ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၂ )

ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၂ ) 

ရေးသားသူ – Chann Ko (ချမ်းကို)

[ဂမ္ဘီရအပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး]

ယောကျ်ားတွေနဲ့ ကင်းကင်းရှင်းရှင်း နေတတ်တယ်လို့ နာမည်ကြီးတဲ့ အသားဖြူဆွတ်ဆွတ် ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နဲ့ ရူပဗေဒသင်တဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဒုက္ခတွေ့နေရှာပြီ။ ယင်ဖိုတောင် မသမ်းဖူးဘူးဆိုတာလည်းမှန်ကြောင်း အရည်တွေ ဒလဟောထွက်ကျလာတဲ့ အဖုတ်က သက်သေခံနေရှာတယ်။ 

အခုဆို သူ့ခင်မျာ အိပ်စုံမှုန်မွှားမဟုတ်တော့ပဲ ကောင်းကောင်းကြီး အသိစိတ်ဝင်နေသလို ကျနော် အတင်းဆွပြီး သမနေတာကို အံကလေးတင်းတင်းကြိတ်ရင်း ခံနေရှာတယ်။ မတော်မတရား အလုပ်ခံနေရတာကို ဘာလို့မအော်ဟစ်တာလဲဆိုတာ စဉ်းစားစရာပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း တသက်လုံး စိတ်ကူးထဲမထည့်ဖူးတဲ့ အခုလို သိက္ခာရှိ ကိုယ့်ဆရာမ ခေတ္တဖြစ်ဖူးသူလို အတင်းအိပ်ယာပေါ်တက်ပြီး ဒီလိုလုပ်နေမိတာ ဘာကြောင့် မှန်းကို မသိတော့ဘူးဗျာ။

ဖြန့်ချထားလိုက်ရင် တင်းပါးအောက်အထိရောက်တဲ့ ဆံပင်ရှည်နက်နက် တစ်ထွေးကြီးတွေကြားထဲမှာ အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း ရှက်သွေးဖျာ၊ နို့စို့ခံရင်း အဖုတ်ကို လက်ချောင်းနဲ့ အမွှေခံနေရှာတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေက အသိစိတ်ဝင်လာတာနဲ့အမျှ ကျနော် ဘယ်သူလဲဆိုတာကိုကော သေသေချာချာ သိသွားပြီဆိုတာ သူ့မျက်ဝန်းတွေက ဖော်ပြနေတယ်။ လောလောဆယ် ကြောက်လန့်ရမယ့်အစား နာမည်ကြီးတဲ့ အပျိုကြီးဆရာမကို အားရပါးရ အသားကုန် တွယ်ပစ်လိုက်ဖို့ပဲ ကျနော့်ရဲ့ သွေးပွက်ပွက်ဆူနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က တွန်းအားပေးနေတယ်ဗျာ။

ကျနော့်ဘောင်းဘီတိုကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး လျှောချလိုက်တော့ အရမ်းကြီးကို နီရဲမာတင်းနေတဲ့ တန်ဆာက ဖျောင်းကနဲ ထွက်ကျလာတယ်။ ခါတိုင်းနဲ့ မတူတာက သံပိုက်လုံးလို ကျစ်လစ်မာကျောနေတဲ့အပြင် တဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး ဟိုရမ်းဒီရမ်းနဲ့ ဒေါသထွက်နေတဲ့ မြွေတစ်ကောင်လို ဖြစ်နေတာပါပဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင် လန့်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ ခေါင်းထောင်ပြီး လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ.. မျက်လုံးလေးအပြူးသား ထိတ်လန့်တကြား လှမ်းကြည့်နေတဲ့အပြင် အို! လို့တောင် အသံထွက်ပြီး သွေးပျက်နေရှာပြီဗျာ။

“ အိ ! ”

ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ နှုတ်ဖျားကနေ ကယောင်ကတမ်း ကြိတ်အော်လိုက်သံလေး ထွက်ကျလာသလို အသာဖိပြီး ထိုးထည့်လိုက်ရာက အရည်စိုရွှဲနေတဲ့ အဖုတ်အမြောင်းလိုက်အတိုင်း ဇွိကနဲ လျှောတိုက်ပြီး အပေါ်ကို ချော်ထွက်သွားတဲ့ ကျနော့်ရဲ့ မာတင်းနေတဲ့ အချောင်းရဲ့ ထိပ်ဖူးဆီက ကျဉ်ကနဲဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ 

သန့်စင်တဲ့ ဝင်းမွှတ်မွှတ် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အသားကုန် အစို့ခံထားရတာရယ်၊ အဖုတ်ကို အဆွခံထားရတာရယ်ကြောင့် ပျော့ခွေနေရှာတဲ့ သူမခင်မျာ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်သွားမတတ် ကိုက်ထားရင်း မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝိုင်းနေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို အသနားခံသလို မော့ကြည့်နေရှာတယ်။ ရာဂဘီလူးစီးနေတဲ့ ကျနော်ကတော့ လိင်တံကို အရင်းကနေ သေချာကိုင်ပြီး ဖောင်းကားမို့မောက်ပြီး အရည်တွေစိုအိနေတဲ့ အပျိုကြီးမမရဲ့ အဖုတ်ဝမှာ သေချာပြန်တေ့လိုက်ပြီ။

ဒစ်မြုပ်အောင် အသာအယာ ဖိသွင်းလိုက်တော့ ဟင်းးး ဆိုတဲ့ သံရှည်ဆွဲပြီး ညည်းသံကလေးနဲ့ ပေါင်လုံးနှစ်ဖက်ကို အသားကုန်ကားထားပေးလာတယ်။ ခါးအားကိုသုံးပြီး ကျနော် ရှေ့ကိုဆက်တိုးလိုက်တော့ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်သွားသလိုပဲ။ ချွေးတွေ အတော်ရွှဲလာတာကို သတိထားမိလိုက်လို့ အဖုတ်နဲ့လိင်တံ တပ်ထားလျှက်ကို ပြန်မချွတ်ပဲ ကျနော့်ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုကို ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်သေးတယ်။

အကုန်လုံး လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသွားတော့မှ ခြင်္သေ့ထိုင် ထိုင်ရင်း နို့နှစ်လုံးဆီကို လက်လှမ်း၊ နို့သီးခေါင်းစူစူကြီးတွေကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ညှပ်ပြီး ချေပေးလိုက်တယ်။ အဲ့လိုပြန်ဆွနေရင်းမှာပဲ အောက်ကခါးကို ခပ်ဆဆ ကစားရင်း ရှေ့ဆက်တိုးကြည့်တယ်။ ဘယ်လိုမှမရဘူးဗျာ။ တင်းကြပ်ပြီး စီးပိုင်လွန်းနေတယ်။ တအားဖိပြီး ထိုးသွင်းပြန်တော့လည်း ဒီလောက်မာတောင့်နေတဲ့ အချောင်းကြီးတောင် ကွေးကောက်သွားမတတ်ဖြစ်ပြီး မဝင်နိုင်ပြန်ဘူး။ ကဲ.. ဒီလောက်တောင်ဖြစ်တာဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ လိင်တံကို အရည်တွေစိုပြီး နူးအိနေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းအဝနားအထိ ဆွဲထုတ်ပြီး ဇိကနဲ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ချလိုက်တော့ ပူကနဲဖြစ်သွားပြီး မျက်လုံးထဲမှာ မီးတောင်ပွင့်သွားသလား မှတ်ရတယ်။

“ အမေရေ!!”

