမှာ ရေတိုင်ကီမှ ရေတဘွမ်းဘွမ်း လောင်းချိုးနေသော မကြီးတို့ ညီအမတွေကို သူတို့ နှစ်ယောက် အသားကုန် ချောင်းကြသည်။

သို့ပေမဲ့ သိတဲ့ အတိုင်းပဲ ၊ ရေချိုးချိန် နဲ့ သူတို့ ကျောင်းချိန်နဲ့၊ မြတ်ကျော် အိမ်မှာ အလုပ်အားတဲ့ အချိန်နဲ့၊ မဝိုင်း အိမ်မှာ မရှိတဲ့ အချိန်နဲ့ အဲဒါတွေ အားလုံးတိုက်ဆိုင်မှ ဖြစ်တာ ဆိုတော့ လွယ်တော့ မလွယ်ဘူးပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ နေ့ရက်ရှည်ကြာ ဇွဲကောင်းကောင်းနဲ့ ချောင်းကြရတဲ့ အကျိုးကြောင့် မြင်တော့ မြင်ကြရပါတယ်။ အဲဒါကလည်း ဆားငံရည်လိုပဲလေ သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေ ဆိုတော့ ချောင်းပြီးရင်း ချောင်းခြင်၊ နည်းနည်း မြင်တာကို များများမြင်ခြင် လာကြတာပေါ့။

မကြီးတို့ ညီအမတွေကလည်း တယောက်နဲ့ တယောက် ၂ နှစ်စီလောက်သာ ခြားမယ်။ နို့တွေက ပုံတော်တော် ကွာနေပြီ။ အငယ်ဆုံး မထွေးက လုံးလုံးကျစ်ကျစ် လိမ္မော်သီး လေးလို၊ အလတ်မက ပေါက်စီ အကြီးစားလို၊ အကြီးမကတော့ ခပ်ရှည်ရှည် ဘူးသီး အညှာပိုင်းလို၊ သူ့ အမေနီးပါးဖြစ်နေပြီ၊ သူ့ အမေနီးပါးဆိုတာက ဒေါ်စပယ်ကိုလည်း သူတို့က မြင်ဘူးတော့ နှိုင်းယှဉ်နိုင်တာလေ၊ ဒေါ်စပယ် ရဲ့ နို့ကြီးတွေကတော့ အားရပါးရပဲ။

ဘူးသီးလုံးကြီးတွေလောက်ရှိမယ်လို့ မြတ်ကျော်ထင်တယ်၊ ဒေါ်စပယ်တင် မက သူတို့အိမ်မှာ လာနေတဲ့ ဒေါ်စပယ်ရဲ့ ညီမ အပျိုကြီး ဒေါ်လေးဆွေ ကိုလည်း သူတို့တွေ့ဘူးတယ်၊ ဒေါ်လေးဆွေ ရဲ့ နို့တွေကတော့ မကြီးနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းလောက်ပဲ ရှိမယ်။

ဒေါ်စပယ်နဲ့ ဒေါ်လေးဆွေတို့က မြတ်ကျော်တို့ မရည်ရွယ်ပဲ ချောင်းဖြစ်သွားတာ၊ တနေ့သူတို့ ထုံးစံအတိုင်း မကြီးတို့ ရေချိုး အထွက်ကို မုဆိုးက သားကောင် စောင့်သလို စောင့်နေတုန်း ဒေါ်စပယ် ထွက်လာချိုးတာနဲ့ ကြုံတော့ ဘယ်ရှောင်တော့မလဲ ဆက်ချောင်းတာပေါ့။

သူတို့ အတွက် ပိုတောင် အသက်ရူမှားရတယ်၊ ဒေါ်စပယ်က သူ့သမီးတွေလို ထမိန်ကို လက်တဖက်က ကိုင်ပြီး နို့ကို ဆပ်ပြာတိုက်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ထမိန်ကို ခါးမှာဖြေချပြီး ဆပ်ပြာကို နို့နှစ်လုံးရော ပေါင်ခွကြားရော အသားကုန်တိုက်တာ၊ သူတို့ ရေချိုးတဲ့ နောက်ဖေးလမ်းကြားမှာ အိမ်နောက်ဘက်ကို ပတ်ပြီး ဝါးကပ်နဲ့ ခြံစည်းရိုး ခပ်မြင့်မြင့်လည်း ကာထားတော့  ဘေးက မမြင်နိုင်ဘူးဆိုပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချိုးတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ အပေါ်က ချောင်းနေတဲ့ မြတ်ကျော် တို့ကို မမြင်ရှာဘူးလေ။

......................................................................

တနေ့ အခါကြီးရက်ကြီးနေ့  ဈေးရုံလည်းပိတ်၊ ရုံးတွေ ကျောင်းတွေလည်း ပိတ်လို့ ကိုမြင့်မောင်ရော သူ့မိန်းမ မမူ ရော အိမ်မှာ ရှိနေကြတယ်၊ နေ့ခင်းဘက်ကြတော့ ထုံးစံအတိုင်း  မြတ်ကျော် အပေါ်ထပ်တက်ပြီး နေမင်းနဲ့အိမ်ရှေ့က လမ်းသွားလမ်းလာတွေကို ဝရံတာမှ ထိုင်ကြည့်ရင်း အာရိုက်နေကြတယ်။

“  ဒီနေ့ အမဝိုင်း ရုံးပိတ်တယ် မဟုတ်လားကွ၊ မတွေ့ပါလား.. ” 

“  မမ  သူ့ ရုံးက သူငယ်ချင်းတယောက် အလှူရှိလို့ သွားတယ်ကွ.. ငါတောင် ခနနေရင် အဖေ့ကို ဦးကိုကြီးတို့ ဆီလိုက်ပို့ရအုန်းမယ်ကွ၊ မင်းဘယ်မှ မသွားရင် ခန အိမ်စောင့်ပေးစမ်းပါ  ” 

ဦးကိုကြီးဆိုတာ နေမင်းအဖေ ဦးမြင့်ရဲ့ သူငယ်ချင်း၊ သူတို့က ဈေးနားမှာ နေသည်၊ အဖိုးကြီးများစုပြီး နိူင်ငံရေး၊ ဘာသာရေး၊ ရပ်ကွက် အရေးများ အာကြ၊ ရေနွေးကြမ်းသောက်၊ ကျားထိုး စသည်တို့ လုပ်ကြသော စုရပ်ဖြစ်သည်။

ဦးမြင့်တယောက်ထည်း လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ်နှင့်သွားတာ စိတ်မချသဖြင့် မဝိုင်းက နေမင်းကို အမြဲတန်း လိုက်ပို့ဖို့ ပြောထားသည်၊ တခါတရံ ဦးကိုကြီးတို့ ဆီမှ ကောင်လေး တယောက်ယောက်က အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးတတ်သည်၊ တခါတလေတော့ ထမင်းစားချိန်မျိုးဆိုရင် နေမင်း ပြန်သွားခေါ်ရသည်။ အခု မနက်စာစားပြီးတော့ ဟိုမှာ တနေ့လုံး အချိန်ဖြုန်းမည့် သဘောရှိသည်၊ အဲဒါကြောင့် နေမင်းက ဦးမြင့် ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် တွဲပြီးခေါ်သွားတော့သည်။

ဦးမြင့်နှင့်နေမင်း လှေခါးမှ ဆင်းသွားတော့ မြတ်ကျော်တယောက် မဂ္ဂဇင်း တအုပ် ဟိုလှန်ဒီလှန် ဖတ်နေခဲ့သည်။ နေမင်းတို့ လှေခါး အဆင်း လမ်းမပေါ်ပင် မရောက်သေး နောက်ဖေးဘက်က ရေသံ ကြားလိုက်ရ၏။

ဟိုက် ပွတာပဲ မဝိုင်းလည်း မရှိဘူး၊ ဦးမြင့်လည်း သွားပြီဆိုတော့ ဟိုဘက်အိမ်က ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် ကောင်းကောင်း ချောင်းရတော့မည်။ တော်တော်ကြာ မတော်တဆ တယောက်ယောက် တက်လာမှာလည်း စိုးသဖြင့် နောက်ဖေးဘက် မသွားခင် အိမ်ရှေ့တခါးကိုအသာ ပိတ်၍ ဂလန့် ထိုးထားလိုက်သည်။

နောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း မီးဖိုခန်းက ပြတင်းပေါက် အဟလေးကနေ မကြီးတို့ အိမ်ဖက်ကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ မြတ်ကျော် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။ နေပူပူ အောက်မှာ ရေတိုင်ကီတွေက သစ်သားအဖုံးတွေ ပိတ်လို့၊ သံမန်တလင်းကလည်း ခြောက်လို့ အခုန ရေချိုးပြီး ချက်ခြင်း ပြန်ဝင်သွားတာလည်း မဖြစ်နိုင်၊ နောက် ဘွမ်းကနဲ ရေကျသံ တချက်ကြားလိုက်ရတော့မှ အသံထွက်လာသည့် နေရာက ပြတင်းပေါက်ရဲ့ အောက်တည့်တည့်မှာ၊ ဟိုက် မမူ ရေချိုး မလို့ပါလား။

ပထမတော့ ကိုယ့်မရီး ဆိုတော့ အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်တော့မလို့ ဒါပေမဲ့ နေရောင်အောက်မှာ ထမိန်ရင်လျှားထားလို့ ဝင်းနေတဲ့ အသားအရည်၊ မို့မောက်နေတဲ့ ရွေရင်အစုံက မြတ်ကျော်ကို ဆွဲဆောင်နေတယ်။ မမူမှာ အသက် ၂၅ နှစ်ခန့် ရှိပြီး ခလေးနှစ်ယောက်၊ ၄ နှစ်သား တယောက်၊ ၂ နှစ်သား တယောက် ရှိလေသည်။ မြတ်ကျော်မှာ အိမ်မှာနေရင်း သူ့မရီး ခလေး နို့လှန်တိုက်တာကို တွေ့ဖူးပေမဲ့ ဒါမျိုးစိတ်နဲ့ တခါမှ မကြည့် ဘူးခဲ့ခြေ။ 

အခုလည်း စိတ်ထဲမှာ ဘာရယ်မဟုတ်၊ တယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချောင်းနေရတာရယ်။ မကြီးတို့ တအိမ်လုံးကို ချောင်းဘူး ပြီးပြီဆိုတော့ နို့ပုံစံ ဘယ်လို ကွာခြားမလဲ ဆိုတာရယ် သိခြင်စိတ်က ပိုများနေသည် လို့ ထင်ပါသည်။

မမူ ကလည်း ခလေးအမေပီပီ ရဲရဲတင်းတင်းပဲ ဆပ်ပြာတိုက်တာ ပေါင်ကြားပွတ်တာတော့ လုပ်ပါသည်၊ ဒေါ်စပယ်လောက်တော့ မကြမ်းပါ။ သို့သော် မမူ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ မြတ်ကျော် အမြင်တွင် တအားလှနေပါသည်။

ဒေါ်စပယ်လောက်လည်း မကြီးလွန်း ၊ မကြီး မလတ်တို့ အပျိုတွေလို ချွန်တွန်တွန်လည်း မဟုတ်။ ကျွဲကောသီးလို လုံးထနေသည်။ လက်ရှိလည်း ခလေး အငယ်နို့တိုက်နေတုန်းမို့ ထင်သည်၊ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ နေရောင်တွင် ဝင်းပြောင် ဖောင်းထနေသည်၊ နောက် ထူးခြားချက်တခုမှာ နို့သီးခေါင်း ညိုမဲမဲ  နှစ်ခုမှာမှာ ငုတ်တုတ်ထနေသည်၊ မြတ်ကျော်၏လက်မ နီးပါးလောက်တုတ်ပြီး လက်မဝက် ခန့်ရှည်ထွက်နေသည်။

