ဆုတောင်း မှားခဲ့ကြသူများ အပိုင်း ( ၁ )

ဆုတောင်း မှားခဲ့ကြသူများ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - Snow Flake

(01)

“ သာဓုပါခင်ဗျာ.. သာဓုပါ.. သာဓုပါ.. ကျနော်များ စစ်ကိုင်းတောင်ရိုး ကျက်သရေဆောင် ပုညရှင် စေတီတော်မြတ်ကြီး န၀ကမ္မ အလှူတော်ငွေ အတွက် ရန်ကုန်မြို့နေ ဒေါက်တာ ကောင်းသုတနဲ့ဇနီး ဒေါ်မြတ်ပန်းကြာညို တို့က မင်္ဂလာဦး အလှူ အဖြစ် အလှူငွေ ၃၀၀၀၀၀ ကျပ်တိတိ ထည့်၀င်လှူဒါန်း သွားပါတယ် ခင်ဗျာ.. မင်္ဂလာဦး ဇနီးမောင်နှံတို့ပေး၍မကုန် လှူ၍မခမ်း ပဒုမ္မာ ရွှေကြာပန်းကဲ့သို့ အစဉ်ထာ၀ရ လန်းဆန်းကြပါစေ.. ယခုဘ၀ တွင်သာမက နောင်သံသရာ ဘ၀ အဆက်ဆက် မပြတ်တမ်း ပေါင်းဖက် ..…..”

ဆွမ်းဦးပုညရှင် စေတီတော်၏ ရင်ပြင်တော်တနေရာ။ တောင်စောင်းထိပ်တွင် ခြေစုံရပ်ရင်း မျက်စိတဆုံး ၀ေးနိုင်သလောက် ေ၀းရာဆီသို့မျှော်ငေးနေသော ဒေါ်၀တ်ရည်ချို တစ်ယောက် အလှူခံ မဏ္ဍပ်ဆီမှ စူူးရှကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်လာသော အသံကြောင့် အမှတ်တမဲ့ ပြုံးလိုက်မိသည်။ 

“ နောင်သံသရာ ဘ၀ အဆက်ဆက်.. နောင်သံသရာ ဘ၀ အဆက်ဆက်…”  တဲ့ လေ....။

ထိုစဉ် ခဏအတွင်း တိုက်ဆိုင်မှုလေလား.. ဒေါ်၀တ်ရည်ချို ၏ခြေရင်းသို့ ရုတ်တရက် ကြွေကျ လာသည်က ငုဝါပန်းခက်ကလေး.. ပန်းခက်လေးကို အသာအယာ ကောက်ယူရင်း ဒေါ်၀တ်ရည်ချို အသံတိတ် ရေရွတ်လိုက်မိသည်။ 

“ ဒါ တိုက်ဆိုင်တာလား ငုဝါရေ.. ဒါမှ မဟုတ် နင်ငါ့ကို ထပ် သတိပေး လိုက်တာလား.. မတောင်းကောင်းတဲ့ ဆု အကြောင်းလေ.. အခု အဲဒီဆုကို နင် သိပ်တန်ဘိုးထားတဲ့ နင့်သမီးလေးက ခံယူနေပြီ.. နောင် သံသရာ ဘ၀အဆက်ဆက်တဲ့ ငုဝါရေ.. ငါ ဘာပြောလိုက်ရမလဲ..”

နွမ်းလျနေတဲ့ ငုပန်းခက်ကလေးကို ကိုင်ရင်း ဒေါ်၀တ်ရည်ချို တစ်ယောက် တချိန်က ဘ၀တူ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်း ငုဝါ ကို သတိရလိုက်မိသည်။ ငုဝါပန်းကလေးလို လှတဲ့ ငုဝါ.. နူးညံ့တဲ့ နှလုံးသားပိုင်ရှင် ငုဝါ.. ကြုံခဲ့ရသမျှ ဘ၀ရဲ့ အမော အချစ်ရဲ့ ဒုက္ခ တွေကို အံကျိတ်ခံခဲ့ ရှာတဲ့ ငုဝါ.. အလိုလောဘ ကင်းစွာနဲ ့ နောက်ဆုံးချိန်ထိ အားလုံးကို ခွင့်လွှတ်ခဲ့ရှာတဲ့ ငုဝါ.. 

“ ဘ၀ဟောင်းက ဆုတောင်း မှားခဲ့လို့ ဒီဘ၀မှာ မချစ်သင့်သူကို ငါချစ်မိတာ.. ဒီဆုတောင်းကြီး နောင်သံသရာထိ ပါမသွားချင်ဘူး ချို ရယ်..” 

လို့ ပြောရင်း မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျခဲ့ရှာတဲ့ ငုဝါ.. ဆို့နင့်ကြေကွဲလာတဲ့ ရင်အစုံကို လက်နှင့် ဖိရင်း အနားရှိကျောက်ခုံကလေးပေါ်သို ့ အသာအယာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ လက်ထဲတွင်မတော့ နွမ်းလျလျ ငုဝါပန်းကလေး ကိုကိုင်ထားဆဲ..။

တဟူးဟူး တိုက်ခတ်နေတဲ့ တောင်လေကြောင့် ပခုံးထက်တွင် တင်ရုံတင်ထားသော ယောဂီတဘက်လေး ရုတ်တရက် လွင့်ကျသွားသည်။ ထိုစဉ် အနားသို့ လှမ်းလာနေသော အသက် ၃၀ ၀န်းကျင် ရုပ်ရည် သန် ့ပြန် ့ ရည်မွန်သည့် အမျိုးသားတစ်ဦးက တဘက်လေးကို ကောက်ယူရင်း …

“ လေတော်တော် တိုက်တယ်နော် မေချို.. အေးနေရင် ပြန်ကြမလား..”

“ ရပါတယ် သားရယ်.. မေချို့ အတွက် ဒီလေလောက်က အေးတယ် မဆိုသာပါဘူး.. ညိုရော..”

“ သူ ့အမေအတွက် ရည်စူးပြီး ရေ အလှူငွေ သီးသန် ့ ထည့်ချင်လို့တဲ့ မေချို..”

“ အင်းး ဟုတ်တယ်.. ငုဝါက ဘယ်ဘုရားရောက်ရောက် ရေလှူနေကျ.. မအေးချမ်းခဲ့ရှာတဲ့ သူ ့ဘ၀ အကျွေးတွေ ကျေချင်လို့ တဲ့လေ..”

“ စိတ်ထိခိုက် စရာတွေ မတွေးပါနဲ ့တော့ မေချို ရယ်.. တော်ကြာ ညိုလေး သိရင်

စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေရဦးမယ်.. ကျနော် ညို လေး ကို မငိုစေချင်တော့ဘူး..”

“ မေချိုလည်း မစဉ်းစားချင်တော့ပါဘူးသားရယ်.. ဒါပေမဲ့ တခါတခါကျတော့လည်း ညိုလေးဘ၀ အခုလို တင့်တင့် တယ်တယ် ဖြစ်နေတာ ငုဝါ ကိုမြင်စေ့ချင်တယ်.. အဲဒါက သူအလိုချင်ဆုံး ဆုပဲလေ.. ဒါပေမဲ့ သူ မြင်ခွင့် မရခဲ့ရှာဘူး…”

“ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ညို့ကို သူ့အဖေလက်ထဲတော့ ထည့်လိုက်နိုင်သားပဲ မေချို.. ပြီးတော့ ကျနော်နဲ့ ပါတ်သက်လို့လည်း အရာရာ မေမေသိခွင့် ရသွားသားပဲလေ.. မေမေ စိတ်ချသွားမှာပါ.. ခုလည်း ကျနော်ထင်ပါတယ်.. တနေရာရာကနေ ကျနော်တို့ကို မေမေကြည့်နေမှာ.. ကျေနပ်နေမှာပါမေချို..”

ထိုစဉ် ခပ်လှမ်းလှမ်းဆီမှ အသက် ၂၅ နှစ်ခန့်အရွယ် မိန်းမငယ်တစ်ဦး ညင်သာစွာ လျှောက် လာနေသည်။ဖြူစင်၀င်းမွတ်သော အသားအရေနှင့် တင်ပါးကျော်ကျော် ရှည်လျားပြီး ထူထဲ နက်မှောင်သော ဆံကေသာ၊ ကျစ်လစ် သွယ်လျသော ကိုယ်ခနာ နှင့် လိုက်ဖက်ညီသည့် မြန်မာဆန်ဆန် ၀တ်စား ဆင်ယင် ဟန်တို့က မိန်းမငယ်၏ ရုပ်သွင်ကို လှသည် ဆိုတာထက် ပိုရျ် နူညံ့ သိမ်မွေ့သော သွင်ပြင်ကို ပေါ်လွင်စေသည်ကတော့ အမှန်ပင်။

စိမ်းညို့ညို့မျက်ခုံးတို ့အောက်က ရွှန်းလဲ့သော မျက်၀န်းလှလှ တစ်စုံကတော့ မိခင်ဖြစ်သူ၏ အလှဆုံး အမွေတခုဟု ဆိုရမည်ပင်။ အဖျားလုံးလုံး နှာတံကလေးနှင့် ထူထဲပြည့်တင်းသော နှုတ်ခမ်းလေး၊ ပါးနှစ်ဘက်တွင် သွေးကြောလေးများ ယှက်ဖြာနေသော ကြည်လင်သည့် မျက်နှာ၀ိုင်း၀ိုင်းလေးကြောင့် မျက်နှာမြင် ချစ်ခင်ပါစေ ဟူသော ဆုနှင့် အထူးပြည့်စုံသူ။ 

ထိုမိန်းမငယ်သည် မြတ်ပန်းကြာညို ဟူသော အမည်ကလေးနှင့် အလွန်တရာ လိုက်ဖက်လှပေသည်။ နွမ်းပါးချို့တဲ့သော ဘ၀တွင် ဖခင်မဲ့ ရှင်သန်ခဲ့ရသော ထိုမိန်းမငယ်သည် ငုဝါ ဟူသော စွမ်းအား ကြီးမြတ်သည့် မိခင်တစ်ဦး၏ ကျွမ်းကျင် သပ်ရပ်သော ထုဆစ်ပုံသွင်းမှုကြောင့် ခေတ်ပညာတတ် ဂုဏ်သရေရှိ အမျိုးကောင်းသမီး တစ်ဦးအဖြစ် လူလားမြောက်ခွင့် ရခဲ့သည်။ 

လွယ်လွယ်ကူကူတော့ မဟုတ်ခဲ့ပါပေ။ အချို့သောလူတို့၏ အထင်မြင်သေးမှု၊ ရှုံ့ချကဲ့ရဲ့မှုတို့ကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်။ မြေနိမ့်ရာ လှံစိုက်ချင်သူတို ့၏ နိုင့်ထက်စီးနင်း ဆက်ဆံမှုတို့ကို အံတုခဲ့ရသည်။ သမီးဖြစ်သူ၏ ထမင်းတစ်နပ် အတွက် အားကိုးရာမဲ့ မိခင်ခမျာ သွေးသားတို့ကို စတေးခဲ့ရသည်။ နောက်ဆုံး လူမဆန်သူတစ်ဦး၏ သမီးလေးအပေါ် ယုတ်မာ ပက်စက်မှုကို ကာကွယ်ရန် မိခင်၏ နူးညံ့သော လက်တစ်စုံ သွေးစွန်း ခဲ့ရသည်။

မိခင်၏ ဘ၀ မှာ နောက်ဆုံးချိန် အထိ ချမ်းသာခြင်း ကင်းမဲ့စွာ.. အမှန်တော့ ချမ်းသာခြင်း ကင်းမဲ့စွာ ဆိုသည်ထက် ဆိုးရွားသော ဆင်းရဲခြင်းများဖြင့်သာ ပြည့်နှက် ခဲ့ရသည်ဟု ဆိုရမည်ပင်။ လောက သဘာ၀အရ အပြစ်ဟု မဆိုသာသော်လည်း တရားဥပဒေက သတ်မှတ်သော အပြစ်၏အကြွေးကို ပေးဆပ်ရင်း အရုပ်ဆိုး အကျည်းတန်စွာ ဘ၀အဆုံးသတ်ခဲ့ရသည်။ 

သို့သော် သူမ ကျေနပ်ခဲ့ပါသည်။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် ချစ်လှစွာသော သမီးလေးကို ရာသက်ပန် တန်ဘိုးထားမည့်သူ လက်ထဲ ထည့်နိုင်ခဲ့သည်။ သူမအသက်တမျှ ချစ်ခဲ့ရသော ချစ်ခင်ပွန်း၏ ရင်ခွင်တွင် နောက်ဆုံးထွက်သက်ကို ချွေချခွင့် ရခဲ့သည်။

“ မေမေ့ကို သတိရလိုက်တာ ကိုကိုရယ်..”

“ စိတ်မကောင်းစရာတွေ မစဉ်းစားပါနဲ ့တော့ ညို ရယ်.. နော်..”

“ …..”

“ အားလုံး ပြီးခဲ့ပြီပဲလေ.. ညိုလေး ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ရှင်သန်နေထိုင်သွားမယ်လို့မေမေ့ကို ကတိ ပေး ထားတယ်မှတ်လား..”

“ ဟုတ်ပါတယ် သမီးရယ်..မေချို လည်း ငုဝါကို တနေ့မှ မမေ့ပါဘူး.. ဒါပေမဲ့.. သူသွားရမယ့်လမ်းကို စိတ်ဖြောင့် လက်ဖြောင့် သွားပါစေ သမီး.. သမီးမေမေဟာ လောကမှာ စိတ်ထားနှလုံးသား အဖြူဆုံး မိန်းမပါ.. ခုလောက်ဆို အေးချမ်းတဲ့ နေရာမှာ သက်တောင့်သက်သာ ရှိနေမှာပါကွယ်..”

တုန်ရီလှိုက်မောနေသော အသံကို တတ်နိုင်သမျှ ထိန်းချုပ်ရင်း ဒေါ်၀တ်ရည်ချို ပြောလိုက်သည်။ ရင်ထဲတွင်မတော့ ဆို့နင့်ကျေကွဲသော နှလုံးသားတို့က နာကျင်လျှက်။ ငုဝါ၏ ဘ၀ကို သူမ အသိဆုံးပင်။ သူမကိုယ်တိုင် ပင်လျှင် ငုဝါ၏ ဘ၀အတွေးအခေါ်နှင့် အချစ်အပေါ် ထားရှိသော ခံယူချက် တစ်ချို ့ကို နားမလည်တ၀က် လည်တ၀က်ဖြင့် လိုက်နာ ကျင့်သုံးခဲ့သည်လေ။ 

တကယ်တမ်း ဆိုပါလျှင် ငုဝါ နှင့် သူမသည် ပြိုင်ဘက်များ အဖြစ် စတင် ဆုံဆည်းခဲ့ကြ သည်သာ။ ဒေါ်၀တ်ရည်ချို တစ်ယောက် ပင့်သက်တစ်ခုကို အသာအယာ ချ ရင်း စိတ်အစဉ်ကို လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း များစွာ ဆီသို့တရွေ့ရွေ့ ရွက်လွှင့် လိုက်မိတော့သည်။

“ မိချို… မြန်မြန်လာစမ်း ဟိုမှာ အမေ.. ဈေးထဲမှာ ရန်ဖြစ်နေတယ်..”

အကိုဖြစ်သူ အောင်ဇော် ၏ ကသုတ်ကရက် အော်ခေါ်သံကြောင့် ဝတ်ရည်ချို တစ်ယောက် ဆိုးလက်စ လက်သည်းနီပုလင်းကို ပစ်ချပြီး အိမ်အပြင်ဘက်သို့ အပြေးအလွှား ထွက်လာခဲ့သည်။စိတ်ကတော့ သိပ်မပူလှပါ။ အမေနှင့် ရန်ပွဲက သူစိမ်း မဟုတ်။ ခေါင်းစဉ်လည်း သိပ်ကွာမယ်မထင်။ လိုလိုမယ်မယ် စစ်ကူပေးရန်သာ ပြေးထွက်ခဲ့ရသည် ခုလောက်ရှိ အမေက အောင်ပွဲ ခံပြီးနှင့် လောက်ပြီ။

မိချိုတို့အိမ်မှာ အမေရယ် အကိုရယ် မိချိုရယ် မိသားစု သုံးယောက်ရှိသည်။ အဖေက မိချို မမွေးခင် ကတည်းက ဆုံးနှင့်သည်တဲ့။ ဓါတ်ပုံပင် မမြင်ဘူးသော အဖေ့ကို မိချို တခါမှ မလွမ်းဘူးပါ။ တခါတရံ ရုပ်ရှင် ဇာတ်ကားများတွင် အဖေမရှိသောကြောင့် မျက်နှာ ငယ်ရသည်တို့မိခင်၏ အချစ်ကို မရ၍ အားငယ် ရသည်တို့ကြည့်မိ တွေ့မိလျှင် မိချို ရယ်ချင်သည်။ 

လူတွေများ တယ် အားငယ် တတ်သကိုး။ မိချို ကတော့ သိပ်များများ မစဉ်းစားပါ။ ကောင်းကောင်းစား ကောင်းကောင်းနေရလျှင် လူ့ဘ၀ ပြည့်စုံသည်ပင်။ယခု မိချို အသက် ၁၆ နှစ်ကျော်ပြီ။ ၈တန်း ၂ ခါကျပြီး အောင်ချင်စိတ် မရှိတော့သောကြောင့် ကျောင်းထွက် လိုက်သည်။ အမေကတော့ အလုပ် လုပ်စေချင်သည်တဲ့။ ဒီခေတ်ကြီးမှာ ၈ တန်းမအောင်ဘဲ လုပ်လို ့ရတဲ့ အလုပ်က အတော်ရှားသည်ပင်။ ဒီကြားထဲ မိချိုက အလှမက်သည်။ လှလည်း လှသည်ကိုး။ 

ကျောင်းစာဘက်တွင် အားနည်းသော်လည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် အလှ ပြင်ရာတွင်မတော့ သူမတူအောင်ထူးချွန်သူ။ အထူးသဖြင့် စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းသော ခန္ဓာကိုယ် အလှကို ပေါ်လွင်ထင်ရှားအောင် ဆင်ယင်တတ်သည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်ကို ညှို့ယူရာတွင်လည်း အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်သူပင်။

သူတပါး အနှိမ့်ချလည်း မခံချင်။ အနိုင်လိုချင်စိတ် ကလည်း များသေးသည်။ လိုချင်တာမှန်သမျှ တရားသည်မတရားသည် မစဉ်းစား။ ရအောင်ယူရမှ ကျေနပ်တတ်သူ။ ခပ်စွာစွာ စရိုက်ရှိသော်လည်း စိတ်ရင်း မဆိုးလှသောကြောင့် အပေါင်းအသင်းတော့ များသည်။ မိချို လက်ကိုင်ထားသော ဝါဒက 

“ ကိုယ်လိုတာပေးနိုင်သူ တည့်အောင်ပေါင်းမည်..” 

