ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၄ )

ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ – Chann Ko (ချမ်းကို)

[ဂမ္ဘီရအပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး]

ရှုပ်ရှက်ခတ်သွားတဲ့ ဒီနေ့ညနေက ကိစ္စတွေကြောင့် ကျနော် သတိတစ်ချက် လွှတ်သွားခဲ့တယ်ဗျာ။ အခု ကျနော် ဒုက္ခရောက်နေပြီ သိလား။ ခွေးဖြစ်တော့မယ့် အခြေအနေကြီး။ ဘာမှလည်း မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ လူနီကြီးကို ကျနော် မေ့သွားတယ်လေ။ ပင်ပန်းပြီး လူက အိပ်ချင်နေတော့ ဘာမှမတွေးတော့ပဲ ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တာကိုး။ ထုံးစံအတိုင်း ကျနော့်ကို လူနီကြီး ဒုက္ခပေးထားပြီ။

မိုးက တဝုန်းဝုန်း ရွာချနေတဲ့ကြားထဲမှာ ကျနော့်ကို အပြင်ထွက်ခိုင်းတယ်။ အဝေးကြီးလည်း မဟုတ်ဘူး။ တစ်အိမ်ကျော်အရှေ့ဖက်က အိမ်။ တိတိကျကျပြောရရင် အခု ကျနော် မမဝါရဲ့ အခန်းထဲကို ဘယ်လိုရောက်နေမှန်းမသိပဲ ရောက်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် မမဝါ မရှိဘူးဗျ။ သူ့အဖေကြီး အိပ်ခါနီးမို့ ဆေးတွေဘာတွေ သွားတိုက်နေတာလား မသိဘူး။ ကျနော်ကတော့ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို ဘယ်ကနေဘယ်လို တွယ်တက်ပြီး ရောက်လာသလဲ မသိဘူး။ သူ့အခန်းထဲမှာ မိုးရေတွေစက်လက်နဲ့ ရောက်နေပြီ။

သနပ်ခါးပါးကွက်ကျားလေးနဲ့ မမဝါတစ်ယောက် အခန်းထဲကို ဝင်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် အဝင်ပေါက်တံခါးနဲ့ကပ်လျှက် နံရံကို ကျောမှီပြီး ကပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ချက်ချင်းမမြင်ဘူး။ အိပ်ခန်းထဲက ၂ ပေမီးချောင်းလေး အောက်တည့်တည့်က မှန်တင်ခုံအရှေ့မှာ ခဏဝင်ထိုင်ပြီး ဘီးကုတ်အဝါရောင်လေးကို ဖြုတ်ချရင်း သူ့ဆံပင်ကျောလည်လောက်ကို အသာအယာ လက်နဲ့သပ်နေရင်း မှန်ထဲကနေတဆင့် ကျနော့်ကို လှမ်းတွေ့သွားတော့ ထိတ်လန့်တကြား ဖြစ်ဟန်လေးနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးတုန်၊ ရင်ဘတ်ကို လက်ကလေးနဲ့ဖိလို့ လှည့်ကြည့်လာတယ်။ ဘောင်းဘီတို ရှပ်လက်တိုလေးနဲ့ မိုးရေတွေစိုရွှဲပြီး လိင်ဆက်ဆံလိုစိတ် ပြင်းပြလွန်းလို့ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို သေသေချာချာ မြင်လိုက်ရမှ တခြားလူမဟုတ်မှန်း သိသွားဟန်တူတယ်။

မမဝါမျက်နှာကြည့်ရတာ ပထမတော့ လူစိမ်းထင်ပြီး လန့်သွားသေးတယ်။ ကျနော်မှန်းလည်းသိရော အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ပြီး ဆတ်ကနဲ ထရပ်ပြီး ခြေလှမ်းကျဲကျဲနဲ့ အနားကပ်လာတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမယ် လူမမယ်ကလေးဘဝလေးထဲက ယုယုယယ ထွေးပွေ့ထိန်းကျောင်းခဲ့တဲ့ မောင်လေးလို့ပဲ မြင်နေရှာမှာပေါ့။ ကျနော်ဟာ အဆမတန် တောင်မတ်နေတဲ့ လိင်တံကြီးနဲ့ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါအောင် ရာဂမီးလောင်မြှိုက်ခံနေရတဲ့ ကောင်တစ်ကောင်ဆိုတာ လုံးဝရိပ်မိပုံမပေါ်ဘူး။ အိမ်အောက်ထပ်က သူ့အဖေကြီး ကြားသွားမှာစိုးတဲ့ စိတ်ရှုပ်နေတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ အခန်းတံခါးမကြီးကို ဆွဲပိတ်လိုက်ပြီး ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အသံအုပ်အုပ်နဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ခါးကျင်ကျင်လေးပေါ် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ပီး

“ သေချင်လို့ ဒီအခန်းထဲထိ ဝင်လာတာလား မသာကောင်လေး။ နားရင်း အတီးခံရရုံတင်မကဘူး ပါးပါ အချခံချင်တယ် ဟုတ်လား”

…… ……

“ သွား! နင်တက်လာတဲ့ ပြတင်းပေါက်ကနေ ပြန်ဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ချေ ..။ ကိုယ့်အစ်မကြီးအရွယ် တသက်လုံး မော့မကြည့်ရဲတဲ့သူအပေါ်များ နင်က ဖောက်လွှဲဖောက်ပြန် ဟင်း ငါလုပ်လိုက်ရ သေတော့မယ်..”

ကျနော့်အရှေ့မှာ ခါးကလေးထောက် ဆံနွယ်လေးတခါခါနဲ့ စိတ်တိုတိုနဲ့ ဆူငေါက်နေတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ကျနော် ဘာဖြစ်နေမှန်း အသေအချာ မသိရှာဘူး။ ညအိပ်ဝတ်မယ့် ဘလောက်အင်္ကျီအပြာလေးအောက်က ရင်အစုံမို့မို့ဟာ ဒေါသစိတ်ကြောင့် အသက်ရှူမြန်လာသံနဲ့အတူ နှိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်နေတာကိုပဲ ကျနော် လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ပါးစပ်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အာစေးထည့်ထားသလို ဘာမှပြောမထွက်မိဘူး။ ရမ္မက်တွေနဲ့ စူးရှပြောင်လက်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်လုံးတွေကို မမဝါ သတိထားမိဟန်နဲ့ နည်းနည်းတော့ စိတ်လျှော့လိုက်ဟန်တူတယ်။ ဆက်တိုက်ဆူပူနေတဲ့ လေသံက ပျော့ကျသွားတယ်။

သက်ပြင်းမော တစ်ချက်ချလိုက်ရင်း ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းခါလိုက်ရင်း ကျနော့်ကို ကျောပေးပြီး ပြတင်းပေါက်ဆီ လျှောက်သွားတယ်။ ပြတင်းပေါက်တံခါး ဂျက်ကို ဖြုတ်ဖို့ လက်လှမ်းလိုက်တယ်။ လေရဲ့လျှင်မြန်မှုမျိုးနဲ့ သူမနောက်ကျောဖက်ကို ရောက်သွားတဲ့ ကျနော် အနောက်ဖက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီး ဆွဲပွေ့လိုက်တော့ စွေ့ကနဲ ပါလာတယ်။

“ ဖိုးသက်! မှားမယ်ကွာ.. ကျွတ်! မင်းကို မမဝါ ပြောနေတယ်.. လွှတ်စမ်းကလေး.. အဲ့လိုမလုပ်ရဘူး အိုကွယ် … ဟဲ့ဟဲ့ မလုပ်နဲ့လို့”

ဂလွမ်း!

“ ဟဲ့ သမီး အပေါ်မှာ ဘာဖြစ်တာလဲ”

“ ဘာ.. ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အဖေ..။ သမီး ရေခွက်တိုက်ချမိတာ.. ဘာမှမဖြစ်ဘူး”

တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ရီနေတဲ့ ကျနော် အတင်းဆွဲပွေ့တာကို ရုန်းအထွက်မှာ မှန်တင်ခုံပေါ်က ရေခွက်ကို လုံးထွေးရင်း တိုက်ချမိလို့ ဆူညံသွားတယ်။ အောက်ထပ်က သူ့အဖေ ကြီးလှမ်းမေးတာကို နည်းနည်းတုန်နေတဲ့ အသံနဲ့ ပြန်အော်ပြောရင်း မမဝါတစ်ယောက် အတင်းရုန်းကန်ရှာတယ်။ လုံးထွေးရုန်းကန်ရင်း မှန်တင်ခုံဘေးက အိပ်ယာပေါ်ကို နှစ်ယောက်သား ထပ်လျှက်လဲကျသွားကြတယ်။

ဘလောက်အင်္ကျီနှိပ်စိတွေ တဖျောက်ဖျောက်မြည်အောင် ကျနော့်လက်ကြမ်းကြီးက ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ အနက်ရောင် ဘော်လီကြီးနဲ့ ဖွေးဥနေတဲ့ ရင်ညွှန့်သားလေးတွေက ဝင်းကနဲပေါ်လာပြီ။ လိင်စိတ်တအားထန်ပြီး မုန်ယိုနေတဲ့ ကျနော် မမဝါရဲ့ ရင်ညွှန့်အကွဲကြောင်းလေးအပေါ်ဖက်နားကို အတင်းနမ်းတယ်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဘော်လီပေါ်ကနေ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး အတင်းညှစ်ချေနေပြီ။ မမဝါကတော့ ကျနော့် ဆံပင်တွေကိုဆွဲပြီး အတင်းတွန်းထုတ်တယ်။ မိနစ်အနည်းငယ်လောက်ကြာတဲ့အထိ တွန်းထိုးရုန်းကန်ရင်း စိတ်ညစ်လာဟန်တူတဲ့ မမဝါ အားပျော့စပြုလာတယ်။ ခပ်မြန်မြန်ပဲ ခါးကိုမတ်ရင်း အောက်ကဘောင်းဘီတိုကို ကျနော် ချွတ်ချပြီး ကြမ်းပြင်အောက်ကို ပစ်ချလိုက်တယ်။

လူကတော့ မမဝါရဲ့ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်လေးအပေါ်မှာ ခွစီးထားလျှက်ပဲ။ နီရဲပြီး မိုးပေါ်ကိုထောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးက ထိပ်မှာ အရည်ကြည်လေးတွေတောင် စို့ထွက်နေပြီ။ မီးရောင်အောက်မှာ မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်လိုက်ရတာမို့ မမဝါတစ်ယောက် မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့ အို! ဆိုတဲ့ ကယောင်ကတမ်း မြည်သံလေးတောင် အော်လာတယ်။ ရုန်းကန်မယ့်ဟန်မပေါ်တော့ပဲ ငြိမ်ကျသွားပြီး ပက်လက်ကလေး ကျနော့်ကို မော့ကြည့်ရင်း သနားသလို ဖြစ်သွားဟန်တူရဲ့။ ကိုယ်လုံးလေးကိုလိမ် ခါးမတ်ပြီး လက်ထောက်ထထိုင်လာတယ်။

ဘော်လီချိတ်တွေကိုသူ့ဖာသာ ဖြုတ်ပစ်လိုက်တော့ ဆူဖြိုးလှပလွန်းတဲ့ နေ့လည်က အဝေးကပဲမြင်လိုက်ရတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက မီးရောင်အောင်မှာ ထင်းနေတာပဲဗျာ။ အပေါ်ပိုင်းဗလာ ဖြစ်သွားတာနဲ့ ပေါက်ကွဲမတတ် ထောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံအပေါ် လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဖွဖွဆုပ်ကိုင်လာပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးလာတယ်။

“ မောင်လေး! မမဝါက အပျိုမဟုတ်ဘူးကွာ ..။ မင်း အဲ့လောက်ကြီး ဖြစ်နေရင်လည်း သက်သာအောင် မမဝါ လုပ်ပေးမယ်..။ ဟိုလိုကြီးတော့ မလုပ်ရဘူး ဟုတ်ပြီလား။ ကလေးက လိမ္မာပါတယ်နော်”

သနားနေတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ ဒူးထောက်ပြီးခွထားတဲ့ ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း အဲ့လိုလှမ်းပြောလာတယ်။ ကျနော့်လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့နို့တွေပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျနော့် လိင်တံနီရဲကြီးရဲ့ ထိပ်ဖူးကို အသာလေး ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ စုပ်ပေးရှာတယ်။ ရှီး! ကနဲ မြည်အောင် ငြီးငြူလိုက်ရင်း မမဝါရဲ့ ဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်၊ နို့ကိုဆုပ်ချေရင်း အလိုက်သင့်ကလေး ခါးကိုကော့ထားပေးတယ်။ 

လိင်ဆိပ်တက်နေပေမယ့် အသိစိတ် တစ်ချက်တစ်ချက် ဝင်လာတဲ့ ကျနော် ရာဂဘီလူးစီးနေပေမယ့် ကျနော့်ကို သနားပြီး အလိုလိုက်နေရှာတဲ့ မမဝါကို စိတ်ထဲမှာ သနားပြီး ခွင့်လွှတ်ပါဗျာလို့ တောင်းပန်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ အင်မတန်ရိုင်းစိုင်းကြမ်းတမ်းစွာနဲ့ မမဝါရဲ့ ခေါင်းကလေးကိုကိုင်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကော့ပြီး သွင်းရင်း အရှိန်တအားတက်လာပြီ။

“ ဖိုးသက်! ကျွတ်! မလုပ်ရဘူးဆိုကွာ.. အာကွာ.. မမဝါက တစ်ခုလပ်ကြီး.. မင်းက လူပျိုပေါက်စလေး အဲ့လိုမျိုးဖြစ်ကြရင် လူတွေက ဘာပြော… အမေ့ … ဟဲ့”

၅ မိနစ်လောက် လိင်တံကို ကြင်ကြင်နာနာ စုပ်ပေးနေတာကို ငြိမ်ခံမိနေပေမယ့် တအားတင်းကြပ်တဲ့စိတ်ကြောင့် လူက မမဝါရဲ့ ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကြီးကို ပြွတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ကုတင်အောက်ကို ဆင်းလိုက်ပြီး မမဝါရဲ့ထမီကို အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်မိပြီ။ မို့မောက်ပြီး ခုံးကြွနေတဲ့ မမဝါရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက အရည်လေးတွေ စို့နေရှာတာ အဖုတ်မွှေးနက်နက်ကလေးတွေမှာတောင် အရည်လေးတွေ သီးနေတယ်။ 

အဖုတ်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ကာထား၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ရင်း ကျနော့်ကို တတွတ်တွတ်ဖြောင်းဖျဖို့ ကြိုးစားနေရှာတဲ့ သူမရဲ့ လက်တွေကို အတင်းဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး တံတွေးတွေနဲ့ ပြောင်လက်နီရဲနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံထိပ်ဖူးကို သူမ အဖုတ်ဝမှာ တေ့ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိချလိုက်တော့ မမဝါတစ်ယောက် ကယောင်ကတမ်းလေး အော်ရှာတယ်။

ကြီးမားဖောင်းကားတဲ့ အဖုတ်ကြီးက စီးပိုင်ကြပ်သိပ်လွန်းနေတာမို့ တစ်ဝက်လောက်ရောက်အောင် မနည်းကြီး အားစိုက်ထိုးသွင်းလိုက်ရတယ်။ အဆုံးထိရောက်သွားတဲ့ အချိန်မှာ ကုတင်စောင်းမှာ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ကုတင်အောက်ကနေ သူ့ကိုယ်ပေါ် ကိုင်းပြီး အဖုတ်ထဲ လိင်တံထိုးသွင်းနေတဲ့ ကျနော့် လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို တအားဖမ်းဆုပ်ပြီး တွန်းထားနေရှာပြီ။

“ အားးး မဆန့်ဘူးကွာ.. မလုပ်ရဘူးလို့ မင့်ကို မမဝါပြောနေတယ်လေ … နားမထောင်တော့ဘူးလား.. အာကွာ.. အိုးးး ပြန်ထုတ်ကွာ မမဝါ မင်းကို လက်နဲ့လုပ်ပေးမယ်ဆို မှားကုန်တော့မှာပဲ ပြောလို့လည်းမရတော့ဘူး ဒီကလေး အိအိ.. ရှီးးး”

ဆတ်ကနဲ သူမ ထထိုင်လာတယ်။ ကျနော့်လိင်တံကြီးက ပူနွေးစီးပိုင်လွန်းတဲ့ သူမအဖုတ်ကြီးထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီ။ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားပြီး အခုထက်ထိ ကျနော့်ကို ဖြောင်းဖြနေဆဲ သူမကို ကျနော် သေချာမကြည့်တော့ပဲ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ချေဆုပ်ပြီး ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တယ်။ အသံထွက်ပြီး အော်မိမှာစိုးရှာတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ ဆံနွယ်တွေကြားထဲကနေ လှမ်းကြည့်ရင်း အံကြိတ်ပြီး ခံနေရှာတယ်။ ခုနက တဖျောက်ဖျာက်ရွာနေတဲ့ မိုးက တအုံးအုံး သည်းချလာပြီ။ ကျနော့် ဆောင့်ချက်တွေကလည်း ရက်စက်ကြမ်းတမ်းလွန်းလာတယ်။

“ အားးး .. ရှီးး … ဖောက်ဖောက်! ဖြောင်း.. ပတ်ပတ်. ဖောက်”

လူပျိုပေါက်ကလေး ကျနော်ရဲ့ အားပါလှတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကို ပထမတော့ အံကြိတ်ပြီး ခံနေရှာပေမယ့် အရှိန်ရလာတော့ အိမ်ထောင်ကျဖူးတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် လက်ပြန်ထောက်ပြီးကော့ရင်း စိတ်ပါလက်ပါ ဆက်ဆံစပြုလာပြီ။ အရပ်ရှည်ရှည် နို့ထွားထွားနဲ့ တင်ပါးကားကားကြီးတွေ ပိုင်ဆိုင်တဲ့ မမဝါကို ကျနော် မညှာတာတော့ပဲ အသားကုန် ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တာ ဘယ်လောက်မှမကြာဘူး ကျနော့်ဂုတ်ကို အတင်းဆွဲပြီး တွယ်တက်လာသလိုလုပ်ရင်း တွန့်လိမ်ပြီး ပြီးသွားရှာတယ်။

ဝုန်းကနဲ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်ကျသွားတဲ့ မမဝါကို ဘေးတိုက်အိပ် အနေအထားဖြစ်အောင် ကျနော် ပြင်ပေးလိုက်ပြီး ခပ်ကွေးကွေးနေထားတဲ့ ပိုဇေရှင်မှာ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီး တစ်ခြမ်းကို အသာမလို့ ကျနော် ဆောင့်လိုးနေလိုက်သေးတယ်။ မိုးသံနဲ့အတူ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေ တအားပြင်းထန်လာတဲ့နောက် ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်တော့ပဲ မမဝါရဲ့အဖုတ်ထဲကို ကျနော့်သုတ်ရည်တွေ တဖျင်းဖျင်းနဲ့ ပန်းထည့်ပေးလိုက်မိတော့တယ်။

“ မှားကုန်ပြီကွာ .. ငါတော့ သေတာသေချင်တော့တာပဲ မောင်လေးရာ.. ပြန်တော့နော် လိမ္မာတယ်..”

တချီပြီးသွားလို့ မမဝါကိုဖက်ပြီး ခဏငြိမ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို နဖူးလေးပွတ်၊ ဆံပင်တွေသပ်ပေးရင်း မမဝါက ချော့ချော့မော့မော့ ပြောနေရှာတယ်။ ကျနော်က ဘာမှပြန်စကားမဆိုပဲ နို့နှစ်လုံးရဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ချေကစားရင်း အလုပ်များနေတုန်း လူနီကြီးရဲ့ စေခိုင်းချက်အရ မိုးလင်းခါနီးထိ ဆက်တိုက် ကျနော် လိုးရလိမ့်မယ်ဆိုတာ မမဝါတစ်ယောက် မသိရှာဘူး။ သနားပါတယ်ဗျာ။

“ ဟောတော့! နင့်ဟာကြီးကလည်း ပြန်မာနေပြန်ပြီ.. နင်နဲ့တော့ ခက်တော့တာပဲကွာ..။ ကဲ ကိုယ်တော်လေး ရှင့်ဒေါသတွေ မြန်မြန်လျှော့ချင်တယ်ဆိုလည်း လျှော့ပြီး အိမ်ပြန်တော့။ ကျမ ရှိကြီးခိုးပါတယ်..”

စိတ်အိုက်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ မမဝါ မြည်တမ်းရေရွတ်နေတာတွေကို ကျနော် ဘာမှပြန်ပြောမနေတော့ဘူး။ ကုတင်ပေါ်မှာတင် လေးဖက်ထောက် ဖင်ကုန်းအနေအထားဖြစ်အောင် သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို နေခိုင်းလိုက်ပြီး တင်ပါးအနောက်ဖက်မှာ ဒူးထောက်ရင်း နေရာယူလိုက်တယ်။ ကားစွင့်လွန်းတဲ့ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်ရင်း အဆီတဝင်းဝင်းနဲ့ အိစက်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲ ကျနော့်လိင်တံကို ဖိပြီးထိုးသွင်းလိုက်တော့ မမဝါတစ်ယောက် ခါးလေးကော့ ခေါင်းလေးမော့ပြီး အီးးးကနဲ ဖြစ်သွားရှာတယ်။ 

ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်တင်ပြီး ကျနော် ဆောင့်သွင်းနေပြီ။ တချက်တချက် ကျနော်အဆောင့်နဲ့ မမဝါက အနောက်ကို ပြန်အကော့ တွေ့လိုက်ရင် တဖန်းဖန်း မြည်သံလေးတွေက ဆူညံပြီး၊ ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံနေရရှာတဲ့ မမဝါဆီက တရှီးရှီး၊ တအီးအီး ညည်းသံနဲ့ ရောလို့ မိုးသံလေသံကြားထဲ ကျနော့်စိတ်ကို ပိုလို့တောင် တက်ကြွစေနေပါလားဗျာ။

လင်းကြက်တွန်သံ ခပ်အုပ်အုပ် ကြားလိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော့်လက်ချက်နဲ့ မမဝါတစ်ယောက် မျှော့နေရှာပါပြီကောဗျာ။ မိုးတွေလည်း တိတ်စပြုနေပြီ။ ကုတင်ပေါ်က အသာအယာလေး ဆင်းလိုက်ပြီး ငယ်ငယ်ကတည်းက သံယောဇဉ်ကြီးရှာတဲ့ မမဝါကို တစ်ချက်လှမ်းအကြည့်မှာ အသိစိတ်က တစ်ချက် ဝင်လာမိသေးတယ်။ တစ်ညလုံး လေးဖက်ထောက်ပြီး ဆော်၊ ပွေ့ပြီး ထိုင်လျှက်လိုး ၊ တစ်ပေါင်ကျော်၊ တစ်တီတူးမိုးမျှော်၊ သူကြီးသေနတ်ထမ်း၊ ကျားကြီးရေသောက်၊ ခြင်္သေ့ထိုင် .. အဲ့လိုပုံစံ စုံစိနေအောင် ကျနော် လုပ်ပေးလိုက်တာ အိမ်ထောင်ကျဖူးပေမယ့် အလှမပျက်သေးတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် မီးသင့်သွားတဲ့ ငှက်ပျောညွှန့်ကလေးလို ပျော့ဖတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ခွေခွေလေး အိပ်ပျော်နေရှာပြီ။

ကြမ်းပြင်ပေါ်က ဘောင်းဘီတိုလေးကို ပြန်ကောက်စွပ်၊ အင်္ကျီဝတ်ပြီးတာနဲ့ အသိစိတ် ဝင်တစ်ချက် မဝင်တစ်ချက်နဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ် ပြူတင်းပေါက်တံခါးဖွင့်ပြီး ကျနော် ခုန်ချလိုက်တာ ဝဲကနဲ မြေကြီးပေါ် စက္ကူတစ်ရွက်လို အသာအယာကျသွားတယ်။ မြေကြီးပေါ်ရောက်တာနဲ့ အချိန်မဆိုင်းတော့ပဲ အလိုလို ပြေးထွက်လာရင်း လူတစ်ရပ်ကျော်လောက်ရှိတဲ့ ခြံစည်းရိုးကိုပါ ဆတ်ကနဲ ခုန်ကျော်လွှားသွားပြန်တယ်။

ကျနော့်အိမ်ထဲ ပြန်ခုန်ဝင်လာမိတဲ့ နောက်မှာတော့ ခါတိုင်းနေ့တွေလို ပျော့ခွေသွားပြီး အိပ်ယာပေါ်တက် မှေးကနဲ အိပ်မပျော်သွားအောင် စိတ်ကိုတင်းထားမိတယ်။ ကျနော်သိချင်တာက ဒီလူနီကြီး ဘာလဲ။ ဘယ်က ပေါ်ပေါ်လာတာလဲ။ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုဖြစ်အောင် အတင်းတွန်းပို့နေတာလဲ။ မေးခွန်းပေါင်းများစွာ ခေါင်းထဲမှာ စီတန်းလို့နေတယ်။ ဝေဝေဝါးဝါးဖြစ်နေတဲ့ စိတ်အာရုံကို စုစည်းထားပြီး သတိလက်လွှတ် မဖြစ်သွားအောင် ထိန်းနေတယ်။

ကျနော့်ကုတင်နားအရောက်မှာ လူက မူးဝေဝေ တစ်ချက်ဖြစ်သွားပြီး ပျော့ခွေသွားတယ်။ အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်ပြီး တုံးကနဲမအိပ်ပဲ နောက်ပြန်လှည့်ပြီး လူနီကြီးကို ရှာလိုက်တော့ ရှုတည်တည်ကြီး ထိုင်နေတဲ့ လူနီကြီးကို ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး အားအင်မကျန်တော့လောက်အောင် ပျော့ခွေနေပေမယ့် အားတင်းထားရင်း ကျနော် သူ့ကို စကားလှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ ဦးလေး ခင်ဗျားဘယ်သူလဲဗျ။ ဘာဖြစ်လို့ ကျနော့်ကို ဒီလိုဖြစ်အောင် စေခိုင်းနေရတာလဲ”

…. ….