ရေစိုထမိန်အောက်မှ မမူ၏ တင်ပါးများကလည်း ခါးကျင်ကျင်လေး အောက်က ကားစွင့် ဖောင်းထနေသည်။မမူ ရေချိုးပြီး ဝင်သွားတော့ မြတ်ကျော်တယောက် မောလှိုက်ပြီး ကျန်ခဲ့လေသည်။ သူ့ စိတ်ကူးကမ္ဘာထဲမှာ မမူ တယောက် ဝင်ရောက်လာခဲ့လေပြီ။ မမူပေါ် အရင်က သဘောထားအမြင်များ ပြောင်းသွားလေပြီ။ နောက်တော့ နေမင်း ပြန်လာတော့မယ် ဆိုတာ သတိရပြီး အိမ်ရှေ့ တံခါးကို ကမန်းကတန်း အမြန်သွား ဂျက်ဖြုတ်ဖွင့်ထား လိုက်ရလေသည်။

အိမ်ရှေ့ ဝရံဒါက ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ပြီး မဂ္ဂဇင်း တအုပ်ကို ဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်နေပေမဲ့ မြတ်ကျော်ရဲ့ ခေါင်းထဲမှာ ဆပ်ပြာရည်တွေနဲ့ နေရောင်အောက်မှာ ပြောင်ချော လုံးကြွနေတဲ့ မမူရဲ့ နို့ကြီးတွေက တရစ်ဝဲဝဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ ခနနေတော့ နေမင်း ပြန်ရောက်လာပြီး အိမ်အဝင် တံခါးကို ကမန်းကတန်းပိတ် ဂလန့်ချလိုက်ပြီး

“  ဟေ့ကောင် မြတ်ကျော် လာလာ မင်းကို ငါပြစရာရှိတယ်... ” 

“  ဘာလဲကွ ဟေ့ကောင်ရ အမဝိုင်း အခန်းထဲမှာ ဘာလုပ်ဖို့လဲ.. ” 

မြတ်ကျော်ကလည်း ပါးစပ်ကသာ မေးနေတာ လူက နေမင်း အနောက်က လိုက်လာခဲ့တယ်။ အမဝိုင်း အိပ်ခန်း ခေါင်းရင်းမှာ ပြတင်းပေါက် တခုရှိသည်၊ ပြတင်းပေါက်တံခါးရွက်များမှာ ဖွင့်လိုက်လျှင် တဖက်အိမ်၏ နံရံကို ထိလုနီးပါး ပွင့်သွားသည်၊ တဖက်အိမ်မှာ ပြတင်းပေါက် မရှိသဖြင့်သာ တော်တော့သည်၊ ပြတင်းပေါက်ရှိပါက တံခါးရွက်ခြင်း တိုက်မိပြီး ဖွင့်လို့ရမည် မဟုတ်ချေ။

တဘက်အိမ် သစ်သားနံရံမှာ လျှတ်စစ်ဝါယာကြိုးမှာ သုံးသော တိတ်အမဲ ၃ ခု ၄ ခု ကပ်ထားတာ တွေ့ရသည်၊ နေမင်းက လက်ညိုးကို ပါးစပ်မှာ ကန့်လန့်ထောင်ပြီး ရူး လုပ်ထားသဖြင့် မြတ်ကျော်က နားလည်ပါသည် ဆိုသော အမူအယာနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်၊ နောက်တော့ နေမင်းလုပ်သလိုပင်၊ ပြတင်းပေါက် ဘောင်ကို လက်တဘက်ထောက်ပြီး အခြားတဘက်က နီးစပ်ရာ တိတ်အမဲတခုကို လှန်ပြီး တွေ့ရသော အပေါက်ကလေးမှ မျက်စေ့ကပ် ကြည့်လိုက် သည်။

မြတ်ကျော်မှာ သူမျက်စေ့ကို အပေါက်နှင့်ကပ်ကြည့်လိုက်သော်လည်း ပထမပိုင်း မျက်စေ့မယဉ်သေး၍ မှောင်မဲမဲကြီး ဖြစ်နေသည်၊ နောက်တော့မှ တဖြေးဖြေးခြင်း မြင်ကွင်းက ကြည်လာသဖြင့် သေခြာအကဲခတ်ကြည့်လိုက်ရာ အိပ်ခန်းတခန်း ဖြစ်နေသည်၊ ကုတင်လေးနှစ်ခု နံရံ တဘက်တချက်စီ ကပ်လျှက်ရှိသည်၊ အခန်းထဲ မှာ ဘယ်သူမှ မတွေ့၊ နည်းနည်း ကြာလာတော့ စိတ်မရှည်တော့သဖြင့် တိတ်ကို အပေါက်ပြန်ပိတ်ပြီး နေမင်းကို လှမ်းကြည့်တော့ နေမင်းလည်း တိတ်အမဲကို သေခြာပြန်ကပ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်၊ နောက်တော့ နေမင်းက ပြတင်းပေါက် တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး လက်ဟန်ခြေဟန်ပြသဖြင့် အခန်းပြင် ပြန်ထွက်လာကြတော့သည်။

အိမ်ရှေ့ ဝရံတာကျမှ နေမင်းက ရှင်းပြသည်၊ ထိုအခန်းမှာ သူတို့ အိမ်ဘေးမှ ( မကြီးတို့ အိမ်မဟုတ်၊နောက်တဘက်ကအိမ် ) ရှုကြည် တို့ ညီအမ နှစ်ယောက် အိပ်ခန်းဖြစ်ကြောင်း ပြောပြသည်၊ မြတ်ကျော်လည်း နည်းနည်း စိတ်ဝင်စားသွားပြန်သည်၊ ရှုကြည်မှာ သူတို့နဲ့ တကျောင်းထဲ ဖြစ်ပြီး ၉ တန်းက ဖြစ်သည်၊ တရုပ်မ ဖြစ်သော်လည်း ရုပ်ချောသည်၊ ဘော်ဒီလေးမှာလည်း လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးနှင့် ချစ်စရာလေးဖြစ်သည်။

သူတို့က ရေချိုးခန်း အိမ်အတွင်းမှာရှိတော့ ချောင်းဖို့မလွယ်၊ ရှုကြည် အမ စီစီ မှာ ဒေသကောလိပ် တက်နေပြီဖြစ်သည်၊ သူတို့နှင့် ရွယ်တူလောက်ပင် ဖြစ်မည်၊ အသက် ၁၆ နှစ်လောက်နှင့် ၁၀ တန်းအောင်သွားလို့ ဒေသတက်နေတာ ဖြစ်သည်၊ စီစီက ရုပ်သိပ်မလှ၊ သွားလည်း သိပ်မလှ၊ ဒါပေမဲ့ ဘော်ဒီကတော့ မိုက်သည်။ ဟော်မုန်းထကြွနေတဲ့ လူငယ်တွေ အဖို့ကတော့ ဖင်ကြီးကြီး နို့ကြီးကြီးတွေ တွေ့ရင် ဆော်ချင်နေတာ ဆိုတော့ ရုပ်တွေဘာတွေ သိပ်ဂရုမစိုက်။

နေမင်းက သူတရက် အပေါက်တပေါက်ကို ရှာဖွေတွေ့ရှိသွားပြီး ကောင်မလေးတွေ အိပ်ခန်းမှန်း သိသွားတာနဲ့ နောက် ၂ ပေါက်ကို သူကိုယ်တိုင် ကြိုးစားပန်းစား ဖေါက်ထားခြင်းဖြစ်ကြောင်း၊ တော်တော် ကြာကြာထိ အတွင်းခံလေးတွေနဲ့ တွေ့ရ၊ ဟိုပေါ်ဒီပေါ်လောက်နဲ့ တွေ့ရပေမဲ့ မဝိုင်း မရှိတဲ့ အချိန်တွေမှာ ကြိုးစားပန်းစား ချောင်းရလို့ အချိန်ကြာ အညှောင်းမိတာနဲ့ မတန်လို့ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ လက်လျှော့ဖို့ ကြံပြီးမှ ပွဲကြီးပွဲကောင်းမိသွားကြောင်း၊ အဲဒါကတော့ အဲဒီအိမ်မှာ ရောက်နေတဲ့ ဧည့်သည် တရုပ်အဖိုးကြီးနဲ့ စီစီ တို့ လိုးနေကြတာကို ပက်ပင်း ချောင်းလိုက်ရကြောင်း ပြောပြပါတယ်။

“  အဲဒီနေ့ကလည်းကွ သူတို့အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူးလေ၊ ဆိုင်တံခါးပိတ်ထားတယ်၊ ငါလည်း ဘာစိတ်ကူးပေါက်သွားလည်း မသိဘူး သွားချောင်းမိတာ၊ စီစီကလည်း တော်တော် ထန်တာပဲကွ၊ သူ့အဖေနဲ့ ရွယ်တူအဖိုးကြီးနဲ့ လိုးတာ ပုံစံကို မျိုးစုံနေတာပဲ၊ ငါတောင် သူတို့ကို ချောင်းပြီးတော့ ဇက်လည်းနာ၊ ဘောလဲအောင့်သွားတာပဲကွာ ” 

“  လခွီးမှပဲ မင်းဟာက ကောင်းတော့ ကောင်းပါရဲ့ ၊ဘယ်အချိန် မိမယ် မှန်းမသိပဲ နဲ့ အဲလိုချောင်းရရင် ဘယ်လွယ်ပါ့မလဲ"

“  အောင်မယ် ငါက အလကားနေရင်း ချောင်းတယ်မှတ်လို့လား၊ ဒီနေ့ မနက် သူတို့တအိမ်သားလုံး အပြင်ထွက်သွားတာ၊ အိမ်ဆိုင်ကိုလည်း ပိတ်သွားတယ်၊ ဧည့်သည် အဖိုးကြီးပဲ ကျန်ခဲ့တယ်၊ အခုန ငါ့အဖေ့ကို ပို့ပြီးပြန်လာတော့၊ စီစီ တယောက်ထဲ သူတို့ အိမ်ထဲ ဝင်သွားတာ တွေ့ရတယ်၊ အဲဒါကြောင့် အပိုင်ဆိုပြီး လာချောင်းတာ၊ တခါတလေလည်း မှားတဲ့ အခါမှားပေမပေါ့ကွာ  ” 

တကယ်တော့ နေမင်း အတွက် မမှားပါ၊ စီစီနဲ့ ဦးဟုတ်လီတို့ က ချစ်ပွဲဆင်နွဲ နေကြပါသည်၊ အပြင်ကပြန်လာသော စီစီကို ဦးဟုတ်လီက အပေါ်ပင် တက်ခွင့် မပေးပါ၊ ကြက်သွန်အိပ်၊ ဆန်အိပ်တွေကြားထဲ ဆွဲခေါ်သွားပြီး လိုးနေ လို့ ဖြစ်ပါသည်၊ ဒါကြောင့် နေမင်းမှန်းထားသလို အပေါ်ထပ်အခန်းထဲသို့ ရောက်မလာကြခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

နောက်တော့ နေမင်း ပြောပြသော တရုပ်အဖိုးကြီးနှင့်စီစီ တို့အကြောင်း မစားရဝခမန်း နားထောင်ပြီး မြတ်ကျော် တယောက် တနေ့လုံး တင်းနေတော့သည်။ သူတို့ အိမ်မှာလည်း လူစုံနေသမို့ မြတ်ကျော်တယောက် ဂွင်းထုဖို့ အခွင့်အရေးမပေးသဖြင့် ညဘက်ကျမှ အိပ်ယာမှာ ပက်လက်လှန်ပြီး သူ၏ညီတော်မောင်ကို ပုဆိုးပေါ်မှ အသာ ပွတ်သတ်ပေးနေ၏။

သူ့ ခေါင်းထဲမှာ မစီစီကို တရုပ်အဖိုးကြီး ဆော်နေပုံအားတွေးရင်း ပုဆိုးကို ဖြေလျှော့လျှက် ညီတော်မောင်ကို လက်ဖဝါးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖြေးဖြေးခြင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် စလုပ်နေလေသည်။ နောက်တော့ နေလည်က သူချောင်းလိုက်ရသော မမူ နို့ကြီးတွေနှင့် ရေစိုထမိန်ကြောင့် မြင်ခဲ့ရသည့် မမူ ဖင်လုံးကြီးများ အတွေးထဲ ဖြတ်ကနဲ ဝင်လာ၏။