ကယောင်ကတမ်းနဲ့ ဆရာမလေးအော်သံ ထွက်လာတာကို မျှော်လင့်ပြီးသားမို့ အချိန်မှီ လက်ဖဝါးနဲ့ ပါးစပ်ကို လှမ်းအုပ်လိုက်ရတယ်။ အခုဆိုရင် ကျနော့်လိင်တံ မာတောင့်တောင့်ကြီးဟာ သူမ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ အဆုံးထိနစ်မြုပ်သွားပြီး ဆီးခုံချင်း ဂဟေဆက်ထားလိုက်နိုင်ပြီပေါ့။ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ အသာအယာ ပြန်ဆွဲထုတ်၊ ပြန်ထိုးသွင်းနဲ့ ကျနော်ပုံမှန် နရီလေးနဲ့ ဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။ ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဖင်တွေနို့တွေကြီးသလောက် သွယ်လျလျဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးခင်မျာ တွန့်လိမ်ပြီး တုန်ခါနေရှာတယ်။

တချိန်က အင်မတန် သွားရည်ယိုချင်စရာကောင်းလွန်းခဲ့တဲ့ အပျိုကြီးမမဆရာမလေးကို အုပ်နေရပြီဆိုတဲ့ အသိစိတ်ကြောင့် ကျနော် အင်မတန် စိတ်ကြွတက်လာတဲ့အပြင် လိင်တံကို အသားကုန် ညှစ်ထားသလိုဖြစ်နေတဲ့ အပျိုစင်အဖုတ်ကြီးကြောင့် ကျနော့်စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ချွန်းအုပ်ဖို့ မတတ်နိုင်တော့ပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းတောင် ဆောင့်နေမိပြီဗျ။ ခုနက မာတင်းလွန်းတဲ့ လိင်တံကြောင့် မချိမဆံ့ခံရရှာတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ သတိလက်လွှတ် အော်မိခဲ့ပေမယ့် အခုလို ဆက်တိုက်ကြမ်းပြီး အသားကုန် အဆောင့်ခံနေရတာကို လုံး၀ ဂရုမစိုက်သလို လုပ်နေပြန်တယ်ဗျ။

ဖြောင့်စင်းတဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေကြားထဲက မျက်နှာလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တိုင်း အံလေးတကြိတ်ကြိတ်နဲ့ လုံးဝအသံမထွက်ပဲ ကြိတ်ခံနေတယ်။ ယောကျ်ားဆိုတာနဲ့ ကင်းရှင်းလွန်းကြောင်း နာမည်ကျော်ခဲ့တဲ့သူမခင်မျာ ဘာမှတောင် အပျိုးလေးမပါပဲ သူ့တပည့်ဖြစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်က တက်ပြီး အုပ်နေတာခံရရှာတယ် ဆိုတဲ့ အခြေအနေကြီးကို နားမလည်သလို ဖြစ်နေမယ်မှန်း ကျနော် ရိပ်မိပါတယ်။ 

ဒါပေမယ့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ကျနော် လုပ်စရာရှိတာကို ဆက်လုပ်နေလိုက်တယ်။ ဆောင့်ချက်တွေက တဖြေးဖြေး ကြမ်းလာတော့ သစ်သားကုတင်ကြီးဆီက တကျွီကျွီမြည်သံ ဆီးခုံချင်း တဖျောက်ဖျောက် ရိုက်ခတ်သံတွေသာ အခန်းလေးထဲ ဆူညံနေတော့တယ်။

“ အာ.. အာ…အာ.. အာ”

အားရပါးရ ဆက်တိုက်ပဲ ဆောင့်နေရင်း ဘာရယ်မှန်းမသိတဲ့ ညည်းသံလေးတွေ ဆရာမလေးဆီက ထွက်လာပြီး သူ့နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို အတင်းဖမ်းကိုင်ရင်း အောက်ကနေ ကော့ပြန်တက်လာတယ်။ ကျနော်သိလိုက်ပြီ သူမ တအားကောင်းသွားရှာပြီ။ ဒါပေမယ့် တစ်ခါထဲ မဟုတ်ဘူးဗျ။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာကို နောက်တစ်ခါ.. နောက်တစ်ခါ.. နောက်တစ်ခါ ကော့ကော့တက်လာပြန်တယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကိုလည်း ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားရင်း ခါးကျင်ကျင်လေးကို လိမ်ရင်း ဆက်တိုက်ဆက်တိုက် ပြီးဆုံးခြင်းတွေ ရနေတယ်ဆိုတာကို အဖုတ်အတွင်းသားတွေရဲ့ လိင်တံကို အတင်းဆွဲညှစ်တာ ဆက်တိုက်ခံနေရတဲ့ ကျနော် သိနေတယ်။

“ ရင်ဘတ်ထဲမှာ… ရင်ဘတ်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်နဲ့ သေတော့မယ်.. ရပ်ပေးပါတော့.. အမေရေ.. အမေ”

အပျိုကြီးမမခင်မျာ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးရှာတဲ့ ဆက်တိုက် ကာမပန်းတိုင်ရောက်နေတာကို အလူးအလှိမ့်ခံစားနေရင်း သတိလက်လွှတ် အော်မြည်လာပြီမို့ ကျနော် သူ့နို့နှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေကိုလွှတ်၊ သူ့ကိုယ်လုံးလေးပေါ် မှောက်အိပ်ရင်း မအော်နိုင်အောင် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ငုံစုပ်ထားရင်း တစ်ကိုယ်လုံး အားနဲ့ ဆောင့်လိုးချလိုက်တယ်။ ~

