မယားတောသူ အပိုင်း ( ၄ )
ရေးသားသူ - Dr.Oo (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)
အခန်း (၃၀) ကိုအောင်နိုင်နှင့် မိုးမ နှစ်ယောက်ထည်း၊
မိုးမ တယောက် နောက်ပြန်ဆုတ်လာရသဖြင့် သူ့ပေါင်နှင့် ဆိုဖာ တိုက်မိတော့ နောက်ပြန်လဲ ကျတော့မလို ဖြစ်သွားသဖြင့် ဆိုဖါပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က တော့ တမျက်နှာလုံး မှာ ပါးစပ်နားရွက်ချိတ်မိတော့မလောက် ပြုံးရင်းက မိုးမ ကိုယ်လုံး နှင့် အဝတ်အစားကို အားရပါးရ ကြည့်ရှု ကာ မျက်စေ့ အစာကြွေးလိုက်လေသည်။
မိုးမ ရဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီတိုတောင့် ဝင်းမွတ်နေသော ပေါင်လုံးကြီးများ၊ အပေါ်မှ တီရှပ်ခါးတိုကြောင့် ပေါ်လာသော ဗိုက်သား လေးများ က သူမျက်လုံးတွင်းမှာ လွန်စွာ တပ်မက် စဖွယ်ဖြစ်နေရ ပြီး သူ့လီးကြီးမှာလည်း ဘောင်းဘီထဲမှာ မာဖောင်းလာရတော့သည်။ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူ့ကိုယ်သူ နတ်ပြည်ရောက်သလိုပင်ခံစားနေရလေသည်။
မိုးမ က ခေါင်းလေးကို မော့ကာ ကိုအောင်နိုင့်ကို မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်လိုက်ရင်း အသံလေး တုံရီစွာဖြင့်၊
“ မကောင်းပါဘူးရှင်၊ ရှင်ပြန်သွားပါတော့ ဦးအောင်နိုင်”
ပြောပြီးတာနျင့် မိုးမ မျက်လုံးတွေက ကိုအောင်နိုင့်ကို ရင်ဆိုင်ရန်အားမရှိတော့သလို တဖက်ကို လွဲလိုက်မိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်ကတော့ အောင်နိုင်သူ အပြုံးဖြင့် မိုးမရဲ့ ဆက်ဆီ ကိုယ်လုံးလေးကို ကြည့်ရင်းက၊
“ အချစ်ရယ်၊ အခု လို ကိုယ်တို့ နှစ်ယောက်စလုံးက လိုချင်နေကြတဲ့ အချိန်မှာ ချစ်လေးက ဘာလို့ တွန့်ဆုံ့ နေရတာတုန်းကွာ၊ မင်း လဲ လိုနေတယ် ဆိုတာ ကိုယ်သိပါတယ်ကွာ”
မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်ရင်း၊
“ ဒါပေမဲ့ ဒါမျိုးကို တော့ ကျမ မကြိုက်ပါဘူး၊ ကျမ အဲလိုမျိုးတွေ သဘောမတူပါဘူးရှင်၊ စိတ်ထဲမှာလည်း ဖီးမလာဘူး၊ ကြိုက်လဲမကြိုက်ဘူး ရှင် ပြန်ပါတော့ ဦးအောင်နိုင်”
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်းက မိုးမရဲ့ ပေါင်ပေါ်ကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးတင်လိုက်ရာ မိုးမက လက်ကို ဆွဲဖယ်ဖို့ ကျိုးစားလေသည်။
“ ဦးအောင်နိုင်၊ ကျမတို့ သူငယ်ချင်း အဆင့်နဲ့ ပဲ နေကြရအောင်လား၊ ကျမ ရှင့်ကို သူငယ်ချင်းကောင်းအနေနဲ့ ကြိုက်ပါတယ်၊ အခု အဆင့်ကနေ ရှေ့ကို ဆက်တိုးဖို့ မသင့်တော်ဘူးလို့ ကျမထင်ပါတယ်”
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို ကြည့်ကာ ရီမောရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ ဒီမှာ ချစ်လေး၊ ကို ဒီကို လာပြီး မင်းကိုလုပ်မဲ့ ဟာကို ချစ်လေး မကြိုက်ဖူးလို့ လိမ်မနေပါနဲ့ကွာ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ပြန်ကြည့်စမ်းပါအုန်း၊ ဝတ်ထားလိုက်တဲ့ အဝတ်အစားက၊ ကို လာမယ်ဆိုတာကို သိရဲ့သားနဲ့ ဒီလို ဆက်ဆီ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ထားတာမလား၊ ဘာဖြစ်လို့ ရိုးရိုး အဝတ်အစားတွေနဲ့ ပြန်မလဲလိုက်လဲ၊ ချစ်လေးရဲ့ ပေါင်လုံးတွေ ၊ ဗိုက်သားတွေ ခါးသားတွေ လက်မောင်းတွေ အကုန်လုံးက ဝင်းပြီး ယောက်ျားသားတွေ မျက်လုံးထဲမှာ ကာမစိတ်တွေ ပူလောင်လာအောင် လုပ်နိုင်တယ် ဆိုတာ မင်းသိသားပဲ၊ အဝတ်အစားကို မလဲပဲနဲ့ ဒီအတိုင်း နေနေတာ ကိုယ့် ကို ပိုပြီး စိတ်တွေ တင်းထန်လာအောင် လုပ်တာပဲ ဆိုတာ ကိုယ်လောင်းရဲတယ်၊
ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား၊ မင်းက မင်းကို ကြည့်ပြီး စိတ်တွေ ထလေစချင်တယ် ဒါပေမဲ့ ကို့ကို ကျတော့ စိတ်ထိန်းဖို့ပြောတယ်၊ မင်း ရဲ့ အထာကို ကို နည်းနည်း ရိပ်မိလာသလိုပဲ၊ ကိုယ်လုံးနဲ့ မြူဆွယ်ပြီးရင် ပါးစပ်က ဟင့်အင်း ဟင့်အင်းနဲ့ ငြင်းရင် လုပ်ခံရတဲ့သူက ပိုထန်လာမယ်၊ ချစ်လေးက နည်းနည်းလေး အကြမ်းဖက်တာမျိုးိကို ဖြစ်စေချင်လို့လား၊ မုဒိန်းဆန်ဆန် မျိုးလေးကို ပိုဖီးလာလို့လား ပြောစမ်းပါ၊ ချစ်လေး က ဟင့်အင်း ပဲ ထပ်ခါတလဲလဲ ပြောနေရင်တော့ ကိုကို က ချစ်လေး တကိုယ်လုံးကို အစိမ်းလိုက် ဝါးစားချင်စိတ်ပေါက်လာမှာနော် “
မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် အပြောကြောင့် နည်းနည်း ထိပ်လန့်သွားမိသည်။
“ အို မဟုတ်ရပါဘူးရှင်၊ ကျမ က အကြမ်းပတမ်းတေါ မကြိုက်ပါဘူး ဦးအောင်နိုင်၊ ရှင် ဘယ်လိုများ ကြံဖန်တွေးလိုက်တာလည်း ရှင့်စကားတွေက ကြောက်စရာကြီး”
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို ဆွဲဖက်လိုက်ရင်းက၊
“ ကဲပါ လာ အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင် ဟိုမှာ ကိုတို့ ပိုပြီး လှုပ်ရှားရတာ အဆင်ပြေမယ်လေ”
မိုးက က ကိုအောင်နိုင့် လက်မှ ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ဝရံတာ တံခါးဝ ဘက်ကို ထလျှောက်သွားကာ၊
“ ဟင့်အင်း ဦးအောင်နိုင် ကျမတို့ စကားပြောလို့ မပြီးသေးဘူးလေ၊ စကားကို ဆုံးအောင်နားထောင်ပါအုန်း”
ကိုအောင်နိုင် က မိုးမ ကို သူလွယ်လွယ်နှင့် လိုးဖို့က မဖြစ်နိုင်သေးတာမို့ ပရိယယ်ပြောင်းဖို့ စိတ်ကူးလိုက်ကာ မိုးမ ပြောတာကို သဘောတူ သလိုဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“ ကဲပါ ဟုတ်ပါပြီ၊ လာလာ၊ ဒီမှာထိုင်ပြီး စကားပြောရအောင်ပါ”
မိုးမ က ကိုအောင်နိုင်ထိုင်နေသော ဆိုဖာ ရှိရာသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို နို့များအပေါ်ကာထားသလို လက်ပိုက်ထားရင်း ကိုအောင်နိုင့်ဘေးမှာ ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။ မိုးမ ထိုင်လိုက်သည်နှင့် ကိုအောင်က မိုးမ ပုခုံးလေးကို အသာသိုင်းဖက် လိုက်ပြီး ခပ်ပြုံးပြုံးလေးဖြင့်၊
“ မင်းကလေ အပျိုပေါက်စ ကောင်မလေး တယောက်လို လုပ်နေလိုက်တာ ကို က အရမ်းသဘောကျတာပဲ၊ မင်းကို ကြည့်နေရတာ လိင်ကိစ္စ ဆိုတာတောင် လုံးဝမသိတဲ့ ကောင်မလေး တယောက်လိုပဲ ဟိဟိ”
မိုးမ က သူ့နူတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ကာ၊
“ ပြောစမ်းပါအုန်း၊ ကိုရင်ဦးမောင်က ရှင်ဒီရောက်နေတာကို မသိဘူး ဆိုတာကို ရှင်သေခြာလို့လား”
“ အိုသိပ်သေခြာတာပေါ့ အချစ်ရယ်၊ သူသတိတောင်ထားမိမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဘာလို့ ချစ်လေးက ထပ်မေးရတာတုန်း၊ ကို ဒီရောက်နေတယ် ဆိုတာကို သူ့ကို အသိပေးရမှာလား”
မိုးမ တွေးနေတာက ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင့်ကို လွတ်လိုက်ပြီး သူ့ကို စမ်းနေသည်ဟု ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မိုးမ က သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးက ကိုရင်ဦးမောင် နောက်ကွယ်မှာ တကယ့်ကို ဖေါက်ပြန်နေကြသလို ဖြစ်နေသည်မှာ တကယ်လားဟု သေခြာသိချင်နေမိသည်။ အခု တော့ အဲဒီအတွေးက မိုးမ စိတ်တွေကို တမျိုးကြီးဖြစ်စေကာ၊ ရိုးပလေးတုန်းက စိတ်မျိုး ပြန်ဖြစ်သွားစေခဲ့သည်။
ကိုရင်ဦးမောင်နှင့် ရိုးပလေးကစားစဉ် သူက ဦးအောင်နိုင်လို့ ပါးစပ်က ခေါ်လိုက်တိုင်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကြီး ဖြင့် ဆောင့်အလိုးခံခဲ့ရသည်မဟုတ်လား၊ အခုတော့ မိုးမ ကိုယ်တိုင်ပင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသေခြာတော့ သူတကယ်ပဲ ကိုအောင်နိုင့် အလိုးကို ခံချင်နေမိတာလား၊ သူ့ရဲ့ နောက် စိတ်တခြမ်းကတော့ ငြင်းဆန်နေသည်။ သူ့ဖာသာကို မသေခြာ၊ မဆုံးဖြတ် နိုင်ဘာလိုချင်မှန်း မသိဖြစ်နေရတော့သည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ဘာတွေ တွေးနေမလဲ ဆိုတာကို အကဲခတ်နေရင်း၊ မိုးမတယောက် ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေမှန်း သိသဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ကျူံးသွင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲက နမ်းလိုက်တော့ မိုးမ က ဘာမှ မပြော၊ သူ့လက်ဖဝါးကို မိုးမ ပေါင်ပေါ် အသာတင်လိုက်ပြန်သည်၊ မိုးမ က ဆွဲမဖယ်တော့ မိုးမ ပေါင်သားလေးမှားကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်းမှ မိုးမ ကို တိုးတိုးလေး စကားတွေ ပြောပြန်သည်။
“ ကို အဲလိုလေး ပွတ်ပေးနေတော့ရော ဘယ်လိုနေလဲ ကြိုက်လား”
မိုးမ က ပြန်မဖြေပဲ ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်တော့ ကိုအောင်နိုင်က အခွင့်အရေးကို အသုံးချပြီး မိုးမ ဆံပင်များကို လည်တိုင်လေး မှ မဖယ်လိုက်ရင်း သူ့လျှာကြီးဖြင့် မိုးမ လည်တိုင်လေးကို ငုံ့ရက်လိုက်လေသည်။ မိုးမ တယောက် ကြက်သည်းလေး များပင် ထသွားရပြီး ကိုအောင်နိုင့်လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်ထားမိလိုက်သည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ သူ့ကောက်ဝတ်ကို တင်းတင်းလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာကို သဘောကျသွားပြီး သူ့လျှာကို မိုးမ လည်တိုင်မှာ မေးရိုးတလျှောက်ရက်လာကာ မိုးမ ပါးစပ်နားသို့ သွားပြီး နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်ဖို့ ကျိုးစားလေသည်။ မိုးမ ကလည်း အနမ်းမခံ မျက်နှာကို တဖက်လှည့်လိုက်သည်။
ဥက္ကာ တယောက်က တော့ ငတ တကောင် မိုးမ အခန်းပေါ်တက်သွားသည်ကို စိတ်ထဲမှာ မရိုးမရွ ဖြစ်နေရာမှ အပေါ်သို့ တက်ချောင်းကာ အခြေအနေအကဲခတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အနားမှာ လာဆော့နေသည့် ကောင်လေး တယောက်ကို ဂိတ်ကို စောင့်ကြည့်ပေးဖို့ မှာလိုက်ပြီး ဓါတ်လှေခါးဖြင့် အပေါ်သို့ တက်လာခဲ့လေသည်။
မိုးမ တယောက် ဆက်ဆီ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ထားလျှက်ဖြင့် ယောက်ျား တယောက် နှင့် အတူ သူ့လင်မရှိခင် အခန်းထဲမှာ တွေ့ဆုံသည်ဆိုတာက သူ့ကို စပ်စုချင်စိတ်ဖြစ်ပေါ်စေလေသည်။ ဥက္ကာစိတ်ထဲ မှာတော့ သူတို့ သေခြာပေါက် လိုးနေကြမည်ဟု တွက်ထားလေသည်။ အဲဒါဆိုရင် သူလည်း မိုးမ ကို လိုးရဖို့ အခွင့်အရေးရပြီဟု တွေးနေမိသည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ နားရွက်ကို လျှာဖြင့် ရက်ပေးရင်းက တိုးတိုးလေး ပြောနေသည်။
“ ချစ်ကလည်းကွာ၊ ဟိုတခါတုန်းက တော့ အခွင့်အရေးရတာနဲ့ ရှင့် စိတ်ကြိုက်ဆို၊ အခုလိုမျိုး အခွင့်အရေး ရဖို့ ဆိုတာ ဘယ်လောက်ခက်လဲကွာ၊ ဟိုညက တော့ ချစ်လေးယောက်ျား ကြီး ရှိနေလို့ဆို၊ အခုတော့ ကို တို့ နှစ်ယောက်ထဲလေ၊ အိပ်ခန်းထဲကို သွားကြရအောင်ပါကွာ”
ဥက္ကာ တယောက် မိုးမ အခန်းဝနားရောက်တော့ တံခါးရွက်မှာ နားကပ် နားထောင်တော့ သူတို့ စကားပြောသံကို သာ ကြားရလေသည်။ ဥက္ကာ ဘာကြားသလဲဆိုတော့၊
မိုးမ : ဘာလို့ အိပ်ခန်းထဲလဲ ဦးအောင်နိုင်ရယ် ဒီ ဆိုဖာပေါ်မှာလဲ အဆင်ပြေနေတာပဲဟာကို၊
ဥက္ကာ က ဟိုက်၊ အိပ်ယာထဲ၊ ဟိုငတက အိပ်ယာထဲ သွားဖို့ပြောလို့ သူက ဒီဆိုဖာပေါ်မှာလည်း အလုပ်ဖြစ်ပါတယ်တဲ့၊ လခွီး မှပဲ ဒီငတက တကယ့်ကို လိုးဖို့လာတာပဲကိုး၊ ဒါကြောင့်မို့လဲ ဒီကောင်မ ဝတ်ထားလိုက်တာ ဆက်ဆီ ကျကျ တွေကို၊ ကောင်းကောင်းလိုးလို့ကောင်းအောင်၊ အင်း ငါ့အလှည့် ဘယ်တော့မှ ရောက်မှာလည်း မသိဘူးဟု တွေးရင်း ဆက်နားထောင်နေမိပြန်သည်။
ကိုအောင်နိုင်က မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး မိုးမ ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခလေး ချီသလို မချီလိုက်လေသည်။ မိုးမ မှာ ပါးစပ်က ငြင်းဆန်နေသောလည်း အတင်းမရုန်းတော့ပဲ ကိုအောင်နိုင် မချီရာသို့ လိုက်ပါသွားရင်း၊
“ အိုး ဦးအောင်နိုင် ရှင်ဟာလေ အတင်းဓမ္မ အရန်း ဆန်တာပဲရှင် ဒုက္ခပါပဲ”
မိုးမ က သူ့လက်သီးဆုပ်ကလေးများဖြင့် ကိုအောင်နိုင့် ပုခုံးကို ထုလေသည်။ သို့ဖြင့် ကိုအောင်နိုင်မှာ မိုးမသို့ အိပ်ခန်းအဝသို့ ရောက်လာလေသည်။ ဥက္ကာတယောက်က နားထောင်နေရင်းဖြင့် သူတို့ မိုးမ တို့ လင်မယားအိပ်ခန်းဆီသို့ သွားနေကြပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်ရသည်။ သူ့လီးကြီးမှာလည်း အရမ်းမာတင်းလာသဖြင့် လက်ဖြင့် အုပ်ကာ ပွတ်လိုက်မိသည်။ တခြားသူများ ဓါတ်လှေခါးထဲက ရုတ်တရက်ထွက်လာမလားဟုလည်း လှည့်ကြည့်လိုက်မိသေးသည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို အိပ်ယာပေါ်အသာချပေးလိုက်ပြီး သူ့ရှပ်အင်္ကျီကို စချွတ်လေသည်။ မိုးမ က သူ့အိပ်ယာပေါ်တွင် ထိုင်ရင်းက ခေါင်းကို ငုံ့ထားကာကြမ်းပြင်ကို ငုံကြည့်နေပြီး ခံစားချက်မျိုးစုံ ခံစားနေရပြီး ရုတ်တရက် အိပ်ယာပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပြီး၊
“ အိုး ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း မတော်ပါဘူး ဦးအောင်နိုင် မကောင်းပါဘူး၊ ကျမ ကို ခွင့်လွတ်ပါ”
ကိုအောင်နိုင်က အင်္ကျီ ကျွတ်နှင့် ဖြစ်နေပြီး အခန်းပြင်သို့ လှမ်းထွက်ဖို့ ကျိုးစားနေသည့် မိုးမ ကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး မွေ့ယာပေါ် ပြန်တွန်းလှဲလိုက်လေသည်။ မိုးမ က အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်လှန်လျှက် လှဲကျသွားသော်လည်း သူ့ကိုယ်ပေါ် ကိုအောင်နိုင် တက်မမိုးနိုင်အောင် ဒူး ၂ ဖက်ကို ထောင်လိုက်လေသည်။
သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင်က သူ့လက်တဖက်ဖြင် မိုးမ ကို အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖိထားရင်းက တခြားလက်တဖက်ဖြင့် သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်။ သူ့အတွင်းခံ့ကိုပါ တွန်းချလိုက်ရာ ဖြောင်းကနဲ ထွက်လာသော လီးကြီးက မိုးမ ပေါင်တွေကို ပွတ်မိတော့သည်။ နောက်တော့ မိုးမ အပေါ်တက်ခွလေရာ မိုးမ မှာ အောက်မှ အော်ဟစ်လေသည်။
“ နိုး နိုး တော်တော့ မလုပ်နဲ့ ဆို၊ ကျမ အဆင်သင့် မဖြစ်သေးဘူး၊ ဦးအောင်နိုင်၊ ကျမ စိတ်ပါရင် ရှင့်ကို ပြောပါ့မယ်၊ အခုတော့ မဟုတ်သေးဘူး”
သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင်က မစောင့်နိုင်တော့ပါ၊ မိုးမ ဂျင်းဘောင်းဘီတိုကို ရအောင် အတင်း ဆွဲချွတ်နေလေသည်။ မိုးမ က သူ့ကိုယ်ကို လှိမ့်ချလိုက်ပြီး ကိုအောင်နိုင် မိုးမ မျက်နှာကိုလည်း နမ်းရှုံ့ဖို့ ကျိုးစားရာ မိုးမက လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် သူ့မျက်နှာကို ကာထားလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် မိုးမ ဂျင်းဘောင်းဘီလေးမှာ အောက်အနည်းငယ်လျှောကျသွားပြီး မိုးမ ဖင်လုံးကလေး ပေါ်လာလေရာ ကိုအောင်နိုင်က သူ့လီးကြီးကို မိုးမ ဖင်လုံးကြီးနှစ်ခုကြားထည့်ကာ ပွတ်လေတော့သည်။
မိုးမ၏ အိတင်းနေသော ဖင်လုံးကြီးများ အထိအတွေ့ကြောင့် ကိုအောင်နိုင်မှာ လရည်များ ပန်းထွက်ချင်သလိုတောင် ဖြစ်သွားရသည်၊ ထို့ကြောင့် သူ့လီးကြီးကို လက်ဖြင့် အတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး မိုးမ ပါးစပ်နားကို အမြန်သွားကာ တောင်းပန်သော လေသံလေးဖြင့်၊
“ ပါးစပ်ဖွင့်ပေးစမ်းပါ ချစ်လေး၊ ကိုကို ပြီးချင်နေလို့ အနည်းဆုံး တော့ ပါးစပ်လေးနဲ့ စုပ်ပေးလိုက်ပါလားကွာ”
ဟုပြောရှာသည်။ သူ့လရေများ ရုတ်မရက် မထွက်သွားရအောင် ထိန်းထားရသဖြင့် အသက်ရှုလည်း မြန်ကာမောပန်းသလို ဖြစ်နေရလေသည်။ မိုးမ မှာ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို နို့ကြီးများအပေါ်ကာထားရင်းက ကိုအောင်နိုင့် မျက်နှာ အနေအထားကို အံ့သြသလို ကြည့်နေမိလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က သူ့လီးထိပ်ကြီးဖြင့် မိုးမ ပါးပြင် နူတ်ခမ်းတို့ကို ပွတ်ပေးနေလေသည်။ မိုးမက ကိုအောင်နိုင့် မျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ကိုအောင်နိုင့် မျက်နှာမှာ အခု အချိန်တွင် နပူနဆာ တောင်းတတ်သည့် သူတောင်းစားတယောက်နှင့် တူနေလေသည်။
မိုးမ က သူ့ပါးစပ်ကို တင်းတင်းစေ့ထားတော မထိန်းနိုင်တော့သော ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူ့သုတ်ရည်များကို မိုးမ မျက်နှာ နှင့် လည်တိုင် တို့အပေါ်ကို ပန်းထုတ်ချလိုက်လေတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင့် သုတ်ရည် ပူပူနွေးနွေးတွေ ပန်းထွက်လာတော့ မိုးမ သူ့မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားလိုက်မိလေသည် ကပ်စေးစေး အရည်များက သူ့မျက်နှာနှင့် လည်ပင်းများပေါ်သို့ စွတ်စို ကျရောက်လာလေသည်။
မိုးမ သူ့မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုအောင်နိုင့် လီးကြီးက သူ့ပါးစပ်နားမှာ ပဲ ရှိနေသေးတုန်းဖြစ်ပြီး ကိုအောင်နိုင်က သူ့ကို စုပ်ပေးဖို့ တောင်းပန်လျှက်ရှိနေသေးသည်။ မိုးမက၊
“ ဆောရီး ဦးအောင်နိုင်၊ ရှင်က ရှင့်ဘာသာ အချိန်တွေ ဖြုံးပြစ်နေတာပဲ၊ ကျမ လိုတဲ့ အချိန်ပြောမယ်လို့ ပြောထားသားပဲ”
သို့ပေမဲ့ ကိုအောင်နိုင်က တော့ အဲလောက် လုပ်လိုက်ရတာကို ပင် ကျေနပ်မိပါသည်။
“ အင်း အဲလောက်လုပ်ရတာတောင်မှ ကို ကျေနပ်ပါတယ် ချစ်လေးရေ၊ ချစ်လေး ရဲ့ ဖင်လုံးလေးတွေက အရမ်းလှတာပဲ၊ ကိုကို ချစ်လေး ဖင်လုံးလုံးလေးကို တုံးလုံးလေး နဲ့ လုပ်လိုက်ရရင် အရမ်းကောင်းမှာပဲ လို့ ၊ ဒါပေမဲ့ ရပါတယ်၊ လိုချင်သလောက် မလုပ်ရပေမဲ့ ခုလောက်နဲ့လည်း ကိုကို ကျေနပ်ပါတယ်၊ ကိုကို က ချစ်လေးကို လုပ်ချင်နေတာ အရမ်းကို ကြာပြီး အောင့်ထားရလို့ မထိန်းနိုင်ပဲ ဖြစ်သွားရတာပါ”
မိုးမ က နောက်ဆုံးတော့ ပြုံးလာပြီး သူ့မျက်နှာရှေ့မှာ ပျော့သွားပြီ ဖြစ်သော လီးကြီးကို ကြည့်လိုက်ရင်း၊ သွားဆေးလိုက်တော့ ပြီးရင် သွားတော့ အချိန်သိပ်မဆွဲနေနဲ့တော့ဟု ပြောလိုက်လေသည်။
~~~~~~~~~~~~~~
အခန်း (၃၁) ကိုအောင်နိုင်ပြန်သွား၊ ဥက္ကာ သိရှိသွား။
ကိုအောင်နိုင်ကတော့ ဘယ်လိုမှ ပြန်ချင်အုံးမယ် မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ပြောစရာလိုမယ်မထင်ပါ။ သို့သော်လည်း မိုးမ က အတင်း ပြန်လွှတ်နေသဖြင့် သူအတွက် ရွေးစရာလမ်းမရှိခြေ။ သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို အတင်း ဖက်ကာ နမ်းရှုံ့ ရင်း မျက်နှာလည်ပင်းတို့ကိုလည်း ရက်သဖြင့် မိုးမ အိပ်ယာခင်းတွေရော အင်္ဂျီဆံပင် အကုန် ပွရှုတ်ကုန်ရသည်။
မိုးမ တယောက် ကိုအောင်နိုင် ကလူမျိုပေါက်ကလေး တယောက်လို အိပ်ယာပေါ်မှာ သူ့ကို လုံးထွေး ဖက်ပွတ်နေတာကို သဘောကျပြီး တခစ်ခစ် ရီမောနေမိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်ကလည်း မိုးမ ကို သူ့အထိအတွေ့တွေနှင့် မစိမ်းတော့အောင်၊ သူနှင့်လည်း ပိုပြီး ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်လာအောင် အကြံဖြင့် လုပ်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူ့အကြံ အောင်မြင်သည်ဟုပဲ ဆိုရမည်၊ မိုးမ သူ့ကို ပြန်လည် စကားပြောနေသည်မှာ သူနှင့် အရမ်းရင်းနှီး နေသည့် လူတယောက် အနေဖြင့် ပြန်လည်ဆက်ဆံ ပြောဆိုနေသည့်အတွက်ကြောင့်လည်း ဖြစ်လေသည်။