ရှက်သည် ကြောက်သည် ဆိုတာက မိချို ဘဝတွင် အတော် အလှမ်းဝေးသောအရာ။ အမေ့ကိုတော့ မိချို ချစ်သည်။ အမေသည် မိချို အတွက် အကောင်းဆုံး ဆရာဖြစ်သလို သူငယ်ချင်းဟုဆိုလျှင်လည်း မှားမည် မထင်။အောင်ဇော်က ၁၉ နှစ်၊ မိချိုထက် ၃ နှစ်ကြီးသည်။ လေးတန်းနှင့် ကျောင်းထွက်ပြီး ကားဝပ်ရှော့တစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်သည်။ အတန်းပညာ မတတ်သော်လည်း လိုင်းစုံသည် ဆိုရမည်။ 

လူရည်လည်ပြီး အလိုက်သိတတ်မှုကြောင့် ချစ်သူခင်သူ များသည်။ အထူးသဖြင့် ငွေကြေး ချမ်းသာသော အသက်ကြီးကြီး မမကြီးများ။ အောင်ဇော်၏ ရုပ်ရည်ကလည်း ခေသူမဟုတ်ပေ။ လူပုံက အရပ်မြင့်မြင့် ခပ်ထွားထွားနှင့် စကားပြောလျှင်ပင် ဆွဲဆောင်မှု မရှိရှိအောင်ပြောတတ်သူ။ အောင်ဇော်တို့စိတ်ပါလျှင် ကျောက်ဆစ်ရုပ် ခေါင်းငြိမ့်လောက်အောင်ပင် အပြောကောင်းသူ။ အမေနှင့် ညီမကိုလည်း သံယောဇဉ် သိပ်မထားတတ်။ နေသာသလို နေတတ်သည်။

မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်ခင်ချိုကတော့ အရွယ်အရသာ ဒေါ်တပ်ခေါ်ရသည်။ လူက လှပ နုပျိုသည့် နေရာမှာ သမီးနှင့် အပြိုင်။ အသက် ငယ်ငယ် ၁၈ နှစ် အရွယ်တွင် သူဌေးတစ်ဦးနှင့် အကြောင်းပါပြီး သားကြီး အောင်ဇော်ကိုမွေးသည်။ 

မယားကြီးနှင့် သားသမီး မထွန်းကားသော သူဌေးက ဒေါ်ခင်ခင်ချိုကို ငုံထားမတတ်ချစ်သည်။ တိုက်ခန်းကျယ်တစ်ခန်း၊ ကားတစ်စီး၊ လစဉ် အသုံးစရိတ် ငွေကြေး အလုံအလောက်နှင့် လိုလေသေးမရှိအောင် ထောက်ပံ့သည်။

သို့ရာတွင် ဒေါ်ခင်ခင်ချို တစ်ယောက် သွေးသား တောင်းဆိုမှု ၏ နောက်ဆက်တွဲ ဆိုးကျိုးကြောင့် အောင်ဇော် အသက် ၁နှစ်သာသာ အရွယ်တွင် အမျက်ကြီးသော သူဌေး၏ စွန့်ပစ်ခြင်း ခံခဲ့ရသည်။အထောက်အပံ့ ကင်းမဲ့သွားသော ဒေါ်ခင်ခင်ချို တစ်ယောက် ကောင်းကောင်း နေရ စားရရေး အတွက် အလွယ်ဆုံး လမ်းကို ရွေးရပြီ်။ သူဌေး ဦးလှဇော် ကလည်း ရက်စက်သည်။ 

အချစ်ကြီးလို့ အမျက်ကြီးသည်ဟု ပြောရမလား။ ပေးအပ်ထားသော ပိုင်ဆိုင်မှု အားလုံး ရုပ်သိမ်းမည် ဆိုသောကြောင့် ခင်ခင်ချို ့ အတွက် အသက်ဆက် ရှင်နိုင်ရေးပင် အနိုင်နိုင်။ သားမျက်နှာ ထောက်ညှာ ပါရန် အတန်တန် တောင်းပန်သောကြောင့် နေလက်စ တိုက်ခန်းကလေး နှင့် ဆင်ယင်ထားသော လက်၀တ်လက်စား အချို ့ အပိုင်ရလိုက်သည်။ ကားနှင့် လစဉ် ပုံမှန် ထောက်ပံ့ငွေ ကိုတော့ ဆုံးရှုံး ခံလိုက်ရသည်ပေါ့။

တကယ်တမ်း ကိုယ့်၀မ်းကိုယ် ကျောင်းရမည် ဆိုတော့ တတ်ကျွမ်းသော အတတ်ပညာကလည်း သိပ်များများ မရှိ။ ရင်းနှီးသောသူအချို ့က သားဖြစ်သူကို သူ့အဖေလက်ထဲ ထည့်လိုက်ဘို ့ တိုက်တွန်း ကြသော်လည်း ခင်ခင်ချို လက်မခံခဲ့။ 

မိမိတွင် ဆွေမျိုး သားချင်း ဟူ၍တစ်လောက လုံးတွင် ဒီသားလေး တစ်ယောက်သာ ရှိသည် မဟုတ်ပါလား။ ဘ၀ဇာတ်ကြောင်း မလှစေကာမူ သားကိုတော့ မိထွေး နှိပ်စက်မခံနိုင်။ ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်ခုသည်ဖြစ်စေ သားရှိနေသမျှတော့ ဦးလှဇော်၏ လစ်လျူရှုမှု အချိန်မရွေး ရုတ်သိမ်း သွားနိုင်သေးသည်ပဲ။ ပြီးတော့ သားအောင်ဇော်က ဦးလှဇော်၏ တစ်ဦးတည်းသော အမွေဆက်ခံသူ။ ခပ်ရေးရေး မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် သားကို မိမိရင်ခွင်ထဲက ခွဲမထုတ်နိုင်ခဲ့ပေ။

သို့ရာတွင် ခင်ခင်ချို မှန်းချက်နှင့် နှမ်းထွက် မကိုက်ခဲ့ပါချေ။ သူဌေး ဦးလှဇော် တစ်ယောက် ရုတ်တရက် ကားအက်ဆီးဒင့် ဖြစ်ပြီး ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။ မိမိနှင့် သားအတွက် ဘာဆို ဘာမှ မကျန်ခဲ့။ 

မည်သူ တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ မသိသော တိတ်တိတ်ပုန်း မယားတစ်ယောက်အဘို ့ ဘယ်သူ ့ထံ ဘာသွား တောင်းရမှန်းလည်း မသိ။ အပိုင်ရခဲ့သော တိုက်ခန်းကလည်း လောင်းကစား အကြွေးများကြောင့် ပေါင်ထားရသည်။ အဆင်ပြေစဉ်က မိမိကို အရှင်သခင်သဖွယ် အနားက မခွာ ရှိခဲ့သော ပုရိသများလည်း အေ၀းသို ့ရှောင်ခွါသွားကြပြီ။

တကယ်တမ်း လောကကို ရင်ဆိုင်ရမည်ဆိုတော့ ခင်ခင်ချို တုန်လှုပ်မိသည်က အမှန်ပင်။ နောက်ဆုံးတော့ စား၀တ်နေရေး အခက်အခဲကို ကြုံသလို ဖြေရှင်းမိတော့သည်။ သားတစ်ယောက် မိခင် ဆိုပေသိ အသက်ကလည်း ၂၀ ကျော်ရုံသာ၊ ဒီကြားထဲ သူဌေးမယားငယ် ဘ၀ နှင့် မပူမပင် ကျော့ကျော့လေး နေခဲ့ရသဖြင့် လှသွေးက အကြွယ်ဆုံး မင်းသမီး ရှုံးလောက်သည်ပင်။ 

လိင်မှု ရေးရာ တွင်လည်း အတွေ ့အကြုံက ဆရာကျလှသည်မို ့ ခင်ခင်ချို ့အတွက် အကောင်းဆုံးသော အလုပ်က….။ မိန်းမတစ်ယောက်၏ အလှအပသည် ဓနအင်အားပင် မဟုတ်ပါလော။ မိမိ၏ အလှအပ နှင့် ယောကျ်ား များစွာကို ဖျားယောင်း သွေးဆောင်ရင်း ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ရှိသော အသက် မွေး ၀မ်းကျောင်း လုပ်ငန်းကို စတင် လိုက်တော့သည်။

အရင်ဆုံး တိုက်ခန်းကို ရသည့်ဈေးနှင့် အပြတ်ရောင်းပြီး ဆင်ခြေဖုန်း ရပ်ကွက်တစ်ခုတွင် ဈေးချိုသော အိမ်ခန်းလေး ငှားလိုက်သည်။ သားအမိနှစ်ယောက် နှင့် ဆွေရိပ်မျိုးရိပ် မကင်းသူ အဒေါ် တစ်ယောက်၊ ပေါင်း ၃ ယောက် နေလို့လောက်ရင်တော်ပြီ။ 

၂ နှစ်သား အရွယ် သားငယ်ကို အဒေါ့်လက်အပ်ကာ မိမိက ကာရာအိုကေ ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် အလုပ်၀င်ခဲ့သည်။ ခင်ခင်ချို၏ အနှုးအနှုပ် အပြုစုကောင်းမှုကို ရှောင်နိုင်သော ပုရိသ အတော်နည်းခဲ့သည်။ ယုတ်စွ အဆုံး ဆိုင်ရှင် သူဌေးပင် မကျန်။ ခင်ခင်ချိုကလည်း လည်သည်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ မည်သူ ့ အချုပ်ကိုင်ကိုမျှ မခံတော့။ အခကြေးငွေနှင့် ရပိုင်ခွင့်ကို သူ ့ဘက်ကိုယ့်ဘက် မျှတအောင် တွက်တတ်လာသည်။

သွေးသား၏ ခံစားမှုကိုလည်း သာတူညီမျှ ဖြစ်အောင် လုပ်ယူသည်။ သည်လို ဘ၀ ဖြင့် အဆင်ပြေသလို ကျင်လည်ရင်း ၀တ်ရည်ချို ၏ အဖေနဲ့ ဆုံဆည်းခဲ့သည်။ ကိုမင်းမောင်.. သည်လူက ရိုးသည်။ ရိုးပင်ရိုးငြား လိင်မှုရေးရာတွင်မတော့ သူမတူအောင် ထူးချွန်၏။ 

ခင်ခင်ချို နှင့် အတူနေရမည် ဆိုလျှင် တစ်လောကလုံးကို မေ့နိုင်သူ။ ခင်ခင်ချိုကလည်း ကျားတကာ ရင်ခွင်တွင် ကျင်လည် နေပေမဲ့ ကိုမင်းမောင်ကိုတော့ အတော့်ကို စွဲလမ်းသည်။ ချစ်ရျ်တော့ မဟုတ်ပေ။ ခင်ခင်ချို၏ ပြင်းထန်သော ကာမ ဆန္ဒကို ကိုမင်းမောင် တစ်ယောက်သာ ဖြည့်စွမ်း နိုင်သော ကြောင့်ပင်။ ကိုမင်းမောင်က ပင်ကိုယ်စရိုက် အေးသော်လည်း လိင်ဆက်ဆံရာတွင် အချစ်ကြမ်းသည်။ သားဖြစ်သူ၏ အနွံတာ ကို လည်းခံသည်။ ကိုမင်းမောင် တောင်းဆိုရျ် သာယာသော မိသားစုဘ၀ကို တည်ထောင်ရန် ခင်ခင်ချို ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။

ခင်ခင်ချို ့အတွက်တော့ ဘ၀ သာယာရေးဆိုရာတွင် ချစ်ရေးချစ်ရာ ပြည့်၀မှု အပြင် ငွေကြေးကလည်း အဓိက ကျသေးသည်ပင်။ ကိုမင်းမောင်က ခင်ခင်ချို ့ကို သူတစ်ဦးတည်း ပိုင်ဆိုင်ချင်သည်။ 

သို့ဖြင့် ချစ်ရသူကို ရွှေဘုံပေါ် တင်နိုင်ရေး ကြိုးပမ်းရတော့သည်ပေါ့။ ခင်ခင်ချို၏ ဦးဆောင်စီစဉ်မှုဖြင့် ကိုမင်းမောင် တစ်ယောက် နယ်စပ်ဘက်တွင် မှောင်ခို လုပ်ငန်း လုပ်ကိုင်ရာမှ ထိုက်သင့်သလောက် ၀င်ငွေဖြောင့်ခဲ့သလို ရှေ့ရေးနောင်ရေး အတွက် စုဆောင်းနိုင်ခဲ့သည်။ ငွေကြေး ပြည့်စုံလာသည်နှင့် အမျှ အပေါင်းသင်း စုံလာသည်။

လောဘနောက် လိုက်မိရာမှ ခင်ခင်ချို သမီးဖြစ်သူကို ကိုယ်၀န်ဆောင် နေစဉ် ဗိုက် ၇ လ အချိန်တွင် မူးယစ်ဆေးဝါး မှောင်ခိုမှုနှင့် ကိုမင်းမောင် အဖမ်းခံရပြီး ထောင်ထဲတွင် ငှက်ဖျားရောဂါဖြင့် ကွယ်လွန်ခဲ့လေသည်။

အိမ်ထောင်ရေးကံ ဆိုးလေသော ခင်ခင်ချိုတစ်ယောက် လောက၏ ဒုက္ခ ဆင်းရဲမျိုးစုံကို ခါးစီး ခံရပြန်တော့သည်ပေါ့။ ကိုမင်းမောင် ရှာဖွေခဲ့သမျှ ကုန်သော အချိန်တွင် ခင်ခင်ချို ့ဘ၀ ဒုံရင်း ပြန်ရောက်ရတော့သည်။ ကံတရား အကြောင်းလည်း မတွေးချင်.. ဘ၀အရေးလည်း မတွေးချင်တော့ပေ။ 

ဖြစ်ချင်တာ မဖြစ်ရသော လောကြီးတွင် ဖြစ်သလိုသာ နေလိုက်တော့သည်။ မနေ ့က အကြောင်းလည်း မစဉ်းစား.. မနက်ဖြန် အတွက်လည်း မတွးတော့။ မကုန်ဆုံးသေးသော အလှအပနှင့် ပုရိသများကို ညှို ့ငင်နိုင်သော အတတ်ပညာတို့က ခင်ခင်ချို ့ ဘ၀ကို ဒေါင်ကျကျ ပြားကျကျ သာယာစေခဲ့တော့သည်။

သားနှင့် သမီးကိုလည်း အေးရာအေးကြောင်း လွှတ်ထားသည်။ သူတို ့လေးတွေ ငယ်ရွယ်စဉ်က ထိန်းကျောင်း ပေးခဲ့သော ကြီးဒေါ်ဖြစ်သူက အငယ်မ ၀တ်ရည်ချို ၁၃ နှစ်သမီး အရွယ်တွင် ဆုံးပါးသွားသည်။သားသမီးတို ့၏ ပညာရေးလည်း မတွေးနေတော့ပေ။ စား၊၀တ်၊နေ ရေးတွင် အတန်းပညာ မပါလည်း ရပ်တည် နိုင်သည်ပဲလေ။ မောင်နှမ နှစ်ယောက်လုံး မိခင်ဖြစ်သူ၏ လှပသောရုပ်ရည် အပြင် ပြင်းထန်သော ကာမဂုဏ် စိတ်ဓါတ်ကိုပါ အမွေရကြသည်ဟု ပြောရမည်ပင်။

သားကြီးအောင်ဇော်.. ၀ပ်ရှော့ လုပ်သားအဖြစ်နှင့် ငွေကြေးပြည့်စုံပြီး အချစ်ငတ်နေသော အန်တီ မမ ကြီးများကြားတွင် အချစ်တော်ကလေး ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သမီးဖြစ်သူကိုလည်းကြည့်.. ဆံ စ ကနေ ခြေဖျားအထိ ဆွဲဆောင်မှုက အပြည့်။ 

ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လှပမှုထက် သူမ၏ပြုမူပြောဆို နေထိုင်ပုံက ခေတ်စကားဖြင့် ဆိုရလျှင် ဆက်ဆီကျလွန်းသည်။ အသက်ကလေးနှင့် မလိုက်အောင် အဆိပ် ပြင်း လွန်းသော မိန်းကလေးပင်။ မိခင်ဖြစ်သူကလည်း ဒါကိုပင် သဘောကျ ကျေနပ်နေသည်လေ။ တနေ့နေ့တွင် သမီးက အမေထက် လက်စောင်းထက်လာမည် မလွဲဟု ထူးဆန်းစွာ ဂုဏ်ယူ နေတတ်သေးသည်။

ထိုသို့ပင် ဘ၀ကို ပေါ့ပါးစွာ ဖြတ်သန်း နေကြသော သားအမိတတွေ။ ယခုဆိုလျှင် ဒေါ်ခင်ခင်ချိုက ၃၇ ကျော်ကျော်အရွယ်။ သာမန် ကြေးစား အဆင့် မဟုတ်တော့ပေ။ကြုံရာလူနှင့် ငွေရလျှင်ပြီးရော ပါတ်သက်မှုမျိုး မဟုတ်တော့။ တကယ့် ဒိတ်ဒိတ်ကျဲ သူဌေးများ နှင့် ပြသနာ မတက်မချင်း တွဲသည်။ အခါအားလျှော်စွာ သူတို ့၏ မယားကြီးများနှင့် တိုက်ပွဲလေးများ ဖြစ်တတ်သည်ကိုပင် ပျော်စရာလိုလို။ 

အချို့က သူလိုမိန်းမမျိုးနှင့် ယှဉ်မဖြစ်ဝံ့ကြသလို အချို့ကျတော့လည်း ရည်းစားလူလု အူနု ကျွဲခတ်သည်ထင့်။ယခုလည်းကြည့်.. ဒေါ်ခင်ခင်ချို နောက်ဆုံး တွဲနေသော အရာရှိကြီး တစ်ဦး၏ ကတော်ဆိုသူ ဂုဏ်သရေရှိ အမျိုးသမီး။ ဈေးလည်ခေါင်တွင် အရှက်နည်းလှစွာ မိမိကို အော်ကြီး ဟစ်ကျယ် ဆဲဆို ရန်ဖြစ် နေလေသည်။

တခါတရံ ထိုသို ့သော ကြေးရတတ် လူတန်းစား၏ စည်းဝါးလွတ် ဒေါသ ထွက်နေပုံက တကယ်ပင် ရယ်စရာ ကောင်းလှသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ဒေါ်ခင်ခင်ချို၏

“ ညည့် လင် ညည်း နိုင်အောင်ထိန်း ကောင်မ … ငါ့က နင့်လို လင်မရှားဘူး”

ဟူသော စကားတစ်ခွန်းက ထိုအမျိုးသမီးကို ဒိုင်ပွဲရပ်ဖြင့် အနိုင်ယူ လိုက်တော့၏။အိမ်မှ အပြေးအလွှား သုတ်ခြေတင်လာသော ၀တ်ရည်ချို လမ်းတစ်၀က် တွင်ပင် အမေနှင့် ဆုံသည်။ အခြေအနေက ထင်သည့်အတိုင်းပင်။

အသက် ၄၀ မပြည့်သေးသော အမေ့နားတွင် ယောကျာ်းသား များ ၀ိုင်း၀ိုင်း လည်နေ တတ်သလို ပြသနာများကလည်း ထုနှင့်ဒေး။ သို့သော် ဖြစ်လိုက်တိုင်း အမေ့ ဘက်က အရှုံး မရှိပေ။ တစ်ခါကဆို အထည်ချုပ်စက်ရုံပိုင်ရှင် တစ်ဦး အမေနှင့် ငြိဘူးသည်။ သူ့မိန်းမက ခပ်စွာစွာ။ အိမ်ထိလိုက်လာပြီး အမေ့ကို ရန်ရှာသည်။ 

အမေခေါင်းငုံ ့ ခံခဲ့သောကြောင့် မိချို အားလိုအားမရ ဖြစ်ရသေးသည်။ သို့သော် သိပ်မကြာပါ။ ထိုအမျိုးသားက အမေ့ကို တောင်းပန် လိုက်သည်မှာ ရှိခိုးမတတ်ပင်။တန်ဘိုးကြီး လက်၀တ်လက်စားနှင့် အသုံးအဆောင်များပင် လက်ဆောင် ရလိုက်သေး၏။ နောက်ဆုံး ထိုလူက မယားကြီးနှင့် ကွာမည် ပြုမည် ဖြစ်လာ သောကြောင့် အမေကိုယ်တိုင် ကိုယ်ရှိန် သပ်လိုက် ရတော့သည်။ 

“ မရှိလို့လုပ်စားတာ သူများ အိမ်ထောင်ရေးတော့ မပြိုကွဲစေချင်” 

ဟု အမေ အမြဲ ပြောတတ်သည်။ မကောင်းမှုဖြင့် အသက်မွေးနေရလို ့များ တတ်နိုင်သလောက် ကုသိုလ် ရချင် သည်ထင့်။ ၀တ်ရည်ချို စိတ်ကတော့ ထိုသို့မဟုတ်။ မိမိနှစ်သက်လို ့ကတော့ လုပဲယူယူ တောင်းပဲ ယူယူ ရအောင်တော့ ယူမှာပင်။ ယခုလည်းကြည့် အမေကတော့ အေးအေးဆေးဆေး လျှောက်လာ နေသည်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီး ရုံထဲက ထွက်လာသည်နှင့် ပင်တူသေးတော့၏။

“ အမေ့ ဘာဖြစ်တာတုန်း”

“ ငါ့ ငါ ဘာဖြစ်ဖြစ် နင့်အပူလား”

“ အမယ် အကောင်းမေးတာကို အမေကလည်း”

“ အလကားပါအေ.. ကောင်မတွေ အသက်ကလေး ၄၀ နားနီးလာတာနဲ့ သူတို့ကိုယ်သူတို့အိုးစုတ် ခွက်စုတ်လို မထိန်းမသိမ်းနေကြ.. လင်တွေက အိမ်မှာ အလှကြည့်စရာ မရှိလို့ တခြားက အလှ ရှာကြည့်ကြတော့မှ အသည်းခိုက်အောင် နာပြချင်နေကြတာ အလကားဟာတွေပါ”

“ ခစ်ခစ်.. ငါ့အမေကတော့ ပြောလိုက်ရင် တစ်တစ်ခွခွ.. တကယ်ပဲ”

“ နေစမ်းပါဦး ညည်းကကော ဘာလုပ်နေတာတုန်း”

“ ဘာကို ဘာလုပ်ရမှာလည်း အမေရဲ့.. အမေသူများနဲ ့ရန်ဖြစ်နေ တယ်ဆိုလို ့ စိတ်ပူပြီး ထွက်လာ တာလေ”

“ မယ်လေးး အရေးမပါထှာအေ.. အခုငါ ညည်းဘို့ အလုပ်ရှာပြီး ပြန်လာတာ မိချို.. စားသောက်ဆိုင် တစ်ခု.. ကာရာအိုကေ နဲ ့ စင်တင်တေးဂီတ သဘောမျိုးလည်း ပါတယ်တဲ့.. ညနေ ကိုတင့်ဆွေ လာလိမ့်မယ်.. သူရှာပေးတဲ့ အလုပ်ပဲ… ညည်း အလုပ်လုပ်စားဘို ့ ပြင်တော့...”