ခွေးကောင် နေမင်း တောင် ကံကောင်းသေးတယ်၊ ငါလည်း စမ်းကြည့်အုန်းမယ် ဟ အတွေးပေါ်လာသော မြတ်ကျော် တယောက် အကြံတခု ရသွားပြီး အသံမကြားအောင် ခြင်ထောင်အပြင်ဘက် အသာထွက်လိုက်သည်၊ ပြီးတော့ အသက်ကို အောင့်ထားပြီး ကိုယ်ကို ဖြေးဖြေးခြင်း လှိမ့်လျှက် သူ့အထပ်ခိုးတက်သည့် လှေခါးနား အရောက်သွားလိုက်သည်။ သူ့ အထပ်ခိုးလေးမှာ လှေခါးမှ တက်တာနှင့်အပေါက်ကြီး ဖြစ်သည် အကာအရံ မရှိ တံခါး မရှိခြေ။

ထိုလှေခါး အပေါက်နေရာမှ မျက်လုံးလွတ်ရုံလေး ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ မြတ်ကျော်ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွား၏၊ ကိုမြင့်မောင်နှင့်မမူတို့ အခန်းမှာ တံခါးမရှိပါ၊ ခန်းစီးပိတ်စထူထူသာ ကာထားသည်၊ ခြေရင်းဘက် နံရံ အပေါ်ဆုံးမှာ လေဝင်လေထွက်ကောင်းအောင် ဆနွမ်းမကင်း ကွက်ပုံ သစ်သားပြားလေးတွေ ရိုက်ထားသည်။ 

မြတ်ကျော်နေရာက ဆိုရင် ထိုအပေါက်ကလေးများက တဆင့် ကိုမြင့်မောင်တို့ ခြင်ထောင်ထဲသို့ တန်းမြင်နေရ၏၊ ယိုးဒယား ဇာပန်းရောင်ပါးပါး ဖြစ်တာကတကြောင်း ခလေးငယ်နှစ်ဦးကလည်း သူတို့ အိပ်ယာထဲမှာ အိပ်တာကကြောင့် အမြဲတမ်းထွန်းထားသော ညမီးလုံးကြောင့်လည်းကောင်း ( အခန်းက နေ့ဘက်လည်း အလင်းရောင် မလုံလောက်သဖြင့် မီးထွန်းထားရသည်။) ခြင်ထောင်ထဲကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသည်။

ထို့အပြင် အထဲမှ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလုပ်နေတာကိုလည်း မြင်နေရ၏၊ မြတ်ကျော်မှာ ဇောက်ထိုးမှောက်ရက်ကြည့်နေရတာ ဘာမှန်းမသိ၍ အသံ တတ်နိုင်သလောက် မထွက်အောင်ထိန်းပြီး ထထိုင်လိုက်သည် ။ နောက်တော့ လှေခါးထစ်များပေါ် ဖင်ဒရွတ်ဆွဲကာ ဖြေးဖြေးခြင်း လျှောဆင်းလာရာ သူ့မျက်လုံးနှင့် ထိုအပေါက်များ တတန်းထဲ ဖြစ်သည်အထိ ဖြစ်သည်။

တကယ်တော့ ပွဲစသည့်အချိန် မြတ်ကျော် ပက်ပင်းတိုးသွားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ကိုမြင့်မောင်နှင့်မမူတို့မှာ ခလေးနှစ်ယောက်စလုံး ငယ်သေးသဖြင့် အိပ်ယာထဲ အတူတူ အိပ်ကြသည်၊ အထူးသဖြင့် အငယ်ဆုံးကောင် နှစ်နှစ်သားက သူအမေ နို့ စို့ပြီးမှ အိပ်သည်၊ အကြီးကောင်ကို နံရံကပ်ရက်တွင်ထား၊ ပြီးမှ အငယ်ကောင်၊ နောက်မမူ နောက်ကိုမြင့်မောင်၊ အဲလို အစီအစဉ်နဲ့ အိပ်ကြသည်၊ တခါတလေကျရင်လည်း အစီအစဉ်က မမှန်၊ လင်မယားနှစ်ယောက်၊ သံဝါသ လုပ်ဖို့တောင် အခွင့်အရေးက အလွန်ကျဉ်းကျပ်လာခဲ့သည်။ 

ပုံမှန်ဆို မမူကလည်း တနေလုံး ဈေးဆိုင်နဲ့ ထမင်းဟင်းလည်းချက်ရသေး၊ ဒါတောင် ခလေးကူထိန်း အိမ်အလုပ် ကူလုပ်ပေးမဲ့ မြတ်ကျော်တယောက်ရှိနေလို့၊ တနေ့လုံး ပင်ပန်းနေတာ ညဘက် ခလေးနို့တိုက် သိပ်ရင်း၊ ကိုယ်ပါ အိပ်ပျော်သွားသည်။ မမူက တရေးနိုးလို့ အားအင်ပြန်ပြည့်ပြီး ဟိုစိတ်ကလေးပေါက်လာလို့ ဘေးကြည့်လိုက်ရင်၊ ကိုမြင့်မောင်တယောက် တရှုးရှုးနဲ့ ဟောက်နေလေပြီ၊ ငါ့ယောကျ်ား အလုပ်မှာ ပင်ပန်းလာမှာပေါ့လေ ဟု တွေးရင်း မနှိုးရက်တော့၊ တခါတလေ အယားလေးကို ကိုယ့်ဘာသာလက်ဖြင့် ဖြေဖျောက်လိုက်ရသည်။

ဒီနေ့ကတော့ ဈေးလည်းပိတ် ရုံးလည်းပိတ် ဆိုတော့ လူကလန်းနေသည်၊ နေ့ခင်း ရေမိုးချိုးပြီးကထဲက သနပ်ခါးနံ့သာမွေးဖြင့် ထုံကြိုင်နေသော မိန်းမကို ကိုမြမောင်က ပြီတီတီနှင့် ခလေးတွေအလစ်မှာ ဖင်လာဆိတ်သည်။ ဆိုတော့ မမူလည်း သဘောပေါက်နေပြီ၊ အဲဒါကြောင့် မမူက ကလေးတွေကို စောစောသိပ်သည်။

ကိုမြင့်မောင်ကလည်း သိသည်၊ အငယ်လေးက မမူရဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ကိုစို့ ပြီး အိပ်ပျော်စ ပြုနေတုန်း ညာဘက်နို့ကို သူက စပြီး ဆော့လာသည်။ မမူက တိုးတိုးတိတ်တိတ် လက်သည်းဖြင့် ဆိပ်သည်။ နောက် အငယ်လေး အိပ်ပျော် သွားတော့ သူတို့လှုပ်ရှားလို့ နေရာရအောင် အကြီးကောင်နား တိုးကပ်ပြီး သွားသိပ်ထားလိုက်သည်၊ မမူ သူ့ခေါင်းအုန်းပေါ် သူခေါင်းချလိုက်တာနဲ့ သူ့အပေါ် ကိုမြင့်မောင် ရောက်နေလေပြီ။

ကိုမြင့်မောင် လက်တွေက မမူရဲ့ ထမိန်ကို ခါးပေါ်ထိ လှန်လိုက်ပြီး မမူရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံစုပ်ပြီး နမ်းလိုက်သည်။ ပုဆိုးချွတ်ထားခဲ့ပြီး ဖြစ်သဖြင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် လုပ်ရမ်းနေသော ကိုမြင့်မောင် လိင်တန်ကြီးက မမူရဲ့ ပေါင်ခွဆုံ၊ ပေါင်အတွင်းသားတွေကို ဟိုထိုးဒီထိုး ဖြစ်နေသည်။ မမူက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ကား၊ ဒူးထောင်လိုက်ပြီး၊ ကိုမြင့်မောင့်လီးကြီးကိုကိုင်ကာ သူမ၏ အရည်ရွမ်းနေပြီဖြစ်သော၊ အဖုတ်ဝမှာ တေ့ပေးလိုက်သည်။

ကိုမြင့်မောင်က သူ့ကိုယ်ကြီးကို နှိမ့်ချလိုက်တော့ ဝင်နေကြတွင်းမို့ မြွေကြီးက အတင်း တိုးဝင်သွား၏၊ သို့ပေမဲ့ တွင်းမစိမ်ဖြစ်တာ ကြာပြီမို့ ကျွင်းရောမြွေရော နည်းနည်း အထစ်အငေါ့လေးတော့ ရှိသည်။ သဘာဝက ဖန်တီးပေးတဲ့ ချောဆီကြောင့် ဒီလောက်တော့ မဆိုးပါ။ မမူဆီက အသံသဲ့သဲ့လေး အစ်ကနဲ ထွက်သွားသည်။ ကိုမြင့်မောင်ရဲ့ ဘီယာဗိုက်က ခံနေတော့ မှောက်ရက်နှင့်တော့ အားမရနိုင်၊ ဒါကြောင့် ကိုမြင့်မောင်က သူ့လိင်ချောင်းကို အဆုံးအထိ မကျွတ်စေပဲ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ မမူ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို မြှောက်ကာ ဒူးခေါက်ကွေးကို သူ့ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး ရအောင် ဆောင့်ဆောင့် သွင်းတော့၏။

အဲဒီအချိန်မှာ မြတ်ကျော်တယောက် အချောင်းနှင့်ကြုံသွားရခြင်းပါ။ မြတ်ကျော်တယောက်ကလည်း အခြေအနေကို ရိပ်စားမိသွားပြီ ဖြစ်ရာ သူ့ကိုမိမှာ မစိုးရိမ်ရတော့သဖြင့် ပိုမြင်ရအောင် နေရာရွေ့၍ သေသေခြာခြာကို ချောင်းလေတော့သည်။

..............................................................................................................................

မြတ်ကျော် တယောက် နောက်ညတွေလည်း ချောင်းပြန်၏၊ ဒါပေမဲ့ သူထင်သလို နေ့တိုင်းက အလုပ်မဖြစ်၊ အလုပ်မဖြစ်သော်လည်း တခါတလေ မမူက ခလေးနို့တိုက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့ နို့ကြီးမှာ အဖုံးအကာမရှိ မြင်ရတော့ ချောင်းရင်းနဲ့ သူ့ ငယ်ပါကို ပုဆိုးပေါ်မှပင် ပွတ်သပ် ထုပစ်မိသည်၊ သို့ပေမဲ့ အလုပ်မဖြစ်တဲ့အချိန် ချောင်းရတာက အန္တာရာယ်များသည်။ မတော်တဆ ကိုမြင့်မောင် နိုးလာလို့ အပေါ့အပါး သွားမလို့ ထွက်လာရင် ပြေးလို့မလွတ်၊ အမြန်တက်ပြေးလို့ကတော့ အသံ ဘယ်လိုမှတိတ်အောင် လုပ်လို့ မရ၊ အဲဒီတော့ စိတ်ချ လက်ချ ချောင်းနိုင်ဖို့ အကြံထုတ်ရသည်။

နေမင်းကိုတော့ ဒီအကြောင်း ဖွင့်ပြောလို့ မဖြစ်၊ ဒီကောင် ဟို ရှုကြည်တို့ အိမ်ကို အပေါက် ဘယ်လို ဖေါက်သလဲဆိုတာ မေးကြည့်တော့ သူ့အဖေအရင်တုန်းက သုံးခဲ့ဘူးသည့် လက်လှည့်လွန်ကလေး သုံးသည်ဟု ဆိုပြီး ထုတ်ပြလေသည်၊ မြတ်ကျော် စိတ်ဝင်တစား ကြည့်လိုက်သည်၊ လွန်လေးမှာ လက်လှည့်ပေမဲ့ ခွေးသွားစိတ်လေးများဖြင့် ဖြစ်ရာ လက်သမားသုံးလို အကြီးကြီးမဟုတ် သေးသေးလေးဖြစ်သည်။