သူတို့ တယောက်နှင့် တယောက်ပင် အိပ်ယာပေါ်တွင် ပြောင်လှောင်ကျီစယ် နေကြသေးသည်။ ကိုအောင်နိုင်တယောက် မိုးမ နှင့် အိပ်ယာပေါ်တွင် နှစ်နာရီလောက်ကြာအောင်၊ စကားပြောလိုက် ဖက်နမ်းလိုက်၊ ဟိုပွတ်ဒီပွတ်လုပ်လိုက်လုပ်ပြီးမှ သာ မိုးမ တို့ အခန်းမှ ထွက်ကာ ပြန်သွားတော့သည်။
ဥက္ကာတယောက် မိုးမ အခန်းအပြင်ဘက်မှ တံခါးကို နားကပ်ထောင်ရင်း ဖြင့် မိုးမ တို့ ပြောဆို နောက်ပြောင်ကျီစယ် နေသည်များကို အကုန်ကြားနေရလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုအောင်တယောက် မိုးမ ကို လိုးဖို့ လာခြင်းဖြစ်ကြောင်းနှင့် လိုးလဲ လိုးသွားသည်ဟု သူတထစ်ချ မှတ်ယူလိုက်လေသည်။
ဥက္ကာ က ကိုအောင်နိုင်မိုးမ ကို ပြန်တော့မည်ဟု နုတ်ဆက်ရင်း မိုးမ တို့ ဧည့်ခန်းထဲတွင် နမ်းရှုံ့နေသည့် အသံများကို ပင် အပြင်မှ သေသေခြာခြာ ကြားလိုက်ရလေသည်။ တကယ်ကလည်း ဧည့်ခန်းထဲတွင် ကိုအောင်နိုင်က မတ်တတ်ရပ်လျှက် မိုးမကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ဖက်ထားရင်း နမ်းရှုံ့နေလေသည်။ မိုးမ ကလည်း ကိုအောင်နိုင့်ကို ချစ်သူတယောက်လို ပြန်လည်တွယ်ဖက်ထားရင်းက ပြုံးရွှင်ကာ ကိုအောင်နိုင့်အနမ်း များကို ပြန်လည် တုန့်ပြန်နေလေသည်။
သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ ချစ်သူနှစ်ဦး ခွဲခွာကာနီး မခွဲနိုင် မခွာရက် အနမ်းမိုး ရွာနေကြသည်နှင့်ပင်တူနေလေသည်။ ကိုအောင်နီုင်က မိုမ နို့များကို ပေါက်စီ ဂျှုံနယ်သလို ပင် နောက်သလို စသလိုဖြင့် ဆုပ်နှယ်လိုက်သေးသည်။ နောက်တော့ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ နားနားသို့ ကပ်ပြောလိုက်ရာ ဥက္ကာတယောက် အပြင်မှ မကြားလိုက်ရပေ။
“ ကိုက ချစ်လေး ရဲ့ ဟိုဟာလေးထဲကို ကိုကို ဟာကြီး အဆုံးထိထည့်မြုပ်စိမ်ထားလိုက်ချင်တာကွာ၊ “
မိုးမက ကိုအောင်နိုင့် ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် ထုကာ၊
“ ကျမ ရှင့်ကို ပြောထားသားပဲ ကျမ ဘက်က အဆင်သင့်ဖြစ်ရင် ပြောမယ်လို့လေ။ အခုတော့ ရှင် ရသလောက်နဲ့ပဲ ကျေနပ်လိုက်တော့၊ စိတ်ရှည်ရှည်ထားပြီးသာ စောင့်ပေတော့၊ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ကျမ ပြောနေတာမှ မဟုတ်တာ၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်တော့ လဲ ဆိုတာတော့ ကျမ ကိုယ်တိုင်တောင် မသိဘူး”
တံခါးဆီကို လျှောက်သွားရင်းဖြင့် ကိုအောင်နိုင်က၊
“ ကိုယ်မင်းကို မကြာမကြာ ခေါ်မယ်နော် ကိုယ့်မှာ မင်းဖုံးနံပါတ် ရှိနေပြီ”
“ အို ကိုအောင်နိုင် အိမ်မှာ ရှိတဲ့ အချိန်တွေတော့ မခေါ်နဲ့နော်၊ မက်ဆေ့လည်း မပို့နဲ့၊ အင်း မနက်ဖြန်ညနေ ကျမတို့ ကိုရင်ဦးမောင် အဖေအိမ် သွားကြမလို့ တနင်္ဂနွေညမှ ပြန်ရောက်မယ်၊ ဒီကြားထဲမှာ မခေါ်နဲ့နော်၊ ကျမ ယောက္ခထီးတွေ ခဲအိုတွေ၊ ယောင်းမ တွေ အနားမှာ ရှိနေကြမှာ”
ဥက္ကာ က တံခါးနားသို့ လျှောက်လာကြသံကြားသဖြင့် ဓါတ်လှေခါးဆီ အမြန်ပြေားဝင်လိုက်ကာ၊ သူ့လုံခြုံရေး တဲကလေး ဆီသို့ ပြေးလေတော့သည်။
ကိုအောင်နိုင် ဂိတ်ပေါက်မှ ထွက်သွားမည်ကို မြင်ရအောင် မိုးမ က ဝရံတာမှ ထွက်ကြည့်နေလေသည်။ ဥက္ကာက မိုးမ ကို ဝရံတာမှာ ဂျင်းရှော့ပင်နှင့် အပေါ်က ဆက်ဆီ အဝတ်အစားနှင့် တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ငေးမော့ကြည့်ရင်းက လက်ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်သည်။ မိုးမ ကလည်း ဥက္ကာကို လက်ပြန်ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်သဖြင့် ဥက္ကာက မိုးမ ဆဲလ်ဖုံးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ မိုးမ က ဖုံးကိုင်လိုက်ပြီး ဘာလဲ ဟု မေးလိုက်သည်။
“ မမ ရဲ့ ဧည့်သည် ပြန်သွားပြီနော်”
“ ဟုတ်တယ် အခုလောက်ဆိုရင် အောက်ထပ်တောင်ရောက်နေပြီထင်တယ်”
“ မမကြီး တော်တော်ပျော်လိုက်ရရဲ့လား”
“ မင်း က ဘာအထာနဲ့ ပြောနေတာလဲ၊ တော်တော်ပျော်လိုက်ရရဲ့လားဆိုတာ၊ မင်း အပြောအဆို ဆင်ခြင်အုန်း”
“ ဟုတ်ပါပြီ ကျနော်မေးချင်တာက ဧည်သည် က ပျော်သွားရဲ့လားလို့ မေးတာပါ”
“ တော်စမ်းပါ။ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်မပြောနဲ့ သူက ငါ့အမျိုး “
“ အော် အမျိုးလား၊ ဒါဆိုရင်တော့ တော်တော်ကံကောင်းတဲ့ အမျိုးလို့ပဲ ဆိုရမှာပဲ”
“ မင်းဘာဆိုလိုချင်တာလဲ ဥက္ကာ”
“ ဟုတ် ကျနော် နောက်တော့ ပြောပြပါ့မယ်၊ ကျနော်ထင်တာတော့ ကျနော်လည်း မမ ရဲ့ အမျိုး ဖြစ်လာတော့မယ်ထင်တာပဲ၊ အဲဒါမှ ကျနော်လည်း ပျော်ရွှင်မှုတွေ ရအောင် မမကြီးနဲ့ လာတွေ့ရအုံးမျာပဲ၊ ဒီနေ့လာတဲ့ တယောက်လိုပေါ့”
ဥက္ကာက ပြောပြီးပြီးချင်း ဖုံကို ပိတ်လိုက်သည်။ မိုးမ တယောက် ဥက္ကာ၊ သူနှင့် ကိုအောင်နိုင်ကြားက အဖြစ်အပျက်ကို များ ရိပ်မိသွားသလား သံသယဖြစ်လာရသည်။ မိုးမ နည်းနည်းတော့ စိတ်ပူသွားမိသည်။ကိုအောင်နိုင်က ကားလေးကို မောင်းထွက်လာပြီး ဂိတ်ဝနားအရောက်တွင် ဝရံတာထွက်ရပ်နေသော မိုးမ သူ့ကို လက်ဝှေ့ယမ်းပြနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် လက်ပြန်ယမ်းပြလိုက်ပြီး ပါးစပ်ကိုကပ်ကာ ဖလိုင်းကစ် ပါပေးလိုက်လေသည်။ ဒါကို စောင့်ကြည့်နေသော ဥက္ကာက အစအဆုံမြင်လိုက်လေသည်။မိုးမ က ကိုအောင်နိုင်ရော ဥက္ကာရော သူ့ကို ကြည့်နေကြသည်ကို မြင်နေရလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က တဟဲဟဲ ရီမောပြီး ကားလေးကို မောင်းထွက်သွားတော့၊ ကျန်နေသော ဥက္ကာကလည်း မိုးမ ကို ဖလိုင်းကစ် လှမ်းပေးလိုက်လေသည်။ မိုးမ က ရီရီမောမောနှင့် သူ့လက်ညိုးကလေးဖြင့် ဥက္ကာကို ထိုးကာ သေမယ်နော် ဟူသော ပုံစံမျိုးဖြင့် ကျိမ်းမောင်းလိုက်လေသည်။ နောက်တော့ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့သည်။
ဥက္ကာတယောက် အိမ်သာထဲ သွားရင်း သူကြားခဲ့သည့် မိုးမ နှင့် ကိုအောင်နိုင့်အသံတွေ ကို ပေါင်းစပ် ပြန်တွေးရင်း ဂွေလှိမ့်နေလေသည်။ သူ့စိတ်ကူးပုံရိပ်ထဲမှာတော့ သူက မိုးမ ကို အင်္ကျီလှန်ချွတ်တင် မိုးမ ပေါင်လုံးတွေကို နမ်းရှုံ့ရင်းက မိုးမ ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်၊ မိုးမ အတွင်းခံ အဖြုလေးကို ရက်ပေး။
မိုးမ နို့ကြီးတွေကို တအားဆုပ်နှယ် ပြီးတော့ အနီမှတ်ကျန်ခဲ့အောင် စုပ် လေသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှ တွေးပြီးဂွေလှိမ့် နေသည်မှာ တကယ်လက်တွေ့ မိုးမ ကိုလုပ်နေရသလိုပင် ခံစာားနေရလေသည်။ ထို အခါကတော့ ဥက္ကာတယောက် မိုးမ ကို မှန်းပြီး ပထမဆုံးအကြိမ် ဂွင်းထုမိခြင်းဖြစ်ပါတော့သည်။
ကိုရင်ဦးမောင် ညနေဘက် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အစအစ အရာရာက ပုံမှန်အတိုင်း ဖြစ်နေပါသည်။ ကိုအောင်နိုင် လာသွားသည် ဆိုသည်မှာ အငွေ့အသက်ပင် မသိမမြင်နိုင်ရပေ။ မိုမ လည်း ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစားအသစ်၊ လုံလုံခြုံခြုံ အင်္ကျီ၊ ထမိန်နှင့် ဖြစ်နေလေပြီ။ သို့ပေမဲ့ ကိုရင်ဦးမောင်ကို မူမူနွဲ့နွဲ့ ဖြင့် ဆက်ဆံ ပြန်လေသည်။
ညဘက် အိပ်ယာထဲတွင် ကာမ ဆက်ဆံကြသောအခါ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို သူ့ယောက္ခထီးကြီး အဖြစ်ရိုးပလေး ဆက်ကစားဖို့ ပြောလေသည်။ လိုးနေရင်းတန်းလန်းကလည်း မနက်ဖြန် သူတို့ အိမ်ကို သွားလည်ကြချိန်တွင် ဆက်ဆီ အဝတ်အစားများ ဝတ်ပြီး သူ့ယောက္ခထီးကြီးနှင့် ခဲအိုတို့အား မြူဆွယ် ရန် ပြောလေသည်။ မိုးမ က လက်မခံချင်ပေ၊ သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦး မောင် စိတ်ချမ်းသာစေရန်၊ သိပ်မသေခြာ မဲ့ သူကျိုုးစား ကြည့်မည်ဟု ပြောလိုက်လေသည်။
သောကြာနေ့ ညနေရောက်တော့ သူတို့ ကိုရင်ဦးမောင် ရွာသို့ ထွက်ခွာလာခဲ့ကြလေသည်။ မိုးမ တယောက် အလွန်လှပသော ချိတ်ထမိန်ကလေးနှင့် ဘလောက်စ်အင်္ကျီ ကျပ်ကျပ်ကလေး ဝတ်ထားရာ သူ့ ကိုယ်လုံး အမို့အဖောင်းတို့မှာ တစ်တစ်ရစ်ရစ် နှင့် အလွန်လှနေလေသည်။ ဘယ်ယောက်ျားလေးမဆို တွေ့တာနျင့် အိပ်ယာပေါ်ဆွဲခေါ်သွားချင်စိတ်ပေါက်လောက်အောင်လည်း ဆွဲဆောင်မှုရှိနေပေသည်။ အဝတ်အစားအပြင်၊ မိုးမ ၏ အပြုံး၊ အကြည့်၊ မျက်လုံး၊ တို့နှင့် သာယာလှသော အသံကလေးကလည်း သူ့ ဆွဲဆောင်မှုကို အားဖြည့် ပေးထားသလို ရှိနေတော့သည်။
တနာရီခွဲခန့် ကားမောင်းပြီးတော့မှ ကိုရင်ဦးမောင် အဖေအိမ်သို့ ရောက်ကြရလေသည်။ သူတို့ကို အိမ်သူအိမ်သားများက အားတက်သရောဝမ်းပန်းတသာ ဖြင့် ကြိုဆိုနေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။
~~~~~~~~~~~
အခန်း ( ၃၂) ကိုရင်ဦးမောင်တို့ အဖေအိမ်သို့ ရောက်ရှိခြင်း၊
ဇာနည်မောင် နှင့် လဲ့လဲ့နွယ်တို့ မှာ အိမ်ရှေ့မှာ ထွက်ကြိုဆိုနေကြလေသည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က မိုးမကို အိမ်နား နီးလာလျှင် တက်စ်မက်ဆေ့ ပေးဖို့ မှာထားသဖြင့် ရောက်တော့မည်ဆိုတာ သူကသိနေပြီး ဖြစ်လေသည်။ မိုးမ ယောက္ခထီး ကြီးနဲ့ သူရမောင် တို့မှာ အိမ်ရှေ့ တံစက်မြိတ်အောက် လမ်းမကို မြင်နိုင်သော နေရာတွင် ရပ်နေကြလေသည်။ အိမ်နောက်ဖက်ခြံထဲမှာတော့ လူတချို့က မနက်ဖြန်အလှုအတွက်ချက်ပြုတ်နေကြ သည်။
ကိုရင်ဦးမောင် ကား သူတို့ ခြံဝန်းထဲ ထိုးဝင်လာသည်နှင့် လဲ့လဲ့နွယ် က ခုန်ပေါက်ရင်းက သူတို့ နာမည်တွေကို အော်ဟစ်ကာ နူတ်ဆက်နေလေသည်။ မိုးမ က လည်း ထိုသို့ ဝမ်းပန်းတသာ ကြိုဆို ခံရသည်ကို အလွန်ပင် ပျော်ရွှင်နေမိလေသည်။ မိုးမ အတွက် ထိုအိမ်မှာ သူ၏ တကယ့်အိမ်လို ခံစားခဲ့ရသဖြင့် လွမ်းစိတ်ကလေးပေါ်လာရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့ကားကို ကားဂိုဒေါင်ဘေးမှာ ထိုးရပ်လိုက်သည်။ မိုးမ က ကားထဲမှ ထွက်လာသည်နှင့် လဲ့လဲ့နွယ် က အတင်း ပြေးဖက်ကာ မိုးမ ပါးပြင်တို့ကို တရှုတ်ရှုတ်နမ်းရင်း၊
“ အိုး မမ အရမ်းလှလာတာပဲ၊ ရုပ်ရှင်မင်းသမီးကျနေတာပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင်လှလာရတာလဲ မမမိုး၊ ကျမ လဲ အဲလို လှလာအောင် မြို့မှာ သွားနေမှထင်တယ်၊ ဟဲ့ ဇာနည် ကြည့်စမ်း မမမိုး မလှဘူးလား”
ကိုရင်ဦးမောင် အဖေ က မိုးမ နှင့် လဲ့လဲ့နွယ်တို့ကို ကြည့်ကာ ပြုံးရင်းက ၊
“ ဟဲ့ လဲ့လဲ့ နင် အဲမှာပဲ စကားပြောနေမှာလား အိမ်ထဲကို ခေါ်လာအုံးမှာလား”
ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကိုရင်ဦးမောင်က ကားထဲက ထွက်လာရာ လဲ့လဲ့နွယ်က သူ့ဆီကို ပြေးကာ ဖက်လိုက်ရင်း၊
“ အကိုလတ် ဘယ်မှာ လဲသမီးတွက် လက်ဆောင်တွေ၊ ဘယ်သေတ္တာထဲမှာလဲ ပြော၊ သမီး လေးတဲ့ဟာသယ်မယ် အဲဒီထဲမှာ မလား၊ ပြပြ ဘယ်ဟာလဲ၊ မြန်မြန်ဖွင့်ပြီး မြန်မြန်ယူရအောင် ခစ်ခစ်”
ကိုရင်ဦးမောင်က ရီမောလိုက်ရင်း သေတ္တာတခုကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်ရာ လဲ့လဲ့နွယ်က အမြန်ပြေးကောက်ကာ မလိုက်လေသည်။ ဇာနည်မောင်က ကျန်သော တလုံးကို ကောက်ကာ မပြီး သယ်ယူသွားကြတော့သည်။
သူတို့ ကားမောင်းလာကြစဉ်မှာ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမကို မှာထားသည်မှာ၊ အိမ်သို့ရောက်၍ သူ့အဖေကို ဖက်ပြီး နူတ်ဆက်ဖို့၊ သူကတော့ ခတ်လှမ်းလှမ်းမှ သူ့မျက်နှာအမူအယာကို အကဲခတ်နေမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ နောက် သူရ နှင့် ဇာနည်ကိုပါ ဖက်ပြီးနူတ်ဆက်ဖို့ မှာထားလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုရင်ဦးမောင်က တမင် ခပ်ဖြည်းဖြည်းလုပ်ကာ မိုးမ နောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ သာ အိမ်ဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။
မိုးမ က အိမ်တံစက်မြိတ်ဆီသို့ လျှောက်လာရင်းက ကိုရင်ဦးမောင်ကို လှည့်လှည့်ကြည့်နေရာ၊ ကိုရင်ဦးမောင်က သွားနှင့်ဟုသာ လက်ဟန်ခြေဟုန်ဖြင့် ပြလိုက်သည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ရင်ဘတ်တော်တော်ဟိုက်သည့် ဘလောက်စ်အင်္ကျီ ကိုလည်း ဝတ်ခိုင်းထားပြီး ရင်သားမြှောင်းကိုလည်း တတ်နိုင်သမျှ သူတို့ မြင်အောင်ပြဖို့ လည်း မှာထားသေးသည်။ သူကတော့ သူအဖေ မျက်လုံး တို့ အမူအယာတို့ ကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ အကဲခပ်မည်ဟု ပြောလေသည်။
မိုးမ ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ချမ်းသာရင်ပြီးရော အဲဒါမှ လည်း သူတို့ ရိုးပလေးမှာ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် စိတ်ကျေနပ်မှု ကောင်းကောင်းရမည် ဆိုတော့ လုပ်ပေးမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ခဲ့လေသည်။ မိုမ က သူ့ယောက်ျား လိုအင်ဆန္ဒကို ဖြည့်ပေးဖို့ အသင့်ဖြစ်နေလေပြီ။
မိုးမ သူ့ယောက္ခထီးနားရောက်တော့ လဲ့လဲ့နွယ်နှင့် ဇာနီတို့က အထုပ်အပိုးတွေ သယ်ပြီး အိမ်ထဲသို့ ဝင်သွားပြီ ဖြစ်လေသည်။ သူရမောင်ကလည်း သူတို့ နောက်ကို စပ်စုဖို့ လိုက်သွားလေသဖြင့် မိုးမ နှင့် သူ့ယောက္ခထီးကြီးသာ အိမ်အပြင်မှာ ကျန်ခဲ့လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က အနောက်ဖက်ခပ်လှမ်းလှမ်း ကားဂိုဒေါင်ဘက်မှ အိမ်ဆီ သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာနေသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေကတော့ သူ့မိန်းမ လှုပ်ရှားမှုတွေကို မျက်ခြေမပြတ် စောင့်ကြည့်နေလေသည်။
မိုးမ က သူ့ယောက္ခထီးရှေ့တွင် ဒူးထောက်ကာ လက်အုပ်ချီ ကာ နူတ်ဆက်လိုက်သည်။ သူ့အဖေ က မိုးမ လည်ဟိုက်မှ ရင်သားမြောင်းကို အပေါ်မှ အားရပါးရ စူးစိုက်ကြည့်လိုက်သည်ကို ကိုရင်ဦးမောင် သေခြာတွေ့လိုက်ရလေသည်။ သူ့အဖေက မိုးမ ကိုပုခုံုးလေးကိုင်၍ ထရပ်စေသည့်အချိန်အထိ သူ့မျက်လုံးတွေက မိုးမ ရင်သား တွေဆီမှ မခွာနိုင်ပဲ ရှိနေရာမှ ကိုရင်ဦးမောင်ဘက်ကို တချက် အမြန်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က ကမန်းကတမ်း တခြားဖက်ကို ငေးရင်း မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်လျှောက်လာခဲ့သည်။ မိုးမ က ရိုးရိုးသားသား ဘာမှ ကို နားမလည်ရှာသော ချွေးမ လေး အသွင်ဖြင့် သူ့ယောက္ခထီးကြီး ဘာကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည်ကိုပင် မသိချင်ယောင်တောင်ကာ သူ့ယောက္ခထီးကြီးကို လှမ်းဖက်လိုက်လေသည်။ မိုးမ တယောက် ကိုရင်ဦးမောင် ရှိရာကို လှည့်ကြည့်ချင်သော်လည်း မကြည့်ရဲခြေ။
ဦးဖိုးမောင် ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင် သူတို့ဖက်ကို ကြည့်နေတာ မတွေ့သည်နှင့် ချွေးမ ချောလေးကို တင်းတင်းကြီး ပြန်ဖက်ကာ နူတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ မိုးမ က သူ့လက်များကို ဦးဖိုးမောင် ဂျိုင်းအောက်မှ လျိုကာ သိုင်းဖက်လိုက်သလို ဦးဖိုးမောင်ကလည်း မိုးမ ကျောပြင်လေးများကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ဖိပြီး တင်းတင်းဆွဲ ဖက်လိုက်သဖြင့် မိုးမ ရင်သား အစုံမှာ ဦးဖိုးမောင် ရင်ဘတ်တွင် အိကနဲ ပြားနေအောင်ကို ဖိမိတော့သည်။ မိုးမ ရဲ့ ရင်ခုံသံတွေလည်း မြန်လာခဲ့ရသည်။
အရင်က သူ့ယောက္ခထီးကို ခနခန ဖက်ကာ နူတ်ဆက်ဖူးသော်လည်း တခါမှ အဲလိုမျိုး စိတ်ကူး ခံစားချက် မရှိခဲ့ဘူးခြေ။ ယခုကတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က စီစဉ်ကာ ပြောထားခဲ့ခြင်းက တကြောင်း၊ ညတိုင်းလိုလို ကိုရင်ဦးမောင်က ရိုးပလေး ဂိမ်းကစားကာ သူ့အဖေ အဖြစ် မိုးမ ကို လိုး နေခဲ့ခြင်းက တကြောင်းကြောင့် အရင်ကနှင့် မတူတော့ပဲ ခံစားမှုတွေ ပြောင်းနေခဲ့ရခြင်းဖြစ်လေသည်။
သူတို့ နှစ်ယောက် ဖက်ကာ နူတ်ဆက်လိုက်ကြပြီးမှ အိမ်ထဲသို့ တွဲကာ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ မိုးမ ကယောက္ခထီးကြီး ခါးကို ဖက်၊ ယောက္ခထီးကြီးကလည်း မိုးမ ခါးလေးကို ဖက်ကာ ဝင်ခဲ့ကြရင်း၊ ဦးဖိုးမောင်က ကိုရင်ဦးမောင်ဘက်ကို လှမ်း ကြည့်လိုက်ရင်း၊
“ ဟေ့ကောင် လာလေကွာ မင်းက လည်း ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် နှေးကွေးနေရတာလဲ၊ ကားမောင်းလာရလို့ ပင်ပန်းနေတာလား၊ လာလာ အထဲကို “
ဟုပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမနှင့် သူ့ယောက္ခထီးကြီးကတော့ တယောက်ခါးတယောက်ဖက်၍ စုံတွဲတတွဲ သူတို့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည့်ပုံ ပမာ အိမ်ထဲ ဝင်သွားကြလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အစအဆုံးကြည့်ရင်းက သူ့စိတ်ထဲ မေးခွန်းပေါင်း သောင်းခြောက်ထောင် မေးနေမိတော့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်ကြည့်ရတာ၊ တယောက်နဲ့ တယောက် အရမ်းချစ်ကြတဲ့ စုံတွဲ တတွဲ ခွဲခွာနေရတာ ကြာပြီးတော့ ပြန်တွေ့လိုက်ရသလိုပဲ၊ သူတို့ အနားပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံးကို မေ့လျှော့သွားကြသလိုပဲ၊ အဖေ ကလည်း မိုးမ ရင်သား မြောင်းကို သေသေခြာခြာလည်းကြည့်တယ်၊ ဖက်လိုက်တာလဲ တော်ရုံမဟုတ်ဘူး၊
တကိုယ်လုံးကို သူ့ကိုယ်လုံးနဲ့ ထိကပ်နေတာပဲ၊ မိုးမ ကိုယ်တိုင်က လည်း အဖေ့ကို တွယ်ကပ်နေတာပဲ၊ သူတို့ ဟိုးအရင် ငါဒီအိမ်မှာ နေခဲ့တုန်းကတည်းက အဲလို ဖက်ကြတာလား၊ ဒါမှ မဟုတ် သူတို့ နှစ်ယောက်မတွေ့တာ ကြာသွားလို့အခုမှ သာ အဲလို ဖြစ်ကြတာလား၊ သူ့ဖာသာ ယောကခထီးနဲ့ ချွေးမ ရိုးရိုးသားသား တွေ့ကြနူတ်ဆက်ကြတာကို ငါ့စိတ်ကိုက ဖေါက်ပြန်နေလို့ တမျိုးမြင်နေတာပဲလား၊ အမှန်ကို ဘယ်လို သိနိုင်မလဲ။ နောက်သုံးရက် ငါတို့ ဒီအိမ်မှာ နေကြတုန်း ဘာတွေ ဖြစ်ကြမှာလဲ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အခန်း ( ၃၃)
မိုးမ နှင့် ကိုရင်ဦးမောင် တို့ ရွာပြန်ရောက်ကြပြီး ယောက္ခထီးကြီး တို့ မိသားစု နှင့် အတူတူမိုးမ အိမ်ထဲရောက်တော့ အကိုအကြီးဆုံး လူပျိုကြီး သူရမောင်နှင့် တွေ့ ရပြီး ဖက်ကာ နူတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း အိမ်ထဲသို့ ရောက်လာပြီ ဖြစ်ရာ၊ မိုးမ က ဇာနည်မောင်နှင့် ဖက်နေတုန်းတန်းလန်း တွေ့လိုက်ရလေသည်။
ထိုအချိန်မှာ ဇာနည်မောင်နှင့် လဲ့လဲ့နွယ်မှာ ကိုရင်ဦးမောင်တို့ သေတ္တာများကို ဖွင့်လျှက် သူတို့ အတွက် လက်ဆောင်များကို ရှာဖွေနေလေရာ သူတို့ နှစ်ယောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပွေ့ဖက်နူတ်ဆက်နေသည်ကို မမြင်လိုက်ရ၊ မိုးမ ကသာ ကိုရင်ဦးမောင် လှမ်းကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ရှက်သွေး နည်းနည်းဖြန်းသွားသည်။