ခစ်ခစ်.. မိချို ရယ်ချင်သွားသည်။ မာတာမိခင်က

“ ညည်း အလုပ်လုပ်စားဘို ့ ပြင်တော့”  တဲ့။ ဒီစကားထက် ပို စိတ်၀င်စားဘို ့ကောင်းတာက ညနေ ဦးတင့်ဆွေ လာမည်ဆိုပဲ။ ဦးတင့်ဆွေ ဆိုသည်က အမေ့ မိတ်ဆွေ။ အောင်ဇော့်ကို အလုပ်သွင်းပေးတာလည်း သူပဲဖြစ်သည်။အမေ့ကို အသေရရ အရှင်ရရ လိုချင်နေသော ကလေးတစ်ယောက် အဖေ မုဆိုးဖိုကြီး။ အမေကလည်း ပြတ်သားသည်။ အိမ်ထောင်ရေးကို စိတ်ကုန်သည်တဲ့လေ။ 

ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် မုဆိုးမ နှစ်ခါပြန် ဖြစ်ရလေသော အမေ ကြောက်သွားတာပဲ ဖြစ်ရမည်။ ဘာပဲပြောပြော ဒီညနေ ဦးတင့်ဆွေ လာရင်ဖြင့် အမေနှင့် ဦးတင့်ဆွေတို့၏ ဖဲမွှေ ့ယာထက်က ချစ်တလင်း ဇာတ်လမ်းကို live show ရှုစား ရ ပေတော့မည်။စဉ်းစားရင်း မိချို ကိုယ်တွင်း တစ်နေရာမှာ ကျဉ်ကနဲ ခံစားလိုက်ရ၏။ အမေတော့ မည်သို့နေမည်မသိ။ မိချိုတစ်ယောက် သည်မြင်ကွင်းကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါမက မြင်ဘူးသည်။ 

မိချိုတို့အိမ်က ပျဉ်ထောင် သွပ်မိုး ခပ်သေးသေး တော်တော် ဟောင်းဟောင်း။ အတွင်းတွင် ဧည့်ခန်းကျဉ်းကျဉ်း တစ်ခန်းနှင့် အိပ်ခန်းက ၂ ခန်းပါသည်။ မီးဖိုချောင် ခပ်သေးသေးတစ်ခန်း။ အိမ်သာ နဘေးတွင် ကပ်လျှက်ရှိသော ရေချိုးရန်နေရာ က အမိုးသာပါပြီး အကာအရံမရှိ။ ရေတိုင်ကီ တစ်လုံး ချထားပြီး ကျောက်ပြား တစ်ချပ်နှင့် ဟင်းလင်းပြင်။ အိပ်ခန်း နံရံများကလည်း ပျဉ်ချပ်အချို ့က ခနော်နီ ခနော်နဲ ့နှင့် ကွာတဲ့နေရာကွာ။ ပေါက်တဲ့နေရာ ပေါက်ပေါ့။

အိပ်ခန်း နှစ်ခန်းအနက်မှ တစ်ခန်းက အောင်ဇော့် အခန်းဖြစ်ပြီး ကျန်တစ်ခန်းတွင် အမေနှင့် မိချို နေသည်။ ကြားထဲက ခြားထားသော နံရံက အပေါက်က တစ်ရာ အဖာက ဗရဗျစ်။ တစ်ခါက နေ ့လည်ဘက် မိချို အိမ်တွင် အိပ်နေတုန်း အောင်ဇော် ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို အိမ် ခေါ်လာသည်။ မိချိုရှိနေမှန်း မသိတာလား ဒါမှမဟုတ် သိသိနဲ ့ပဲ မဆင်ခြင် လေသလားတော့ မပြောတတ်။

သေချာတာကတော့ ယောကျာ်းနှင့် မိန်းမ ကာမစက်ယှက်နေခြင်းကို နံရံ ဆန်ခါပေါက်မှ တဆင့် ပထမဆုံး အကြိမ် အဖြစ် မိချို မြင်ဘူး လိုက်လေတော့သည်။အဲ့ဒီ နောက်တွင်မတော့ မကြာခဏဆိုသလို အမေနှင့် ဦးတင့်ဆွေ ကိုကြုံလိုက်.. အောင်ဇော်နှင့် သူ့ရည်းစားကို ကြုံလိုက်ဖြင့် မိချိုအတွက် သည်မြင်ကွင်း များကို ကျင့်သား ရလာသလို နှစ်သက် မက်မောမိလာသည် အမှန်။ 

သူတို့အရှိန်တက်နေကြတာကို ချောင်းရင်း ကိုယ်ပါ အာသာ ဖြေဖျောက် တတ်လာသည်။ သည်မြင်ကွင်း များကိုလည်း အမြဲ မျှော်နေမိတော့သည်။ ယခုလည်း ညနေ ဦးတင့်ဆွေ လာမည်။ အမေက ထုံးစံအတိုင်း မိချိုကို အပြင်သို့ပ ထုတ်မည်။ လူလည်မ မိချိုက အပြင်သွားဟန်ဆောင်ပြီး နောက်ဖေးပေါက်က ပြန်ပတ်ချောင်းမည်။ စဉ်းစားရင်း ပြီးခဲ့သည့် တစ်ပတ်လောက်က အောင်ဇော်တို ့ အတွဲ ချစ်ကြတာကိုပင် ပြန်မြင်ယောင် မိသေးတော့သည်။

ထိုနေ့က အိမ်တွင် မိချို တစ်ယောက်တည်း ၀တ္ထု စာအုပ် တစ်အုပ်နှင် ဇိမ်ကျနေစဉ် အိမ်ရှေ ့မှ တံခါးဖွင့်သံကြောင့် အသာ နားစွင့်လိုက်သည်။အောင်ဇော်နှင့် သူ့ရည်းစား မီမီကျော်… ဒီအချိန် သူတို့ကလွဲပြီး အခြားဘယ်သူ ရှိမည်နည်း။ အမေက ညနေစောင်းမှ ပြန်လာမှာ။ မိချို ရင်ခုန် သွားသည်။ ခုတလော အောင်ဇော် ဂွင်ကောင်းကောင်းတွေ များနေသောကြောင့် မီ့ဘက် မလှည့်တာ ကြာပြီလေ။ သည်တော့ မိချိုလည်း ရှုခင်း မငေးရတာ ကြာပေါ့။

မီမီကျော်က အောင်ဇော့် ငယ်ချစ်။ အောင်ဇော် စွန် ့ပစ်ခဲ့မှာ ကြောက်လွန်းရှာသူ။ လေဖြတ်ထားသော အဖေနှင့် အမေကလည်း မာမာချာချာ ရှိလှသည်မဟုတ်။ သားအမိနှစ်ယောက် မုန် ့ဟင်းခါး အသုပ်စုံ ဆိုင်ကလေး ဖွင့်ပြီး တစ်နေ ့ရှာ တစ်နေ့သုံး ဘ၀။ မီ့အောက်မှာ ကျောင်းသား မောင်လေးက ရှိသေးသည်။ အဖေ့ဆေးဘိုး.. မောင်လေး ကျောင်းစားရိတ်နှင့် ရှာလို့ရသမျှ လောက်ငှသည် မဆိုသာပေ။ အမြဲလိုလို ငွေကြေးထောက်ပံ့ ကူညီပေးနေသော အောင်ဇော်သာ မီ့ဘ၀.. မီ့သခင်..။ ယခုလည်း ချစ်သူ အလိုကျ ဖြည့်ဆီးရန် အောင်ဇော့် အိမ်သို ့ မီ ရောက်ခဲ့ပြန်သည်။

“ မိချို မရှိဘူးလား ကိုဇော်..”

“ ရှိလည်း ဒီချိန် အိပ်နေမှာပေါ့ မီရယ်.. သူ ့ဘာအလုပ်ရှိတာ မှတ်လို ့..”

“ ငါမအိပ်ဘူး အောင်ဇော်ရေ.. ငိုက်နေတာတောင် ပျောက်သွားပြီ.. မျက်လုံးကို ပြူးးး လို့”. 

မိချို စိတ်ထဲက ပြောရင် ကျိတ်ပြုံးမိသည်။ အိပ်ခန်းတံခါး ခပ်ယိုင်ယိုင်ကို အသံမထွက်အောင် မြန်မြန် ထ ပိတ်ပြီး ချောင်းနေကျ နံရံ အပေါက်နား အကျအန နေရာယူကာ တလှပ်လှပ် တုန်နေသော ရင်ကို လက်တစ်ဘက်နှင့် အသာ ဖိထား လိုက်မိသည်။ အောင်ဇော်တို ့အတွဲ ဟိုဘက်အိပ်ခန်းထဲ ၀င်လာကြပြီ။ မီ ၀တ်ထားတာက စပန့်သားဂါ၀န် ဒူးဖုံးရုံလေး။ မိချိုလည်း ထို့အတူပင် အိမ်နေရင်း ဂါ၀န်ကလေး ၀တ်ထားသည်။

ထိုအခိုက် မိချို စိတ်ကူးတစ်ခု ရသွားသည်။ ခါတိုင်းဆို သူတို ့ မြင်ကွင်းကို အစ အဆုံး ကြည့်ပြီးမှ မိမိဘာသာ အာသာ ဖြေဖျောက် တတ်တာလေ။ ဒီတစ်ခါ တမျိုး အဆန်း ထွင်ကြည့်ချင်လာသည်။ သူတို့လုပ်တဲ့ပုံအတိုင်း.. သူတို့နဲ့တပြိုင်နက် တူတူ..။ ဟူးး ရင်တွေ ခုန်လိုက်တာ.. ဟိုနေရာကလည်း စိုစိစိ ဖြစ်လာပြီ..။ ငါ့နှယ်နော်.. ဟိုဘက်က အတွဲတောင် ဘာမှ မစသေးဘူး။ 

ဒီဘက်က အလိုလိုနေရင်း ပြီးချင်လာပြီ.. ခစ်ခစ်..။ မိချို ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ရယ်ချင်လာမိသည်။ သည်မြင်ကွင်းမျိုးက တစ်ခါကြုံပြီး ပြန်တွေးရုံမျှနှင့်ပင် စိတ်ထဲ မနေနိုင် မထိုင်နိုင်အောင် ဖြစ်တတ် သည်ပဲ။ထိုစဉ် ဘေးအခန်းမှ အတွဲ နေရာယူကြပြီ..။ တကိုယ်တော် မင်းသမီး ၀တ်ရည်ချိုလည်း အသင့်ပြင်ပြီ..။ သူတို့နှစ်ယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ်လျှက် နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ပြီး စုပ်နမ်း နေကြသည်။ 

မိချိုလည်း မိမိနှုတ်ခမ်းသား ထူထူ ပြည့်ပြည့်များကို လျှာနှင့် လျှက်လိုက် ကိုယ့်ဘာသာ ပြန်စုပ်သွင်းလိုက် လုပ်ကြည့်သည်။ သူတို့အနမ်းတွေ ကြမ်းလာပြီ.. မီ့ ဆီမှရင်ဖိုလှိုက်မောသံတွေ ကြားရလာသည်။ အောင်ဇော့် လက်တွေက မီ့ ရင်သား တွေကို အကျီပေါ်မှ တဆင့် ဆုပ်နယ်ချေမွ နေသည်။ မိချိုလည်း လက်နှစ်ဘက်ကို ရင်သားတွေပေါ်သို့တင်လိုက်သည်။ ထို ့နောက် ကိုယ့်ဘာသာ ရွရွလေး ညှစ်...။ ဟူးး ကောင်းလိုက်တာ။

စိတ်က သိပ်မရှည်ချင်တော့ အကျီချွတ်ပြီး အားပါးတရ နယ် ပစ်လိုက်ချင်သည်။ ဒါပေမယ့် စိတ် သိပ် မ လော ချင်သေး။ ဟိုဘက်က အတွဲလို တဆင့်ချင်း ခရီးသွား ကြည့်ချင်သည်။ 

ထိုစဉ် အောင်ဇော်က သူ ၀တ်ထားသော ရှပ်အကျီကို ခပ်သွက်သွက် ချွတ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းတော့ အနမ်းမပျက်။ နောက်တော့ အနမ်းခဏရပ်…မီ၀တ်ထားသော ဂါ၀န်လေးကို ခေါင်းမှဆွဲမြှောက် ချွတ်လိုက်သည်။အသားရောင် ဘရာလေးနှင့် ပင်တီလေးက အဖြူရောင်။ မီက မိချိုလောက်တော့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် မဖွံ့ထွားပေ။ သို့သော် လုံးလုံး ကျစ်ကျစ်နှင့် ချစ်စရာ။

မိချိုလည်း မိမိ၀တ်ထားသော ဂါ၀န်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အရေးထဲ နောက်က လည်ပင်း ကျယ်သီး မဖြုတ်မိသောကြောင့် ဂါ၀န်က မျက်စိနေရာတွင် တစ်နေလိုက်သေးသည်။ ကျစ်.. ခနဲ စုတ်တစ်ချက် သပ်ရင်း ဆောင့်အောင့် ချွတ်လိုက်၏။ အွန်… ဘာလုပ်နေကြတာပါလိမ့်.. မိချို တစ်ယောက် အကျီကို အသည်း အသန် ချွတ်နေတုန်း မြင်ကွင်းက ရုတ်တရက်ကြီး ပြောင်းသွားသည်။

အောင်ဇော်က မတ်တပ်ရပ်လျှက်.. မြင်ကွင်းထဲတွင် အောင်ဇော့်ကျောပြင်ကိုသာ မြင်ရတော့သည်။ မီ.. ဘယ်ရောက် သွားပါလိမ့်။ မိချို.. သူတို ့ကို သေသေချာချာ မြင်ရနိုင်ရေး အတွက် နေရာအနည်းငယ် ရွှေ ့ရတော့သည်။ ဘေးတိုက်ကျကျ မြင်ရနိုင်အောင်ပေါ့။

“ အိုးး..” 

ရုတ်တရက် မိချို အံ့သြသွား၏။ မီက အောင်ဇော့်ရှေ့တွင် ဒူးထောက် ထိုင်လျှက် အောင်ဇော့် ပစ္စည်းကို ပါးစပ်နှင့် အားရပါးရ စုပ်နေသည်။ အောင်ဇော်က မီ့ခေါင်းကို လက်တစ်ဘက်ဖြင့် ဖိထားရင်း ပါးစပ်မှလည်း တရှီးရှီး တအားအားနှင့် ညည်းညူကာ အရသာခံနေသည်။ 

“ ထူးဆန်းလိုက်တာ.. မီ ဘာလို ့ အဲ့လို လုပ်တာပါလိမ့်.. မရွံမရှာ.. အံ့သြစရာ ကောင်းလိုက်တာ..” 

မိချို စိတ်ထဲက စဉ်းစားနေစဉ် မီက တဖန် အောင်ဇော့် ပစ္စည်းကို အငမ်းမရ စုပ်နေရာမှ လျှာထိပ်နှင့် ထိတို ့ ကြည်စယ် နေပြန်သည်။ မိချိုလည်း သူတို့ကို ငေးရင်း မိမိလက်ခလယ်ကို လျှာထိပ်လေးနှင့် တို ့လိုက် စုပ်လိုက် လုပ်ကြည့်၏။ ဟူးးး… ထူဆန်းသော ခံစားချက်တစ်မျိုး ရလိုက်ပြန်သည်။

အောင်ဇော်.. မီ့ကို ဆွဲမ ထူလိုက်ပြီး 

“ ဟိုဘက်လှည့် …” ဟု ပြောကာ ဘရာ ချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ထို ့နောက် မီ့နောက်ကျောကို သူ ့ရင်ဘတ်နှင့် ကပ်ပြီး လက်တစ်ဘက်က မီ့ ရင်သား လုံးလုံးကျစ်ကျစ် လေးကို ဆုပ်နယ်ချေမွရင်း ကျန်လက်တစ်ဘက်က ၀တ်ထားသော ဂျင်းပန် ကိုချွတ်လိုက်သည်။ သည်ဘက်မှ မိချိုလည်း ဘရာချိတ်ကို ဖြုတ်ချပြီး မိမိရင်သားပေါ်မှ သီးလုံး ပန်းရောင်လေးများကို လက်မ လက်ညှိုးတို့ဖြင့် တလှည့်စီချေမွလိုက်သည်။ ထိုစဉ် အောင်ဇော်က မီ့ ပင်တီလေးအား ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီ

“ လုပ်ကြရအောင် မီ..” 

ဟု ပြောရင်း မီ့ နောက်ကျောကို ဖိချလိုက်ကာ လေးဘက် ထောက် နေစေသည်။ ထို ့နောက် အောင်ဇော် တစ်ယောက် မီ့ ခါးကို ကိုင်၍ သူ၏ တင်းမာ ထောင်မတ်နေသော လိင်တံကြီးကို စိုရွှဲပြောင်လက်နေသော မီ့ ပိပိလေး အတွင်းသို ့ တစ်ချက်တည်း သွင်းချလိုက်ကာ နောက်မှ ဆောင့်လေတော့သည်။

မိချိုလည်း မြင်ကွင်းအသစ်၏ ထူးဆန်းသော ခံစားချက်များကို သူတို ့အတွဲနှင့် အတူ လိုက်ပါ ခံစားမိတော့၏။ နံရံအပေါက်ကို မျက်နှာကပ်ပြီး အချောင်းလည်း မပျက်.. လက်တစ်ဘက်မှလည်း စိုစွတ်ချောမွေ ့နေသော မိမိ၏ အင်္ဂါစပ်ကို ပွတ်သပ် နေလိုက်သည်။

အောင်ဇော် ဆောင့်ချက်တွေ ပြင်းထန်လာ၏။ ခေါင်းကို မော့ပြီး မျက်စိ စုံမှိတ်လျှက် အဆက်မပြတ် ဆောင့်သွင်းနေသည်။ မီ့ခမျာ နာရှာသည်ထင့်.. မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ပြီး ငိုညည်းသံလိုလို ရှိုက်သံလိုလို အသံများ တအင့်အင့် ထွက်လာနေသည်။

မိချိုလည်း တဖြည်းဖြည်း အရှိန်တက် လာသည်။ အတွင်းမှ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လွှာကို ပွတ်သပ်နေရာမှ လက်ခလယ်ကို ပိပိတွင်းပေါက်၀ သို ့အသာ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ 

လက်ချောင်း တစ်လုံးစာ စီးစီး ကျပ်ကျပ်လေး ဖြစ်နေသော ပိပိအတွင်း ခပ်သွက်သွက် အထုတ်အသွင်း လုပ်လိုက်သည်။ ခံစားချက် ကောင်းလွန်းသောကြောင့် ဟိုဘက် အတွဲကို မချောင်းတော့ဘဲ နံရံကို မှီကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ဘေးအခန်းမှ ခန္နာကိုယ်ခြင်း တဖတ်ဖတ် ရိုက်ခတ်သံများနှင့် မီ၏ စူးစူးနင့်နင့် ညည်းတွားသံတို့ အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ်နေသည်။ 

သည်ဘက်မှ မိချို၏ လှုပ်ရှားမှုတွေလည်း သွက်လက် ပြင်းထန် လာသည်။ ခါးလေး ကော့တက်လာပြီး တင်ပါးကို တချက်တချက် ဆန်ကော ၀ိုင်းကဲ့သို့.. လက်ကလည်း ပိပိ တွင်းထဲမှ ၀တ်လွှာ နှစ်ဘက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိပွတ်နေမိ၏။ထိုစဉ်တစ်ဘက်ခန်းမှ လှုပ်ရှားသံများ ရုတ်တရက် ပိုမို ကျယ်လောင်လာသည်။ နှစ်ဦးလုံးထံမှ 

“ ပြီးတော့မယ်..” 

“ ပြီးချင်လာပြီ..”

ဟူသော အသံများ မောခိုက်တုန်ရီစွာ ထွက်ပေါ်လာပြီး ဟင်းး ကနဲ သံရှည် သက်ပျင်း ချသံများနှင့် အတူ လှုပ်ရှားမှုအားလုံး ရပ်တန် ့သွား၏။ 

မိချိုလည်း နံရံကို မှီထိုင်နေရင်း ဒူးထောင်ပြီး ကားထားသောခြေထောက်မှ ခြေဖနောင့်ကို အားပြုကာ ခါးကိုကော့လိုက် တင်သားများ ကြွတက်လာလိုက်နှင့် နောက်ဆုံးတွင် တကိုယ်လုံး အကြောဆွဲသကဲ့ သို့ တဆတ်ဆတ် တွန့်ကာ ကာမ၏ခရီးဆုံးသို ့ ရောက်ရှိ သွားလေသည်။ 

ဟိုဘက်ခန်းမှ အတွဲလည်း အိပ်ယာပေါ်တွင် အနားယူ နေကြသည်။ မိချိုတစ်ယောက် မိမိ ကိုယ်တွင်းမှ ထွက်လာသော စေးပစ်ပစ် အရည်ကြည်များကို လက်ညှိုးဖြင့် တို ့ကြည့်လိုက်သည်။ ညှီစို ့စို ့ အနံ ့တစ်မျိုးကပင် နှစ်သက်ဖွယ် ကောင်းသလိုလို..။

ထိုနေ ့နောက်ပိုင်း အောင်ဇော် အိမ်မကပ်သည်မှာ ကြာပြီ။ မိခင်ဖြစ်သူနှင့် တွဲနေသော ဦးတင့်ဆွေ လည်း ခရီးသွားနေသဖြင့် မိချိုတစ်ယောက် သည်လို 

“ ဖဲမွှေ ့ယာ ချစ်တလင်း” 

ဇာတ်လမ်းများ မကြည့်ရတာ အတော်ကြာနေပြီလေ။ တခါတရံ အောင်ဇော့် အခန်းထဲ ၀င်မွှေလျှင် အပြာကားဟု ခေါ်ကြသော မိန်းမနှင့် ယောကျ်ား ကာမ စပ်ယှက်နေကြသည့် ဇာတ်ကား စီဒီချပ်များ တွေ ့ရတတ်သည်။

နေ့လည်ဘက် အိမ်တွင် မိချို တစ်ယောက်တည်း ရှိတတ်သည်ဖြစ်ရာ ထို စီဒီချပ်များ ကို ခိုးကြည့်ချင်ပါသော်လည်း တီဗွီနှင့် အောက်စက်က အိမ်ရှေ ့တွင် ဖြစ်နေ၍ မတော်တဆ အောင်ဇော် သို့မဟုတ် အမေ ပြန်လာသည်နှင့် တိုးမည်စိုးသောကြောင့် မကြည့်ရဲပေ။ စီဒီချပ်ပေါ်တွင် ပြထားသော ပုံများကိုသာ အသည်းတယားယားနှင့် ကြည့်နေရသည်။

ယခုတော့ ညနေ ဦးတင့်ဆွေ လာမည်တဲ့။ ရင်ဖိုလှိုက်မောဖွယ် မြင်ကွင်းကို ခံစားရဦးမည်။ အတွေးတို ့ဖြင့် စိတ်လှုပ်ရှားနေသော မိချိုတစ်ယောက် ညနေ မြန်မြန် ရောက်ပါစေဟု ဆုပင် တောင်းလိုက် မိသေးတော့၏။ထိုသို့အတွေးဖြင့် အိမ်သို့ရောက်သော် စောစောက ဆိုးလက်စ လက်သည်းနီကို ပြန်ဆက်ဆိုး နေလိုက်သည်။ အမေလည်း အ၀တ်အစားလဲပြီး အိပ်ယာထဲ ခဏလှဲနေသည်။