“ ဟေ့လူ! ပြောလေဗျာ။ ကျုပ်ကြာရင် ရူးသွားတော့မယ် ..။ ခင်ဗျားဘယ်သူလဲ..။ ဘယ်ကနေ ပေါ်ပေါ်လာတာလဲ”

“ ငါလား ငါဘယ်သူမှ မဟုတ်ဘူး ..။ ငါ့ကို စီရင်ထားတဲ့အတိုင်း ဆောင်ရွက်နေရတဲ့သူ ..။ တကယ်တော့ ငါဆိုတာ မရှိဘူး”

“ ခင်ဗျား ဘာတွေပြောနေတာလဲဗျ။ ကျနော် နားမလည်ဘူး။ ကျနော့်ကို ဒီလိုလုပ်ခိုင်းဖို့ ဘယ်သူက ခိုင်းထားလို့လဲ။ ကျုပ် သေချင်တယ်ဗျာ..။ ကျုပ် မုဒိန်းကောင်ဖြစ်နေပြီ တောက်!”

အက်ကွဲကွဲနဲ့ လေသံအနိမ့်အမြင့်မရှိတဲ့ အသံနဲ့ ကျနော့်ကို စကားပြန်ပြောရင်း နီရဲတောက်ပြောင်လွန်းတဲ့ မျက်လုံးအစုံနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူ့မျက်နာမှာ ခံစားချက်မရှိဘူး။ လူသေကောင်ကြီးလိုပဲ။ တောင်းပန်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ရင်း သူဘယ်သူလဲဆိုတာ စဉ်းစားကြည့်မိနေပေမယ့် ခေါင်းက ချာချာလည်လာတယ်။

“ ဒါဆိုလည်း ကျနော့်ကို ဒုက္ခမပေးပါနဲ့တော့ ဦးလေးရာ .. တောင်းပန်ပါတယ်…။ ဘာကိစ္စ အဲ့လိုမိန်းမတကာကို အဓမ္မကျင့်ခိုင်းနေရတာလဲဗျာ”

“ မင့်ကို ငါဘာမှ ဒုက္ခမပေးဘူး ..။ ငါဟာ စီရင်ထားခြင်းခံရတဲ့ အရာတစ်ခုသာဖြစ်တယ်..။ ငါဟာ ဆောင်ရွက်သူ သက်သက်သာဖြစ်တယ်..”

“ ဟာဗျာ! ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ ကျုပ်နားမလည်တော့ဘူး။ ဘာပြောတာလဲ ရှင်းအောင်လုပ်ဗျာ”

“ ငါဟာ ငါ့ကိုပိုင်ဆိုင်သူအတွက် ဖြည့်ဆည်းပေးရသူဖြစ်တယ်..။ ငါ့အရှင်သခင်ရဲ့ စိတ်ဇောဆန္ဒအတိုင်း ဘာမဆို ဆောင်ရွက်မယ်”

“ ခင်ဗျား အရှင်သခင်က ကျုပ်လား။ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ကျနော်က… ဟာ! ရူးချင်တယ်ဗျာ”

“ အဲ့ဒီမိန်းမတွေ အကုန်လုံးဟာ မင်းကိုယ်တိုင် ကာမဆက်ဆံချင်သူတွေ ဖြစ်တယ်..။ သူတို့ဆီကို မင်းစိတ်အလိုကျ ငါခေါ်ဆောင်ပေးတယ်..။ သူမတူအောင် ရာဂမီးတောက်လောင်အောင် ငါကူညီတယ်..။ သူတို့တွေဟာ မင်းလိင်ဆန္ဒကို အလိုလိုက်ခဲ့ရတယ်။ ဘယ်တော့မှ မင်းကို ငြင်းပယ်နိုင်စွမ်းမရှိ..။ မင်းသူတို့ကို တပ်မက်သလို သူတို့မင်းကို တပ်မက်စေအောင် ငါကြံဆောင်ခဲ့တယ် ..။ ငါဟာ စီရင်ထားခြင်းခံရတဲ့ အရာတစ်ခုသာဖြစ်တယ်..။ ငါဟာ ဆောင်ရွက်သူ သက်သက်သာဖြစ်တယ်..”

“ ဗျာ”

ဒီလူနီကြီးပြောတဲ့ စကားတွေကို ကျနော် နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။ စိတ်လျှော့ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို ဝုန်းကနဲ ပက်လက်လှန်ချပြီး အိပ်ဖို့ပြင်တယ်။ မျက်လုံးကို မှေးထားလိုက်ရင်း အိပ်ပျော်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာပေမယ့် သတိလက်လွှတ် အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။

ကျနော့်မှာ အကြံတစ်ခုရှိသေးတယ်။ အသက်ကို ခပ်မှန်မှန်ရှူနေရင်း အိပ်ပျော်သလို လုပ်ပြလိုက်ပြီး မိနစ်အနည်းငယ်အကြာမှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်က လူနီကြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်တာကို မှေးထားတဲ့ မျက်လုံးနဲ့ ချောင်းကြည့်ထားပြီ။ ကျနော့်ကုတင်နားကို အသာလေးကပ်လာပြီး ဆတ်ကနဲ ခုန်လိုက်တယ်။ ကျနော့်အပေါ် ခုန်အုပ်လိုက်ပြီလို့ ထင်နေပေမယ့် ကျနော့်ခြင်ထောင် အမိုးပေါ်ကို ပေါ့ပေါ့ကလေး ခုန်တက်သွားတာဗျ။ ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် တက်သွားပေမယ့် ခြင်ထောင်က လှုပ်တောင်မလှုပ်ဘူးဆိုတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒါကို နောက်ဆုံးမြင်လိုက်ရပြီး ကျနော် ချက်ချင်းပဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။

………………………………………

မနက် ၇ နာရီလောက် ခြံဝိုင်းထဲက ဂိုထောင်မှာ ကုန်တွေလာတင်တဲ့ ဟီးနိုးကားသံတွေကြောင့် ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။ ခေါင်းက တဆစ်ဆစ်ကိုက်ပြီးး အိပ်ရေးလုံး၀ မဝဘူးဗျာ။ ဘယ်လိုမှ ဆက်အိပ်လို့မရအောင် ဆူညံနေတာမို့ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ အိပ်ယာက ထလာမိတယ်။ ညက လေတွေမိုးတွေ အတော်ချထားလို့ ခြံထဲမှာ သရက်သီးအကင်းလေးတွေ ပြန့်ကျဲနေတာပဲ။ ခြံထောင့်က အုတ်ရေကန်လေးဆီ ထွက်လာခဲ့ပြီး စောစောစီးစီး ရေချိုးခေါင်းလျှော်လိုက်တယ်။

အဝတ်အစားလဲရင်း မနေ့ညကကိစ္စ စဉ်းစားမိပြန်တော့ စိတ်တွေ လေးလံသွားပြန်တယ်။ တစ်ရပ်ကွပ်သားချင်း အစ်မကြီးလို ခင်တဲ့သူအပေါ် ကျူးလွန်မိသွားပြီဆိုတဲ့ အတွေးက လူကိုဒုက္ခပေးနေပြီ။ အိပ်ယာသိမ်း၊ စောင်ခေါက်ဖို့ ဒီဖက်အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာရင်း မိုးလင်းခါနီး လူနီကြီး ကျနော့်ခြင်ထောင်အပေါ်ကို ခုန်တက်သွားတာ သတိရမိတယ်။ အေဘေးကြီးက ထုတ်တန်းပေါ် တက်နေတာလား မသိဘူးဗျ။ ခြင်ထောင်အပေါ်က မျက်နှာကြက်ကို မော့ပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ကြည့်နေမိသေးတယ်။ ခြင်ထောင်အမိုးပေါ်မှာ အရုပ်ကလေးတစ်ခုတွေ့လို့ အသာလေး ကောက်ယူလိုက်မိတော့မှ လူကို ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ သစ်သားရုပ်ထုလေးက ဟိုလူနီကြီးနဲ့ တစ်ထေရာထဲ ဖြစ်နေပါလားဗျာ။

ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ်ရင်း အံ့သြတုန်လှုပ်တဲ့ စိတ်နဲ့ သစ်သားရုပ်ထုကလေးကို စေ့စေ့စပ်စပ် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ရင်း အနီးကပ် လေ့လာကြည့်မိနေတယ်။ ရှေးခေတ် အဘိုးကြီးရုပ်နဲ့ ရုပ်ထုပေါ်မှာ အင်းကွက်တွေ၊ လက်ရေးအတွန့်အတက်နဲ့ စာလုံးသေးသေးလေးတွေ ထွင်းထားတယ်ဗျ။ တချို့နေရာတွေမှာ စာလုံးလေးတွေက ပျက်ယွင်းပြီး ပြောင်ချောနေပေမယ့် တချို့နေရာက စာလုံးတွေက ဖတ်လို့ရသေးတယ်။

စိတ်ရှိတိုင်းကြံ၊ ကြံသမျှပြီး xxxx xxxxx လိုတိုင်းတက ပြီးမြှောက်စေရန်

သံမနေသား၊ ကသစ်သား xxx ကြောင်နက်ဂမုန်း xxx နဂါးပုတ်အန်ဖတ် xxx

မြေဖုတ်ဘီလူး၊ ဇော်ဂနီ ဇော်ဂနက် ချေးစားစုန်းမကျန် ဝေဒအတတ်တကာဖြင့် xxx ထိုထိုစီရင် ငါအကြင်၏ မြေလျှောက်ဝိဇ္ဇာ အသညာကား သစ်သားရုပ်၌ တည်စေသော်ဝ်

နေလစင်္ကြာ ဆရာသခင် ဦးလူကြီး

(xxxxx ပြထားသော နေရာများတွင် စာလုံးများပျက်ကာ ချောမွှတ်နေသဖြင့် ဖတ်မရပါ။ အမှန်က လျှောက်ရွှီးမလို့ အကိုးအကားရှာရမှာ ပျင်းလို့ မရေးတော့တာ ဟီဟိ..)

ကျနော် အခုမှ တစိမ့်စိမ့်တွေးရင်း အရာရာကို နားလည်သဘောပေါက်စ ပြုလာပါပြီ။ လူနီကြီးဆိုတာ ဟော့ဒီ သစ်သားရုပ်ထုလေးက ထွက်လာတာပါလား။ ကျနော် အတင်းသွားပြီး အနိုင်အထက်ပြုခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေဆိုတာကကော.. ဟုတ်ပါပြီလေ… ကျနော်ကိုယ်တိုင် မသိစိတ်က ဖောက်ပြန်မိခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေပဲ မဟုတ်လားဗျာ။ ပြီးတော့ သူတို့တွေက ဘာလို့ ကျနော် လိင်ဆက်ဆံဖို့ ကြိုးစားချိန်မှာ သေသေချာချာ မငြင်းဆန်ကြတာလဲ။ တစ်ညလုံး ဘာလို့ ကျနော့်စိတ်တိုင်းကြ အဆက်ဆံခံကြတာလဲ။ ဘာလို့ နောက်တစ်နေ့မှာ ရဲစခန်းသွားမတိုင်ကြတာလဲ ဆိုတာ အခုမှ တရေးရေး နားလည်လာပြီ။ လူနီကြီးရဲ့အစွမ်းကြောင့် ကျနော် လိင်စိတ်ထသလို သူတို့လည်း လိင်စိတ်ဝင်နေကြတာကိုးဗျ။

ဒါကြောင့် အခွင့်အရေးရှိလျှက်နဲ့ (ဥပမာ ရူပဗေဒဆရာမလေးဆိုရင် ကျနော့်ကို အသေမုန်းတဲ့သူပဲ။ သေချာပေါက် အော်ဟစ်ပစ်လိုက်ရင် ကျနော် ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ အံကြိတ်ပြီးခံနေပေမယ့် သူကိုယ်တိုင် လိင်ဆက်ဆံတဲ့ အရသာကို အားရပါးရ တပ်မက်စွာခံစားခဲ့တာ ဒီရုပ်ထုလေးရဲ့ အစွမ်းပါလား။ ဟိုအင်းသူကြီးသမီး အလတ်မနဲ့တုန်းကဆို ပထမ ၂ ချီလောက် လုပ်ပြီးတာတောင် သူ့မျက်လုံးတွေက တက်တက်ကြွကြွနဲ့ ခရီးဆက်ချင်နေခဲ့တာ ဒါကြောင့်ကိုး) မမဝါကတော့ ကျနော့်ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက သံယောဇဉ်ရှိလို့ အလိုလိုက်တယ်ပဲထား.. နောက်ပိုင်းမှာ တက်ညီလက်ညီတောင် ပင့်ပေးကော့ပေးတဲ့အပြင် ပွေ့ပြီးး ထိုင်လျှက် လိုးကြတုန်းက ကျနော့်ဂုတ်ကို အတင်းသိုင်းဖက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်က တက်ဆောင့်ခဲ့တာလေ။ အောက်လမ်းဆရာ ဦးလူကြီးဆိုတာ ကျနော်တို့ ချာတိတ်အရွယ်တွေ ကြားဖူးရုံကြားဖူးတာ မှီမှမမှီလိုက်တာဆိုတော့ ဒီသစ်သားရုပ်ထုလေးကို ဘယ်လိုအစွမ်းတွေ သွင်းခဲ့သလဲ မသိပါဘူးဗျာ။

လောလောဆယ် ကံကောင်းတာလား ကံဆိုးတာလားတော့ ကျနော် စဉ်းစားလို့ မရဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်စိတ်က (အုပ်ချင်စရာ ကောင်းလိုက်တာလို့) မိန်းမတစ်ယောက်ကို ပစ်မှားလိုက်မိရင် လူနီကြီးက ကျနော့်စိတ်အလိုကျ လိုက်လုပ်ပေးနေတယ် ဆိုတာမျိုးကို ကောင်းကောင်း နားလည်သဘောပေါက်လိုက်ပြီ။ သစ်သားရုပ်ထုလေးကို ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် ပစ်တင်လိုက်ပြီး လက်ဖက်ရည်ထိုင်ဖို့ ကိုရွှေဘကို ဝင်ခေါ်မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို တွန်းရင်း အိမ်က ထွက်လာခဲ့တယ်။

“ ဟေး! မောင်လေး”

“ ခင်ဗျာ!”

“ မမဝါ စက်ဘီးချိန်းကြိုးပြတ်နေလို့ ဆိုင်သွားပို့လိုက်ရတယ် … အလုပ်ကိုလိုက်ပို့ပါ..”

“ ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့ မမဝါ”

ကျနော်တို့အိမ်ရှေ့ ခရေပင်ကြီးအောက်မှာ ကြိမ်ခြင်းလေးကို ကိုင်ပြီး ဘဏ်ဝတ်စုံလေးနဲ့ မမဝါက ပြုံးတုံ့တုံ့လေး ရပ်စောင့်နေတာနဲ့ ပက်ပင်းတိုးတာ လူကိုလန့်သွားတယ်။ ဆံပင်တွေကို ပိုက်ကွန်အနက်ကလေးအုပ်ပြီး ဆံထုံးကစ်ကစ်လေး ထုံးထားတဲ့ မမဝါက ပြုံးစိစိလုပ်ရင်း ခြင်းတောင်းလေးကို လှမ်းပေးတော့ ကျနော့်လက် လှမ်းလိုက်ရတယ်။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ကျနော့်ပြိုင်ဘီး ရှေ့ဘောင်တန်းပေါ် တင်ပါးလွှဲလေး တက်ထိုင်လာတာကို ဘာမှ စကားမဆိုတော့ပဲ စက်ဘီးကို နင်းထွက်လာခဲ့မိတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း ခါတိုင်း ဒီလိုပဲ သွားလာနေကြ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကို သွေးမတော်သားမစပ်ပေမယ့် မောင်နှမလိုမြင်ပြီးသားမို့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။

ကျနော့်မှာသာ မနေ့ညက ကိစ္စကြောင့် ရင်ဘတ်ထဲ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေမိတာဗျာ။ မနက်စောစော ရေမိုးချိုးသန့်စင်ထားဟန်တူတဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက မမဝါဆီက အမွှေးရနံ့ကလေးတွေက နှာဝကိုချူနေတယ်။ စက်ဘီးနင်းနေရင်း မနက်စောစောမို့ လူသွားလူလာပြတ်တဲ့ ဘိုတဲကုန်းနားက မုန့်တီဆိုင်လေးနားရောက်တော့ မုန့်စားမယ်ဆိုပြီး ရပ်ခိုင်းတယ်။

“ မုန့်တီနှစ်ပွဲ ငါးဖယ်နဲ့ ပဲကြော်ထည့်မယ် မြန်မြန်လေးလုပ်ပါ”

ဆိုပြီး လှမ်းမှာလိုက်ရင်း ဆိုင်အနောက်နားက မန်ကျည်းပင်အောက် စားပွဲပုလေးမှာ နှစ်ယောက်သား ထိုင်နေပေမယ့် ကျနော်သူ့ကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲဘူးဗျ။

“ ဟေ့ရောင်!”

“ ဗျာ”

“ ဟင်းဟင်း .. မနေ့ညက သူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ လူဆိုးပေါက်စနလေး .. ငါ စိတ်ရှိလက်ရှိ နားရင်းထအုပ်လိုက်ရရင်တော့လေ ဟွန်း”

“ မမဝါ.. ကျနော်ရှင်းပြမယ်.. ဟို.. အဲ့ဒါလေ..”

မုန့်တီပွဲတွေလာချတော့ စကားစပြတ်သွားတယ်။ မုန့်ပွဲတွေကို လက်နဲ့ညွှန်ပြပြီး အရင်စားစို့ဆိုတဲ့ ဟန်နဲ့ မမဝါက လုပ်ပြတော့ ကျနော် တူနှစ်ချောင်းဆီ လက်လှမ်းပြီး မုန့်တီတွေကို စိတ်မပါလက်မပါ စားနေမိတယ်။ မမဝါကတော့ ပြုံးနေတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ တရွှတ်ရွှတ် စားပစ်လိုက်တာ ခဏလေးနဲ့ မုန့်တီတွေ ပြောင်သွားတယ်။ မုန့်တီကို စိတ်မပါသလို တို့ကနန်း ဆိတ်ကနန်းစားနေတဲ့ ကျနော့်ကို ရယ်ချင်လျှက် ပက်ကျိမျက်နှာပေးနဲ့ လှမ်းကြည့်ရင်း စကားစပြောတယ်။

“ ဖိုးသက်လေး မမဝါကို ဂတိတစ်ခုပေးပါ..”

“ ဟုတ်!”

မုန့်စားပြီးသွားလို့ ရေနွေးခါးပူပူကို တဖူးဖူးမှုတ်သောက်ရင်း ခေါင်းငုံ့ထားရာက ကျနော် မဝံ့မရဲမော့ကြည့်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ်။ အပေါ်က ခါးတိုအင်္ကျီ အဖြူဆွတ်ဆွတ်ကလေးနဲ့ အောက်က ထမီအစိမ်းနုနု ယူနီဖောင်းလေးနဲ့ မမဝါက လှပကျော့ရှင်းလွန်းတာမို့ ကျနော် ခပ်ငေးငေးလေး ဖြစ်သွားမိသေးတယ်။ တချိန်ကတော့ ကိုယ်အင်မတန်ချစ်ခင်ရတဲ့ သွေးသားရင်းချာလို သဘောထားရသူဆိုတော့ ဒီလိုဖြူဝင်းဝင်း အသားအရည်နဲ့ အရပ်မြင့်မြင့် အစ်မကြီးကို ကျနော် ချောမှန်း လှမှန်းတောင် သေချာသတိမထားမိခဲ့ဘူး မဟုတ်လားဗျာ။ မနေ့ညကမှ တစ်ကိုယ်လုံး တုံးလုံးချွတ်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ သောင်းကျန်းမိခဲ့ပြီးမှ အင်မတန် မိန်းမပြီသပြီး လှပတဲ့ ကိုယ်လုံးပိုင်ရှင်လေးမှန်း သိလာရတဲ့နောက်မှာ လူက ရင်တဖိုဖိုဖြစ်နေခဲ့ပြီလေ။

“ မမဝါက အိမ်ထောင်ပျက်ဆိုတာ မောင်လေး သိပြီးသားနော်”

“ သိပါတယ်ဗျ”

“ အင်း.. မနေ့ညက ကိစ္စကို ဘယ်သူသိတာမှ မဖြစ်စေချင်ဘူး..။ အဲ့ဒါ ဂတိပေးပါကွာ..။ မင်း တအားချစ်တဲ့ မင်းလူ ရွှေဘကိုတောင် မပြောရဘူး။ မမဝါ ဘယ်ယောကျ်ားမှ မယုံဘူး ဘယ်လိုလဲ”

“ အာ…. ကျနော်မပြောပါဘူး မမဝါကလည်း..”

“ အေးပါ.. တသက်လုံး မမဝါကို မင်းဘယ်လောက် ချစ်ကြောက်ရိုသေလဲ ဆိုတာ သိပါတယ်..။ မနေ့ညက မုန်ယိုပြီး သောင်းကျန်းပြတာကလွှဲလို့ပေါ့ ခွိ”

“ ဟာဗျာ!”

“ နောက်တစ်ခုက .. မမဝါကို မင်းဘယ်တော့မှ လိုချင်လှပါတယ်.. ချစ်သူလုပ်ချင်ပါတယ် အဲ့လိုစိတ်တွေ မွေးမလာနဲ့။ အဲ့ဒါ ကြိုပြောထားမယ်..။ မင်းမိဘ အသိုင်းဝိုင်းက ငါ့ကိုမုန်းကြလိမ့်မယ်..။ ကလေးကို ဖျက်ဆီးပါတယ်လို့ စွပ်စွဲကြလိမ့်မယ်…”

……………..

“ မမဝါ ကိုယ်တိုင်လည်း အိမ်ထောင်ရေးဆိုတာကို ဒီတသက် စိတ်ကုန်ခဲ့ပြီးပြီ ..။ ဘယ်တော့မှလည်း ယောကျ်ားထပ်ယူဖို့ မစဉ်းစားတော့ဘူး သိလား ..။ မင်းအထင်သေးချင် သေးပါစေတော့..။ မဖြစ်သင့်မှန်း သိတယ် ..။ ဒါပေမယ့် မနေ့ညက မမဝါရဲ့ ဘဝမှာ အင်မတန် ကျေနပ်ပျော်ရွှင်ရတဲ့ ည ဖြစ်ခဲ့တယ် ..။ မင်းလေးရဲ့ ဇွတ်တရွတ် ဆိုးပေတာလေးတွေကို ကျေနပ်အားရတယ်..။ ရှင်းရှင်းပြောမယ်ကွာ ဘဝမှာ မမေ့နိုင်တော့မယ့် ညတစ်ည”

“ မမဝါ ဘာပြောနေတာလဲဟင်။ ကျနော် နားမလည်တော့ဘူးဗျ..”