သို့သော် နေမင်းက အသွားလဲထားလို့လား မသိ လွန်လုံးပတ်က တော်တော်လေးတုတ်သည်၊ ခဲတံ လုံးပတ်လောက် ရှိသည်၊ အဲလောက်ကြီးတဲ့ အပေါက်ကို ဖေါက်ပြီးရင် မသိသာအောင် ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ၊ ဦးနှောက်ခြောက်အောင်စဉ်းစားပြီးမှ နောက်တော့ ကဲ မထူးပါဘူးကွာ ချောင်းခြင်နေပြီ ၊ ဖောက်ပြီးမှ တခုခုနဲ့ ဆို့ဖို့ စဉ်းစားရမှာပဲ၊ လောလောဆယ် ဒီကောင် မရိပ်မိအောင် ဘယ်လိုငှားရမလဲဟု စဉ်းစားနေခဲ့သည်။

တနေ့ မမူဆိုင်မှာ ပြင်ဆင်စရာ တခုရှိ၍ ဟု ဆိုကာ နေမင်းဆီက လွန်ကိုငှားပြီး သူ့ အကြံအစည်ကို စတင် အကောင်အထည် ဖေါ်တော့သည်၊ သူအိပ်နေသော အိပ်ယာခေါင်းရင်းနား၊ ဖျာအစပ် ဖျာအောက်နားမှာ အပေါက်ကို ခပ်စွေစွေ တစောင်းလေး ဖေါက်လိုက်သည်၊ မမူကလည်း ဈေးမှာ ၊အိမ်မှာက ကလေးတွေနှင့် သူသာရှိတာဆိုတော့ စိတ်ကြိုက်လုပ်နိုင်သည်၊ လိုခြင်သည့် ထောင့်ဖြတ်ပုံစံ တစောင်းဖေါက်လိုက်တော့ အောက် အခန်းကခြင်ထောင် အမိုးနဲ့လည်းလွတ် ခြင်ထောင်အတွင်းကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီးလည်း မြင်ရသည်။

နောက်တော့ အကြံရပြီး သူ့ဖက်အခြမ်းကို အပေါက်ကျယ်သွားအောင် အိပ်ဆောင်ဒါး ဦးချွန်ဖြင့် ချဲ့လိုက်ပြီး သစ်သားလေးတခုကို ကတော့ပုံ ရှည်မြောမြောလေး ထွင်းကာ အပေါက်ထဲ ထိုးထည့်ထားလိုက်လေသည်၊ ချောင်းခြင်လျှင်သူ့ဖျာကို နည်းနည်းလှန်ပြီး သစ်သားစလေးကို မွေးညှပ်ကလေးနဲ့ ဆွဲထုတ်လိုက်ရင် ချောင်းဖို့ အထူးတန်းနေရာ ယူထားသလို ဖြစ်နေပြီ ဟိဟိ၊ မြတ်ကျော် သူ့လက်ရာ သူသဘောကျနေသည်၊ သူ့ကိုယ်သူ အင်ဂျင်နီယာဖြစ်လောက်တဲ့ အတွေးရှိတယ် ဟု တောင် ဘဝင်လေဟပ်သွားသည်။

အဲဒီ ချောင်းပေါက် ရပြီးကတည်းက မြတ်ကျော်တယောက် မချောင်းပဲ အိပ်ပျော်သည့် ည မရှိတော့၊ အဲဒီမှာ သူ သတိထားမိတာက ကိုမြင့်မောင်တို့ လင်မယားက တပတ်နေလို့တောင် တခါမလုပ်ကြတာကိုပဲ၊ သူထင်နေတာက လင်မယားဆိုရင် နေ့တိုင်းလုပ်နေကြမယ်လို့ ထင်ထားတာ၊ သူသာဆို မမူလို တောင့်တောင့်ချောချော ကြီးနဲ့ ရလို့ကတော့ တနေ့ နှစ်ခါတော့ အနည်းဆုံးပဲလို့ တွေးနေမိတယ်၊ အခုတောင် နို့ကြီးပေါ်ပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ မမူကိုချောင်းရင်း ညတိုင်း တချီတော့ သူထုဖြစ်သည်၊ သန်းကောင်ကျော် မနက်လင်းကာနီးဆို တခါတရံ မမူရဲ့ ထမိန်က ခါးပေါ် အကွင်းလိုက် တက်နေတတ်လို့ အမွေးနက်နက်တွေနဲ့ အဖုတ်ကြီးကို မြင်ရလေ့ရှိတယ်၊ အဲဒီအခါကျရင် ညဦးပိုင်းက ထုပြီးသားတောင် နောက်တချီ ထပ်ထုလိုက်မိသေးတယ်။