သူရမောင် လက်ဖဝါးတွေက မိုမ ကျောပြင်ကို ပွတ်သတ်ပေးလိုက်ပြီးမှ သူ့အဖေနှင့် ကိုရင်ဦးမောင်တို့ အိမ်ထဲ ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် မိုးမ ကို ဖက်ထားရာမှ ပြန်လွှတ်လိုက်လေသည်။ ပြီးမှ လူအများ ကြားအောင် အသံကျယ်ကျယ် ဖြင့် မေးလိုက်သည်။
“ နင် က လွန်ခဲ့တဲ့ တနှစ်လောက်ကထက် ပိုလှ ပိုချောလာတယ်။ မြို့က ရာသီဥတု အနေအထိုင်အစားအသောက်က နင်နဲ့တည့်တယ်ထင်တယ် ဟုတ်လား ဟားဟား”
မိုးမ က ကိုသူရမောင် ပြောတာ ကြားလိုက်ရတော့ ရှက်သွေးဖြန်းသွားပြီး သူ့ယောက်ျား နှင့် ယောက္ခထီး ဆီသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ လဲလဲ့နွယ်က ချက်ချင်းပင်လှည့်ကြည့်ပြီး၊
“ ဟုတ်ပါ၊ မမကြီးကို လဲ့ က မေးမလို့၊ မမ အလှပြင်ဆိုင်သွားခဲ့တာလား၊ ဒီအတိုင်း မပြင်မဆင်ပဲနဲကလာတာလားလို့၊ မမကြီးက အရင်ကနဲ့ လုံးဝကို မတူတော့ဘူး၊ အခု ကြည့်ရတာ ရုပ်ရှင်မင်းသမီး ကျနေတာပဲ၊ အရမ်းကို လှနေတာ၊ မမကြီးကို အရမ်းချစ်တာပဲ၊”
လဲ့လဲ့နွယ်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် မိုးမ အနားလာကာ မိုးမ ကို ဖက်ထားလိုက်လေသသည်။ သူ့လက်ဆောင်တွေကို ရွေးထုတ်ပြီးသော ဇာနည်မောင်က မိန်းခလေးနှစ်ယောက် တယောက်နှင့် တယောက် ဖက်လှဲတကင်း နေကြသည်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း၊
“ မမ ကြီးက သူ့မောင်အငယ်ဆုံးလေးကို မေ့နေပြီထင်တယ်”
ဟုလှမ်းပြောလိုက်သည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က မိုးမ ကိုဖက်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီး၊ “
“ ကဲ မမကြီး သွားသွား သူ့ကိုပါ သွားနူတ်ဆက်လိုက်အုန်း တော်ကြာ လဲ့ကိုပဲ လာရစ်နေလို့ စိတ်ရှုတ်နေရအုန်းမယ်၊ သူကလည်း သိပ်ပါချင်တာ”
မိုးမ က ပြုံးလိုက်ရင်းက ဇာနည်မောင့်ဆီသို့ လျှောက်လာကာ ဇာနည်မောင့်ကို အသာပွေ့ဖက်နူတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ ဇာနီမောင်မှာ လူပျိုပေါက် ဖြစ်နေသော်လည်း သူတို့မိသားစု တွင် အပုဆုံးဖြစ်လေသည်။ သူ့ခေါင်းမှာ မိုးမ ရင်သား ကျော်ရုံကလေးသာ ဖြစ်လေသည်။
ထို့ကြောင့် သူ့ကို မိုးမ ဖက်ပြီး နူတ်ဆက်လိုက်တော့ သူ့ပါးပြင်တွေက မိုးမ ရင်သား တွေကို လာဖိမိလိုက်လေသည်။ မိုးမ က သူ့ခေါင်းလေးကို ကိုင်ရင်းက လက်ဖဝါးလေးဖြင့် ခလေးချော့သလို တချက်နှစ်ချက်ပုတ်ပေးလိုက်သည်။ ကျောင်းစာတွေ ဘယ်လိုလဲ လိုက်နိုင်ရဲ့လားဟုလည်း မေးလိုက်သည်။
ကိုရင်ဦးမောင်၊ သူရမောင် နှင့် ဦးဖိုမောင်တို့ သုံးယောက်စလုံးက ရပ်လျှက်ဖြင့် မိုးမ တို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်နေကြသလို၊ လဲ့လဲ့နွယ်က လည်း ထိုသုံးယောက်ကို မျက်မှောင်လေး တွန့်ပြီး ကြည့်နေလိုက်သည်။ ဇာနည်မောင် နှင့် မိုးမ မှာ သားအမိ တွေ့ဆုံပြီး နူတ်ဆက်နေကြသည့်ပုံ ဖြစ်နေလေသည်။
ဇာနည်မှာ လူပျိုပေါက်သာ ဖြစ်နေသော်လည်း သူတို့ အိမ်တွင် အရပ်အပုဆုံး ယောက်ျားလေး တယောက်ဖြစ်လေသည်။ လဲ့လဲ့နွယ်ပင် သူ့ထက် အရပ်အနည်းငယ်ပိုမြင့်လေသည်။ထိုညက သူတို့ တော်တော်နှင့် မအိပ်ကြပဲ စကားတွေ ထိုင်ပြောဖြစ်ကြလေသည်။ ညစာစားပြီးတော့ ဧည့်ခန်းတွင်ထိုင်ပြီး အချိုပွဲ နှင့် စားစရာသောက်စရာများဖြင့် မနက် နှစ်နာရီလောက်ကျမှ ကိုယ့်အိပ်ခန်းသို့ ကိုယ်ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။
အိပ်ယာပေါ်ရောက်မှ မိုးမ နှင့်ကိုရင်ဦးမောင်တို့ အတွင်းစကားများ အချင်းချင်း ပြောဆိုနိုင်ကြလေသည်။ သို့သော်လည်း သူတို့ အခန်း၏ တဖက်တွင် လဲ့လဲ့နွယ်အခန်းဖြစ်ပြီး နောက်တဖက်မှာက ဦးဖိုးမောင် အခန်း ဖြစ်သဖြင့် လေသံလေး ဖြင့်သာ တိုးတိုးလေး ပြောကြရသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ နှင့် သူ့အဖေ တို့ ဖက်ကြသည့်အကြောင်းကို ပြန်ပြောလေသည်။
မိုးမက သူထို အချိန်က စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းပြီး မတွေကရတာ တနှစ်လောက် ရှိပြီဖြစ်သော မိသားစု ကို ပြန်တွေ့ရသဖြင့် ငိုချင်စိတ်ပင်ပေါက်လာရကြောင်း၊ ထို့ကြောင့် ထိုအချိန်က ထိုကိစ္စများ တွေးတောင် မတွေးမိကြောင်း၊ ပြောလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ငုံ့ပြီး လက်အုပ်ချီလိုက်တော့ ဟိုက်သွားသည့်အင်္ကျီလည်ပင်းပေါက်မှ ရင်သား မြောင်းကို သူ့အဖေ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေတာ သတိမထားမိဘူးလားဟု မေးရာ၊ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ချမ်းသာစေရန်သာ သူပြုလုပ်ပေးချင်းဖြစ်ပြီး ယောက္ခထီးကြီး ကြည့်လား မကြည့်လား သူသတိမထားမိကြောင်းပြောလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ဘာဖြစိလို့ သူ့အဖေနှင့် မိုးမ တို့ နှစ်ယောက် တယောက်ခါးကို တယာက်ဖက်ကာ အိမ်ထဲ ဝင်သွားရတာလဲဟု မေးရာ ဘာမှ စိတ်ထဲ မရှိဘူး သူ့အလိုလို ပဲ ဖြစ်သွားတာဟု မိုးမ က ပြန်ပြောလေသည်။
သူရမောင် ကျတော့ရော ဆိုတော့ မိုးမက သူဘယ်လိုမှ မခံစားရကြောင်း တခုပဲ သူ့ကို ပိုလှလာသည်ဟု ပြောတာကတော့ နည်းနည်းလေး မြှောက်ပြောသည်ဟု ခံစားရကြောင်းပြောသည်။ ဇာနည်မောင်ကျတော့ရော သူ့ခေါင်းနဲ့ ချစ်လေး နို့တွေကို ဖိကပ်နေတာမဟုတ်လား ဆိုတော့ မိုးမက၊
“ ကျမ က သူ့ကို ကိုယ့်သားလေး တယောက်လိုပဲ ခံစားမိလို့ ခေါင်းလေး မြတ်မြတ်နိုးနိုး ပွတ်ပေးမိတာပါ”
ဟုဖြေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် မိုးမ ဆီမှ သူမျှော်လင့်ထားတာတွေ တခုမှ မကြားသဖြင့် စိတ်ထဲ မကျေမနပ်ဖြစ်မိလေသည်။ သို့ရာတွင် သူက မိုးမကို ရိုးပလေးဂိမ်းကစားရအောင်၊ အိမ်က ယောက်ျားတွေ အကုန်လုံးနဲ့ ဒီည မိုးမ အိပ်သည်လို့ ဇာတ်လမ်းလုပ်ရအောင် ဆိုတော့ မိုးမ က ပထမတော့ တွန့်ဆုတ်ဆုတ်လုပ်နေရင်းက ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ချမ်းသာအောင် လုပ်ပေးမည်ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမ ကတကယ်ရိုးပလေးကို စိတ်ပါပါ ကစားတော့ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် အရမ်းကို ပျော်ရွှင်ရသည်။ သူက ဇာနည်မောင် အဖြစ်သရုပ်ဆောင်တော့ မိုးမက၊
“ အိုး ဇာနည် မင်းကို ငါက သားတယောက်လိုပဲ မှတ်ထားနေတာ မင်းဘာလို့ ငါ့ကို အဲလို လုပ်ချင်ရတာလဲကွာ၊ အို့ အီးးးးးးး”
သူရမောင် အဖြစ် သရုပ်ဆောင်တော့၊
“ အို ကိုကြီးသူရ၊ ရှင့်ကို ကျမ က ရိုသေလေးစား ခဲ့ရတာ၊ ရှင် မိန်းမ ယူသင့်နေပြီ ဘာလို့ ကျမ ကို မှ လိုးချင်ရတာလည်း ကျမကို ရှင့်ရဲ့ ညီမလေး လို သဘောထားတယ်လို့ထင်ခဲ့မိတာ၊ အိုး ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်”
ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့အဖေ ဦးဖိုးမောင်အဖြစ်သရုပ်ဆောင်တော့၊
“ အို့ ဖေဖေ ရယ်၊ အခုလို တနှစ်လောက် ခွဲခွာပြီးမှ ပြန်တွေ့ရတာ သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာပဲ၊ ဖေဖေ့ကို အရမ်းလွမ်းတာပဲ၊ ဒိညမှာ ခုလိုမျိုး အတူတူ ပြန်အိပ်ခွင့်ရတာ အရမ်းကို ပျော်ဖိုကောင်းတပဲနော် ဖေဖေချစ်ချစ်ကြီးရယ်”
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် မိုးမရဲ့ ဆက်ဆီ အသံလေးနဲ့ ချွဲချွဲပြစ်ပြစ် သရုပ်ဆောင်သံလေးတွေကြောင့် လီးကြီးက တောင်ရာက မကျနိုင် ဖြစ်နေရလေသည်။ မိုးမ သရုပ်ဆောင်နှင့် အပြုအစုကောင်းမှုကြောင့် လရေများ ထွက်ကာ ပြီးသွားတာတောင်မှ လီးကြီးက မပျော့နိုင်ဖြစ်နေရလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မိုးမ ကို မှောက်ရက်နေစေပြီး မိုးမ ဖင်ကို သူ့ အိမ်မှ လူတွေ လိုးနေသည်ဟု ပြောပြီး လိုးကာ သုတ်ရေတွေ မိုးမ ဖင်ပေါက်ထဲ ပန်းထည့်မိပြန်လေသည်။
သူတို့ အချစ်စခန်း ကြမ်းကြမ်း ဖွင့်ကြပြီး မောသွားကာ နားကြတော့၊ မိုးမ က မနက်ဖြန် မလုပ်မသွားပဲ အိမ်က အလှုု မှာပဲ နေပါလားဟု ပြောလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က အလုပ်ကြွေးတွေ အများကြီးမို့ သူမသွားလို့ မရကြောင်း ပြောပြသည်။
မနက်ကျတော့ ရုံးကို သွားရမှာ ခရီးဝေးမောင်းရမည်မို့ ကိုရင်ဦးမောင်က အိပ်ယာအစောကြီးထ လေသည်။ မိုးမ လည်း စောစောထပြီး ကိုရင်ဦးမောင်အတွက် မနက်စာ ပြင်ပေးရလေသည်၊ ကိုရင်ဦးမောင် အလုပ်သွားဖို့ အိမ်က ထွက်သွားတော့၊ အိမ်သားတွေက အိပ်မောကျတုန်း ရှိနေသေးသည်။
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ကားမောင်းထွက်သွားသည်ကို လက်ပြနူတ်ဆက်ရင်း မီးဖိုချောင်သို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ဦးဖိုးမောင်က ကားထွက်သွားသည့်အသံကြားရသဖြင့် အိပ်ယာမှ နိုးလာပြီး မီးဖိုဖက်သို့ ထထွက်လာရာ၊ မီးဖို ထဲ၌ ညဝတ်အင်္ကျီဖြင့် မိုးမ ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။
မိုးမ ညဝတ်အင်္ကျီမှာ အသား ပါးပါး လေး ဖြစ်သဖြင့် အတွင်းသို့ပင် မြင်နိုင်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာ မိုးမ က မီးဖို နားတွင် တံခါးကို ကျောပေးရပ်လျှက် ရှိသဖြင့် သူ့ယောက္ခထီးကြီးက မိုးမ ကို အနောက်မှ လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ မိုးမ မှာ ဆံပင်ကို ဖားလျှားချလျှက် မီးဖို ပေါ်ကို တခုခု ကုန်းပြီး လုပ်နေသည့်အချိန်ဖြစ်ရာ၊ စွံ့ကားသော မိုးမ တင်ပါးဆုံကြီးမှာ အနောက်ဖက်သို့ ကော့လျှက် ရှိနေသည်။
မိုးမ ၏ပါးလွှာသော ညဝတ်အင်္ကျီ အသားကြောင့် မိုးမ အတွင်းခံ ဝတ်မထားဘူး ဆိုတာကို တွေ့မြင်နေရလေသည်။ ဦးဖိုးမောင်တယောက် မိုးမ နောက်မှ နေ၍ သူ့ချွေးမ ၏ လှပသော ကောက်ကြောင်း ကို အရသာခံကာ ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်နေမိလေသည်။ မိုးမ က အစားအသောက် ပြင်ဆင်နေသဖြင့် တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေလေရာ အတွင်းခံမပါသဖြင့် သူ၏ တင်သား ၊ ရင်သား များ က အင်္ကျီပါးပါးအောက်မှာ တုန်ခါ လှုပ်ရမ်းနေသည်ကို ကြည့်ရင်း အတွေးမျက်လုံးထဲတွင် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ပင် မြင်ယောင် မိနေတော့သည်။
သို့သော်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်မလုံလာတော့သဖြင့် မိုးမ ကို သူရောက်နေကြောင်းသိအောင် တဟမ်းဟမ်း ဖြင့် ချောင်းဟန့်သံ ပေးလိုက်လေသည်။ မိုးမ ကလည်း ချောင်းဟန့်သံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူ့ယောက္ခထီးကြီးကို လှမ်းမြင်ရသဖြင့် နူတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ ဟော ဖေဖေ နိုးလာပြီလား၊ ညက အိပ်လို့ကောင်းရဲ့လား၊ တခြားလူတွေရော နိုးကုန်ကြပလား”
ဦးဖိုးမောင်က မိုးမ ဆီသို့ လျှောက်လာရင်း၊ သူ့ကို ပြုံးပြုံးကလေး ဖြင့် ကြည့်နေသော မိုးမ မျက်လုံများကို စိုက်ကြည့်ရင်းက အနားကို ရောက်လာတော့ မိုးမ ပုခုံးလေးကို ကိုင်ကာ၊
“ ငါမင်းကို မနေ့တုန်းက လို ဖက်ထားချင်တယ်”
ဟု တိုးတိုးလေး ပြောလေသည်။ မိုးမ က တခစ်ခစ် ရီရင်းက ၊
“ ဘာလို့လဲ ဖေဖေ၊ ကျမ ကို အရမ်းလွမ်းနေလို့လား ဖေဖေ ဟုတ်လား”
ဟုမေးလိုက်သည်။ ဦးဖိုးမောင်က မိုးမ ဂျိုင်းအောက် မှ လက်လျိုသွင်းကာ ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ဖက်ကာ၊
“ ဖေဖေ ဖုံးထဲ မှာ ကလေး ကို ခနခန မပြောဖူးလားလို့၊ လဲ့လဲ့ ပြောတာ လည်း အမှန်ပဲ၊ ကလေး က အရမ်းကို လှလာတာပဲ၊ ဒီက ထွက်သွားတုန်းက နဲ့ကို မတူတော့ဘူး”
မိုးမ ကလည်း ဦးဖိုးမောင် ပုခုံးကို ပြန်တွယ်ဖက်ရင်းက၊
“ ဟုတ်ပါဘူး ဖေဖေရယ်၊ ကျမ က အတူတူ ပါပဲ၊ မတွေ့တာကြာလို့ အဲလို လှလာတယ်လို့ ထင်နေတာပါ”
“ ဖေဖေ က ကလေးကို အရမ်းကို တွေ့ချင်နေတာ၊ ဒီမီးဖိုချောင်ကို ရောက်တိုင်း ကလေး အကြောင်း အမြဲတမ်းတွေးနေမိတယ်၊ ဖေဖေ့ အတွေးထဲမှာ ကလေး ရယ်၊ ဟိုးအရင်တုန်းက ဖေဖေ ဘယ်လောက်ပျော်ခဲ့ရတယ် ဆိုတာတွေရယ်၊ အမြဲတမ်း ပြန်သတိရနေမိတယ်”
မိုမ က ဦးဖိုးမောင် ကျော်ပြင်ကို လက်ကလေးဖြင့် ပုတ်ရင်းက၊
“ အိမ်သားတွေ နိုးလာကြတော့မယ်၊ လွတ်တော့ ဖေဖေ၊ တကယ်က ကျမ ကလည်း ဖေဖေ့ကို ဒီမှာ တွေ့မှာပဲ လို့ သိနေတာပါ။”
“ ဒီ ညဝတ်အင်္ကျီလေးက တော်တော်မိုက်တာပဲ၊ ဒီဟာ ကလေးဝတ်တာ၊ တခါမှ မမြင်ဖူးသေးဘူး၊ ဒါနောက်ဆုံး ဝယ်ထားတာလား”
မိုးမက အင်း ဟုသာ ပြောရသေးသည်၊ အခန်းတံခါး တချပ် ဖွင့်သည့်အသံ ကြားလိုက်ရသဖြင့်၊ ဦးဖိုမောင် နှင့် ဖက်ထားရာမှ ချက်ချင်းခွာလိုက်ပြီး သူ့အခန်းရှိ ရာသို့ အမြန် လျှောက်ပြန်သွားလိုက်တော့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~
အခန်း (၃၄) ကိုရင်ဦးမောင် အလုပ်သွား၍ မိုးမ တယောက်ထဲ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့ခြင်း။
ဘာတွေလဲ၊ ဘာကြောင့် မိုးမက
“ အိမ်သားတွေ နိုးလာကြတော့မယ်၊ လွတ်တော့ ဖေဖေ၊ တကယ်က ကျမ ကလည်း ဖေဖေ့ကို ဒီမှာ တွေ့မှာပဲ လို့ သိနေတာပါ။”
လို့ ပြောရတာလဲ၊ ကြည့်ရတာ သူတို့ နှစ်ဦးကြားမှာ လျို့ဝှက်ချက် တစုံတရာရှိနေလို့လား၊ သူတို့ နှစ်ယောက် အဲလောက်တောင် မှ အတွင်းကျကျ ရင်းနီးခဲ့တာလား၊ သူတို့ ပြောပုံဆိုပုံ အရတော်တော့်ကို ရင်းနှီးခဲ့တာလား၊ ကဲ ဘာလဲ ဆိုတာ ဆက်ကြည့်ကြရအောင်)
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ရုံးမှာ ရောက်နေပေမဲ့ စိတ်ကတော့ သူ့အဖေ အိမ်ကို ရောက်နေသည်။ သူ့ အတွေးထဲမှာ မနေ့က သူမြင်ခဲ့ရတဲ့ မြင်ကွင်းတွေက ရုပ်ရှင်လို ပြန်မြင်နေမိသည်မဟုတ်လား၊ သူ့အဖေနဲ့ မိုးမ တို့ ဖက်လှဲတကင်း နူတ်ဆက်ပုံ၊ သူ့အဖေ မိုးမ ရင်သား မြောင်းကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ပုံ၊ မိုးမ နှင့် သူရမောင် ဖက်တော့ သူရမောင် လက်တွေက မိုးမ ကျောပြင်ကို ပွတ်သတ်ပေးပုံ၊ ဇာနည်မောင်က မိုးမ ရင်သားတွေကို ခေါင်းနှင့်ခွေ့ပုံ၊ အဲဒါတွေ အပြင်။
ဘာမှ လဲ့လဲ့နွယ်က မိုးမ နဲ့ သူတို့ အိမ်က အမျိုးသားတွေ ဖက်လှဲတကင်း လုပ်နေတာကို ကြည့်ပြီး သူ့ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ရတာလဲ၊ လဲ့လဲ့နွယ်က ရော တခုခု ကိုသိနေတာလား၊ လဲ့လဲ့နွယ်က မိုးမ နှင့် သူ့ယောက္ခထီးတို့ အတူတူ နေတာကို မြင်ဘူးခဲ့တာလား၊ လဲ့လဲ့နွယ်က ငါ့ကို ပြောမပြနိုင်တဲ့ဟာတွေ သူသိထားတာများ ရှိသလား၊ ငါ လဲ့လဲ့နွယ်ကို မေးသင့်သလား၊ နင်ဘာတွေ သိသလဲ ဆိုတာကို၊ လဲ့လဲ့နွယ်ကရော ငါ့ကို သူသိထားတဲ့ လျို့ဝှက်ချက်တွေကို ဖွင့်ပြောမှာလား၊
ငါက မိလဲ့ကို ဘယ်လို မေးရမလဲ ၊ ဘယ်ကနေ စကားစရမှာလဲ၊ မိလဲ့ နဲ့ ငါ့အနားမှာ မိုးမ ကလည်း တချိန်လုံးရှိနေမှာပဲ၊ ဆိုတော့ ဘယ်အချိန်သွားမေးမှာလဲ။ မနေ့ညက ငါတို့ လိုးကြတော့ မိုးမ သရုပ်ဆောင်တာ အရမ်းပီပြင်တာပဲ၊ ငါ့စိတ်ထဲမှာ မိုးမ အဲဒီ ယောက်ျားသုံးယောက်စလုံး နဲ့ လိုးဘူးတယ်လို့တောင် ထင်မိတယ်။
ဘာလို့ မိုးမ အဲလောက်တောင်မှ သရုပ်ဆောင်နိုင်ရတာလည်း တောသူမ ရိုးရိုးကလေးကနေ ဘယ်လိုပြောင်းသွားတာလဲ၊ မိုးမ မှာ ငါမသိသေးတဲ့ ကွာလတီတွေ ရှိနေတာလား။ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ အဲဒါတွေ အကုန်လုံးကို ငါမသိပဲ ဖြစ်သွားရလောက်အောင် ငါက အရူးလား။
ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် အဲဒါတွေ တွေးရင်းနဲ့ ရူးချင်သလို တောင်ဖြစ်သွားရသည်။ သူက မိုးမသာ ကိုရင်ဦးမောင်တို့ အိမ်က ယောက်ျား တယောက်ယောက်နှင့် ဖြစ်ခဲ့တယ် ဆိုရင် အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားပြီး ဝမ်းသာမည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း တခါတလေ ကျတော့လည်း သူ့ကို သစွာဖေါက်ခံရသည်ဟု တွေးမိသည်။
သို့သော် ထိုကိစ္စ ကို စဖြစ်ကတည်းက သိခဲ့လျှင် ထိုသို့ သစ္စာဖေါက်ခံရသည်ဟု နာကျည်းရသည်ထက် စိတ်လှုပ်ရှားကသည်က ပိုသာမည်ဆိုတာက သူသိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် အကုန်လုံးကို အစအဆုံးသိချင်မိလေသည်။
သို့ပေမဲ့ ဘယ်သူက သူ့ကို အဲဒီ အကြောင်းအရာတွေ အသေးစိတ်ပြန်ပြောပြပါမည်နည်း၊ မိုးမ တယောက် အဲဒိလျို့ဝှက်ချက်တွေကို သူ့ကို ပြောပြပါမည်လို့ သဘောတူပါမည်လား။ တကယ်လို့ မိလဲ့က သိခဲ့ရင်လည်းသူ့ယောင်းမ အပေါ် သစ္စာဖေါက်ပြီး သူ့ကို ပြောပြပါမည်လား။ မိလဲ့ က သူ့ယောင်းမ အပေါ် သူ့အမ လို ချစ်ခင်တွယ်တာသည်ဆိုတာကို သူသိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ရုံးက အလုပ်တွေကို ပြစ်ထားခဲ့ပြီး သူ့အဖေအိမ်ကို ပြန်ပြေးချင်စိတ်ပေါက်နေမိသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် အတွေးက အခု အချိန် အိမ်မှာ သူတို့ ဘာတွေ လုပ်နေကြမှာလဲ၊ ဆိုသည့်ဘက်ရောက်လာပြန်သည်။ သူက သူရဲ့ ဆက်ဆီ ဟော့ မိန်းမ ကို ယောက်ျား သုံးယောက် နှင့် အတူ တအိမ်ထဲ မှာထားပြစ်ခဲ့ပြီး ရုံုးမှာ အလုပ်လာလုပ်နေရသည်။ အိမ်မှာ တခုခု များ ဖြစ်နေပလား။
သူအိမ်က ထွက်သွားတာနဲ့ မိုးမ အခန်းထဲ ကို သူ့အဖေ များ ရောက်နေမှာလား။ ကိုရင်ဦးမောင် စပြီး အတွေးထဲမှာ ပုံဖေါ်နေမိသည်။ သူအိမ်မှ ကားမောင်းထွက်သွားသည်နှင့် မိုးမ က ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ပြီး သူ့အဖေ အခန်းထဲကို ဝင်သွားကာ သူ့ယောက္ခကြီးကို နိူးပေလိမ့်မည်။ ယောက္ခထီးကြီးကုတင်ပေါ်တက်ထိုင်ကာ ကိုယ်ကို ပွတ်သတ်ပေးရင်းက
“ အိုး ဖေဖေ ကျမ ဖေဖေ့ကို အရမ်းလွမ်းပြီး အရမ်းကို လိုချင်နေပြီ။ ဖေဖေက ခုထိ အိပ်တုန်းလား၊ ထပါတော့ လာ ပါ။ တခြားသူတွေ မနိုးခင် ကျမကို မြန်မြန်လေး လိုးပေးပါတော့၊ ကျမတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အမြန် ပျော်လိုက်ရအောင်လေ။
မိုးမ က သူ့ညဝတ်အင်္ကျီကို မဖယ်လိုက်ရင်း သူ့ယောက္ခထီးကြီးပေါ် တက်ခွလိုက်လေသည်။ နောက် တော့ သူ့ယောက္ခထီးကြီးလည်ပင်းကို သူ့ပါးစပ်လေး ဖြင့် မနာအောင် ကိုက်ခဲ့လိုက်လေသည်။ ဦးဖိုးမောင်က လည်း လိင်တန်ကြီး တောင်မတ်လာကာ မိုးမ ကိုတွန်းလှဲ ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးဖြဲကာ ဆောင့်လိုးလေတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် တွေးရင်းဖြင့် လီးကြီး တအားတောင်လာသဖြင့် ဂွင်းထုပြစ်မည်အကြံဖြင့် အိမ်သာ ဆီ ပြေးလေတော့သည်။
တကယ်တော့ ဦးဖိုးမောင် အိမ်တွင် အိမ်သား များ အားလုံးနိုးနေကြပြီ ဖြစ်ပြီး လဲ့လဲ့နွယ်က မိုးမ ကို ပန်းခူးသွားရင် အဖေါ်လိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်နေလေသည်။ ဦးဖိုးမောင်က လဲ့လဲ့နွယ်ကို ၊
“ နင့်ဘာသာ ရွာထဲက သူငယ်ချင်းတွေ ခေါ်ပြီးသွားပါလားဟာ၊ မိုးမ က ခရီးဝေးက လာရလို့ ပင်ပန်းနေတာ နားပါစေအုန်းလား”
လဲ့လဲ့နွယ်က သူ့ပထွေး ဦးဖိုးမောင် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး နောက် မိုးမ ဘက်လှည့်ကာ မျက်စေ့တဖက်မှိတ်ပြ လိုက်သည်။
“ အင်းပါ အင်းပါ မမကြီး ကို မနှောက်ယှက်တော့ပါဘူး ရွာထဲက ကောင်မ တွေပဲ ခေါ်ပြီး သွားပါတော့မယ်။”