“ ဟေ့ရောင် ဖိုးသက်လေး! ရှင်းအောင်ပြောရရင် မင်းနဲ့ဖြစ်တာကို ကြိုက်တယ်လို့ ပြောနေတာ တောက်! ငါလေငါ .. စိတ်ရှိလက်ရှိ နားရင်းတီးလိုက်ရ ဒီမယ်ရှက်လို့သေတော့မယ်..။ ထတော့ သွားမယ် ရုံးနောက်ကျတော့မှာပဲ”

မမဝါ ရုံးချိန်မှီအောင် စက်ဘီးကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး နင်းထွက်လာခဲ့မိတယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက စက်ဘီးဘောင်တန်းပေါ်မှာ တင်ပါးလွှဲကလေးထိုင်လာတဲ့ မမဝါက ဘဏ်နားရောက်ခါနီး ခရစ်ယာန်ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကုန်းအဆင်း လူသူရှင်းလွန်းတဲ့နေရာ အရောက်မှာ မော့ပြီး ကျနော့်ဂုတ်ကို လက်ပြန်သိုင်းဖက်ဆွဲချရင်း ကျနော့်နဖူးကို ပြွတ်ကနဲနမ်းရင်း ပါးချိုင့်ကလေးပေါ်အောင် ပြုံးလိုက်သေးတယ်။ ဘဏ်ရှေ့ရောက်တော့ စက်ဘီးပေါ်က ဆင်းသွားရင်း လေသံတိုးတိုးနဲ့

“ ဟရောင်! သေချာမှတ်ထားနော် ငါ မင်းချစ်သူ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ခေါင်းထဲအမြဲမှတ်ထား”

လို့ ပြုံးစိစိပြောပြီး သူ့ရုံးထဲ ဝင်သွားတယ်။ ရပ်ကွက်ထဲက အဟန်ရှုပ် တရုတ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့မှာ စက်ဘီးဒေါက်ထောက်ထားရင်း ကျနော် ကိုရွှေဘကို မနက်ခင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖို့ စောင့်နေလိုက်တာ စောစောစီးစီး ဘူပိတ်တဲ့အကွက်က ဆိုက်လာသေးတယ်ဗျ။

ရပ်ကွက်ထဲက ဘူဒါး ဘိုးတော်တစ်ယောက်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲက နံပြားနဲ့ လက်ဖက်ရည် ပါဆယ်ဆွဲပြီး ထွက်အလာ ကျနော့်ကိုမြင်တာနဲ့ ခါးကလေး ထောက်ခါထောက်ခါနဲ့ တော်ကီလာပွားတယ်။

“ ဟဲဟဲ.. ဖိုးသက် မနက်အစောကြီး မင်းဘယ်ကနေ ထွက်လာတာလဲ။ ငါမြင်လိုက်သလိုလို အရှိသားနော့်”

“ ဘာပြောတာလဲဗျ”

“ မင်းကိုယ်မင်း လည်လှပြီ ထင်နေတာကိုးကွ။ ငါ ရိပ်မိနေတယ်နော့် ..”

“ ဘကြီးထောင် ကျနော့်ကို ဘာတွေပြောနေတာလဲဗျ။ ပြောချင်ရင် ဒဲ့ပြောလေဗျာ။ အဲ့လို ဝေ့ဝိုက်မနေနဲ့”

“ သြော်! ငါဒီနေ့မနက် အစောကြီး နိုးနေတာကိုးကွ..။ အဲ့ဒါနဲ့ အိမ်ရှေ့လမ်းမထွက် လမ်းလျှောက်နေရင်း မေတ္တာသုတ်လေးဘာလေး ရွတ်နေတာ ဝါဝါမေတို့ ခြံဝင်းထဲက လူတစ်ယောက် ခုန်ထွက်လာတာ လှမ်းမြင်လိုက်ရသလိုလို ဘာလိုလိုဟ ဟဲဟဲ”

“ဘကြီးထောင်က အသက်ကြီးနေပါပြီဗျာ။ မမဝါတို့ အိမ်ခြံစည်းရိုးကို ဘယ်လိုလူက ခုန်ကျော်နိုင်မှာလဲ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား..။ ဒါနဲ့ မနက်စောစော ထထပြီး လမ်းမမှာ လမ်းထွက်လျှောက်သလိုနဲ့ ကုန်စိမ်းတွေ ဈေးလာလာပို့တဲ့ အထမ်းသမလေးတွေကို ချောင်းနေတာကို မေတ္တာသုတ်ရွတ်တယ် ဘာညာတွေ လျှောက်လိမ်မနေစမ်းပါနဲ့ ဘကြီးထောင်ရာ.. အချင်းချင်းတွေကို..။ အခုလောလောဆယ် ပန်းသည်မလေး မအေးပွင့်ကို ဘကြီးထောင် ခေါ်ခေါ်စားနေတယ်ဆိုပြီး ဟိုဖက်ရပ်ကွက်မှာ သတင်းထွက်နေတယ် ကြည့်လုပ်ဦးဗျ..”

“ ဟကောင်! မင်းဘယ်ကကြားလာတာလဲ တကယ်လား”

သူ့အကြောင်းတွေ အကုန်သိတဲ့ ကျနော် လျှောက်ရွှီးပစ်လိုက်မှ ဘိုးတော်ကြီး ပျာယာခတ်သွားတယ်။ တဟီးဟီးနဲ့ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲသွားတော့မှ ကျနော်လည်း သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်။ နောက်ဆို သတိထားမှ ဒီအဘိုးကြီးနဲ့ မလွယ်ပါဘူးဗျာ။ ဒီဘဲကြီးက အသက်အတော်ကြီးပြီ ဒါပေမယ့် နှာကိစ္စမှာ ဆရာတစ်ဆူခင်ဗျ။ အရင်ကတော့ တပ်ထဲက။ အခုတော့ အငြိမ်းစားပေါ့။ ရပ်ကွက်ထဲ ပြောင်းလာတာ ၄-၅ နှစ်လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်။ “တပ်ကြပ်ကြီး” ဘဝနဲ့ အငြိမ်းစားယူလာတာလို့ ကြားဖူးတာပဲ။ သူတို့အရွယ်တူ ဘိုးတော်အသိုင်းအဝိုင်းကတော့ အချင်းချင်းတွေ့ရင် “မောင်မောင်ရဲ” လို့ ခေါ်ကြတာကြားဖူးပေမယ့် ဦးရဲထောင် ဆိုတဲ့ နာမည်ကြောင့် ကျနော်တို့ လူငယ်တွေက “ဘကြီးထောင်” လို့ပဲနှုတ်ကျိုးနေကြတာပေါ့လေ။

သူ့အစ်မကြီးက ဆုံးသွားတာကြာပြီဆိုပဲ။ သားတွေပဲမွေးထားတာ ဆိုတော့ ချွေးမတွေ အများသားလေ။ ဒါပေမယ့် သားတွေအလစ်မှာ အဲ့အဘိုးကြီးက ချွေးမတွေနဲ့ ဘာလိုလို အပုပ်နံ့က ထွက်ထွက်လာသေးတယ်။ အလုပ်မရှိ အငြိမ်းစား အားယားနေတာဆိုတော့ ဟိုဆေးဖော် ဒီဆေးဖော်တွေ သိပ်လုပ်တာဗျ။ ဗေဒင်လိုလို၊ အင်းလိုလို၊ ဘိုးတော်လိုလိုတွေလည်း လုပ်။ ပြီးရင် တွေ့တဲ့မိန်းမ အကုန်ဆွဲစားတယ်ဆိုပြီး နာမည်ကြီး။ ကိုရွှေဘကတော့ အဲ့ဒီ ဘကြီးထောင်ကို တော်တော် စပ်မြင်ကပ်နေသတဲ့။