နောက်ပိုင်းတော့ စောစောအိပ်ယာဝင်၊ ညသန်းကောင်လောက် ပြန်ထပြီး မမူရဲ့ ထမိန်လန်ပီလားလို့ ချောင်းတတ်တယ်။ အဖုတ်မမြင်ရလည်း မမူရဲ့ ချောမွတ်နေတဲ့ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးတွေက မြတ်ကျော်ရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ချက်ခြင်း မာကြောစေတော့ ထုမိပြန်တာပေါ့။

````````````````````````````

အဲဒါက မြတ်ကျော် အိမ်အတွင်းမှာ ဖြစ်နေတာ နောက်တခုကကျတော့ လမ်းထိပ်က ရီရီ၊ သူကတော့ မြတ်ကျော်တို့နဲ့ အတန်းတူ ကျောင်းတူပေမဲ့ အခန်းမတူဘူး၊ နေမင်းနဲ့ဘာလိုလို ဖြစ်နေတာ၊ သမီးရီးစား ပွင့်ပွင့် လင်းလင်းတော့ မဖြစ်သေး၊ ရီရီက အကိုလေးယောက် ရှိတယ်၊ ညီမ တယောက်တည်း ဆိုတော့ နေမင်းက ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်း မလုပ်ရဲ၊ အကိုတွေကို ကြောက်ရသည်၊ ဒါပေမဲ့ ရီရီ နဲ့က စာတိုပေစလေးတွေနဲ့ အပြန်အလှန် ကူးလူးနေသည်။ မြတ်ကျော် ကျတော့ သူ့အကိုတွေက အဆင်ပြေသည်၊ တောသား ရိုးသည်၊ စာတော်သည်ဆိုတော့ ရီရီကျောင်းစာ အကူညီလိုရင် မြတ်ကျော် ဆီလာမေးလေ့ရှိသည်။ 

နေမင်းက ရီရီလာလျှင် မယောင်မလည်နဲ့ လာသည်၊ သိပ်တော့ ခနခန မလာရဲ၊ ရီရီတို့အိမ်က လမ်းထိပ်ဆိုသော်လည်း သူတို့ ခခွေးလမ်းက လမ်းတိုဆိုတော့  ၃ အိမ် ၄ အိမ်သာခြားသည်၊ ရီရီတို့ အိမ်မှ လှမ်းကြည့်လျှင် မြတ်ကျော်တို့ ဆီကို လှမ်းမြင်ရသည်၊ တော်တော်ကြာ ရီရီ၊ မြတ်ကျော်ဆီလာဖို့ ပါမစ်ပိတ်သွားလျှင် သူ့ ဆက်သွယ်ရေးလမ်းကြောင်း ပြတ်သွားမှာလည်း စိုး၏၊ ကျောင်းမှာတော့ သူတို့တွဲ နေကြသည်၊ နေမင်း အဆိုအရတော့ ရီရီကအဖြေ မပေးသေးဟု ဆိုသည်၊ သူတို့အခြေအနေမှာ သူငယ်ချင်းမကျ၊ ရီးစားမကျ ဖြစ်နေသည်ဟု ဆိုသည်။

မြတ်ကျော်ကတော့ သူတို့အတန်းထဲက မှဲ့လေး ဆိုသည့် ကောင်မလေးကို ကြိုက်နေသည်။ သူ့နံမည်က ခင်လေး ဖြစ်သည်၊ ဒါပေမဲ့ သူမအပေါ်နှုတ်ခမ်း ပါးပါးလေးပေါ်မှာ မှဲ့ သေးသေးလေး တလုံးရှိသည်၊ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း နှာတံစင်းစင်းနှင့် ရုပ်ချောချောလေးမို့ မြတ်ကျော်က ကြိုက်နေသည်၊ မှဲ့လေးက သူတို့ ရပ်ကွက်ထဲက မဟုတ်၊ သူတို့ ရပ်ကွက်ထက်တောင် ပိုနိမ့်သည့်  ပိုဆင်းရဲသည့်ရပ်ကွက်က ဖြစ်လေသည်၊ ကျူးကျော် ဟု ခေါ်သော ဂရမ်မရှိ မြေကွက်များတွင် ဖြစ်သလို တဲထိုးဆောက်နေကြရင်းနှင့် တဖြေးဖြေး ကြီးထွားလာသော ရပ်ကွက်ဖြစ်သည်။

မှဲ့လေးကို ကြိုက်သူမှာ မြတ်ကျော် တယောက်ထဲ မဟုတ်၊ အပြိုင်အဆိုင်လိုက်နေသူတွေ သုံးလေးယောက်ရှိသည်။ မြတ်ကျော်က အတန်းထဲမှာ စာတော်သူမို့ ကောင်မလေးတွေ စာလာလာမေးကြတဲ့ ထဲ၊ မှဲ့လေးလည်း ပါသည်၊ ဆိုတော့ သူများထက်စာလျှင် နီးစပ်တယ်လို့ ပြောလို့ ရမှာဖြစ်သည်၊ သို့သော် သတ္တိရှင် မြတ်ကျော်က မှဲ့လေး စာလာမေးလျှင် ရင်တလျှပ်လျှပ်တုန်ပြီး အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ ဖြစ်ရတတ်သည်။

.................................................................................................................................

ရီရီ့ အကြောင်းနဲ့ စရ ရင်တော့ ဒီကောင်မလေးက မကြီးတို့ ညီအမတွေနဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင်တော့ ပိန်တယ်လို့ ပြောရမည်၊ သို့သော်လည်း သူ့နေရာနှင့်သူ အမို့ အဖောင်းတွေတော့ ရှိနေပါပြီ။

နေမင်းနဲ့ ဘာလိုလို ဆိုတာလည်း သိထားပြီး မြတ်ကျော်ကလည်း နေမင်းရဲ့ သူငယ်ချင်းအရင်းဆိုတော့ ရီရီက မြတ်ကျော်နှင့် တအားလက်ပွန်းတတီးနေသည်။ တကယ်တော့ ရီရီကလည်း ခပ်ရွရွလေးပါ၊ မြတ်ကျော်ကို လည်း စိတ်ဝင်စားသည်၊ သို့ပေမဲ့ နေမင်းက သူ့ကိုလိုက်နေတာ ဖြစ်ပြီး မြတ်ကျော်ကလည်း သူ့ သူငယ်ချင်း မှဲ့လေးကို ကြိုက်နေတာ ဆိုတော့  မြတ်ကျော်နဲ့က ဘာမှဖြစ်စရာမရှိ၊ မြတ်ကျော်လည်း သူ့ကို ဘာမှမလုပ်ရဲ ဆိုတာ သိတော့ ပွတ်သီး ပွတ်သပ်နေသည်။

မြတ်ကျော်စာပြပေးတဲ့ အချိန် ပေါင်ခြင်းထိမိရင်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေသည်၊ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အဖုတ်လေးထဲမှာ အရည်တစို့စို့၊ မြတ်ကျော်တယောက် ဘောအောင့်သွားရတာကိုတော့ သူမသိ၊ ရီရီ သူနဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ်နေလို့ မြတ်ကျော် ရဲ့ ညီလေးက အမြဲတက်ကြွနေသည်၊ ညဘက်ရောက်တာနဲ့ မမူကို ချောင်းပြီး ထုလိုက်မှ သက်သာသွားရသည်။

ရီရီကလည်း ရီရီ၊ မြတ်ကျော် မသိမသာ သူ့ကို ထိနေပြုနေလည်း မသိဟန်ဆောင်ပြီး အတင်းတိုးသည်၊ မြတ်ကျော်နဲ့ ဖြစ်သွားရင်လည်း ပြီးတာပဲဟု သဘောထားသည်၊ နေမင်းကို ခြင်းထဲကကြက်လို့ သဘောထားသည်၊ ကြိုက်တဲ့ အချိန် ရိုက်သတ်စားလို့ ရသည်ပေါ့။

( လိုရင်းမရောက်နိုင်လို့ အချိန်မရတဲ့ စာဖတ်သူများက စာရေးသူကို ဆဲမှာ ကြောက်သဖြင့်၊ ကျန်ဇာတ်ကောင်များကို နောက်ကြုံမှ အလျှင်းသင့်သလို မိတ်ဆက် ပေးသွားမည်ဖြစ် ပါကြောင်း။       ။ ဤကား စကားချပ်။)

.....................................................................................

ထိုကဲ့သို့ ပတ်ဝန်းကျင် အနေအထားနှင့် လူပျိုပေါက် ဟိုမုန်းကြွနေတဲ့ မြတ်ကျော်အဖို့ မြင်မြင်သမျှ အမျိုး သမီး ကြီးငယ် ယုတ်မြတ် ပိန်ကျူံ ဘုတ်ပွ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ လုပ်ချင်စရာတွေကြီးပဲ ဖြစ်နေ၏။ သို့သော်လက်တွေ့ မှာ အဖြစ်မရှိ၊ အခြေအနေကလည်း မပေးဆိုတော့ လူပျိုပေါက် ယောက်ျားလေးများ ထုံးစံ လက်သမား အလုပ်သာ တွင်တွင်လုပ်ရရှာသည်၊ သူ့ စိတ်ကူးထဲမှာ သူကိုယ်တိုင် မင်းသားအဖြစ် သရုပ်ဆောင်ပြီး မင်းသမီးများ တယောက်ပြီး တယောက်ပြောင်းလဲ သရုပ်ဆောင်ခိုင်းလေသည်။

နံပါတ်တစ် မင်းသမီးကတော့ အထူးပြော စရာမလို၊ သူ့ မရီး မမူ ဖြစ်သည်၊ ညတိုင်းလည်း ချောင်းနေတော့ မမူရဲ့ ကိုယ်လုံးကို အလွတ်ရတော့မည်၊ မမူကို မှန်းလို့ဝရင် ရုပ်ရှင်မင်းသမီးတွေက နောက်လမ်းထဲက၊ ကျောင်းက ၊ဈေးထဲက မျက်စေ့ထဲမှာ မှတ်မှတ်ရရ သတိရ ကျန်နေတတ်သည့် အမျိုးသမီးတွေကို တလှည့်စီမှန်းထုသည်၊ လက်တွေ့တွင် တကယ်တန်းစီပေးပါက လူကုန်အောင် သူလုပ်နိုင်မည် မထင်သော်လည်း၊ စိတ်ကူးမှာက မှန်းစရာ တခါတရံ ကုန်သွားတတ်သည်။

တခါတလေ အပြောင်းအလဲ သဘောမျိုးဖြင့် တခါမှမမှန်းဘူးသေးသော အမျိုးသမီး အသစ်တွေ ရှောက် စဉ်းစားပြီး မှန်းထုသည်။ အဲဒီမှာ အမဝိုင်း ပါလာသည်။ သူနဲ့ အပေါ်ထပ်အောက်ထပ်လည်းနေ၊ နေမင်းရဲ့ အမလည်း ဖြစ်ပြန်တော့ အမ အရင်းလိုပင် ဖြစ်နေတော့ ခေါင်းထဲ မဝင်ခဲ့ အခုတော့ ဟင်း..ငါ က မမူတောင် မှန်းထုသေးတာ၊ အမဝိုင်းက ငါ့ နဲ့ဆို ဘာမှမတော်တာ၊ ငါမပြောနဲ့ တကယ်ဆို နေမင်းနဲ့တောင် ဘာမှမတော်တာ၊ အမဝိုင်းက မမူလိုတော့ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း တောင့်တောင့်တင်းတင်း မဟုတ်၊ အရပ်ပုပု သေးသေးကျစ်ကျစ်လေး ဖြစ်သည်။ 

ဖင်ကတော့ လုံးပြီးကောက်နေသည်၊ အမဝိုင်းကို မှန်းပြီး အားရပါးရ ထုနေတဲ့အချိန်မှာ မြတ်ကျော် ခေါင်းထဲ အတွေးတခု ဝင်လာသည်။ တကယ်တော့ အမဝိုင်းအိပ်ခန်းမှာ သူအိပ်နေသော ထပ်ခိုးလေး၏ အပေါ်တည့်တည့်မှာရှိသည်၊ နေမင်းနှင့်သူ့အဖေတို့ က အိမ်ရှေ့ခန်းမှာအိပ်ပြီး မဝိုင်းက အတွင်းခန်းမှာ အိပ်သည်။ 

သူတောင်မှ သူ့မရီးကိုချောင်းသေးတာ၊ အပေါ်က အပျိုကြီး မဝိုင်းရော သူ့ကို မချောင်းဘူးလို့ ပြောလို့ရမလား။ အမဝိုင်း အခန်းနဲ့သူ့နေရာက ကြမ်းတခုသာခြားသည်၊ အဲဒီကြမ်းကလည်း သူ ငုတ်တုတ်ထိုင်လေလျှင် သူ့ ခေါင်း အထက်မှာ ခြောက်လက်မလောက်ပဲ ကွာတော့သည်။ မြတ်ကျော် ကြမ်းပြင်တခုလုံးကို စေ့စေ့စပ်စပ် ရှာသော်လည်း ချောင်းလို့ရနိုင်မည့် မယ်မယ်ရရ အပေါက် ရှာမတွေ့။

နောက်ပိုင်း နေမင်းဆီသွားလျှင် မဝိုင်း အခန်းကို မသိမသာလေ့လာသည်။ ကြမ်းပြင် အနေအထားကို ကြည့်သည်၊ အခန်းတွေက ထုံးစံအတိုင်း အခန်းစီးသာရှိသည်၊ တံခါးမရှိကြ၊ အမဝိုင်း တယောက်သာ ကုတင်ရှိသည်၊ နေမင်းတို့သားအဖက အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ညဘက်ဆို ကုလားထိုင်တွေ နည်းနည်း ရွေ့၊ ခြင်ထောင် တလုံးစီထောင် ကြမ်းမှာ ဖျာခင်းအိပ်ကြသည်။ 