သူတို့ အလှုု မှာ ပန်းများ ကပ်ဖို့ တောစပ်နားက သဘာဝ ပန်းပင်များကို သွားခူးလေ့ရှိသည်မှာ ထုံးစံပင်ဖြစ်သည်။ နောက်တော့ ထိုပန်းများ ဖြင့် အလှဆင် လေ့ရှိလေသည်။ အခု ဘာလို့ လဲ့လဲ့နွယ်က မနှေက်ယှက်တော့ပါဘူးလို့ ပြောရတာလဲ၊ မိုး မ ကို ပန်းခူး ခေါ်သွားခြင်းက သူတို့ကို ဘာအနှောက်အယှက်ဖြစ်စေမှာ မို့လဲ၊ အဲဒါက ဘာလျို့ဝှက်စကားလဲ။
သူတို့ အလှုူက နေခင်းကထဲက စပြီး အတီးအမှုတ်အကအခုန်များ ဖြင့် စကြလေ့ရှိသည်။ ခြံနောက်ဖက်မှာတော့ ကာလသားများက တောအရက် အမြီး အစားအသောက်များဖြင့် ပျော်ပါးနေကြလေ့ရှိသည်။ တချို့ အမျိုးသမီးများ ပင် ဒေသထွက် ချက်အရက်ကို အနည်းငယ်မျှ သောက်သုံးလေ့ရှိကြလေသည်။ ဇာနည် နှင့် သူရ တို့မှာ ကာလသား များ အတွက် အရက် စားစရာ ပြင်ဆင်ရင်း အလုပ်ရှုတ်နေကြလေသည်။
မိုးမ သာ သူ့ယောက္ခထီး ကြီး နှင့် အိမ်ထဲမှာ ကျန်နေခဲ့လေသည်။ သူတို့ အိမ်မှာ အိမ်ရှေ့ရော၊ အိမ်နောက်ဖက်ရော တံခါးတွေ ဒိုးယိုပေါက်ဖွင့်ထားပြီး လူတွေက ဥဗဟိုဝင်ထွက် သွားလာ နေကြသည်။ အခန်းတွင်းသို့သာ ဝင်မရအောင် တံခါးတွေ ပိတ်ထားကြသည်။ အိမ်ရှေ့မှာလည်း ကလဖျဉ်းထိုးထားပြီး ရွာထဲမှ လူအများဖြင့် စည်ကားနေလေသည်။ လူငယ်တယောက်က နောက်တယောက်ကို လှမ်းစကားပြောလိုက်သည်။
“ ဟေး မင်း ကိုရင်ဦးမောင် မိန်းမ ကို တွေ့လိုက်လား၊ အရမ်းကို ပြောင်းလဲသွားတယ်နော်၊ ဆက်ဆီ ဖြစ်ပြီး ဟော့လာတယ်၊ ဂွင်တည့်လို့ကတော့ ဆွဲလိုက်ချင်တယ် ဟိဟိ”
“ ဟာ သူ ကိုရင်ဦးမောင် နဲ့ ယူကာစ ဒီရွာကို ရောက်လာတုန်းက ငါ့ပထမဆုံး ဂွေလှိမ့်တော့ မှန်းမိတာ သူပဲလေကွာ၊ ငါမြင်ဘူးသမျှ ထဲမှာ အချောဆုံး သူတို့သမီးပဲပေါ့”
နောက်တယောက်က ကြားမှ ဝင်ပြောလိုက်သည်။
“ မင်းတို့ ချည်းပဲ မဟုတ်ပါဘူးကွာ ဒီရွာက ဘဲကြီးတွေရော ချာတိတ်တွေရော အကုန်လုံးက မိုးမ ကို မှန်းပြီး မထုဘူးတဲ့ သူ မရှိနိုင်ပါဘူး၊ အဲလောက်ဟော့ပြီး မိုက်တဲ့ သူတို့သမီး ဒီရွာမှာ တခါမှ မတွေ့ဖူးကြတာကို”
ထို အချိန်တွင် ခွေးခြေတခုပေါ်တက်ရပ်နေသော ကောင်လေး တယောက်က၊ အိမ်ဘက်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း၊
“ ဟေ့ဟေ့ ဟိုမှာ အိမ်ထဲမှာ မိုးမ သူ့ယောက္ခထီးကြီးနဲ့ စကားပြောနေတယ် ငါ့နေရာက မြင်နေရတယ်”
နောက်လူငယ်တဦးကလည်း၊
“ အဟီး မမမိုး ဘုန်းကြီးကျောင်းဆွမ်းကပ်သွားတဲ့ ယောဂီထမိန် နဲ့ အင်္ကျီအဖြူဝတ်ထားတာတောင်မှ သူ့အိုးကြီးက အရမ်းမိုက်တော့ ကပ္ပိယ တွေတောင် ပုဆိုးအောက်မှာ အလံတိုင် ထောင်ထားသလို ဖြစ်နေကြတာ ဟီးဟီး”
“ ဒီအိမ်မှာ သူ့ယောက်ျား အပြင် နောက်ဘဲသုံးဗွေတောင် ရှိသေးတာ ဒီဘဲတွေရော မတီးချင်ကြဘူးလား မသိဘူးနော်”
“ ဇာနည့်ကို မေးကြည့်ပါလားကွ အဟီး သူက သူ့ မရီး မမကြီး နဲ့ အရမ်းကပ်တာ သူက သူ့မရီးရဲ့ အချစ်တုံးကလေးလေ”
“ ဟာမလုပ်နဲ့ ငါ တခါ သွားစပြီး ပြီ ဒီကောင် အရမ်းဒေါပွပြီး ထိုးမယ်ကျိတ်မယ်တောင် လုပ်တာ သူ့မရီး ကို အထိမခံဘူး”
ခွေခြေလေးပေါ်တက်ရပ်နေသော ကောင်လေးက စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် သူတို့အုပ်စုကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။
“ ဟေးဟေး ကောင်တွေ ရှုးတိုးတိုး၊ ဟို မှာ အထဲမှာ သူ့ယောက္ခထီးကြီး မိုးမ ကို ဖက်နေတယ် လာလာ လာ ဒီခုံပေါ်က လာကြည့်ကြ”
~~~~~~~~~~~~~~~~~
အခန်း ( ၃၅ ) ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲ နှင့် ရွာဓလေ့ ကခုန်ပွဲ။
“ ဟေ့ကောင်တွေ မြန်မြန်လာ ဟိုမှာ ဖက်နေကြတယ်လာကြည့်လာကြည့်”
လူငယ်နှစ်ဦးမှာ ကမန်းကတမ်း ခွေခြေပေါ်သို့ တက်ကြည့်ကြတော့ မိုးမ တို့မှာ ဖက်ထားရာမှ ခွဲလိုက်ပြီး တနေရာစီ သို့ လျှောက်သွားနေကြလေပြီ။ ထိုအခါ မှာတော့ ကောင်လေး များက ဟာ ယောက္ခထီးနဲ့ ချွေးမ ပုံမှန် ဖက် နူတ်ဆက်တာပါ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးဟု ပြောဆိုနေကြလေသည်။ တယောက်က၊
“ မိုးမ ကို ရွတယ်လို့ မင်းတို့ ထင်မနေကြနဲ့၊ သူ့ပုံက ဟော့ပြီး ဆက်ဆီ ဖြစ်လို့ မင်းတို့ လုပ်ချင်နေတိုင်း သူက ရော တဏှာကြီးမယ် ထင်လို့လား၊ မင်းတို့ လုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ မရတာနဲ့ သူများတွေကို နာမည် လိုက်ဖျက်မနေပါနဲ့ကွာ”
ဟု ပြောလိုက်ရာ ကျန်လူငယ်များကလည်း သဘောတူသွားကြသည်။ မိုးမ က ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် တခြားလူတယောက်နှင့် အိပ်နေတာကို လက်ပူးလက်ကြပ်မမိပဲနှင့် သူတို့ မိုးမ ကို မကောင်းပြောရန် မသင့်ကြောင်းလည်း ပြောဆိုနေကြလေသည်။
ခြံဝန်းထဲမှာ လူတွေ တဖြည်းဖြည်း များလာတာနှင့် အမျှ မိုးမ မှာလည်း အလုပ်တွေ များနေရတော့သည်။ မိုးမ ခဲအို နှစ်ယောက်က တော့ အိမ်ထဲ ဝင်လာလိုက်၊ ခြံနောက်ဘက် မှာ ချက်အရက် တွေ ထပ်သွားပေးလိုက်နှင့် အလုပ်ရှုတ်နေကြသည်။ မိုးမ ယောက္ခထီးကြီးပင် ခြံအနောက်ဘက်မှာ ကာလသားတွေ ဘယ်လို အခြေအနေရှိလည်း သိရအောင် သွားကြည့်နေလေသည်။ လူတချို့က ဆိုင်းဗုံ ( ဒိုးပတ်) တွေ မယ်ဒလင်တွေ ယူလာပြီး တီးကြခတ်ကြ ဆိုကြ လုပ်နေကြသလို အချို့ မိန်းမငယ်လေး များကလည်း ကခုန်နေကြလေသည်။
မိုးမ လည်း ရွာဓလေ့ ထုံးစံ အင်္ကျီခါးတို၊ အချိတ်ထမိန် နှင့် ကဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေလေပြီ။ မနှစ်က ယိမ်း က သည့် အဖွဲထဲ မိုးမ ပါလေရာ၊ သူ့ယ္ခောထီး ကြီးက အရမ်းကို သဘောကျပြီး မိုးမ ကို အတော်ချီးမွမ်း ခဲ့ဘူးသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဒီနှစ် ထပ်ကပ်ဖို့ မိုးမ စိတ်ကုးလိုက်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။
မနှစ်တုန်းက မိုးမ က ရောက်ကာစလည်းဖြစ် တော့ ရှက်လည်း ရှက်သေးသည်။ နောက်ရွာထုံးးစံ ခါးတို ဖျဉ် အင်္ကျီလည်း မရှိသေး၊။ ယခုတော့ မြို့ကလည်း ပြန်လာ၊ အင်္ကျီကလည်း ကိုယ်တိုင်းနှင့် စိတ်ကြိုက်ချူပ်ထားသည် မို့ ရဲဝင့်နေသည်။ မနှစ်က ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း အခုလို ရိုးပလေး တွေ နဲ့ အချစ်တလင်း မခေါ်သေးတာကြောင့် မိုးမ စိတ်ထဲမှာ ယခုလိုလဲ ရမက် စိတ်တွေ မပြင်းထန်သေးခြေ။
မိုးမ အင်္ကျီမှာ ကိုယ်နှင့် အတိ တိုင်းချူပ်ထားသော်လည်း နည်းနည်းကျပ်နေရာ မိုးမ နို့နှစ်လုံးကို အပေါ်သို့ မတင် ညှစ်တွန်းတင်ထားသလို ဖြစ်နေလေရာ၊ သူ့ယောက္ခထီးကြီးပင် မိုးမ နို့သားတွေကို ပေါ်တင်ကြီး လာကြည့်သွားလေသည်။ နောက်တော့ သူမိုးမ ရင်သား တွေကို စိုက်ကြည့်နေတာ မိုးမ ရိပ်မိသွားမှန်း သိသဖြင့် မိုးမ ကို ပြုံးပြပြီး ဒီအင်္ကျီတော်တော်လှတာပဲဟုပြောလိုက်လေသည်။
မိုးမ က ထိုသို့ပေါ်နေသော ရင်သားများကို ဖုံးရန် ခြုံပုဝါတထည်ကို ယူရန် အခန်းထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာပှု သူရမောင်က အိမ်ထဲ ဝင်လာတာတွေ့ရသဖြင့် ဦးဖိုးမောင်က အိမ်ပြင်သို့ သုတ်သုတ် ပြန်ထွက်သွားလေတော့သည်။ မိုးမ က ခြုံပုဝါကို အခန်းထဲမှ ယူထုတ်လာသော်လည်း မခြုံရသေးခင် အခန်းပြင်ဝ၌ သူရမောင်နှင့် တွေ့ရလေရာ၊ သူရမောင်က မိုးမ ရင်သား များကို မျက်တောင်မခတ်တန်း စိုက်ကြည့်လေသည်။
မိုးမ လည်း အနည်းငယ်ရှက်သွားသဖြင့် သူရမောင်ဘက်ကို မကြည့်ပဲ ကြမ်းပေါ်ကို ငုံကြည့်နေလိုက်လေသည်။ သူရမောင်က သူ့လည်ချောင်း ချွဲကပ်နေသလို ခြောက်နေသည် ကို တဟင်းဟင်း ဖြင့် ရှင်းလိုက်ပြီး
“ နင် က အရမ်းလှ နေတာပဲ၊ အဲလို ပုံနဲ့သာ အပြင်သွားလိုက်ရင် မဏ္ဍပ်ထဲက ယောက်ျား တွေ အချင်းချင်း သတ်ကုန်ကြမှာပဲ”
ဟုပြောလိုက်ရာ၊ မိုးမ က ရှက်သွေးဖြန်းရင်း၊
“ အို လာစမနေပါနဲ့”
ဟုပြောရင်း ပုဝါကို ပုခုံးပေါ်မှ နေပြီး ရင်သားများကို ဖုံးသွားအောင် ခြုံလိုက်လေသည်။ သို့သော်လည်း ပုဝါမှာလည်း အပါးစားမို့ မိုးမ ၏ မို့မေါက်နေသော ရင်သား အစုံကိုတော့ မဖုံးကွယ်ထားနိုင်ပါခြေ။ မိုးက က အပြင်ထွက်ရန် သူရမောင် အနားမှ ဖြတ်လျှောက် သွားရာ သူရမောင်က ရုတ်တရက် မိုးမ လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
မိုးမ မှာ ရုတ်တရက် လက်ကို အဆွဲခံလိုက်ရသဖြင့် ဟန်ချက်ပျက်ကာ သူရမောင်ကိုယ်ပေါ် သို့လှဲကျမလို ဖြစ်သွားရာ သူ့လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် သူရမောင် ရင်ဘတ်ကို လှမ်းထောက်လိုက်မိလေသည်။ သူရမောင်က မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို အလိုက်သင့် လှမ်းဖက်ထားလိုက်ရင်းက၊
“ မင်းက သိပ်ကို ချစ်စရာကောင်းနေလို့ အကိုတော့ တခါလောက် ကောင်းကောင်းလေး မဖက်လိုက်ရပဲ အပြင်ကို ပေးမထွက်ချင်ဘူးကွာ”
ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလိုက်သည်ကို ခပ်လှမ်းလှမ်း အိမ်အတွင်း ထောင့်တနေရာမှ ဦးဖိုးမောင်က လှမ်းမြင်နေရသည်။
မိုးမ မှာ ကိုသူရမောင် ၏ ရင်ခွင်ထဲမှာ ရောက်နေရာမှ အပြုံးလေးဖြင့်၊
“ ဘာလို့လဲ၊ ကိုကြီး က ကျမ မလှတဲ့ အချိန် မှာရော အရင်က ခနခန ဖက်တာပဲ မဟုတ်ဘူးလားလို့”
ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို မလွှတ်သေးပဲ ဖက်ထားရင်းက၊
“ မတူဘူးလေ မိုးမ၊ ကိုကြီး ဘာဆိုလိုတယ် ဆိုတာကို မင်းကောင်းကောင်းသိပါတယ်၊ ဟုတ်တယ်မလား”
မိုးမ သူ့ကို ပြန်ပေးလိုက်သည့် အဖြေမှာ ကြားရသူ အများနဝေတိမ်တောင် ဖြစ်သွားစေရမည့် အဖြေ ဖြစ်လေသည်။ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ၊ လျို့ဝှက်ထားတဲ့ အကြောင်းအရာတွေ အများကြီးရှိနေတာလား၊ အဲဒါတွေကို အခု ပေါ်လာတော့မှာလားဟူ၍ ဖြစ်သွားစေနိုင်လောက်သည့် အဖြေဖြစ်လေသည်။
“ ဟုတ်ပါပြီ တော်ပါတော့၊ ခုတော့ ကျမ ကိုသွားခွင့်ပြုပါအုံး၊ တော်ကြာ လဲ့လဲ့ က ကျမတို့ နှစ်ယောက်ကို ခုလို မြင်သွားရင် ဘာဖြစ်သွားမယ် ဆိုတာ ကိုကြီး သိတယ်မလား၊ လာ အိမ် ပြင်သွားကြရအောင်။”
မိုးမ က ကိုသူရမောင် ရင်ခွင်ထဲမှ တိုးထွက်လိုက်ပြီး အလှုုမဏ္ဍပ်ရှိရာသို့ မီးကောင်ပေါက်မလေးသဖွယ် ခုန်ပေါက် ပြီး ထွက်သွားလိုက်လေသည်။ ကိုသူရမောင်က အနောက်မှ လှမ်းအော် ပြောလိုက်သေးသည်။
“ ဘယ်မှာလဲ လဲ့လဲ့က ငါသူ့ကို မနက်ကထည်းက မတွေ့တာ ဘယ်ပျောက်နေလဲမသိဘူး”
မိုးမ က ပြန်အော်ပြီးဖြေလိုက်သည်။
“ သူ ရွာထဲက သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တောစပ်မှာ ပန်းသွားခူးနေတယ်လေ”
မိုးမ က အိမ်ထဲ ကအိမ်ပြင်ကို ထွက်တော့မည်အပြုတွင် သူ့ယောက္ခထီးကြီးက အိမ်တွင်းထောင့်တနေရာမှ လေသံလေးဖြင့် လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
“ ရှု့ ရှု့ ဟေ့”
မိုးမ က အသံကြားရာဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူ့ယောက္ခထီးကြီးက သူရပ်နေသော ထောင့်ကလေး သို့လာရန် လှမ်းပြီး လက်ရပ်ကာ ခေါ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးဖိုးမောင်က ကိုသူရမောင် သူ့ကို မမြင်ရအောင် ထိုအကွယ်လေးမှာ ရပ်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။ မိုးမ ကလည်း ကိုသူရမောင် မမြင်အောင် လက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့် ပြရင်းက၊အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်၊
“ ကိုသူရမောင် ရှိနေသေးတယ်၊ ကျမလာလို့ မရဘူး၊ သူဒီဘက်ကို လှမ်းကြည့်နေတယ်”
ဦးဖိုးမောင်က လေသံတိုးတိုးဖြင့်၊
“ လာပါ ငါခေါ်တယ်လို့ သူမသိနိုင်ပါဘူး၊ နင့်ဘာသာ တခုခု ရှာ မလိုလို ဘာလိုလို နဲ့ ဒီဘက်ကို လျှောက်လာလိုက်လေ”
ဟု အတင်းပြောလေသည်။ မိုးမက ကိုသူရမောင်ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကိုသူရမောင်က တခြားဖက်သို့ လျှောက်သွားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် သူ့ယောက္ခထီးကြီး ရပ်နေရာ တံခါးနောက်ကွယ်သို့ ဝင်သွားလိုက်သည်။ ထို တံခါးအနောက်က ချောင်ကလေးမှာ အတော်ကျဉ်း ပြီး လူနှစ်ယောက် ကပ်ကပ်သပ်သပ် သာ ရပ်လို့ရလေသည်။
မိုးမ တယောက် သူ့ယောက္ခထီး ကြီးနှင့် တံခါး အနောက်မှာ ပူးကပ်လျှက် ဖြစ်သွားနေသည်မှာ၊ ခလေး နှစ်ယောက် တူတူပုန်းတန်း ကစားနေသည်နှင့် တူလေသည်။ ယခုတော့ မိုးမ မှာ သူ့ယောက္ခထီးကြီး ရင်ခွင်ထဲမှာတင်းတင်း ကျပ်ကျပ် ပွေ့ဖက်ထားခြင်း ခံနေရသည့် အဖြေအနေရောက်နေလေသည်။ ဦးဖိုးမောင်က မိုးမ ရင်သား အစုံက သူ့ရင်ဘတ်ကို ပိကပ် နေအောင် မိုးမ ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားရင်းက၊
“ မင်း ကို ဒီ အဝတ်အစားနဲ့ ကြည့်ရတာ အရုပ်ကလေး လိုပဲ သိပ်ချစ်စရာကောင်းတာပဲ”
“ ကိုသူရမောင်လည်း ကျမ ကို အဲလိုပဲ ပြောတယ်”
“ ဖေဖေ့ကို ပြောစမ်း ပါအုန်း ဒီနေ့ရော မနှစ်သုံးကလို သောက်အုံးမှာလား၊ ပြောစမ်းပါအုံး၊ အင်းလို့ ပြောနော်”
ဦးဖိုးမောင်က သူ့လက်ဖဝါး ဖြင့် မိုးမ ကျောပြင်လေးကို ပွတ်ပေးပြီး ပုခုံးသားလေး ပေါ်လက်တင်လိုက်သည်။ မိုးမက ဦးဖိုးမောင် ၏ လှုပ်ရွနေသော လက်ဖဝါးကြီးကိုလှမ်း ကိုင်ထိန်းထားလိုက်ရင်း၊
“ ကျမ မဆုံးဖြတ်ရသေးဘူး၊ သူတို့ ချက်နေတဲ့ အရက်ကြီးကို၊ တငုံလောက်တော့ စမ်းရင် စမ်းကြည့်မယ်လေ။ မနှစ်တုန်းက ကိုကို က အိမ်ပြန်နောက်ကျပြီး ကျမတယောက်ထဲ ဖြစ်နေတုန်း ဖေဖေ ကျမ ကို အတင်းတိုက်တာလေ၊ ကျမ မှတ်မိသေးတယ် မီးဖိုထဲမှာ ကျမ တယောက်ထဲ အိပ်ပျော်နေလို့ ကိုကိုက ကျမ ကို အိပ်ခန်းထဲ ကို ပွေ့ချီခေါ်သွားရတာ၊ အဲဒီ အရက်ကြောင့်ပေါ့”
ဦးဖိုးမောင် က မိုးမ ကို ချော့ချော့မော့မော့ ဖြင့် စည်းရုံး နေသော်လည်း မိုးမ က သူ့လက်ထဲမှ ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး လျှာလေး ထုတ်ကာ ပြောင်ပြလျှက် ထွက်သွားရင်း၊
“ ဒီနေ့ ကျမ သောက်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဖေဖေ ဘာလို့ သောက်ခိုင်းနေတယ် ဆိုတာ ကျမသိပါ့ ခိခိ”
မိုးမ ဦးဖိုးမောင်ကို ပြောင်ပြရင်း မဏ္ဍပ်ရှိရာသို့ ထွက်ပြေးသွားတော့သည်။
အတော်လေး ကြာတော့ ရွာတွင်းဖြစ် ချက်အရက်(ခေါင်ရည်ကဲ့သို့သော သောက်စရာ ) တွေက လည်း အဆင်သင့် ဖြစ်ပြီး ခွက်တွေထဲထည့်ကာ ဧည့်သည်တွေကို ထည့်ပေး ကာ သောက်ကြကုန်သည်။ မိန်းမကြီး မိန်းမငယ်၊ ကောင်လေး၊ ကောင်မလေး များက အစ အပျော်ဝင်သောက်ကြလေသည်။ လဲ့လဲ့နွယ်နှင့် ကောင်မလေး များလည်း ပြန်လာကြပြီး သူတို့ ခူးလာသော ပန်းပွင့်များဖြင့် မဏ္ဍပ်တွင်း အလှဆင်နေကြလေသည်။ ယောက်ျား တွေကလည်း ရိုးရာ အဝတ်အစား များ ကို ပွဲတော်အတွက် ဝတ်စားထားကြလေသည်။
နောက်တော့ ဆိုင်းတွေ ဗုံတွေ ဖြင့် ပျော်ပျော်ပါးပါး ထကခုန်ကြတော့သည်။ မိုးမ က ပထမတော့ ဘေးမှ ရပ်ကြည့် နေစဉ် လဲ့လဲ့နွယ်က ရုတ်တရက် သူ့ကို ကနေသည့် ကြားသို့ ဆွဲခေါ်သွားပြီး အတူတူ ကစေလေသည်။ ခုန်ပေါက်ကခုန်မှု ကြောင့် ခါယမ်းနေသော မိုမ ၏ ရင်သား အစုံကို ယောက်ျားလေးများ ၏ မျက်လုံးတွေ က အလိုလို ကျရောက်နေလေသည်။ မိုးမ က အားလုံး၏ အာရုံ ကို ဖမ်းစားထားသည်လို့ပဲ ဆိုရပေမည်။ သူတို့ အက မှာ ခါးကို လည်း ရှေ့သို့ မကြာခန ကုန်းကြရပေရာ သူ့ ရင်သား အစုံမှာ အပြင်သို့ ထွက်ကျမလိုပင် ဖြစ်ဖြစ်သွားရသည်။
အခုတော့ ရွာထဲမှ လူပျို လူအိုတွေ အားလုံးက မိုးမ အနားမှာ တွဲကချင်သဖြင့် ရစ်သီရစ်သီ လုပ်နေကြလေသည်။ မိုးမ မှာ လဲ့လဲ့နွယ်ဖြင့်သာ တွဲက နေလေသည်။ ထိုအချိန်မှာ သူရမောင်က အရက်လေး နည်းနည်း ထွေလာပြီး ဝင်လာရာ လဲ့လဲ့နွယ်က သူရမောင် ကို တွဲခေါ်ကာ ကလေသည်။ ထိုအခါကျမှ လွတ်သွားသော မိုးမ ကို ကာလသား လူငယ်များ တယောက်ပြီးတယောက် တွဲက ပြီး ပျော်နေကြရလေသည်။ ထို အထဲတွင် ဇာနည်မောင်လည်း ပါလေသည်။
ယောက္ခထီးကြီးကတော့ အရက်ကိုသာ တမြည့်မြည့်သောက်ကာ ထိုင်ကြည့်နေသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေက တော့ မိုးမ ပေါ်မှ ဘယ်မှ မလွဲပေ။ မိုးမ ကတော့ သူ့ယောက္ခထီးကြီး ကိုလာက ဖို့ တခါနှစ်ခါ လှမ်းခေါ်သေးသည်။ သို့သော် ဦးဖိုးမောင်က တော့ မိုးမ ကို ရွာထဲမှ ကောင်လေး များ က အနား မှာ ဝိုင်းကလျှက် ဟိုထိ ဒီထိ လုပ် အရသာခံ ကာ ပျော်မြူးး နေကြသည်ကိုသာ ထိုင်ကြည့်နေလေသည်။
နောက်တော့ ဦးဖိုးမောင် ထိုင်ရာမှ ထပြီး လူအုပ်ထဲ ကို ဝင်လာတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဇာနည်မောင်က မိုးမ ကို တွဲက ဖို့ ဆွဲခေါ်လိုက်လေသည်။ မိုးမ က ဇာနည်မောင်နှင့် တွဲကနေရင်းက သူ့ယောက္ခထီးကြီး သူတို့ နားသို့ကပ်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဇာနည်မောင်က သူ့အဖေ လာနေသည်ကို တွေ့ရသည်နှင့် မိုးမ နားမှ ထွက်သွားတော့သည်။
မိုးမ တယောက် အခုတော့ သူ့ယောက္ခထီးကြီးနှင့် တွဲကနေရလေပြီ။ အချို့ သော မိန်းမ တွေကလည်း ဦးဖိုးမောင် နှင့် တွဲက ချင်ကြလေသည်။ မိန်းမ တယောက်က ဆိုလျှင် မိုးမ တို့နားသို့ ကပ်လာပြီး ဦးဖိုးမောင် နှင့်သူ တွဲကလို့ရမလားဟုပင် မေးလာသဖြင့် မိုးမ က အလိုက်သင့်ပင် ဘေးသို့ ဖယ်ပေးလိုက်ရလေသည်။ ထိုအချိန်မှာ လဲ့လဲ့နွယ်က ဇာနည်နှင့် တွဲက နေလေရာ သူရမောင် တယောက်ထည်း လွတ်နေသဖြင့် မိုးမ ဆီ ရောက်လာပြီး တွဲက ပြန်လေသည်။
ထိုအချိန်တွင် မဏ္ဍပ်တွင်း၌ လူပေါင်း သုံးလေးဆယ်လောက် ကခုန်နေကြသဖြင့် လူတွေ အများကြီး ဖြစ်နေသည်။ သူရမောင်က ထို ကဲ့သို့ လူကျပ်နေသည်ကို အခွင့် ကောင်းယူကာ မိုးမ ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပြီး သူ့တကိုယ်လုံးကို မိုးမ တကိုယ်လုံးဖြင့် ဖိကပ်ထားသည်။ မိုးမ က သူ့ယောက္ခထီးကြီး ကြည့်နေမလားဟု လှမ်းကြည့်လိုက်သေးသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် လဲ့လဲ့နွယ် ကရောက်လာပြီး သူရမောင်ကို ဆွဲခေါ်ပြန်သွားသဖြင့် ဇာနည်မောင်က ပြန်ရောက်လာကာ မိုးမ နှင့် တွဲက ပြန်လေသည်။
နောက်ထပ် သောက်စရာများ ရောက်လာပြန်တော့ ဦးဖိုးမောင်က သူခွက်ကို မိုးမ အား ထိုးပေးပြီး တစ်ငုံနှစ်ငုံ အတင်းသောက်စေသည်။ မိုးမ လည်း နည်းနည်း နည်းနည်း သောက်ရင်းမှ နောက်တော့လည်း ဆက်တိုက် လိုလို ကလိုက် သောက်လိုက် ဖြင့် ခွက်ရေ များလာတော့သည်။
ညနေစောင်းလည်း ရောက်ရော လူတွေ လည်း နည်းနည်းပန်းလာကြပြီ။ မိုးမ က ဇာနည်မောင့်ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“ ကိုရင်ဦးမောင် ပြန်မလာသေးဘူးလား၊ အခု ဘယ်နှစ်နာရီ ထိုးပြီလဲ”
“ အခု နေဝင်တော့မယ်၊ ပွဲလည်း မကြာခင် ပြီးတော့မှာပဲဟာ”
မိုးမ မှာ ခြေလှမ်းပင် မမှန်ချင်တော့။ အိမ်ထဲ သို့ ယိုင်တိယိုင်ထိုးနှင့်ဝင်သွားပြီး သူ့ဆဲလ်ဖုံးဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်ကို လှမ်းခေါ်လေသည်။ သူ့ယောက္ခထီးကြီးကလည်း မိုးမ နောက် မှ အိမ်ထဲသို့ လိုက်ဝင်လာခဲ့သည်။ မိုးမ ကို အိမ်ရှေ့မှာ မတွေ့သဖြင့် သူတို့ အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်ရာ မိုးမ ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲ၍ ကိုရင်ဦးမောင် ဆီ ဖုံးခေါ်ဖို့ လုပ်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးဖိုးမောင်က ကုတင်စောင်း မိုးမ ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး၊