ညနေ အတွက် အားမွေးသည်ထင့်။ မိချို.. လဲလျှောင်းနေသော အမေ့ကျောပြင်ကို ငေးကြည့်လိုက်သည်။ အမေက ကုသို်လ် ထူးလှသူ။ အသက် ၄၀ နားနီးနေသော်လည်း အမေ့ ခန္နာကိုယ် ကောက်ကြောင်းတို့က ပုရိသတို့ကို ညှို့ငင်ဆဲပင်။ နောက်တစ်ခု အမေ့ဆွဲဆောင်မှုက လောကကြီးကို ထီမထင်သော မျက်နှာပေးနှင့် ခနဲ့တဲ့တဲ့ အပြုံးတို့ဖြစ်သည်။

ဘယ်သူတွေ ဘာပြောပြော အမေ့ကို မိချို ချစ်သည်။ အမေ့လို လှပြီး အမေ့လို လူကြိုက်များသော ဘ၀ ရချင်သည်။ သို့ဖြစ်၍ စားသောက် နေထိုင်ပုံမှ အစ ပြောဟန်ဆိုဟန် အထိ အမေ့ကို မိချို အတုခိုးသည်။အမေ့လို မျက်နှာပေး.. အမေ့လို အသံ..။ ယခုလည်း စောစောက အမေပြောသော စင်တင်တေးဂီတ စားသောက်ဆိုင်တွင် အလုပ်လုပ်ရမည်ကို တွေးရင်း သဘောကျမိသည်။ 

အမေ ခေါ်သွားဘူး၍ အမေနှင့် ဦးတင့်ဆွေ တို ့အတွဲ နှင့်အတူ အဆိုပါဆိုင်မျိုးသို ့ မိချို တစ်ခါ ရောက်ဖူးသည်။ မိမိနှင့် မတိမ်းမယိမ်း ၁၇.. ၁၈ အရွယ် ကောင်မလေးတွေ သူ့ထက်ငါ အပြိုင်အဆိုင် ခေတ်မှီလှပစွာ ၀တ်စားပြင်ဆင်၍ သီချင်း ဆိုကြသည်။ အဆိုကောင်းတာ မကောင်းတာ အ ပ ထား.. လန်းကြသည်ကတော့ အလွန်ပင်။

ထိုသို့သော နေရာမျိုးတွင် အလုပ်လုပ်ရမည် ဆိုတော့ မိချို ပျော်မိသည် အမှန်။ လှလှလေး ၀တ်စား ဆင်ယင်ပြီး တကယ့် အဆိုတော်လို မင်းသမီးလို နေပစ်လိုက်မည်။စိတ်ကူးထဲတွင် လှပစွာ ပြင်ဆင်ချယ်သပြီး စင်ပေါ်မှာ သီချင်း ဆိုနေသော မိမိနှင့် ဆုချီးမြှင့်ကြသော ပန်းကုံးများ.. မိမိ၏ အလှအပကို ခံစား ငေးမောနေကြသော ပုရိသ ပရိတ်သတ်များ..။ 

ယခုအချိန်မှ စ၍ ထိုအလုပ်အတွက် ကြိုးစား အာရုံစိုက်ရတော့မည်။ အရင်ဆုံး လှသထက် လှအောင် ပြင်တတ်ရမည်။ သီချင်း ဆိုတတ်ရမည်။ အတွေးနယ်ချဲ့နေသော မိချိုတစ်ယောက် နောက်ဆုံး ခြေသန်းလေးကို လက််စသတ် ဆေးချယ်ပြီး လက်သည်းနီ ပုလင်းများကို သိမ်းလိုက်သည်။အပေါ့အပါးသွားချင်၍ အိမ်နောက်ဘက်သို ့ ဆင်းလာခဲ့စဉ် မိမိအား တစ်နေရာမှ စိုက်ကြည့်နေသလို ခံစားချက်မျိုး.. ထိုခံစားချက်က လူတိုင်း ရှိတတ်သည်ပဲ။ 

စိတ်ထင်ရာ နေရာကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ တွေ့လိုက်ပါပြီ.. ဟိုဘက်အိမ်က ကောင်လေး.. သည်ကောင်လေး မိချိုကို ရည်းစားစကား ပြောထားတာ ကြာပြီ။ မိချိုတို့ရပ်ကွက်လေးမှ အိမ်ကလေးတွေက ကျဉ်း၏။ ခြံတွေ ၀င်းတွေလည်း မရှိ.. တစ်အိမ်နှင့် တစ်အိမ်ကြားတွင် လက်တစ်ကမ်းသာ ခြားသည်။ ယခုလည်း ထိုကောင်လေး သူ ့အိမ်ပြတင်းပေါက်မှ မိချိုကို ငေးနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ ့နံမယ်က စည်သူ။ မိချိုနှင့် ရွယ်တူလောက် ရှိမည်။

သူ့အဖေက စားသောက်ဆိုင် တစ်ခုတွင် စားဖိုမှုး လုပ်သည်။ အမေကတော့ ရပ်ကွက် ဈေးလေးတွင် အထည်ရောင်းသည်။ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသား အစ်ကို တစ်ယောက်ရှိပြီး စည်သူ ကိုယ်တိုင်က ၁၀ တန်းအောင်ထားပြီးသူ။မိချိုတို့သားအမိတွေကို မတူသလို မတန်သလို ကြည့်တတ်သော စည်သူ့အမေကို မိချို အမြင်ကတ်သည်။ သူ့သားတွေ ၁၀ တန်းလေး အောင်လို့တက္ကသိုလ်လောက် တက်ရသည်ကို ဘ၀င် လေဟပ်နေသော မိန်းမကြီး။

သူ့အမေကို အကြောမတည့်၍ စည်သူ့ကို မိချို ခပ်တင်းတင်းပဲ ဆက်ဆံသည်။ သူ့သားကဖြင့် မိချိုကိုတွေ့တိုင်း အမဲရိုး မြင်သော ခွေးသတ္တဝါ သဖွယ် သွားရည် တမြားမြား အမြီး တထောင်ထောင်။ ယခုလည်း မိချို အိမ်သာ၀င်ရန် ထွက်လာသည်ကို ငေးကြည့် နေသည်။ ရုတ်တရက် မိချို ခြေလှမ်း တုန် ့သွား၏။ မိန်းကလေး တစ်ယောက် အနေနှင့် သူစိမ်း ယောင်္ကျားလေး ရှေ ့တွင် အိမ်သာထဲ၀င်.. ကိစ္စ ရှင်းရန် အရေးမှာ ဘာရယ် မဟုတ်သော်လည်း တွေးကြည့်တော့ အူယားစရာပင်။

မိချို အိမ်သာထဲ မ၀င်သေးဘဲ စည်သူ ့ကို ခပ်တည်တည် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ခေါင်း အသာ လှည့်ကာ အကြည့်လွှဲသွား၏။ ထိုအခါမှ မိချိုလည်း အိမ်သာထဲ ၀င်လိုက်တော့သည်။ညနေအတွက် ရင်ခုန်နေသောကြောင့် ထင့်။ မိချို စိတ်ထဲတွင် မယိုးမရွ ခံစားနေရသည်။ မိမိ မြင်ဘူးသော ချစ်တလင်း မြင်ကွင်းများတွင် မိမိ ကိုယ်တိုင် ပါ၀င်ခံစားရမည် ဆိုပါလျှင်.. အကယ်၍ အောင်ဇော်နှင့် မီ့ နေရာတွင် မိမိ နှင့် စည်သူ သာ ဆိုပါလျှင်..။

မိချို တစ်ကြိမ် တစ်ခါလောက်တော့ ထိုကိစ္စကို ကိုယ်တိုင် ကိုယ်ကျ ခံစားကြည့်ချင်မိသည်။ အတွေး ၀င်မိယုံမျှနှင့်ပင် မိချို စိတ်တွေ ကြွလာနေပြီ။အပေါ့သွားပြီး သော်လည်း စိတ်က မပေါ့သေး။ မိမိကိုယ်တွင်း တစ်နေရာကို တစ်စုံတစ်ရာနှင့် ပွတ်သပ် ထိတွေ့စေချင်နေမိသည်။

အိမ်သာ နံရံ အပေါက်လေးများ ကြားမှ အပြင်ကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ စည်သူ ရှိနေသေးတာ တွေ ့ရသည်။ ခပ်တည်တည်ပင် အိမ်သာမှ ဆင်းထွက်လိုက်ပြီး စည်သူ ့မျက်နှာကို တည့်တည့် စိုက်ကြည့်ကာ တစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်၏။ မိချို စိတ်ထဲတွင် လှပ်ကနဲ.. စည်သူလည်း မျက်လုံး အရောင် ဖျပ်ကနဲ လက်သွားသလိုလို..။ အချိန်ကလည်း ညနေစောင်းလုပြီမို့ခဏနေလျှင် ဦးတင့်ဆွေ ရောက်လာတော့မည်။ 

ဟိုမြင်ကွင်း မျိုးကို စည်သူနှင့် တူတူ ကြည့်ခွင့်ရခဲ့ပါလျှင်..။ အတွေးနှင့် မိချို အိမ်ထဲပြန်မ၀င်တော့ဘဲ ရေချိုးသည့် ရေတိုင်ကီ နဘေးတွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ စည်သူနှင့် အနည်းငယ်သာ အလှမ်းကွာသော နေရာဖြစ်၏။

စည်သူတစ်ယောက် ဘေးအိမ်မှ မိချိုကို သဘောကျနေသည်မှာ ကြာပြီ။ မိချိုက မချမ်းသာပေမယ့် ပြင်တတ် ဆင်တတ်သည်။ ဘော်ဒီ အချိုးအစားကလည်း အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ဖွံ ့ဖွံ ့ထွားထွား ရှိလှသည်။ ယခုလည်း မိမိ ငေးကြည့်နေသော နေရာ မလှမ်းမကမ်း ရေတိုင်ကီကို မှီ၍ ဒူးနှစ်ဘက် ကို ခပ်ကျဲကျဲ ထောင်ကာ ထိုင်နေသည်မှာ ၀တ်ထားသော အိမ်နေရင်း ဂါ၀န်က တိုတို.. အောက် စ က တ၀က်တပျက် လွတ်လျှက်။

ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ပေါင်တံနှင့် ပင်တီ ညိုဝါဝါလေး အောက်က ပိပိ ဖောင်းဖောင်းကို မထိ တထိမြင်နေရသည်မှာ အသည်းယားစရာ။မိချို၏ လှုပ်ရှားမှု များကို မျက်တောင် မခတ်စတမ်း စိုက်ကြည့်နေမိသော စည်သူ စိတ်လှုပ်ရှားလာ၏။ ထိုင်နေပုံကိုလည်း ကြည့်။ မိမိ နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် တည့်တည့် နီးပါး အနေအထားတွင် ရေတိုင်ကီကို ကျောမှီလျှက်။

ဒူးနှစ်ချောင်း ထောင်ကာ ခြေဖဝါးကို ကော့ပြီး လက် တစ်ဘက်က ခြေသည်းကို ကုတ်ခြစ်နေသည်။ ၀တ်ထားသည့် ဂါ၀န် အောက်စက ဒူးကြား ညှပ်၍ ရလောက်အောင် မရှည်သဖြင့် အောက်မှာကျလျှက်။ မိမိက အိမ်ပေါ်တွင် မတ်တပ်ရပ်ပြီး အပေါ်စီးမှ ဖြစ်နေ၍သာ အောက်မှ အတွင်းပိုင်းကို အတိုင်းသား မမြင်ရခြင်းဖြစ်သည်။ မိချိုတစ်ယောက် မျက်နှာကို ဘေးတိုက် လှည့်၍ မျက်လွှာ ချထားသော်လည်း မိမိငေးကြည့်နေသည်ကို သိမည် မလွဲပေ။

ရိုးတိုး ရိပ်တိတ် မြင်နေရသော ပင်တီ ညိုဝါဝါ လေးနှင့် ဖောင်းကားနေသော မိချို၏ညီမလေးကြောင့် စည်သူ ့ညီတော်မောင် ထောင်မတ်လာသည်။ ခုနေသွားပြီး စကား ပြောကြည့်ရင် ကောင်း မလား။ သည်အချိန် အိမ်တွင် မည်သူမျှ ရှိမည် မထင်။ နေ ့လည် ဘက်တွေ မိချို တစ်ယောက်တည်း ရှိတတ်တာ စည်သူ သိထားသည်။ အရင့်အရင်က မိမိကို တွေ ့လျှင် လှည့်ပင် မကြည့်တတ်သော မိန်းကလေးက ယနေ ့မှ ထူးထူးခြားခြား ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ဟန်ရေး ပြနေသည်။ 

စည်သူ စိတ်ကို ထိန်း မရ တော့သည်နှင့် အိမ်နောက်ဖေးမှ ဆင်းကာ မိချိုတို ့ အိမ်ဘက် ကူးလာခဲ့လိုက် တော့သည်။ “ငါကြည့်နေတာ သူမြင်သားပဲ.. စကားမပြောချင်မှဖြင့် သည်လို ဘယ်နေပြပါ့မလည်း.. သည် ကောင်မလေး ငါ့ကို အထာ ပေးနေတာပဲ..” စိတ်ကလည်း လိုရာ ဆွဲတွေးပြီး ရဲဆေးတင်လိုက်၏။

“ တစ်ယောက်တည်းလား မိချို…”

နဘေးတွင် ၀င်ထိုင်ရင်း မေးလိုက်သည်။ မိချို ခြေထောက်ကို တင်ပျဉ်ခွေ ထိုင်ချလိုက်ပြီး..

“ အွမ်း..”

နှုတ်ခမ်း နှစ်ခုကို စေ့စေ့ပိတ်လျှက် ခေါင်းကို နှစ်ချက်ဆက် ငြိမ့်ပြရင်း ပြန်ဖြေ၏။ မျက်တောင် တစ်ချက် ခတ်ချလိုက်ပုံက စည်သူ့ရင်ထဲကိုလှပ်ကနဲ..။ တုံးတိတိတုန့်ပြန်မှုကြောင့် စည်သူ ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိ။ ထိုစဉ် မိချိုက ခါးကလေး ဆန့်ထိုင်ပြီး ခေါင်းကို ငဲ့ကြည့်လျှက် မေးဆတ်ပြသည်။ 

“ ဘာကိစ္စလည်း…” 

ဆိုသည့် သဘောပေါ့။ ခုမှ တော့ မထူးတော့ပြီ.. အခြေအနေ ကောင်းသည်ဟု မိမိဘာသာ တွေးရင်း စည်သူ စွန့်စား လိုက်ပြီ..။ ဒူးပေါ် တင်ထားသော မိချို၏ လက်တစ်ဘက်ကို ခပ်ရဲရဲပင် ကိုင်လိုက်၏။

“ ငါ့ ကို အဖြေပေးတော့ဟာ.. နင် ငါ့ကို ချစ်တယ် မဟုတ်လား မိချို..”

မိချို အသည်းထဲ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သည်လို အတွေ ့ အထိမျိုး တစ်ခါမှ မခံစားဘူးသေး။ လူကသာ ရုန်းမိသလိုလို ရှိပေမယ့် စိတ်ထဲတွင် ရှိန်းတိမ်း ဖိန်းတိမ်းနှင့် သာယာလှသည်။ စည်သူ ကလည်း အတင့်ရဲ့လှစွာပင် မိချိုလက်ကို သူ ့လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင် ထား၏။ အူကလီစာ အတွင်းမှ လှိုက်လှဲ တုန်ခါသွားသော ထိုခံစားချက်ကို မိချို အလွန် နှစ်ချိုက် မိသည် မှာ အမှန်ပင်..။

ရုတ်တရက် ကြုံလိုက်သော အခြေအနေကြောင့် လက်ကို မသိမသာ ရုန်းရင်း နှုတ်ဖျား မှလည်း ကြိုတင် စဉ်းစားမထားသော စကားတို ့က ဖြစ်သလို ခုန်ပေါက် ထွက်လာ ကြ တော့သည်။

“ အို… ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ.. လွှတ်ဟာ ငါ့လက်.. အိမ်ပေါ်မှာ အမေအိပ်နေတယ် တော်ကြာ နိုးသွားလို ့ ထ လာရင်..”

“ ဟေ့အေး.. ငါ့ကို ချစ်တယ်လို့ပြောဟာ.. ချစ်တယ်ပြောမှ လွှတ်မယ်..”

စည်သူလည်း အခြေအနေကို ကောင်းကောင်း ရိပ်စားမိသွားပြီ။ လိုချင်တာကို မရ ရအောင် တောင်းဘို့သတ္တိ ရှိသွားသည်။ ယောကျ်ားသားတို့၏ မွေးရာပါအသိအရ သည်မိန်းကလေး ငြင်းတော့မည် မဟုတ်မှန်း အလိုလို သဘောပေါက် သွား၏။ 

အိမ်ပေါ်တွင် အိပ်နေသည် ဆိုသော သူ့အမေ မနိုးခင် မိမိလိုချင်သော အဖြေရနိုင်သည် မဟုတ်ပါလား။ စည်သူ့လက်တစ်ဘက်က မိချို လက်ဖဝါး ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဘေးချင်းယှဉ် ထိုင်နေရာမှ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဘက်သို့ဒူးထောက်၍ ကျန် လက်တစ်ဘက်က လက်မောင်းသားတို ့ကို မရဲတရဲ ကိုင်လိုက်သည်။ 

ယောကျ်ားလေး တစ်ယောက်၏ အထိအတွေ့မှာ ဤမျှလောက် သာယာဘွယ်ကောင်းမှန်း မိချို အ စ က မသိခဲ့။ အေးစက် တုန်ရီနေသော စည်သူ့လက်တွေက မိချို ၏ လက်မောင်းကို ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ မိချို တစ်ယောက် ကြက်သီးမွှေးညှင်း များပင် ထောင်တက်လာ၏။

“ မိချို.. ပြောပါဟာ.. နင် ငါ့ကို ချစ်တယ် မဟုတ်လား.. ဟင်..”

“ လွှတ်ပါ စည်သူရယ်.. တော်ကြာ အမေ တွေ့သွားမယ် ဟ…”

“ အာ့ဆို မြန်မြန်ပြောလိုက်လေဟာ.. ချစ်တယ်လို့…နော်…”

“ ချစ်တယ် ဟယ်.. ချစ်တယ်..ကဲ…”

“ ဟားးး… ပျော်လိုက်တာ.. ”

စည်သူ ပျော်သွားသလို မိချိုလည်း အတော်လေးပင် ကြည်နူးမိ သွားသည်။ စည်သူ တစ်ယောက် ရသည့် အခွင့်အရေးကို လက်လွှတ်မခံ.. မိချို၏ လက်မောင်းကို ကိုင်ထားရာမှ ပခုံးသားတို့ကို အသာအယာ သိုင်းဖက်လိုက်၏။ မိချို၏ တင်းတင်း ရစ်ရစ် ခန္ဓာကိုယ် ကလေး စည်သူ ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားသည်။ မိချို.. သဘောကျ နှစ်သက်မိသည့် အလျှောက် အလိုက် သင့်လေး ငြိမ်နေ မိပြီ..။ 

ရင်ခုန်သံ များကတော့ ဗြောင်းဆန်၍ပေါ့။ စည်သူတစ်ယောက် ခြေတစ်လှမ်း တိုးလေပြီ။ မိချို လက်ကို အသာ လွှတ်ပြီး မေးဖျား လေးကို ညင်သာစွာ ဆွဲမော့ လိုက်စဉ်..။မိချိုလည်း မျက်တောင်လေး မှေးစင်းကာ မကြာမီ လာတော့မည်ဟု ထင်မိသော အနမ်း တို့ကို ရင်ခုန်စွာ ငံ့လင့်လျှက်..။

မိချို စိတ်ထဲမှာလည်း ပျော်သလိုလို.. အမေထွက်လာမှာ ကြောက်သလိုလို။ စည်သူ ့ နှလုံးခုန်သံ တဒိန်းဒိန်း ကိုလည်း အတိုင်းသား ကြားနေရသည်လေ။ မိမိကိုယ်တိုင်လည်း အတိုင်းမသိ ရင်တွေ ခုန်လျှက်။ ရုတ်တရက် ညင်သာသော အနမ်း တစ်ပွင့်က မိချို ပါးပြင်ပေါ် နွေးထွေးစွာ ကျွေကျ လာသည်။ ရှိန်းမြ နွေးထွေးသော ခံစားချက်နှင့် အတူ မိချို မျက်လုံးထဲတွင် အောင်ဇော်တို့အတွဲ၏ ပုံရိပ်များကို မြင်ယောင် လာမိသည်။ 

“ ငါ အခုရောက်နေတာ ယောကျ်ားလေး တစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို ပါလား..” 