တစ်ကိုယ်လုံး ပူရှိန်းနေတဲ့ ကောင်းလွန်းတဲ့ ကာမအဆိပ်တွေ တဖျင်းဖျင်း တက်လာရင်း လိင်တံထိပ်ဖျားက ကျင်ဆိမ့်ဆိမ့်အရသာနဲ့ အတူ ပူနွေးတဲ့ အချစ်ရည်တွေကို ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ အားရပါးရပန်းထုတ်လိုက်မိတယ်ဗျာ။

~~~~~~~~~~~~

၁၅ မိနစ်လောက် တိတ်ဆိတ်မှုတွေကြီးစိုးသွားတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ ရူပဗေဒသင်တဲ့ ဆရာမလေးကို ကျနော် ကာယကံမြောက် ကျူးလွန်မိကြောင်း အသိဝင်လာမိပေမယ့် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းတောင်မသိ ဖြစ်နေလို့ တောင်းပန်တဲ့ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် လဲလျောင်းနေရင်း ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေ ကပိုကရို ဖုံးအုပ်နေတဲ့ မျက်နှာလေးကို သေချာမမြင်ရလို့ လက်နဲ့ အသာလေးသပ်ပေးရင်း ကြည့်လိုက်တော့ မျက်ရည်စက်ကလေးတွေ မျက်လုံးထောင့်ကနေ တွဲလဲခိုနေရှာပြီကော။ ကျနော့်ကို ခပ်တင်းတင်းပဲ ကြည့်နေတဲ့ သူ့မျက်ဝန်းတွေကို တစ်စုံတစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသလို ပြူးကျယ်သွားပြန်တော့မှ သူကြည့်နေတဲ့ နေရာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။

ဟုတ်ပါ့.. ကျနော့်လိင်တံက အောက်မှာ နီရဲမာတောင့်နေဆဲပဲပါလား။ ဒီလောက်အကြာကြီး အားရပါးရဆောင့်ပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း ပြီးသွားတာတောင် မလျော့သေးဘူး။ မတ်ပြီး မာတောင့်နေတုန်းပဲ။ ငါ့ကို ဒီကောင်လေး ထပ်အုပ်ပြန်ဦးမယ်ဆိုတဲ့ ဆရာမရဲ့အကြည့်မှာ ကြောက်စိတ်တွေ ရှက်သွေးဖြာမှုတွေ ရောယှက်နေမှန်း ကျနော်သိပါတယ်။ ရုတ်တရက် ဆတ်ကနဲ မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွေအိပ်နေရာကနေ တစ်ဖက်ကိုလှည့်ပြီး ကျောပေးသွားတယ်။ ဆံပင်အရှည်နက်နက်ကြီးရယ် ဖြူဝင်းတင်းကား အိစက်တဲ့ ဖင်တုံးကြီးက မီးချောင်းအောက်မှာ ထင်းနေတာပဲ။

အားရပါးရ ထပ်ပြီး လုပ်ချင်နေတဲ့ စိတ်က ထောင်းကနဲ ကျနော့်ကို ဆူဝေလာစေပြန်ပြီမို့ အသာအယာပဲ တိုးကပ်သွားရင်း တစ်ဖက်ကိုလှည့်ထားတဲ့ ဆရာမဂုတ်သား မွှတ်မွှတ်ကလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ခပ်ရွရွလေးနမ်းရင်းက နို့တွေကို လှမ်းပြီး လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ကိုင်ရင်း ဘေးတစ်စောင်းကားထွက်နေတဲ့ ဖင်ပြောင်ကြီးနှစ်ခြမ်း အလယ်က အရည်တွေ စိုအိနေဆဲ အဖုတ်၀မှာ ကျနော့်လိင်တံကို တေ့ထားရင်း ပုဇွန်တုပ်ကွေး ပိုဇေရှင်းနဲ့ ကျနော် နေရာယူလိုက်တယ်။ ဒီညတော့ ဆရာမလေးခင်မျာ အလူးအလဲ အချစ်ဒဏ်သင့်ရှာတော့မယ်ဆိုတာ သေချာသွားပြီလေ။

~~~~~~~~~~~~~~~~

မနက်မိုးလင်းတော့ ကျနော် အိပ်ယာကနေ ကြည်ကြည်လင်လင်ပဲ နိုးလာတယ်။ မနေ့ညက ကိစ္စဟာ အိပ်မက်မက်တာနေမှာပါလို့ တွေးရင်း ပျင်းရိလေးတွဲ့စွာနဲ့ အိပ်ယာကထပြီး အိမ်သာဆီ ပြေးလာခဲ့တယ်။ လူတစ်ကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာနေတာကတော့ မနေ့က ပြူတင်းပေါက်ဖွင့်ပြီး အိပ်လိုက်မိလို့ အအေးမိသွားတာလား မသိဘူး။ 

ဒါပေမယ့် သေးပေါက်မယ်လုပ်ရင်း ကျနော့်ပစ္စည်းကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ထိပ်ဖူးက တအားကြီး ကျိန်းစပ်နေတာ သတိထားမိတယ်။ ညက လိင်ဆက်ဆံတဲ့ အိပ်မက်မက်ပြီး အိပ်ယာကို မှောက်လျှက်အိပ်ရင်း ဖိပြီးဆောင့်နေမိလေသလားလို့ အတွေးပေါက်မိသွားပြီး ကိုယ့်ဖာကိုယ် ပြုံးနေမိသေးတယ်။

ပြဿနာက မနက်စောစော တိုဟူးနွေး စားတတ်တဲ့ ကျနော့်အမေက ဈေးမှာ တိုဟူးနွေး သွားဝယ်ခိုင်းရာက စတာဗျာ။ မျက်နှာသစ် အဝတ်အစားလဲ စက်ဘီးလေးထုတ်ပြီး ခြံထဲကထွက်လာတော့ အိမ်မျက်စောင်းထိုးက အဟန်ရှုပ် တရုတ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်အောက်မှာ ကိုရွှေဘက အင်္ကျီချွတ်ကြီးနဲ့ ဗလပြပြီး တဖုံးဖုံးနဲ့ နံပြားရိုက်နေတယ်။

“ အရက်သမားလေး.. ထပြီလား ဘယ်တုန်း”

“ ဇိုးသမားကြီး.. မြန်မြန်ရိုက်ထားနှင့်။ ဈေးသွားပြီး အမေ့အတွက် မုန့်သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်..။ ပြန်လာရင် လက်ဖက်ရည် ဆိုင်ထိုင်သွားရအောင်..”

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်ထားပေမယ့် တခြားလက်ဖက်ရည်ဆိုင်တကာ တစ်မနက်လုံး လိုက်ပတ်ပြီး ထိုင်နေကြ ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော်က မနက်တိုင်း ဒီလိုပဲ။ သူ နံပြားရိုက်ပြီးအောင် စောင့်ရင်း လစ်နေကြ။ သူ့ကိုနှုတ်ဆက်ရင်း နံပြားဝယ်နေတဲ့ ချာတိတ်တစ်ကောင်ကိုမြင်မိတော့ ပြုံးပြရင်း..

“ ဖိုးထွေးလေး.. နင် ဘယ်နှစ်တန်း ရောက်ပြီလဲဟ”

“ ဒီနှစ်ဆယ်တန်းဖြေမယ် အစ်ကိုဖိုးသက်..”

“ ပိုင်ပြီလား..စာတွေ”

“ ရူပဗေဒ မရဘူးဗျာ..။ အစ်ကိုဖိုးသက်က ရူပဗေဒမှာ ဆရာကြီးဆို။ ကျနော်တို့ ဆရာမနဲ့တောင် ပုစ္ဆာတွက်ရင်း ရန်ဖြစ်သေးတယ်ဆိုလား..။ ကျနော့်ကို သင်ပေးမလားဗျ”

“ နင့်ဆရာမက ဘယ်သူလဲဟ”

“ ဒေါ်ခင်ချိုမေလေ.. ဆရာမလေးကို ပြောတာဗျ”

“ အဲ.. အင်း.. နင် သူ့ကျူရှင်ကို တက်နေတာပေါ့ဟုတ်လား။ ဒီမနက်ကော မသွားရဘူးလား”

“ ပိတ်တယ်အစ်ကို.. ဆရာမ နေမကောင်းလို့ အိပ်ယာထဲက မထနိုင်ဘူးဆိုလား”

“ ဟင်!”

ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ မျက်နှာခပ်ပျက်ပျက်နဲ့ စက်ဘီးကိုနင်းရင်း ဈေးဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဒါဆို မနေ့ညက တကယ်ဖြစ်ခဲ့တာပေါ့။ ကျနော် သွားသောင်းကျန်းခဲ့တဲ့ဒဏ်ကြောင့် ထတောင်မထနိုင်တော့ဘူးပေါ့။ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာသလို ငါတော့ မုဒိန်းမှု၊ အိမ်ကျော်နင်းမှု ဘာညာတွေနဲ့ ရဲက ဘယ်အချိန်လာခေါ်မလဲဆိုတာတွေပဲ တွေးရင်း ငိုင်တွေတွေ ဖြစ်သွားမိတယ်။ အို.. တိုက်ဆိုင်တာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်လေ။ သူ့ဖာသူ နေမကောင်းတာနေမှာပေါ့။ စိတ်က ကတုန်ကယင်ဖြစ်လာလို့ လမ်းဘေးကွမ်းယာဆိုင်မှာ မွန်ထရီစီးကရက်တစ်လိပ်လောက် ဝယ်ပြီး ကောက်ဖွာလိုက်မိသေးတယ်။

မြေပဲထောင်းနဲ့ အီကြာကွေး ညှပ်ထည့်ထားတဲ့ တိုဟူးနွေး ပါဆယ်ထုပ်ကလေးကို လှမ်းယူ၊ မုန့်ဖိုးပိုက်ဆံပေးလိုက်ရင်း လူတွေကြိတ်ကြိတ်တိုးနေတဲ့ ဈေးအလယ်ခေါင်က မုန့်တန်းကနေ အတင်းတိုးအထွက်မှာ လူတစ်ယောက်နဲ့ တိုက်မိသွားပြီး ခြေတုန်လက်တုန် ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ထဲက တိုဟူးနွေးထုပ်ကလေး ခွပ်ကနဲ လွှတ်ကျသွားတယ်။ စိတ်က ထောင်းကနဲထသွားလို့ ဝင်တိုက်သူကို ဒေါသ တကြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့.. ဘုရားဘုရား.. ရူပဗေဒကျူရှင်ပြတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ။

မနက်စောစောထပြီး အလုပ်လုပ်ထားတဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် ယူကလစ်ပင်တွေအောက်မှာ ဖွင့်ထားတဲ့ ရှမ်းခေါက်ဆွဲနဲ့ လက်ဖက်ရည် တွဲရောင်းတဲ့ ဆိုင်ရှေ့ကွက်လပ် စားပွဲခုံပုလေးမှာ အမဲလုံးနဲ့ဘဲသွေး နှိုင်းချင်းထည့်ထားတဲ့ ဆန်ပြားခေါက်ဆွဲကို အားရပါးရ ရှလူးရှလူးနဲ့ တွယ်နေတာ ၂ ပွဲရှိနေပြီ။ ကျနော်ကတော့ ဘာမှစားချင်စိတ်မရှိတော့ပဲ ကာဖီခါးခါး တစ်ခွက်ကို တကျိုက်ချင်းသောက်ရင်း စီးကရက်တွေ တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် ထိုင်ဖွာနေမိတယ်။ ခုနက ဈေးထဲမှာ ပက်ပင်းတိုးခဲ့တဲ့ ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေကိုပဲ မျက်လုံးထဲ ပြန်မြင်ယောင်နေမိတယ်။ စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက် ကျနော်သူ့ကို ကြောင်ငေးမိခဲ့တာဗျ။ တော်တော်လည်း လန့်ဖြန့်သွားတယ်။ ငါ့ကိုများ ဈေးလယ်ကောင် ပါးဆွဲချတော့မလားပေါ့။

ခါတိုင်း လမ်းမှာတွေ့လိုက်ရင် ကျော့ကျော့ကလေး မြင်နေကြဆရာမလေးခင်မျာ နေလောင်ထားတဲ့ မေမြို့ပန်းကလေးအတိုင်းပဲ နွမ်းယဲ့ယဲ့ကလေး။ မျက်တွင်းတွေချောင်ကျလို့ (မနေ့ညက ကျနော် အဆက်မပြတ် လုပ်ပေးလိုက်တာ မိုးလင်းခါနီး လင်းကြက်တွန်သံကြားတဲ့ အချိန်မှာ အသံတောင် ကျယ်ကျယ်ထွက်ပြီး မညည်းညူနိုင်တော့တာကို ဝိုးတဝါး မှတ်မိသလိုလို) ကျနော့်ကို တစ်ချက် စူးကနဲကြည့်ပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးတွေနဲ့ တစ်ချက်ကိုက်ရင်း ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတော့မှ ကျနော် သတိဝင်လာတယ်။ လှည့်အထွက်မှာ ဝဲကနဲဖြစ်သွားတဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး လှလိုက်တာလို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးဖြစ်အောင် တွေးလိုက်သေးတယ်။

အဝါရောင်ထမီအောက်က ခါးကျင်ကျင်လေးနဲ့ တင်းရင်းလှပလွန်းတဲ့ တင်သားဆိုင်တွေကို ကျနော် တမေ့တမောငေးကြည့်ရင်း လူတွေကြားထဲ သူမ ပျောက်ကွယ်သွားမှ သက်ပြင်းမောတစ်ချက်ချရင်း လူတွေအုံနေတဲ့ မုန့်ဆိုင်တန်းထဲ ခုနက လွှတ်ကျသွားတဲ့ အမေ့အတွက် တိုဟူးနွေး နောက်ထပ်တစ်ပွဲ ထပ်ဝယ်ဖို့ ခြေဦးပြန်လှည့်လိုက်ခဲ့တယ်။

“ ဟကောင်”

“ ဗျာ”

ဘာဖြစ်တာလဲ .. ဒီမနက် မင်းပုံကြည့်ရတာ ပုံမှန်မဟုတ်ဘူး.. အရက်နာကျတာလား”

“ ဟုတ်ပါဘူး ကိုရွှေဘရာ..။ လူက အိပ်ယာထကတည်းက မလန်းတာ..။ နေရထိုင်ရတာ တစ်မျိုးကြီးဗျာ”

“ ဒါဆိုလည်း မထူးပါဘူးကွာ။ မြို့ပြင်ထွက်ပြီး ခလောက်အင်းထဲ ငါးမျှားရင်း ခေါင်ရည်သွားသောက်ရအောင်.. ဘယ်လိုလဲ”

“ ဘယ်မှာလဲ ငါးမျှားတံတွေ ဘာတွေက”

“ အိမ်ပြန်ပြီး သွားယူရမှာပေါ့ဟ..။ ထထ လစ်မယ်..။ ဟေ့… ပိုက်ဆံရှင်းမယ် ဒီဝိုင်းက ဘယ်လောက်ကျသလဲ…”

………………………………………

ခလောက်အင်းထဲမှာ ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် ငါးမျှားတံကိုယ်စီနဲ့ ခေါင်ရည် ဝါးဆစ်တစ်ဖက်ပိတ် ကိုယ်စီလွယ်လို့ ရေစပ် သစ်ပင်အရိပ်ကောင်းကောင်းမှာ သောက်လိုက် ငါးထိုင်မျှားလိုက်နဲ့ နေ့လည်လောက် ရောက်သွားတယ်။ အင်းကြီးပတ်ပတ်လည်က အရိပ်ကောင်းကောင်း အပင်ကြီးတွေ ဝိုင်းထားတော့ အခုလို နွေဖက်မှာ အတော်ဇိမ်ကျတဲ့ နေရာကြီးဗျ။ အပျော်တမ်း ငါးလာမျှားတဲ့ ကျနော်တို့ အင်းသူကြီးကို တစ်ယောက် ၁၅ ကျပ်စီ ပေးရတယ်။ ငါးကတော့ မျှားလို့ရသလောက် အိမ်ပြန်ယူခွင့်ပေးထားတယ်။