အခုလည်း သူ့ဖာသာ မနက်စောစောထ ပုတီးလက်က ကိုင်ပြီး ကုန်စိမ်းသမလေးတွေကို ဖန်ဖို့ ချောင်းနေတာကို တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကျနော့်ကို မြင်သွားသေးတယ်။ သတိထားမှဖြစ်မယ်။ ပြောရရင် မကောင်းဘူး။ အဲ့ဒီဘိုးတော်က ကျနော့်ဒေါ်လေး အငယ်ဆုံးတစ်ယောက်ကို ဘူးနေတာလေ။ ကျနော့်ဒေါ်လေးက လှတပတလေးကို ဒင်းက ပြီတီတီ လုပ်လုပ်နေတာ အော့နှလုံးနာစရာကြီးဗျာ။

~~~~~~~~~~~

မြို့အစွန်မှာလုပ်တဲ့ သီတင်းကျွတ်ဘုရားပွဲကို တစ်ရပ်ကွက်လုံးက လူပျိုအပျို ကာလသားသမီးတွေ အုပ်စုလိုက် ချီတက်လာကြတယ်ဗျ။ ကျနော်တို့မြို့မှာ အစည်ကားဆုံး ပွဲတော်ပေါ့။ ကောင်မလေးတွေကို အလည်မှာထားပြီး ကျနော်တို့ယောကျ်ားလေးတွေက မျက်ခြေမပြတ် ပွဲခင်းထဲ အကဲခတ်နေရတယ်။ လက်သရမ်းတာတွေ အမူးသမား ဆွဲလားရမ်းလားဖြစ်တာတွေကို ကာကွယ်ပေးဖို့ပေါ့။ ဘီးကုတ်ဝါဝါလေးပန်ပြီး အဖြူခံမှာ အနီရောင် အစက်ပြောက်ကလေးတွေပါတဲ့ ဝမ်းဆက်ကလေးနဲ့ မမဝါက အရမ်းလှနေတော့ ပွဲလာတဲ့ လူငယ်မှန်သမျှ ဝိုင်းပြီး ငေးကြည့်နေကြရတယ်။

မမဝါကတော့ လူကြီးပီပီ တဟဲ့ဟဲ့နဲ့ ရပ်ကွက်ထဲက ကောင်မလေးတွေကို စောင့်ရှောက်နေရပေမယ့် လူတွေကြိတ်ကြိတ်တိုးနေတဲ့အထဲမှာ ကျနော့်လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားတာ လုံး၀မလွှတ်ဘူး။ လူအလစ်မှာ ကျနော့်ပေါင်ကြားကို မသိမသာလေး လက်ဖဝါးနဲ့ ဖိဖိကိုင်ပြီး ညှစ်ပေးတယ်။ ပြီးရင် သူမသိသလိုပြုံးစိစိနဲ့ မျက်နာလွှဲနေတတ်တယ်။ ဟိုတနေ့ညက သူနဲ့ကျနော် ခြေလွန်လက်လွန် ဖြစ်သွားပြီးကတည်းက ဘာမှထပ်မဖြစ်ခဲ့ကြဘူးဗျ။ အမှန်အတိုင်းဝန်ခံရရင် ကျနော် မမဝါကို အရမ်းထပ်လုပ်ချင်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် လူနီကြီးရဲ့အစွမ်းကြောင့်ဆိုတာ ဖီးလ်မလာသလိုဖြစ်နေလို့ အိမ်ပြန်မအိပ်ပဲ ကိုရွှေဘအိမ်မှာပဲ အိပ်ဖြစ်နေတာ။

အခုလို လူတောတိုးရင်း ကျနော့်လက်မောင်းနဲ့ သူရင်ဘတ်က နို့ကြီးတွေရဲ့ မထိတထိဖြစ် (မဖြစ်ဖြစ်အောင် သူက တမင်လုပ်နေတာပါ) ရှက်ကြောက်ပြီးငြိမ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လက်ဆော့ပြီး လာလာဆွနေတော့ လူက သောက်ရမ်းတင်းနေပြီ။ တခါတလေ လူချင်းထပ်လျှက်ဖြစ်ပြီး အရပ်မြင့်တဲ့ မမဝါရဲ့ တင်ပါးအိအိစက်စက်ကြီးနဲ့ ကျနော့်လိင်တံက ထိကပ်ထားသလို အကြာကြီးဖြစ်နေတဲ့ အခါမျိုးဆို ကျနော့် လက်နှစ်ဖက်စလုံးကလည်း မမဝါ ဂျိုင်းအောက်နေလျှိုပြီး နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ မြန်မြန်လေးဖမ်းကိုင်ပြီး ၂-၃ ချက်လောက် ကပ်ညှောင့်ပေးလိုက်ရင်း ချက်ချင်း မသိသလိုလုပ်။ အဲ့ဒီလိုနဲ့ အရှိန်က တော်တော်တက်လာကြပြီဗျ။

ပွဲဈေးတန်း လမ်းလျှောက်ကြရင်း မောလာကြတော့ မုန့်ဆိုင်တန်းတွေမှာ မုန့်ဝင်စားကြတယ်။ စားသောက်ပြီးတော့မှ ပွဲလက်မှတ်သွားဖြတ်တဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် မောကြီးပန်းကြီး ပြန်ရောက်လာတယ်။ မန်းလေးသိန်းဇော်ဆိုတော့ လက်မှတ်က အတော်အလုအယက် ဝယ်ရတာကိုးဗျ။

“ ရွှေဘ! ကလေးတွေကို တာဝန်ယူပြီး ထိန်းခဲ့..။ ငါ ခေါင်းတအားကိုက်လာလို့ ပြန်တော့မယ်။ ဖိုးသက်လေး မမဝါကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေး။ ပြီးမှ ဒီကိုပြန်လာ…”

ဆိုပြီး မမဝါတစ်ယောက် စကားစရင်း ဂွင်ဆင်နေတာကို မသိနားမလည်တဲ့ အူတူတူပုံစံ ဖမ်းပြီး

“ ဟုတ်ကဲ့ မမဝါ”

လို့ ဖော်လိုလိုက်ရင်း မုန့်ဆိုင်ကနေ ခပ်တည်တည် တူတူထွက်ဖို့ ထလိုက်တယ်။

“ ခဏနေဦးဗျ!”

ဒီညမှာ ကျနော် အကြံအစီတစ်ခု ရှိသေးတယ်။ ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ ဖရီးဂျက်ကက်ကို အသာလေးချွတ်ပြီး ကိုရွှေဘကို

“ ခဏ ယူဝတ်ထားစမ်းပါဗျာ”

ဆိုပြီး ပစ်ပေးထားခဲ့လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီဂျက်ကက် အိတ်ထောင်ထဲမှာ ဘာပါတယ်ထင်လို့လဲ။ ဟီးဟီး ဟိုသစ်သားရုပ်ထုလေး ထည့်ပေးထားလိုက်တယ်လေ။ လူနီကြီးနဲ့ ကိုရွှေဘ ဘာတွေဆက်ဖြစ်မလဲတော့ မသိဘူး။ ကျနော်တော့ မမဝါကို လက်ဆွဲပြီး ပွဲခင်းထဲကနေ အတင်းတိုးထွက်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ အိမ်အပြန်လမ်းမပေါ် မြန်မြန်ရောက်ချင်နေပြီဗျာ။ မမဝါကို ကျနော် အားရပါးရ ချစ်ပစ်လိုက်ချင်ပြီ။ လူနီကြီးမပါပဲ သူ့ကို ဖိုးသက်ဆိုတဲ့ကောင်လေးက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ချစ်ပြတတ်ပါတယ်ဆိုတာ သက်သေပြချင်လွန်းလို့ ရင်ဘတ်ထဲမှာလည်း တုန်တုန်ရီရီကြီး။ မမဝါလည်း ကျနော့်လိုပဲဆိုတာ သူ့လက်ကလေးကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော် အလိုလိုသိနေတယ်။

ကတုန်ကယင်ဖြစ်နေတဲ့ စုံတွဲလေးတစ်တွဲ ဘုရားပွဲအပြင်ဖက်ကို တိုးထွက်လာရင်း တဖြေးဖြေး တိုးကပ်လာတယ်။ လူတွေကြိတ်ကြိတ်တိုး စည်ကားပြီး ဆူညံပွက်လောရိုက်နေတဲ့ ကမ္ဘာအပြင်ဖက်ကို ရောက်သွားတာနဲ့ အလိုလိုနေရင်း အေးမြသွားသလိုပဲဗျ။ မြစ်ကမ်းဘေးက လမ်းမကြီးအတိုင်း တိတ်တဆိတ် လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်လာကြရင်း နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ တောက်လောင်နေတဲ့ ရမ္မက်မီးတွေက တဖြေးဖြေးပိုလို့သာ တိုးလာနေပြီပေါ့လေ။

စိန်ပန်းပင်ကြီးတွေ စီစီရီရီပေါက်နေတဲ့ ကမ်းနားလမ်းပေါ်မှာ လူတွေက ရှင်းနေသလို မိုးမြှူအငွေ့အသက်တွေပါနေတဲ့ လေညှင်းလေးတွေက တနော့နော့နဲ့ ဝစ်လစ်စလစ် လမ်းကလေးပေါ်မှာ (ဟီးဟီး ခွင့်လွှတ်ပါ ဆရာကြီးဒဂုန်တာရာ ခင်ဗျား) တိုက်ခတ်နေတော့ ကျနော်နဲ့ မမဝါတို့ ကိုယ်လုံးတွေက ပိုလို့တောင် ပူးကပ်သွားကြပါပြီ။ ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့တဲ့ ကျနော်ကစပြီး လှုပ်ရှားလိုက်မိတယ်။ မမဝါရဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးကို ခပ်တင်းတင်းတွယ်ဖက်ရင်း ခပ်ပြေပြေ နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို အားရပါးရ နမ်းရှိုက်လိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ .. ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေ၊ နောက်.. နီထွေးထွေး နှုတ်ခမ်းအိအိကလေးပေါ့။

“ အွန်းးး ဖိုးသက်လေးကကွယ် အဲ့လိုမလုပ်နဲ့ဟ လမ်းပေါ်ကြီးမှာ .. ကျွတ်! ဟဲ့ မမဝါ ရင်တွေအရမ်းတုန်လာပြီနော် ပြောလို့လဲမရ ဒုက္ခပါလား..”

နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေရာက ခွာလိုက်ပြီး တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ထမီပါးကလေးအပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ချေမွရင်း မမဝါရဲ့ လည်တိုင်ဖော့ဖော့လေးတဝိုက် အနမ်းစက်သေနတ်တွေနဲ့ တရစပ် လျှောက်ပစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ခပ်တင်းတင်း ပြန်ဖက်လာရင်း စိတ်အိုက်နေတဲ့ လေသံတုန်တုန်ကလေးနဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ညည်းညူနေရှာပေမယ့် ဝတ်ထားတဲ့ သော့တံဆိပ် ပုဆိုးအပြာအောက်ကနေ ခပ်ငေါငေါထွက်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးကို ဖွဖွအုပ်ကိုင်ပြီး အထက်အောက် ပွတ်သပ်ပေးနေတာက သူကိုယ်တိုင် အားမလိုအားမရနဲ့ စိတ်ထနေတာဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြနေတာ မဟုတ်ပါလားဗျာ။ လူသူကင်းရှင်းလွန်းလှတဲ့ ကမ်းနားလမ်း ဖြစ်ပေမယ့် လမ်းမကြီးပေါ်ဆိုတော့ လုပ်လို့မကောာင်းလှဘူး။ ဒါပေမယ့် အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အထိလည်း ကျနော် မအောင့်နိုင်တော့ဘူးဗျာ။

“ မောင်လေး.. အာကွာ ဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ.. အိမ်ရောက်အောင် အရင်ပြန်ကြမယ်ကွာ .. အာ ဒီကလေးက ဇွတ်”

ဖျတ်ကနဲ သတိရသွားပြီး မမဝါရဲ့ လက်ကလေးကို အတင်းဆွဲလို့ ကမ်းနားလမ်း စိန်ပန်းပင်ကြီးတွေရဲ့ တစ်ဖက်က မြစ်ထဲဆင်းတဲ့ အုတ်လှေကား အမြင့်ကြီးကနေ ကြယ်ရောင်ဝိုးတဝါးအောက်မှာ ကျနော်အောက်ကို ဆင်းချသွားနေမိတယ်။ မိုးဦးကျကာလလေးဖြစ်လို့ မြစ်ရေပြင်က ဟိုးအဝေးကြီးမှာ။ လောလောဆယ် ကမ်းပါးအောက်ခြေမှာ ရေပြင်အစား သဲသောင်ပြင် တမျှော်တခေါ်ကြီးပဲ ရှိတာလေ။ ပြီးတော့ ဒီနေရာမှာ လူနေအိမ်ခြေ မရှိဘူးဆိုတော့ တိတ်ဆိတ်ပြီး ဂျက်ကာကောင်းတဲ့ နေရာပေါ့။

အောက်ခြေရောက်သွားတော့လည်း ရပ်မနေပဲ သဲသောင်ပြင်ကြီးပေါ် ဖြတ်လျှောက်ပြီး မမဝါကို ဆွဲခေါ်သွားမိတယ်။ တငြီးငြီးတငြူငြူနဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ကျနော်ဆွဲခေါ်ရာနေရာကို ပါလာရှာတယ်။ ရေစပ်နား ရောက်သွားတော့မှ မြို့ဖက်က ကမ်းနားလမ်းဆီ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အတော်ဝေးဝေး ရောက်သွားပြီ။ လူတစ်ယောက်ယောက် လာနေရင်လည်း မြင်ရသလို နောက်ကျောဖက်မှာလည်း ရေပြင်ကြီးဆိုတော့ အင်မတန် လုံခြုံစိတ်ချသွားရပြီပေါ့။ စူတူတူမျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်နောက် ပါလာတဲ့ မမဝါကို ဘာမှစကားပြောမနေတော့ပဲ မတ်တပ်ရပ်နေလျှက်နဲ့ ရင်ချင်းအပ် နှုတ်ခမ်းချင်း စစုပ်ပေးလိုက်တယ်။ တဟင်းဟင်း မြည်သံတွေက မြစ်ရေစီးသံနဲ့အပြိုင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဆီက ထွက်ကျလာပေမယ့် လူသူကင်းလွန်းတဲ့ နေရာဆိုတာ နှစ်ယောက်လုံးသိနေတော့ ဂရုမစိုက်တော့ပါဘူးလေ။

နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာကပဲ ကျနော့်ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ မမဝါကို တွန်းထုတ်လိုက်ရင်း သဲပြင်ပေါ်မှာ ပုဆိုးကို ဖြန့်ခင်းလိုက်တယ်။ မမဝါကိုယ်တိုင်ကလည်း တော်တော်စိတ်ထနေရှာတော့ သူ့ထမီကလေးကို သူ့ဖာသာ ဂွင်းလုံးချွတ်ချပြီး ကျနော့်ပုဆိုးနဲ့ ဆက်လျှက်ကလေး ဖြန့်ခင်းရင်း ထိုင်ချလိုက်တယ်။

“ ဖိုးသက်လေး တော်တော်ဆိုးတယ်ကွာ .. အဲ့လိုကြီး လမ်းဘေးမှာ မမဝါ လုပ်မိလိမ့်မယ်လို့ တသက်လုံး မစဉ်းစားခဲ့.. အုဝု!!”

အခင်းတွေအပေါ် ဖင်ချထိုင်ရင်း ခေါင်းက ဆံနွယ်ကလေးတွေကို လက်နဲ့သပ်၊ ပွစိပွစိပြောနေတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ဗလုံးဗထွေးနဲ့ အသံတိတ်သွားတယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ချပြီး တင်းမာပေါက်ကွဲမတတ်ဖြစ်နေတဲ့ လိင်တံကြီးကို မမဝါရဲ့ နှုတ်ခမ်းအိအိကလေးထဲ လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ကျနော် ထိုးထည့်လိုက်တာကိုးဗျ။ ကျနော့်ဆီးခုံကို လက်နဲ့အတင်းတွန်းထားရင်း တအုအုနဲ့ ပါးစပ်ထဲ လိင်တံအသွင်းအထုတ် အလုပ်ခံနေရတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် စစချင်းတော့ နင်သလိုဖြစ်သွားပုံရပေမယ့် ခဏကြာတော့ ပုံမှန်လေး စုပ်ယူနေရှာတယ်။ လိင်စိတ်ထနေတဲ့ ကျနော်ကတော့ မမဝါကို အားနာရကောင်းမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။ သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ဒူးကွေးလို့ မတ်တပ်ရပ်ထားရာက ကော့ကော့ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ၃-၄ မိနစ်လောက် အဆက်မပြတ် လုပ်ပစ်လိုက်မိတယ်။

“ မမဝါ လေးဖက်ထောက်ပေးပါ.. ကျနော် တအား လုပ်ချင်နေပြီ မြန်မြန်လေး”

“ မင်းနော်.. တအားနိုင်စားပေးတယ်.. ဇွတ်ကြီးပဲ ဟွန်းးး”

ကျနော့်လိင်တံကို ပါးစပ်ထဲက ဆွဲချွတ်တာခံလိုက်ရတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် မြည်တွန်တောက်တီးနေပေမယ့် ချက်ချင်းပဲ ကျနော့်လိင်တံကို ကိုင်ထားရာက လက်လွှတ်လိုက်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး တစ်ဖက်လှည့်လို့ လေးဖက်ထောက် ကုန်းထားပေးရှာတယ်။ ကြယ်ရောင်ပြိုးပျက်အောက်မှာ ဖင်တုံးအိအိကြီးတွေက အားရစရာကောင်းလောက်အောင် တလက်လက်ပဲ။

မမဝါက ဖြေးဖြေးလုပ်လို့ လှမ်းသတိပေးနေတာကို အင်းပါလို့ ပြန်ပြောလိုက်ရင်း ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မာတင်းနေတဲ့ လိင်တံနဲ့ ဖင်နှစ်ခြမ်းအလည်တည့်တည့်က အရည်တွေရွှဲအိနေတဲ့ အဖုတ်ဝတည့်တည့်ကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ နွေးကနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး စောက်ဖုတ်နံရံတွေရဲ့ အိစက်ညက်ညောမှုကို လိင်တံတစ်လျှောက် အားရကျေနပ်စွာ ခံစားလိုက်ရတယ်။

“ ချက်ချင်း တအားမဆောင့်ပေးနဲ့နော် မောင်လေး… မမဝါ အောင့်တယ်”

“ အင်း .. အင်္ကျီကြယ်သီး ဖြုတ်ပေး… မမဝါ နို့တွေကို ကိုင်ပြီး ဆောင့်ချင်တယ်”

တဖြောက်ဖြောက်မြည်သံနဲ့အတူ အင်္ကျီနှိပ်စိတွေကို ဖြုတ်ပေးရင်း နို့ကြီးတွေကို ဘရာအောက်ကနေ ဆွဲထုတ်ပေးရှာတယ်။ ခါးကိုင်းလိုက်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ညှစ်ချေရင်း မမဝါကို ဖြေးဖြေးချင်း လိုးပေးနေလိုက်တယ်။ လိုးနေရင်း မမဝါရဲ့ကျောပြင်ပေါ် မှောက်ချထားပြီး ဂုတ်သားလေးတွေနေရာကို သွားနဲ့ ဖွဖွကိုက်လိုက် နားရွက်ကလေးတွေကို ကိုက်ဆွဲလိုက်နဲ့ ဆွပေးလိုက်တော့ မမဝါက

“ ဖိုးသက်လေးရာ.. ဟင်း..ရှီးးး ဟင်းးး”

ဆိုပြီး အသံထွက်ညည်းစပြုလာတယ်ဗျ။ မမဝါရဲ့ ဂုတ်သားလေးနေရာက မွှေးပျံ့သလိုလို ချွေးနဲ့သနပ်ခါးရောထားတဲ့ အနံ့လေးတွေကို ရှူရှိုက်ရင်း အနောက်ကလည်း တင်သားအိအိကြီးတွေနဲ့ ဆီးခုံ တဖတ်ဖတ်ရိုက်တဲ့အထိ ဆောင့်လိုး ၊ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း လက်နဲ့သိပ်မဆန့်သလိုဖြစ်နေတဲ့ နို့စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီးတွေကိုချေ။ ကျနော်တော့ နတ်ပြည်ရောက်နေသလိုပါပဲလားဗျာ။

မြစ်ရေစီးသံ ညင်ညင်သာသာလေးတွေနဲ့အတူ လေးဖက်ထောက်ပြီး အလိုးခံနေရရှာတဲ့ မမဝါဆီက တရှီးရှီး ညည်းသံ၊ တင်ပါးနဲ့ ဆီးခုံဆောင့်မိသံ တဖြောက်ဖြောက်.. ကျနော့်မာန်သွင်းသံ တအားအားတွေဟာ တိတ်ဆိတ်တဲ့ညယံမှာ ဆူညံနေပေမယ့် လူသူလေးပါးကင်းရှင်းလွန်းတဲ့ နေရာလေးဆိုတော့ စိတ်လွှတ်ကိုယ်လွှတ် ရှိလွန်းလှတယ်လေ။

မိနစ်၂၀ လောက် လေးဖက်ထောက် လိုးနေရာက ညောင်းသလိုလိုဖြစ်လာတော့ အရည်တွေ တအားစိုနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲက ကျနော့်လိင်တံကို ပလွတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်း ပက်လက်လှန် လှဲအိပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ မမဝါရဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ် ကျနော် တက်ဖိလိုက်ရင်း အဖုတ်ထဲကို လိင်တံပြန်သွင်းတော့ ချောကနဲ ပြန်ဝင်သွားတယ်။ အိမ်ထောင်ကျဖူးတဲ့ တစ်ခုလပ်ဆိုပေမယ့် မမဝါရဲ့ အဖုတ်ကြီးက ကြပ်ပြီး စီးပိုင်နေတုန်းပဲဗျ။ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ပြီး တည့်တည့်မသွင်းပဲ ခါးကိုနည်းနည်းကစားပြီး မွှေနှောက်လို့ လိုးလိုက်မိတော့

“ ဖိုးသက်ကွာ.. မမဝါသေတော့မယ်.. အဲ့ဒါ ဘယ်လိုလုပ်နေရပြန်တာတော့ ကျွတ်ကျွတ်.. အမလေးနော်.. မမဝါရင်ထဲမှာ တလှိမ့်လှိမ့်တက်လာတယ်..”

“ အားး အားးး ပြီးချင်လာပြီ.. ပြီးတော့မယ်.. အား ဖိုးသက်… အား ဖိုးသက်.. မရပ်နဲ့တော့ မြန်မြန် မြန်မြန်… မြန်မြန်.. တအားဆောင့်ပေး.. လုပ်လုပ်”

မမဝါရဲ့ အဲ့ဒီလိုတောင်းဆိုမှုလေးတွေနဲ့ ပြန်ပြီး ကော့ကော့တက်တာကို အားကြိုးမာန်တက် မွှေနေရာကနေ ပေါင်နှစ်လုံးကို တွန်းတင်လိုက်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတက်ဖိလို့ တဗြောင်းဗြောင်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုးချရင်း အကြမ်းတမ်းဆုံးနည်းနဲ့ ကျနော်သမနေမိပြီ။ နောက်ဆုံး တစ်မိနစ်အတွင်းမှာတင် ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေက မြန်ဆန်သွက်လက်လာပြီး အောင့်ထားလို့မရတော့ပဲ သုတ်ရည်ပူပူတွေကို တွန့်လိမ်နေတဲ့ မမဝါရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းအိအိကြီးထဲ ဆက်တိုက်ပန်းထည့်ပစ်မိပြီပေါ့။

………………………………………

ရေစီးသံငြိမ့်ငြိမ့်လေးကို နားထောင်ရင်း သဲသောင်ပြင်ပေါ်မှာ မမဝါနဲ့ကျနော် ဖက်ပြီး လှဲအိပ်နေတယ်။ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ပျော့ခွေနေတဲ့ မမဝါကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပေးရင်း နဖူးလေးကို မွှေးကြူပေးရင်း ချမ်းနေရှာမလားလို့ လက်မောင်းသား ချောမွတ်မွတ်ကလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။

“ ဖိုးသက်လေး.. မမဝါကို လမ်းဘေးမှာ လုပ်ချင်သလိုလုပ်ပေးတယ် မကောင်းဘူးကွာ လူဆိုးလေး”

“ မအောင့်နိုင်လို့ပါဗျာ”

“ ပြီးတော့ တအားကြမ်းပြီး ရက်စက်လွန်းတယ်ကွာ.. ဘာမှမပြောမဆိုနဲ့ သူများပါးစပ်ထဲ သူ့ဟာကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်တာ လူကိုနင်သွားတာပဲ”

“ ကန်တော့ပါ.. ကျနော် တအားစိတ်ထသွားတာ.. ကန်တော့”

“ ဟွန်း.. ပြီးတော့ တအားမွှေပစ်လိုက်တာ လူကို သေတော့မယ် သိလား”

ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်ကလေးနဲ့ထုပြီး မူနွဲ့နေပေမယ့် အဲ့ဒီလိုလုပ်တာကို ကြိုက်နှစ်သက်မှန်း တဖက်လှည့်နဲ့ ဝန်ခံနေတာ ကျနော်သိပါတယ်ဗျာ။

“ ကဲ! တော်ပီ.. ထတော့ ပြန်မှဖြစ်မယ်.. အဝတ်တွေ မြန်မြန်ဝတ်တော့ မောင်လေး”

“ ဟုတ်! အိမ်ပြန်ရောက်ရင် မမဝါကို ကျနော် ထပ်ချစ်ဦးမှာနော် အဟီး မဝသေးဘူး”

“ အလိုတော်! ရှင်လေးကို ဘယ်သူက ခံမယ်ပြောလို့လဲ.. တော်ပြီ ကြောက်သွားပြီ တာ့တာ”

ရယ်ချင်နေတဲ့ လေသံလေးနဲ့အော်ရင်း ထမီလေးကို ကောက်စွပ်ပြီး လှစ်ကနဲ သဲသောင်ပြင်ပေါ် ပြေးဖို့ပြင်နေတဲ့ မမဝါကို အတွင်းခံဘောင်းဘီဝတ်ပြီး ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းထားတဲ့ ကျနော်က အတင်းလိုက်ဖမ်းဖို့ ကြိုးစားရင်း ပြေးလိုက်သွားမိတယ်။ ဒီညတော့ မမဝါရဲ့ အိပ်ယာနွေးနွေးလေးမှာ အိပ်ဖြစ်ဖို့ သေချာနေပါပြီဗျာ။ ပွဲခင်းထဲကျန်ခဲ့တဲ့ သစ်သားရုပ်ထုလေးထည့်ထားတဲ့ ဖရီးဂျက်ကက်ဝတ် ကိုရွှေဘတစ်ယောက် ဘာများဖြစ်နေပြီလဲဆိုတာကတော့ နက်ဖြန်မှပဲ သိတော့မယ် ထင်ပါရဲ့လေ။

နောက်တနေ့မနက် ဝေလီဝေလင်းမှ မမဝါတို့ အိမ်ကနေ အသာလေး ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ကျနော်ပြန်ထွက်ပြီး အိမ်ပြန်အိပ်ရတယ်။ သစ်သားရုပ်ထုလေး အကူအညီမပါတော့ အိမ်အပေါ်ထပ် မမဝါရဲ့အခန်းကနေ ခုန်မချနိုင်ဘူး။ ခြံစည်းရိုးကိုလည်း ခုန်မကျော်နိုင်ပါဘူး။ ကျနော့်မမဝါက တိတ်တိတ်လေး တံခါးတွေလိုက်ဖွင့်ပြီး လိုက်ပို့တာပေါ့ဗျာ။ လူနီကြီး အကူအညီမပါတော့ စိတ်က အင်မတန် ကျေနပ်နှစ် သိမ့်နေမိတယ်။ ကျနော် မနေ့ညက မမဝါနဲ့ သူ့အခန်းထဲထိ တိတ်တိတ်ခိုးဝင်ပြီး ကြည်လင်တက်ကြွစွာနဲ့ ချစ်ပွဲတွေ ဆင်နွှဲခဲ့ရတာပေါ့။