မဝိုင်း၏ကုတင် ခေါင်းရင်းဘက် အတွင်းနံရံမှာတော့ ကျောက်ပြင်တချပ်နှင့် မှန်တချပ်နံရံ မှီထောင်ရက် ရှိသည်။ အဲဒီနားဆိုရင် မြတ်ကျော် အိပ်ယာနဲ့ ကွက်တိလောက်ပဲ၊ တနေ့ ထုံးစံအတိုင်း နေမင်းက သူ့အဖေကိုလိုက်ပို့၊ မဝိုင်းက အလုပ်သွားနေချိန် ခန အိမ်စောင့်ပေးနေသော မြတ်ကျော်တယောက် မဝိုင်းရဲ့ အိပ်ခန်းကြမ်းပြင်ကို ပိုက်စိပ်တိုက် လေ့လာလေသည်။

ကံအားလျှော်စွာ မဝိုင်း သနပ်ခါးသွေးသည့်နားက ကြမ်းပြင်မှာ သစ်မြစ်သစ်ဆစ် အရာလေးတခု တွေ့ရသည်၊ ခဲတံ တချောင်းစာခန့် သစ်မြစ် အဝိုင်းလေးမှာ နဂို ကြမ်းခင်းသစ်သားမှာ ခိုင်ခိုင်ခန့်ခန့်လေးဖြစ်သည်၊ တော်တော်ကြာမှသာ ချောင်ပြီး ကျွတ် ထွက်လာမည့်သဘော ရှိသည်၊ ဒါပေမဲ့ မြတ်ကျော်၏ ဒါးချွန်၊ဝက်အူလှည့်၊သံချောင်းတို့၏ ပယောဂကြောင့် ချောင်သွား၏၊ တခါနှစ်ခါလောက် တံမြက်စီးလှဲ၊ ကြမ်းတိုက်လိုက်ရင် ကျွတ်ထွက်သွားမည့် သဘောမှာ ရှိနေပြီ၊၊

နောက်ရက် အနည်းငယ်ကြာတော့ မြတ်ကျော် သတိတရသွားကြည့်သည်။ သူဆွသွားသည့် သစ်ဆစ် ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့် ဟု မျက်စေ့လည်သွား၏၊ နောက်မှ သနပ်ခါးတုန်း ထည့်သည့်ခြင်း ဖယ်ကြည့်လိုက်တော့မှ အောက်မှာ သွားတွေ့သည်၊ မဝိုင်း တံမြက်စီးလှဲရင်း ကြမ်းတိုက်ရင်း တွေ့သွားတာ ဖြစ်မည်၊ အောက်ကို ဖုန်မကျစေရန် သနပ်ခါး ခြင်းလေးနဲ့ ဖုန်းထားတာပဲ ဖြစ်မည်ဟု တွေးမိသည်၊ မြတ်ကျော် ခေါင်းထဲ အကြံဥာဏ် အတင်းဖျစ်ညှစ်ထုတ်နေမိသည်၊ မဝိုင်း အဲဒီအပေါက်ကနေ သူ့ကို ချောင်းဖြစ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ဆိုတာ ဖြစ်သည်၊ အခုတလော အဲဒါကိုပဲ စဉ်းစားနေသည်၊ သွားလည်းဒါ၊ စားလည်းဒါပဲ စဉ်းစားနေသည်။

တကယ်တမ်းကျတော့ မဝိုင်းက တွေ့ပြီးနေပြီ၊ ထုံးစံအတိုင်း တံမြက်စည်း လှဲရာမှ၊ သနပ်ခါးစက်ကလေးများ စင်ကျနေတဲ့ ကြမ်းပြင်ကို ရေစို အဝတ်လေးနဲ့ သုတ်ရင်း လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ သစ်မြစ်ဆုံလေးကို ဖိမိပြီး အောက်ကို ပြုတ်ကျသွားသဖြင့် အပေါက် ဖြစ်ကျန်ခဲ့လေသည်၊ ပထမတော့ အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ ၊ ဒါပေမဲ့ ဖုံတွေ တကယ်လို့ အောက်ကျသွားရင် ဘယ်ပေါ်တွေကျကုန် မလဲလို့ စူးစမ်းတဲ့ သဘောနဲ့ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ အိပ်ယာခင်းနဲ့ ခေါင်းအုန်း တလုံးတွေ့သည်၊ ခြင်တောင်ကလည်း လိပ်ပြီး အမိုးပေါ်တင်ထားသေးသည်၊ မြတ်ကျော် အိပ်ယာပဲ ဖြစ်မှာလို့ ချက်ခြင်း သိလိုက်တယ်၊ ကိုမြင့်မောင်တို့ လင်မယားက အောက်က အိပ်ခန်းမှာ အိပ်မယ်ဆိုတာ သူသိနေသည်။

ဘာရယ်မဟုတ် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ပဲ သနပ်ခါး ခြင်းလေးနဲ့ ဖုံးထားလိုက်သည်။ တနေ့မှာ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး အပျိုကြီးပီပီ စပ်စုခြင်တဲ့ သဘောနဲ့ သနပ်ခါးခြင်းလေး ဖယ်ပြီး အပေါက်က ခြောင်းကြည့်လိုက်မိသည်၊ အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်ပြီးစာဖတ်နေတဲ့ မြတ်ကျော်ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ ရုပ်တရက် သူ့ကို မြင်သွားမလားဆိုပြီး လန့်သွားသေးသော်လည်း ဒီလောက် အပေါက်သေးသေးလေးက အလင်းရောင်မဝင်ရင် သူဘယ်လိုမှ မသိနိုင်ဘူးဆိုတဲ့ ရဲစိတ်သွင်းပြီး ဆက်ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ မြတ်ကျော် ရဲ့ ထပ်ခိုးက နေ့ခင်းဘက်မှာတောင် အလင်းရောင်နည်းလို့ မီးဖွင့်ပြီး စာဖတ်နေရသည်၊ မြတ်ကျော်က ရေချိုးကာနီးမို့ အင်္ကျီချွတ်ထားပြီး နောက်ဆုံး လေးငါးမျက်နှာကျန်နေသော ဝတ္တုကို ဆက်ဖတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။

အရွယ်ရောက်စ လူပျိုတယောက်၏ ကိုယ်အထက်ပိုင်း လက်မောင်းကြွက်သားနှင့် ရင်အုပ်ကို အားရပါးရ ချောင်းရင်းနှင့် အပျိုကြီးမဝိုင်း တယောက် ရင်တွေဖိုလာသည်၊ ဘာမှန်းမသိသော ခံစားမှုတွေကလည်း တဖိန်းဖိန်း ရှိန်းလာသလို ဖြစ်လာသဖြင့် ဘယ်သူမှ မတွေ့နိုင်သော်လည်း ကိုယ့်ဖာသာ ရှက်သွားပြီး သနပ်ခါးခြင်းကို ပြန်ဖုံးထားလိုက်တော့သည်။

မြတ်ကျော် တို့ညီအကိုနှင့်မမူ တို့မှာ စာဖတ်ဝါသနာ ပါကြသည်၊ သူတို့သည် စာအုပ်တအုပ်ငှားပြီး သုံးယောက်စလုံး လှည့်ဖတ်ပြီးမှ ပြန်အပ်ရလေ့ရှိသည်။ မမူက နေ့လည်နေ့ခင်း ဈေးမှာလူရှင်းပြီး၊ဈေးသည်များ တရေးတမောအိပ်ကြသည့် အချိန်တွင်၊ စာဖတ်လေ့ရှိသည်၊ တခါတရံတော့ အကူခေါ်ထားသည့် ကောင်မလေး ထားခဲ့ပြီး ဈေးဝယ် ထွက်တတ်သည်၊ တခါတလေ မြတ်ကျော်အားရင်လည်း ပစ္စည်း သွားယူပေးရလေ့ရှိသည်။ 

ဒါပေမဲ့ တခါတလေ မမူ ညဘက် စာဖတ်တာတွေ့ရတော့ မြတ်ကျော် အံ့သြမိ၏၊ ခလေးတွေအိပ်ပျော်ပြီး ခြင်ထောင်ထဲမှာ ကိုမြင့်မောင် တခေါခေါ ဟောက်နေချိန်မှာ မမူတခါတလေ စာဖတ်နေတတ်တော့ မြတ်ကျော် အံသြမိ၏၊ စာဖတ်ရင်း မမူ သူ့ထမိန်ကို ဖြေလျှော့ပြီး သူ့ပေါင်ကြားသူ လက်ထည့်ပြီးလှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ်နှင့် လုပ်နေတာ၊ တခါတလေလည်း ဖက်ခေါင်းအုန်းလုံးသေးလေးကို ခွပြီး ပွတ်နေတာတွေ တွေ့ရတော့ မြတ်ကျော် အထာတော့ ပေါက်သည်၊ အပြာစာအုပ်တွေ ဖတ်နေတယ် ဆိုတာ။ 

အဲဒါမျိုး တွေ့ရင် နောက်နေ့ မမူတို့ ဈေးသွား၊ သူလည်း ကျောင်းက ပြန်အလာ၊ အိမ်မှာ သူနှင့်ကလေးတွေပဲ ရှိလျှင် မမူတို့ အခန်းထဲ သူဝင်ရှာတော့သည်၊ သိပ်ခက်ခက်ခဲခဲ မရှာရပါ၊ သူတို့ခလေးတွေမှာ ငယ်သေးတော့ စာအုပ်လေးတွေကို ခေါင်းအုံးအောက်၊ မွေ့ယာအောက်ကိုသာ ထိုးထည့်ထားခဲ့ကြသည်၊ မြတ်ကျော်က ပြီးအောင် အမြန်ဖတ်ပြီး ထပ်ခိုးပေါ်တက်ကာ ထုလိုက်သည်။

အပါ်ထပ်က အပျိုကြီး မဝိုင်း ချောင်းနေ မချောင်းနေ သိအောင်လည်း ပင့်ကူအိမ် အဟောင်းလေးကို လုံးထွေးပြီး နဲနဲ ကျပ်ကျပ်လေး ထိုးထည့်ထားလိုက်သည်၊ အပေါ်က တခုခုနှင့် ထိုး မချမခြင်း ပြုတ်မကျအောင်လုပ်ထား၏၊ ရက်ပေါင်းများစွာ ကြာသော်လည်း ဘာမှမထူးလာ၍ စိတ်ပျက်ပြီး အပေါက်ကိစ္စကို သတိတောင် မေ့သွားတော့သည်။

.....................................................................................................

မြတ်ကျော်က  သူ့အကိုလင်မယား ဖတ်နေသော စာအုပ်များမှာ တခါတလေ တလလောက်မှ အသစ်တွေ့ရပြီး၊ ဒီထက် ပိုဖတ်ချင်လာသဖြင့် နေမင်းကို တီးခေါက်ကြည့်ရသည်၊ နေမင်းကတော့ စုံသည်၊ သူအပေါင်းအသင်းတွေကတဆင့် အဆက်အသွယ်ရသွားသည်၊ ထိုစာအုပ်ဆိုင်လေးမှာ ငှား၍လည်းရသည်၊ ကြိုက်လွန်းပါက ဝယ်၍လည်း ရသည်။

အဲလို ငှားဖတ်ရင်းနှင့် တနေ့  "ဓါတ်လိုက်တတ်သည် သတိထား " ဆိုတဲ့ စာအုပ်လေးကို သွားဖတ်မိသည်၊ ထိုထဲက ဇာတ်ကောင်က အပေါင်းအသင်းများ မြှောက်ပေးသဖြင့် ဘာမှန်းမသိညာမှန်းမသိ သူ့ပစ္စည်းကို ဆေးလိမ်းကြည့်ရာမှတဆင့် သူ၏မာကျောနေသော လိင်ချောင်းကြီးကို သူ့မရီးက အမှတ်မထင် ထိမိသွားကာ မရီးနှင့် ဖြစ်သွားသည့် အကြောင်း ဖြစ်သည်။ ကြိုက်လွန်းလို့ နေမင်းမသိအောင် ဝယ်ထားလိုက်မိသည်။

နေမင်းကလည်း ထိုနည်းတူပဲ၊ မန္တလာမောင်မောင်တုတ် ရေးတဲ့ မမရဲ့ မောင်လေး ဆိုတာကို ကြိုက်လွန်းလို့ ဝယ်ထားလိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူကတော့ မြတ်ကျော်လို ဖွက်မထား မြတ်ကျော်ကို ပေးဖတ်သည်။

အဲဒီစာအုပ်ကလည်း အလွန်ဖတ်လို့ကောင်း၊ ဖတ်ပြီးထုလို့လည်းကောင်းသည်။ အတူနေ မောင်နှမဝမ်းကွဲ မောင်မောင်စိုးနှင့်သူ့အမ အေးအေးမော်တို့ ဖြစ်ကြပြီးတော့ မောင်မောင်စိုးနဲ့ သူ့ ဦးလေးမိန်းမ ဒေါ်ထွေးထွေးတို့ ဖြစ်ကြသည့် အကြောင်း ဖြစ်သည်။ မြတ်ကျော်က စာအုပ်ဖတ်ကြည့်ပြီး နေမင်းများ မဝိုင်းကို ချချင်နေသလားလို့ အတွေးနယ်ချဲ့မိသည်၊ သူ့ကိုလည်း နေမင်းက အဲလိုတွေးမှာစိုးလို့ သူ့စာအုပ်ကိုတော့ နေမင်းကို မပြ နေတော့ ဖွက်ထားလိုက်မိသည်။

မြတ်ကျော် တွေးတာလည်း သိပ်တော့မဆိုးလှခြေ၊ နေမင်းတယောက် မဝိုင်းအပေါ်  စိတ်တမျိုး ဖြစ်နေသည်မှာ များမကြာလှသေးပေ၊ လူပျိုပေါက်သဘာ၀ စိတ်စကစားလာတော့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တွေပေါ်စိတ်ဝင်စားလာသည်။ 