ဟူသော အသိက မိချို ၏ အသွေး အသားတို့ကို ဆူပွက် လာစေသည်မှာ အမှန်ပင်။ မိချို အတွက် ယောကျ်ားလေး အတွေ့အကြုံက ပထမဦးဆုံး ဆိုပေမယ့် ကျင့်သား ရနေသော မြင်ကွင်း အချို့ကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်က လိုအပ်သည်ထက် ပို၍ အလိုက်သင့် ဖြစ်နေတော့၏။

ထိုစဉ် အိမ်ရှေ ့မှ ကားရပ်သံ ကြားလိုက်ရသည်။ ညနေစောင်း ပြီပဲ.. ဒါ ဦးတင့်ဆွေ ကားသံ….. ? ? ?

~~~~~~~~~~~

ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့မှ ကားရပ်သံ ကြားလိုက်ရသည်။ ညနေစောင်း ပြီပဲ.. ဒါ ဦးတင့်ဆွေ ကားသံမှန်း မိချို သိလိုက်၏။ အိုးး အမေ နိုးလာတော့မယ်.. နိုးများ နိုးနေပြီလား.. ငါတို့ကိုများ မြင်သွား နှင့်ပြီလား။ စိုးရိမ်စိတ်နှင့် အတူ စည်သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ အတင်း ရုန်းထွက်လိုက်သည်။

“ စည်သူ… နောက်နေ့မှ တွေ့ရအောင်.. အမေ့ဧည့်သည် လာနေတယ် တော်ကြာနေ အမေ ထွက်လာရင် မြင်သွားမှာ စိုးလို့…”

“ အွန်းး.. ဒါဆို နက်ဖြန်ကော မိချို ငါ မနက်ဖြန် နင့် အိမ်ဘက် ကူးခဲ့မယ်လေ.. နော်.. နင့် အမေနဲ့ အောင်ဇော် မရှိတဲ့ အချိန်ပေါ့.. ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား…”

မိချို ခပ်သွက်သွက် ခေါင်းငြိမ့် ပြပြီး အိမ်ပေါ် ပြေးတက်ခဲ့တော့သည်။ အိပ်ခန်း၀ ရောက်လျှင် အမေနှင့် ရုတ်တရက် ဆုံလေရာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မလုံမလဲ ခံစားလိုက်ရ၏။ အမေက မိချိုကို ခပ်တည်တည် တစ်ချက်ကြည့်ပြီး အိမ်ရှေ့ဘက် ထွက်သွားသည်။ 

ဦးတင့်ဆွေ တစ်ယောက် လက်ထဲတွင် အထုပ်ကြီးငယ် အသွယ်သွယ်နှင့် အိမ်ထဲ ၀င်လာပြီ။ အသက် ၄၀ ကျော် ကလေးတစ်ယောက် အဖေ မုဆိုးဘိုကြီး.. အမေ့ဆီလာတိုင်း လက်ဆောင် က တပုံတပင်.. ။မိချို တို့မောင်နှမ အတွက်လည်း မုန့်ဖိုးပေး ရက်ရော သေးသည်။ ဦးတင့်ဆွေ တွင် မာလာဆွေ ဟူသော ၁၀ တန်းကျောင်းသူ သမီးလေး တစ်ယောက် ရှိကြောင်း အမေ ပြောပြ၍ မိချို သိထားသည်။

စီးပွားရေး တောင့်တင်း ပြေလည်သော ဦးတင့်ဆွေက အမေ့ကို အပိုင်လိုချင်သည်။ အမေက သူ့သမီးလေးနှင့် မိချို တို့မောင်နှမ အဆင်မပြေမည် စိုးသောကြောင့် ဟု အကြောင်းပြကာ ဦးတင့်ဆွေ ကို တရား၀င် ပါတ်သက်မှုမျိုး မလုပ်ဘဲ ယခုကဲ့သို့ပင် ရေလိုက် ငါးလိုက် ဆက်ဆံ၏။ 

တခါတရံ မိချို အမေ့ကို သနားသည်။ ပါတ်၀န်းကျင်က အကြည့် အမျိုးမျိုး တို့ကို အံတုကာ ဘ၀ကို ရုန်းနေရသော အမေ။ မိန်းမသား တစ်ယောက် ဘ၀ အတွက် အလိုအပ်ဆုံးသော အားကိုးအားထား ဆိုတာ အမေ့မှာမရှိ။ လူတကာ အမြင်မှာ ပေါ့ပေါ့နေ ပေါ့ပေါ့စား ဘ၀ ဖြစ်နေရသော်လည်း တခါတရံ အမေ့အတွေးတို့က လေးနက်လှကြောင်း မိချို အသိဆုံးပင်။အမေနှင့် ဦးတင့်ဆွေ ဧည့်ခန်းတွင် စကားပြောနေကြသည်။ မိချို အလိုက်တသိပင် အမေ့ကို ခွင့်တောင်းလိုက်၏။ 

“ အမေ့.. သမီး စာအုပ်အငှားဆိုင် ခဏသွားမယ်နော်.. ” 

အမေ ခေါင်းငြိမ့်သည်။ အိမ်ရှေ့ဘက်မှ ဟန်ပြ ထွက်ခဲ့ပြီး နောက်ဘက်သို့ ပြန်ပတ် ၀င်လာရင်း ဘေးအိမ်ကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်မိသည်။ စောစောလေးကမှ ခေါင်းငြိမ့် ထားသော ရည်းစား အသစ် စက်စက်လေး မိမိကိုများ ချောင်းနေဦးမည်လား ဟူသော အတွေးနှင့်ပေါ့။ 

စိတ်ထဲတွင်လည်း မကြာခင်ကမှ ရလိုက်သော ရင်ခုန်စရာ အနမ်း တစ်စုံတစ်ရာကို တုန်ရီလှိုက်မောစွာ ပြန်ခံစားလျှက်..။ လောလောဆယ် မိချို စိတ်ထဲတွင် အမေတို့အတွဲကို ချောင်းဘို့ထက် စည်သူ့အား နောက်တစ်ကြိမ် တွေ့ရဘို့ကို ပိုတောင့်တ နေမိသည်။

အချစ်ဆိုတာ ဒါမျိုးလား.. စက္ကန့် မလပ် တူတူရှိနေချင်မိတာ အချစ်လား။ ခုလည်း စည်သူ့ကို မတွေ့၍ မိချို စိတ်ထဲတွင် ဟာတာတာ ခံစားနေရသည်။ သူ့အိမ်ရှေ့သွားအော်ခေါ်လိုက်ရ ကောင်းမလား.. မဖြစ်သေးပါဘူး.. တော်ကြာ သူ့အမေ ဒေါ်ကြီးကျယ်နှင့် တွေ့နေမှ ပြဿနာ။ 

“ ချစ်တယ် ဆိုတဲ့လူကလည်း ခုကလေးတင် တက်သွားတယ် နည်းနည်း လေးတောင် အရိပ်အခြေ ဆက်ကြည့်မနေဘူး.. တကယ်ပဲ” 

အားမလို အားမရ စဉ်းစားရင်း နောက်ဖေးပေါက်မှ နေ၍ အိမ်ထဲသို့ တိတ်တိတ်လေး ၀င်လာခဲ့လိုက်၏။ ခပ်ကျဉ်းကျဉ်း မီးဖိုချောင် နဘေးတွင် ပစ္စည်း အဟောင်းများ ကြုံသလို ပစ်ထည့်ထားသော လူတစ်ကိုယ်စာသာသာ အခန်းကျဉ်းလေးရှိသည်။ လူကုံထံ အိမ်များတွင်မတော့ သည်လိုအခန်းမျိုးကို စတိုခန်းဟု လှလှပပ ခေါ်ကြမည်ပေါ့လေ။ ထိုအခန်းပေါက်စ လေးက မိချိုနှင့် အမေ အိပ်သည့် အခန်းနှင့် ကပ်လျှက်။

အခန်းကျဉ်းလေးက အဖွင့်အပိတ် သိပ်မလုပ်၍ မှောင်မဲညစ်ပတ်နေ၏။ မိချိုတစ်ယောက် မြွေမကြောက်.. ကင်းမကြောက် ထိုအခန်းကျဉ်းထဲ ၀င်လိုက်သည်။ အမေတို့အတွဲ ချစ်ကြတိုင်း မိချို သည်နေရာမှ ၀င်ချောင်းနေကျ ဖြစ်၍ ချောင်ကလောင် အမှောင်လေးနှင့် ကျင့်သားရနေပြီ။ 

မတော်တဆ အမေထွက်လာလျှင်ပင် မိချို သည်ထဲရောက်နေသည်ကို မသိနိုင်။ မိချို အခန်းလေးထဲ ရောက်သည်နှင့် ရုတ်တရက် အရင်ဆုံး သတိရလိုက်သည်က စည်သူ့ကို။ 

တကယ်လို့များ ယခုလို အချိန်.. ယခုလို နေရာတွင် မိမိနှင့် အတူ စည်သူ ရှိနေလျှင်။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်း သဖြင့် ကိုယ့်အသက်ရှုသံ ကိုယ် ပြန်ကြားနေရ သည်ကပင် ကျယ်လောင် လွန်းလှသည်။မှောင်မဲမဲ ချောင်ကလေးတွင် ကုပ်ကုပ်လေး ထိုင်ချလိုက်၏။ ထိုစဉ် အပြင်ဘက်ဆီမှ ခြေသံများ ကြားလိုက်ရသည်။ အမေတို့အိပ်ခန်းဆီသို့၀င်လာကြပြီ။ မှောင်ရီပျိုးစ အချိန်ဖြစ်၍ ပါတ်၀န်းကျင် တစ်၀ိုက်တွင် အလင်းရောင် မရှိတော့ချေ။ 

တစ်ဘက်ခန်းမှ ဝါကျင်ကျင် မီးရောင်မှိန်ကလေး အောက်တွင် လူနှစ်ဦး၏ လှုပ်ရှားမှုကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ အမေ ၀တ်ထားသည်က အိမ်နေရင်း ဘလောက်စ် အကျီနှင့် ထမီ.. ဦးတင့်ဆွေက ပုဆိုးနှင့် ရှပ်အကျီ။နှစ်ဦးသား မျက်နှာချင်း ဆိုင် ရပ်ရင်း အနမ်းချင်း ဖလှယ်နေကြပြီ။ မိချို ရုတ်တရက် မိမိပါးပြင်ပေါ်မှ ပူနွေးသော အနမ်း တစ်ပွင့်ကို သတိရလိုက်မိသည်။ ရင်ထဲတွင် ရှိန်းကနဲ နွေးသွား၏။ 

နောက်တကြိမ် စည်သူနှင့် ကြုံလျှင် ယခု အမေတို့ကဲ့သို့သော အင်္ဂလိပ် အနမ်းမျိုးများ မိမိ ရနိုင်မည်လား။ မြင်ဘူးယုံမျှနှင့်ပင် တကိုယ်လုံးရှိ အကြောပေါင်းများစွာ စိမ့်တက်သွားသော ထိုအနမ်း စိုစို တို့ကို မိချို အသွေး အသား ထဲမှ ထူးဆန်းစွာ တောင့်တ နေမိတော့သည်။

မိချိုနားထဲတွင် မိမိ အသက်ရှုသံနှင့် အမေတို့အတွဲ၏ ပြင်းပြင်းရှရှ ညည်းတွားသံ တို့က လုံးထွေး ရစ်ပတ် နေသည်။ မိချို သတိထားမိသလောက် အမေတို့ချစ်ကြလျှင် ဦးတင့်ဆွေက အမေ့ကို အလွန်ပင် တယုတယ ရှိလှသည်။ 

အမေ့ ခြေဖမိုးလေးများကိုပင် အမြတ်တနိုး နမ်းရှိုက် တတ် သေးသည်။ ယခုလည်း နှစ်ဦးသား အနမ်းချင်း ဖလှယ်ရင်း ဦးတင့်ဆွေ၏ လက်တစ်ဘက်က အမေ့ အကျီအောက်ကို လျှိုသွင်း၍ ရင်သားစိုင် မို့မို့တို့ကို ပွတ်သပ် ချေမွနေသည်။ ကျန်လက် တစ်ဘက် ကထွားကျိုင်းသော တင်ပါးတို့ကို ဆုပ်ကိုင် ညှစ်နယ်လျှက်။ နှစ်ဦးသား ပြင်းထန်သော ရမ္မက်ဇော ကပ်ကာ အနမ်းစစ်ပွဲကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆင်နွှဲနေကြ၏။

မိချို ထိုင်နေရာမှ အားမရ၍ မတ်တပ်ရပ် ကာ ပိုကျယ်သော နံရံ အပေါက်ရှိရာ ဘက် ရွှေ့လိုက်၏။ ဦးတင့်ဆွေ ရုတ်တရက် အမေ့ ထမီကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ဝါကျင်ကျင် မီးရောင်အောက်တွင် ၀င်းဝါစိုပြည်သော အမေ့ တင်စိုင်ကြီး ထင်းကနဲ ပေါ်လာ၏။ အသက် ၄၀ မပြည့်သေးသော အမေ့အလှ အပတို့က ယနေ့တိုင်ပျိုမြစ်နုနယ်ဆဲ။ အမေ့ ကိုယ်ပေါ်တွင် ရင်စေ့ ခါးတင် အကျီကလေးသာ ကျန်တော့သည်။

ဦးတင့်ဆွေ အမေ့ကို စွေ့ကနဲ ပွေ့ကာ အနားရှိ စားပွဲပေါ်သို့ထိုင်လျှက် တင်ပေးလိုက်၏။ ထို့နောက် စားပွဲရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ တွဲလောင်းကျနေသော အမေ့ ခြေဖမိုး ဖြူဖြူကလေးကို အငမ်းမရ နမ်းရှုံ့လေတော့သည်။ 

ခြေဖဝါးကို ပါးနှင့် အသာ အယာ ပွတ်လိုက်၏။ ထို့နောက် ခြေချောင်းလေးများကို ကလေးငယ်တစ်ဦး နို ့စို ့နေသကဲ့သို့တပြွတ်ပြွတ် အသံမြည်အောင် စုပ်နေလိုက်သည်မှာ အူယားသဖွယ်။ လက်တစ်ဘက်က အမေ့ပေါင်တံတလျှောက် ထက်အောက် စုန်ဆန် ပွတ်သပ်နေသေးသည်။

အမေလည်း မျက်စိကို စုံမှိတ်ကာ ခေါင်းကိုမော့ထား၏.. လက်တစ်ဘက်က နောက်ပြန်အားယူကာ စားပွဲပေါ် ထောက်ထားသည်။ ကျန်တစ်ဘက်က အကျီပေါ်မှ နေ၍ နို ့များကို ဘာသာ ညှစ်နယ်လျှက်။ အမေ့ နှုတ်ဖျားမှ တအင်းအင်း ညည်းညူသံတို့ သည်းသည်း ထန်ထန် ထွက်ပေါ်လာနေပြီ။ ပေါင်တံပေါ်တွင် ဆော့ကစားနေသော ဦးတင့်ဆွေ၏ လက်တို့က ဆူဖြိုး ဖောင်းကြွနေသော အမေ့ ပိပိလေးဆီသို့ မထိတထိ လှမ်းနေသည်။ 

အမေ ခါးကလေး တစ်ချက်တစ်ချက် ကော့ကာ ချစ်ရည် ရွှမ်းစို နေသော ပိပိလေးကို ဦးတင့်ဆွေလက်တို့နှင့်ထိမိအောင် ကြိုးစားနေသည်။ နောက်တော့ စိတ်မရှည်နိုင်တော့သည့်အလား မိမိဘာသာ ပွတ်သပ်နေတော့၏။ဦးတင့်ဆွေ ထိုင်နေရာမှ အသာထကာ ၀တ်ထားသော အကျီနှင့်ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ တစ်ဘက်ခန်းမှ ချောင်းကြည့်နေသော မိချိုရင်ထဲ လှိုက်လှဲ တုန်ရီနေ၏။ ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ ၀တ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်ကို ယခုမှ မြင်ဘူးခြင်း မဟုတ်သော်လည်း ယနေ့အဖို့မိချို စိတ်တွေ ပိုမို ထူးကဲစွာ ပြင်းထန်နေသည်။

ညနေတုန်းက စည်သူ့အထိအတွ့အနမ်းတို့ကြောင့်ပဲဖြစ်ရမည်။ ဦးတင့်ဆွေက လူထွားတစ်ဦးဟု ဆိုနိုင်သူ။ မီးရောင် မှိန်မှိန်အောက်တွင် ထွားကျိုင်း ထောင်မတ် ကာ တရမ်းရမ်း လှုပ်ခါနေသော လိင်တံကြီးကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ ထိုသို့သော အရာမျိုး မိမိ ကိုယ်တွင်းသို့ထိုးသွင်းလိုက်လျှင်.. ရုတ်တရက် အတွေးကြောင့် မိချို ကျောတွင် စိမ့်ကနဲ ခံစား လိုက် ရ၏။ စိတ်ထဲမှလည်း စည်သူ့ကိုမြင်ယောင်လိုက်မိသည်။ စည်သူလည်း ခန္ဓာကိုယ် သေးလှသူ တော့ မဟုတ်။

“ ကို.. သိပ်ကလိ မနေနဲ့ကွာ.. မြန်မြန် လုပ်ပေးတော့.. ဒီမှာ မရတော့ဘူး..” 

အမေ့အသံ ခပ်တိုးတိုးပေမယ့် ပါတ်၀န်းကျင်၏ တိတ်ဆိတ်နေမှုကြောင့် မိချို နားထဲ အတိုင်းသား ကြားလိုက် ရသည်။ 

“ ဟင်းဟင်း ကိုက အလွမ်းသယ်ချင်သေးတာ ခင်ရဲ့.. ဒီလောက်လေး တောင်းဆိုယုံနဲ့ မရဘူးကွာ.. ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပြောမှ…” 

ဦးတင့်ဆွေ အမေ့ကို ကလိနေသည်မှာ ဘေးက ကြည့်နေသော မိချိုပင် မနေနိုင်ဖြစ်လာသည်။ လက်အစုံကလည်း ၀တ်ထားသော ဂါ၀န်လေးကို အသာ မ ကာ မျက်ရည်လည်ရွှဲ ဖြစ်နေသော ညီမလေးကို ချော့ဘို့ပြင်လိုက်မိတော့၏။ 

ဦးတင့်ဆွေ အမေ့ အကျီ ကြယ်သီးတို့ကို တစ်လုံးခြင်း ဖြုတ်နေပြီ။ အမေ့လက်တွေက ဦးတင့်ဆွေ၏ မာန်ဖီနေသော ညီလေးကို ပွတ်သပ်ချော့မြှူနေ၏။ထို့နောက် စားပွဲပေါ်ထိုင်လျှက်ရှိနေသော အမေ့ ဒူးနှစ်ချောင်းကို ဆွဲထောင် ကားလိုက်သည်။ လက်တစ်ဘက်က ပိပိလေးကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ရင်း ခါးကို အတန်ငယ်ကိုင်းကာ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ရင်သားတို့ကို အငမ်းမရ စို့တော့၏။ 

အမေ ခါးလေး ကော့ကာ ကော့ကာနှင့် တအင့်အင့် ညည်းညူ နေသည်။ လက်တစ်ဘက်က နောက်ကိုထောက်လျက် တစ်ဘက်က ဦးတင့်ဆွေ၏ ဆံပင်တို့ကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲကာ..

“ ကိုရယ်.. လုပ်ပါတော့ ခင်မနေတတ်တော့ဘူး လုပ်ပေးပါတော့ နော်..... ကို့ချာတိတ်ကို ခင့်ညီမလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့ လုပ်ပါ..” 

ငိုညည်းညည်း အသံလေးနှင့် တုန်ရီစွာ တောင်းဆိုနေသည်။ဦးတင့်ဆွေ မတ်မတ်ရပ်လိုက်၏။နှုတ်ခမ်းတို့က ရင်သားများဆီမှ တဖန် အမေ့ နှုတ်ခမ်းများကို စုပ်နမ်းပြီး ထောင်၍ ကားထားသော အမေ့ဒူးအောက်သို့လက်နှစ်ဘက်ကို လျှိသွင်းကာ သူ၏ သန်မာ ထွားကျိုင်းသော လိင်တံကြီးကို စိုရွှဲနေသော အမေ့ ပိပိလေးထဲသို့ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်သွင်းပြီး စည်းချက်မှန်မှန် အထုတ်အသွင်း လုပ်နေတော့သည်။ 

အမေ့အသံ တအင့်အင့် ထွက်ပေါ် လာနေ၏။ မိချိုလည်း မတ်တပ် ရပ်လျှက်ကပင် ခြေတစ်ဘက်ကို နံရံ သစ်သားတန်းပေါ် ထောက် ကန် ကာ ပိပိလေး ကို လက်ခလယ်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိ၍ ပွတ်မိတော့သည်။ ဤအခန်းလေးက မတ်တပ်ရပ်၍ ကျောမှီဘို့သာမက နံရံပေါ် ခြေတစ်ဘက် မြှောက်၍ ထောက်ကန်ထားရန် အတွက်ပါ အဆင်ပြေလှ၏။

တစ်ဘက် အခန်းမှ လှုပ်ရှားမှုများ ကြမ်းသည် ထက်ကြမ်းလာကာ အိမ်ပင် တသိမ့်သိမ့် ဖြစ်လာ သလိုလို။ အမေ့ ညည်းညူသံတို့ကျယ်လောင် လာပြီး ဦးတင့်ဆွေ၏ နှုတ်မှလည်း အံကျိတ် အားယူသံတို့တအီးအီး ထွက်ပေါ် နေ၏။ မိချိုစိတ်တွေလည်း ဗလောင်ဆူလာပြီ.. မိမိဖာသာ အာသာ ဖြေဖျောက်ရခြင်းထက် တစ်စုံတစ်ယောက်၏ အထိအတွေ့ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် တမ်းတ လာမိသည်။