အိမ်ထောင်ကွဲပြီး ပြန်ရောက်လာကတည်းက ယောကျ်ားအရသာဆိုတာ လုံးလုံးမေ့လျော့နေခဲ့တဲ့ မမဝါတစ်ယောက် အရင်တစ်ခါနဲ့ မတူအောင် တက်ကြွလွန်းတယ်ဗျ။ အထူးသဖြင့် ဆက်ဆံနေချိန်မှာ ကျနော့်ကိုလှမ်းပြီး အားပေးအားမြှောက်ပြုသလို တွန်းအားပေးတဲ့ စကားသံလေးတွေ အရမ်းပြောတတ်တယ်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖြစ်လွန်းတယ်ပေါ့။ အံ့သြစရာအင်မတန်ကောင်းတဲ့ အချက်က သာမန်မိန်းမတွေလို ပြီးဆုံးခြင်းဆိုတဲ့ အဆင့်ရောက်တာ အချိန်မယူဘူးဗျ။ နည်းနည်းဆွလိုက်တာနဲ့ ချက်ချင်းရွှဲသွားသလို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်တိုက်ဆောင့်ပေးလိုက်ရင် တစ်ကိုယ်လုံး ကုတ်ကွေးတွန့်လိမ်ပြီး ချက်ချင်းပြီးသွားတယ်။

အဲ့ဒီမှာ မရပ်ပဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လေလေ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြီးလေလေဖြစ်ပြီး ကျနော့်လိင်တံကို အဖုတ်ကြွက်သားတွေက လိမ်ကျစ်ပြီး ရှုံ့ပွရှုံ့ပွနဲ့ အသားကုန် ညှစ်ညှစ်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ တအားမာတင်းနေတဲ့ ကျနော့်အချောင်းကြီးကို ဒစ်ပေါ်တဲ့ အထိ ဆွဲဆွဲထုတ်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ဇွိကနဲ ဇွိကနဲတွေ ဖြစ်ဖြစ်သွားတာ လူကိုတစ်ကိုယ်လုံး ကျဉ်ကျဉ်တက်သွားမတတ် ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ခင်ဗျားတို့ကို ရိုးရိုးသားသား ဝန်ခံရရင် အဲ့ဒီလောက် လိင်တံကို အစုပ်ခံရတာ သိပ်ကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ အရသာမျိုး ကျနော်တစ်ခါမှ မရဖူးသလို ဒီလောက် အပေးကောင်းတဲ့ မိန်းမမျိုးနဲ့လည်း ကျနော် တစ်ခါမှမကြုံဖူးသေးတာ အမှန်ပါ။

သူက အိမ်ထောင်ကျခဲ့ဖူးလို့များလား မသိဘူး။ ကျနော် လှေကြီးထိုး လိုးနေတာတောင် တခြားမိန်းမတွေလို ငြိမ်ခံပြီး ဇိမ်မယူနေပဲ အောက်ကနေ စကောပြန်ဝိုင်းပေး၊ အလူးအလှိမ့်လေး ဘယ်ညာရိမ်းပြီး ထိရှပွတ်ချက်တွေ တစ်သတ်မှတ်ထဲ ဖြစ်မနေအောင်ကို အပေးကောင်းတာလေ။ လူပျိုပေါက်ကလေး ကျနော် ဘယ်လောက်ပဲ ဆက်တိုက်လုပ်နိုင်ပါစေ သူက မခံနိုင်တော့ဘူးလို့ လုံးဝမငြင်းဘူးဗျ။ ဖိုးသက်! လုပ်ချင်သေးလားဆိုပြီး လိင်တံကို ဆွဆွပေးပြီး စုပ်ပေး ၊လျှာကစားပေးရင် ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း ချက်ချင်းကို ပြန်ပြန်တောင်လာတာမို့ တက်ကုန်ရွက်ကုန် လှော်ခတ်မိခဲ့ကြတာပေါ့။

ပြန်ခါနီးလိုက်ပို့တော့ ခြံပေါက်ဝက ဇွန်ပန်းရုံကြီးနားမှာ ကျနော့်ပုဆိုးကို အသာလေးဖြေချပြီး ပျော့ခွေနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို အာငွေ့နွေးနွေးလေးပေးပြီး ၃-၄ ချက်လောက် နှုတ်ဆက်အနမ်းလေး ပေးသေးတယ်။ ပြီးမှ ချစ်စရာ ပါးချိုင့်လေးပေါ်အောင် ပြုံးပြီး

“ နက်ဖြန်မလာခဲ့နဲ့ သဘက်ခါည ပြန်တွေ့မယ်..။ နေ့တိုင်းဆို ရိုးသွားမယ်”

လို့ တိုးတိုးလေး အမှာစကားချွေရင်း ခြံတံခါးအသာဟပြီး နှုတ်ဆက်ခဲ့တာပေါ့။

………………………………………

မိုးလင်းတော့ ယားလို့တောင် မကုတ်အားတဲ့ အိမ်အလုပ်တွေနဲ့ တွေ့သွားတယ်ဗျာ။ ကုန်တွေ ဆက်တိုက်ရောက်လာတော့ ဂိုဒေါင်ထဲ အတင်အချလေးတွေမှာ စာရင်းဝင်မှတ်ဘာညာနဲ့ မနက်စာမပြောနဲ့ နေ့လည်စာတောင် လွှတ်သွားရော။ နေ့လည် ၃ နာရီလောက်မှ အလုပ်နည်းနည်းအားသွားလို့ ထမင်းစားမယ်လုပ်တာကို အမေက မြို့စွန်က အိမ်တစ်အိမ်မှာ ဆီတစ်ပေပါ အကြွေးယူထားတာလေး အကြွေးသွားတောင်းခိုင်းပြန်တယ်။ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ စက်ဘီးကောက်နင်းပြီး ခပ်သွက်သွက်လေး ဒိုးလာခဲ့တယ်။

ကြွေးတောင်းတာရလာတော့ အိမ်ပြန်ဖို့ ခြေဦးအလှည့် ဗိုက်က တော်တော်ဆာလို့ အောင့်တောင်အောင့်နေပြီမို့ မနေ့ညက ဘုရားပွဲဈေးကလည်း လမ်းကြုံနေတော့ မထူးပါဘူးကွာဆိုပြီး ဆန်စေးခေါက်ဆွဲ ဝင်အုပ်လိုက်ဦးမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ လူရှင်းနေတဲ့ ပွဲလမ်းမဖက် ခြေဦးလှည့်လိုက်တယ်။ ဘုရားကုန်းအတက်နားက ခေါက်ဆွဲဆိုင်တန်းနား အရောက်မှာ ဘယ်ဇရပ်ကအိပ်ပြီး ထလာမှန်းမသိတဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့ ကြက်လည်လိမ်ထားတဲ့ အိပ်ရေးပျက်မျက်ခွက် ငူတူတူကြီးနဲ့ မနေ့ညက ကျနော်ချွတ်ပေးလိုက်တဲ့ ဖရီးဂျက်ကက် စစ်စိမ်းရောင်ကြီး ဝတ်ပြီး ခြေဒရွတ်ဆွဲ လမ်းလျှောက်လာတာနဲ့ ပက်ပင်းတွေ့တယ်။ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ပြီလဲ မသိဘူးလို့ တွေးမိပြီး ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းအောင့်ထားရတယ်။

“ ဟေ့လူ .. ခင်ဗျာ့ အတယ် တရုတ်ကြီး ဖနောင့်နဲ့ပေါက်တော့မှာပဲ… အခုမှ ဘယ်ချောင်က ထွက်လာတာလဲ”

“ ချီးပဲ! မင်းကကော ဘယ်ပျောက်သွားတာလဲ မနေ့ညက.. အေဘေးလေး.. အခုဘာလုပ်မလို့လဲ”

“ ဒီနား အကြွေးလာတောင်းရင်း ဗိုက်ဆာလို့ ကြက်ပေါင်းခေါက်ဆွဲ ဝင်စားတာ..။ ခင်များ ဗိုက်ဆာနေတယ်မလား သွားမယ်လေ။ တူတူဝိုက်ပြီး အိမ်ပြန်တာပေါ့”

“ မင်းမှာ ပိုက်ဆံဘယ်လောက်ပါလို့လဲ အခု”

“ ပါပါတယ်ဗျ အဝသာစား…။ တစ်ယောက် ၃ ပွဲစားလည်းရတယ်..။ မလောက်ရင် အကြွေးတောင်းလာတဲ့ ပိုက်ဆံ ၂၀၀၀ ပါသေးတယ် ဟဲဟဲ”

“၂၀၀၀ ဟုတ်လား ဟကောင်! အကောင်ဝင်ဖမ်းလိုက်မလား။ ဒါဆို.. တစ်ချက်နှစ်ချက် ဝင်ပစ်လိုက်မယ်လေ.. ငါတို့ ရှပ်ကီဖိုး ရံပုံငွေပေါ့”

အဲ့ဒီခေတ်က ဘုရားပွဲလုပ်ရင် အာဝါဒေး လောင်းကစားဝိုင်းတွေက ပွဲဈေးတန်းအနောက်မှာ နေ့ရောညပါ ဆက်တိုက်ပါတတ်တာကိုးဗျ။ အခုလည်း အဲ့ဒီဝိုင်းတွေက ဆူညံအော်ဟစ်သံတွေက ဒီနေရာကနေတောင် ကြားနေရတယ်။ အခု ကိုရွှေဘက လေးကောင်ဂျင်ဝင်ထိုးမလားလို့ အတို့အထောင် လုပ်နေတာဗျ။ ဖိုးသက်နဲ့ရွှေဘ ဆိုတာကလည်း မကောင်းတဲ့ဖက်မှာ နှစ်ခါညှိစရာ မလိုဘူးဆိုတော့ ဗိုက်ဆာတာတွေဘာတွေ ချက်ချင်းမေ့သွားပြီး လာလေ! ဆိုတာနဲ့ ပါသွားတော့တာပေါ့။

ကိုရွှေဘက လေးကောင်ဂျင်မှာ ဆရာသမားဗျ။ ခင်ဗျားတို့ထဲက မသိသေးတဲ့လူတွေ ရှင်းအောင် လိုတိုရှင်းပြောရရင် ဖား၊ ကြက်၊ ဝက်၊ ငါးရှဉ့်(ရှော) ဆိုတဲ့ အကောင်လေးကောင်ပါတဲ့ အံစာကိုလှည့်ပြီး ခွက်နဲ့အုပ်၊ ကြိုက်တဲ့အကောင်ကို ချထိုး၊ အံစာဖွင့်လို့ ကိုယ်ထိုးထားတဲ့ အကောင်ဆို ၃ ဆ အလျော်ရတဲ့ ကစားနည်းပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ အပျော်ထိုးတဲ့လူတွေက တစ်ပိုင်း၊ ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ထိုးတဲ့ လူတွေမှာ ကြတော့ ၂ မျိုးရှိတယ်ဗျ။ အသံသမားနဲ့ လမ်းသမား။

အသံသမားဆိုတာက အံစာကိုလှည့်ပြီး ခွက်နဲ့အုပ်ထားလိုက်ပြီးနောက်.. အံစာရပ်သွားပြီး အောက်ခံကြွေပန်းကန်နဲ့ အံစာသီးထိခတ်မိတဲ့အသံကို နားထောင်ပြီး အဲ့ဒါ ဘာအကောင်ဆိုတာကို နားနဲ့မှတ်မိ ထိုးတဲ့လူမျိုး။ လမ်းသမား ဆိုတာက အလက်တိုင်းမထိုးပဲ ထွက်သမျှအကောင်တွေကို ပထမဆုံး လိုက်မှတ်ထားလိုက်တယ်..။ ဒီတစ်လက် ဖား၊ နောက်တစ်လက် ကြက်၊ နောက်တစ်လက် ကြက်၊ နောက်တစ်လက် ဝက် (ဖား၊ ကြက်၊ ကြက်၊ ဝက်) ကြက်နှစ်ခါကျအပြီးဆို ဝက်ကျတတ်တယ်။

အဲ့လိုလေးတွေ ဆက်တိုက်ရေးမှတ် (စိတ်မှတ်) ထားပြီး အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်ရင်း သူ တွက်ချက်ထားတဲ့ လမ်းမှန်ပြီလို့ ယူဆတဲ့အချိန်မှာ အသံသမားလို လက်လီစိပ်ပြီး ပိုက်ဆံနည်းနည်းစီထိုးတာမဟုတ်ပဲ တစ်ချက် နှစ်ချက်ထဲနဲ့ ပုံအောပြီး ချထိုးပစ်လိုက်တယ်။ အလျော်ရရင်လည်း ဆက်မထိုးတော့ပဲ ရပ်ပြီး လစ်ပြေးသွားတာမျိုး အပိုင်ချတတ်တဲ့ ကစားသမားမျိုးကို လမ်းသမားလို့ ခေါ်တယ်ဗျ (သင်္ချာလို တွက်ထိုးတာမျိုးပါ)။

အဲ့ဒီအမျိုးအစားတွေထဲက ကျနော့်ဆရာသမားက လမ်းသမားဗျ။ တော်ရုံ တစ်ချက်နှစ်ချက် ဝင်ပစ်လိုက်ရင် မှန်တာချည်းပဲဆိုတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အသုံးစားရိတ်က တစ်လနှစ်လတော့ ဖူလုံနေကြဆိုပါတော့။ ကျနော်က ပိုက်ဆံထက် စိတ်လှုပ်ရှားရတာကို အတော်သဘောကျလို့ကို သူ့နောက်လိုက်တတ်တယ်လေ။ တိုတိုပြောရရင် ကိုရွှေဘလက်ထဲ အကြွေးတောင်းလာတဲ့ ဆီတစ်ပေပါဖိုး ငွေ ၂၀၀၀ (အဲ့ဒီခေတ်က) ထည့်ပေးလိုက်ပြီး ဘေးကနေ စီးကရက်ဖွာရင်း အကဲခတ်နေလိုက်တယ်။

ထိုးသားတွေများလွန်းပြီး အလျော်အစား အတော်ကြီးတဲ့ လေးကောင်ဂျင်ဒိုင်ဆိုတော့ ဆူညံနေတာပေါ့။ ကံမကောင်းချင်တော့ ကိုရွှေဘ ပိုက်ဆံ ၂၀၀၀ ကို ၃ လက်လောက်ချောင်းပြီး ဝင်ပစ်လိုက်တာ ပလုံသွားပါလေရော ဟီးဟီး (ရွှေဘလည်း အမြဲမနိုင်ပါလားပေါ့) ခါလီဖြစ်သွားတဲ့ အိပ်ကပ်ကလေးတွေနဲ့ စပ်ဖြဲဖြဲဖြစ်ပြီး လောင်းကစားဝိုင်းတန်းဖက်ကနေ ပွဲခင်းဖက် ပြန်လှည့်လာကြတာပေါ့။

အိမ်ပြန်ရင် အမေ့အကြွေး ၂၀၀၀ တော့ မရခဲ့ဘူးလို့ လိမ်ရတော့မယ်။ ကိုရွှေဘကတော့ ရှူံးသွားတာတောင် ကြက်အဆင်း ဖားအတက်ကွာ သေချာပေါက်အကွက်ကြီး ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်နဲ့ ပွစိစိလုပ်လို့ကောင်းတုန်း။ အိပ်ကပ်ထဲ ဟိုဟိုဒီဒီ နှိုက်ကြည့်လိုက်တော့ လေးဆယ့်ငါးကျပ်တန်လေး တစ်ရွက် ကျန်သေးတယ်။ ဗိုက်က ပိုဆာလာတာ တဂွီဂွီတောင် မြည်လာပြီ။ ဒါနဲ့ ခေါက်ဆွဲဆိုင်ဝင်တယ်။

သောက်ရှက်ကွဲချင်တော့ ကျောက်သင်ပုန်းနဲ့ စာရေးထားတာက ကြက်ပေါင်းခေါက်ဆွဲတစ်ပွဲ (၂၅ ကျပ်) တဲ့။ ပိုက်ဆံက နှစ်ယောက်ပေါင်း ၅၀ မပြည့်တော့ဘူး။ ကိုရွှေဘက

“ ငါ မစားတော့ဘူး မင်းပဲစားတော့ကွာ”

ဆိုပြီး အလကားရတဲ့ ရေနွေးကြမ်းတွေ ငဲ့သောက်နေတယ်။ ကျနော်လည်း ဗိုက်ဆာနေတာချင်း အတူတူ တစ်ယောက်ထဲတော့ မစားချင်ပါဘူးဗျာ။ ဘယ့်နှယ် မရှိအတူ ရှိအတူတွေဟာ။ ခေါက်ဆွဲလည်း မမှာဖြစ်သေးပဲ ရေနွေးတစ်ခွက် မော့သောက်ရင်းနဲ့မှ ကိုရွှေဘဝတ်ထားဆဲ ကျနော့် ဖရီးဂျက်ကက်ကို တွေ့လိုက်ရမှ အသိတစ်ချက် ဝင်လာတယ်။ ဟိုအရုပ်ကလေး။ ဟုတ်တယ်လေ.. သူ့အပေါ်မှာ ထွင်းထားတဲ့ စာတွေက စိတ်အကြံရှိသမျှ အောင်စေမည်လို့ ပြောထားတာ။ အဲ့ဒီအထဲမှာ လောင်းကစား ပါချင်ပါမှာပေါ့ဗျ။ မိန်းမကိစ္စပဲ သက်သက်ဖြစ်ချင်မှဖြစ်မယ်။

“ ကိုရွှေဘ.. ကျနော့်ဂျက်ကက် ချွတ်ပေးစမ်းပါဦး..။ ပြီးတော့ ခင်ဗျား ဒီဆိုင်မယ် ခဏထိုင်စောင့်နေဦး..။ ကျနော် ကိစ္စတစ်ခုရှိလို့ …”

“ ဘာလဲဟ.. အိမ်ပြန်မယ်လေ”

“ ခဏနေစမ်းပါဦး ထိုင်နေအေးဆေး”

ကသောကမျှောနဲ့ လောင်းကစားဝိုင်းတွေဖက်ကို ကျနော် ပြေးထွက်လာခဲ့တယ်။ ဖရီးဂျက်ကက် အတွင်းအိတ်ထောင်ထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို လက်နဲ့စမ်းပြီး ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ရင်း ခုနက လေးကောင်ဂျင်ဝိုင်းကို ပြန်ရောက်လာပြန်ပြီ။ လူနီကြီးလည်း ကျနော့်ဘေးမှာ လာမရပ်ပါလား။ စီးကရက်တစ်လိပ်လောက် အိတ်ကပ်ထဲက ထုတ်ပြီးဖွာနေရင်း ခဏငေးနေသေးတယ်။ လက်ထဲမှာတော့ လေးဆယ့်ငါးကျပ်တန် အနွမ်းကလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားလို့ပေါ့။

ရုတ်တရက် နားထဲမှာ ဆူညံနေတဲ့ လူသံတွေကို ဖောက်ထွက်လာတဲ့ အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျနော်ရင်းနှီးတဲ့ အသံမှန်း ရိပ်မိလိုက်တယ်။

“ မင့်စိတ်ထဲကအတိုင်း ဆန္ဒရှိတဲ့အတိုင်း ကြံတဲ့အတိုင်း”

ကြည်ကြည်လင်လင် ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံအဆုံးမှာ ကျနော့်လက်ထဲက လေးဆယ့်ငါးကျပ်တန်ကလေးကို ဇယားကွက်ပေါ်က ဝက်အရုပ်ပေါ်ကို ပစ်တင်လိုက်တယ်။ တခြားထိုးသားတွေကလည်း ငွေစက္ကူတွေ ဖွေးဖွေးလှုပ်အောင် တခြားအရုပ်တွေပေါ် ပစ်တင်နေကြပြီ။

“ လက်ရှောင်! ပေါက်ကောင်ဖွင့်မယ်.. ဟိုင်း”

“ ဝက်ကုန်းးး”

အံစာသီးကို အုပ်ထားတဲ့ ယွန်းခွက်ကလေးကို လှပ်လိုက်တော့ ဝက်ဗျ။ ကျနော် အလျော်ရတယ်။ ၄၅ ကျပ်ကို ၃ ဆဆိုတော့ ၁၃၅ ကျပ် လျော်လာတယ်။ နဂိုရှိရင်းစွဲ အရင်းနဲ့ပေါင်းလိုက်တော့ ၁၈၀။ အလျော်အစားလုပ်တဲ့ လူတွေထဲက တစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ပိုက်ဆံလှမ်းလျော်ပေးပေမယ့် ခေါင်းခါပြပြီး ဆက်ထိုးထားဖို့ လက်ပြလိုက်တယ်။ နောက်တစ်လက် ထပ်ဖွင့်တယ်။ ဝက်ပဲဗျ။ ဒါတိုက်ဆိုင်မှု သက်သက်လား ဘာလား ကျနော်မသိတော့ဘူး။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ တအားလှုပ်ရှားလာပြီ။ ၁၈၀ ကို ၃ ဆလျော် အရင်းနဲ့ပေါင်း ၇၂၀ ကျပ်။

မယူသေးပဲ ဆက်ထိုးတယ်ဆိုတော့ အံ့သြသလို အကြည့်ခံလိုက်ရပြီ။ တတိယအကြိမ် ဆက်ဖွင့်တယ် ဝက်ပဲ။ ကျနော့်ရင်တွေတစ်ခုလုံး ဗလောင်ဆူလာပြီ။ အခု တော်သင့်ပြီထင်တယ်။ ကျနော့်အရင်း ၂၀၀၀ မကဘူး ရထားပြီမလား။ ၂၈၈၀ ကျပ်ဆိုတော့ အကောက်နှုတ်လိုက်ရင်တောင် ပိုက်ဆံ ၈၀၀ လောက် အမြတ်ထွက်နေပြီ။

ဟင့်အင်းဗျာ! မယူသေးဘူး ဆက်ထားလိုက်မယ်.. နောက်တစ်လက်ပေါ့ မယုံဘူး။ ဒါက ကံတရားသက်သက်ကြီးပါ။ မယူဘူး ဆက်ထိုးတယ် ဟေ့လူ!

…………………………………………

“ စူပါစိန် လေးကောင်ဂျင် ကြိုက်ထိုးကြိုက်ခံဒိုင်”

ဆိုတဲ့ နဖူးစည်းအောက်က လေးကောင်ဂျင်ဝိုင်းမှာ လူအုပ်ကြီးက ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေတာ မယုံနိုင်စရာပဲဗျ။ ဒီလောက် လူတွေအများကြီးကို ဘာအသံမှ မကြားရတော့ဘူး။ ကျနော့်ဘေးနားမှာ ရပ်နေတဲ့ လေးကောင်ဂျင်ထိုးနေသူ ရှမ်းအဘွားကြီးတစ်ယောက် ဒန်မီးခြစ်ကြီးနဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်တစ်တောင်လောက်ကို မီးညှိဖို့ကြိုးစားနေတာ လက်တုန်နေလို့ မီးမစွဲဘူး ဖြစ်နေရှာတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ် ထင်ပါ့။ အခုအားလုံးရဲ့မျက်လုံးက ကျနော့်ဆီ ရောက်နေကြပြီဗျ။ အခုလောလောဆယ် ဝက်ကျနေတာ ဘယ်နှစ်လက်ရှိသွားပြီလဲ မမှတ်မိတော့ဘူးဗျ။ ၁၂ လက်လား ၁၃ လက်လား။ သေသေချာချာ မမှတ်မိတော့ဘူး။

ဇယားကွက်ပေါ်က ဝက်အပေါ်မှာ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေတဲ့ ငွေစက္ကူတွေ၊ အုပ်လိုက်စီထားတဲ့ ၂၀၀ တန်တွေ အကုန်လုံးက ကျနော့်ပိုက်ဆံတွေချည်းပဲ။ စပြီးချထိုးလိုက်ကတည်းက ပြန်မကောက်သေးဘူး။ ဒိုင်က ပိုက်ဆံတွေကို အကပ်လိုက် စင်ပေါ်မှာတင်ပြီး အလျော်အစားလုပ်တဲ့ ဒိုင်။ ဒါပေမယ့် အခုဘယ်သူ့ကိုမှ အထိုးမခံတော့ဘူး။ ကျနော်နဲ့ တစ်ယောက်ချင်း ချကုန်ပြီ။

“ ကျန်တဲ့လူပိတ်တယ်။ မင်းတစ်ယောက်ထဲထိုး။ သတ္တိရှိရင် ဒီဝက်ပဲ ဆက်ထိုးနေ”

ဆိုပြီး စိမ်ခေါ်တာ ၇ လက်လောက် ဆက်တိုက်လျော်ပြီးးကတည်းကဗျ။ ကျနော်ဆိုတဲ့ ဖိုးသက်ကလည်း မိုက်တိမိုက်ကန်း ချာတိတ်ကလေးဆိုတော့ စီးကရက်ခဲပြီး ပြုံးမဲ့မဲ့နဲ့ ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ ပြန်မနှုတ်ပဲ ဆက်ထိုးနေလိုက်တာ အခု ပိုက်ဆံအပုံကြီး ကြောက်စရာကောင်းအောင် ကြီးလွန်းလာလို့ တခြားဝိုင်းက လူတွေပါ အုံပြီး ကြည့်နေကြတာလေ။ သူတို့ အံစာလှည့်တဲ့လူ ၃ ယောက်ပြောင်းပြီးပြီ ဝက်ကနေ ဘာမှမပြောင်းဘူးဗျ။ ရုတ်တရက် လူတွေကြားထဲ အတင်းတိုးပြီး ကျနော့်ဘေးကို လူတစ်ယောက် အတင်းဝင်လာတယ်။

“ ဟိုက်! ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ ဖိုးသက်”

“ ကျနော် ဂျင်ထိုးနေတာလေ ကိုရွှေဘ”

“ တော်ပြီလေ.. ပြန်မယ်.. ချီး.. မင်းရူးနေတာလား ဒီလောက်ကြီးရထားပြီ”

“ အဲ့ဒီအပုံကြီးထဲမှာ ကျနော့်ပိုက်ဆံက လေးဆယ့်ငါးကျပ်ပဲ ပါတာလေ..။ ကိုရွှေဘပဲ သင်ထားတာ ဆက်တိုက်ရင် သူပြုတ်ကိုယ်ပြုတ် အသေတွယ်ရတယ်ဆို..”

“ မင်း မင်း မင်း (ကိုရွှေဘ စကားထစ်သလို ဖြစ်နေတယ်) အရင်း ၂၀၀၀ ပြန်ယူထားပြီးပြီလား”

“ ဟင့်အင်း .. မယူထားသေးဘူး”

“ ဒါဆိုနေဦးကွာ.. အရင်း၂၀၀၀… ရံပုံငွေ ၂၀၀၀ နှုတ်လိုက်မယ်… ကျန်တာ မင်းသဘော”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် ကုန်းကွကွလုပ်ပြီး ပိုက်ဆံအပုံကြီးထဲက ၂၀၀ တန် ၂ အုပ် ၃ အုပ်လောက် လှမ်းနှိုက်လိုက်တယ်။

“ ကဲ! ရပြီလေ.. နင့်ဖာသာ လုပ်ချင်သလိုလုပ်တော့ ..”

ပိုက်ဆံတွေကို ခါးပုံစထဲ သိပ်ထည့်ရင်း ကိုရွှေဘက ကျနော့်ကို ဆက်ထိုးချင်ထိုးတော့လို့ အချက်ပြတယ်။ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်လိုက်ရတယ်။ ဒီလို စိတ်တူကိုယ်တူ မိုက်လွန်းလို့များ အတွဲမိနေတာလား မသိပါဘူးဗျာ။

“ ဖိုးသက်.. အဲ့ပိုက်ဆံအပုံကြီးက ဂျစ်ကား ၂ စီးဝယ်လို့ ရလောက်တယ်နော့်”

ကိုရွှေဘက သူများမကြားအောင် ကျနော့်နားရွက်နားကပ်ပြီး လေသံကလေးနဲ့ တစ်ချက် သတိပေးတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံတော်တော် ယူထားပြီးပြီမို့ သိပ်တော့ အရေးလုပ်ဟန် မတူတော့ဘူးဗျ။

ဒိုင်က ဂျင်ကို မွှတ်နေအာင် ထပ်လှည့်လိုက်ပြန်ပြီ။ ယွန်းခွက်ကလေးနဲ့ အံစာကို အုပ်လိုက်ပြီ။ လူတွေအကုန်လုံးက တိတ်ပြီး စောင့်ကြည့်နေကြတယ်။ အံစာသီးရပ်ပြီး အောက်ခံကြွေပန်းကန်နဲ့ ထိခတ်သံထွက်လာတော့ တိတ်ဆိတ်နေတာမို့ အကျယ်ကြီးပဲဗျ။

ချလွမ်!

“ ကဲ.. ထိုးသားလေး ဝက်ပဲဆက်ထိုးမှာ ဟုတ်လား”

ဒိုင်လုပ်တဲ့လူက ဂျင်ကိုအုပ်ထားတဲ့ အုပ်ဆောင်းကို ဖွင့်တော့မလို ဟန်ရေးပြပြီး “အာ” လိုက်သံကြောင့် ကျနော် တစ်မျိုးဖြစ်သွားတယ်။ ဒီအသံကို ကျနော် ကောင်းကောင်းမှတ်မိတယ်ဗျ။ တရုတ်ပြည်ကလာတဲ့ OSLO စာတမ်းပါတဲ့ ကောင်းဘွိုင်ဦးထုပ် ဆောင်းထားတဲ့ ဂျင်လှည့်တဲ့ အဲ့ဒီလူက လူပြောင်းလိုက်တဲ့သူအသစ်။ မျက်လုံးချင်းဆုံမိတော့ ကျနော့်အကြည့်ကို မယှဉ်နိုင်သလို မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။

ဟုတ်ပြီ! အဲ့ဒီဦးထုပ်ကို ဖယ်လိုက်ရင် နဖူးပြောင်ပြောင်ကြီး မြင်ရလိမ့်မယ်ဆိုတာ သေချာတယ်။ ဒါ တင်ဖေ! မိုးပျံတင်ဖေလို့ နာမည်ကြီးတဲ့ ကိုတင်ဖေပဲ။

(ကိုနတ်ရဲ့ သိုင်းဝတ္ထုတွေနဲ့ ရောမှာစိုးလို့ မိုးပျံတင်ဖေဆိုတာ ရှင်းပြမှဖြစ်မယ် ထင်တယ်ဗျ။ ဒီနယ်ဖက်မှာ ဖဲဝိဇ္ဇာ၂ မျိုးရှိတယ်။ အင်မတန် အလိမ်တော်တဲ့ လူတွေပေါ့။ မြေလျှိုး၊ မိုးပျံဆိုပြီး နာမည်ပေးကြတယ်။ အရောင်တူတဲ့ ဖဲချပ်တွေ ဖွက်ယူလာပြီး အရေးကြုံတိုင်း ဝိုင်းထဲထည့်ရိုက်၊ မလိုတော့ရင် ပြန်ထုတ်ယူ.. အဲ့လို လိမ်တာကျွမ်းတဲ့ လူတွေက မြေလျှိုးဆိုတဲ့ အမျိုးအစား။ မိုးပျံဆိုတဲ့ကောင်တွေက လက်လှည့်တာ အင်မတန်မြန်ပြီး မျက်စိရှေ့မှာတင် ဘာမှန်းမသိလိုက်ပဲ လိုချင်တာ လက်ထဲရောက်အောင် ဘယ်လိုဆွဲယူမှန်း မသိတာမျိုး၊ ဘူကြီးရိုက်ရင် လက်တိုင်း ကုလား ၅ ကောင်ကျအောင် လုပ်နိုင်တဲ့ အမျိုးအစားကိုဆို လိုတာဗျ)

အခု ကျနော်ရှေ့က ဂျင်လှည့်နေတဲ့ ကိုတင်ဖေ ဆိုတာ ကျနော်တို့ မမွေးခင်ကတည်းက လောင်းကစားလောကမှာ ကျင်လည်နေတာဗျ။ လေးကောင်ဂျင်မှာလည်း လိုချင်တဲ့အကောင်ရအောင် လှည့်ထားနိုင်သလို.. အုပ်ဆောင်းဖွင့်ခါနီး ဟိုအော်ဒီအော်တွေလုပ်ပြီး နဂိုအံစာကျထားတဲ့ အကောင်ကို အုပ်ဆောင်းအလှပ်မှာ ပြောင်းပစ်နိုင်တယ်ဆိုတာပါ ကျနော် ကောင်းကောင်းသိတယ်။