အဲဒီတော့ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ဟိုချောင်းဒီချောင်းနှင့်မိန်းခလေး ကိုယ်ခန္ဓာအတွင်းပိုင်းတွေကို စိတ်ဝင်တစားကြည့် ချင်လာသည်။ ဟိုချောင်းဒီချောင်းဆိုတာလည်း တကယ်တန်းကျတော့ အခွင့်အရေးက တိုက်ဆိုင်မှ၊ ထိုသို့ မဝတ၀ စားနေရသည့်အထဲ ကိုယ်နှင့်တအိမ်ထဲနေသော မဝိုင်းက မောင်နှမပဲ ဟူသောစိတ်ဖြင့် နေမင်းနဲ့ကျလျှင် သိုသိုသိပ်သိပ် သိပ်မနေ၊ နည်းနည်း အရွယ်ရောက်လာတော့ မဝိုင်းကသူ့ကို မောင်အရင်းလို စိတ်ထားပေမဲ့ နေမင်းက သွေးသားမတော်ဘူး ဆိုတာ သိထားသောကြောင့် စိတ်ကို မထိန်းထား လွှတ်ပေးထားသည်၊ ကြုံရင်ကြုံသလို ခိုးကြည့်သည်။

လက်ကတော့ မပါရဲ၊ ငယ်ငယ်ထဲက အမကြီးလိုနေခဲ့ရတော့ ကြောက်ရသည်။ မဝိုင်း ရေချိုးပြီး ထမိန်ရင်လျှားနှင့် သနပ်ခါးလိမ်းတာတို့ တခါတလေ အောက်စလွှတ်တာတို့ကို အမြဲတမ်း မသိမသာ အလစ်ချောင်းရင်း တွေ့ တွေ့နေရသောကြောင့် နေမင်း၏ ထုရာမှန်း စာရင်းထဲတွင် မဝိုင်းက ထိပ်ဆုံးက ပါနေရသည်။

နေမင်းမှာ သူ့အိမ်နီးချင်းတွေ ဒေါ်စပယ်ကအစ မထွေးအဆုံး၊ ဟိုဘက်အိမ်က စီစီနဲ့ ရူကြည် တို့ညီအမ၊ စတာတွေ ချောင်းရင်းနဲ့ ချောင်းသက်ရင့်လာတော့ အိမ်တွင်းမှာပါ နယ်ချဲ့လာသည်၊ ရေချိုးခန်းကတော့ လုံသည်၊ ချောင်းဖို့မလွယ်ချေ၊ အဲဒီတော့ သူ့အဖေလစ်တဲ့အချိန် သို့မဟုတ် မရှိတဲ့အချိန်တွေမှာ မဝိုင်းရေချိုးတာနဲ ကြုံလျှင် အိမ်ရှေ့ခန်းက ချောင်းဖို့ အသင့်နေရာယူထားလိုက်၏။

မဝိုင်းကလည်း အိပ်ခန်းထဲမှာ သနပ်လိမ်းတဲ့ အချိန်တွေ သူမအခန်းက တံခါးမရှိ အခန်းစီးသာရှိသာမို့ အရမ်းကြီးတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် မလုပ်၊ ထမိန်ရင်လျှားနှင့် သနပ်ခါးလိမ်းသည်၊ နောက် အခန်းဝကို ကြောပေးပြီး ခြေသလုံးပေါင်တို့ကို လိမ်းသည်၊ ထိုမျှနှင့်ပင် နေမင်းအဖို့ ရင်ခုန်နေရပေပြီ၊ ရေမစိုတစို အသားမှာ ကပ်နေသော ထမိန်ပါးပါးကလည်း မဝိုင်း၏ အမို့အဖေါင်း အဖုအထစ်တို့ ကိုတင်းရင်း ကြွရွ နေစေသည် မဟုတ်ပါလား။

မဝိုင်းအခန်းနှင့် အိမ်ရှေ့ခန်းကာထားသော နံရံမှာ သစ်သားနံရံ ဖြစ်ပြီး အပေါက်တွေရှိသည်၊ နေမင်းက မြင်ကွင်း အကောင်းဆုံးနေရာကို ရွေးထားပြီး ချောင်းသည်၊ ပထမရက်တွေမှာ ချောင်းပြီး မဝိုင်းမျက်နှာကြည့်ရမှာ ရှက်နေသည်၊ နောက်ပိုင်းတော့ အရေထူလာပြီး မဆန်းတော့သလို ဖြစ်သွားသည်။ နေမင်းမှာ ထိုကဲ့သို့ အမြင်သာရှိပြီး လက်တွေ့မှာဘာမှ အတွေ့အကြုံမရှိသဖြင့် ရီရီ့ကို အတင်းရအောင် ကပ်တော့သည်၊ နောက်တော့ ရီရီနှင့်တကယ် သမီးရီးစားဘ၀ ရောက်သွားရတော့သည်။

သို့ပေမဲ့ သူတို့သမီးရီးစား ဘဝမှာ ခက်ခဲလှသည်၊ ရီရီ၏ အကိုလေးယောက်ကြောင့် နေမင်းမှာ ဘယ်လိုမှ လှုပ်မရ၊ နေရာနှင့်အချိန်မှာ အတော့်ကို ခဲရာခဲဆစ်လုပ်ယူမှ နှုတ်ခမ်းကလေးနမ်း လက်ကလေးကိုင် လုပ်ခွင့်ရသည်။

နောက်တော့  မြတ်ကျော်ကို ပူဆာလွန်းသဖြင့် မြတ်ကျော်က  စီစဉ်ပေးသဖြင့် နည်းနည်း အဆင့်မြင့်သွားရသည်၊ အဖြစ်က ဒီလို၊ နေမင်းက ကျောင်းပိတ်ရက်နေ့ခင်း စောစောစီးစီးထဲက မြတ်ကျော် အိမ်ထဲလာပြီး မြတ်ကျော်ရဲ့ ထပ်ခိုးမှာ တက်နေသည်၊ မြတ်ကျော်က သူ့ဆီကို စာလာမေးသည့် ရီရီကို ထပ်ခိုးပေါ် လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အောက်ထပ် အိမ်ရှေ့ကိုကြည့်ရင်း ကင်းစောင့် ပေးရသည်၊ ရီရီ့ အကို တယောက်ယောက် လာနေသည် ကို တွေ့ပါက အချက်ပေးရန်ဖြစ်လေသည်။

ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့တုန်းက နေမင်းက အရမ်းတက်ကြွနေပေမဲ့ ရီရီက နည်းနည်း ရှက်နေသည်။ မြတ်ကျော် ထပ်ခိုးကလည်း ထိုင်ရုံနဲ့ အိပ်ရုံပဲ ရသည်၊ နေမင်းက တွေ့တာနဲ့ ရီရီ့ မျက်နှာလေးကို အနှံ့နမ်းရှုတ်ပြီး နှုတ်ခမ်း လေးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ရီရီကလည်း ခနလေးနှင့် အနမ်းများကို ပြန်တုန့်ပြန်လာသည်။ နေမင်းလက်ဖဝါးတွေက ရီရီရဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ရင်သားလေးတွေကို အင်္ကျီပေါ်က လှမ်းအုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

“ အို့..ဟေး မလုပ်နဲ့ကွာ.. ”

“ ချစ်လို့ပါ ရီကလဲ ကွာ.. ”

ရီရီက သူ့လက်တွေကို အတင်းဆွဲဖယ်နေသည့် ကြားမှာ နေမင်းက ရအောင် အုပ်ကိုင် ပြီးဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

အဲဒီနောက်တော့ ကြောင်မလေး ညီးသံမျိုး ဖြင့် ညီးညူလာသော ရီရီ၏ ကိုယ်လုံးလေး မှာလည်း တွန့်လိမ်လာခဲ့သည်။ နေမင်း ကမသိမသာ တွန်းထိုးဖိပေးလိုက်သဖြင့် ရီရီမှာ မြတ်ကျော် အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လေး လှန်ကျသွားတော့၏။

“ ဟေ့..ကိုရယ်.မလုပ်ပါနဲ့ ဆို..အွန့် အူး.. ”

နေမင်း ရဲ့လက်တွေက ရီရီ့ရင်သားတွေ ပေါ်ကနေအောက် ဖက်ရွေ့သွားပြီး ပေါင်လေးတွေကို ပွတ်ပေးလာတော့ ရိပ်မိတဲ့ ရီရီက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို စိထားဖို့ ကြိုးစားခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ နေမင်းရဲ့  ဒူးခေါင်းက အရင်ရောက်နှင့်နေပြီမို့ ရီရီ ဘယ်လိုမှ မကာကွယ်နိုင်ခဲ့ပါ၊ နေမင်းရဲ့ လက်ဖဝါးက သူမပေါင်ခွစုံကြားကို အုပ်ကိုင်ပွတ်သတ်လိုက်တော့ ရီရီက ကန့်ကွက်ပေမဲ့လည်း နေမင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံက သူ့နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဖိကပ်စုပ်ယူလိုက်ပြန်တော့ တီးတိုးငြင်းဆိုသံတွေတောင် မထွက်နိုင်ရှာတော့ပါဘူး။

နောက်ဆုံးမှာ ပြေကျသွားတဲ့ ထမိန်ကိုဖြတ်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီ သားရည်မျှော့ကြိုးအောက်က တိုးဝင်လာတဲ့ နေမင်းရဲ့လက်ဖဝါးတွေက ရီရီရဲ့ အရည်ရွဲနေပြီဖြစ်တဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို မညှာမတာ ပွတ်ချေ နေလေပြီကော၊ ရီရီ့ ခမျာ အသက်ကိုမနည်းဝအောင် ရူနေရင်းက နေမင်းရဲ့ လည်ဂုတ်ကို ဆွဲဖက်ထားလို့ မျက်စေ့ကို တင်းတင်းမှိတ်ထားမိတယ်၊ ရီရီ့ ဘက်က ခုခံမှု လုံးဝမရှိတော့ရုံမက မိမိကိုပါ တင်းတင်း ဖက်တွယ်လာတာ ခံစားမိတော့ နေမင်းတယောက် ရဲရဲတင်းတင်း ဖြစ်လာပြီပေါ့။

နေမင်းရဲ့ လက်ခလယ် ထိပ်ဖျားလေးက စိုစိုရွဲနေပြီဖြစ်တဲ့ ရီရီ့ အဖုတ်နူတ်ခမ်းလွှာလေးကို ထိုးခွဲပြီး စောက်ခေါင်း အတွင်းထဲထိ တိုးဝင်သွားခဲ့တော့ လက်ချောင်းလေးတချောင်းလုံးမှာ နွေးထွေးအိစက်လှတဲ့ အရသာကို ထိတွေ့ ခံစားနေရတယ်၊ ဖြေးဖြေးခြင်း ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လှုပ်ရှားနေတဲ့ လက်ချောင်းနဲ့အတူ ရီရီ့ ဖင်လေးကလည်း ကော့ကော့ တက်လာခဲ့ပါတယ်။

နှစ်ယောက်စလုံးက အောက်ကမြတ်ကျော်မကြားအောင် အသံကိုတတ်နိုင်သမျှ ထိန်းထားကြပေမဲ့ တချက်မှာ ရီရီ့ တကိုယ်လုံး တောင့်ကနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး အင့် ကနဲ အသံထွက်သွားပါတယ်၊ လှုပ်ရှားမှု ရုတ်တရက် ရပ်သွားတဲ့ နေမင်း လက်ကောက်ဝတ်ကို တင်းတင်းကြီးဆုပ်ကိုင်လို့၊ ပေါင်ခွဆုံကြားက အကြောပေါင်း တထောင် စိမ့်သွားတာကို ရီရီတယောက် ခံစားနေရတယ်၊ ရီရီ တချီပြီးသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတဲ့ နေမင်းက ရီရီ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ သူ့ဘယ်လက်ကို ဒီအတိုင်းပဲထားကာ ညာဖက်လက်နှင့်သူ့ လုံခြည်ကို ဆွဲဖြေလိုက်ပါသည်။

.........................................................................................................

ပိတ်သတ်ကြီးကို မိတ်ဆက်မပေးရသေးတဲ့ ဇာတ်ကောင် တကောင်ရှိပါသေးတယ်၊ တကောင် ပြောလို့ မသင့်တော်ဘူးထင်တယ်၊ တပါး ပြောရမလား မသိ၊ လူ့ဘဝ တုန်းက နံမည်က ဖိုးသက်တဲ့။

ဖိုးသက်က မဝိုင်း အပျိုပေါက် ဘဝတုန်းက သူတို့အိမ်ရှေ့မှာ နေသွားခဲ့တာ။ ဖိုးသက်က မဝိုင်းနဲ့ ရွယ်တူ၊ သူ့အဖေ ဦးအောင်ကြီးက သင်္ဘောသား ငယ်ငယ်ရွယ်နဲ့ သူ့အမေ ဆုံးသွားလို့၊ သူ့ အဖေ ဦးအောင်ကြီးက နောက်မိန်းမယူ၊ အဲဒီ သူ့မိထွေး မသီတာက သူ့အဖေတူ အမေကွဲ ညီမလေး မော်မော် ကိုမွေးပြီး နောက်ပိုင်း သူ့ကိုလည်း အရမ်းနှိမ်၊ အရမ်းကို ခိုင်းလွန်းလို့ တကျက်ကျက် မတည့်နိုင်၊ သူက အဖေကိုလည်းကြောက်ရ ညီမလေးကိုလည်းချစ်တော့ တတ်နိုင်သမျှ သည်းညဉ်းခံ သည်။ 