မှောင်နေသော အခန်းကျဉ်းလေးထဲတွင် ခြင်များ၏ အသံ တ၀ီ၀ီ ကြား နေရ သေးသည်။ ခြေသလုံးနှင့် လက်မောင်းများကို ခြင်ကိုက်ခံနေရသည့် ခပ်စူးစူး ယားကျိကျိ ၀ေဒနာကပင် မိမိ၏ ကာမဆန္ဒ တို့ကို အားဖြည့် နိုးဆွ နေသယောင်ယောင်။

အနားရှိ တစ်စုံတစ်ရာကိုပင် ပိပိလေးအတွင်း ဆောင့်သွင်း ထိုးထည့် ခံလိုစိတ်များ ပေါ်လာသည် အထိ စိ်တ်ရိုင်းများ၀င်လာမိတော့၏။

“ အာ… ရှီးးး” 

အံကျိတ် ညည်းတွားရင်း မိချိုအမေတို့ကဲ့သို့ပင် စိတ်လွတ် ကိုယ်လွတ် အော်ဟစ် ပစ်လိုက်ချင်မိတော့သည်။ ထိုစဉ် 

“ အ.. အ.. ကိုးးး မြန်မြန်.. မြန်မြန်လေး ဆောင့်.. ဆောင့်ပေး.. အင့်..အင့်…” 

အမေ့ တောင်းဆိုသံများ၊ ဦးတင့်ဆွေ၏ တ၀ုန်း၀ုန်း လှုပ်ရှားသံများ၊ အင်္ဂါစပ်ချင်းထိရိုက်မှု တဖတ်ဖတ်မြည်သံများ၊ ခပ်ပြင်းပြင်း အသက်ရှု သံများနှင့်အတူ သည်ဘက်မှ တစ်ကိုယ်တော်မင်းသမီး မိချို၏ နှစ်ကိုယ့်တစ်စိတ် အချစ်ကပွဲသဘင် သည်လည်း ပြင်းပြစွာ မောဟိုက် တုန်ရီရင်း ခံစားမှု၏ ခရီးဆုံးသို့။ အခန်းကျဉ်း ကလေး တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက် သွားသလို တဖက်ခန်းမှ လှုပ်ရှားမှုများလည်း ရပ်တန့်သွားပြီ။

မိချို နံရံကို မှီရင်း ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပတ်၀န်းကျင်တွင် အလင်းရောင် လုံး၀ ကွယ်ပျောက်နေပြီ။ စောစောက အရှိန်တက်နေ၍ သတိမထားမိ။ ယခုမှ လူတစ်ကိုယ်လုံး နေရာ အနှံ့မှ ယားယံလာသည်။ အချိန် သိပ်ဆွဲနေ၍ မရ။ အမေ မရိပ်မိအောင် အပြင် သွားဟန် ဆောင်ရဦးမည်။ မိချို အသံ မထွက် အောင် အသာအယာ ထ လိုက်၏။ 

လူမိမှာ ကြောက်ပါသည် ဆိုမှ အတန်ငယ် နုံးချိနေသော ခန္ဓာ ကိုယ်က တစ်ချက် ယိုင်သွား သေးသည်။ မိချို ဖြတ်ကနဲ လန့်သွားပြီး အသက်ပင် မရှုရဲ။ ပိပိလေး ဆီမှ မဆိုစလောက်ကလေး ကျင်တင်တင် ဖြစ်နေ၏။ ရှုရှုးကလည်း ပေါက်ချင်လှပြီ။ ပတ္တာပြုတ်လုလု တံခါးပေါက်ကို အသာထိန်းဖွင့်ရင်း မီးဖိုခန်းဘက် ကူးလိုက်သည်။

ခြေသံမထွက်အောင် တိတ်တဆိတ် ချွတ်နင်းပြီး နောက်ဖေးပေါက်မှ တဆင့် အိမ်အောက်ဆင်း၊ အိမ်သာထဲသို့အမြန် ပြေး၀င်ကာ အပေါ့အပါးသွား.. သန့်ရှင်း ဆေးကြော။ ပိပိလေးက ချွဲကျိကျိနှင့် နူးညံ့ နေ၏။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်သပ်ထားသော အရှိန်ကြောင့် အနည်းငယ် ထုံနေ သလိုလိုပင်။ အိမ်သာထဲတွင် သိပ်ကြာနေ၍လည်းမဖြစ်သေး။ အမေ ရုတ်တရက် ထွက်လာမှာ ကြောက်ရ သေးသည်။ 

အိမ်ဘေးမှ ပတ်ကာ အိမ်ရှေ့ပေါက်၀ သို့ရောက်အောင် လျှောက်လာခဲ့လိုက်၏။ မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်သည့် မျက်လုံးက လောလောလတ်လတ် ချစ်သူရှိရာ ဘေးအိမ်သို့တစ်ချက် ၀ေ့လိုက်မိသေးသည်။

“ အလကားကောင် လိုချင်တာရသွားတော့ အမှီးတောင် မမြင်ရတော့ဘူး..” 

အမြင်ကတ်စွာ တွေးရင်း မျက်စောင်းထိုး လိုက်၏။

အိမ်ရှေ ့ဘက်ရောက်တော့ ရုတ်တရက် ပြန်မ၀င်ရဲသေး။ အမေတို့အိပ်ခန်းထဲက မထွက်လာသေးရင် ဒုက္ခလေ။ ချစ်သော အမေ့ကို အနေမခက်စေချင်ပါ။ ထို့ကြောင့် အိမ်ထဲမ၀င်သေးဘဲ နှစ်အိမ် ကျော် လောက်က အိမ်ဆိုင်ကလေး ဘက်သွားပြီး ယောင်လည်လည် လုပ်နေလိုက်၏။ 

မုန့်၀ယ်စား ရအောင်လည်း ပိုက်ဆံက ပါမလာ။ လမ်းမီးတိုင် အောက်တွင် ဆူညံစွာ ဆော့ကစား နေကြသော ကလေး တစ်သိုက်ကို ကြည့်ရင်း ခဏ အချိန်ဖြုန်း နေလိုက်သည်။ တအောင့်နေတော့ လူက ဗိုက်ဆာလာပြီ။ခုလောက်ဆို အမေတို့လည်း အေးအေးဆေးဆေး ရှိလောက်ပြီထင်ပါရဲ့။ အတွေးနှင့် အိမ်ဘက် ပြန်လှည့် လာခဲ့လိုက်၏။ စည်သူတို့အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အိမ်ပေါက်၀တွင် ထိုင်နေသော ကိုယ်တော်လေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ပြုံးစိစိ မျက်နှာနှင့် မိမိကို ကြည့်နေပုံက အသည်းယားစရာ။

“ စောစောကငါအိမ်က ထွက်လာတော့ ဒင်းက ဘယ်ရောက်နေတယ်မသိဘူး.. နောက်ကလိုက်လာရင် ခဏလေးဖြစ်ဖြစ် စကားပြောလို့ ရဦးမှာကို..” 

မချင့်မရဲ အတွေးနှင့် စည်သူကို ခပ်တည်တည် တစ်ချက် ကြည့်လိုက်၏။ ဘာလုပ်နေတာလည်း ဆိုသည့်သဘောနှင့်ပေါ့။ စည်သူက မျက်စိတစ်ဘက် မှိတ်ပြသည်။ မိချို ရင်ထဲ လှပ်ကနဲ..။ ပါးပြင်ပေါ်သို့အနွေးဓါတ်တစ်ခု ဖြတ်ပြေးသွားသေး၏။ စည်သူမြင်သာအောင် နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်ပြပြီး အိမ်ဘက် ခပ်သွက်သွက် လျှောက်လာလိုက်သည်။ ရင်ခုန်တာလား.. ရှက်တာလား.. ဘာမှန်းသေချာမသိပေမယ့် ဒီခံစားချက်ကို နှစ်ချိုက်မိသည်ကတော့ အမှန်ပင်။ ယခု မိမိတွင် ရည်းစားတစ်ယောက် ရှိနေပြီပဲ..။

မိချိုအိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အမေနှင့် ဦးတင့်ဆွေက ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်စကားပြောနေကြပြီ။ မိချိုလည်း ခပ်တည်တည်နှင့် အိမ်ထဲ၀င်လာလိုက်သည်ပေါ့။ ခုံပေါ်တွင် လက်ပိုက်လျှက် ခြေထောက် ချိတ်ကာ စတိုင်ကျကျ ထိုင်နေသော အမေက မိချိုထံ လှမ်းကြည့်သည်။ ကိုယ့်စိတ် ကိုယ်မလုံသော မိချို အမေ့အကြည့်ကို သရုပ်ခွဲနေမိ၏။

“ စောစောက ဟိုအခန်းထဲ ငါရှိနေတာ အမေသိသွားလို့များလား.. ဒါမှမဟုတ် ညနေက စည်သူနဲ့ကိစ္စများ အမေတွေ့သွားသေးလား..”။ 

အမေ့ကို သိပ်အကြောက်ကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ရည်းစားသနာ ကိစ္စတွင် တည့်တည့်ကြီး မျက်နှာချင်း ဆိုင်ရလောက်အောင်တော့ မိချို မရဲပါ။ အမေတို့နားမှ ခေါင်းလေး ငုံ့ပြီး ခပ်ကုပ်ကုပ် ဖြတ်လျှောက်လိုက်သည်။

“ မိချို.. လာထိုင်ဦး....” 

လှမ်းပြောလိုက်သော အမေ့အသံကြောင့် မိချို ခြေလှမ်း တုန့်သွားသည်။ စိတ်ထဲလည်း ထိတ်ကနဲဖြစ်ပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး ထူပူသွား၏။ ဦးတင့်ဆွေရှိနေသည် ဆိုတော့ ပြောခြင်းပြော စည်သူနဲ့ကိစ္စပဲဖြစ်မည်။အမေနှင့် နှစ်ယောက်တည်း ရှိချိန်ဆိုရင်တော့ မိချို ၀န်ခံရဲပါသည်။ ခုတော့ သူစိမ်းရှေ့မှာ။ တကယ်တမ်း စဉ်းစားတော့လည်း ရည်းစားထားတာ အပြစ်မှ မဟုတ်ပဲနော်။ ဒီကိစ္စက ခုမသိလည်း နောက် သိမယ့်တူတူ သူစိမ်းရှေ့ဆိုတော့ အမေလည်း သိပ်နင့်နင့်သီးသီး ပြောမည်မထင်ပါ။ 

အတွေးနှင့် ကိုယ့်ကိုကိုယ်ကာကွယ်ရင်း အမေ့ဘေးတွင် ခပ်ကျုံ့ကျုံ့၀င်ထိုင် လိုက်၏။ စိတ်ကတော့ အမေဘာများ ပြောမလို့ပါလိမ့် တထိတ်ထိတ် ပေါ့နော်။တကယ်တမ်း စကားစလိုက်သူက ဦးတင့်ဆွေ..

“ မနက်ဖြန် ညနေ ဦးလာခေါ်မယ်နော် သမီး.. အလုပ်အတွက် အင်တာဗျူးဘို့..” 

တော်သေးသည်။ ထိတ်လန့်နေသောအတွေးတို့ကြက်ပျောက် ငှက်ပျေက် ဖြစ်သွား၏။

“ နေ့လည်ကတည်းက အမေပြောထားသားပဲ။ ငါအလုပ်ရတော့မှာပဲ..”

စဉ်းစားလိုက်တော့ မိချိုမျက်လုံးထဲတွင် လှလှကလေး ၀တ်စားပြင်ဆင်ကာ သီချင်းဆိုနေသော မိမိကိုယ်ကို မြင်ယောင် မိလိုက်သေးသည်။ ကိုယ်တိုင်က စိတ်၀င်တစား ရှိလှသော အလုပ်မို့မိမိကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုကလည်း အပြည့်ပင်။

“ အဲ့ဆိုင်အကြောင်း သမီးသိထားအောင် နည်းနည်းပြောပြထားမလို့လေ..”

“ ဟုတ်..ပြောပါ ဦး..”

“ ဆိုင်ရှင်က အနုပညာကို ဝါသနာကြီးတယ်.. အထူးသဖြင့် သီချင်းပေါ့.. သူ့မှာ တခြား စီးပွါးရေး လုပ်ငန်းတွေလည်း သပ်သပ်ရှိတယ်လေ.. ဒီဆိုင်ကို အပျော်သက်သက် ဖွင့်ထားတာ.. သူကိုယ်တိုင် လာခဲတယ်.. ဒါပေမယ့် တကယ့်ပါရမီရှိတဲ့ အဆိုရှင်တွေကို မြေတောင်မြှောက်ပေးတတ်တယ်.. အခြား စင်တင်တေးဂီတဆိုင်တွေနဲ့မတူတဲ့ အချက်က အဲ့ဒါပဲသမီး.. သမီးကြိုးစားရင် တကယ့် အဆိုတော် ဖြစ်နိုင်တာပေါ့.. ဆိုင်နဲ ့ပါတ်သက်တဲ့ ၀န်ထမ်း စည်းကမ်းပိုင်းလေးတွေလည်း ရှိတော့ ရှိတာပေါ့ကွယ်.. ဒါပေမယ့် ကိုယ့်အနေအထိုင် ကိုယ်တော့ ထိန်းသိမ်းရမှာပေါ့..”

“ ဟုတ်ကဲ့.. သမီးကြိုးစားပါ့မယ်.. ကျေးဇူးလည်း တင်ပါတယ်..”

“ မနက်ဖြန် ညနေ ၅ နာရီလောက် အဆင်သင့် လုပ်ထားလေ.. ဦးလာခေါ်မယ်.. ဆိုင်တာ၀န်ခံနဲ့သမီးကို မိတ်ဆက်ပေးမယ်..သမီးကို သူအင်တာဗျူးပြီးရင် ဘယ်နေ့စ ဆင်းရမလည်း ဆိုတာ ပြောလိမ့်မယ် ထင်တယ်..”

“ ဟုတ်ကဲ့.. သမီးလုပ်ထားပါ့မယ် ဦး၊ အင်တာဗျူးဆိုတော့ သမီး ကျနိုင်သေးတာပေါ့နော်.. ဘာတွေ မေးမှာလည်း ဟင်..”

“ ကျတော့မကျပါဘူး ဦးဉာဏ်လင်းညိုကို ဦးကိုယ်တိုင် ပြောထားတာပဲလေ.. ဘာတွေမေးလည်းတော့ ဦးလည်း သေချာ မသိဘူးကွ.. ကိုယ်ရေးရာဇ၀င် နည်းနည်းပါးပါးနဲ့အသံစစ်မယ်ထင်တယ်.. သီချင်း ဆိုခိုင်းတာမျိုးပေါ့.. အဲ့ဒီဆိုင်ရှင်က အပျော်သဘော လုပ်တာဆိုပေမယ့် စနစ်ကျတယ်သမီးရဲ့.. အစားသောက်ပိုင်းကော.. တေးဂီတ ဖျော်ဖြေရေးအပိုင်းကော.. အာ့ကြောင့် သူ့ဆိုင်ကနေ တကယ် အောင်မြင်သွားတဲ့ အဆိုတော်တွေ အများကြီးလေ.. ပျက်စီးရာ ပျက်စီးကြောင်းလည်း ရှိကောင်း ရှိမှာပေါ့ကွယ်.. ဒါကတော့ လူပေါ် မူတည်တာပေါ့လေ..”

“ ဟုတ်ကဲ့.. သမီးသဘောပေါက်ပါတယ်ဦး.. ဦးဉာဏ်လင်းညိုဆိုတာက ဆိုင်ရှင် သူဌေးပေါ့နော်..”

“ အွန်း ဟုတ်တယ်.. ဦးမိတ်ဆွေ.. ဆိုင်ရှင်ပေါ့.. သူက အမြဲမလာတတ်ဘူး တစ်ပတ်မှ တစ်ခါ.. လာလည်း ခဏပဲ..သဘောကောင်းပါတယ်.. ဒီဆိုင်အပြင် တခြားလုပ်ငန်းတွေလည်း အများကြီးလေ.. ၀န်ထမ်းတွေနဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီး နေတတ်ပါတယ်.. သမီးနောက်တော့တွေ့မှာပေါ့..”

“ ဟုတ်ကဲ့…”

“ ကဲ.. ဒါဆို ဦးလည်း ပြန်တော့မယ်.. မာလာ့ကို ကျူရှင် ၀င်ကြိုရဦးမယ်.. နည်းနည်းများ နောက်ကျ နေပလားမသိဘူးကွ..”

“ ဟုတ်ဟုတ်.. သမီး စာအုပ်ဆိုင်မှာ သူငယ်ချင်းနဲ ့စကားပြောနေလို ့ ဦးရဲ့.. ဦးပြန်နှင့်ပြီတောင် ထင်တာ.. စောင့်နေမယ်မှန်း မသိလို့ပါ..”

“ အွန်း အဲဒါလေး ပြောပြမလို့ပါ.. ကိုင်း သွားပြီ.. ခင်ရေ.. ပြန်မယ် နောက်မှ အေးအေး ဆေးဆေး တွေ ့တာပေါ့..”

အမေ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ထပြန်သွားသော ဦးတင့်ဆွေ၏နောက်ကျောကို မိချိုငေးကြည့်နေမိသည်။ အမေက ကားနားထိလိုက်ပို့ရင်း နှုတ်ဆက်နေ၏။ မချိုလည်း အိမ်ပေါက်၀ ထိလိုက်ရပ်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ဘာလိုလိုနဲ့ငါတကယ် အလုပ် ၀င်ရတော့ မှာပါလား ဟူသောအတွေးက စိတ်အစဉ်ကို အနည်းငယ် တည်ငြိမ်သွားစေသလိုလို။ 

မိချိုဘ၀မှာ မနက်ဖြန်အတွက် ဆိုတာကို စဉ်းစားမိသည်မှာ သည်တစ်ခါ ထမဆုံး ဖြစ်မည်ထင်သည်။ထိုစဉ် အောင်ဇော် ပြန်ရောက်လာ၏။ ဦးတင့်ဆွေက ကားထဲရောက်၍ စက်နိုးပြီးနှင့်နေပြီ။အောင်ဇော် ဦးတင့်ဆွေကို တရိုတသေ နှုတ်ဆက်နေသည်။ မိချိုတို့သားအမိတွေ အတွက်တော့ ဦးတင့်ဆွေက ကျေးဇူး ကြီးမားသူတစ်ဦးပင်။ ကား ထွက်သွားတော့မှ အမေက အိမ်ဘက် ပြန်လှည့်၀င်လာပြီး မိချိုကို အေးစက်စက် တစ်ချက်ကြည့်၍ 

“ ထမင်းစားဘို့လုပ်…” 

ဟု တိုတိုပြောကာ အိပ်ခန်းထဲ ၀င်သွား၏။

အောင်ဇော်လည်း အိမ်ထဲ၀င်လာပြီ။ မိချို အမေ့ကို ခေါင်းငြိမ့်ပြရင်း ဦးတင့်ဆွေပါလာသည့် စားသောက် ဖွယ်ရာများကို အိမ်နောက်ဖေး မီးဖိုချောင်လေးသို့သယ်သွားကာ ထမင်းစားရန် ခပ်သွက်သွက် ပြင်ဆင်လိုက်၏။ မိချိုတို့သားအမိ တစ်တွေက ထမင်းလက်ဆုံ စားခဲသည်။ များသောအားဖြင့် အမေက ညစာ သိပ်မစားတတ်။ အောင်ဇော်ကလည်း အပြင်မှာစားခဲ့တာက များပြီး အိမ်ကိုလည်း ညတိုင်းပြန်လာတတ်သူ မဟုတ်ပေ။ သို့ဖြစ်၍ မိချိုတို့အိမ်တွင် မိသားစု ထမင်း၀ိုင်း ဆိုသည်မှာ ကြုံခဲလှသော အခွင့်အရေးတစ်ရပ်ဖြစ်နေ၏။ 

ငယ်ငယ် ကလေးဘ၀ တုန်းကတော့ အမေ ခွံ့ကျွေးသည့် ထမင်းကို တောင့်တဖူးပေမယ့် ယခုအချိန်မှာ ထမင်း၀ိုင်းသည် အလုပ်ပိုစေသော အရာဟုပင် တွေးမိတော့သည်။ မိချို စိတ်ထဲတွင် သားအမိ သုံးယောက်၏ ထမင်း၀ိုင်းလေးက ခါတိုင်းထက် တိတ်ဆိတ် နေသယောင်။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(02)

ဆောင်း၀င်စ အချိန်ကာလ ဖြစ်၍ ညနေ ၆ နာရီခွဲ ၇ နာရီ အချိန်သည် ညနက်ပိုင်း ကဲ့သို ့ပင်မှောင်မည်း နေလေ၏။ ကျူရှင် တက်သော သူငယ်ချင်းအိမ်တွင်လည်း အဖော် တစ်ယောက်မျှပင် မရှိတော့ချေ။ အိမ်ရှင်သူငယ်ချင်း နှင့် အတူ ခြံထဲရှိဒန်းကလေးတွင် ထိုင်ရင်း လက်မှ နာရီကို ငုံ ့ကြည့်လိုက်သည်။ ၆ နာရီ ၄၅ မိနစ်။

“ ဖေဖေကလည်း ဒီနေ့မှ ကြာလိုက်တာ…” 

အတွေးနှင့် လူက လည်တဆန့်ဆန့်ဖြစ်နေသည်။ အိမ်စောစော ပြန်ရောက် ချင်လှပြီ။ မမနွယ် မနေ့ကပေးခဲ့သော ကျက်စာ အနည်းငယ် ပြန်နွှေးဘို့လိုသေးသည်လေ။ မာလာဆွေက စာကျက်အား ကောင်းသော်လည်း သူများလောက် ထက်ထက်မြက်မြက် မရှိ။ သူများ နာရီ၀က် ကျက်ရသော စာကို မာလာ ၁ နာရီနှင့် ရချင်မှ ရတတ်သည်။ သို့ဖြစ်၍ မာလာ့အတွက် စာကူကျက်ပေးရန် စာကြည့်ဂိုက်တစ်ယောက် ငှားထားရသေးသည်။ 

အဖေစီးပွားရေး ပြေလည် လို့သာ တော်တော့သည်။ တစ်လ တစ်လ မာလာ့ကျောင်းစားရိတ်က သာမန် လက်လုပ်လက်စား မိသားစု အတွက် တစ်လစာ အိမ်သုံးစားရိတ် မကချေ။မာလာ လေးတန်း တက်သည့်နှစ်မှာပင် အမေဆုံးသည်။ အဖေ့အစ်မကြီး ဖြစ်သူ ကြီးတော် အပျိုကြီး ၏ တင်းကျပ်သော အုပ်ထိန်းမှုအောက်တွင် ကျောင်းစာနှင့် အိမ်ကလွဲ၍ မာလာ ဘာမှ မသိ။ 