“ ခေါ်မနေနဲ့လေ သမီး ဘာလုပ်ဖို့ ခေါ်နေမှာလည်း သူမရောက်သေးတာ မကောင်းဘူးလားလို့၊ အခု က အချိန်ကောင်းမဟုတ်ဘူးလား ”
~~~~~~~~~~~~~~
အခန်း (၃၆) ကိုရင်ဦးမောင် ရုံးမှ ပုံမှန်ထက်စောပြန်လာခဲ့ခြင်း။
မူးသာ မူးနေသော်လည်း မိုးမ တယောက် ဘာဖြစ်နေသည်ဆိုတာကိုတော့ သတိရှိနေသေးသည်။ မွေ့ယာပေါ်မှာ လှိမ့်လိုက်ပြီး တတောင်တဖက်ထောက်လျှက် တဖက်က ဆဲလ်ဖုံးကို နားမှာကပ်ကာ သူ့နို့တွေကို ငုံကာ စူးစူး စိုက်စိုက် ကြည့်နေသော ယောက္ခထီးကြီး ကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
သူရမောင် ကလည်း မိုးမ သူတို့အိပ်ခန်းရှိရာ ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အနောက်က လိုက်သွားရာ၊ သူ့အဖေ က မိုးမ ကုတင်နားတွင် ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အခန်းအပြင်သို့ နောက်ပြန်ဆုတ် လိုက်ရသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အပြင်ဘက်မှာ ကိုရင်ဦးမောင် ၏ကား ခြံဝန်း အဝနားမှာ ရပ်လိုက်တာကို သူမြင်နေရလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်ကားမှာ မဏ္ဍပ်ခံနေ၍ ဂိုထောင်နားအထိ မောင်းလာ၍မရသဖြင့် ဂိတ် နားမှာ ရပ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူရမောင်က လဲ့လဲ့နွယ်ရှိရာသို့ အမြန်သွားကာ ကိုရင်ဦးမောင် နာမည်ကို အော်ခေါ်ပြီး နူတ်ဆက်ဖို့ ပြောလိုက်လေသည်။ ထိုမှသာ သူ့အဖေနှင့် မိုးမ တို့ ကိုရင်ဦးမောင် ရောက်လာကြောင်းသိသွားပေလိမ့်မည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က လည်း အထာပေါက်ပြီး ကိုရင်ဦးမောင်ဆီ ပြေးသွားလျှက် ၊
“ ကိုကိုလတ် ကိုကိုလတ် ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် နောက်ကျနေရတာလဲ၊ ဒီမှာ ပျော်စရာကောင်းတာတွေ အကုန်လွတ်ကုန်ပြီ၊ လဲ့ တို့ ဒီမှာ မမမိုး နဲ့ ကကြခုန်ကြ ရတာ အရမ်း ပျော်ဖို့ ကောင်းတာပဲ၊ ခေါင်ရည်သောက်အုန်းမလား လဲ့ယူပေးမယ်လေ”
မိုးမ နှင့် ဦးဖိုးမောင် တို့လည်း အခန်းထဲက ကြားရသဖြင့် မိုးမ က ဦးဖိုးမောင်ကို အခန်းထဲ ခနနေခဲ့အုံး၊ သူ အပြင်ဘက် မဏ္ဍပ်မှာ ကိုရင်ဦးမောင် ကို သွားကြိုပြီး စကားပြောနေတုန်းကြမှ အခန်းထဲက ထွက်သွားလိုက်ဟု မှာခဲ့လေသည်။လဲ့လဲ့နွယ်က ကိုရင်ဦးမောင်ကို စားစရာသောက်စရာများ ယူပေးနေစဉ် မိုးမ လည်းရောက်လာခဲ့ပြီး အရက်မူး နေသည့် လျှာလိပ်သံဖြင့် နူတ်ဆက် စကားပြောလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သဘောကျစွာ ရီမောရင်း၊
“ ကြည့်စမ်း ငါ့မိန်းမ မူးနေပြီ ဟဲဟဲ”
နောက်တော့ တအိမ်သားလုံး နှင့် အိမ်နီးချင်းများ ပျော်ပျော်ပါးပါး စားသောက်ကြလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် လည်း မတွေ့ရတာ ကြာပြီ ဖြစ်သော ငယ်သူငယ်ချင်းများ နှင့် ဆုံပြီး အရက် ဝိုင်းဖွဲ့ကာ သောက်နေမိလေသည်။ မိုးမ ကတော့ ဟိုဟိုဒီဒီ သွားလာလျှက် စားစရာများ ယူလာပေးလိုက် ကိုရင်ဦးမောင်တို့ ဝိုင်းကို လိုတာ လိုက်ဖြည့်ပေးနေသည်ကို ယောက္ခထီးကြီးနှင့် သူရမောင်တို့က မျက်ခြေမပြတ်ကြည့်နေကြလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် က အရက်မူးလာတော့ အချို့သော သူနှင့် မိုးမ ကြားမှ အကြောင်းအရာများ ကို အမှတ်မဲ့ ပြောဆို မိလေသည်။ သူက ကိုအောင်နိုင့် နာမည်ကို ပင် ထုတ်ပြောပြီး သူတို့ အခန်းသို့ လိုက်လည်သည့်အကြောင်း ပြောလေသည်။ ထိုအခါတွင် သူရမောင်က မိုးမ ကို ထူးဆန်းသော အကြည့်ဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင့် နာမည်ကို ကိုရင်ဦးမောင်က စကားထဲ ထည့်ပြောလိုက်သည့်အချိန်တွင် မိုးမ ကလည်း သူ့ယောက္ခထီးကြီးနှင့် ကိုသူရမောင်တို့ဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိလေသည်။
မိုးမ ဆဲလ်ဖုံးက ရုတ်တရက် ထမြည်လာတော့ မိုးမ က ဖုံးစကားပြောရန် ခပ်လှမ်းလှမ်းက အခန်းထောင့်တနေရာသို့ထသွားလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ တော်တော်မူးနေလေပြီ။ မိုးမ ကို ခေါ်သူမှာ ကိုအောင်နိုင် ဖြစ်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို စပြောသည်နှင့် ကျူ လေတော့သည် မိုးမ ကလည်း အလိုက်သင့် ပြန်ပြောလေသည်။
မိုးမ ယောက္ခထီးကြီးက မိုးမ ဖုံးပြောနေသည်ကို လှမ်းအကဲခပ်နေပြီး ကြည့်ရတာ သူက သူ့ရီးစားနဲ့ စကားပြောနေတာကြနေတာပဲဟု တွေးမိသည်။ မိုးမ ရဲ့ မျက်နှာအမူအယာ၊ ဖုံးပြောနေရင်းဖြင့်အပြုံး သူ့နူတ်ခမ်းလေးကို သူကိုက်နေပုံ၊ သူ့ဆံပင်စ တွေကို သူ့ ဆော့နေပုံတွေ ကို ကြည့်ပြီး ဦးဖိုးမောင် တယောက် တခုခု တော့ တခုခု ပဲ ဟု သင်္ကာမကင်း ဖြစ်နေလေသည်။
ဦးဖိုးမောင်က သူ့ချွေးမ ဘာတွေပြောနေတာလည်း စပ်စုရအောင် မိုးမ အနားသို့ လျှောက်သွားလိုက်လေသည်။ သို့သော်လည်း မိုးမ ဘယ်သူနှင့် ဘာပြောနေမှန်း တိတိကျကျ မကြားရချေ၊ မိုးမ ကလည်း သူ့ယောက္ခထီးကြီး လာနေသည်ကို တွေ့သဖြင့် ကိုအောင်နိုင့်ကို နူတ်ဆက်ပြီး ဖုံးချလိုက်လေသည်။ ယောက္ခထီးကြီးက ဘယ်သူလဲဟု မေးရာ၊ မိုးမ က အော် သူတို့ အပတ်မန့် က ဂိတ်စောင့်ကောင်လေး ဥက္ကာ ဖြစ်ကြောင်း၊သူကို သူတို့ အခန်းအား သေခြာစောင့်ကြည့်ပေးဖို့ မှာနေတာဟု ပြောလေသည်။
(ထိုရွာတွင် ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်သလဲ ဆိုသည်ကို နောက်ပိုင်း နောက်ကြောင်းပြန်သည့် အချိန်တွင် အသေးစိတ်ပြန်ရေးသားပါမည်)
နောက်နေ့ မှာ တနင်္ဂနွေနေ့ ဖြစ်သဖြင့်သာ တော်တော့သည်၊ ကိုရင်ဦးမောင် နှင့်တကွ ထို ချက်အရက်သောက်ကြသူ အားလုံး မနက်ကျတော့ ခေါင်းကိုက်ပြီး အိပ်ယာမှ နိုးလာကြရသည်။ တချို့လူများ မှာ မဏ္ဍပ်တွင်းမှာပင် အိပ်မောကျလျှက် ရှိနေကြသေးသည်။ကိုရင်ဦးမောင် ကားလည်း လမ်းမပေါ် သူတို့ ခြံဂိတ်ဝနားမှာ တညလုံး ရပ်ထားခဲ့ရသည်။
မိုးမ မှာ သူယောက္ခထီး ကြီးကုတင်ပေါ်မှာ ရောက်နေပြီး၊ ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာပေါ်မှာ အိပ်ပျော်ခဲ့သည်။ မိုးမ အိပ်ယာက နိုးလာတော့ သူရမောင် ကလည်း ယောက္ခထီးကြီး အခန်းထဲ က ဆိုဖာပေါ်မှာ အပေါ်ပိုင်း ကိုယ်တုံးလုံး ဖြင့် အိပ်ပျော်နေတာတွေ့ရသည်။ လဲ့လဲ့နွယ်နှင့် ဇာနည်မောင် တို့လည်း အခန်း တခုထဲမှာ တူတူ အိပ်မောကျနေကြသည်။
ယောက္ခထီးကြီးကတော့ အခန်းထဲမှာ မရှိတော့ စောစောထွက်သွားပြီး ရေပင်ချိုးနေလေပြီ။ မိုးမ က ခေါင်းအုံတုံတုံ ဖြင့် သူတို့ အခန်းဆီသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်ပြန်လာရာ ဧည့်ခန်းထဲ က ဆိုဖာပေါ်မှာ တခေါခေါအိပ်မောကျနေသော ကိုရင်ဦးမောင်ကို တွေ့ရလေသည်။
မိုးမ အကျီ မှာ ကြယ်သီးတွေ အကုန်ပြုတ်နေပြီး မိုးမ အောက်မှ စကဒ်လည်း မရှိတော့ခြေ၊ စကဒ်အစား အဝတ်စတခု ပတ်ထားသည်ကိုသာ သတိပြုမိသည်။ မိုးမ ညတုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်မြင်ယောင်လာပြီး သူ့အခန်းဆီသို့ အမြန် လျှောက်သွားကာ အဝတ်အစား တွေ လဲလှယ်ပြစ်လိုက်ရသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် မနိုးသေး တာ ကံကောင်းတာပဲဟုတွေးလိုက်မိသည်။ မိုးမ က သူ့ပေါင်တန် ပေါ်နှင့် ဂျိုင်းအနား မှာ အနီမှတ်တွေ ထင်ကျန်ခဲ့တာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ယောက္ခထီးကြီး ရေချိုးခန်းက ထွက်သွားသည်နှင့် အလျှင်အမြန် ရေချိုးခန်း ဝင်ပြီး ရေချိုးတော့သည်။
ညနေပိုင်းကျတော့ ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် မိုးမ တို့ အိမ်ပြန်ကြဖို့ ပြင်ကြတော့သည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က မိုးမ ကိုကားနား လိုက်ပို့ကာ ငိုယိုပြီး ဖက်ထားလေသည်။ နောက်တော့ မိုးမ နားနား သို့ ကပ်ကာ တိုးတိုး လေး တခု ပြောလိုက်သည်။ မိုးမက လဲ့လဲ့နွယ် လက်မောင်းကို လှမ်းရိုက လိုက်ပြီး ဇာနည်မောင် နှင့် သူတို့ အိမ်မှ အမျိုးသား အုပ်စုကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
နောက်တော့ အားလုံးကို နူတ်ဆက်၍ ထွက်ခွာလာကြရာ မြို့ရှိ သူတို့ အပတ်မန့် သို့ ပြန်ရောက်လာကြတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်မှာ အရမ်းကို ပင်ပန်းလာ ပြီး မနေ့က အရက်ရှိန်တို့ဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး အိပ်ယာပေါ်တွင် တယောက်ကို တယောက်ပင် မထိနိုင်ကြတော့ပဲ တုံးကနဲ အိပ်မောကျသွားကြတော့သည်။
နောက်နေ့ကျတော့ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားကြတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း အလုပ်ကိုသွား၊ ဥက္ကာကလည်း မိုမ ကို အခွင့်ရေးရတာနှင့်ကျူ၊ ကိုအောင်နိုင်ကလည်း မိုးမ ကိုဖုံးခေါ် ပြီး ဖုံးထဲမှပင် လုပ်ချင်သမျှ ပုံစံမျိုးစုံဖြင့် လိုး နေ တော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က ညဘက်ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ရိုးပလေး ဂိမ်းကို ပြန်စပြန်တော့သည်။ သူ့အဖေ ဖြစ်လိုက် သူ့အကို၊ ညီ ဖြစ်လိုက်ဖြင့် သူ့မိန်းမ ကို လိုးနေပေတော့သည်။
ထိုသို့ ဖြင့် ကြာလာတော့ မိုးမ မှာ ကာမ ဆန္ဒ ပိုပို နိုးကြွလာသလို ဖြစ်လာရသည်။ ရိုးပလေး ဂိမ်းတွေမှာလည်း ပိုပြီး ရဲတင်း ကာ ဆန္ဒပြင်းပျ ကာ ဆက်ဆံတတ်လာသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း ထိုအရာကို အရမ်းသဘောကျ နေရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က လည်း မိုးမ ကို တွေ့ဆုံပြီး လိုးချင်လို့ အခါခါ တောင်းပန် နေသော်လည်း မိုးမ က အချိန်ဆွဲထားလေသည်။
ဥက္ကာ ကလည်း မိုးမ ကို ရဖို့ အသေကြိုးစား လေသည်။ မိုးမ တို့ အခန်း ဘာဖြစ်လဲ ရေပိုက်ကောင်းရဲ့လား ၊ အခန်းချင်းကပ်ရက်က လူတွေက အဆင်ပြေရဲ့ လား စသဖြင့် အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ မိုးမ နား လာလာ ရစ်လေသည်။ မိုးမ လက်ကိုပင် ကိုင်ဖို့ ကြိုးစားလေရာ မိုးမ က တွန်းပစ်လိုက်ရလေသည်။
ဥက္ကာက ကိုအောင်နိုင် ဘာလို့လာကြောင်းသူသိသည့်အကြောင်းပြောလေသည်။ မိုးမ က သူ့ကို နူတ်ဆိတ်နေဖို့၊ တချိန်ကျရင် သူ့ကို စိတ်ကျေနပ်စေမည့် ဆုပေးမည်ဟု ချော့မော့ ထိန်းထားလေသည်။ဥက္ကာ တယောက် မိုးမ နှင့် အိပ်ယာပေါ် ပျော်မြူးရမည့် ထိုတနေ့ကို စောင့်မျှော်ရင်း ပျော်နေရှာသည်။
တနေ့တော့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အလုပ်လုပ်နေရင်း နေမကောင်းချင်သလို ဖြစ်လာသဖြင့် နေ့တဝက်ကြီး အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်။ ထို အချိန်မှာ နေ့လည် တနာရီခွဲခန့် ရှိလေပြီ။ သူက သူ့ကားကို ဂိတ်ပေါက်မှ ဖြတ်ဝင်လိုက်ချိန်တွင် ဥက္ကာက သူ့ကို လှမ်းနူတ်ဆက်လိုက်လေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က ကားကို မြေအောက် ကားပတ်ကင် ရှိရာသို့ မောင်းသွားသည့်အချိန်တွင် သူတို့ ဝန်းထဲက အပြင်ကားပတ်ကင်တွင် သူ့အဖေ ကားကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။သူ့ကားကို ဘရိတ်အုပ်လိုက်ပြီး ကားနံပါတ်ကို သေခြာအောင် ကြည့်လိုက်လေသည်။ ကားအမျိုး အရောက်ချင်းတူတာတောင်မဟုတ်၊ ကားနံပါတ်ကပါ တူနေတော့ သူ့အဖေကားဆိုတာ သေခြာသွားသည်။ ထို့ကြောင့် ဥက္ကာကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
“ ဟေး မင်း ဒီကား ပိုင်ရှင်ကို သိလား”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ သိပါတယ်”
ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်မှာ တဒုန်းဒုန်းမြည်သည်ဟု ထင်ရအောင်ကို ခုန်လာသည်။
“ အခု အဲဒီ ကားပိုင်ရှင်က ဘယ်ရောက်နေလဲ”
“ အပေါ်ထပ်မှာပါဆရာ၊ သူက သူ့အမျိုး တွေဆီ လာလည်တာပါ”
“ မင်း ဒီအပတ်မန့် ဝန်းထဲကို ဝင်ထွက်တဲ့ အပြင်က ကားတွေကို နံပါတ်မှတ်ပြီး မှတ်တမ်းတင်ထားတယ်မဟုတ်လား”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ ကျနော်မှတ်ထားပါတယ်”
“ အေး ခနလေး စောင့် ငါကားသွားပတ်လိုက်အုံးမယ်၊ ပြီး ရင် မင်း စာအုပ်ကို ကြည့်ပြီး ငါမေးစရာရှိလို့် ပြန်လာခဲ့မယ်”
ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့ကားကို မြေအောက်ထပ်ပတ်ကင်မှာ သွားရပ်ထားလိုက်ပြီး ဥက္ကာဆီ ပြန်လာကာ လုံခြုံရေး ရုံးခန်းလေး အတွင်းတွင် ရီ၈ျစ်စတာ စာအုပ်ကို လှန်လှောကြည့်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ရီဂျစ်စတာစာအုပ်ထဲ ရှိသည့်နေ့စဉ်ဝင်ထွက်နေသည့် ကားနံပါတ်များကို တရွက်ချင်းလှန်ကြည့်နေရင်းက ဥက္ကာကို၊
“ မင်း အခုန တုန်းက ကားပိုင်ရှင် အမျိုး ဆိုတာ ဘယ်အခန်းကလည်း သိလား”
ဟုမေးလိုက်သည်။ ဥက္ကာက၊
“ ဟင့်အင်း ဆရာ၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ လူကြီးက မကြာခနလာလေ့ရှိတယ်၊ ကျနော်ထင်တာကတော့ ဒီအပတ်မန့်မှာ သူ့သမီးနေတယ် ထင်တာပဲ”
ကိုရင်ဦးမောင် အတော်အံသြသွားသည်။
“ ဘာ အဲဒီလူကြီးက မကြာခနလာတယ်၊ ဟုတ်လား”
“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ ဆရာသမား၊ ဘာ.ဘာများ ပြဿနာ ရှိလို့လဲ၊ ဆရာ အဲဒီလူကြီးကို သိလို့လား”
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် နေမကောင်းသည့် အရှိန်နှင့် စိတ်လှုပ်ရှားမှုပေါင်းကာ နည်းနည်းပင် မူးနှောက်နှောက် ဖြစ်လာ၍ ဥက္ကာကို ရေတဗူး ယူခိုင်းလိုက်ပြီး ရေအေးအေး လေးကို မော့သောက်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့အခန်းရှိရာဘက်ကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အသက်ရှုမဝချင်သလို ပင်ဖြစ်နေရသည်။ နောက်တော့ ကားရီဂျစ်စတာ စာအုပ်ကို ဆက်လက် လှန်လှောနေလေသည်။ ထိုအခါမှာ သူ့အဖေ ကား အပြင် သူ့အကို သူရမောင် ကား ကိုပါ ကြိုကြား ကြိုကြား တွေ့နေရလေသည်။
နောက်တော့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ဓါတ်လှေခါးရှိရာကို ခြေတရွတ်ဆွဲလောက်နီးပါး ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။ အသက်ရှုလို့လည်း မဝချင်တော့၊ဓါတ်လှေခါးဆီ သို့ လျှောက်နေရသည့် ခရီးမှာ တမိုင်လောက် ဝေးသည်ဟုပင် စိတ်ထဲမှာ ထင်နေမိသည်။ ဓါတ်လှေခါးထဲ ရောက်တော့ နံရံကို ခေါင်းမှီလိုက်ရင်းက အသက် ကို ပြင်းပြင်းရှုလိုက်သည်။
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ယခုပဲ မာရသွန်ပြေးလာရသလို မောပန်းနေမိသည်။ ဓါတ်လှေခါးက ထွက်လာပြီးတော့ သူ့အခန်းတံခါးဆီသို့လည်း ဖြည်းညှင်းစွာ သွားနေမိပြီး သူ့အခန်းတံခါးလက်ကိုင်ကို ကိုင်လှည့်လိုက်တော့ သော့ခတ်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
သူ့သော့ကို အသာထုတ်ပြီး တတ်နိုင်သမျှ အသံမကြားအောင် ဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်ကာ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်လိုက်သည်။ဘယ်သူမှ ဧည့်ခန်းထဲမှာ မရှိ၊ သူ့အိပ်ခန်းရှိရာသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ခြေဖွနင်းကာ လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။ သူ့ခြေထောက်တွေက တုန်ခါပြီး သူ့ဒူးတွေက ညွှတ်ခွေချင်နေသည်။ အိပ်ခန်းတခါးက မဟတဟ ဖြစ်နေသည်။သူ့နှလုံခုန်သံက အရမ်းကို မြန်လာသည်။ မိုးမ ရဲ့ တရှီးရှီး အသံ လေးနှင့်ငြီးတွားသံ၊ နောက်တော့ ယောက်ျား တယောက်ရဲ့ အသံ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အခန်း (၃၇) မိုးမ ကို လက်ပူးလက်ကြပ်မိခြင်း။
ကိုရင်ဦးမောင် ချွေးစီး တွေ ပြန်လာပြီး အသက်ရှုမဝသလို ဖြစ်လာသည်။ အသက်ကို ပြင်းပြင်း တချက်ရှုလိုက်ရင်း က တွေးလိုက်သည်။ အဲဒီ အဖြစ်မျိုး ကို သူပဲ မျှော်လင့်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား။ အဲလို မျိုး မိုးမ ကို သူဖြစ်စေချင်ခဲ့တာ မဟုတ်လား။ သူ့မိန်းမ ကို တခြားလူတယောက်က လိုးနေတာကို မြင်ချင်ခဲ့တာ သူပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ ဒါပေမဲ့ ဒီလို ပုံစံမျိုး နဲ့ သူကဖြစ်စေချင်တာလား။
မဟုတ်ဘူး၊ သူက ဒီလို ပုံစံမျိုးနဲ့ ဖြစ်စေချင်တာ မဟုတ်ဘူး။ သူက သာ ဆရာကြီး လုပ်ပြီး မိန်းမ ကို သူပြောသမျှ လက်ခံ၊ သူလမ်းကြောင်းထွင်ပေးခဲ့တာကို အနောက်က နေလျှောက်လိုက်ဖို့ မဟုတ်လား။ အခုတော့ အဲလို မဟုတ်တော့ပါလား။ သူကသာ စိတ်ကူးယဉ်ကမ္ဘာထဲမှာ နေခဲ့တာလား၊ ရိုးပလေး တွေ သူကစားနေခဲ့တာ က သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်တွေ ပဲလား။
အခု လို တကယ်ကြုံလာရပြီ ဆိုသူဘာလုပ်ရမှာလဲ။ အထဲ မှာ ဖြစ်နေတာ ဘယ်သူပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဆိုပြီး သူဝင်တွေ့ရင်ဆိုင်လိုက်ရမှာလား၊ ဒါမှ မဟုတ် ချောင်းကြည့်ပြီးတော့ပဲ တိတ်တိတ်ကလေး သူ့ဘာသာ ဖီးယူပြီး ခံစားရမှာလား။ သူတကယ်ရော ပျော်ရွှင်စွာ ခံစားနိုင်မှာလား။
အခု အထဲက အမျိုးသားက တကယ် သူ့အဖေ၊ ပဲလား။ ဒါမှ မဟုတ် ကိုသူရမောင် နှင့် သူ့အဖေ တို့က ဒီ အပတ်မန့်က တယောက်ယောက် ကို တကယ်လာတွေ့နေတာဖြစ်ပြီး သူ့ရဲ့ ညစ်ညမ်းတဲ့ စိတ်က ပဲ ကိုယ်လိုရာကို ဆွဲတွေးနေမိတာလား။ အဲဒါ ဖြစ်နိုင်မလား။ ဒါပေမဲ့ အခု သူကြားနေရတဲ့ မိုးမ အိပ်ခန်းထဲက အသံက ဘာလဲ။ အခန်းတံခါးက မဟတဟ ဆိုတော့ သူသွားချောင်းသင့်သလား။
ထိုအရာတွေ အားလုံးကို ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အပြေးအလွှား စဉ်းစား ရင်းက သူ့နဖူးပေါ်မှာ ပျံလာတဲ့ ချွေးစီး တွေကို လက်ဖဝါးနဲ့ သုတ်လိုက်သည်။ တံခါးဝနား သို့ သူ့ရဲ့ ချည့်နှဲ့ နေတဲ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ ကြောင်တကောင် လျှောက်သွားသလို ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်သွားလိုက်သည်။ အခန်းထဲက ငြီးငြူသံ၊ တအီးအီး အသံတွေ က ပိုပြီး ပီသ လာသည်။ ကုတင်ပေါ်မှ မွှေ့ယာ တကျွိကျွိ မြည်သံနှင့် မိုးမ ရဲ့ ဟင့်ကနဲ ငြီးလိုက်သံလေးတွေက ပိုပြီး ကျယ်လာခဲ့သည်။
ကိုရင်ဦးမောင် အခန်းထဲ မချောင်းကြည့်ခင်လေး မှာပဲ သူ့အဖေ ဦးဖိုးမောင်ရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
“ အင်း အင်း အိုးးးး ဟုတ်ပြီ ချစ်လေး အခု စုပ်လိုက်တော့၊ အိ..ရှီးးးးး ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်”
နောက်မိုးမ ၏ မပီမသ အုအုအု အသံဗလွတ်ပြွတ်ဟု အာခေါင်သံလေး ပါကြားလိုက်ရသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီး ဖောင်းကြွ တက်လာခဲ့ရသည်။ သူစဉ်းတောင် မစဉ်းစားရဲ တော့။ သူ့အဖေ က အခု သူ့မိန်းမ နှင့် သူတို့ လင်မယား ကုတင်ပေါ်မှာ ရောက်နေသည်ဆိုတာကို သိရရုံဖြင့် ပင် သူ့လီးကြီးက ချက်ချင်းမာလာပါလား။ သူအရဲစွန့်ပြီး တံခါးနားသို့ တိုးကပ်လိုက်သည်၊ အခန်းထဲမှ နေသူ့ကို မမြင်နိုင်အောင် အထူးကို သတိထားကာ အတွင်းသို့ ချောင်းလိုက်သည်။