“ ပန်းတော်” 

ဆိုတဲ့ သင်္ဘောပေါ်မှာ မိုးပျံတင်ဖေတို့တွေ အစုန်အဆန်လိုက်ပြီး ဆလွန်းခန်းထဲ ဖဲဝိုင်းထောင် အမဲဖမ်းကြတာ ရွှေလီချောင်းဖျားမှာ သစ်ကုန်ကူးပြီး ပြန်လာတဲ့ တောသား တူဝရီးနှစ်ယောက် ငွေတစ်သိန်းကျော် ပြောင်သွားရှာတာ ကျနော် မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်ဖူးတယ်။ ဖဲရိုက်တဲ့နေရာမှာ ဘယ်တော့မှ လိမ်မရိုက်တတ်ပေမယ့် ကိုယ့်ကိုလိမ်ပြီဆို ချက်ချင်းသိပြီး ထဗျင်းတတ်တဲ့ “လေးမြို့နယ် အိပ်ဖန်စောင့်” အသုဘတကာ၊ ကျိတ်ဝိုင်းတကာ ပတ်ချာလှည့်တတ်တဲ့ ရွှေဘနဲ့ ဖိုးသက် ဆိုတာ သူတို့လည်း သိပုံရပါတယ်။

ဒါကြောင့် မိုးပျံတင်ဖေတစ်ယောက် ထိပ်ပြောင်ကြီးကို ဘယ်က ဦးထုပ်ယူဆောင်းပြီး ကွယ်ထားတာလည်း မသိဘူး။ ကျနော်က ဝက်ပဲ ဆက်ထိုးတယ်လို့ ပြောလိုက်မယ်ဆိုပါတော့ … အံစာက ဝက်ပဲကျနေပါစေဦး ဟိုအော်ဒီအော်လုပ် အာရုံပြောင်းပြီး အုပ်ဆောင်းကို ဆွဲဖွင့်လိမ့်မယ်။ သူများအမြင်မှာတော့ ဒီအတိုင်း ဆွဲဖွင့်လိုက်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် မဟုတ်ဘူး..။ သူ့ဖက်ကိုစောင်းပြီး အသာလေး ဆွဲဖွင့်တာ ဘာအကောင်လဲဆိုတာ သူအရင်မြင်ရမယ်..။ ဝက်ကျနေတာ မြင်တာနဲ့ အုပ်ဆောင်းကို ခတ်ပြီး အံစာကိုလှည့်ပစ်လိုက်တာ အသံမထွက် ဘယ်သူမှကို မြင်လိုက်ရမယ် မထင်ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် မိုးပျံဘွဲ့ ရထားတာပေါ့လေ။

သာမန်လူတွေက မျက်စိရှေ့တင် ဘယ်လိုလုပ်လိုက်မှန်း မသိတော့ ယုံချင်မှယုံမယ်။ ကျနော်တို့က သူတို့လောကသားတွေနဲ့ ရောထွေးယှက်တင် နေခဲ့ဖူးတော့ ကောင်းကောင်းသိတယ်။

“ ကဲ! မထိုးတော့ဘူးလား ကြာနေပြီ … သွေးကြောင်ရင် ဘေးရှောင်နေလိုက်တော့။ ဇမရှိပဲ စူပါစိန်ဒိုင်နဲ့ လာမယှဉ်နဲ့.. ကဲ..ကဲ”

“ အာ” 

သံပေးပြီး စိန်ခေါ်နေတာကို ကျနော်က ခပ်ပြုံးပြုံးမျက်နှာပေးနဲ့ သူတို့ချပြီး ဧည့်ခံထားတဲ့ စီးကရက်ဗူးထဲက စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးငြှိလိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ အသာလေး ဘေးကိုစောင်းငဲ့ပြီး လေသံတိုးတိုးနဲ့ ကိုရွှေဘကို သတိပေးလိုက်တယ်။

“ ကိုရွှေဘ အဲ့လူ မိုးပျံတင်ဖေဗျ!”

ကျနော့်စကားကြောင့် ပိုက်ဆံအပုံကြီးကို ငေးနေတဲ့ ကိုရွှေဘ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ငေါ့တော့တော့လေသံ တမင်လုပ်ပြီး ကျနော် ဒိုင်လုပ်သူကို စကားလှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ ဝက်ပဲ ဆက်ထိုးချင်တယ်ဗျာ ..။ ဒါပေမယ့် အုပ်ဆောင်းကို ခင်ဗျား မဖွင့်ကြေး..။ ကျနော့်လက်နဲ့ ဖွင့်မယ် ရမလား”

“ ဘာဆိုင်လဲကွ! ငါကဒိုင်လား မင်းကဒိုင်လား”

“ ဟာဟ! ဒါဆို ကျနော်မဖွင့်ဘူး။ ဘေးက ထိုးသားထဲက တစ်ယောက်ကို ဖွင့်ခိုင်းလိုက်မယ်။ ဘယ်လိုလဲ”

“ ဟေ့ကောင် လေးကောင်ဂျင်လောကမှာ ထိုးသားက အုပ်ဆောင်းလှပ်တယ်ဆိုတာ ထုံးစံကိုမရှိဘူး လက်မခံဘူးကွာ”

“ ဟားဟား”

အပြန်အလှန် အချီအချတွေ ပြောနေရင်း ဝါးကွပ်ပျစ်တစ်ဖက်က သူတို့ဒိုင်အဖွဲ့ကို အကဲခတ် ကြည့်နေမိတယ်။ ပိုက်ဆံအလျော်အစားလုပ်တဲ့ကောင်တွေ အပါအဝင် ဂျင်လှည့်တဲ့သူတွေကော စုစုပေါင်း ၁၀ ယောက်ကျော်လောက်ရှိမယ်။ အခြေအနေမကောင်းရင် ပြဿနာရှာတတ်တဲ့ ဒီကောင်တွေရဲ့ လုပ်ကွက်ကိုလည်း ကြားဖူးပြီးသား။ ကျနော်တို့ဖက်အခြမ်းက လူအုပ်ထဲမှာပါ သူတို့လူတွေ ပါချင်ပါနေနိုင်တယ်ဆိုတာပါ စိတ်ထဲက တွက်ထားမိပြီ။ အကြီးအကျယ်ဝိုင်းဖြစ်လို့ အချီကြီး လျော်ရတော့မယ်ဆိုရင် ညဖက်ကစားတဲ့ ဂျင်ဝိုင်းတွေမှာ ဒိုင်ရဲ့ဒလန်ကောင်တွေက ဝိုင်းအပြင်ကနေ အောက်လင်းမီးအိမ်ကို သစ်သားချောင်းနဲ့ လှမ်းပေါက်ပစ်ပြီး ရှုပ်ရှက်ခတ်အောင်လုပ်၊ အဲ့ဒီမှာ ဒိုင်က လုံးဝမလျော်တော့ပဲ လူတွေ ဘာမှန်းမသိလိုက်နိုင်ခင် အမှောင်အကျနဲ့ကွက်တိ သူတို့ဖာသာ ပိုက်ဆံတွေ ပြန်လုပစ်တာမျိုးအထိ လုပ်တတ်တဲ့ကောင်တွေမှန်း ကျနော်သိပြီးသား။ အခုလည်း အခြေနေက တင်းမာစပြုလာပြီ။

မတော်တဆ သူ့ဖာသာ ဟုတ်ပြီ ထိုးတယ်နော် ဘာညာလုပ်ပစ်ပြီး အုပ်ဆောင်းကို ဆွဲလှန်လိုက်မှာ စိုးနေရပြီ။ မျက်နှာကို ခပ်တင်းတင်းထားရင်း ကျနော့်ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ အောက်က ဘောလုံးကန်ဘောင်းဘီ အတိုလေး ပါလာလို့ တော်သေးတယ်။ ပုဆိုးကို ဖြန့်ခင်းပြီး ပိုက်ဆံအပုံကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျုံးထည့်ပစ်လိုက်တ ခပ်သွက်သွက်ကလေးပဲ။ လူတွေက အံ့သြသွားလို့ တဝေါဝေါ ဝေဖန်သံတွေ ထွက်လာတယ်။

“ ဟေ့ကောင်! ဒါဘာလုပ်တာလဲကွ”

ဆက်မထိုးတော့ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပေါ့ဗျာ။ ပုဆိုးထဲ ပိုက်ဆံအပုံကြီး ရောက်သွားတာနဲ့ အနားစတွေကိုစုပြီး လုံးချည်လိုက်တယ်။ မြန်နိုင်သလောက် မြန်မြန်လစ်မှ ဖြစ်မယ်လေ။ မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်သွားတဲ့ ဒိုင်က ဆတ်ကနဲ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ရှူးရှူးရှားရှား လုပ်ဖို့ပြင်တယ်။ သူ့လူတွေကပါ ဝရုန်းသုံးကား ထရပ်ပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ်အထိ တက်မယ့်ဟန်ပြင်အလာမှာ…

“ တစ်ယောက်မှ မကပ်ခဲ့နဲ့နော်!!! သေသွားမယ် (xxx..သား) ကွ..။ ဟေ့ကောင်! တင်ဖေ.. မင်း ရွှေဘအကြောင်း သိတယ်နော်။ တက်လာတဲ့ကောင် အသေပဲ”

ကိုရွှေဘရဲ့ကြုံးဝါးသံက အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ထွက်လာတယ်။ လူတွေအကုန်လုံး ရှဲကနဲဖြစ်သွားပြီး ဟိုဖက်က တင်ဖေတို့အဖွဲ့လည်း ကပ်မလာရဲဘူး။ ကိုရွှေဘလက်ထဲမှာ နယ်ကျော်ပြီးသွားတိုင်း ခါးကြားထိုးတတ်တဲ့ အဲ့ဒီခေတ်က နာမည်ကျော် သိမ်းလီရွာ ပန်းပဲဖိုကထွက်တဲ့ ဓားမြှောင်က တလက်လက်ထလို့။

ပိုက်ဆံထုပ်ကြီးထမ်းပြီး ထွက်ပြေးလာတဲ့ ကျနော်က ရှေ့က၊ ဓားမြှောင်တရမ်းရမ်းနဲ့ ကိုရွှေဘက အနောက်က ကပ်လျှက်ပါလာတယ်။ ပွဲခင်းလမ်းမကြီးပေါ်မှာ ဖုန်တွေတထောင်းထောင်းထတဲ့အထိ လူအုပ်ကြီးက လိုက်ကြည့်နေကြတယ်။ ရုတ်ရုတ် ရုတ်ရုတ်နဲ့ ဖြစ်နေပြီး ဘောင်းဘီတိုလေးပဲ ဝတ်ထားပြီး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ပြေးနေတဲ့ ဖိုးသက်နဲ့ အကာအကွယ်လုပ်ပြီး ဆုတ်လာတဲ့ ကိုရွှေဘ။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်က တည့်တည့်လျှောက်လာကြတဲ့ လူအုပ်ကြီးတစ်ခုနဲ့ ထပ်ပြီး ပက်ပင်းတိုးမိတယ်။ ကျနော်တို့မြို့ရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ပွဲတော်ကာလ ညနေစောင်းမှာ ဘုရားကုန်းတော်ပေါ်လာပြီး ဝတ်ရွတ်ကြတဲ့ ဟံသာဝတီဝတ်ရွတ်စဉ် အသင်း ယူနီဖောင်းနဲ့ ကောင်မလေးတွေဆိုတာ သတိထားမိပေမယ့် မရှက်မကြောက်အားတော့ဘူး။ ကိုယ့်ဇောနဲ့ကိုယ်မို့ တည့်တည့်ကြီးပဲ ဆက်ပြေးခဲ့မိတယ်။

“ ဘုရား ဘုရား!”

လက်တစ်ကမ်းအကွာ ရောက်ခါနီးမှ အဲ့ဒီကောင်မလေးတွေ အုပ်စုကို ဦးဆောင်လာတာ ကျစ်ဆံမြီး အရှည်ကြီးချလို့ ယောဂီဝတ်စုံလေးနဲ့ အင်မတန် ဝါဝင်းစိုပြေတဲ့ အသားအရည်ပိုင်ရှင် ကျနော့်အသက်ဗူး၊ ကျနော်ချစ်မိနေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေ ဖြစ်နေပါပေါ့လားဗျာ။ ရှေ့က ပြေးလာတဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေးနဲ့ ကျနော်ရယ်၊ အနောက်ကပါလာတဲ့ ဓားတရမ်းရမ်း ကိုရွှေဘရယ်ကြောင့် အကုန်ရပ်ပြီး အံ့သြသလို ကြည့်နေကြတယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေကတော့ မြင်မြင်ချင်း ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကြည့်နေပြီး ချက်ချင်းပဲ မျက်လုံးတွေက အရောင်ပြောင်းသွားတာကို ပြေးရင်းလွှားရင်းပဲ ကျနော် သတိထားလိုက်မိပါတယ်။

အထင်သေးရွှံရှာတဲ့ အကြည့်၊ လူရမ်းကားလေးပါလား ဆိုတဲ့ အကြည့်ဆိုတာ တစ်စက္ကန့်လောက်ပဲ မျက်လုံးချင်းဆုံမိခဲ့ပေမယ့် ကျနော် သိလိုက်ပါတယ်ဗျာ။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားပေမယ့် လောလောဆယ် အသည်းမကွဲအားသေးဘူးမို့ ဆက်ပြေးခဲ့ရတာပေါ့။ ပွဲခင်းအဝင်၀ မြင်းလှည်းဂိတ်ရောက်လာတော့မှ “ဘကြီးအောင်” လို့ ဆိုင်းဘုတ်ရေးထားတဲ့ မြင်းလှည်းပေါ်ကို ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် ခုန်တက်ပြီး မြင်းလှည်းသမားလည်းဖြစ် ဘော်ဒါလည်းဖြစ်တဲ့ ကိုကိုအောင် ဆိုတဲ့ကောင်ကို

“ ဟေ့ကောင်! မောင်းမောင်း မြန်မြန်လေး”

ဆိုပြီး အသည်းအသန် အော်လိုက်တော့ မြင်းရိုက်ကြာပွတ်သံ တရွှမ်းရွှမ်းနဲ့ ခုန်ပေါက်ပြီး မြင်းလှည်းလေးက ဆောင့်ထွက်သွားတော့တယ်။ ကိုကိုအောင်ရဲ့ ဘာဖြစ်လာကြပြန်ပြီလဲ မင်းတို့ ဆရာတပည့်တွေ ဆိုတဲ့ အမေးကို ပြန်မဖြေနိုင်ဘူး။ ဟောဟဲဖြစ်နေတာကို အမောဖြေရင်း ရင်ခွင်ထဲက ပိုက်ဆံထုပ် ကြီး (ပုဆိုးထုပ်ကြီး) ကို ကိုရွှေဘဆီ လှမ်းပေးလိုက်ရင်း ကျနော် ငိုင်တွေတွေဖြစ်ရင်း မြင်းလှည်းပေါ် ပါလာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေး ဘယ်တော့မှ ကျနော့်ကို လက်ခံမှာ မဟုတ်တော့ပါဘူးလေ ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့် ရေရေလည်လည် ဆွေးသွားပြီဗျာ။

မိုးက တအုံးအုံး ရွာချနေတယ်။ ချမ်းစိမ့်စိမ့် ရာသီဥတုလေးမို့ ကွေးလို့ကောင်းမယ့် ညဦးပိုင်းလေးပေါ့။

“ ပလပ်.. ပလက်.. ပြွတ်စ်.. ရှလှူး.. ကျွတ်ကျွတ်.. ပလပ်”

“ ဟင်းးး”

“ ဂျလွတ်.. ပြွတ်ပြွတ်”

ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ သင်ဖျူးဖျာလေးချပြီး ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးနဲ့ခွေရင်း လောကီထုပ္ပလူတို့ဇာတ် ဆိုတဲ့ စွယ်စုံကျမ်းအတွဲတစ်ခုကို စိတ်မပါလက်မပါ ဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်နေရာက ဆူညံလွန်းတဲ့ စားမာန်ခုတ်သံတွေကြောင့် စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ခေါင်းထောင်ထပြီး ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ တင်ပလင်ခွေထိုင်ပြီး ဝါးကြောဖွင့်နေတဲ့ ကိုရွှေဘက ဘာလဲဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ မျက်ခုံးပင့်ပြလာတယ်။

“ ခင်ဗျား အစားအသောက်စားတာကလည်း ဆူညံနေတာပဲ။ အဆင့်ကိုမရှိတာ။ ကိုယ့်ဖာကိုယ် စိတ်လေနေရတဲ့အထဲ..”

“ ငါ့ပါးစပ်နဲ့ ငါစားချင်သလို စားမယ်ကွာ ..။ မင်းသောက်ပူပါသလား..။ မကြားချင်ရင် နားပိတ်ထားလိုက်.. ဒါဇိမ်ခံနေတာ”

“ ဟုတ်ပါပြီ ဘူဇွာကြီးရယ်.. အပင်းဆို့တော်မူပါ..။ မသေခင်လေး ဝအောင်စားသွားပါ။ အရင်ဘဝကတည်းက ငတ်လာတာလား မသိပါဘူး”

ညနေစောင်း ဂျင်ဝိုင်းက လစ်လာကြပြီး သူဌေးဖြစ်လာကြတော့ မြင်းလှည်းကို အိမ်တန်းမမောင်းခိုင်းပဲ မြို့ထဲဖက်ပတ်ပြီး တရုတ်အရက်ဆိုင်ကနေ ဘဲပေါင်းမြူစွမ်၊ အခေါက်ကင်၊ ကြက်ဥ မကြက်တကြက်ပြုတ် အလုံး ၂၀၊ နံကင်၊ ကြက်ကြော် စားလို့ရတာ အကုန်ဝယ်ရင်း ရှပ်ကီပုလင်းလေးပါ ပါဆယ်ဆွဲလာကြတာလေ။ “ဘကြီးအောင်” မြင်းလှည်းမောင်းတဲ့ ကိုကိုအောင်ကိုတော့ ရက်ရောစွာနဲ့ “ရော့! မြင်းလှည်းခ” ဆိုပြီး ၉၀ တန် ၁၀ ရွက် ထုတ်ပေးရင်း ခေါက်ဆွဲဆိုင်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ကျနော့်စက်ဘီးကို သွားယူပြီး နက်ဖြန် ပြန်လာပို့ပေးဖို့ မှာလိုက်ခဲ့တယ်။

သေချာတယ်.. ဒီကောင် မြင်းလှည်းတစ်ပတ်လောက် ထွက်မဆွဲပဲ အိမ်တွင်းအောင်းပြီး ဘူရှိန်း တော့မှာ။ ကျနော့်ချစ်လှစွာသော အပေါင်းအသင်းတွေက အဲ့လို ကဇော်သမား၊ ဘိန်းစားတွေကနေ မြို့နယ်ဆရာဝန်ကြီးအထိ လူတန်းစားကို စုံနေတာဗျ။ ကျနော်လည်း အိမ်မပြန်ဖြစ်တော့ပဲ ကိုရွှေဘအိမ်ကို လိုက်သွားပြီး ရေမိုးချိုး သူ့အဝတ်တစ်စုံလောက် ယူဝတ်ပြီး အဲ့မှာပဲ အိပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူ့အခန်းထဲက စာအုပ်ဗီရိုကြီး အောက်ဆုံးထပ် ရပ်ကွက်စာကြည့်တိုက်က သမလာတဲ့ စွယ်စုံကျမ်းတွေကို အကုန်ဆွဲထုတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပုံထားလိုက်ရင်း ပုဆိုးထုပ်ကြီးထဲက ပိုက်ဆံတွေကို နှစ်ယောက်သား အူမြူးစွာနဲ့ သေချာ စီစီရီရီထပ်ပြီး ထည့်ထားလိုက်ကြတယ်။

ပါဆယ်ဆွဲလာတဲ့ အစားအသောက်တွေ ဖွင့်ပြီး စားသောက်ကြတော့မှ အရက်လည်း မသောက်ချင်တော့သလို အစားအသောက်ကိုလည်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် မရှိတော့ဘူးဗျ။ ဟိုတို့ဒီတို့လုပ်ပြီး လေခံသွားတာလား မသိဘူးဗျာ။ တော်ပြီ ဆိုပြီး ဆေးပေါ့လိပ်ကလေး တစ်လိပ်လောက်ဖွာရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျောခင်းနေမိတယ်။ ကိုရွှေဘကတော့ ရှပ်ကီလေး တွတ်လိုက်၊ အမြည်းတွေ သံစုံမြည်အောင် စားလိုက်နဲ့ မိုးအေးအေးညချမ်းမှာ စည်းစိမ်ခံနေလေရဲ့။ လေးပေဖန်ချောင်းရဲ့ အလင်းရောင်အောက်မှာ ဆေးပေါ့လိပ်မီးခိုးတွေ တလူလူထအောင် ဖွာရင်း ကျနော့်မျက်စိထဲ တဝဲလည်လည် မြင်နေမိတာကတော့ ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ ညနေက အကြည့်တွေကိုပဲပေါ့ဗျာ။ မုဒိန်းကောင်၊ ဖဲသမား၊ လမ်းသရဲ၊ ဒုစရိုက်မှုတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ချာတိတ်ကလေးကို မုန်းသွားပြီပေါ့နော်။

တကယ်တော့ ကျနော် ဆရာမကို တမင်ယုတ်မာခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ဘုရားသိပါတယ်လေ။ ပြီးတော့ ဆရာမထင်သလို ကျနော်ဟာ လူပေါ့လူသွမ်းလေးလည်း မဟုတ်ရပါဘူး။ မိဘအလုပ်ကိုလည်း မလစ်ဟင်းစေရအောင် ကြိုးစားကူညီလုပ်ကိုင်ပေးရင်း လူငယ်ပီပီ အပျော်အပါး အစွန့်အစားလေးတွေကို သဘောကျမိတဲ့ သာမန်ကောင်ငယ်လေးပါ။ ပြီးတော့ ဆရာမလေးက ထက်ထက်မြက်မြက်ရှိပြီး မာနခဲလေးမို့ မသိစိတ်ကနေ တွယ်တာမိရင်း အနိုင်အထက်ကျင့်မိသလို ဖြစ်သွားတာမို့ ရင်မဆိုင်ရဲပဲ ရှောင်နေခဲ့မိတာပါ။

အခုတော့ ကျနော် အသည်းကွဲနေရပါပြီ ဆရာမရယ်။ ချစ်တယ်လို့တောင် မပြောရဲခဲ့ရပဲ တိတ်တိတ်လေး ဆွေးရတယ်နော်။ ကျနော် ဆရာမနဲ့ မျက်နှာချင်းတောင် မဆိုင်ရဲတော့ပါဘူး။ ရင်တွေပူလိုက်တာဗျာ။ ဆရာမသာ ကျနော့်ကို ခွင့်လွှတ်မယ်ဆိုရင် ကျနော် လိမ္မာပါ့မယ်လို့ ဂတိပေးရဲပါတယ်။

“ အခုလို ဆိုးပေတေတဲ့ပုံ ပေါက်နေရတာလည်း အပေါင်းအသင်း မကောင်းလို့ဆိုပြီး ပြောရမလား”

“ အမယ်မယ်! ချီး.. အပေါင်းအသင်း မကောင်းတာလား အေဘေးလေး ကဲ! ရော့”

“ အင့်.. ဟာ ဟေ့လူ.. ဆေးလိပ်မီး.. အားး အားး”

တင်ပလင်ခွေထိုင်နေရာက ကိုရွှေဘက ဖျတ်ကနဲ လှမ်းကန်တာကို လက်နဲ့ကာလိုက်မိတော့ ဆေးပေါ့လိပ် မီးဖွားတွေ ရင်ဘတ်ပေါ်ကျလာလို့ ခုန်ထပြီး ခါထုတ်ပစ်လိုက်ရတယ်။

“ အရက်ကလေး ၂ ပက်လောက်မော့ပြီး မူးကြောင်ရူးကြောင်နဲ့ ငါ့ကိုရှေ့ထားပြီး ဒိုင်ကြောင်တွေ လာရွတ်နေတယ် … သောက်ရူး..”

“ ခင်ဗျား မကြားဘူးထင်လို့ပါ.. ပူလိုက်တာဗျာ .. ဆေးလိပ်မီးဖွားတွေ.. သောက်ရမ်းလုပ်ရသလားဗျ”

“ နေစမ်းပါဦး ဖိုးသက်! မင်းက အဲ့ဒီခင်ချိုမေကို ဘယ်တုန်းက သွားကြိုက်မိတာတုန်း”

“ ကျုပ်ဖာကျုပ် ဘယ်တုန်းက ကြိုက်ကြိုက်ပေါ့ .. ခင်ဗျားညီမမှ မဟုတ်တာ.. အေးအေးနေပါဗျာ”

“ ဟုတ်ပါပြီ! ခင်ချိုမေက ငါနဲ့တောင် သက်တူရွယ်တူ ဆယ်တန်းတူတူ တက်ခဲ့တာ..။ မင်းထက် ဆယ်နှစ်လောက်ကြီးမယ်။ ဘွားတော်ကြီးအရွယ်ကိုများ မင်းမို့လို့ကွာ”

“ အာ! ခင်ဗျားလို ဟိုက ရွတ်တွနေတယ်မှတ်လို့လား .. နုဖတ်ပြီး စိုပြေနေတာ.. သူ့တပည့်မတွေနဲ့ အရွယ်တူလောက်ပဲ ထင်ရတာကြီး..။ သူ့ဖာသူ ကြီးကြီးငယ်ငယ် ကျနော် ကြွေတယ်ဗျာ..”

“ ဒါက အပြင်အဆင်လေးနဲ့မို့ပါ ဖိုးသက်ရာ..။ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ကြည့်လိုက်ရင် ဘာပုံပေါက်နေမလဲ မင်းသိလို့လား ..။ ဒီမှာဟေ့ကောင် သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးက မင်းလက်ဝါးနဲ့ တစ်အုပ်စာတောင်မက ဖြစ်နေလောက်ပြီ။ စောက်စိကြီးကလည်း ငါတို့အိမ်ရှေ့ ဇီးဖြူပင်က ကြွေကြွေကျတဲ့ ဇီးဖြူသီးကြီးတွေလောက်”

“ ကိုရွှေဘ! ခင်ဗျား မူးလာရင် အဲ့လို ယုတ်ကန်းတာတွေပြောပြီ..။ တော်တော့ဗျာ .. ကျုပ်ဆရာမလေးကို အဲ့လို မဟုတ်တရုတ်တွေ မပြောပေးနဲ့ တောက်!”

“ ဟားဟား! မင်းတကယ်ကြိုက်နေရင်လည်း မင်းအဖွားကိုပြောပြီး သွားတောင်းခိုင်းလိုက်လေကွာ ..။ ပုံမှန် ကောင်မလေးတွေလို ရည်းစားစကားပြော၊ စာပေးမယ်တော့ မကြံနဲ့။ ဟိုက မင်းလို ဖဲသမားကို စိတ်ကူးထဲ ထည့်တောင်မထည့်ဘူး မှတ်ထား ဟီးဟီး”

“ တောက်! အားတက်စရာ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ အဲ့ဒါ ခင်ဗျားလို လူဆိုးဗိုလ်နဲ့ ပေါင်းမိလို့ဖြစ်တာ ဖူးးးးးး”

“ ဟကောင် ဘာလုပ်မလို့လဲ”

“ ပြန်မလို့လေ … အိမ်ပြန်အိပ်မလို့။ ကျုပ်ဖရီးဂျက်ကက်ကော ဘယ်မှာလဲ”

“ မင်းဖာမင်း ရှာလိုက်တော့.. အေ့ ဂေ့..။ ငါသောက်ရမ်း မူးလာပြီ။ မင့်ဖာသာ ပြန်ချင်ပြန် မပြန်ချင်နေ။ ငါ့ကို ခြင်ထောင်ချသွားပေးဦး”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ဝုန်းကနဲ လှဲအိပ်ချလိုက်တဲ့ ကျေးဇူးရှင် ကိုရွှေဘကို စောင်ပါးလေးခြုံ၊ ခြင်ထောင်ချပေးလိုက်ရသေးတယ်။ ပြီးးတော့မှ ကြိုးတန်းပေါ်က ကျနော့် ဖရီးဂျက်ကက်လေးကို ကောက်စွပ်ပြီး အခန်းမီးပိတ်ပေးခဲ့ရင်း အိမ်အနောက်ဖက် လှေကားကနေ ဆင်းချလာခဲ့တယ်။ လမ်းပေါ်ရောက်တော့ မိုးဖွဲလေးတွေ ကျနေတာနဲ့ ခေါင်းကို ဂျာကင်နဲ့ ဖုံးထားရင်း ခပ်သုတ်သုတ်လေး ပြေးခဲ့ရတယ်။

စေ့ထားတဲ့ ခြံတံခါးကို အသာအယာ တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး ကျနော်အိပ်နေကြ ဒီဖက်အိမ်အောက်ထပ် တံခါးသော့ကို ဖွင့်ဝင်လာခဲ့တယ်။ ကျနော် ဘယ်လိုမှ မခံစားနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ ကိုရွှေဘနဲ့ မအိပ်ပဲ ပြန်လာခဲ့တာ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျနော် ဒီည ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေဆီ သွားမလို့လေ။ လူနီကြီး ကျနော့်ကို ခေါ်သွားလိမ့်မယ်။ ဟိုရောက်သွားဖို့ပဲ လိုတာလေ။ ဆရာမကို ကျနော် ပွေ့ဖက်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။ ဆရာမရဲ့ နဖူးလေးကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ တင်းကြပ်ကြပ်ကလေးဖြစ်အောင် အတင်းဖက်တွယ်ထားချင်တယ်။ ကျနော် ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို အရမ်းချစ်တယ်ဗျာ။ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးကို ကျနော်ချစ်တယ်။ သူ့ဆီ ဒီညသွားမယ်။ လူနီကြီး မြန်မြန်လာပါ။ ကျနော့်ကို ကျနော်ချစ်တဲ့သူဆီ ခေါ်သွားပါ။ အခုလာပါတော့။