တက်ရသည့်ကျောင်းကလည်း မိန်းကလေးသီးသန် ့ကျောင်းဖြစ်၍ အလယ်တန်းကျောင်းသူ ဘ၀ ကတည်းက မာလာ့တွင် ယောကျ်ားလေး သူငယ်ချင်း ဟူ၍တစ်ယောက်မျှမရှိချေ။ ကျူရှင်ကိုလည်း ကျောင်းမှ အတန်းဖော် သူငယ်ချင်းတစ်ဦး၏အိမ်တွင် ငါးယောက် သီးသန့်၀ိုင်း၍ သင်စေသည်။ 

ကျောင်းစာ၊ ကျူရှင်စာ၊ နောက်ပြီး အိမ်မှ စာကြည့်ဂိုက် မမနွယ်သာကီ ၏ ကျက်စာများနှင့် မာလာ့ အဖြစ်က နေ့ရှိသ၍ စာအုပ်နှင့် မျက်နှာ ခွါရသည် မရှိချေ။ ၁၀ကျော်သက် အရွယ်ကလေး ရောက်လာ၍ လှချင်ပချင်စိတ် ရှိပါသော်လည်း စည်းကမ်းကြီးလှသော အပျိုကြီး၏ ကြိမ်လုံး ဒဏ်ကြောင့် သနပ်ခါးပင် ညီအောင် မလိမ်းရဲရှာ။

မွေးကင်းစ ကတည်းက ခြေမွှေးမီးမလောင် လက်မွှေးမီးမလောင် နေခဲ့ရသော မာလာ.. အမည်နှင့် လိုက်ဖက်အောင်ပင် ပန်းကလေး တစ်ပွင့်လို လှပေသည်။ ၀င်းဝါ စိုပြည်သော အသားအရေနှင့် မျက်တောင် ကော့ကလေးများ ၀န်းရံထားသော မာလာ့ မျက်လုံး.. ထူထဲပြည့်တင်းသော နှုတ်ခမ်း တစ်စုံနှင့် နှာခေါင်း ချွန်ချွန်.. မေးစေ့ လုံးလုံးလေးက အပြစ်ကင်းစင်သော ကလေးငယ်တစ်ဦး၏ မျက်နှာသဖွယ်။ တွေ့ဘူးမြင်ဘူးသမျှလူ အကုန်လုံး တညီတညွတ်တည်း ပြောလေ့ရှိကြတာက 

“ မာလာ့ ကြည့်လိုက်ရင် အမြဲ ကလေးလေး လိုပဲ..” 

ဟူ၍။ ကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းများလည်း မာလာ့ကို ချစ်ကြသည်။ အထူးသဖြင့် ယောကျ်ားလေးဆန်ဆန် နေတတ်သော သူငယ်ချင်းမများပေါ့။ရှေးရိုး အစဉ်လာ ကြီးမားသော ကြီးကြီးမေ.. မာလာတို့ခေတ်၏ အထာကို ကောင်းစွာ သဘော မပေါက် သည်ပင်လား.. သို့တည်းမဟုတ် အန္တရာယ် မရှိပါဘူးဟု ယူဆသောကြောင့်လားတော့ မဆိုနိုင်။ 

မိန်းကလေးချင်း ချစ်သူဖြစ်လေ့ရှိကြသော မိန်းကလေးကျောင်းတို့၏ ဓလေ့ကို မသိယောင် ဆောင် ပေးထား၏။ယခု ကျူရှင် တက်သည့် အိမ်မှ သူငယ်ချင်း သော်သော်ပင်လျှင် မာလာ့အား အချစ်တော်ဖွဲ ့ရန် ကြံစည်နေသူ။ မာလာက ကျောင်းတွင် လူချစ်လူခင်များသည်။ ငွေကြေး ပြည့်စုံကြွယ်၀သော်လည်း ရင်းနှီး ဖော်ရွေ တတ်ပြီး စိတ်နေသဘောထား ကောင်းမွန် ပြည့်၀မှုကြောင့် ဆရာမများကပါ မာလာ့ကို ချစ်ကြ၏။

မာလာ ကိုယ်တိုင်ကလည်း အပေါင်းအသင်းများကို အနွံတာခံတတ်သည်။ မိမိမှာက မွေးချင်း ဖောက်ဖော် မရှိ.. အဖေကလည်း အလုပ်များသူ.. မာလာတွင် ပြေးကြည့်မှ မျက်နှာကြော တင်းတင်း ကြီးဒေါ် တစ်ယောက်နှင့် နောက်ထပ် အနီးကပ်ရင်းနှီးသူ ဟူ၍ စာကူကျက်ပေးသော Study guide မမနွယ်သာကီ.. ဒီနှစ်ယောက်သာလျှင် မာလာ့အတွက် အရင်းအချာဟူ၍ ရှိသည်။ 

မမနွယ်ကိုလည်း မာလာ ချစ်ကြောက်ရိုသေရပါသည်။ ယခုလည်း ဖေဖေ အကြိုနောက်ကျနေ၍ မာလာ့ စာကျက်ချိန်တွေ လျော့ကုန်ပြီ။ မနက်ဖြန် မမနွယ်ထံတွင် စာမေးပွဲဖြေရမည်လေ။ တွေးရင်း လူက လမ်းမဆီသို့ တမျှော်မျှော်ပေါ့။

“ လေက နည်းနည်းအေးလာပြီ မာ.. ခြင်လည်း ကိုက်တယ်ဟ.. ငါတို ့ အိမ်ထဲပြန်၀င်ကြမလား.. နင့်အဖေကို အိမ်ထဲကပဲ စောင့် ကြမယ်လေ..”

“ အေးလေ.. နင့်သဘောပဲ.. ဖေဖေကလည်း ဘာလို ့နောက်ကျနေလည်း မသိပါဘူးဟယ်..”

“ လာ.. ထ ၀င်ကြမယ်..”

သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက် တူတူလက်တွဲပြီး အိမ်ထဲ ပြန်၀င်လာခဲ့ကြသည်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ လူကြီးတွေက ထမင်းစားခန်းမှာ ထမင်းစားနေကြပြီ။ 

“ သမီးတို့ ထမင်း တစ်ခါတည်း ၀င်စား လိုက်ကြ..” 

ဟု သော်သော့် အမေက လှမ်းခေါ်၏။ သော်သော်လည်း မာလာ့ လိုပင် တစ်ဦးတည်းသော သမီး ဖြစ်သည်။ သို့သော် အစ်မ ၀မ်းကွဲများ ရှိပြီး ခြံ၀န်း တစ်ခုတည်းတွင် အတူတူနေကြသည် ဖြစ်ရာ မာလာ့လောက်တော့ အဖော်မမဲ့ပေ။ သော်သော့် အစ်မ များကလည်း မာလာ့ကို ချစ်ကြသည်။ ယောကျာ်းလေး ဆန်ဆန်နေတတ်သော သော်သော့် နှင့် မာလာ့ ကို တွဲ၍ စ တတ်ကြသည်လေ။

“ ဖေဖေ လာမကြိုသေးဘူး မဟုတ်လား မာလာ.. လာ မမတို့နဲ့ထမင်း ၀င်စားလိုက်တော့ အိမ်ရောက်တော့ စာ တန်းကျက်ရုံပဲပေါ့..”

“ ရတယ် မမ.. ကျေးဇူးပဲ မာ မဆာသေးလို ့ပါ.. အိမ်မှာလည်း ဒီချိန်က စားနေကျ မဟုတ်လို့.. နင် စားရင်စားတော့လေ.. ငသော်.. ငါ့ဘာငါ ဖေဖေ့ ကိုစောင့်နေရင်း စာနည်းနည်း လုပ်နေလိုက်မယ်..”

“ ဟေ့အေး.. ငါလည်း မဆာသေးပါဘူး.. ငါ့ အခန်းထဲ သွားကြမယ်လေ.. လာ..”

“ မာလာလေး စာကြိုးစားချက်က ငသော်တို့နဲ့များ ကွာပါ့အေ.. တွေ့တယ် မဟုတ်လား ဆရာလည်း ပြန်.. စာအုပ်လည်း သိမ်း.. ဒီနေ့အဖို့ ငသော့် စာကြည့်ချိန် ပြီးပြီ မာလာရေ့..”

“ ဟာဗျာ.. မေမေကလည်း သော်က အဲဒီစာလေးလောက်တော့ အေးဆေး တကူးတက ကျက်နေ ဘို့ကို မလိုတာ.. သုံးမိနစ်ပဲစောင့်.. ဟဲဟဲ.. ”

“ ကြားတယ် မဟုတ်လား မာလာ.. ညည်းသူငယ်ချင်း အပြောကတော့ ရွှေမန်းပဲ.. ဘယ်နေ့ကျမှ ဘယ်လို ပုံ က မယ် မသိဘူး..”

“ ငသော်က တော်ပြီးသား အန်တီရဲ့ သူပြောတာ အဟုတ်ပဲ.. မာ့မှာသာ စာတစ်ပုဒ်ရဘို့အရေး ချွေးပြန်အောင် ကျက်ရတာ.. ငသော်က မာ ကျက်နေတာ ကြားရုံနဲ့တင် အလွတ်ရနေတတ်တာ..”

“ ကဲပါမာ ရယ်.. လာ သွားမယ် ငါ့အခန်းထဲ.. အချိန်ရတုန်းလေး အေးအေး ဆေးဆေး ပေါ့.. ဦး လာကြိုမှ ပြန်ဆင်းလာကြမယ် လာ…”

“ အေးပါ.. သွား ရှေ ့က.. အန်တီ ဖေဖေရောက်လာမှပဲ သမီးတို့ ပြန်ဆင်းခဲ့တော့မယ်နော်..”

“ ကဲ.. လာစမ်းပါ.. တကတည်း ရှည်လိုက်တဲ့ လျှာ…”

သော်သော်တစ်ယောက် မာလာ့ လက်ကိုဆွဲကာ သူ့အိပ်ခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့တက်ရန် ပြင် တော့၏။ မာလာလည်း သော်သော့် အမေကို လှမ်းပြောရင်း သော်သော် ဆောင့်ဆွဲရာနောက်သို့ကန့်လန့် ကန့်လန့်နှင့် ပါသွား လေသည်။ 

အပေါ်ထပ်ရောက်တော့ သော်သော့် အခန်းထဲသို၀င့်ပြီး ဆယ်ကျော်သက်တို့သဘာ၀ တွတ်ထိုးကြမည်ပေါ့။ သော်သော်က ပင်ကို ယောကျာ်းလေးဆန်ဆန် နေတတ်ရုံသာမက အစ်ကိုအစ်မ ၀မ်းကွဲများ ကောင်းမှုကြောင့် မဟုတ်တာရော ဟုတ်တာပါ အကုန်လုပ်တတ်သည်။ အဖေက သင်္ဘောသား အရာရှိတစ်ဦး… အဖေ့ကို တစ်နှစ်နေမှ တစ်ခါတောင် မြင်ရခဲသည်။ အမေကလည်း အခြား သင်္ဘောသား မိန်းမ များနှင့် မတူ.. ခပ်ရိုးရိုး ခပ်အေးအေး ဖြစ်၍ တူတူမ များနှင့် သမီးပြောသမျှ အဟုတ်ထင်တတ်သူ။

ယခုလည်း သော်သော် မာလာ့ကို အိပ်ခန်းထဲ အတင်းခေါ်လာပြီး ဘာမပြော ညာမပြော နှင့် ပြစရာ ရှိလို ့ဟု ဆိုကာ မှန်တင်ခုံ အံဆွဲအတွင်းမှ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ထုတ်ယူနေသည်။ မာလာ သည်အိမ်မှာ နှစ်စ ကတည်းက ကျူရှင် တတ်ခဲ့ပေမယ့် စာသင်ပြီးချိန်မတိုင်ခင် ဖေဖေ အကြို ရောက်တတ်သည်။ 

နောက်ကျ လျှင်လည်း နည်းနည်းပင် ဖြစ်၍ ယခုကဲ့သို့သော်သော့်အိပ်ခန်း အတွင်း တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မရောက်ဘူးပါချေ။ အခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်အိပ်ကုတင် နှစ်လုံး နှင့် ခြေရင်းဘက် အခန်းထောင့် တွင် မှန်တင်ခုံ တစ်ခုချထားပြီး ကုတင်နှစ်လုံး ကြားတွင် စာကြည့်စားပွဲ တစ်ခုရှိသည်။ ကြည့်ရတာ သော်သော် နှင့် သူ အစ်မ၀မ်းကွဲ အခန်း ဖြစ်ပုံရသည်။ ကျောပိုးအိပ်ကို အနားရှိ စာကြည့်စားပွဲပေါ် အသာချ၍ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်၏။ သော်သော်က လက်ထဲတွင် စာအုပ် တစ်အုပ် ကိုင်လျှက် မာလာ့ အနားမှာ လာထိုင်သည်။

“ မာ့… ငါနင့်ကို ပြစရာ ရှိတယ်.. ကြည့်မလား...”

“ ဘာပြမှာလည်း သော်ရဲ့.. ကြည့်မယ်လေ.. ပြ…”

“ ခိခိ.. နင်ကြည့်ရဲပါ့မလား…”

“ အွန်.. ဘာမို့လို ့လည်း သရဲမို့လို့လားပြောစမ်းပါဦး…”

“ သရဲ မဟုတ်ဘူး.. ဘလူး.. ခိခိ.. ဘီ အယ်လ် ယူ အီး.. ဘလူးလေ...”

“ ပေါက်ကရ ငသော်ရယ်.. နင် ဘာမဟုတ်တာတွေ ပြမလို့လည်း ငါ့ကို…”

“ အောင်မယ်.. ဒါတွေက မဟုတ်တာ ဟုတ်ဘူး.. ဟုတ်တာမှ ဟုတ်တာ အစစ်… အင့် ဖွင့်ကြည့် ဒီစာအုပ်…”

သော်သော်က မာလာ့ လက်ထဲသို ့ စာအုပ်တစ်အုပ်ထည့်ပေးပြီး ပြုံးစိစိ မျက်နှာပေးနှင့် ဘေးမှ ထိုင်ကြည့်နေသည်။ မာလာလည်း လက်ထဲရောက်လာသောစာအုပ်လေးကို ဖွင့်ဖတ်ကြည့်လိုက်ရာ.. 

“ အိုးးး ဘာတွေလည်း သော်ရယ်.. နင့်ဟာကလည်း ရှာရှာကြံကြံ…” 

အ၀တ်အစား မပါသော အမျိုးသမီး ပုံများ။ အချို့ပုံတွေဆို ဒူးထောင် ပေါင်ကားပြီး ထိုင်ကာ အတွင်း ပစ္စည်းများကို လက်နှင့် ဖြဲကား၍ တော်တော်ကြီးကို ကို့ယို့ကားယား ရိုက်ပြ ထားသည်။ မာလာ စာအုပ်လေးကို ဆက်ကနဲ ပြန်ပိတ်လိုက်၏။ လူကလည်း အကျောထဲ စိမ့်တက်သွားသည်။ ရုတ်တရက် ကြက်သီးမွှေးညင်းများပင် ထောင်တက်လာသလိုလို။ ပိပိလေး မှလည်း တုန်ကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။

“ သော်ရယ်.. နင် ဒီစာအုပ် ဘယ်က ရတာလည်း ငါ့ကို ပြောစမ်းး…”

“ ကိုလေး အခန်းထဲကလေ.. မနေ့က ငါ သူ့အခန်းထဲ ရောက်သွားတယ်လေ..”

“ အယ်.. အဲ့ဒါကို ဒီစာအုပ်ကြီး နင်ယူထားတယ် ဟုတ်လား.. ဟိုက သိလို့သေအုန်းမယ်..”

“ ဟာဟ ဘာလို့သေရမှာလည်း မကြောက်ပေါင်.. သူငါ့ကို လာဆဲရင် မေမေနဲ့တိုင်လိုက်မှာပေါ့ဟ..”

“ ငသော်ရယ်.. သွားပြန်ထားလိုက်စမ်းပါ.. နင်မို့လို့မရှက် မကြောက်ဟယ်.. တိုင်တာ မတိုင်တာ နောက်ထား.. ဟိုက သိသွားလို့ ဘာယူလုပ်တာလည်း ဆိုမှ..”

“ ဘာဖြစ်လည်း.. ယူကြည့်တယ် ပေါ့ဟ.. သူ့မှာ အဲ့လို စာအုပ်တွေ အများကြီး.. ဒီတစ်အုပ်လောက် ပျောက်ရုံနဲ့သိမယ်များ နင်ထင်လို့လား..”

“ အယ်..ပြောပုံက ကြည့်စမ်း.. ဒါဆို နင်ပြန်သွား မထားဘူးဆိုတဲ့ သဘောပေါ့လေ..”

“ That’s right သူငယ်ချင်း.. ဘာလို့ပြန်သွားထားရမှာလည်း.. ငါလိုချင်လို့အကြိုက်ဆုံးတစ်အုပ် ရွေးယူထားတာ..”

“ မြတ်စွာ ဘုရားး.. ငသော်ရယ် တကယ် မနိုင်ဘူး…”

“ ဟီဟိ.. ကဲ ပြောစမ်း နင်ဒါတွေ ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ထဲဘယ်လိုနေလည်း မာ.. မညာနဲ့နော်.. ကောင်မလေး.. မှန်မှန်ပြော..”

“ ငသော်နော်…”

“ ဟား ဟား ကောင်မလေး တစ်ယောက် ရှက်နေပြီ.. ”

“ …..”

“ မာ.. နင်ရှက်နေပုံလေးက ကလေးလေးလိုပဲဟာ.. ငါနင့်ကို အရမ်းချစ်တာပဲမာရယ်..”

သော်သော်.. ရုတ်တရက်ဆိုသလို ပြောချလိုက်ရင်း မာလာ ကိုယ်လုံး အိအိလေးကို ခပ်တင်းတင်း ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ မာလာ့ ရင်ထဲ နွေးသွား၏။ ကျောင်းတွင် မိန်းကလေး ချင်းချင်း အချစ်တော်ဖွဲ့သည့် သဘော ရည်းစားစာများ မကြာခဏ ရလေ့ရှိသော်လည်း သည်လို ကိုယ်ထိ လက်ရောက် ဖွင့်ပြောခြင်းမျိုးတော့ မာလာ မကြုံဘူးပါ။

မိန်းကလေးခြင်းပင် ဖြစ်သော်လည်း မိမိ၏ နားရွက် သေးသေး ၀ိုင်း၀ိုင်းလေး ပေါ်သို့စည်းလွတ်ဝါးလွတ် တိုက်ခတ်နေသော သော်သော့် ပင့်သက်များ ကြောင့် မာလာ အနေ ခက်လှသည်။ သော်သော်က သူ့ပါးပြင်နှင့် မာလာ့ ပါးပြင်ကို ပွတ်သပ်လျှက်..

“ မာ.. ငါ့ကိုပြန်ချစ်ဟာ.. နော်..”

“ လွှတ်စမ်းပါ ငသော်ရယ်.. ငါမနေတတ်ဘူးဟ.. အသက်ရှုကျပ်လို့ပါဟယ်.. နော်..”

“ အာ့ဆို ငါနင့်ကို နမ်းရမလား မာ.. ဟင်.. ငါနင့်ကို အရမ်းချစ်နေတာ ကြာပြီဟ.. ”

“ …..”

မာလာ နှုတ်ဆိတ်နေမိသည်။ ရင်ထဲတွင်လည်း ဗြောင်းဆန်နေ၏။ ပျော်သလိုလို သဘောကျ နှစ်သက်သလိုလို ခံစားချက်တစ်ခုကလည်း မာလာ့ရင်ထဲတွင် ငြိမ့်ငြိမ့်လေး စီးဆင်းနေသည်။ သော်သော်က လူချင်း ခွါလိုက်ကာ ကိုယ်ကိုဘေးစောင်း လှည့်၍ မာလာ့ ပခုံးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်လိုက်ပြီး မာလာ့ကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေသည်။ 

ထိုစဉ်အပြင်မှ တံခါးခေါက်သံတစ်ခုက အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ ထွက်ပေါ်လာ၏။ သော်သော် စူဆောင့် စူအောင့်နှင့် တံခါးထဖွင့်လိုက်သည်။ အောက်တွင်မာလာ့ ဖေဖေ ရောက်လာပြီဖြစ်ကြောင်း သော့်မေမေလာပြောခြင်း ဖြစ်သည်။ မာလာလည်း အကျီလေးကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင် ဆွဲဆန့်ကာ ကျောပိုးအိတ်ကို ကောက်လွယ်ပြီး ပြန်ရန် ပြင်လိုက်သည်။အိပ်ခန်းတံခါးပေါက်၀ အရောက်တွင် သော်သော်က မာလာ့လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး 

“ မာ.. ငါ့ကို စိတ်ဆိုးလား..ဟင်..”

ဟု တိုးသက်ညင်သာသော အသံဖြင့် မေးလိုက်သည်။ မာလာ ဘာမှ ပြန်မဖြေဘဲ လက်ကို အသာ ရုန်းထွက်လိုက်၏။ သော်သော် မျက်နှာလေး ငယ်သွားသည်။ မာလာ့စိတ်ထဲ ပြုံးချင်ချင်ဖြစ်သွား၏။ သည်သူငယ်ချင်းလေးကို မာလာ ချစ်ပါသည်။ ယောက်ျားလေး ဆန်ဆန် နေတတ်သည်မှ အပ သော်သော့် စရိုက်လေးက ချစ်ဘို့ကောင်းသည်။ စာလည်းတော်ပြီး ပွင့်လင်းသည်။ အကြောက်အရွံ့ကင်းကင်းနှင့် မိမိကိုယ်ကို ယုံကြည်ချက် အပြည့်ရှိသော မိန်းကလေးဖြစ်သည်။ 

ကြီးမေက ကောင်လေးတွေနှင့် ပါတ်သက်တာသာ သဘောမကျတာပါ.. မိန်းကလေးချင်း အချစ်တော် ထားတာ လောက်တော့ ပြဿနာ ရှိလောက်မည် မထင်.. မာလာ တစ်ယောက် ကိုယ့်အတွေး နှင့်ကိုယ် ပြန်ထောက်ခံရင်း သော့်မျက်နှာကို ခပ်တည်တည် တစ်ချက် ကြည့်ကာ သော့်ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်၏။