သူ့အဖေ လီးကြီး သူ့မိန်းမ ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေသည်ကို အံသြဝမ်းသာစွာ ဖြင့် တွေ့လိုက်ရလေသည်။ မိုးမ က ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဒူးထောက်လျှက် ကိုရင်ဦးမောင်အဖေက ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လျှက်။ သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲထားပြီး သူ့လက်ဖဝါးတွေက မွေးယာပေါ်ထောက်ကာ သူ့ကိုယ်ကို ထိန်းမတ်ထားသည်။
ဦးဖိုးမောင် မျက်စေ့အစုံကို ပိတ်ထားပြီး မျက်နှာကို မျက်နှာကျက်ပေါ်ကို မော့လျှက် သူ့ချွေးမ ချော၏ ပုလွေ ပေးခြင်းကို အရသာခံနေသည်။ မိုးမ က သူ့လက်ဖဝါးလေး တဖက်ဖြင့် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း နောက်တဖက်က သူ့ဂွေးဥများကို ဆော့ကစားပေးနေသည်။
ဦးဖိုးမောင် က ရှပ်အင်္ကျီဝတ်ရက်သား ရှိသေးပေမဲ့ ကြယ်သီးတွေက တော့ အကုန်ကျွတ်နေသည်။အောက်ပိုင်းက တော့ ဘာမှ ဝတ်ထားတာ မရှိတော့ခြေ။ မိုးမ ခေါင်းမှာ ဦးဖိုးမောင် ပေါင်ကြားမှာ ငုံ့ချည်မြင့်ချည်ဖြင့်၊ အခုတော့ မိုးမ လက်တွေက ဦးဖိုးမောင်၏ အမွှေးအမြှင် ထူထပ်လှသော ပေါင်တွေ ပေါ်ကို ရွှေ့လျှားပွတ်သတ်နေလိုက်၊ တခါတရံ ဦးဖိုးမောင် ရင်ဘတ်တွေကို ပွတ်ပေးလိုက် လိုက်နေသည်။ ဦးဖိုမောင် လက်တွေကလည်း မိုးမ ဆံပင်တွေ ကြား လက်ချောင်းတွေ ထိုးသွင်းကာ ဆော့ကစားနေရင်းက ချွေးမချော လီးစုပ်ပေးနေသည်ကို အရသာ ခံစားနေလေသည်။
မိုးမ က တံခါးဝကို ကျောပေးထားသဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်ကို ဘယ်လိုမှ မြင်နိုင်စရာ အကြောင်းမရှိခြေ။ ကိုရင်ဦးမောင် အဖေကလည်း အရသာ ခံရင်း က လောကကြီးကို မေ့နေသလိုမို့ တံခါးဝကို ကြည့်ဖို့ ကို အချိန်မရ၊ အိမ်ရှေ့တံခါးမ ကြီးကို သော့ခတ်ထားသည်ဆိုပြီး သူတို့ နှစ်ဦးက လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှုပ်ရှားနေကြခြင်းဖြစ်လေသည်။
မိုးမ က အရမ်းအရမ်းကို တိုသော စကဒ်လေးကို ဝတ်ထားသော်လည်း ဖင်လှန်ကာ ခါးပေါ်တက်နေသဖြင့် သူ့ဖင်လုံးကြီးများကို မြင်နေရလေသည်။ အောက်မှာလည်း အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ဝတ်မထားခြေ။ ကိုရင်ဦးမောင် မျက်စေ့ကို မွေ့ယာပေါ်လိုက်ကြည့်လိုက်တော့ မိုးမ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးကို ခေါင်းအုံးနားမှာ တွေ့လိုက်ရလေသည်။
မိုးမ အပေါ်ပိုင်းမှာ ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိဘဲ ချိန်ဖြုတ်ထားသော ဘရာဇီယာ သာ ပုခုံးမှ တွဲလောင်းကျနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဦးဖိုးမောင်က မိုးမ နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ညှစ်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်က အနောက်သို့ တလှမ်းလောက် ဆုတ်လိုက်မိလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် သူ့ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်ရင်းက တွေးလိုက်သည်။ အဲဒါသူတို့ ဘယ်အချိန်ထဲက ဖြစ်နေကြတာလဲ။ ငါတို့ အစပိုင်းသူတို့ နဲ့ နေစဉ်ကတည်းကလား၊ ငါတို့ အဖေ့အိမ်မှာ ဆယ်လလောက်နေခဲ့ကြတာပဲ။ ဆိုတော့မိုးမ သူတို့နဲ့ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ ငါထင်ခဲ့တာ အမှန်ပဲပေါ့။ ဒါမှ မဟုတ် အခု နောက်ဆုံးတခေါက်သွားခဲ့တဲ့ အချိန်ကမှ စဖြစ်တာလား။
ဟင့်အင်း မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ငါသူတို့ ကားတွေ ဒီကိုလာနေကြတာ ကို ရီဂျစ်စတာမှာ တွေ့ခဲ့တာ ဟို အရင်ကတဲကပဲ။ ငါ မိုးမ ကို တခြားလူတယောက်နဲ့ လိုးနေတာကို မြင်ချင်နေခဲ့ မိတာ၊ အခုတော့ ဘယ်လိုလဲ။ ဒီနေ့ ငါမြင်နေရပြီလေ။ ဒါပေမဲ့ မိုးမ ငါ့ကို ဖုံးကွယ်ထားခဲ့တာကို ငါမကြိုက်ဘူး။
ဘာကြောင့် မိုးမ က ဟန်ဆောင်ပြီးတော့ ရှက်သလို ရွံ့သလို လုပ်နေရတာလဲ။ငါ မိုးမ ကို သူ့ကို ငါ့အဖေက လိုးနေတယ်လို့ ရိုးပလေးကစားဖို့ ပြောတုန်းက သူက စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်သလိုနဲ့ သူပဲ ပြောခဲ့တယ်။ သူက ငါ့အဖေလိုပဲတဲ့၊ အခုတော့သူက ငါ့အဖေနဲ့ တကယ်လိုးနေကြပါလား။ ထိုခန ၌ မိုးမ အသံကို သူကြားလိုက်ရသည်။
“ ဖေဖေ ကျမ အာညှောင်းလာပြီ၊ ဖေဖေ့ဟာကြီးက ကျမပါးစပ်ထဲ အဲလောက်အကြာကြီးထားဖို့ ကြီးလွန်းအားကြီးတယ်”
ကိုရင်ဦးမောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး တံခါးကြားသို့ ပြန်ချောင်းလိုက်ပြန်သည်။ သူ့အဖေက မွေ့ယာပေါ်မှာ ပက်လက်ဖြစ်နေပြီး မိုးမ က သူ့ပေါင်ပေါ်တက်ခွထားလေသည်။ မိုးမက သူ့ဘရာဇီယာကို ချွတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လွှတ်ပြစ်လိုက်ရင်း ဦးဖိုးမောင် ခါးပေါ်သို့ ခွကာ သူ့စောက်ဖုတ်ဖြင့် ဦးဖိုးမောင်လီးကြီးကို ပွတ်လိုက်သည်။
ဦးဖိုးမောင် ၏ အီးအီး ငြီးတွားသံထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့မိန်းမ ၏ ဖင်လုံးကြီး အလှကို စိတ်ထဲမှ ချီးမွမ်း မိလိုက်သေးသည်။ တကယ်တော့သူ အဲလို ပုံစံအနေအထားမျိုဖြင့် မိုးမ ကို မတွေ့ဖူးသေးဘူး မဟုတ်လား။
မိုးမ က သူယောက္ခထီးကြီး မျက်နှာသို့ ငုံ့ကာ ပါးစပ်ချင်းဖိကပ်လိုက်သည်။ ဦးဖိုးမောင်က မိုးမ လျှာလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်ပြီး နောက် တယောက်နှင့် တယောက် ပါးစပ်ချင်း စုပ်နေလိုက်သည်မှာ တပြွတ်ပြွတ်ပင် မြည်နေသေးသည်။ မိုးမ က တချိန်ထဲ မှာ သူ့ဖင်ကြီးကို လှုပ်ခါကာ သူ့စောက်ဖုတ်နှင့် ဦးဖိုးမောင် လီးကြီးကို ပွတ်ပေးနေရင်းက သူ့နို့ကြီးတွေ နှင့် ဦးဖိုးမောင် ရင်ဘတ်ကို ပွတ်ပေးနေလေသည်။
ဦးဖိုးမောင်က သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မိုးမ ခါးလေးကို ကိုင်ကာ အသာမြှောက်လိုက်ပြီး သူ့ခြေထောက်အနေအထားကို ပြင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်က ကိုင်ကာ သူ့ချွေးမချောလေး စောက်ဖုတ်ဝကို တေ့ပေးလိုက်သည်။ မိုးမ က အသာဖိချလိုက်တော့ သူ့လီးကြီးမှာ ဖြည်းဖြည်းချင်း နှစ်ဝင်သွားလေသည်။ နောက်တော့ ဦးဖိုမောင်က သူ့ခါးကို ကော့ကာ မိုးမ ကို ဆောင့်လေသည်။ မိုးမက အပေါ်သို့ ကြွပေးရင်းက ဦးဖိုမောင်ကို ကျီစယ်နေလေသည်။
“ ဖေဖေ က ကျမကို ခလေး ပုခက်လွဲပြိးချော့သိပ်သလို တုတ်နေတော့တာကိုး ခစ်ခစ်..အင့်...အိအိ..”
နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး စည်းဝါးကျသွားပြီး အချက်ကျကျ ဆောင့်လိုးနေကြတော့သည်။ မိုးမ က ဦးဖိုးမောင် လည်ပင်းကို ငုံနမ်းစုပ်လိုက် နားရွက်ဖျားလေးတွေကို ရက်လိုက်ဖြင့် လုပ်နေရင်းက သူ့ဖင်ကြီးတွေကို မြှောက်မြှောက်ပေးရင်း ဆောင့်ချနေလေရာ၊ ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ကို လိုးနေမှန်းပင် မသိနိုင်တော့ခြေ။
ကိုရင်ဦးမောင်က ဘာမှ စိတ်မပူပဲနှင့် ချောင်းလို့ ရနေပေသည်။ သူတို့မှာ ဘယ်သူမှ အိမ်ထဲသို့ ဝင်မလာနိုင်ဟူသော အသိဖြင့် ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်ပဲနှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပင် ချစ်ပွဲ ဝင်နေကြလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ၏ဖောင်းကြွနေသော ဘောင်းဘီကို ပွတ်သတ်ရင်းဖြင့်၊ မိုးမ အချစ်ရေ၊ မင်းဒီနေ့တော့ ငါ့ကို လိုချင်တဲ့ ခံစားမှု၊ ငါတွေ့ချင်နေတဲ့ အရာတွေ အားလုံးကို မင်းမသိပဲနဲ့ ငါတွေ့နေရပြီ။
ငါလိုချင်တဲ့ ပန်းတိုင်ကို ဒီနေ့ ငါရောက်ခဲ့ရပြီ။ ဒီကိစ္စကို ငါတတ်နိုင်သလောက် မင်းမသိအောင်လျို့ဝှက် နေမှ ငါ ဒီထက်ပိုပြီး မြင်ရလိမ့်မယ်လို့ ငါထင်တယ်။ ငါက မင်း စောက်ဖုတ်ထဲ တခြားလူတယောက်ရဲ့ လီးကြီးဝင်ရင် မင်းဘယ်လို ခံစားတုန့်ပြန်မလဲ ဆိုတာ သိချင်ခဲ့တယ်။
တခြားလူတယောက်က မင်းကို လိုးနေရင် မင်းရဲ့ မျက်နှာ အနေအထား ဘယ်လို ရှိမယ်ဆိုတာလည်း သိချင်ခဲ့တယ်။ ဒီနေ့ ဟာ ငါ့အတွက် တော့ အစ လို့ပဲ ဆိုရတော့မယ်။ မင်းဟာလေ ဟတ္တနီ မလေးပါလား။ ငါမင်းကို စိတ်ထဲမှာ ဟတ္တနီလေး လို့ထင်နေခဲ့တာ မှန်နေတာပဲပေါ့။ငါ့စိတ်ထဲမှာ မင်းဟာ ငါ့လီးတချောင်းနဲက ဘယ်လိုမှ မဝနိုင်ဘူးလို့ တွက်ထားခဲ့တာ မှန်နေပြီပေါ့။
အခုတော့ မင်း ကိုအောင်နိုင့် အလိုးကို ခံရတော့မယ်။ နောက်ပြီး ငါက လိုးစေချင်တဲ့ သူနဲ့ မင်း လိုးရတော့မယ်။ အဲဒါပဲ။ ငါ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်က တကယ်အမှန်အကန်ဖြစ်လာခဲ့ပြီအချစ်ရေ။ ဒါပေမဲ့ မင်း ဘယ်အချိန်ကစပြီး ငါ့အဖေနဲ့ လိုးနေခဲ့တာလဲ။
~~~~~~~~~~~~
အခန်း (၃၈) ကိုရင်ဦးမောင် သူ့အဖေနှင့် မိုးမ တို့ကို ဆက်ချောင်းနေခြင်း။
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ဆက်ပြီး ချောင်းသာကြည့်နေချင်တော့သည်။ သို့သော်လည်း သူက မိုးမ ကိုတော့ သူသိသွားပြီ ဆိုတာကို မသိစေချင်သေး။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့အဖေနှင့် မိုးမ တို့ အချစ်စခန်းဖွင့်တာ မဆုံးခင် ထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူချောင်းနေသည့် အချိန်တွင်းမှာတော့ သူ့အတွက် အတော်ပင် စိတ်လှုပ်ရှား ပြီး အရသာထူးကို ခံစားခဲ့ရသည်။
အခုတော့ သူ့စိတ်တွေက ပုံမှန် အေးဆေး ဖြစ်နေလေပြီ။ သူအခန်းထဲကို စဝင်လာကာစ ကလို၊ အံအားသင့်ခြင်း၊ စိတ်ဓါတ်ကျ သလို ဖြစ်ခြင်း စတာတွေ မရှိတော့ပေ။ သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ် အိပ်မက် ကို အရမ်း ကြီး ကြိုးစားစရာ မလိုတော့ပဲ တကယ်အကောင်အထည်ပေါ်သွားပြီ ဆိုတာကို သူသိလိုက်ရပြီ မဟုတ်လား။
မိုးမ ရဲ့ နုငယ်ပျိုမြစ်သော ကိုယ်လုံးက ဦးဖိုးမောင်၏ ရင့်ကျက်နေပြီ ဖြစ်သော ကိုယ်လုံးကြီးမှာ ပွတ်သတ်နေပြီး မိုးမက သူ့ယောက္ခထီးကြီး လည်ပင်း နားရွက်ဖျားတို့ကို လျှာကလေး ဖြင့် ရက်လိုက် ပါးစပ်လေးဖြင့်စုပ်လိုက် လုပ်ပေးနေသည်။
တချိန်ထဲမှာပင် သူ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ကြွလိုက် နိမ့်လိုက်ဖြင့် သူ့ယောက္ခထီးကြီး လီးကြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေအောင် လုပ်ပေးနေသည်။ တချက်တချက်လည်း ပါးစပ်က ငြီးသံလေး ပင်ထွက်လာရသည်။ ဦးဖိုးမောင်ကလည်း မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးမှ ကိုင်မထားပေးရင်းက သူ့လီးကြီးကို မိုးမ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ကော့ကော့ထိုးကာ လိုးနေလေသည်။
မိုးမ ၏ခါယမ်းနေသော နို့သီခေါင်းလေးများကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် လှမ်းဖမ်းကာ စုပ်ပေးလိုက်တော့ မိုးမ တယောက် တုန်ခါတက်ကာ ကြောင်မလေး အော်သလို ငြီးငြူလိုက်ရှာသည်။ မိုးမက ဦးဖိုးမောင် ဦးခေါင်းကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကာ ကိုင်ထားရင်း ဦးဖိုးမောင် ကိုယ်ပေါ်မှာ သူ့ကိုယ်လုံးဖြင့် ဖိရင်း အရသာကောင်းကောင်းကို ခံစားနေလေသည်။
နောက်တော့ ဦးဖိုးမောင်က မိုးမကို သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ လှိမ့်ပြီးဘေးသို့ တွန်းချကာ မိုးမ ကိုယ်ပေါ်တက်လိုက်လေသည်။ သူ့လီးကြီးကတော့ မိုးမ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ စိမ်ထားတုန်းပင်။ မိုးမ က သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကားပေးလိုက်ပြီး သူ့ယောက္ခထီးကြီးကို ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ နေ၍ အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးလိုက်သည်။
ဦးဖိုးအောင်က စပြီးဆောင့်လိုးတော့ မိုးမက သူ့ခြေထောက်တွေကို ဦးဖိုးမောင် ခါးနှစ်ဖက်မှာ ခွချိတ်လိုက်ပြီး သူ့လက်တွေကလည်း ဦးဖိုးမောင်ပုခုံးကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်လေသည်။ မိုးမ နူတ်ခမ်းတွေက ဦးဖိုးမောင် ပါးစပ်ကို ဖိကပ်နမ်းရင်း ဦးဖိုးမောင် လျှာကို စုပ်ယူနေပြန်သည်။
ဦးဖိုးမောင်က အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း ဆောင့်ချက်တွေ က မြန်လာတော့ မိုးမ လက်တွေက ဦးဖိုးမောင် ကျောပြင်ကြီးကို ကုတ်ခြစ်လာတော့သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးလည်း အရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်ကာနီးပြီမို့ အသံမျိုးစုံ ထွက်ကာ ငြီးငြူလာကြသည်။
“ အားးးးးးး အိအိ….အုအု..”
“ အိုးးးးးးး ဖေဖေ...အားးးး ကျမ ပြီးတော့မယ် အုအု ဆောင့်ဆောင့် တအားဆောင့်ပေးပါတော့..ကျွတ်စ်ကျွတ်စ် အီး..တကားအောင်းတာပဲ ဖေဖေ။ အရမ်းချစ်တယ်..ဖေဖေ...ချစ်တယ်ဖေဖေ ရယ်..မွမွ...မွမွ…”
မိုးမ သူ့ယောက္ခထီးကြီးကို အကြိမ်ပေါင်းတစ်ဒါဇင်ခန့် မွှေးမွှေးပေးလိုက်ရင်း ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားလေတော့သည်။သူ့ယောက္ခထီးကြီးကလည်း ပြီးကာနီးမို့ အာဂေါင်သံကြီးဖြင့် ငြီးငြူကာ သူ့လျှာကြီးဖြင့် မိုးမ မျက်နှာလည်ပင်းတို့ကို ရက်ပြီး သူ့လီးကြီးကိုလည်း အဆုံးထိ ဝင်နိုင်သလောက် ဖိကပ်ဆောင့်ချရင်းက။
“ အားးးးးးး အိုးးးးး ငါလည်း ပြီးပြီ...ချစ်လေး…….ဖေဖေ ပြီးပြီးးးးးးးးးးပြီ အိုး….ကောင်းလိုက်တာ..ကောင်းလိုက်တာ….မင်းလေးကို ဖေဖေ အဲဒါကြောင့် နေ့ရောညပါလွမ်းနေရတာပေါ့… မင်းလေးကို လိုးရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ့မှ မတူဘူးလေ...ချစ်တယ် ကလေးရယ်….”
ဦးဖိုးမောင်က သူ့လီးကြီးကို မိုးမ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ရေပြွတ်ကြီးလို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ မိုးမ ဗိုက်သား ပေါ်ကို ပန်းချလိုက်လေသည် တချို့ လရည်များမှာ မိုးမ နို့တွေပေါ်ကို ပင်စင်ကျသွားလေသည်။ မိုးမ က သူ့ယောက္ခထီးကြီးကို ပြုံးပြုံးကလေးကြည့်ကာ ဦးဖိုးမောင်လီးကြီးကိုလည်း သူ့လက်ကလေးဖြင့်လှမ်းပွတ်ပေးလိုက်သည်။သူ့နူတ်ခမ်းလေး များကို ကိုက်လိုက်ရင်း ခလေးမလေး အသံဖြင့်၊
“ အင်းးးးး ချစ်တယ် ဖေကြီးရယ်၊ ခံလို့သိပ်ကောင်းတာပဲ၊ ဖေဖေ့ရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးက မီး စောက်ဖုတ်ထဲ ဟိုးအတွင်းထိ ဝင်ပြီး ခံလို့ အရမ်းကောင်းတာပဲ ဖေဖေ”
ဦးဖိုမောင်က မိုးမ ကိုယ်လုံးပေါ်ရှေ့တိုးတက်လာပြီး သူ့လီးကြီးကို မိုးမ ပါးစပ်နား ထိုးပေးလိုက်သည်။ မိုးမ က ဦးဖိုးမောင် မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်းက ပြုံးကာ သူ့နူတ်ခမ်းလေးကို ဟပေးလိုက်လေသည်။ ဦးဖိုးမောင် ဆီက ကောင်းလွန်းသဖြင့် ငြီးသံလေး ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။ သူ့ချွေးမ ချောလေး ကို လိုးလို့ ကောင်းလွန်းသည့်အရသာအပြင် အခု ပါးစပ်ကလေး ဖြင့် စုပ်ပေးနေတာက ကောင်းလွန်းနေသည်မဟုတ်ပါလား။
နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး မောပန်းသွားကြပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ တယောက်ကို တယောက် ထွေးဖက်ထားရင်း လှဲလှောင်းနေကြသည်။ မိုးမ က ခနနေတော့ ပက်လက် အိပ်နေသော ဦးဖိုမောင် ရင်ဘတ်ပေါ်ကို သူ့နို့တွေဖြင့် တက်ဖိရင်းက ယောက္ခမကြီးကို ငြုတုတု အသံလေးဖြင့်၊
“ တနေ့နေ့ မှာ ကိုရင်ဦးမောင်က ကျမ နဲ့ ဖေဖေ အဲလို ဖြစ်နေတာကို သိသွားမယ် ဆိုရင် ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်မယ် ဆိုတာကိုရော တခါလောက် အတွေးပေါ်ဖူးရဲ့လား”
ဟုမေးလိုက်လေသည်။သူ့ယောက္ခထီးကြီးကလည်း ၊
“ ငါက အဲဒါမျိုး တွေ တွေးကြည့်ဖို့ စိတ်မပါဘူး။ ငါတွေးနေချင်တာက မင်းရဲ့ ပေါင်တန်လေးတွေ နို့လေးတွေ နောက် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ မင်းရဲ့ အသံလေး တွေ ရယ် မျက်လုံးလေး တွေ ပဲ၊ အဲဒါတွေက လွဲရင် တခြားဟာတွေ ခေါင်းထဲကို မထည့်ထားချင်တာ”
ဟုပြန်ဖြေလိုက်ရာ၊ မိုးမ က တခစ်ခစ် ရီမောလိုက်ရင်းက၊
“ ဒါပေမဲ့ ကျမ ကတော့ ခဏခဏ စဉ်းစားကြည့်မိတယ်”
“ ဘာတွေ စဉ်းစားကြည့်မိတာလဲ”
“ ကျမ ထင်တာကတော့ သူသိသွားရင် သူကတော့ အရမ်းပျော်မှာပဲ လို့ ထင်တယ် လို့”
“ မင်းသေခြာလို့လား၊ ငါတော့ မထင်ပါဘူး။ သူက မင်းဖြစ်ဖြစ် ငါ့ကို ဖြစ်ဖြစ် သတ်ချင်မှာပဲ”
“ ဟင့်အင်း ဖေဖေ၊ မဟုတ်ဘူး။ ဖေဖေ သူ့အကြောင်း ကျမလောက် မသိပါဘူး၊ သူက ပျော်ရုံမက သဘောတောင်ကျအုံးမှာ”
“ ဟင် နင်ရုူးနေလား၊ ဘယ်ယောက်ျား ကမှ သူ့မိန်းမ တခြားယောက်ျားတယောက်နဲ့ လိုးနေတာ ကို သဘောကျတယ်ဆိုတာ မရှိဘူး”
“ ဒုက္ခပါပဲ၊ ဖေဖေ က ဘာလို့ ကျမ ပြောတာကို မယုံရတာလဲ၊ ခု ကျမ တို့ နှစ်ယောက် ဖြစ်နေတာကို သူသိလို့ကတော့ သူသဘောကျမှာ သေခြာတယ်”
“ မင်းဆိုလိုချင်တာက တနေ့ မင်း သူ့ကို ဖွင့်ပြောမယ်ပေါ့ဟုတ်လား၊ သတိထား နော် ဒီလို ကိစ္စမျိုးတွေက ဘယ်သူ့ကို မှ ပေးသိသင့်တဲ့ ကိစ္စမျိုး မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒါက ငါတို့ ရဲ့ လျို့ဝှက်ဇာတ်လမ်း နားလည်တယ်မဟုတ်လား”
“ ဟင့်အင်း ကျမ ကလည်း သူ့ကို ဖွင့်ပြောဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး၊ ကျမ ဆိုလိုတာက သူသိသွားရင် သူသဘောကျမယ်ဆိုတာရယ်၊ သူက ဖေဖေ ကျမကို လိုးနေတာကိုတောင် ကြည့်ချင်အုံးမယ် လို့ ပြောချင်တာပါ”
“ မင်းဆိုလိုချင်တာက သူက ချောင်းတာ ဝါသနာပါတယ် လို့ ပြောတာလား၊ သူက မင်း ကို သူများလိုးတာကို ကြည့်ချင်နေတယ်ပေါ့၊ အဲဒီလိုလား”
“ အင်းပေါ့၊ အဲဒါကို ပြောတာ”
ကိုရင်ဦးမောင် က ထို စကားများကို အစအဆုံးကြားနေရလေသည်။
“ အိုး မိုးမ ရယ် သူ့ကို တော့ သွားမပြောလိုက်ပါနဲ့ကွာ”
မိုးမ က အိပ်ယာပေါ်မှ ထလိုက်ရင်းက၊
“ ကျမ ရေချိုးခန်းခနသွားလိုက်အုံးမယ်၊ ပြန်လာခဲ့မယ်ဖေဖေ”
ကိုရင်ဦးမောင် ကမန်းကတန်း အနီးရှိ လိုက်ကာ တခုကြား အမြန်ဝင်ပုန်း နေလိုက်ပြီး မိုးမ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်နှင့် တံခါးဖွင့်ကာ အပြင်ထွက်လိုက်ပြီး သော့ပြန်ပိတ်ခဲ့လိုက်လေတော့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အခန်း (၃၉) ကိုရင်ဦးမောင် ကြံပြန်ပြီ။
ကိုရင်ဦးမောင် ဥက္ကာရှိရာလုံခြုံရေးအဆောက်အဦးလေးထဲ သို့ ပြန်သွားပြန်သည်။ အခုနက ရီဂျစ်စတာစာအုပ်ကို ပြန်တောင်းပြီး သူ့အဖေနှင့် သူ့အကိုတို့ ဘယ်အချိန်ပိုင်းလောက်ကတည်းက ဒီကို လာနေကြသလဲ ဆိုတာကို ပြန်စစ်ပြန်သည်။ သူတို့ ဒီအပတ်မန့် ကို ပြောင်းလာကြသည်မှာ တနှစ်ကျော်ကျော် လောက်ရှိပြီမို့ ထိုအချိန်လောက်က နေစပြီး တော့ ရှာကြည့်လိုက်သည်။