ခုနက ရမ်နှစ်ပက်လောက်ပဲချထားတာ တနေကုန် ဘာမှမစားထားလို့လားမသိဘူး မူးရိပ်ရိပ်ဖြစ်စပြုလာလို့ အိပ်ယာပေါ်တက်ပြီး ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်တာ မျက်လုံးတွေ ချက်ချင်းစင်းကျသွားတယ်။ အသက်ရှူမှန်မှန်နဲ့ ကျနော် မှေးကနဲ ဖြစ်သွားပြီ။

……………………………………………

ညသန်းခေါင်ကျော်လောက်မှ ရေဆာလာလို့ ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။ ရေထသောက်ပြီး အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ငုတ်တုတ်ကြီး ပြန်အိပ်လို့လည်းမရ ဖြစ်နေတယ်။ လူနီကြီးလည်း ပေါ်မလာပါလားဗျာ။ ခေါင်းရင်းက တိုင်မှာချိတ်ထားတဲ့ ဂျာကင်အိတ်ကပ်ထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို သွားနှိုက်ယူလာခဲ့ပြီး မီးရောင်အောက်မှာ ထောင်ကြည့်နေမိတယ်။

လူနီကြီး! ခင်ဗျားဘယ်ရောက်နေတာလဲဗျ။ ကျနော့်ကို ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေဆီ ခေါ်သွားပေးပါဗျာ။ ကျနော်သူ့ကို အရမ်းသတိရနေလို့ပါ။ ကျနော်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေးဆီ ခေါ်သွားပေးပါ။ စိတ်ထဲက တတွတ်တွတ်ရွတ်ပြီး တောင်းပန်နေပေမယ့် ဘာလူနီကြီးမှ ထွက်မလာပါဘူးဗျာ။ ကျွတ်ကနဲမြည်အောင် စုပ်သပ်လိုက်ရင်း အရုပ်ကလေးကို ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် နောက်ပြန်ပစ်တင်လိုက်မိပြီ။

………………………………………………

မိုးတွေက တဝေါဝေါ ရွာချလာပြန်ပြီ။ အခု ကျနော် ဒေါ်ခင်ချိုမေတို့အိမ် ခြံစည်းရိုးကို ကျော်တက်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ မိုးရေတွေ ရွှဲနစ်နေတာရယ်၊ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာရယ်ကြောင့် မနည်းကို တွယ်တက်နေရတယ်။ ကျနော်ဟာ လူနီကြီးပူးကပ်နေတဲ့ ဖိုးသက်မဟုတ်ဘူး။ အချစ်စိတ်တွေ ပြင်းပြန်နေတဲ့ မိုက်ရူးရဲ ချာတိတ်ကလေးတစ်ကောင်သာဖြစ်တယ်။ လူနီကြီးအစွမ်းမပါပဲ ကျနော့်ဖာသာ ဆရာမလေးကို လာတွေ့တာ။ ဒီည ဆရာမနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရှင်းမယ်ဗျာ။ သူ့ကိုကျနော် ချစ်ရေးဆိုပစ်မယ်။ မကျေနပ်လို့ ရဲတိုင်ရင်လည်းရတယ်။ ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်ပါစေတော့။

ခြံထဲကို ခုန်ချလိုက်တော့ ခွေးသမင်ကြီးတွေ ပြေးကိုက်မလားလို့ လန့်သွားမိသေးတယ်။ မိုးတွေ သည်းသည်းမည်းမည်း ရွာချနေလို့လားမသိဘူး တစ်ကောင်မှ ကပ်မလာလို့ တော်သေးတယ်။ ဆရာမအိပ်ခန်း ပြတင်းပေါက်ရှိရာ အပေါ်ထပ်ကို ပထမတစ်ကြိမ်တုန်းကလိုပဲ ကပ်လျက်ပေါက်နေတဲ့ မန်ကျည်းပင်ကြီးပေါ် တွယ်တက်ဖို့ ကြိုးစားမိတယ်။ မိုးရေတွေနဲ့ ချောနေတာမို့ မနည်းတက်ရတယ်။ သစ်ကိုင်းပေါ်ကတဆင့် ပြတင်းပေါက်နား ရောက်သွားတော့ လူကို အမောဆို့သွားပြီ။ မိုးရွာနေတော့ ပြတင်းပေါက်ကြီး ပိတ်ထားတယ်လေ။ အပေါ်သစ်ကိုင်းတစ်ခုကို ဆွဲထားရင်း ပြတင်းပေါက်ကို စေ့ထားမလားဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ လှမ်းဆွဲကြည့်သေးတယ်။ မရဘူး ကလန့်ထိုးထားတယ်ဗျ။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ မိုးရေတွေစိုရွှဲပြီး သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ မျောက်လွှဲကျော်တစ်ကောင်လို ငုတ်တုတ်လေး။

ဖျောက်!

မီးအလင်းရောင် မြင်လိုက်ရပြီး ပြတင်းပေါက် ကလန့်ဖြုတ်လိုက်သံ ကြားလိုက်ရလို့ အလန့်တကြား လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပြတင်းပေါက်တံခါးလေး ဟလာတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ လှိုက်ကနဲ ဝမ်းသာသွားမိတယ်။

ယိစ်!

“ အမလေး.. ဘုရားဗုဒ္ဓေါ!”

“ ဝုန်း! အု!”

လူနီကြီးရဲ့အစွမ်းမပါတော့ သစ်ကိုင်းပေါ်ကနေ လက်တစ်ကမ်းလောက်ပဲဝေးတဲ့ ပြူတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ်ကို အလွယ်တကူ တက်လို့မရဘူး။ နည်းနည်းလှမ်းနေတော့ ဒေါ်ခင်ချိုမေကို စကားလှမ်းပြောလိုက်ရင် ကြောက်လန့်ပြီး ပြူတင်းပေါက် ပြန်ပိတ်သွားနိုင်တာမို့ ကီသွင်းပြီး လှမ်းခုန်လိုက်တာ မမှီမကမ်း ဖြစ်သွားတော့ ခြေချော်လက်ချော်နဲ့ အောက်ကို ပြုတ်ကျသွားတယ်။ သတိရှိရှိ ခုန်လိုက်တာမို့ လက်နှစ်ဖက်က ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်ကို ကိုင်မိလိုက်သေးတယ်။

အမှောင်ရိပ်ထဲကနေ လူရိပ်တစ်ခု ရိပ်ကနဲ ထွက်လာပြီး ခုန်ထွက်လာတာမို့ အရမ်းထိတ်လန့်သွားရှာတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ရင်ဘတ်ကို ကြက်ခြေခတ်လို လက်နှစ်ဖက်ကလေးယှက်ပြီး ဖိကပ်ထားရင်း အနောက်ဆုတ်ပြီး ပြူးကြောင်ကြောင် ကြက်သေသေနေရှာပြီ။ ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ကို တံတောင်နဲ့ ချိတ်ထားရင်း တွဲလောင်းဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ခြေထောက် နှစ်ဖက်က လေထဲမှာ ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြစ်ပြီး တန်းလန်းဖြစ်နေရာက ကုတ်တွယ်ပြီး တက်လို့ရသွားတယ်။ ရင်ဘတ်တော့ နည်းနည်းပွန်းသွားပေမယ့် ဆရာမ အခန်းထဲကို ရောက်သွားပီ။

“ ဆရာမ .. ကျနော်ဖိုးသက်ပါ..။ အရမ်းလန့်သွားသေးလား ကန်တော့ပါဗျာ.. ကျနော် ရှင်းပြစရာရှိ..”

ဝှစ်! ဘုံး!

“ အင့်!”

မိုးရေတွေစိုရွှဲနေတဲ့ ကြွက်စုတ်ကလေး ကျနော် အခန်းထဲရောက်ရောက်သွားချင်း မတ်တပ်ကလေးရပ်ပြီး ကြောင်ကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို စကားလှမ်းပြောလို့မှ မဆုံးသေးဘူး မှန်တင်ခုံပေါ်က သနပ်ခါးတုံးကြီးနဲ့ လှမ်းထုလိုက်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ ရင်အုံတည့်တည့်ကွက်တိ ဘုံးကနဲမြည်အောင် မှန်သွားတော့ အင့်ကနဲ အသံထွက်အောင် ငြီးမိပြီး မတ်တပ်မရပ်နိုင်တော့လောက်အောင် အီစလံဝေသွားပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို စလိုးမိုးရှင်းနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ခွေကျသွားတယ်။ ငါတော့ ရဲစခန်းရောက်ပြီထင်တယ်ဆိုတဲ့ အသိက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေအိပ်နေရင်း တွေးဖြစ်အောင် တွေးလိုက်မိသေးတယ်။ အေးလေ.. လူနီကြီးနဲ့လာတာမှ မဟုတ်တာ။ ဆရာမ လိင်စိတ်ဘယ်ကြွနေပါ့မလဲ။ ငါ့ကိုဆော်တော့မှာပေါ့။ အခုတော့ အချစ်လူကြမ်းလေး ထောင်ထဲသွားရုံပေါ့ဗျာ။

ရင်ဘတ်ကို ဆယ်ပေါင်တူနဲ့ အထုခံလိုက်ရသလို အောင့်လွန်းတဲ့ ဝေဒနာကြားက အသည်းကွဲသလို ဖီလင်က တက်နေလိုက်သေးတယ်။ နာလွန်းလို့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ခွေနေမိတယ်မသိဘူး မွှေးတေးတေး ရှင်မတောင် သနပ်ခါးရနံ့ ယဉ်ယဉ်လေး ရသလို ဖြစ်လာတော့မှ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေနေရာက အသာလေးမော့ကြည့်မိတော့ ရှက်စိတ်၊ သနားကြင်နာစိုးရိမ်စိတ်၊ တုန်လှုပ်နေတဲ့ဟန်တွေ ရောယှက်နေတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ ကျနော့်ဘေးနားမှာ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ရင်း ငုံ့ကြည့်နေရှာတယ်။ ရင်ဘတ်က ဝေဒနာက ခွေခွေလေး မိနစ်အတန်ကြာ နားလိုက်ရတော့ အတော်လေး သက်သာသွားပေမယ့် ဆရာမလေးများ သနားလာမလားဆိုပြီး မျက်နှာကို သေနတ်မှန်ပြီး သေတော့မယ့်လူလို ရှုံ့မဲ့ထားရင်း သေခါနီး မှာတမ်းချွေသလို ခပ်ယဲ့ယဲ့လေသံလေးနဲ့ စကားလှမ်းပြောနေမိတယ်။

“ ဆရာမ.. ကျနော်.. အားး အောင့်လိုက်တာဗျာ..။ ကျနော်လေ ကျနော် တောင်းပန်ချင်လွန်းလို့ ကြံမိကြံရာကြံပြီး မိုးရေထဲမှာ ဒီကိုအရောက်လာခဲ့မိတာပါဗျာ..။ ကျနော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ…..”

ဘာမှပြန်မပြောပေမယ့် မျက်လုံးဝိုင်းစက်စက်ကလေးတွေက မျက်ရည်ဝဲနေရှာတာ မြင်ရတယ်။

“ ညနေက ဆရာမ ကျနော့်ကို ကြည့်သွားတဲ့ အကြည့်တွေကို ကျနော် သဘောပေါက်ပါတယ်ဗျာ..။ ကျနော်ကို ရွှံရှာသွားပြီမလား …။ ကျနော် ဆရာမကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်တော့ဘူးသိလား.. အဟွတ် အဟွတ်.. အားး”

….. ….. ……

“ ကျနော် ဘာမှလုပ်ဖို့လာတာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ…။ ကျနော် ဆရာမကို ချစ်.. ချစ်မိနေပါပြီ ဆိုတဲ့အကြောင်းလေး ပြောချင်လွန်းလို့ စွန့်စားမိတာပါ..။ ဆရာမ ကျနော့်ကို မုန်းနေတာလည်း ကျနော်သိပါတယ်..။ မျှော်လည်း မမျှော်လင့်ရဲပါဘူး..”

…. …… ……

“ ကျနော့် မိုက်ပြစ်တွေအတွက်လည်း အခု ဝန်ခံရဲပါတယ် …။ ဆရာမ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူးဆိုရင်လည်း မနက်မိုးလင်းရင် ကျနော့်ကို ရဲတိုင်ပါ။ ကျနော် အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံပါ့မယ်..။ ကျနော် မုဒိန်းကောင်လေးဆိုတာ အားလုံးရှေ့မှာ ဝန်ခံမယ်..။ ဆရာမ ကျေနပ်တဲ့အထိ တောင်းပန်သွားပါမယ်..။ ကျနော့်ကို ထောင်ထဲသာ ပို့လိုက်ပါတော့”

“ ဘာလဲ? မင်းငါ့ကို ဘာလုပ်ခဲ့ပါတယ် ဆိုတာကို တရားရုံးမှာ အရှက်တကွဲနဲ့ ငါ့ကို ထွက်ဆိုခိုင်းဦးမလို့လား လူမိုက်”

“ မဟုတ်! အဟွတ်ဟွတ် … မဟုတ်ပါဘူး ဆရာမရာ.. ကျနော့်အပြစ်ကို ဝန်ခံချင်တာပါ…။ ဆရာမအပေါ် မိုက်ရိုင်းစော်ကား အနိုင်ကျင့်..”

“ တော်တော့”

လေသံအုပ်အုပ်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ဟောက်လာလို့ လန့်ပြီး ငြိမ်နေလိုက်မိတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားရင်း အပေါ်စီးကနေ မိုးကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးက ဖို့ရို့ဖားယား ဆံနွယ်အရှည်ကြီးတွေကြားထဲမှာ မျက်နှာကို ကွယ်ဝှက်လိုက်ရင်းက ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်ရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။ မိုးတွေက တဝေါဝေါနဲ့ ပိုပြီးသည်းလာပြန်ပြီမို့ ပြူတင်းပေါက်တံခါးလေးကို ပြန်ပိတ်ရင်း ကလန့်ချလိုက်သံကြားရတယ်။ ပြီးတော့ ခြေသံဖွဖွလေး ကြားနေရပေမယ့် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ရေစို အဝတ်တွေနဲ့ ခွေခွေလေးလှဲနေတဲ့ ကျနော် မျက်လုံးမှိတ်ပြီး မှိန်းနေရာက မထရဲသေးဘူး။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလည်း မသိတော့လို့ ပေတေပြီး ခွေအိပ်နေမိတယ်။ ရင်ဘတ်က သနပ်ခါးတုံးမှန်ထားတဲ့ ဝေဒနာက သက်သာစပြုနေပေမယ့် ထမထိုင်ရဲသေးဘူး။ တော်ကြာ ကျနော်သူ့ကို တစ်ခုခုလုပ်မယ်အထင်နဲ့ နောက်ထပ် ထပ်ထုလို့ နဖူးမှန်ရင် မစားသားဘူးဗျ။

“ ရော့! ရေခြောက်အောင်သုတ်လိုက် ဒါအသစ်..။ မင်းအဝတ်တွေ ဟိုကြိုးတန်းပေါ် လွှားထားလိုက်..။ ပြန်ဝတ်စရာ ယောကျ်ားအဝတ်မရှိဘူး..။ ဒီချည်စောင်ကလည်းအသစ် ခဏပတ်ထားလိုက်..”

မွှေးပွသဘက်တစ်ထည်နဲ့ စောင်တစ်ထည်ကို ကျနော့်အရှေ့မှာ ပစ်ချသွားပေးပြီး ကျနော်လည်း ထထိုင်လိုက်ရော အခန်းအပြင်ကို ခြေဖွလျှောက်ရင်း ထွက်သွားတဲ့ ဆရာမလေးကို မြင်လိုက်ရတယ်။ အိပ်ခန်းတံခါးမကြီးကိုတော့ ပြန်စိသွားပေးခဲ့တယ်။ သူပြန်မဝင်လာပဲ တစ်ခြားအခန်းတစ်ခုခုကို လစ်သွားပြီ ထင်တယ်ဗျ။ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ရေစိုနေတဲ့ ကျနော့်ဘောင်းဘီတိုနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီးလွှား တစ်ကိုယ်လုံး ခြောက်အောင်သုတ်ပြီး ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးကို စောင်နဲ့ပတ်ထားရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေမိတယ်။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလည်း မသိတော့ဘူး။

…………………………………………

ဆူဆူညံညံလူသံတွေကြောင့် ဆတ်ကနဲ ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘယ်ရောက်နေမှန်း စဉ်းစားလို့မရ ဖြစ်သွားသေးတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေခွေလေး အိပ်နေတာ သတိထားမိတော့မှ ကျနော် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အခန်းထဲမှာပါလားဆိုတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ ညက အိပ်ပျော်သွားတာ ဘာမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး။ မှေးကနဲ ဖြစ်သွားတာကိုး။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ခေါင်းအောက်မှာ ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ရောက်နေပါလားဗျ။ သေချာပြီ ဒါ မနေ့ည ကျနော်အိပ်ပျော်နေတုန်း ဆရာမလေး လာကြည့်သွားသေးတယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပေါ့ဗျာ။ ကျောင်းသားကျောင်းသူ အသံတွေ အောက်က တဝေါဝေါနဲ့ ဆူညံလာပြန်ပြီ။ ဟိုက်! မိုးစင်စင်လင်းနေပြီ။ သေပါလေရောကွာ။ ငါတော့ ဒီအခန်းထဲမှာ ပိတ်မိနေပြီ။ ဘယ်လိုအိမ်ပြန်မလဲ။ ပြဿနာပါပဲ။ ကျူရှင်သင်နေတဲ့ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေက ရာဂဏန်းလောက်ရှိနေတာ ဘယ်လိုမှလစ်လို့ မလွယ်လောက်ဘူး။ ဒုက္ခ ဒုက္ခ။ ဖူးးးး…။

ကျွိ!

ရုတ်တရက် အိပ်ခန်းတံခါးပွင့်လာတော့ အင်မတန်ထိတ်လန့်သွားတဲ့ ကျနော် ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ချက်ချင်းလှဲအိပ်ပြီး ခေါင်းဖော်ထားရာက စောင်ကို ခေါင်းမြီးခြုံဖို့ ကြိုးစားလိုက်မိတယ်။ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ရင်း ကလန့်ထိုးလိုက်တဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေက ကျနော့်ဖြစ်အင်ကို မြင်ပြီး ပြုံးချင်ချင်ဖြစ်သွားဟန်နဲ့ အံကိုကြိတ်ပြီး အောင့်ထားလိုက်တာကို မြင်ဖြစ်အောင် လှမ်းမြင်လိုက်သေးတယ်။

“ ကြောက်တတ်သားပဲ!”

ဆရာမကို မော့မကြည့်ရဲပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကလေးထိုင်ရင်း မျက်လွှာချထားမိတယ်။

“ ရော့! ဒီဇလုံထဲက ရေနဲ့ မျက်နှာသစ်။ ဒီမယ် သွားပွတ်တံအသစ်နဲ့ သွားတိုက်ဆေး..။ ကလေးတွေ ရှိနေတယ်နော်..။ ငါ့အရှက်ကိုတော့ ခွဲမယ်မကြံနဲ့”

“ ဟုတ် ဆရာမ”

ဆရာမ ပြန်ထွက်သွားတော့မှ ခေါင်းမော့ရဲတော့တယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်စရာတွေနဲ့အတူ လင်ပန်းအဖြူလေးနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်နဲ့ မုန့်ဗိုင်းတောင့် ပဲပြုတ်ဆီဆမ်းတစ်ပန်းကန် ပါသေးတယ်။ မနက်စာပေါ့။

သွားတိုက်မျက်နှာသစ်၊ မနက်စာစား၊ လက်ဖက်ရည်သောက်လိုက်တာ ဗိုက်တောင်ကားသွားတယ်။ မနေ့ညက ကြိုးတန်းပေါ်လှမ်းထားတဲ့ အဝတ်တွေ ရှာကြည့်တာ မတွေ့ဘူးဗျ။ ဒါနဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်ပြီး ဗိုက်လေးလာလို့ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး စောင်ခြုံထားရင်း မိုးအေးအေး မနက်စောစောမှာ ပြန်ကွေးရင်း မှေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ တစ်ယောက်ယောက်က ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေသလို ခံစားရလို့ လန့်ပြီး နိုးလာပြန်တယ်။ နေရောင်ခြည်နုနုလေးတွေက အခန်းထဲထိ ရောက်နေပြီ။ နေတောင် အတော်မြင့်နေပါလား။ ပြီးတော့ နေရောင်ခြည်မျှင်တန်းလေးတွေ အိပ်ခန်းထဲ ထိုးထားတဲ့ကြားက ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးက ခပ်တည်တည်နဲ့ ဆံပင်ဖားလျားချထားရင်း ကုတင်မှာ တင်ပါးလွှဲလေးထိုင်လို့ ကျနော် အိပ်နေတာကို ငုံ့ကြည့်နေပါလားဗျာ။ မျက်နှာကတော့ ခပ်တင်းတင်းလေးပဲ။ ဒါပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေက အကြင်နာရိပ်တွေနဲ့ အရည်လဲ့လို့ပေါ့။

“ ဆရာမ.. ကျူရှင်တွေပီးသွားပီလား”

“ အင်း ပြန်သွားကုန်ပြီ ကျောင်းသားတွေ”

“ ကျနော့် အဝတ်တွေကော”

“ မီးအိုးထိုးထားပေးတယ် ဟိုဖက်အခန်းမှာ ယူပေးမယ်”

“ ကျနော် ပြန်လို့ဖြစ်ပြီလား။ ဆရာမရဲ့ တပည့်မလေးတွေကော ကျောင်းသွားကြပြီလား”

ကျနော်မေးတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အဝေးကို ငေးသလိုလုပ်ရင်း သူလုပ်နေကြ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာထဲညှပ်ပြီး ကိုက်နေပြန်တယ်။

“ မင်း ညတိုင်း ငါ့အခန်းပြတင်းပေါက်နား ရောက်ရောက်လာတယ်မလား”

“ ဟုတ်! ကျနော် ဆရာမကို ချစ်လွန်းလို့ပါဗျာ” (အချစ်စစ်တို့မည်သည် အာလူးဖုတ်တာ မပါလျှင်မဖြစ် ဟီဟိ channko)

“ အဲ့ဒီလို လုပ်လုပ်နေတယ်ဆိုတာ ငါရိပ်မိလို့ မနေ့ညက တမင် ပြတင်းပေါက် ဖွင့်ကြည့်မိတာလေ..”

“ ကျနော် တောင်းပန်ချင်လို့ပါဗျာ.. တကယ်ပြောတာပါ..”

“ မင်းက ငါ့ကို ဖဲရိုက်ပြီး ရှာကျွေးမယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ဟဟ”

“ ဆရာမလေး ကျနော့်ကို ပြန်ချစ်မယ်ဆို မမိုက်တော့ပါဘူးဗျာ။ ကျနော် ကတိပေးရဲပါတယ်”

“ တော်စမ်းပါ လူမိုက်ရာ..။ မနေ့ညက ဒဏ်ရာ ဘယ်လိုနေသေးလဲ ပြစမ်းအခု”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်စောင်ကိုလှပ်ပြီး ရင်ဘတ်ကို ကြည့်ဖို့ပြင်တယ်။ သနပ်ခါးတုံးမှန်ထားတဲ့ နေရာက အညိုရောင်အကွက်ကြီး ဖြစ်နေတုန်းပဲ။ စိတ်မကောင်းတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားရင်း မရည်ရွယ်သလို လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေက ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ရောက်လာပြီး ဒဏ်ရာနေရာ အညိုကွက်ကလေးကို ခပ်ရွရွလေး လာပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီ။ ဒေါ်ခင်ချိုမေကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်ရည်လေးဝဲ၀ဲနဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို မသိစိတ်က လှုံ့ဆော်မှုနဲ့ ဆက်ပွတ်ပေးနေပြန်တော့ စောင်ခြုံထဲက ကျနော့်အောက်က လိင်တံက ဖိုနဲ့မ အထိအတွေ့ကြောင့် ချက်ချင်းပဲ ထောင်ထလာပြီ။ ဒီအတိုင်းဆို ကျနော် နောက်တစ်ကြိမ် သူစိတ်ဆိုးအောင် သောင်းကျန်းမိတော့မယ်မို့ ကြက်သီးဖျန်းနေရာကနေ ဆရာမရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကလေးကို ဖမ်းကိုင်ထားလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ရူပဗေဒဆရာမလေး ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်လာတယ်။

အဲ့ဒီအကြည့်တွေက အဓိပ္ပါယ်တွေ အများကြီးပါတယ်။ သနားကြင်နာတာ၊ မေတ္တာသက်ဝင်တာ၊ ခွင့်လွှတ်တာ အစရှိသဖြင့် အများကြီးပဲ။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်လို့လုပ်မိမှန်းမသိခင် နေရောင်ခြည်မျှင်လေးတွေ ထိုးထားတဲ့ ဆရာမရဲ့ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်ခက်ခက်ကြီးတွေကို အားနေတဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲယူပြီး မျက်နှာနားကပ်လို့ မွှေးကြူနမ်းရှိုက်နေမိပြီ။ အို! ဆိုတဲ့ ယောင်တဲ့အသံ တိုးတိုးလေးနဲ့ ရှက်ဝဲ၀ဲမျက်နှာလေးက မျက်လွှာချသွားရှာတယ်။