တစ်ယောက်ကို ပလိုင်းတစ်လုံးလောက်စီ ငါးတွေလည်း အပြည့်ရ၊ လူတွေလည်း ခေါင်ရည်အရှိန် အတော်တက်လာတော့မှ ဗိုက်ဆာရမှန်း သိတော့တယ်။ မွန်းကလည်း တိမ်းစပြုနေပြီဆိုတော့ ငါးမျှားတံလေးတွေ ကိုယ်စီသိမ်းပီး ပြန်ဖို့ပြင်တယ်။ စက်ဘီးထားခဲ့တဲ့ ရေစပ်နားက အင်းသူကြီးရဲ့ ခြေတံရှည်အိမ်ကြီးဆီ ပြန်လျှောက်လာရင်း အမူးသမားတို့ ထုံးစံအတိုင်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့လာခဲ့တာ မနက်က စိတ်ညစ်နေတာတွေတောင် ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိတော့ဘူး။ အိမ်နားရောက်မှ အင်းသူကြီး ဘိုးတော်ကြီးက လေတဖြူးဖြူးမှာ အိမ်အောက်ထပ် လဟာပြင်ကွပ်ပျစ်ပေါ် ပုလင်းထောင်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

“ ပြန်တော့မလို့လား.. ဆရာရွှေဘတို့..။ ဒီမှာ ငါးအုံးနဲ့ ပုဇွန်အစိမ်းသုပ်ကလေး မြည်းသွားပါဦးလား ဟဲဟဲ..။ တစ်ခွက်တစ်လေလည်း မော့လို့ရပါတယ်။ အာမီရမ်လေး လက်ဆောင်ရထားလို့ ချနေတာ… တစ်ယောက်ထဲ..။ လာကြပါဟ….”

ဒါမျိုးဆို လက်မနှေးတဲ့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်သား တဟီးဟီးနဲ့ ကွပ်ပျစ်ပေါ် ချက်ချင်းတက်သွားပြီး ဝင်အုပ်တော့တာပေါ့ဗျာ။ အင်းသူကြီးအိမ်ဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်း အမြည်းပိုင်းဆိုင်ရာက အလျှံပယ်ဆိုတော့ ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ အမြည်းကို ကောင်းကောင်းစား အသောက်ကလေးကလည်း ခွက်ကိုဆက်အောင်သောက်၊ ထုံးစံအတိုင်း အာလူးကောင်းတဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့ လေလုံးလေးတွေကြားထဲ အဘိုးကြီးက မျှောသွားတဲ့နောက်၊ အိမ်အပေါ်ထပ်က အဘိုးကြီးရဲ့ ဘာတော်မှန်းမသိတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ခင်မျာလည်း ခဏခဏ ငါးကြော်ပေးရ၊ ပုဇွန်ထပ်သုပ်ပေးရ၊ မြေပဲလေးလှော်ပေးရနဲ့ တက်လိုက်ဆင်းလိုက် ဖြစ်နေရှာတယ်။

အာမီရမ်ပုလင်းကြီးလည်း ပြောင်၊ ကျနော်တို့လည်း ဗိုက်ကားသွားတော့မှ အဘိုးကြီးကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ဘာညာတွေ တော်ကီပစ်ပြီး နှစ်ကောင်သား ပြန်ဖို့ပြင်တယ်။ ပျင်းရင် နောက်လည်း ငါးလာမျှားကြဖို့ အဘိုးကြီးက အထပ်ထပ်မှာလိုက်သေးတယ်။ ငါးတွေထည့်ထားတဲ့ ပလိုင်း ၂ လုံးရယ်၊ ငါးမျှားတံ ၂ ချောင်းရယ်၊ စက်ဘီးတစ်စီးရယ်၊ လူနှစ်ယောက်ရယ် ရီဝေဝေ ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ မြို့ထဲဖက်ကို ပြန်ချီတက်လာရင်း ကိုယ့်ရပ်ကွက်ဖက် ကိုယ်မနည်းရောက်အောင် ပြန်လာခဲ့ရတယ်။

ရပ်ကွက်ထဲရောက်လာတော့ အိမ်ကို တန်းမပြန်ရဲဘူး။ နှစ်ယောက်စလုံးက အတော်မူးနေကြတာ သိသာနေပြီ။ ရပ်ကွက်ထိပ်က ဘုန်းကြီးကျောင်းဝန်းထဲ တိတ်တိတ်လေးဝင်ပြီး မရမ်းပင်ကြီးတွေအောက်က စေတီလေးရဲ့ ရင်ပြင်ပေါ်မှာ လေကလေး တဖြူးဖြူးနဲ့ အမူးပြေအောင် ဝင်အိပ်နေကြတာ.. ညနေစောင်းမှပဲ နိုးတော့တယ်။ နှစ်ကောင်သား လူးလဲထပြီး အိမ်ပြန်ကြတယ်။ တနေကုန် ပျောက်နေလို့ အဆူခံထိတော့မှာ သေချာနေပြီ။

………………………………………………..

ရင်တအားပူလာလို့ ညသန်းခေါင်မှာ ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။

အားးး ရေဆာလိုက်တာဗျာ....တနေကုန် သောက်ထားတာတွေ များသွားတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ အဆူခံမထိအောင် အိမ်အလုပ်တွေလုပ်ကူ၊ ကုန်ကားတွေပေါ် ကုန်အတင်အချလုပ်နေတာ ဝင်ပြီး စာရင်းမှတ်ပေး ဟိုလုပ်ဒီလုပ်၊ မိုးချုပ်တော့မှ ရေမိုးချိုး ထမင်း၀၀စားပြီး အိပ် ယာတန်းဝင်လိုက်တာ တုံးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ အခုမှနိုးလာပြီး အိပ်ယာကထ ရင်တအားပူလာလို့ ရေကို ၂ ခွက်ဆင့် သောက်ချလိုက်ရတယ်။ ရေဖန်ချိုင့်ကို စားပွဲပေါ်ပြန်တင်ပြီး အိပ်ယာဖက်ကို မျက်နှာလှည့်လိုက်တော့ လူက ဒိန်းကနဲ လန့်သွားတယ်။

လူနီကြီး! ဘုရားဘုရား လာပြန်ပီဗျာ။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကြီးထိုင်ပြီး ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေပြန်ပြီ။ ဒုက္ခပါပဲ။ ဒီရှေးခေတ်အဘိုးကြီးက အခုလိုပဲ ညတိုင်း ရောက်ရောက်လာတော့မှာလား မသိဘူး။ ကျနော်လည်း လူမသိသူမသိ မုဒိန်းကောင်ဘဝ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်ရတော့မယ်။ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေဆီကို သွားပြီး လုပ်ခိုင်းပြန်ဦးမလားပဲ။

မနက်က တွေ့လိုက်ရတဲ့ ဂုဏ်သရေရှိ ဆရာမလေးရဲ့ နွမ်းဖတ်နေတဲ့ ပုံစံကလေးကိုမြင်ပြီး သနားစိတ် ဖြစ်သွားခဲ့တာဗျာ။ ရင်ထဲကို မကောင်းဘူး။ မလုပ်ချင်ပါဘူးဗျာ။

“ ဦးလေး.. ခင်ဗျား ကျနော့်ကို ဒုက္ခမပေးပါနဲ့တော့ဗျာ..။ ကျနော့်ကို သတ်ချင်လည်း သတ်သွားလိုက်..။ အဲ့လိုမျိုး ယုတ်ယုတ်မာမာတွေ ထပ်မလုပ်ချင်တော့ဘူး။ နောက်ထပ်ခိုင်းမယ့်အစား ခင်ဗျား စွမ်းတယ်ဆို ဝိဉာဉ်သာနှုတ်သွားလိုက်..”