ထိုကဲ့သို့ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် စာအုပ်ကို အသေးစိပ်ကြည့်နေစဉ် ဥက္ကာ က မိုးမ နှင့် ဟိုတခါတုန်းက ဘဲတဗွေ တို့ ကိစ္စ နှင့် ပတ်သက်နေရမည်ဟု သံသယဖြစ်နေလေသည်။ သူက ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြဿနာ တစုံတရာများ ရှိသလားဟု မေးလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ပထမဖုံးကွယ်ဖို့လုပ်သေးသော်လည်း ဥက္ကာ ကို စည်းရုံးလိုက်လျှင် သူ့အတွက် အကျိုးရှိမည့် အလားအလာကို မြင်လေသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ကိုအောင်နိုင့်ကားနံပါတ်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင့်ကား လာသွားသည့်အချိန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ နေ့ခင်း သုံးနာရီထိုး၊ နောက်တော့ ကြားရက်ကြီး။ ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ထဲ ထူးဆန်းသွားပြီး ဥက္ကာကို လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။
“ ဥက္ကာ ဒီကား ပိုင်ရှင်က ကြားရက်နေလည်ခင်းကြီးကို လာတယ်ဟုတ်လား ၊မင်းများ အမှတ်မှားလို့လား ကွာ၊ သူက ငါနဲ့ တခါပဲ ငါ့အိမ်ကို လိုက်လာဖူးတယ်။ အဲဒါလည်း ညနေခင်း ခြောက်နာရီလောက်ရှိပြီ။ မင်းမှတ်မိလား၊ သူကားကို ဒီမှာထားခဲ့ ပြီး နောက်နေ့ မနက်ကျမှ ကားပြန်လာယူတာလေ၊”
ဥက္ကာ မှာ ကောင်းကောင်းမှတ်မိလေသည်။ ဒီလူ လာတုန်းက သူမိုးမ အခန်းတံခါးမှာ နားကပ်ပြီး သွားနားထောင်ခဲ့တာလေ၊ အဲဒီလူ မိုးမ ကို ကောင်းကောင်းလိုးသွားတဲ့ကောင်ပဲ။ ခုတော့ ဥက္ကာ ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ခြေ။ မိုးမ ကို သူအကာကွယ်ပေးပြီးတော့ မိုးမ ကို ကြံမလားဟုလည်း တဖက်က တွေးနေမိသည်။ ဥက္ကာက၊
“ ဆရာ အဲဒီလူက ဆရာ့ အမျိုး လား မမိုးမ ရဲ့ အမျိုးလား ဆရာ”
“ ဘာလို့လဲ၊ မင်းကို သူက ဘာပြောလို့လဲ”
ဥက္ကာက သိချင်တာက မိုးမ တယောက် သူ့အမျိုးထဲက တယောက်ကို ကုန်းနေတာလား၊ ဒါမှ မဟုတ် သူ့ယောက်ျား သူငယ်ချင်းကို လိုးနေတာလားဟုပင်ဖြစ်သည်။ ထိုအတွေးကပင် ဥက္ကာကို ဘောင်းဘီထဲမှ လီးကြီးမာလာစေခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအတွေးကို ကိုရင်ဦးမောင် မရိပ်မိစေချင်ပေ။ထို့ကြောင့်၊
“ မဟုတ်ပါဘူး ဆရာရယ် သူက ဘာမှ တော့ မပြောပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီနေ့ က သူလာတာတော့ ဆရာတို့ အခန်းမဟုတ်ဘူးထင်ပါတယ်”
ကိုရင်ဦးမောင်က ဥက္ကာကို ကြည့်လိုက်ရင်းက ဒီငတ မိုးမ အကြောင်းကို အမှန်အတိုင်း မပြောဖူး ဆိုတာ သိလိုက်သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ အမြန်စဉ်းစားလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ပထမဆုံး သူလုပ်တာက ရီဂျစ်စတာ စာအုပ် စာမျက်နှာများကို သူတို့ ဒီကို ပြောင်းလာသည့် အချိန်လောက် ထိလှန်လိုက်သည်။ ရောက်ပြီးစ နှစ်လ လောက်အထိက သူ့အဖေရော နှင့် သူ့အကို တို့ ကားများ လာသည်ကို မတွေ့ရသေးချေ။
သို့သော်လည်း သူတို့ ရောက်ပြီး နှစ်လခွဲလောက် ကြာမှ ကိုသူရမောင် ကားနံပါတ်ကို ပထမဦးဆုံး မှတ်တမ်းတင်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အဲဒါက နေ့ခင်း တစ်နာရီ။ အဲဒါပြီး နောက်တပတ်ကျမှ သူ့အဖေရဲ့ ကားနံပါတ်။ ကိုရင်ဦးမောင်က စာရွက်တရွက်ကို ယူကာထိုရက်များနှင့် အချိန်များကို ချရေးမှတ်လိုက်လေသည်။ နောက်တော့ အပတ်တိုင်းလိုလို ပင်တွေ့နေရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် သိချင်သည်မှာ ကိုသူရမောင် နှင့် သူ့အဖေ ဦးဖိုးမောင်တို့ ကားနံပါတ်ကို တနေ့ထဲ တချိန်ထဲ မှာများ တွေ့ရမည်လားဟုဖြစ်သည်။
ထိုသို့ သော မှတ်တမ်းက မတွေ့ရသော်လည်း သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး တနေ့ထည်းမှာ လာပြီး အချိန်မတူသည့် ရက်များကို တွေ့ရလေသည်။ မိုးမ တယောက် သူ့ ဟမ်းဆက်ဖြင့် အချိန်ကို သေခြာကစားထားသည်ကတော့ သေခြာနေလေပြီ။ ကိုရင်ဦးမောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ပြောမိလေသည်။
“ အဲလိုမျိုး နေ့တွေ ဆိုရင်တော့ ငါ့အဖေကလည်း မိုးမကို လိုး ပြီးတော့ သူပြန်သွားတော့ ကိုသူရမောင်ကလည်း လာပြီးလိုး၊ အဲဒီညမှာပဲ ငါက လိုး၊ ခွိး ကောင်းကွာ၊ ကောင်မ လီးသုံးချောင်းနဲ့ တနေ့ထဲ အလိုးခံခဲ့တာပါလား၊ ငါက သာ မသိပဲ သူ့ကို ကိုအောင်နိုင် လိုးတာ ခံဖို့ သွားပြီး ဖြားယောင်းနေတဲ့ စောက်ရူးပဲ၊ ကြည့်ရတာ ကိုအောင်နိုင်တောင် သူ့ကို လိုးပြီး နေလောက်ပြီပေါ့။ ငါက တကယ့်ငတုံးပဲ”။
ထိုသို့ တွေးပြီးသကာလ ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးသော ကိုရင်ဦးမောင်က ဥက္ကာကို၊
“ ဒီမှာ ဥက္ကာ၊ မင်းငါ့ကို အမှန်အတိုင်းပြောစမ်း၊ မင်း ငါ့မိန်းမ ကို သဘောကျလား”
ဥက္ကာ တယောက် ရှက်သွားပြီး ဘာပြန်ပြောရမည်မသိချေ၊ ကိုရင်ဦးမောင်ကို မျက်လုံးချင်း မဆိုင်ရဲပဲ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်နေလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က ဥက္ကာပုခုံးကို ကိုင်လှုပ်ရင်းက ဆက်ပြောပြန်သည်။
“ ဟေ့ကောင် ငါ့ကို ကြည့်စမ်း၊ မင်းလို လူပျို လူငယ် တယောက်က မိုးမ လိုမျိုး အကိတ်ကြီးကို သွားရည်မကျပဲ နေမှာ မဟုတ်ဘူး၊ မင်း မိုးမ ကို လုပ်ချင်သလား မလုပ်ချင်ဘူးလား ဒါပဲပြော၊ မင်း သူ့ကို ဘယ်လိုရအောင်ကြံရမယ်ဆိုတာကို ငါလမ်းပြပေးမယ် ဘယ်လိုလဲ”
“ ဟာဆရာ ကလည်း ကြံကြီးစည်ရာ ဆရာ့ မိန်းမ ကို ကျနော်က ဘယ်လို စိတ်ကူးထဲ ထည့်ကောင်းပါ့မလဲ ဗျ”
“ လုပ်မနေစမ်းပါနဲ့ကွာ၊ ငါတို့ တွေက ခေတ်မှီတဲ့ လူတွေပါ၊ ဒါတွေက ခုခေတ်ကြီးထဲ မဆန်းတော့ပါဘူး၊ မင်းလည်း သိပြီးသားပါ ဟုတ်တယ်မလား၊ ကဲ ပြော မင်း မိုးမကို လုပ်ချင်သလား မလုပ်ချင်ဘူးလား ဆိုတာ”
ဥက္ကာက ကိုရင်ဦးမောင်တို့ ဝရံတာဘက်ဆီကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိပြီး ကိုရင်ဦးမောင်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့၊ သူ့လိုပဲ သူတို့ ဝရံတာဘက်ကို လှမ်းကြည့်နေသော ကိုရင်ဦးမောင်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ မင်း အဲဒီဝရံတာက မိုးမ ထွက်လာရင် လှမ်းကြည့်ပြီး ကျူနေတာမဟုတ်လား၊ မင်းကို လည်း သူက သူ့ဆဲလ်ဖုံး နဲ့ စကားပြန်ပြောတယ်မဟုတ်ဘူးလား”
“ ဟာ ဆရာ ဘယ်လိုသိနေတာလဲ”
“ ကဲပါ ပြောစမ်းပါ၊ မင်း ငါပြောသလိုလုပ်မလား မင်း သူ့ကို လုပ်ရစေမယ်ကွာ၊ ဘယ့်နှယ့်လဲ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ၊ “
“ ကောင်းပြီ၊ ကဲ ပထမဦးဆုံး ငါ့ကို ပြောစမ်းပါအုံး မိုးမ ကို လာလာ ဆော်ကြတာ ဘယ်နှစ်ယောက်လောက် ရှိသလဲ”
“ အိုး ဆရာ ကျနော့်ကို တော့ အဲလို ထောင်ချောက် မဆင်ပါနဲ့ ဗျာ၊ ဆရာ့ ဟာက ဂျောက်ပေါက်ကြီး၊ တော်ပါပြီဗျာ၊ ကျနော် နောက်ဆို မမိုးမ ကို လှည့်တောင် မကြည့်တော့ပါဘူး၊ တကယ်ပြောတာပါ”
“ မဟုတ်ပါဘူးကွ၊ ငါက မင်း မိုးမ ကို တကယ်ရအောင် ကြံပေးမှာပါ၊ ဂတိပေးပါတယ်၊ ငါ့ မိန်းမ နဲ့ သူ့ဆီလာလာနေတဲ့ ကောင်တွေ အကြောင်းကို သာ မင်းသိသလောက် ပြောပြစမ်းပါ၊ နောက် ဒီအပတ်မန့်ထဲက ကောင်တွေရောရှိသေးလား သူနဲ့ ရှုတ်နေတာ၊ အဲဒီ အကန့်လေးတွေပေါ့”
“ ဒီမှာ ဆရာ ကျနော် တခါပဲ ဆရာတို့ အခန်းဝ တံခါးကို သွားနားကပ် ထောင်ဘူးတာရှိတယ်၊ အဲဒါ ဟိုလူတယောက် နေ့လည် သုံးနာရီလောက် တခါလာတုံးက”
ဥက္ကာဆိုလိုတာ ကိုအောင်နိုင်မှန်း ကိုရင်ဦးမောင်သိလိုက်သည်။
“ အင်း အဲတော့ မင်းဘာတွေ ကြားရလဲ”
“ သူတို့ နှစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်မှာ ဆရာ၊ သူတို့ နှစ်ယောက် သေခြာပေါက် ဟိုဟာလုပ်နေကြတာ ကျနော်ကြားရတယ်”
“ တွေ့တယ်မလား၊ မင်း မိုးမ ကို ရဖို့ မလွယ်ဘူးဆိုတာ”
“ ကျနော်က လက်နှေးတယ် ဆရာ”
“ ငါ မင်းအတွက် ဖန်ပေးမှာပေါ့ ကောင်လေးရ၊ မင်း အီစိမ့်သွားမှာ”
“ ဘယ်လို ဖန်ပေးမှာလဲ ဆရာ”
“ ငါမင်းကို အသေးစိတ်ပြောပြမယ်၊ မင်းက ငါပြောတာကို သေသေခြာခြာ လုပ်ရမယ်၊ မိုးမ က ငြင်းမယ်၊ ခုခံမယ်၊ ဒါပေမဲ့ မင်းက မရပ်ရဘူး ဆက်ကြိုးစား၊ နောက်ဆုံးမှာ သူက လက်ခံပြီး ပျော်သွားရမယ် ဟုတ်ပလား၊ နားလည်လား”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ၊ ဒါဆို ဘယ်တော့လောက်စရမလဲ”
“ ငါမင်းကို ပြောမယ်၊ မနက်ဖြန် ဒါမှ မဟုတ် သဘက်ခါ လောက်ပေါ့၊ မင်းအလုပ်လုပ်တဲ့ နေ့မျိုးမှာ မင်း သူ့ကို ည ဆယ်နာရီလောက် တွေ့ရမယ်ဆို ဖြစ်မလား”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအချိန်ဆို ဆရာက အိမ်မှာ ပြန်ရောက်နေပြီ မဟုတ်လား”
“ ဟင့်အင်း ငါရှိမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ငါကမင်းကို ဘယ်လို လှုပ်ရှားရမယ် ဆိုတာကို ပြောပြမယ်၊ အဲဒီည မှာ မင်းလာဖို့ပဲ လိုတယ်၊ ငါက အိမ်မှာ ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ကဲ ဘယ်လိုလဲ”
“ အင်း ဟုတ်ပြီ ဆရာ”
“ အင်း ဒါပေမဲ့ မင်း နဲ့ ငါပြောနေတာကို မင်းစိတ်ထဲမှာပဲ ထား ဟုတ်လား၊ မင်း သူနဲ့ ဖုံးအဆက်အသွယ်ရှိတယ် ဆိုတာ ငါသိတယ်။ မင်း သူ့ကို လုပ်ချင်တယ်၊ ငါဖန်တီးပေးမယ်၊ မင်းပါးစပ်လုံဖို့ လိုတယ်၊ မင်းဆဲလ်ဖုံးနံပါတ် ငါ့ကို ပေး၊ အချိန်ကျရင် ငါမင်းကို ခေါ်မယ်၊ ငါမင်းဆီ လာတွေ့တဲ့ ကိစ္စလည်း ဘယ်သူ့ကို မှ မပြောနဲ့၊ အခုငါ မြေအောက် ကားပါကင်က ငါ့ကားပေါ်သွားထိုင်နေမယ် မင်း အဲဒီကား ဒီအပတ်မန့်ထဲက ထွက်သွားတာနဲ့ ငါ့ကို ခေါ် ဟုတ်ပလား”
ကိုရင်ဦးမောင် သူ့ကားပေါ်မှာ ထိုင်နေရင်းက သူမြင်ခဲ့ရတဲ့ မိုးမ နဲ့ သူ့အဖေရဲ့ မြင်ကွင်းကို ပြန်တွေးနေမိသည်။ သူ့ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို ဖြုတ်ပြီး လီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်သည်။ သူ့လီးကို သူပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက သူ့အဖေလီးကို မိုးမ ယုယုယယ ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေတာကိုတွေးနေမိသည်။
မိုးမ က လရည်ပန်းထွက်ပြီးပြီးခြင်း လီးကြီးကို တုန့်နှေးခြင်းမရှိ ချက်ခြင်းပင် သူ့ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ စုပ်ပေးနေသည်ကိုလည်း မြင်ယောင်နေမိသည်၊ သူ့အဖေရဲ့ မျက်နှာကို ပြုံးပြုံးလေးကြည့်နေသော မိုးမ မျက်နှာကိုလည်း ပြန်မြင်နေမိသည်။ မိုးမ က တကယ့်ကို အဖေ့ကို ချစ်နေတဲ့ပုံပဲ။ မိုးမရဲ့ အဲဒီတုန်းက အသံလေးတောင် သူ့နားထဲ ကြားယောင်နေမိသည်။ မိုးမ က သူ့အဖေလီးကြီးကို ပြောနေပုံများ၊
“ အိုး ချစ်လိုက်တာ၊ ဒီကောင်ကြီးက ကျမ ကို အရမ်းကောင်းအောင်လုပ်ပေးတာ၊ လူဆိုး ကြီးရှည်ကြီး၊ နင်ဟာလေ တကယ့်လူဆိုး၊ ငါ့ဟိုးအထဲထိအောင်ကို အတွင်းကျကျ ဝင်ပြီး ကောင်းအောင်လုပ်ပေးတဲ့ကောင်ကြီး”
တဲ့၊ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် သူမြင်ခဲ့ရသမျှတွေကို ပြန်ပြီး တမြုံ့မြုံ့ တွေးရင်း ပြန်မြင်ယောင်မိနေသည်၊ သူ့အဖေ က ဆောင့်လိုးနေတုန်း မိုးမ က သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို သူ့အဖေခါးမှာ အတင်းညှပ်ပြီး အရသာခံစား နေပုံ။ မိုးမ မျက်နှာက တကယ့်ကို ဖီးလ်အပြည့်ရနေတဲ့ပုံပဲ။ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် သူ့အဖေနှင့် သူ့မိန်းမ တို့ရဲ့အချစ်ပွဲကြမ်းနေပုံကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်းက ဂွေလှိမ့်နေမိပြီ။
ကိုရင်ဦးမောင် သိပ်ပင်အကြာကြီးမခံလိုက်ပဲ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး တချီပြီးသွားတော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ အကြံကြီးကြံနေလေပြီ၊ မိုးမ ကို ဥက္ကာတက်လိုးလို့ရအောင် ကြံပေးပြီး သူဘယ်လိုချောင်းရမည်ဆိုတာကို အကွက်ချနေသည်။ မိုးမကို သူအိုဗာတိုင်လုပ်စရာရှိတယ်ဆိုပြီး ပြောမယ်။
အိမ်ကို ခြောက်နာရီလောက် ရောက်အောင်ပြန်လာပြီး ရှစ်နာရီလောက် အလုပ်ကို ပြန်သွားမည်၊၊ ဝရံတာထွက် သည့်တံခါးကို အတွင်းက လော့ဖြုတ်ခဲ့မည်၊ အဲဒါဆိုရင် ဥက္ကာက မိုးမ ကို အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားသည့်အချိန် သူ ဝရံတာကနေ အိမ်ထဲကို ခိုးဝင်နိုင်မည်။
သူ့ဝရံတာကို လှေခါးနဲ့ တခြား ဘက်က နေပတ်ဝင်လို့ရသည်။ ပြတင်းပေါက်တံခါးတွေကို လည်း အတွင်းက နေဖွင့်ထားပြီး ခန်းဆီးချထားလိုက်မည်၊ မတော်တဆ မိုးမ ဝရံတာ တံခါးကို လော့ချလိုက်ရင် ဝင်ဖို့ နောက်တလမ်းဖြစ်သည်။ သူ့ အကြံအစည်တွေ အောင်မြင်လိမ့်မည်ဟုလည်း ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ချထားသည်။
ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူ့ကို အသိမပေးပဲ အိမ်လာပြီး မိုးမ ကို လုပ်သွားတာကိုလည်း သူတွေးနေမိသည်။ မိုးမ တယောက် သူ့ကို အရူးလုပ်သွားသည်။ ကိုအောင်နိုင် အိမ်သို့ သူမရှိသည့်အချိန် လာသွားသည်ကို အသံတချက်လေးမှ မထွက်။ ကိုအောင်နိုင်က လည်း သူမသိအောင် လာလိုး။
ကြည့်ပါလား၊ မိန်းမ နှင့် သူငယ်ချင်း ကိုယ့်ကွယ်ရာမှာ ဖေါက်ပြန်နေကြသည်။ တကယ်တော့ အဲဒါတွေက ရော ကိုရင်ဦးမောင် အတွင်းစိတ်ထဲမှာ ဖြစ်ချင်နေသည့် အရာတွေ ပင်မဟုတ်ပါလား။ ကိုရင်ဦးမောင် က လက်တွေ့မှာ သူ့ အိမ်မက်တွေ က အကောင်ထည်ပေါ်လာခဲ့ပြီ ဆိုတာကို သိခဲ့ရပြီ မဟုတ်ဘူးလား။ သူ့ရဲ့ အနှစ်နှစ် အလလက မက်ခဲ့ရတဲ့ အိပ်မက်တွေ စိတ်ကူးတွေ မဟုတ်ဘူးလား။
~~~~~~~~~~~~~~
အခန်း (၄၀) မိုးမ ဆီသို့ လူတယောက်လာ၍ ဥက္ကာက ကိုရင်ဦးမောင်ဆီ အကြောင်းကြားခြင်း။
ကိုရင်ဦးမောင်က ဥက္ကာကို သေခြာမှာခဲ့သည်။ သူ ရုံးမှာ ရှိနေတုန်း မိုးမ ဆီသို့ တယောက်ယောက် ရောက်လာပါက သူ့ဆဲဖုံးကို ချက်ခြင်းခေါ်ပြီး အကြောင်းကြားရန် ဖြစ်သည်။ ဥက္ကာဖုံးနံပတ်ကိုလည်း သူယူထားလိုက်သည်။
ဥက္ကာကို ပိုက်ဆံတထောင်ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး သူပြောသမျှ ခဲ့သမျှတွေကို နုတ်လုံစေရန်နှင့် သူခိုင်းတာကို သေခြာလိုက်နာ လုပ်ကိုင်ပေးပါက ဒီထက်ပိုရမည် ဖြစ်သည့်အကြောင်း ပါပြောလိုက်သည်။ ဥက္ကာ တယောက် ပျော်ပြီလေ။ မိုးမ ကို စောင့်ကြည့်ဖို့ အလုပ်တခု အနေနဲ့ ရပြီ ဖြစ်ပြီး မိုးမ ကို လိုးဖို့ လည်း အခွင့်အလမ်းက သာနေပြီ မဟုတ်လား။ သူ့ကိုယ်သူ ကံကောင်းလှခြေလားဟုပင် တွေးလိုက်မိသည်။
ထိုညနေ၌ ကိုရင်ဦးမောင် အိမ်ကို ပုံမှန်ပြန်လာချိန်မှာပင် ဝင်လိုက်သည်။ ထိုမတိုင်မှီက သူ့ကားထဲမှာ တချိန်လုံး အိပ်နေခဲ့ရလေသည်။ မိုးမ ကတော့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလိုပင် သူ့ကို ပုံမှန်အတိုင်း ကြင်ကြင်နာနာ ယုယုယယ ဖြင့် ဆက်ဆံလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် ကတော့ မိုးမ နောက်ကွယ်တွင် ဖေါက်ပြန်ချင်သလို ဖေါက်ပြန်ပြီး၊ ခုလို သွေးအေး ကာ ဟန်မပျက် သူမရိပ်မိအောင် နေနိုင်တာကို အံသြမိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က သူဖြစ်ချင်သည့်အရာတွေကို မြင်နေရပြီ မို့ ဝမ်းသာမိနေသော်လည်း မိုးမ တယောက် ထိုကဲ့သို့ သူ့စိတ်နဲ့ သူ ဖေါက်ပြန်လိမ့်မည် ဟု တခါမှ တွေးထင်မထားမိခဲ့ခြေ။
သူက သာ မိုးမ ကို ဖြားယောင်းပြီး တခြားယောက်ျား ဖြင့် အိပ်စက်ဖို့ လမ်းကြောင်းပေးမည်ဟုသာ တွေးထားခဲ့သည်။ မိုးမ ကိုယ်တိုင်က သူ့စိတ်သူ့ကိုယ်ဖြင့် လုပ်လိမ့်မည်ဟု သူ မတွေးထားခဲ့မိချေ။ မိုးမ လုပ်ရပ်ကြောင့် သူ့ စိတ်ကို အနည်းငယ်ထိခိုက်နာကျင်ခဲ့ရသော်လည်း၊ သူ၏ပျော်ရွှင်မှုက နာကျင်မှုထက် ပိုသာသွားခဲ့ရလေသည်။
အထူးသဖြင့် မိုးမ ကို သူ့အဖေ အားပါးတရ လိုးနေတာကို တွေ့လို့ရ၍ ဖြစ်သည်။ မိုးမ ကို သူက ဘယ်က ဘယ်လို စဖြစ်တာလဲ၊ စသဖြင့် အကုန် အသေးစိတ် မေးမြန်းချင်စိတ်ပေါ်လာခဲ့ရသော်လည်း အချိန် မတိုင်သေးဟု စိတ်ထဲ ထင်ခဲ့ သဖြင့် အောင့်အီးထားခဲ့ရလေသည်။
ထိုညက ကိုရင်ဦးမောင် မိုးမ ကို မလိုးပါ။ မိုးမ ကလည်း မတောင်းဆိုပါ။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ပုံမှန်အချိန်ထက် စောပြီး အိပ်မောကျသွားခဲ့ကြလေသည်။
~~~~~~~~~~~
ရက်အနည်းငယ်ကြာသော် ဥက္ကာ တယောက် ကိုရင်ဦးမောင် ဆီမှ မီးစိမ်း ပြမလားစောင့်နေသော်လည်း ဘာမှ ဖြစ်မလာသေးခြေ။
တနေ့ နေ့လည် တနာရီခန့်တွင် ဥက္ကာ က ကိုရင်ဦးမောင် ဆဲလ်ဖုံး ကို ခေါ်လေသည်။
“ ဆရာ၊ လူတယောက် ဆရာ့မိန်းမ ကို တွေ့ဖို့လာတယ်”
“ သူ့ကား နံပါတ် က ဘယ်လောက်လဲ”
“ ကားနဲ့ လာတာ မဟုတ်ဘူးဆရာ၊ လမ်းလျှောက်လာတာ၊ ဒီလူ အရင်ကလည်း ခနခန လာဖူးတယ်”
ကိုရင်ဦးမောင် အံ့သြသွားသည်။
“ ဟင် နင့်အမေလိုးတဲ့မှ ပဲ၊ အဲကောင်က ဘယ်သူလဲ၊ ဘယ်လို ပုံစံမျိုးလဲ”
“ အဲကောင်က ကလေးလိုလို ခွေးလိုလိုကောင်၊ အရပ်လည်း မရှည်ဘူး ခပ်ပုပုပဲ”
“ ဟိုက် ဇာနည်၊ ဒီကောင်လည်း လာတယ်၊ မအေလိုးတဲ့မှပဲ၊ သေလိုက်ပါတော့”
“ ဇာနည်က ဘယ်သူလည်း ဆရာသမား”
“ အင်း ဘယ်သူမှ မဟုတ်ပါဘူးကွာ ထားလိုက်ပါတော့၊ အခု သူဝင်သွားပြီလား”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ ငါးမိနစ်လောက်ရှိပြီ သူဝင်သွားတာ”
“ မင်း ဆီမှာ တယောက်ယောက်ဆီကို လာတွေ့တဲ့လူတွေ ရဲ့ နာမည်စာရင်းမထားဘူးလား”
“ ဟင့်အင်းဆရာ၊ ကျွန်တော်တို့က သူတို့ ဘယ်သူနဲ့ တွေ့ချင်တာလည်းပဲ မေးတယ်၊ ဒီက စည်းကမ်းက လာသမျှ ကားနံပါတ်ကိုပဲ မှတ်ထားခိုင်းတယ်၊ လူနာမည်ကို မမေးခိုင်းဘူး”
“ အင်း အင်း အေးပါ၊ ကျေးဇူးပဲ ဥက္ကာရေ၊ ငါလည်းမကြာခင် ရောက်တော့မှာပါ၊ နောက်အခါတွေလည်း ငါ့ကို အဲလိုပဲ အကြောင်းကြားပေးနော်သိလား”
ကိုရင်ဦးမောင် အတွေးထဲမှာ သူတို့ ဒီတခေါက်ပြန်တုန်းက ဇာနည်မောင် မိုးမ ကို ဘယ်လို ဖက်တွယ်တယ်ဆိုတာ ပြန်မြင်ယောင်နေမိသည်။ ဒီကောင်က အရပ်ပုတော့ သူ့ခေါင်းက ရင်ညွှန့်လောက်ပဲ ရှိသည်။ မိုးမ ကိုဖက်တော့ သူ့ပါးတွေက မိုးမ နို့တွေကို ဖိကပ်နေတာသတိထားမိသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် စိတ်အတော်လှုပ်ရှားသွားရသည်။ သူ့အိမ်မှာ ရှိသမျှ ယောက်ျားသားတွေ အကုန်လုံးက မိုးမ ကို စားပြီးနေကြလေပြီ။ ရုံးကို သူဖျားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နေ့တဝက်ခွင့်ယူကာ အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က သူတို့ အပတ်မန့်ရှိရာ အမြန်ဆုံး ပြန်လာခဲ့ပြီး ကားကို မြေအောက်ထပ် ကားပတ်ကင်မှာ အမြန်ရပ်၊ သူ့ပစ္စည်းတွေ အကုန်လုံးကားထဲထားခဲ့ပြီး ဓါတ်လှေခါးမှ အမြန်အပေါ်တက်လာခဲ့လေသည်။ အပေါ်ထပ် သူတို့ အခန်းရှေ့မှာ အခန်းတံခါးကို နားကပ် ပြီး နားထောင်နေသော ဥက္ကာကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်ဆုံတော့ လေသံတိုးတိုး ဖြင့် ပြောကြလေသည်။
“ သူတို့ အိပ်ခန်းထဲမှာ လို့ထင်တယ်ဆရာ၊ ခုနကလေးတင်ပဲ ဧည့်ခန်းထဲမှာ စကားပြောနေကြတာ”
“ သူတို့ ဘာတွေ ပြောနေတာကြားလဲ”
“ ဒီဘဲက မမိုးမကို အမ လို့ခေါ်တယ်၊ မမိုးမ ကလည်း မောင်လေး လို့ခေါ်တယ် နည်းနည်းတော့ ထူးဆန်းတယ်ဗျ “
“ ပြီးတော့ရော၊ သူတို့ဘာတွေ ပြောကြသေးလဲ”
“ ဘာမှ တော့ သိပ်မထူးပါဘူး ဆရာ၊ ကျနော်ကြားသလောက်ကတော့၊ မမိုးမ က မင်းဘာလို့ စာမကြည့်ပဲနဲ့ လစ်လာရတာတုန်းတဲ့၊ ငါ့ကို ဒီရက်ပိုင်းလောက်လေး မေ့ထားလိုက်ပြီး မင်းစာတွေကို ပဲ စိတ်ထဲ ထားဖို့ သင့်တယ် တဲ့၊ အဲဒီကောင်လေးက ပြန်ပြောတာက၊ မရဘူး မမကြီး၊ မမကြီးကို အရမ်းကိုလွမ်းနေတာ၊ နေ့ရောညပါ သတိရနေမိတာ၊ မိလဲ့ ကတောင် ကျနော့်ကို စနေတာ တဲ့”