သော်သော် ရုတ်တရက် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ မာလာလည်း လှေခါးမှ ခပ်သွက်သွက် ပြေးဆင်း လိုက်၏။ သော်သော် လိုက်ဆင်းမလာပါ။ မာလာ လှေခါးအောက်ဆုံးထစ် အရောက်တွင် အပေါ်သို့တစ်ချက် ပြန်မော့ကြည့်လိုက်သည်။ သော်သော်တစ်ယောက် ပါးပြင်ကိုလက်နှင့် ကိုင်လျှက် ပါးစပ် ဟောင်းလောင်းနှင့် မာလာ့ကို ပြူးကြည့်နေသည်။ မာလာ အသံထွက်၍ ရယ်လိုက်မိ၏။ ထို့နောက်မှ 

“ ခိခိ.. တာ့တာ နော် သော်.. မနက်မှ ကျောင်းမှာတွေ့မယ်..” 

ဟု နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ သော်သော် တစ်ယောက် မာလာ့ အသံကြောင့် အသက် ၀င်သွားပုံပင်။ လက်သီးလေး ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ရင်း ခြေနှစ်ဘက်ကို ခုန်ဆွခုန်ဆွ လုပ်ကာ အပျော်ကြီး ပျော်နေတော့သည်။ 

“ ဟဲ့ ဟဲ့ ငသော်.. ဘာကိစ္စ အိမ်ပေါ် ခုန်ပေါက်နေတာတုန်းး.. ဒီမှာ သူငယ်ချင်းကို လာနှုတ်မဆက်ဘဲနဲ့” 

သော်သော့် အမေက မြည်တွန်တောက်တီးရင်း မာလာ့ကို ကားနားအထိလိုက်ပို့ကာ ဖေဖေ့ကို နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ မာလာလည်း 

“ ဖေဖေ နောက်ကျလိုက်တာ..” 

ဟုပြောရင်း ကားပေါ်တက်ကာ သားအဖ နှစ်ယောက် အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။မာလာ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ည ၈ နာရီခွဲနေပြီ။ ဗိုက်ဆာနေသော်လည်း ရေမချိုးဘဲ ထမင်း မစားတတ်သူမို ့ ရေချိုးရန် ပြင်ဆင်လိုက်၏။ မှန်ရှေ့ရပ်ကာ ၀တ်ထားသော အကျီကလေးကို ချွတ်လိုက်သည်။ အသားရောင် ဘော်လီအကျီ ကလေးကို ချွတ်လိုက်စဉ်တွင် မာလာ့ မျက်လုံးထဲ သော်သော်ပြလိုက်သော စာအုပ်မှ ပုံများကို မြင်ယောင်လာမိသည်။ မာလာ့ ရင်သားလေးတွေက မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ဖြစ်ရုံလေးတွေ။ သိပ်ကြီး ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား မဟုတ်သော်လည်း အသားဖြူသူ ဖြစ်သောကြောင့် သီးလုံးထိပ်လေးတွေက ပန်းရောင်ရင့်ရင့်စိုစို လေးနှင့် အလွန်ပင် ချစ်စရာ ကောင်း၏။ 

စကပ်လေးကို အသာချွတ်လိုက်ပြီး အောက်မှ ပင်တီလေးကိုပါ တစ်ဆက်တည်း ချွတ်ချလိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ထဲတွင် ဆံပင်တိုတို ကုတ်၀ဲလေးနှင့် ချစ်စရာ ကလေးဆန်ဆန် မျက်နှာလေး.. လူကြီးမကျ ကလေးမက မိမိခန္ဓာကိုယ်ကလေးကို မာလာ ပတ်ချာလှည့်ကာ ကြည့်နေမိသည်။

သည်နေ့မာလာ့စိတ်တွေ ကစဉ့်ကလျား ဖြစ်နေ၏။ အရင်က မိမိကိုယ်ကို ခုလို အကြာကြီး ကြည့်မနေတတ်ပါ။ ခုတော့ မျက်လုံးထဲတွင် ဟိုစာအုပ်မှ ပုံများနှင့် မိမိခန္ဓာကိုယ်ကို တစ်လှည့်စီ မြင်နေရသည်။ အချိန်လည်း မနည်းတော့ပြီဖြစ်၍ မှန်ရှေ့မှခွာကာ အ၀တ်စင်ပေါ်တွင် လှန်းထားသော တဘက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းနှင့် တွဲလျှက် ရေချိုးခန်းသို့၀င်လိုက်သည်။ 

ရေချိုးခန်းထဲတွင် ဘိုထိုင် အိမ်သာ တစ်လုံးနှင့် ရေပန်းတစ်ခု.. နံရံပေါ်တွင် ကပ်မှန် တစ်ချပ်နှင့် ဆပ်ပြာ ဘာညာ တင်သော စင်လေး တစ်ခု.. ထို့နောက် တဘက်ချိတ်ရန် ချိတ်ကောက်လေး တစ်ခု။ တဘက်ကို ချိတ်လိုက်ပြီး အပေါ့သွားရန် အိမ်သာကြွေအိုးပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ ရှုရှုးပေါက်ပြီး လက်ကိုင် ရေပန်းကလေးနှင့် ဆေးကြောနေစဉ် ရှုရှုးဖင်ဆီမှ အထိအတွေ ့တစ်စုံတစ်ရာကို တောင့်တ မိလာတော့၏။

မာလာ့ ဆီးခုံကလေးတွင် အမွှေးနုလေးများ ခပ်စိပ်စိပ်ပေါက်နေသည်။ သော်သော်ပြလိုက်သော စာအုပ်ထဲမှ အမျိုးသမီးများတွင် ဤသို့အမွှေးများ ရှိမနေ.. ထိုစဉ်က မာလာ့စိတ်ထဲ ဇေ၀ဇဝါ ဖြစ်သွားပေမယ့် စာအုပ်ကို သေသေချာချာ မကြည့်ခဲ့မိ။ 

ယခုမှ တွေးကြည့်တော့ သူတို့က ထိုအမွှေးအမျှင်များကို ရိတ်ထားခြင်းများလား။ စဉ်းစားရင်း စည်းခုံ မို့မို့ကလေးကို ပွတ်သပ် နေမိသည်။ လွန်ခဲ့သော လ အနည်းငယ်ခန့်က ဤသို့ပင်အိမ်သာ ကြွေအိုးပေါ်ထိုင်ရင်း ပိပိလေး အတွင်းပိုင်းကို ဆပ်ပြာဖြင့် ပွတ်တိုက်သန့်ရှင်းရေး လုပ်စဉ် ထူးဆန်းသော ထိတွေ့မှု တစ်ခုကို မာလာ လုပ်မိသွားသည်။ 

သေသေချာချာ ပြန်မပြောတတ်ပေမယ့် ထိုအရသာကို မာလာ နှစ်သက်မိသဖြင့် သုံးလေးရက်လျှင် တစ်ကြိမ်လောက်တော့ မာလာ ဤသို့လုပ်မိတတ်သည်။ ခံစားမှု အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်ပြီးသွားတိုင်း မိမိကိုယ်ကို အပြစ်တစ်ခု ကျူးလွန်မိသလို တွေးမိပေမယ့် မလုပ်ဘဲလည်း မနေနိုင်။ ယခုလည်း စိတ်ထဲက တောင့်တနေမိပြန်ပြီ။

အနားရှိစင်လေးပေါ်မှ ဆပ်ပြာရည်ဗူးကို ယူလိုက်၏။ ထို့နောက် ဆပ်ပြာရည်အနည်းငယ် ဖြင့် ပိပိလေးကို စတင် ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အက်ကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် စုန်ဆန် ပွတ်သပ်ရင်း မာလာ့ စိတ်ထဲတွင် ပျော်သလိုလို ဖြစ်လာ၏။ ခဲတံခဲဖျက်သာသာ အရွယ် အစိလေးက မာဆတ်ဆတ်လေး ဖြစ်နေသည်။ အောက်နားဆီမှ ပွင့်လွှာနှစ်ချပ်က စေ့စေ့ ပိတ်လျှက်။ မာလာ့ ခံစားမှုက ထိုပွင့်လွှာ လေးတွေပေါ်မှာ အဓိက ရှိနေကြောင့် မာလာ သတိထားမိသည်မှ မကြာသေး။ အစိလေးကို ဖိပွတ်လျှင် ကျဉ်တင်တင် ဖြစ်လာတတ်သည်။ နောက်နေ့တွေ ဆီးသွားလျှင် ထုံကျဉ်ကျဉ်ဖြစ်နေ တတ်၏။

သို့ဖြစ်၍ ထိုအစိနေရာလေးကို မာလာ ရှောင်လေ့ရှိသည်။ ယခုလည်း ပိပိလေးကို ဖြဲဟကာ လက်ခလယ်ဖြင့် ပွင့် လွှာနှစ်ချပ်ကို ခပ်သွက်သွက် ပွတ်နေ၏။ အတွင်းထိတော့ ထိုးမထည့်ရဲ။ တစ်ခဏ အတွင်း

“ ရှီးးး အင်းးး..” 

ဟု အသံမထွက်အောင် အံကျိတ် ညီးတွားရင်း လူကတဆတ်ဆတ် တုန်ကာ မာလာ့ လက်တွေ အလိုလို ငြိမ်ကျသွားသည်။ သည်လောက်ပဲ.. သည်လောက်နှင့်ပင် မာလာ့ကျေနပ်မှုက ပြည့်စုံသည်။မာလာ အနည်းငယ် မောဟိုက်တုန်ရီနေသည်။ ထိုသို ့ပြုလုပ်ပြီးတိုင်း ခံစားရသော ကြောက်သလို အပြစ်ရှိသလို ခံစားချက်က တစ်ခေါက်ထက် တစ်ခေါက် လျော့နည်းလာသလိုလို။ လက်မောင်း လေးများ တွင် ကြက်သီး မွှေးညင်းလေးများ ထနေ၏။ 

တုန်ရီနေသော လက်ဖြင့် အနားရှိလက်ကိုင်ရေပန်းလေးကို လက်လှမ်းလိုက်သည်။ အငိုတိတ်ကာစ ညီမလေးကို ရေပန်းစူးစူးကလေးနှင့် အသေအချာ ပွတ်သပ်ဆေးကြောလိုက်၏။ လူလည်း အတန်ငယ် ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာသည်။ အိမ်သာကြွေအိုးပေါ်မှ အသာ ထ ကာ ရေပန်းဖွင့်.. မိမိနှစ်သက်သော ရေနွေး အပူချိန် ကို ချိန်ညှိပြီး ရေချိုးလိုက်၏။ 

ဇိမ်ယူပြီး ရေစိမ်နေ၍ မဖြစ်သေး။ ထမင်းစားမှာနှင့်ဘာနှင့် စာကြည့်ဘို ့က ရှိသေးသည်။ မနက်စောစော ကျောင်းမသွားခင် မမနွယ်ထံတွင် စာမေးပွဲ ဖြေရဦးမည်။ အတွေးနှင့် ရေချိုးခြင်းကိစ္စကို မြန်မြန်လက်စသတ်လိုက်၏။ရေမိုးချိုး ထမင်း သွက်သွက်စားပြီး စာကြည့်စားပွဲတွင် နေရာယူတော့ ည ၁၀ နာရီထိုးနေပြီ။ ကမ္ဘာပေါ်တွင် အလေးဆုံး အရာဖြစ်သော မျက်ခွံက ပြဿ နာရှာချေပြီ။ မာလာ ခေါင်း မထူ ချင်တော့ပေ။ ကျက်ပြီးသားစာမို့အထူးတလည် ပြန်မကျက်တော့ဘဲ စာအုပ်သိမ်းကာ အိပ်ယာ ၀င်လိုက်တော့၏။ 

မနက်စောစော မှ ပြန်နွှေးတော့မည်ပေါ့။ မျက်လုံးမှိတ်.. မီးပိတ်လိုက်တော့ မြင်ယောင်မိသည်က ဟိုစာအုပ်ထဲက ကို့ယို့ကားယား ပုံတွေ။ မာလာ့ ဘ၀တွင် သည်လိုမျိုး တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မမြင်ဘူးပေ။ 

ယုတ်ဆွ အဆုံး မိမိကိုယ်ကိုပင် စေ့စေ့ မကြည့်ခဲ့ဘူးပါ။ လူမှု ဆက်ဆံရေးတွင်လည်း ကြီးဒေါ်အပျိုကြီး၏ တင်းမာ ခက်ထန်သော စည်းကမ်းများကို ကြောက်ရ သောကြောင့် အပြောအဆို အနေအထိုင် လွန်စွာမှ ဆင်ခြင်ရသည်။ ဖေဖေ့ မိတ်ဆွေများ၊ တပည့် လက်သားများ အိမ်လာလျှင်လည်း မာလာ ဧည့်ခန်းထဲ မထွက်ရဲ။

အိမ်တွင် ဖေဖေရယ်.. ကြီးကြီးမေရယ်.. မာလာရယ်.. နောက်ပြီး ဆွေနီးမျိုးစပ်ထဲက မာလာနှင့် ရွယ်တူ အဖော် ကောင်မလေးရယ် လေးယောက် နေကြသည်။ ဆွေမျိုးသားချင်းလည်း မများလှသူမို့မာလာ့တွင် အဖော်သိပ်မရှိလှပါ။ ကျောင်းစာကလွဲလို ့ အခြားဘာမှလုပ်ခွင့် မရှိ။ စာအုပ်ဆိုင်မှ စာအုပ် ငှားဖတ်လျှင်တောင် တစ်ပါတ်မှ တစ်ခါ။ ဒါတောင်မှ ကာတွန်းစာအုပ်များသာ ဖတ်ရပြီး အချစ်၀တ္ထုများ မဖတ်ရ။ 

အနေအေးသော မာလာ့ အဖို့ဤစည်းကမ်းများက မပြောပ လောက်သော်လည်း သော်သော်တို့နှင်စာလျှင် မာလာ့အဖြစ်က လူရယ်စရာဖြစ်နေ၏။ အိပ်ယာထဲရောက်မှ အတွေးပေါင်းစုံနှင့် အိပ်ပျော်သွားသော မာလာ အိပ်မက်ထဲတွင် ကိုယ်ကိုယ်တိုင် ကို့ယို့ကားယား ဖြစ်နေတော့သည်။

မနက်စောစော ထ စာပြန်နွှေးပြီး ကျောင်းသွားရန် အဆင်သင့် ပြင်ဆင်ပြီးချိန်တွင် မမနွယ် ရောက်လာ လေသည်။ မမနွယ်က ချမ်းသာကြွယ်၀သော လုပ်ငန်းရှင် တစ်ဦး၏ တစ်ဦးတည်းသောသမီး ဖြစ်၏။ ငွေကြေးကြောင့် မဟုတ်ဘဲ ဝါသနာအရ စာသင်သော အလုပ်ကို လုပ်ရင်း မာလာနှင့် ဆုံဖြစ်ခြင်းပင်။ မမနွယ်က မာနကြီးသည်။ လှသည်.. လှသည်ဆိုတာထက် မဟာဆန်သူဟု တင်စားလျှင်ပိုမှန်မည်။ 

ပညာဂုဏ် ငွေဂုဏ်တို့၏ အရှိန်အဝါကြောင့် မာန်တစ်မျိုး ကိန်းအောင်းနေသော မမနွယ်ကို အစ်မရင်းသဖွယ် မာလာ ခင်မင်မိပါသည်။ မာလာ့ကို စာလာသင်သည့် မမနွယ်နှင့် မာလာတို့အိမ်ကို အမြဲ၀င်ထွက်နေကျ ဖြစ်သော ဦးဉာဏ်လင်းညို တို့မကြာခဏ ဆုံဖြစ်ကြသည်။ 

မာလာ အသေချာ မသိသော်လည်း ဖေဖေနှင့် ကြီးမေတို့ပြောကြသော စကားများအရ သူတို့နှစ်ဦးက ချစ်သူတွေတဲ့။ နောက်တစ်ခု သိမိသေးတာက မမနွယ်က အခြားတစ်ယောက်နှင့် စေ့စပ်ထားပြီးသား ရှိသူတဲ့လေ။သည်မနက် မာလာ စာမေးပွဲကောင်းကောင်း ဖြေနိုင်ခဲ့ပါသည်။ သို့သော်လည်း မမနွယ် ကြည့်ရတာ မျက်နှာ သိပ်မကောင်းချေ။ ဘာလို့လည်းတော့ မာလာလည်း မမေးရဲပါ။ 

တစ်ခါတစ်ရံ ယခုကဲ့သို့စိတ်လက် မကြည်သာတာမျိုး တွေ့နေကျဖြစ်သောကြောင့်ပင်။ မာလာ့စိတ်ထင် မမနွယ်က အနည်းငယ် ကလေးဆန်သလိုသလို။ စာသင်ချိန်ပြီးတော့ အနားသို့ကြီးမေ ရောက်လာသည်။ မမနွယ် လက်ကိုင်အိတ်အတွင်းမှ တစ်စုံတစ်ရာကို ထုတ်ယူလိုက်ရင်း 

“ အန်တီ… ဖိတ်စာပေးမလို့..” 

တိုးသက်ညင်သာသော အသံနှင့်ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မာလာရော ကြီးမေပါ အံ့အားသင့်သွား၏။

“ ဘာ ဖိတ်စာများလည်း နွယ်.. မဟုတ်မှ လွဲရော..”

“ အဟင်း.. ဟုတ်တယ် အန်တီ.. နွယ့်မင်္ဂလာပွဲ ဖိတ်စာပါ..”

“ အယ် နွယ်ရယ်.. ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့်.. ဘယ်နေ့လည်း.. ပြပါဦး.. ဖိတ်စာလေးက ချစ်စရာလေး.. ”

“ နောက်တစ်ပါတ် တနင်္ဂနွေပါ အန်တီ.. ”

“ အော် သိပ်မလိုတော့ဘူးပဲ.. ကူညီစရာရှိရင်လည်း ပြောဦးနော် နွယ်ရေ.. ၀မ်းသာပါတယ်ကွယ်..”

“ ဟုတ်ကဲ့အန်တီ.. ထွေထွေ ထူးထူးတော့ မရှိပါဘူး.. အန်တီ့ကို တစ်ခုလောက်ပြောမလို့.. ဟိုလေ နွယ် မင်္ဂလာပွဲပြီးတာနဲ့ သူတာ၀န်ကျတဲ့နောက်ကို လိုက်သွားရမှာမို့ အဲဒါ မာလာ့အတွက် စာမေးပွဲကလည်း ၄ လ လောက်ပဲလိုတော့တာ ဆိုတော့.. ”

“ ဟယ်.. မမနွယ်ကလည်း မာလာ့ကို ပစ်ထားခဲ့တော့မလို့လား.. မမရယ် မာလာစာမေးပွဲပြီးမှ သွားလို့မရဘူးလားဟင်..”

“ ဟုတ်သားပဲ နွယ်ရယ်.. အေးလေ ပြောသာပြောရတာပါ.. ယောင်နောက် ဆံထုံးပါရတာ ထုံးစံပဲ ဆိုတော့လည်း.. ဘယ်တတ်နိုင်မလည်း နွယ်ရယ်.. မသွားပါနဲ့ဦးလို့လည်း ပြောမထွက်ပါဘူး..”

“ အာ့ဆို မာလာ ဘာလုပ်ရမှာလည်းဟင်.. ”

“ မာလာ့ အတွက် မမသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို ပြောထားပါတယ်.. သိပ်လည်း စိတ်မပူပါနဲ့မာလာရယ်.. စာတွေကလည်း အကုန်နီးပါး ပြီးနေပြီပဲ.. ကျန်တဲ့ အပိုင်းလောက်ကလည်း သိပ်မခက်လှပါဘူး..”

မာလာ အနည်းငယ် စိတ်ပျက်သွားမိသည်။ စာတွေ ပြီးနေပြီဆိုပေမယ့် နောက်လာမယ့် ဆရာမက မာလာ့အတွက် အဆင်ပြေဦးမှကိုး။ မမနွယ်လည်း မျက်နှာ မသာယာပေ။ မင်္ဂလာဆောင်မည့် သတို့သမီးတစ်ဦးနှင့် မတူဘဲ အရာရာကို ဆုံးရှုံးရတော့မည့်သူတစ်ဦးနှင့် တူနေ၏။ စားပွဲပေါ်တွင် ချထားသော ဖိတ်စာလေးကို မာလာ အသာယူကြည့်လိုက်သည်။ 

“ မောင်ထက်အောင်နှင့် မနွယ်သာကီ တို ့၏ လက်ထပ်မင်္ဂလာ ဖိတ်ကြားလွှာ..” တဲ့။ 

ဒါဆို မမနွယ် ရွေးချယ်မှုက မိဘ သဘောတူထားသည် ဆိုသောသူပေါ့။ အချစ်ရဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကို မာလာ သေသေချာချာ နားမလည်ပါ။ ဒါပေမယ့် ခံစားမိသလောက်တော့ အချစ်သည် လုပ်ယူ၍ ရနိုင်ကောင်းသော အရာဟု မာလာ မထင်ချေ။ သည်အတိုင်း ဆိုပါလျှင် မမနွယ် တစ်ယောက် မိမိချစ်သူကို စွန့်လွှတ်ရသော ဆုံးရှုံးမှုနှင့် မချစ်မနှစ်သက်သောသူ၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် နာကျင်ခံစားရမှု.ဘယ်လိုပဲတွေးတွေး ရေရှည်အားဖြင့် ဆုံးရှုံးမှုသာ အဖတ် တင်မည့် လမ်းကို လျှောက်တော့မည်ပေါ့။

~~~~~~~~~~~~~~~~~

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>