စူးရှတောက်ပြောင်နေတဲ့ မျက်လုံးစိမ်းကြီးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း မတ်တပ်ထရပ်လာပြီဗျာ။ လက်ဖဝါးထောင် ကျနော့်ဖက်ကို ချိန်ရွယ်ရင်း တိုးကပ်လာတဲ့ လူနီကြီးကို တွန်းထုတ်ဖို့ ကျနော် ဟန်ပြင်လိုက်တုန်းမှာပဲ ရိပ်ကနဲဖြစ်ပြီး လူက မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ မနေ့ညကလိုပဲ လူက ပေါ့ပါးသွက်လက်သွားပြီး အိမ်ပြူတင်းပေါက်ကနေ ခုန်ထွက်သွားမိပြန်ပြီ။ ကျနော့်ကိုကျနော် သိနေပေမယ့် ခုနကလို စိတ်သောကရောက်နေတာတွေ ဘာတွေ မဖြစ်တော့ဘူး။

လှစ်ကနဲ လှစ်ကနဲနေအောင် လမ်းမကြီးအတိုင်း ကျနော် အားသွန်ပြီး ပြေးနေမိပြီ။ ခြေသံတဖျောက်ဖျောင်တောင် မထွက်တဲ့အပြင် လမ်းဆုံလမ်းခွမှာ အုပ်လိုက်သင်းလိုက် ရှိနေတတ်တဲ့ ခွေးလေခွေးလွှင့် အုပ်လိုက်ကြီးတွေက ပြေးလာတဲ့ကျနော့်ကို မြင်တိုင်း တအီအီမြည်ပြီး ကတ္တရာလမ်းမပေါ် ဝပ်ဆင်းသွားကြတယ်။ ကျနော် အတော်ဝေးဝေး ရောက်သွားမှ အု..ဝု..ဝု..ဝူ ဆိုပြီး အူသံပေးရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့ကြတယ်။

ကျနော်ဟာ နေ့ဖက်မှာ သာမန်လူတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သန်းခေါင်ကျော်အချိန်တွေမှာ လူနီကြီးခိုင်းစေတဲ့အတိုင်း လုပ်နေရတဲ့ လိင်သရဲတစ်ကောင် ဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်နေရပြီဆိုတာ မယုံတစ်ဝက် ယုံတစ်ဝက်နဲ့ လက်ခံလိုက်ရပြီဗျာ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ နွေနှောင်းမိုးက လျှပ်စီးတွေလက်ရင်း ဝုန်းဒိုင်းကြဲပြီး ရွာချလာတယ်။ မိုးရေထဲမှာ ပြေးလွှားနေတဲ့ ကျနော့်ပုံရိပ်ဟာ လျှပ်စီးတွေလက်လိုက်တိုင်း ခြောက်ခြားစရာ ကောင်းနေမယ်ဆိုတာ သေချာတယ်။

……………………………………………

တံခါးပိတ်ထားတဲ့ ပြူတင်းပေါက်ကို ကျနော် လက်ဖဝါးနဲ့ အသာပုတ်လိုက်ရုံနဲ့ ကလန့်ပြုတ်ပြီး ပွင့်သွားတယ်။ အင်းလေ.. မထူးဆန်းပါဘူး။ ကျနော်က လူမှမဟုတ်တော့တာ။ အခန်းထဲကို ရောက်သွားတာနဲ့ ပြူတင်းပေါက်ကို ပြန်ပိတ်၊ စိုရွှဲနေတဲ့ အဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ လူက တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်မပါ တုံးလုံးကြီးဖြစ်သွားသလို.. ဘာမှမဖြစ်ရသေးပါပဲနဲ့ အောက်က လိင်တံကြီးကလည်း တောင်မတ်ပြီး တရမ်းရမ်းဖြစ်နေတာကို အံ့သြတကြီး တွေ့လိုက်ရတယ်။ အသိစိတ် ဝင်တစ်ချက် မဝင်တစ်ချက်နဲ့ မိုးသံလေသံတွေကြားထဲမှာ အခန်းထောင့်က ကုတင်ဆီကို တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်သွားမိပြီ။

ဟာ! ကျနော် မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် လူက အံ့သြသွားသလို လန့်ဖျန့်သွားတယ်။ မိုးတွေလေတွေကြားထဲ လူနီကြီးခိုင်းတဲ့အတိုင်း မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ပြေးလွှားလာခဲ့ရတာရယ်၊ အသိစိတ်နဲ့ လူနဲ့ မကပ်တစ်ချက် ကပ်တစ်ချက် ဖြစ်ခဲ့တာရယ်ကြောင့် ကျနော် ဘယ်ကိုရောက်လာမှန်း သေချာမသိခဲ့ဘူးဗျ။ အခန်းထဲမှာ ထွန်းထားတဲ့ ၄၀ အားမီးလုံး ဝါကျင့်ကျင့်အောက်မှာ မြင်နေရတာက နေ့လည်က ငါးသွားမျှားတဲ့ ခလောက်အင်းထဲက အင်းသူကြီးရဲ့ သမီး အလတ်မဗျ။ 

ကုတင်ပေါ်မှာ ချည်စောင်လေးခြုံပြီး ကွေးကွေးလေး အိပ်နေရှာတယ်။ နေ့လည်က ကျနော်တို့ သောက်ကြစားကြတာကို အမြည်းလာလာချပေးတဲ့ အမျိုးသမီးလေ။ အရပ်က ခပ်ပြတ်ပြတ်၊ လုံးကြီးပေါက်လှ၊ မျက်နှာက ခပ်သွယ်သွယ်ဆိုတာ နေ့လည်က မူးမူးနဲ့ သတိတော့အထားမိသား။ အပြန်မှာ ကိုရွှေဘ ပြောပြချက်အရ မန်းလေးကနေ အီးမေဂျာနဲ့ဘွဲ့ရလို့ အိမ်ပြန်လာတာ မကြာသေးဘူးဆိုပဲ။ အရက်ဝိုင်းမှာ အမြည်းလာချပေးရင်း ကျနော့်ကိုတောင်

“ မောင်လေး.. နင် ကိုရွှေဘကြီးနဲ့ ကြပ်ကြပ်ပေါင်း ပျက်စီးမယ် သိလား”

ဆိုပြီး မျက်စောင်းထိုးမူနွဲ့ပြီး ဟောက်သွားသေးသဗျ။ ငါတော့ သောက်ပြဿနာ တက်ပြန်တော့မယ်လို့ တွေးနေတုန်းပဲရှိသေးတယ် ကျနော့်လက်တွေက အဲ့ဒီအမျိုးသမီးရဲ့ စောင်ကို ဆွဲဖယ်မိနေပြီ။ ငါမလုပ်ချင်ဘူး.. ငါမလုပ်သင့်ဘူးလို့ စိတ်က ငြင်းဆန်နေပေမယ့် ကျနော့်ခန္ဓာကိုယ်က ကုတင်ပေါ်ကို ရောက်သွားပြီဗျာ။ ရေတွေစိုရွှဲနေတဲ့ ကျနော် သူ့အပေါ်မှာ မာန်ဖီနေတဲ့ လိင်တံကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ အုပ်မိုးနေမိပြီ။

ဂျိမ်း.. ဒလိန်း..