ကိုရင်ဦးမောင်က ခေါင်းကို အသာရမ်းလိုက်ရင်း အခန်းတံခါးသော့ကို အသံမကြားအောင် ထည့်ပြီး အသက်အောင့်ကာ လှည့်ဖွင့်လိုက်သည်။ တံခါးပွင့်သွားတော့ ဥက္ကာ ကို ဒိုးတော့ ဟု ဆိုတာ ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့် ကိုရင်ဦးမောင် ရင်တွေ တထိတ်ထိတ်ခုန်လာလာတော့သည်။ အသက်ကို ဝအောင် တချက်ရှုသွင်းလိုက်ကာ၊ အသက်အောင့်ထားရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း အခန်းဖက်သို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူ့အိမ်ထဲမှာ သူက သူခိုးတယောက် သွားသလို သွားနေမိသည်။
လမ်းမှာ ခနရပ်ပြီး သူတို့ အသံများကြားရမလားဟု နားစွင့်လိုက်သေးသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး မီးဖိုထဲမှာ စကားပြောနေကြသံကြားလိုက်ရသဖြင့် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားရသည်။ တကယ်လို့သာ သူတို့ မီးဖိုမှ နေ၍ အိပ်ခန်းဆီ ပြန်လာခဲ့ပါက သူ့ကို တန်းမြင်ရမည်ဖြစ်လေသည်။
ဘယ်မှာ ပုန်းနေရမလဲ။ ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ပူလာရသည်။ သူ့အိပ်ခန်းထဲ ကမန်းကတမ်း ပြေးဝင်လိုက်သည်။ ပုန်းစရာနေရာရှာမတွေ့၊ ဧည့်ခန်းဘက်အမြန်ပြေးသွားမိပြန်သည်။ ဆိုဖာနောက်ကွယ် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူ့ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေပြီး ဒီဆိုဖာပေါ်မှာ လာမထိုင်ကြစေနဲ့ဟုလည်း ဆုတောင်းနေမိသည်။ သူ့ရင်ဘတ်ထဲက နှလုံးခုန်နေသည့်အသံတဒုတ်ဒုတ်ကို သူ့နားမှ ပင် ပြန်ကြားနေရသည်ဟုထင်နေမိသည်။
သူ့ရင်ဘတ်ကြီးကိုလည်း သူ့နှလုံးက ပြေးပြေးဆောင့်နေသလိုပင် ခံစားနေရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ဇောချွေးပင်ပြန်လာသည်၊ သူ့ကိုယ်သူ ချောင်းဆိုးတာတို့ နှာခြေတာတို့ ဖြစ်မှာလည်း လန့်နေမိသေးသည်။ သူ့ရင်ဘတ်ကို လက်တဖက်ဖြင့်ဖိရင်း က ခေါင်းကို အသာမော့ကာအိပ်ခန်းတံခါးဘက်သို့ လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူ့နှလုံးခုန်သံက ကျယ်လွန်းသဖြင့် ဟိုနှစ်ယောက် ပြောနေသည့်စကားသံကိုတောင် မကြားရဟု ထင်မိသည်။
လေးငါး ဆယ်မိနစ်လောက် အကြာမှာတော့ မီးဖိုမှ ဧည့်ခန်းဘက်လာသော လမ်းလေးမှ စကားပြောသံတွေ ကြားလိုက်ရသည်။ နောက်တော့ အသံတွေက သူ့နား တဖြည်းဖြည်း နီးလာခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းဘက်ကို မလာပဲနှင့် အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားကြပါစေဟု သူဆုတောင်းနေမိသည်။
အချိန်က နေ့လည် တနာရီ လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်၊ ရှိပြီမို့ နေလည်ခင်းအလင်းရောင်က အခန်းတခုလုံးမှာ လင်းထိန်နေပြီး အရာရာတိုင်း ကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နိုင်နေသည်။ အကယ်၍သာ သူတို့ နှစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲ ရောက်လာပါက သူ့အနေဖြင့် ကောင်းကောင်းကြီးမြင်နိုင်လေသည်။
မိုးမ နှင့် ဇာနည်မောင် တို့ နှစ်ယောက် တယောက်ခါးကို တယောက်ဖက်ကာ အိပ်ခန်းတံခါးဝနားမှာ ရပ် စကားပြောနေသည်ကို သူမြင်နေရပြီ။ ကိုရင်ဦမောင် က သူတို့ အိပ်ခန်းတံခါးဖွင့်ပြီး အတွင်းသို့ ဝင်သွားကြပါစေဟု ဆုတောင်းနေလေသည်။ သို့သော်လည်း သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ မဝင်ကြသေးပဲ တယောက်နှင့် တယောက်ဖက်ကာ စကားပြောနေ ကြလေသည်။ မိုးမမှာ ဘလော့က်စ် လက်ပြတ်ကလေး နှင့် စကဒ်ကို ဝတ်ထားရာ အလွန်လှနေပေသည်။
ဘလောက်စ် အင်္ကျီမှာ ဂျိုင်းအပေါက်ကျယ်ကျယ် အဖြူရောင် နှင့် ခါးမှာ အဝါစင်းကလေး ဖြစ်ကာ ဗိုက်နေရာမှာ ကျပ်ကျပ်ကလေး ဖြစ်သဖြင့် မိုးမ ရင်သား အစုံမှာ မို့မေါက်ထနေလေသည်။ အောက်က စကဒ်မှာ အနက်ရောင် ပေါင်လည်လောက်သာရှိရာ ချောမွတ်သော ပေါင်တန်များမှာ ဝင်းဝါပြီး မြင်ရသူတိုင်း စွဲမက်စရာပင်ဖြစ်တော့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~
အခန်း (၄၁) ဇာနည်မောင်နှင့် မိုးမ တို့ကို ကိုရင်ဦးမောင် ချောင်းကြည့်ခြင်း။
မိုးမ လက်တဖက်က ဇာနည်မောင့် ခါးကို ဖက်ထားရင်း နောက်လက်တဖက်နဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့် ဝင်သွားတာ တွေ့ရတော့ ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ထဲက အလုံးကြီး ကျသွားပြီး စိတ်သက်သာရာရသွားတော့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အခန်းထဲကို တံခါးသေခြာပြန်မပိတ်ပဲ ဝင်သွားကြလေသည်။
ထိုအိပ်ခန်းတံခါးမှာ သူတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်ထဲ နေသော အိမ်ဖြစ်သဖြင့် ညဘက် အိပ်ကြလျှင်လည်း ပိတ်လေ့မရှိကြပေ။ ထို့ကြောင့်လည်း မိုးမ က တံခါးကို သေခြာပြန်ပိတ်ဖို့ အကျင့် မရှိတာ ဖြစ်လေသည်။ နောက်ပြီး အိမ်ရှေ့ တံခါးမ ကြီးကိုလည်း လော့ချထားသည် ဆိုတော့ မိုးမ အနေနှင့်က လုံခြုံပြီ ဟု ယူဆထားတာကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။
မိုးမ နှင့် ဇာနည်မောင် တို့ နှစ်ယောက်လုံး အခန်းထဲ သေခြာရောက်သွားတော့မှ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် နဖူးမှ ချွေးကို လက်ဖျံဖြင့် သုတ်လိုက်ရပြီး၊ အနည်းငယ် စိတ်လည်း ပြေလျှော့သွားခဲ့ရသည်။ နောက်တော့ အသာထရပ်ကာ ဧည့်ခန်းတွင်းက ဘာကိုမှ မတိုက်မိ မခိုက်မိအောင် သတိထားရင်း အိပ်ခန်းနားသို့ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။ တံခါးနားမှ ကွယ်၍ အခန်းထဲသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့၊ မိုးမ တို့ နှစ်ယောက်မှာ အဝတ်ဘီရိုနားမှာ ရပ်နေကြတုန်းဖြစ်သည်။
တပြွတ်ပြွတ်အသံကြောင့် ကစ်ဆင် ဆွဲနေကြသည်ထင်သော်လည်း တကယ်တော့ ဇာနည်မောင်က မိုးမ နို့ကို စို့နေတာတွေ့လိုက်ရလေသည်။ မိုးမ ဘလောက်စ်ကို ရအောင် အောက်ဆွဲချပြီး ထွက်လာတဲ့ နို့ကို စို့နေတာဖြစ်သည်။ သူ့အရပ်နဲ့ ဆို မိုးမ နို့က အနေတော် ဖြစ်နေလေသည်။ မိုးမကလည်း ဇာနည်မောင့် ခေါင်းက ဆံပင်ထဲကို လက်ထိုးထည့်ကာ ကုတ်ခြစ် ပေးနေလေသည်။
ဇာနည်မောင် ၏ အငမ်းမရ စုပ်နေမှုကြောင့် တပြွတ်ပြွတ် အသံက ကျယ်လောင်လှသည်။ မိုးမ ပါးစပ်မှ လည်း အသံတခုခု ထွက်ပြီး ငြီးတွားနေသည်။ မိုးမ ဘာတတွတ်တွတ် ပြောနေသလဲဟု ကိုရင်ဦးမောင်က သေခြာမကြားရသော်လည်း လှုပ်ရှားနေသော နူတ်ခမ်းပုံကို ကြည့်ပြီး သူဘာပြောနေသလဲ ဆိုတာကို ခန့်မှန်းလို့ရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အထင်ကတော့ ..အို ကလေးရယ်၊ ငါ့သားလေး ရယ်.. မင်းမေမေ ရဲ့ နို့တွေကို နမ်းစမ်း စို့ပေးစမ်းပါကွယ်...ဟု ရွတ်နေသည်ပဲ ဖြစ်မည်ဟု မှန်း၍ရလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပင် ပြန်ကျိန်ဆဲမိလေသည်။ ကောင်းကွာ ငါလိုးမ၊ သူက အမေနဲ့ သား ရိုးပလေး ကစားနေပါလား၊ ငါထက်တောင် သာသွားပြီ။ ချီးမှပဲ သေစမ်းပါကွာ။ ကိုရင်ဦးမောင်ခမျာ နံရံနှင့် ခေါင်းပင် ပြေးဆောင့်ချင်စိတ်ပေါက်သွားရသည်။ သူ့ မျက်လုံးများကတော့ မိုးမ တို့ ဆီမှ မခွာပဲ သူတွေးလိုက်တာ အမှန်ပဲ ဆိုတာကို သေခြာသိရအောင် စောင့်ကြည့်နေလေသည်။
ဇာနည်မောင် က သူ့နို့တွေကို စို့နေလျှက်ကပင် မိုးမက ကုတင်ဆီ သို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ကုတင်နား ရောက်သည်နှင့် ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်ချလိုက်တော့ နို့ဆွဲနေသည့် ဇာနည်မောင်က ကိုယ်ကို ကိုင်းကာ ဆက်စို့နေလေသည်။
မိုးမ က မွေယာပေါ် ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်တော့ ဇာနည်က အပေါ်မှ မှောက်ရက် တက်လိုက် သွားလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကတော့ ဖုဖောင်းထလာသော သူ့လီးကြီးကို ဘောင်းဘီပေါ်မှ ပင် ပွတ် မိနေပြီး ရှေ့ကို အသာကုန်းကာ ချောင်းနေလေသည်။ မိုးမ ကတော့ သူ့နို့တွေ လက်မောင်း ဂျိုင်းတို့ကို ကုန်းကာ နမ်းရက်စို့နေသော ဇာနည်မောင်၏ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပေးနေလေသည်။
ဇာနည်မောင် လက်တဖက်က တော့ မိုးမ ပေါင်လုံးကြီးများကို ပွတ်သတ်ပေးရင်း စကဒ်အောက်မှ တိုးဝင်ကာ ပင်တီထဲထိ နိုက်ဖို့ လုပ်နေလေသည်။ထိုအချိန်မှာတော့ မိုးမ က ဇာနည်မောင့် ဘောင်းဘီကို ချွတ်နေလေပြီ။ ဇာနည့်ဘောင်းဘီ ကျွတ်သွားတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်မှ ထောင်ထ နေသော ဒစ်ကြီးကို မိုးမ က တခိခိ ရီမောကာ ကိုင်ထိရင်းမှ၊
“ ခိခိ ကြည့်စမ်း ဘယ်လောက်ရီစရာကောင်းလဲ ဒီကောင်ကြီးက သူဝင်ရမဲ့ နေရာကို ကောင်းကောင်းသိလို့ ထိုးပြနေသလိုပဲ”
ဇာနည်မောင်က မိုးမလက်ကို ဆွဲကာ အိပ်ယာပေါ်မှာ ထိုင်စေပြီး သူ့လီးကြီးကို မိုးမ မျက်နှာနားကပ်လိုက်သည်။ မိုးမ က ထို အဖုအဖေါင်းနေရာကို သူ့ပါးဖြင့် ပွတ်ပေးရင်းမှ ပါးစပ်ကို ဖွင့်ကာ အတွင်းခံပေါ်မှ ပင် ငုံခဲလိုက်သည်။ မိုးမ လက်တွေက ဇာနည်မောင့် ပေါင်တွေကို ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ဇာနည်မောင်မှာ အသံလေးပင်ထွက်သွားကာ ဖီးတက်သွားတော့သည်။မိုးမက၊
“ ကြည့်စမ်း့ အရည်ကြည်လေးတွေတောင် စို့လို့ ကလေး ဘောင်းဘီမှာတောင် စိုနေပြီ၊ ဘယ်လို အရသာလဲ မြည်းကြည့်အုံးမယ် ခစ်ခစ်”
မိုးမက သူ့လျှာဖျားကလေးဖြင့် ထိုအစိုကွက်နေရာလေးကို တို့ကာ ရက်လိုက်သည်။ နောက် သူ့လျှာကလေးဖြင့် ရက်နေရာ ထိုဘောင်းဘီနေရာလေးမှာ သူ့သွားရည်များကြောင့် ပိုပြီး စိုရွဲသွားရလေသည်။ ဇာနည်မောင်က၊
“ အရသာ ဘယ်လိုနေလဲ မေမေ၊ မေမေက သားသားရဲ့ လရေ ကို မြည်းကြည့်ရတာ အမြဲတမ်းကြိုက်နေတာပဲ မဟုတ်လား”
ဇာနည်မောင် ထိုသို့ပြောနေသည်ကို ကြားလိုက်ရသော ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် ခေါင်းကို ခါယမ်းပြီး သူကိုယ်သူ ပြန်ပြောနေမိပြန်သည်။ ငါ့လခွီးမှပဲ၊ သူတို့ကလည်း ရိုးပလေးကစား နေကြတာပဲ။ တော်တော် ဆိုးတဲ့ မိုးမပဲ၊ ငါ့ရဲ့ အထာတွေကို သူများတွေ ဆီမှာ သွားအသုံးချနေပါလား၊ ကောင်းရောကွာ။ ကိုရင်ဦးမောင် မှတ်မိပါသေးသည်၊ သူတို့ ဒိတခေါက် ရွာပြန်တော့ ဇာနည်မောင် မိုးမ ကို ဖက်သည့်အကြောင်း ကိုရင်ဦးမောင်က အစ်တော့ မိုးမ ပြန်ပြောတာက ဇာနည့်အပေါ်မှာ သူက အမေ တယောက်လိုပဲ သဘောထားလို့ အမေက သူ့သားကို ဖက်သည့်သဘောသာဖြစ်ကြောင်းပြန်ပြောဖူးလေသည်။
ဘုရားရေ၊ သူအမှန်အတိုင်း ပြောခဲ့တာပါလား၊ သူတို့က အမေနဲ့သား လုပ်တမ်းကစားနေကြတာကိုး၊ တကယ်တော့ မိုးမ ကဒီလောက် အသက်ကြီးသေးတာမဟုတ်ပေမဲ့ ဇာနည့်အကိုရဲ့ မိန်းမ ဖြစ်တာကြောင့် မိုးမ က လူကြီးနေရာမှာ ဖြစ်နေခဲ့ရသည်၊ ကိုရင်ဦးမောင် သိချင်မိတာက ဒီရိုးပလေး ဇာတ်လမ်းကို ဘယ်သူက စတာလဲ ဆိုတာကိုပဲ။ ဇာနည်မောင်လား မိုးမလား။
ဇာနည်မောင် ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပဲ။ သူလည်း သူ့အကို ငါ့လိုပဲ အကြိုက်လာတူတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ နောက်ပြီးတော့ သူ့အရပ်ပုတာနဲ့ ဆိုတော့လည်း ဒီရိုးပလေးက လိုက်ဖက်နေပေသည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် တနေ့ကျရင်တော့ အဲဒီအကြောင်းတွေကို သူသိရမျာ သေခြာပါသည်။ ယခုလောလောဆယ်တော့ သူ့လီးက တအားကို မာနေလေပြီ။ မြင်နေရတဲ့ ပွဲကိုလည်း သူအလွန်ကို သဘောကျနေမိသည်။
ဇာနည်မောင့် ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားများ တစမျှမကျန်တော့သလို မိုးမလည်း ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ဖြစ်ပြီး တယောက်ကို တယောက်ဖက်ကာ ပွတ်သတ်နေကြလေပြီ။ နောက်တော့ သူတို့က ဆစ်စတီနိုင်းပုံစံ လှဲလိုက်ကြသည်။ ဇာနည့်ဒစ် က မိုးမ ပါးစပ်ထဲမှာ ဖြစ်နေသလို ဇာနည့် ပါးစပ်လက်တွေက မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သပ်၊ ရက်စုပ်နမ်း လုပ်နေလေသည်။
မိုးမက ဇာနည့် လီးကြီးတချောင်းလုံးကို သူ့လည်ချောင်းထဲထိ ဝင်အောင်ပင် မျိုချနေလေရာ ပိုပြီး နက်နက် ဝင်ရအောင် ဇာနည်က ဖင်ကို ကော့ကော့ပြီး ထိုးနေလေသည်။ မိုးမ ကလည်း ဇာနည့် မျက်နှာကို သူ့စောက်ပတ်ဖြင့် ဖိဖိပွတ်နေလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က မနေနိုင်တော့ပဲ သူ့လီးကြီးကို ဘောင်းဘီပြင်ထုတ်ကာ စပြီး ဂွင်းတိုက်လေတော့သည်။ မျက်လုံးကတော့ အခန်းထဲက စုံတွဲဆီမှ မခွာချေ။
မကြာမှီမှာပင် ဇာနည်မောင်က ပုံစံပြောင်းကာ မိုးမ နူတ်ခမ်းလျှာတို့ကို စုပ်ကာ မိုးမကိုယ်ပေါ်တက်လေသည်။ မိုးမက သူ့ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို ဖြဲကားကာ ဇာနည့်အတွက်နေရာလုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်၏ ရမက် ပြင်းပြင်း အနမ်းကြမ်းကြမ်း များဖြင့် မရပ်မနား နမ်းစုပ်နေကြရင်းမှ ဇာနည်မောင်က မိုးမ ဆံပင်များကို ပါးပြင်ပေါ်မှ အသာ သပ်ဖယ်လိုက်ရင်းက။
“ မေမေ။ ကျနော့်ရဲ့ ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ အမေ ငယ်ငယ်လေးရယ်။ အရမ်းဟော့တဲ့ အမေ ငယ်ငယ်လေး၊ ဆက်ဆီမေမေလေးကို လိုးရတဲ့ ကျနော်ဟာ ကံအကောင်းဆုံး သားတစ်ကောင်ပဲနော်၊ ကျနော့်လောက် ကံကောင်းတဲ့ကောင် ဘယ်သူရှိဦးမလဲ၊ တခြားဘယ်သူ့အမေမှာရော ဒီလို လှတဲ့ နို့တွေ ရှိမှာလဲနော်။ ဒီလို ချောမွေ့ပြီးလှလိုက်တဲ့ ပေါင်လုံးတွေရော၊ ဝိုင်းစက်ပြီးကားတစ်နေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေရော ရှိတဲ့ အမေငယ်ငယ်လေးကို လိုးရတဲ့ သား ဘယ်မှာ ရှိနိုင်မလဲနော်။ ကျနော် မေမေ့ကို ရတာ သိပ်ပျော်တာပဲဗျာ”
ထိုအပြောကို ကြားလိုက်ရတဲ့ ကိုရင်ဦးမောင်က သူဘာလို့ မိုးမ နဲ့ အမေ၊သား ရိုးပလေး ဘာလို့ မကစားဖြစ်တာလဲ ဆိုတာကို တွေးမိနေသည်။ မိုးမ တယောက် အခုလို အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ဖီးတက်နေတာကလည်း သူနဲ့ အဲလို ဂိမ်းမဆော့ခဲ့ဘူးလို့လဲ ဖြစ်နိုင်တာပဲဟု တွေးလိုက်သေးသည်။
မိုးမကလည်း။
“ ဟုတ်ပါ့ သားသားရယ် မေမေလည်း အရမ်းကံကောင်းတဲ့ မေမေပါ။ ၊ သားသားလို အမေ့ကို ပျော်စရာတွေပေးတဲ့သားမျိုးရတာ ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်သလဲ။ မေ့မေ့အိပ်ယာထဲမှာ အမြဲနေပြီး အချစ်တွေပေးရမယ် နော်။ မေမေ့ဆီ လာပါအုံး၊ မင်းဟာကို မေမေ့ထဲ သွင်းလိုက်တော့ကွာ ၊ မြန်မြန်လေး၊ မေမေ မစောင့်နိုင်တော့ဘူး”
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် သူ့မိန်းမ ရဲ့ ဒီ ရိုးပလေး ကြောင့် ရမက်ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြနေတဲ့ ပုံစံ ကို လေ့လာနေမိသည်။ မိုးမ အကြောင်းကိုလည်း သူကောင်းကောင်းသိနေခဲ့သူမို့ အဲလောက် စိတ်တက်ကြွနေပုံနဲ့ ဇာနည် တက်လိုးရင် ဘယ်လောက်ကြာကြာခံနိုင် ပါ့မလဲ ဟု တွေးနေမိသည်။ သူ့လီးကြီးကိုလည်း တင်းတင်းကြီးဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုရင်း မိုးမ တို့ နှစ်ယောက်လိုးနေတာကို စောင့်ကြည့်နေလေသည်။
ဇာနည်မောင်ကလည်း အချိန်မဖြုံးပါ။ ချက်ချင်းပင် သူ့မရီးကိုယ်ပေါ်တက်ကာ သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ဝ တေ့ကာ ဆောင့်သွင်းချလိုက်လေသည်။ မိုးမ ကတော့ အင်းကနဲ ငြီးသံနှင့် အတူ အော်ပြီးလည်း ပြောလိုက်သေးသည်။
“ အိ ရှီးးးးးး ကျွတ်စ်စ်…..အင်းးးးးးး ဆောင့်ပေးဆောင့်ပေး မင်းရဲ့ မေမေကို နာနာလေး ဆောင့်ပေးပါသားရယ်”
ဇာနည်မောင်ကတော့ မိုးမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ မိုးမ လည်ပင်း၊ နို့ တို့ကို နမ်းစုပ်ရင်းဖြင့် အားကုန် ဆောင့်လိုးနေတော့သည်။ သူ့အရပ်ကလည်း ပုသဖြင့် လိုးရင်းဖြင့် နို့စို့ရတာ အတော်ဖြစ်နေလေသည်။ မိုးမ က အနည်းငယ်ကုန်းထပြီး ဇာနည့်ပုခုံသားကို လှမ်းကိုက်လေသည်။
ဇာနည့်ပုခုံတွင် အနီမှတ်နှင့် သွားရာပင်ကျန်ခဲ့လေသည်။ မကြာခင်မှာပင် ဇာနည်၏ ဆောင့်ချက်များမှာ အလွန်ပင်မြန်လာခဲ့ရသလို သူ့လီးမှာလည်း ကိုရင်ဦးမောင်တို့ ၊ ကိုရင်ဦးမောင် အဖေ တို့လောက် မကြီးသဖြင့် မိုးမ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ချောင်ချောင်ချိချိ ဝင်ထွက်နေပြီး မိုးမ စောက်ရည်များမှာလည်း ဗွက်ထအောင် ရွဲနေပြီ ဖြစ်ရာ လျှာမထိအာမထိ ဖြစ်နေရလေသည်။ သို့သော်လည်း စိတ်ဆန္ဒက ပြင်းပျနေမှုကြောင့်၊ သာ တအား ဆောင့်နေရာ မိုးမ ကလည်း အောက်က လှုပ်ရှားပေးလေသည်။
“ အိုး မေမေ မေမေ ကျနော်ပြီးပြီ ..ထွက်ကုန်ပြီ ..ထွက်ကုန်ပြီ..”
ထိုအခါမှာ မိုးမ က ခါးကို နောက်သို့ကော့ပေးလိုက်ရာ ဇာနည့်လီးမှာ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှ ချော်ထွက်လာကာ သုတ်ရည်များ မိုးမ ဗိုက်ပေါ်သို့ အကုန်ထွက်ကျကုန်တော့သည်။ မိုးမ နို့တွေပေါ်လည်း စင်ကျကုန်သည်။ ဇာနည်မောင်က သူ့လီးလေးဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်ပေါ်မှာ ဆက်ညှောင့်နေသေးသည်။ မိုးမ ကလည်း ဇာနည့် ဖင်ကို ကိုင်ဆွဲကာ အတင်းပွတ်ပေးပြီး အားပေးအားမြှောက်ပြုလေသည်။ မိုးမ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ပြီးကာနီးပြီမို့ အတင်းကို အော်ဟစ်ရင်း၊
“ အင်းးးးးးး လုပ်လုပ်၊ နာနာလေးဖိပွတ်ပေးစမ်းပါ၊ မေမေ့ကို ပြီးအောင်လုပ်ပေးစမ်းပါ ကလေးရယ်၊ အိုးးးးးး၊ အထဲမှာ ပြီးစရာမလိုဘူး ငါ့စောက်စေ့လေးနားကိုသာ နာနာ ဖိပွတ်ပေး၊ အိုးးးးးအားးးးးးအီးးးးးးးးးးးးး ကောင်း...ကောင်း...ကောင်းတယ်……..အားးးး”
ဇာနည်မောင် တယောက် မိုးမ ကိုယ်ပေါ်မှာ လူသေတကောင်အလား ငြိမ်ကျ သွားကာ မိုးမ ၏ ချွေးစိုနေသော ရင်သား ဂျိုင်း တို့ မှ ငံကျိကျိ အရသာကို ရက်နေလေသည်။ မိုးမ ကလည်း ဇာနည့်ပုခုံး လေးကို ကိုက်လိုက်ပြီး စုပ်နေလေသည်။ နောက်တော့ သူ့လက်တွေ ခြေတွေကို ဆန့်တန်း လိုက်ရင်းက မောသွားသလို ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က ချွေးပြန်ပြီး တဏှာရမက်ဇောထ နေသည့် မျက်နှာပေးလေးဖြင့် မိုးမ ကို ကြည့်ကာ ပြေးနမ်းချင်စိတ်လေး ပင်ပေါက်လာရသည်။ ယခု အချိန် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် မိုးမ ကို ကြည့်ရသည်မှာ နတ်သမီးနှင့်ပင်တူသည်ဟု ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ထဲ ထင်နေမိလေသည်။
ဖွေးနုနေသော မိုးမ ပေါင်တန် ဖင် နို့လုံးများနှင့်ဖားလျှားကျနေသော ဆံပင်နက်နက် တို့က အိပ်ယာပေါ်မှာ၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ကားယားခွရက်က ဇာနည်မောင်။ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အိပ်ယာပေါ်မှ သူ့ညီနှင့် သူ့မိန်းမ တို့ အမောဖြေမှိန်းနေကြသည်ကို ချီးကျူး အကြည့်ဖြင့် ဆက်ကြည့်နေမိတော့သည်။
~~~~
အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>
No comments:
Post a Comment