ဒါပေမဲ့ အဖေ သင်္ဘောလိုက်နေသည့် အချိန်ဆိုလျှင် မိထွေးနဲ့က တကျက်ကျက်၊ သူက လူပျိုပေါက် စဖြစ်တာ ဆိုတော့ ကောင်မလေးတွေကို စိတ်ဝင်စားလာသည်။ မဝိုင်း ကိုလည်း ( ထိုခေတ် အသုံးအနူန်း အရ ဆိုလျှင် ) ရှိတ်နေသည်။

ဒါပေမဲ့ သက်ဆိုးမရှည်ချင်တော့ တနေ့ ကိစ္စတခုဖြင့် တဖက်ကမ်းမြို့လေးကို သမ္ဗန်ဖြင့်အသွား၊ အက်စီးဒန့် ကြုံကာ လှေမှောက်ပြီး ဆုံးသွားရှာသည်။ ပထမ သူ့ကိုယ်သူသေသည် ဆိုတာ မသိ၊ အကြမ်းဖျဉ်း ဆိုရသော် အဲဒီနေ့က အဲဒီသမ္ဗန်ပေါ်မှာ သူနှင့် အတူ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်သာပါသည်။ သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်နေကြတာ၊ သူက အနောက်မှ ထိုင်လိုက်ပြီး သမ္ဗန်သမားနှင့်အတူ ထိုနှစ်ယောက်၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ရှုစားလာကြသည်။

ထိုနှစ်ယောက်မှာ သူတို့ရပ်ကွက်ထိပ် ကျန်းမာရေးဆေးပေးခန်းက ဆရာဝန်မလေးနှင့် သူနာပြုဆရာမလေး ဖြစ်ကြပေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ နောက်ပိုင်း အလှကို ရှုစားရင်း သူအခွင့်အရေး ရခဲ့ရင်၊ ဆရာဝန်မလေးကို အရင်ဖြုတ်ရင်ကောင်း မလား၊ နာပ်စ်မလေးကို အရင်ဖြုတ်ရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားနေမိလေသည်။

ထိုစဉ်မှာပင် ရုတ်တရက် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိပဲ ရေစုန်နှင့်ဆင်းချလာသော မော်တော်ဘုတ်တစီးက ဝင်အောင်းတာခံရပြီး လှေမှောက်သွားခဲ့ရသည်။ သူလည်း သတိမေ့သွားပြီး ကမ်းစပ်သို့ အလိုလို ရောက်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ အတိုချုံးရရင်တော့ သူ့ကိုယ်သူ နတ်စိမ်း ဖြစ်နေမှန်း တော်တော်ကြာမှပင် လက်ခံလို့ရသွားသည်။

နတ် ဖြစ်ပြီးတော့ သူအရင်တုန်းက ထင်ခဲ့သလို သွားချင်တာသွား၊ စောက်မြင်ကပ်တဲ့ သူတွေကို ခြောက်၊ အဲဒါမျိုးတွေလုပ်လို့ရမယ် ထင်တာ မလွယ်လှချေ၊ သေသေပြီးချင်းမှာ အဲဒီမြစ် အနားကတော်တော်နဲ့ ခွာလို့မရ၊ သူ့အိမ်တော့ ရက်မလည်ခင် အတွင်းပြန်လို့ရပြီး ရက်လည်သွားတော့ သူ့အိမ်တွင်းသို့တောင် သူဝင်လို့မရတော့၊ အဲဒါနဲ့ သူသေတဲ့မြစ်မှာပဲ တောက်ရှောက်နေရပြီး၊ သူ့နေရာ အစားထိုးမယ့်သူ ရောက်လာမှ နေရာပြောင်းလို့ ရမယ်ဆိုတော့ တနေ့တနေ့ သူ့လိုများ ဘယ်သူ ဖြစ်အုန်းမလဲ ဆိုပြီးစောင့်နေရတယ်၊ သိပ်မကြာပါဘူး၊ စည်းကမ်းလည်းမရှိ ၊ သူများအသက်တွေ ကိုယ့်လက်ထဲ အပ်ထားရသည် ဆိုတာလည်း နားမလည်တဲ့ ကူးတို့ သင်္ဘော မာလိန်မူးရဲ့ ပေါ့ဆမှုကြောင့် သင်္ဘောတစီးလုံးမှောက်ပြီး လူတွေရာနဲ့ချီပြီး သေကုန်တော့ သူ့လို နတ်တွေရော သရဲတွေရော ဖြစ်လာကြပါသည်။

အဲဒီတော့ ပိုလျှံလာတဲ့ နတ်တွေကို နတ်နေရာ ချထားရေးက နေရာတွေ ခွဲဝေပေးပါသည်၊ သူက သူတို့ လမ်းထဲ ကိုပြန်သွားချင်လို့ လျှောက်ထားခဲ့သော်လည်း အကပ်မရှိ၊ နံ့သာရေ မဖြန်းတော့ နယ်စပ်ဒေသဘက် လွှင့်သွား ခဲ့ရပါသေးသည်၊ နောက်ပိုင်းကျမှ အထက်ကို ဘယ်လိုဝင်ရမယ် ဘယ်လိုရေဖြန်းရမယ် ဆိုတာသိသွားတော့ သူလူဘဝတုန်းက နေခဲ့တဲ့ အိမ်ရှေ့ကဗာဒန်ပင်မှာ နေရာ ရခဲ့ပါတော့သည်။၊

အဲဒီ အချိန်မှာ သူ့ညီမလေးမော်မော်လည်း အပျိုဖေါ်ဝင်စ ၁၆-၁၇ ဖြစ်နေပြီး သူကြိုက်ခဲ့တဲ့ မဝိုင်းတောင် အသက် ၂၇-၂၈ အရွယ် အပျိုကြီးဖြစ်နေပါပြီ။ သူလည်း နတ်ကလေးဘဝနဲ့ နေရာပေါင်းစုံ ကျင်လည်ခဲ့တယ် ဆိုတော့ အတွေ့ အကြုံဗဟုသုတနဲ့ တော်တော်လေးကို ရင့်ကျက်နေပါပြီ။ ဆောင်ရန် ရှောင်ရန်နဲ့ ဘယ် အချိန်မှာ ပါဝါကို ဘယ်လိုသုံးရမယ်ဆိုတာလည်းသိနေပါပြီ။ 

သူ့ ရဲ့ အပေါင်းအသင်းဆန့်မှု ဗဟုသုတများမှုတို့ကြောင့် သူတို့လမ်းထဲက အိမ်တော်တော်များများမှာ စောင့်နေကြတဲ့ နတ်တွေနဲ့လည်း ဘော်ဘော်ဖြစ်နေပြီး အိမ်ထဲတွေတောင် သူကဝင်လို့ ထွက်လို့ရနေပါပြီ။ တခါတလေ သူတို့ သွားစရာရှိရင် တောင် နားလည်မှုသဘောနဲ့ အထက်က မသိအောင် သူ့ကိုအိမ်စောင့်ပေးဖို့ အကူအညီတောင်းခဲ့တာလည်း ရှိပါသေးသည်။

အခုဇာတ်လမ်းစတဲ့ အချိန်မှာ မဝိုင်းတို့ အိမ်စောင့်တဲ့ နတ်က ဖိုးသက်ကို အကူအညီတောင်းလို့ အဲဒီ အိမ်ကို စောင့်ကြပ်ပေးနေရတဲ့ ရက်ပိုင်း ဖြစ်နေပါသည်။ အဲဒီတော့လည်း အဲဒီအိမ်ထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်နေလဲ ဆိုတာ ဖိုးသက် တယောက်သာ အသိဆုံးလို့ ဆိုရင်တော့ ဘယ်လိုမှ မှားနိုင်မည် မဟုတ်ပါခြေ။ ဖိုးသက်က လူဘဝတုန်းက မမြင် မတွေ့လိုက်ရတဲ့ မိန်းခလေးတွေ ရဲ့ ပစ္စည်း တွေကို၊ အခုတော့ ကောင်းကောင်း မြင်ဖူး နေပြီမို့ သူ့ အတွက် မဆန်းတော့။ 

ဒါပေမဲ့ သူက လူပျိုဘဝနဲ့ ဘဝပြောင်း သွားခဲ့တာဆိုတော့ ဟိုဟာတော့ မလုပ်လိုက်ရ အခုဘ၀မှာ ကြတော့လည်း မြင်သာမြင်ရ မကြင်ရ ဆိုတာလို၊ ထိလို့ ကိုင်လို့ မရ၊ ဒါပေမဲ့ သူ နယ်ခြားဘက်ရောက်တုန်း ဟိုတောင်တန်းဒေသမှာ ရင်းနှီးခဲ့တဲ့ နတ်ဘော်ဒါတွေသင်ပေးလို့ လူတွေရဲ့ ဘုန်းနည်းနည်းလေး မှိန်သွားတဲ့ အချိန်၊ မိနစ်ပိုင်းလောက် အဲဒီလူရဲ့ ကိုယ်ကို ဝင်ရောက်ပြီး ကိုယ့် ကိုယ်လို ယူသုံးလို့ရတယ် ဆိုတာ သိသွားပြီး ဘယ်လိုလုပ်ရမယ် ဘယ်လိုအချိန်ကို စောင့်ရမယ်ဆိုတာ လုပ်တတ်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့ကို သင်ပေးလိုက်သူတွေက သိပ် အကြာကြီး သူများကိုယ်ထဲ မနေရလို့ မှာထားသည်။ ပြဿနာ တက်နိုင်သည်ဟုလည်း ပြောတာ ကြားဘူးသည်။

........................................................................................................................

အခုလည်း နေမင်းနဲ့ ရီရီ တို့ မြတ်ကျော်ထပ်ခိုးမှာ ဇာတ်လမ်းစကတဲက သူရောက်နေသည်။ ဘေးမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း ကြည့်နေမိသည်။ ရီရီ တချီပြီးသွားတော့ နေမင်းကသူ့ လိင်တန်ကို သွင်းဖို့ စကြိုးစားတော့ ရီရီက ပေါင်ကို စိထားလိုက်သည်။ တချီပြီးသွားပြီဆိုတော့ ရှက်စိတ်နဲ့ ကြောက်စိတ် နည်းနည်း ဝင်လာသည်။

ထို့ကြောင့် နေမင်းပစ္စည်းကြီးတရမ်းရမ်းနှင့် သူမအဖုတ်လေးထဲကို သွင်းဖို့ ကြိုးစားနေတာကို လုပ်လို့ မရအောင် ရုန်းနေမိသည်။ အနားမှာ ထိုင်နေတဲ့ ဖိုးသက် စိတ်မရှည်တော့၊ ရီရီ့ပါဝါကိုကြည့်လိုက်တော့လည်း နည်းနည်း မှိန်နေသည်၊ ဒါနဲ့ ပဲ ဖြုတ် ဆို ရီရီ ကိုယ်ထဲ ဝင်ပူးလိုက်သည်၊ ရီရီ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ချက်ခြင်း ပြန်ထွက်လိုက်သည်။

ရီရီက ဖျတ်ကနဲ သတိလစ်သလို ဖြစ်သွားပြီး နောက်သတိရတဲ့ အချိန်၊ နေမင်းက သူ့ပေါင်ကြားထဲရောက်နေလေပြီ။ ရီရီ ဘယ်လိုမှရုန်းလို့မရတော့၊  သို့သော်လည်း နေမင်းကလည်း လူပျိုအစိမ်း၊ ခိုးချင်လိုက်တာကလဲ ပြာလို့၊ လက်နှေး လိုက်တာကလည်း ချာလို့၊ ဆိုသလို ဖြစ်နေသည်။ သူ့ ညီတော်မောင်ကလိုတဲ့ နေရာကို မရောက်၊ ဟိုထိုးဒီထိုးနှင့် ရှေ့ပြေး အရည် တွေက သရည်ကျသလိုစိမ့်ကျလာလို့၊ ရီရီ ပေါင်အတွင်းသားတွေ စိုကုန်သည်၊ စိတ်မရှည်တော့သော ဖိုးသက် နေမင်းကိုယ်တဲ ဝင်လိုက်ကာ နေမင်း ညီတော်မောင်ကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရီရီ အဖုတ်ဝ လေးကိုတေ့ကာသွင်းလိုက်၏၊

“  စွိ..ဖြစ်.. ”

“ အို့..အမေ့... ”

ရီရီ့ အဖုတ် စေးကျပ်ကျပ် နွေးအိအိလေးက အရသာရှိလှသဖြင့် ဖိုးသက် သူ့ကိုယ်သူ နေမင်း ကိုယ်ထဲမှာပါလား ဆိုတာ မေ့သွားသည်၊ ဝင်သွားသည့် လိင်ချောင်း တဝက်လောက်ကို သာ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေး နေရင်း သတိရပြီး ဗြုန်းကနဲ့ အပြင်ပြန်ထွက်လိုက်ရ၏။

နေမင်းကတော့ အရှိန်ရနေလေပြီ၊ ခနလေးနှင့် အပျိုမလေး အဖုတ်ထဲ သူ့လူပျို လိင်ချောင်းကြီး တချောင်းလုံးဆုံးအောင်သွင်းနိုင်ခဲ့တော့သည်။ နေမင်းနှင့်ရီရီ တို့ ပြိုင်တူပြီးသွားကြသဖြင့်  တယောက်နှင့်တယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပွေ့ဖက်ကာ အနားယူနေကြတာကို ဖိုးသက်တယောက် ပီတိဖြင့် ကြည့်နေမိတော့သည်။

```````````````````````

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>