မိုးကြိုးပစ်သံက ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် ဆူညံသွားတယ်။ အနီးအနားက သစ်ပင်တစ်ပင်ကိုများ ပစ်ချလိုက်သလား မသိဘူး။ အိမ်တစ်ခုလုံးတောင် သိမ့်သိမ့်တုန်သွားသလိုပဲ။ မိုးတွေကလည်း တဝေါဝေါတဟဲဟဲနဲ့ ဆူညံပွက်လောရိုက်အောင် ရွာချနေသလို လျှပ်စီးလက်တာတွေက တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ခြောက်ခြားဖွယ် ပွက်လောရိုက်နေတဲ့ည။ စောင်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်တာခံလိုက်ရတော့ အေးလာတာရယ်၊ ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်က ရေစက်တွေ တတောက်တောက် သူ့မျက်နှာပေါ် ကျနေတာရယ်ကြောင့်လား မသိဘူး အဲ့ဒီအစ်မကြီး မျက်တောင်လေး ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ရင်း နိုးလာတယ်။

သူ့ကိုမိုးထားတဲ့ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်ပြီး အင်မတန် ထိတ်လန့်သွားဟန်နဲ့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ကျနော့်လက်ဖဝါးက အလိုလိုနေရင်း သူမပါးစပ်ကို ဆတ်ကနဲ လှမ်းပိတ်လိုက်မိတော့ အသံက ထွက်မလာပဲ တအုအုနဲ့ မတိုးမကျယ် အသံလောက်ပဲ ထွက်လာနိုင်ပြီး မိုးသံလေသံတွေကြားထဲ ပျောက်သွားတယ်။ ပထမတော့ ၁ မိနစ်လောက်ကြာအောင် သူ့ကိုယ်သူ ဘာလုပ်မိမှန်းမသိတဲ့ အနေအထားနဲ့ ကိုယ်ကိုတွန့်လိမ်ရင်း ရုန်းထဖို့ ကြိုးစားသေးတယ်။ 

ဒါပေမယ့် သူ့အပေါ်မှာခွစီးပြီး ဖိထားတဲ့ ကျနော့်အားကို မယှဉ်နိုင်တော့ ငြိမ်ကျသွားရော။ ရုန်းလည်းမရုန်းတော့ပဲ ပြူးကျယ်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကျနော့်ကို အံ့သြတကြီး ပက်လက်ကလေး မော့ပြီးကြည့်ရင်း ကျနော် ဘယ်သူလည်းဆိုတာ မှတ်မိတဲ့ပုံစံ ပေါ်လာတယ်။ သူ့အခန်းထဲကို ရောက်နေပြီး မီးလုံးဝါကျင့်ကျင့်အောက်မှာ အင်္ကျီချွတ်ကြီးနဲ့ ခွစီးထားတာ ခံနေရတာကိုတော့ နားမလည်နိုင်ဟန်ပေါက်နေတယ်။

ရုတ်တရက် ကျနော့်သွေးတွေ ဖျင်းကနဲ ဖြစ်လာပြီး သူ့ပါးစပ်ကို ဖိကပ်ထားတဲ့ လက်ဖဝါးကို ရုတ်လိုက်တယ်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ သူ့ရင်ကွဲအင်္ကျီ နှိပ်စိလေးတွေကို တဖောက်ဖောက်မြည်အောင် ဆွဲဖြုတ်ပစ်လိုက်မိပြီ။ ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားပြီး အောက်မှာ ဘာမှမဝတ်ထားတော့ ဆူဖြိုးလွန်းတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက မီးရောင်အောက်မှာ ဝင်းလက်နေတာပဲ။ သာမန်ထက် အတန်ငယ် ပိုကြီးနေတဲ့ နို့ကြီးတွေက ဝိုင်းစက်နေပြီး နို့သီးခေါင်းညိုညိုကြီးတွေက အပြင်ကို အတော်ထွက်နေတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ ခါးက ပြေလျော့နေတဲ့ ထမီလေးကိုလည်း ဆတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်တာ မြန်လွန်းတော့ သူ့ခင်မျာ ရုန်းကန်ဖို့တောင် မရလိုက်ရှာဘူး။

နေ့လည်က အရက်ဝိုင်းမှာ အမြည်းတွေ လာလာချပေးတုန်းက အရပ်ခပ်ပြတ်ပြတ်ပေမယ့် နို့ကြီးကြီး၊ ခါးသိမ်သိမ်၊ ဖင်ကားကားကြီးနဲ့ လုံးကြီးပေါက်လှ အစ်မကြီးပဲဆိုတာတော့ သတိထားမိတယ်။ အခုလောက်ကြီး ထွားလိမ့်မယ်လို့တော့ မထင်ထားမိဘူး။ သူ့ခင်မျာ ရင်တုန်ရလွန်းလို့လားမသိဘူး ရင်ဘတ်ကလေးက နိမ့်ကာမြင့်ကာနဲ့ အသက်ရှူပြင်းနေရှာတယ်။ ကျနော့်လက်တွေက ဇိုးကနဲဇတ်ကနဲပဲ ထမီတွေ၊ အင်္ကျီတွေကို အတင်းဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တာကိုး။ ဝမ်းဗိုက်ရှပ်ရှပ်ကလေးမှာ မှဲ့နီနီကလေးတွေ ၃-၄ လုံးလောက် ရှိနေတာကို သတိထားမိတယ်။ အောက်မှာတော့ မဲနက်နေတဲ့ အမွှေးကြမ်းကြမ်းတွေက စမူဆာလို သုံးဖက်ချွန်ပုံစံနဲ့။ အဲ့ဒီအောက်မှာမှ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ပြူစစကြီး မီးရောင်အောက်မှာ ထင်းနေတယ်။

သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကျနော် သေသေချာချာ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်နေတာကို တောင့်တောင့်ကလေးပဲ ခံနေရှာပြီး မရုန်းမကန်ရဲရှာဘူး။ လက်တစ်ဖက်က လက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ကိုင်လို့မှ မအုပ်မိလောက်အောင် ထွားကျိုင်းလွန်းလှတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တစ်လှည့်ဆီ ဆုပ်ကိုင်ချေမွနေသလို နောက်လက်တစ်ဖက်က ရှည်လျားပြီး မာတောင့်လွန်းနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို အရင်းကနေကိုင်ပြီး အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ဒစ်ထိပ်ဖူးနဲ့ ပွတ်ဆွဲရင်း ကစားနေတာကို ခံနေရရှာတာကိုး။ 

နေ့လည်က အစ်မကြီးပုံစံနဲ့ ကျနော့်ကို မူနွဲ့နွဲ့လုပ်ပြပြီး အရက်သောက်နေတာကို ဆုံးမခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီအသက်အစိတ်လောက်ရှိတဲ့ အစ်မကြီးခင်မျာ အခု ကျနော့်လို ချာတိတ်တစ်ကောင်က သူ့ကိုတက်ပြီး အုပ်ဖို့ပြင်နေတာကို အလူးအလှိမ့်ခံနေရရှာပြီ။ အစိနဲ့ ထိပ်ဖူးကို ဖွဖွလေးဖိကပ်ထားပြီး ချေပေးလိုက်၊ အဖုတ်အမြောင်းလိုက် ပွတ်ပေးလိုက်၊ အဝတည့်တည့်ကိုတေ့ပြီး ထိုးထည့်တော့မလို ဟန်ပြင်ရင်း မွှေနှောက်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်တာ နည်းနည်းကြာလာတော့ အရည်တွေ တတောက်တောက် ယိုကျလာပြီဗျ။

“ ဟင်း… အာ့.. အာ့.. အာ့”

ကယောင်ကတမ်း ညည်းသံလေးတွေ သူမနှုတ်ဖျားက ထွက်ကျလာပြီး ကျနော့်ကို ရှက်ဟန်မတူတော့ပဲ ရမ္မက်လွှမ်းတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့တောင် ကြည့်လာစပြုလာတယ်။ ကျနော်လည်း အချိန်မဆွဲတော့ပဲ သူ့ပေါင် ၂ ချောင်းကို ဒူးနဲ့ရင်ဘတ် ကပ်မိအောင် အတင်းတွန်းတင်လိုက်ရင်း ဒူးထောက်လိုက်တယ်။ သူ့ဒခေါက်ကွေးနှစ်ခုကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တွန်းကိုင်ထားရင်း အောက်က အရည်တွေစိုအိနေတဲ့ သူ့အဖုတ်ဝတည့်တည့်ကို ကျနော့်လိင်တံနဲ့ သေချာတေ့ရင်း ရှေ့ကို အသာဖိချလိုက်တယ်။

“ ရှီးးးး”

စီးကနဲပဲဗျာ။ ကောင်းလိုက်တာ။ တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဆုံးထိရောက်အောက် ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တာ နင့်ကနဲနေအောင် အရသာရှိသွားတယ်။

ဒီအစ်မကြီးက အပျိုစင်တော့ မဟုတ်လောက်ဘူးထင်တယ်။ ဒီလောက် ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် မာတင်းပြီး ထွားကျိုင်းလွန်းနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးနဲ့ ထည့်လိုက်တာ တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဆုံးထိ ရောက်သွားတာကိုး။ ဒါပေမယ့် သူ့ပါးစပ်ကလည်း အာ့ကနဲတော့ တစ်ချက် အသံထွက်လာတယ်။ အရည်တွေ တအားရွှဲလွန်းလို့ပဲ ဝင်သွားတာလားတော့ မသိဘူး။ သူ့ကိုယ်လုံးကလည်း သာမန်မိန်းကလေးတွေလို ခပ်သွယ်သွယ်မဟုတ်ပဲ တောင့်တောင့်ထွားထွား ဖြစ်နေတာကြောင့်ပဲလား မသိဘူး။ ၂ ချက် ၃ ချက်လောက် ဆွဲထုတ်ဆွဲသွင်း လုပ်ပြီးတာနဲ့ ကျနော် ကြမ်းလို့ရသွားပြီ။

အပြင်က မိုးသံလေသံတွေနဲ့အတူ ကျနော့် ဆောင့်လိုးချက်တွေကလည်း ကြောက်ခမန်းလိလိပဲဗျ။ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျနော် အားနဲ့ဆောင့်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဖောင်းကားနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးတောင် ပြားကနဲပြားကနဲ ဖြစ်သွားတာကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တိုင်း မြင်နေရတယ်။ လူက ခပ်ထွားထွားဆိုတော့ အဖုတ်ကလည်း အတော်စီးပိုင်လွန်းနေတယ်။ အိကနဲအိကနဲ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ခံစားနေရတဲ့ အရသာက ကျနော့်ကို အဆက်မပြတ် ကြမ်းပစ်ဖို့ အားပေးနေသလိုပဲ။

၁၀ မိနစ်လောက် ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးနေရင်းက သူ့မျက်နာကို အသေအချာ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ အင်မတန်ကျေနပ်ပြီး ဖီးလ်တက်လာနေတာကို အလိုလို ရိပ်မိလိုက်တယ်။ ဆောင့်နေတာကို ခဏရပ်လိုက်ပြီး လိင်တံကို ပလွတ်ကနဲနေအောင် ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ဟာကနဲဖြစ်သွားတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်ကို နားမလည်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ မော့ကြည့်လာတယ်။ 

ပက်လက်လှန် အတင်းကော့ပြီးခံနေတဲ့ သူမကို ကျနော် ဆွဲထူလိုက်ပြီး စကားတစ်ခွန်းမှမဆိုပဲ လေးဖက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းတဲ့ ပိုဇေရှင်ရအောင် ကိုယ့်ဖာသာကို ပြင်ယူလိုက်တယ်။ ကုတင်ခေါင်းရင်း နံရံမှာကပ်ထားတဲ့ သစ်သားတန်းကလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အားပြုကိုင်ထားရင်း ခါးသိမ်သိမ်လေးကို ကွေးကောက်ပြီး တင်ပါးကို ပြူထွက်နေအောင် ကုန်းပေးထားတော့မှ အနောက်ဖက်မှာ ကျနော် ဒူးမဒေါက်ပဲ၊ ဒူးကွေးပြီး ခပ်ကုန်းကုန်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ စွင့်ကားလွန်းတဲ့ တင်ပါးဖြူဖွေးဖွေးကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဖြဲရင်း အဖုတ်ထဲကို လိင်တံထိုးသွင်းလိုက်တော့ ကုန်းထားတဲ့ သူမရဲ့ခါးလေးက ပိုကွေးသွားပြီး အိကနဲ ညည်းသံလေး ထွက်လာတယ်။

ကျနော်က ပုခုံးကျော်ရုံလေး ဝဲကျနေတဲ့ သူမ ဆံပင်ဖြောင့်ဖြောင့်လေးတွေကို ခပ်တင်းတင်း လှမ်းဆုပ်ပြီး မြင်းဇက်ကြိုးကိုင်သလို အနောက်ဖက်ကို ဆွဲတင်းထားလိုက်တယ်။ အားနေတဲ့ လက်တစ်ဖက်က တွဲလဲဖြစ်နေတဲ့ သူမနို့တွေအပေါ်မှာ တစ်လှည့်စီ အုပ်ကိုင်ရင်း ခပ်ဆဆလေး အရှိန်တင်ပြီး ဆောင့်လိုးစပြုတယ်။ ဘော်ဒီခပ်တောင့်တောင့် ခါးသိမ်သိမ် နို့ကြီးကြီး ဖင်ကြီးကြီး အစ်မကြီးတစ်ယောက်ကို တက်ပြီး စိတ်ရှိလိုက်ရှိ လေးဖက်ထောက် လိုးနေရတာ ဘယ်လောက်အရသာရှိသလဲဆိုတာ အခု ကျနော်သိလိုက်ရပြီ။ မိုးသံလေသံ ဆူညံညံတွေ ကြားထဲမှာ သူ့ခင်မျာလည်း အံကြိတ်ပြီး မခံနိုင်ရှာတော့ဘူးထင်ပါရဲ့။

“ အားးး.. ရှီး.. အင့်..အင့်”

ဆိုတဲ့ အသံလေးတွေကို စိတ်လွှတ်ကိုယ်လွှတ် အော်မြည်စပြုလာပြီ။ ကျနော်လည်း အင်မတန်ဇိမ်ရှိလှတဲ့ တင်ပဆုံကြီးကို ခွစီးပြီး တက်လိုးနေရတာမို့ ကြာကြာ မခံနိုင်လာတော့ဘူး။ အရမ်းကျင်ဆိမ့်ပြီး ကောင်းလာပြီမို့ ဆံပင်တွေကို တအားဆွဲ၊ နို့ကြီးတွေကို တအားဆုပ်ချေရင်း မီးပွင့်ထွက်မတတ် တဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးရင်း ဖင်ဖြူဖြူကြီးထဲ သုတ်ရည်တွေကို တဖျင်းဖျင်းနဲ့ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။

~~~~~~~~

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>