“ ကျနော် ဆရာမကိုလေ.. ကျနော်.. အရမ်းချစ်တယ် သိလား”

“ ဟင့်အင်း!”

ဆရာမလေး ဟင့်အင်းလို့ ငြင်းတာ ကျနော် ချစ်ရေးဆိုတာကိုလား၊ ပြောချင်တာပြောပြီး လည်တိုင်ပျော့ပျော့လေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်ပြီး ပွတ်ဆွဲလိုက်တဲ့ ကျနော့်လုပ်ရပ်ကို ပြောတာလားဆိုတာ မသဲကွဲတော့ဘူး။ ကျနော့်စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ချွန်းအုပ်လို့ မရတော့ပါဘူးလေ။ အသက်ရှူသံပြင်းနေတဲ့ ဆရာမလေး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေပြီဗျာ။ မှင်တက်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်လေးကို အတင်းဖက်တွက်ပြီး ကျနော် သောင်းကျန်းလိုက်မိပြီ။ ခပ်မြန်မြန်ပါပဲ မျက်နှာအနှံ့၊ နဖူးလေး၊ ပါးမို့မို့လေး၊ မေးစေ့လေး၊ လည်တိုင်လေး၊ အနမ်းတွေ ခပ်ကြမ်းကြမ်း၊ ရှင်မတောင်သနပ်ခါး မှုန်မှုန်လေးတွေက ကျနော့်ကြောင့် အကုန်ပျက်ပြယ်ကုန်ပြီ။ တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်စပြုလာပြီ။ နောက်ဆုံး ကုတင်ပေါ်ကို ဆွဲလှဲချတာ ခံလိုက်ရရှာတဲ့ ဆရာမလေးဆီက

“ ဖိုးသက်လေး! မင်းအရမ်းဆိုးလိုက်တာ”

ဆိုတာကို မပီဝိုးတဝါးပဲ။ ဆရာမလေးရဲ့ ခပ်တင်းတင်း စည်းနှောင်ထားတဲ့ ထမီလေးက ပြေလျော့သွားရှာတယ်။ ထမီကို အသာလေး အောက်ကိုလျှောချရင်း အသာလေး အကဲခတ်လိုက်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားပြီး အသက်ရှူပြင်းပြင်းမှုတ်ထုတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးက မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားရှာတယ်။ ထမီကို ခြေကျင်းဝတ်အထိ လျှောချလိုက်ပြီး ဆရာမရဲ့ အဖုတ်နေရာကို ကျနော်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဖောင်းမို့မို့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက လင်းလင်းချင်းချင်းမှာ နီရဲရဲအကွဲလေးနဲ့ ထင်းနေတယ်။ အကွဲကြောင်းတလျှောက်မှာ အရည်လေးတွေ စို့နေရှာပြီ။ ကျနော့်ဘဝမှာ တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးတဲ့ လုပ်ရပ်ကို လုပ်မိလိုက်တယ်။

“ အာ! ဘာလုပ်.. အမေ့”

နှုတ်ခမ်းချင်းမစုပ်၊ နို့ကို လုံးဝမထိမကိုင်သေးပဲ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ တေ့ပြီး စုပ်ယူတာခံလိုက်ရရှာတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ အိပ်ယာနဲ့ကျောပြင် လွှတ်ထွက်သွားအောင် ခါးကလေး ကော့တက်သွားပြီး ကယောင်ကတမ်းအော်ရင်း ကျနော့်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တွန်းထားပေမယ့် ကျနော်က ကျားနာတစ်ကောင်လို ငုံခဲထားတာကို လုံးဝလွှတ်ဖို့ အစီအစဉ်မရှိတော့ဘူး။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေးလှန်ပြီး ဒူးထောင်ထားတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ တီကောင်ကို ဆားထိသလို အလူးအလှိမ့် ဖြစ်နေရှာပြီ။

“ အာ.. အာ.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ အမလေးနော် ရှီးးး တော်ပါတော့”

ကယောင်ကတမ်း လျှောက်အော်နေတာလေးကို မကြားတချက် ကြားတချက်နဲ့ အဖုတ်တစ်ပြင်လုံးကို မတတ်တတတ်နဲ့ ကျနော် တပျတ်ပျတ်မြည်အောင် လျှောက်လျက်ပေးရင်း လေမထိနေမထိ ဖွေးဥပြီး နူးညံ့လှတဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဆွဲဖြဲနေရတယ်။ မဟုတ်ရင် အဖုတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ထားတဲ့ ကျနော့်ကို ပေါင်နှစ်ချောင်းနဲ့ လိမ်ကျစ်ပြီး ညှပ်ညှပ်လာလို့ အသက်ရှူရခက်ခက်နေတာကိုးဗျ။

စစချင်း ဘာမှသေချာမစဉ်းစားပဲ အတင်း လျှာနဲ့ အပြားလိုက် လျှောက်လျက်နေမိပြီးမှ သတိဝင်လာလို့ အရှိန်ကို လျှော့ချလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ အသာလေး မျက်နှာကို ခွာလိုက်ပြီး အနီးကပ်မြင်နေရတဲ့ ဆီးခုံမွှေးနုနုလေးတွေကို နှာခေါင်းနဲ့ ဖြေးဖြေးသာသာလေး ဖိပြီးရှူရင်း ဘယ်ညာယိမ်းရင်း အောက်ကိုလျှောဆင်း အထက်ကိုပြန်တက် လုပ်ကြည့်မိနေတယ်။

နီရဲပြီး ခုံးကြွနေတဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းအဆုံး အပေါ်နားရောက်တော့ လက်ညှိုးလက်မနဲ့ အသာအယာ ဆွဲဟလိုက်တော့ အချစ်ခလုတ်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ အစိလေးကို ရှာတွေ့တယ်။ သေသေချာချာ မမြင်ဖူးလို့ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ကြောင်ကြည့်နေမိသေးတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ခဏနားလိုက်လို့ သတိဝင်သလိုဖြစ်လာတဲ့ ဆရာမလေးက သတိဝင်လာသလို အိပ်ယာကို လက်ပြန်ထောက်ပြီး ထထိုင်မလို လုပ်လာမှ ချက်ချင်း ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနဲ့ အစိကလေးကို ဖွဖွလေး ညှပ်ထားလိုက်မှ ဒူးထောင်ပေါင်ကား ထိုင်လျှက်ကလေးနဲ့ ဆရာမလေး အားးးကနဲ ဖြစ်သွားပြန်တယ်။ လျှာအဖျားလေးနဲ့ အစိလေးကို မွှေ့ပေးနေလိုက်တော့ ထွန့်ထွန့်လူးအောင် ဖြစ်သွားပြီး နောက်ပြန်ထောက်ထားတဲ့ လက်တွေကို လွှတ်ချပြီး အိပ်ယာပေါ် ဗိုင်းကနဲ ပြုတ်ကျသွားပြန်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်က ကျနော့်ဆံပင်တွေကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ဘယ်ညာဆွဲကစားနေတာ သူ့ဖာသူ ဘာလုပ်နေမှန်းတောင် သတိထားမိဟန် မတူတော့ဘူး။ လျှာအကြောင်း ကောင်းကောင်းမသိ၊ တစ်ခါမှ အဖုတ်အလျက်မခံဖူးတဲ့ အပျိုကြီးပေါက်စ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ အစိကို လျှာနဲ့ ဘယ်ညာခတ်ပြီး ကစားတာကို ခပ်ကြာကြာတောင် မတောင့်ခံနိုင်ရှာပါဘူးဗျာ။

“ မောလိုက်တာ… အမေရေ! ရင်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်လာပြန်ပြီ… အမေ.. မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး အားးးး”

အာခေါင်ခြစ်ပြီး ကြိတ်အော်သံလေးနဲ့ တွန့်လိမ်လာပြီး ကာမပန်းတိုင်ကို ရောက်သွားရှာတယ်။ ရုတ်တရက် အဆုံးစွန်ပေါက်ကွဲပြီး ပြီးသွားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဟာ အစိကို ဆက်ပြီး အထိမခံနိုင်တော့ဘူး ကျင်တဲ့အရသာပဲ ရတော့မှာမို့ ဆက်မလုပ်ရဆိုတဲ့ (သူ့ကိုသူ စောက်ဖုတ်မှော်အောင်ထားသူလို့ ဘွဲ့ပေးထားတဲ့) ကိုရွှေဘရဲ့ လက်ချာကို သတိရသွားလို့ ဘာမှဆက်မလုပ်တော့ပဲ အပန်းဖြေတဲ့အနေနဲ့ ဆရာမ ပေါင်တစ်ဖက်ပေါ် ပါးအပ်ရင်း အသက်ကိုမှန်မှန်ရှူရင်း အမောဖြေနေမိတယ်။

အဖုတ်လျက်တယ်ဆိုတာကလည်း အတော်ပင်ပန်းပါလားဆိုတာ လက်တွေ့သိလိုက်ရတယ်။ ဘာမှဆက်မလုပ်ပေမယ့် ပါးမအပ်ထားတဲ့ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ မိန်းမတစ်ယောက် ပြီးသွားတိုင် ပွတ်သပ်ကလူကျီစယ် ချော့မြှူပါဆိုတာလည်း ဟိုဆရာသမားရဲ့ လက်ချာပါဗျာ။

ပေါင်အရင်းကနေ ဟိုးခြေသလုံးသားအိအိလေးတွေအထိ အထက်အောက် အစုံအဆန် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း တခါတခါ အဖုတ်အကွဲကြောင်းထိပ်က ဆီးခုံမွှေးကလေးတွေကိုလည်း လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဆွဲလိမ်ရင်း ဆော့ကစားပေးနေလိုက်သေးတယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေဆီက ဘာအသံမှ ထပ်မကြားရတော့ပဲ အသက်ရှူသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ဝမ်းဗိုက်ကလေးက နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်နေတာကိုပဲသတိထားနေမိတယ်။ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေး မှိန်းမောနေရှာပြီ။ ပထမဆုံး အဖုတ်လျက်မိခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံမှာ ကျနော်ချစ်တဲ့ဆရာမလေးကို အရသာခံတတ်၊ အဆုံးစွန်ထိရောက်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်မိတာကိုပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကြိတ်ပြီး ဂုဏ်ယူမိနေတယ်လေ။

မိနစ်တွေ အတော်ကြာလာမှ ဆရာမပေါင်ပေါ် ပါးအပ်ထားရာက ကျနော် ခွာလိုက်ပြီး ခေါင်းထောင်ထရင်း အကဲခတ်လိုက်တယ်။

ဆံနွယ်တထွေးကြီးတွေ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ကြားထဲက ချွေးစက်ကလေးတွေ စို့နေတဲ့ မျက်နှာလေးက အို! ဆိုပြီး ဆတ်ကနဲ မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ မျက်လုံးချင်းဆိုင်ရဲဟန် မတူဘူး။ အပေါ်ပိုင်းတစ်ကိုယ်လုံး အင်္ကျီဝတ်စုံပြည့် ဖြစ်နေပေမယ့် အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ အပျိုကြီး၊ အဖုတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် အလျက်ခံလိုက်ရတာကို အင်မတန်ရှက်နေရှာပြီ။ ရှည်လျားလွန်းပြီး ဖွာလံကျဲနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေနဲ့ အပြစ်ကင်းတဲ့ မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို ဖုံးထားပြီး အရှက်သည်းနေရှာပြန်တယ်ဗျာ။

ဘယ်ကသတ္တိတွေ ဝင်လာမှန်းမသိပဲ ကျနော် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေအပေါ်မှာ တစ်ကိုယ်လုံးမိုးပြီး မျက်နှာ၂ ခု ၆ လက်မလောက်ပဲ ကွာတဲ့အထိ တိုးကပ်ပြီး စူးစိုက်ငေးကြည့်နေမိပြီ။ ဆရာမလေးကတော့ မျက်နှာကိုဖုံးထားတဲ့ ဆံနွယ်တွေကြားထဲမှာ ပုန်းနေဆဲပဲ။ စိတ်ယားလာတဲ့ ကျနော် မအောင့်နိုင်တော့ပဲ ဆံနွယ်တွေကို ဆွဲဖယ်လိုက်တော့မှ လမင်းလေးနဲ့တူတဲ့ မျက်နှာလေး ဘွားကနဲ ပေါ်ထွက်လာတယ်။ ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာလေးက ပန်းသွေးရောင် ဖြန်းကနဲ ထသွားတဲ့အထိ ဖြစ်သွားတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီ တအားစိုက်ကြည့်ထားပေးလိုက်တယ်။

“ ဘာလဲကွာ! အဲ့လိုမကြည့်ပေးနဲ့ … နေရခက်တယ်..”

“ ကျနော် ဆရာမကို အရမ်းချစ်တယ် သိလား”

“ ချစ်ရင် အရိုင်းဆန်ရသလား ပြောစမ်းပါဦး”

“ ကျနော့်ကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား ဟင်”

“ နိုး! ကျမ ရှင့်ကို ဘာကိစ္စ ပြန်ချစ်ရမှာတုန်း”

ငေါ့တော့တော့လေသံ ပြုံးစိစိမျက်နှာပေးနဲ့ ပြောနေတယ်။

“ နှုတ်ခမ်းမှာ အကုန်ပေပွနေတယ် မရွှံဘူးလားကွာ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေ ဒုက္ခပဲ”

“ ချစ်လွန်းလို့ပါဗျာ”

ပါးစပ်က အဖုတ်ရည်တွေကို စမ်းပြီးသုတ်ရင်းနဲ့ ကျနော် ဆက်ပြီး ချစ်ရေးဆိုနေမိတယ်။

“ ကျနော်လေ.. ဘယ်.. ဘယ်မိန်းမကိုမှ အဲ့လိုမလုပ်ဖူးပါဘူးဗျာ…။ ဆရာမကို တအားချစ်လွန်းလို့ အခုလို”

“ ဟာဟ! ရွာမှာသွားပြောချေ..။ ဒါမျိုးတွေ ပြောပြောပြီး ကောင်မလေးတွေ ဘယ်နှစ်ယောက်လောက်ကိုများ”

ဝုန်း!

ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ အောင့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို မာနနဲ့ မခံချင်စိတ်က လှိုက်ကနဲထလာတော့ လူချင်းခွာပစ်လိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကို ဝုန်းကနဲ ဆင်းသွားမိလိုက်တယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေက မမျှော်လင့်ထားတဲ့ အခြေအနေမို့ မျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီး နားမလည်နိုင်တဲ့ပုံလေးနဲ့ ကုတင်ပေါ်ကနေ လှမ်းကြည့်ပြီး ခြေရင်းမှာ အခွေလိုက်ကလေးဖြစ်နေတဲ့ ထမီလေးကို ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။

“ စိတ်ဆိုးသွားတယ်ပေါ့ .. ဟာဟ … မှန်ရာတွေပြောတော့ မခံနိုင်ရှာ”

“ ကျနော့်အဝတ်တွေ ယူပေးပါ ဆရာမ..”

“ သူများ သမီးပျိုလေးကို အနိုင်အထက်လုပ်တာကိုတော့ ဘာမှမပြောရပဲ သူက ဒေါသထွက်သေးတယ် ဟာဟ”

“ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ ကျနော့်ကို ခင်ဗျားထင်ချင်သလို ထင်လိုက်ပါတော့ဗျာ..။ ကျနော့်အဝတ်တွေ ယူပေးပါ..။ ကျနော် ပြန်ချင်ပြီ…”

“ သြော်! ဒါပဲလား… ဘာမှမလုပ်ချင်တော့ဘူးပေါ့နော်… လုပ်ချင်သလိုလုပ်လို့ ဝသွားပြီလား… ရပါတယ် ယူပေးမယ်…”

နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်က ဖို့ရို့ဖားလျားလေး ဆင်းချလာပြီး ဇောင့်ဇောင့်ဇောင့်ဇောင့်နဲ့ အခန်းအပြင်ဖက် ထွက်သွားတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ပြန်ရောက်လာပြီး မီးပူတိုက်ပြီးသား ကျနော့်အဝတ်တွေကို ကုတင်ပေါ် ပစ်တင်ပေးတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်း ကုတင်ဘေးနားက မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ သွားထိုင်ပြီး ပွနေတဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ဘီးတစ်ချောင်းနဲ့ရှင်းရင်း ကျောပေးထားတယ်။ ချစ်လွန်းလို့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အဖုတ်ကို လျက်လိုက်မိတာကို အစော်ကားခံလိုက်ရတယ်လို့ ဒေါဖောင်းနေတဲ့ ကျနော် ကိုယ်မှာပတ်ထားတဲ့ စောင်ကို ခွာချပြီး အဝတ်တွေ မြန်မြန်ကောက်ဝတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ခြေသံခပ်ပြင်းပြင်းနဲ့ အခန်းအပြင်ကို ထွက်ချသွားလိုက်တယ်။

ဒေါ်ခင်ချိုမေကို ကျနော် နှုတ်လည်းမဆက်ချင်တော့ဘူး။ မိန်းမတကာရဲ့ အဖုတ်ကို လိုက်လျက်နေတဲ့ကောင်လို့ ကျနော့်ကို ထင်မြင်ယူဆသွားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ပြန်ချစ်လာပါ့မယ်လို့လဲ မထင်တော့သလို အရာရာကို ဆုံးရှုံးသွားတဲ့စိတ်ပဲ ကြီးစိုးထားခဲ့ပြီ။ အိမ်အပေါ်ထပ်ကနေ အောက်ထပ်ကို ဆင်းချလာပေမယ့် ကျောင်းသူမလေးတွေ ရှိနေမလားဆိုပြီး တွေးလိုက်မိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အဆောင်နေတဲ့ ကျောင်းသူလေးတွေ ကျောင်းသွားချိန် မနက် ၉ နာရီခွဲလောက်ဆိုတော့ စိတ်ချလက်ချပဲ လှေကားအတိုင်း ဆင်းသွားမိတယ်။ အောက်ဆုံးအထစ် ရောက်ခါနီးမှာ ဂူးဂဲ မြည်သံတွေမပါပဲ ရိပ်ကနဲ ပြေးလာတဲ့ ခွေးသမင်ကြီးတွေကို လှမ်းမြင်လိုက်လို့ အိမ်ပေါ်ကို ချက်ချင်းပြန်ပြေးတက်လိုက်ရတယ်။

“ ဘာလဲ”

“ အောက်ထပ်မှာ ခွေးတွေ.. လာကြည့်ထားပေးဦး ပြန်လို့မရဘူး ဖြစ်နေလို့”

အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့ မှန်တင်ခုံမှာ ထိုင်နေဆဲ ဒေါ်ခင်ချိုမေက ဘာလဲဆိုပြီး လှမ်းမေးတယ်။ ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့ ကျနော့် စကားသံအဆုံးမှာ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး ရယ်ချင်စိတ်ကို မျိုသိပ်ထားတဲ့ဟန်နဲ့ ထရပ်လိုက်ပြီး အောက်ထပ်ကို လိုက်ပို့တယ်။ ခြံအဝရောက်တဲ့အထိ နှစ်ယောက်လုံး ခပ်တည်တည် မာနကြီးနေကြပြီး ဘယ်သူကမှ စကားစမပြောဖြစ်ကြတော့ဘူး။

“ ကျနော်ဟာ လူဆိုးပါ..။ ခင်ဗျားထင်သလို လူပေါ့သွမ်းလေးပါ..။ ဒါပေမယ့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရှိသင့်တဲ့ မာနတော့ အပြည့်ရှိသေးတယ်ဆိုတာ မှတ်ထားလိုက်”

“ သြော! ဟုတ်ကဲ့ပါရှင် မှတ်ထားပါတယ်..။ အခုလို အိမ်တိုင်ယာရောက် မာနတရားအကြောင်း သက်သေလာပြပေးတာ ကျေးဇူးနော် ကိုဖိုးသက်..။ မခင်ချိုမေက ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး ဆိုတာလေးပါ မှတ်ထားပေးပါဦးရှင်”

ကျနော့်ကို ရွှဲ့သလိုပြန်ပြောရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို အနောက်ပစ် ရင်လေးကော့တော့တော့ မူနွဲ့နွဲ့လေး တမင်လုပ်နေတဲ့ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေကို မျက်နှာလွှဲရင်း လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်း ခေါက်လိုက်တဲ့ ကျနော့် တောက်! ခေါက်သံက အင်မတန် ကျယ်လောင်လွန်းတယ်ဆိုတာ ကျနော် သတိထားမိတယ်။

…………………………………………

“ ဖိုးသက် တစ်မနက်လုံး လိုက်ရှာလိုက်ရတာ … မင်းဘယ်မှာ သွားသေနေတာလဲ အေဘေးလေးရ…။ သောက်ခွက်ကလည်း စူပုပ်နေလိုက်တာ ဘာဖြစ်လာပြန်ပြီလဲဟ”

“ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အိမ်မှာ သွားအိပ်တာလေ”

“ ဟုတ်လား.. မှန်းစမ်း ဗိုက်မှာ ဓားထိုးမခံခဲ့ရဘူးလား ဟီးဟီး။ ယုံအောင်လည်း ရွှီးစမ်းပါ ငါ့ကောင်ရာ ငါနင့်ဆရာပါ။ ခင်ချိုမေဆိုတာ ဘယ်လိုမိန်းကလေးလဲဆိုတာ အတန်းဖော်ဖြစ်ဖူးလို့ ငါသိပါ့ကွာ။ ဗိုက်ကောင်းလို့ ဓားတောင်းနေတယ် မင်းတော့ ခွိ”

“ ခင်ဗျား လက်ထဲကအိတ်က ဘာလုပ်မို့လဲ”

“ ခရီးထွက်မလို့လေ။ မင်းကို ဒါကြောင့် လိုက်ရှာနေတာ ..။ မင့်အဖွားကို ငါပြောခဲ့ပြီးပြီ။ ရွှေဘ နင်တာဝန်ခံတယ်ဆို ပြီးရောတဲ့… လစ်ကြစို့”

“ မဟုတ်သေးပါဘူး ကိုရွှေဘ.. ဘယ်သွားမှာလဲ အရင်ပြောဦးလေ”

“ ဗိုက်ပူမြင့်အောင် တို့ကောင်တွေနဲ့ အလယ်ကျွန်းရွာမှာ ငါတို့ရပ်ကွက်က အောင်သိန်း မင်္ဂလာဆောင်ရှိတယ်။ အဲ့မှာ ဘုရားပွဲလည်း လုပ်နေတာတဲ့။ လိုက်သွားစို့လေ..။ ဒီကောင်တွေ အိမ်ကစက်လှေကြီးနဲ့ တစ်ရပ်ကွက်လုံးက လူငယ်တွေအကုန် အသင့်ဖြစ်နေပြီ”

“ ကျနော့် အဝတ်အစားတွေကော … ပိုက်ဆံ..”

“ လျှာမရှည်နဲ့ ငါ့အဝတ်ပိုတွေပါတယ်…။ ပိုက်ဆံက ဟိုအပုံကြီးထဲက ၅ ထောင်တိတိ ယူလာတယ်…။ ပွဲချီ ၅ ည ကျန်တဲ့ဟာ ဘယ်လောက်သုံးသုံး သောက်သောက် သူဌေးလို နေပစ်လို့ရနေပြီ ဟုတ်ပြီလား။ လစ်မယ် လစ်မယ်..”

ကမ်းနားလမ်းကနေ နှစ်ယောက်သား ခပ်သုတ်သုတ် ကမ်းပါးက လှေကားထစ်တွေအတိုင်း ပြေးဆင်းသွားတော့ တရုတ်နီအင်ဂျင်နှစ်လုံးတပ်ထားတဲ့ စက်လှေကြီးက စက်တွေ တဝုန်းဝုန်း နိုးနေပြီ။ စက်လှေအမိုးပေါ်မှာ ဝမ်းဗိုက်ထဲမှာ ကျနော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက ကာလသားအကုန်နီးပါး ထိုင်နေကြတယ်။ အူမြူးသွားတဲ့စိတ်နဲ့အတူ စက်လှေပေါ်ခုန်တက်ရင်း ဟေးကနဲ အော်လိုက်မိတယ်။

ရေပြင်ခရီးနဲ့ ၆ နာရီလောက်ကြာအောင် သွားရတဲ့ အလယ်ကျွန်း ဘုရားပွဲနဲ့ မင်္ဂလာဆောင်နှစ်ခုပူး ပျော်ရတာမို့ တစ်အုပ်တစ်မကြီး စက်လှေပေါ်မှာ အူမြူးလို့ ပါသွားကြလေရဲ့။ မြို့ကလေး မြင်ကွင်းက ပျောက်သွားတာနဲ့ ရမ်ပုလင်းတွေ၊ ဖဲထုပ်တွေက စက်လှေပေါ်မှာ ဖွေးဖွေးလှုပ်လို့ပေါ့။ စီးကရက်ဖွာလိုက် မတ်ခွက်ထဲက ရမ်လေး ကျိုက်လိုက်နဲ့ မြစ်ပြင်ပေါ်က တိုက်ခတ်လာတဲ့ လေနုအေးအေးလေးရဲ့ အရသာကိုခံစားရင်း ချာတိတ်တွေနဲ့အပြိုင် ငြင်းခုန်ရင်း အော်ဟစ်နေတဲ့ ဖဲဝိုင်းက ကိုရွှေဘရဲ့ အသံအောအောကြီးက ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်ပဲ။

ကျွန်တော် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတိရနေတာလားဗျာ။

~~~~~~~~~~

ရေလယ်ကျွန်းဘုရားပွဲမှာ သွားသောင်းကျန်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ တစ်ပတ်တိတိ အလုပ်များနေတယ်ဗျာ။ မိုးတွင်းကြီးမှာကို အိမ်အလုပ်တွေက ပြန်များလာပြန်တယ်။ လူနီကြီးကိုလည်း စတိုခန်းထဲ ပို့ထားလိုက်တယ်။ မဟုတ်ရင် ဒင်းဒုက္ခပေးမှာစိုးလို့ ဂျပ်စက္ကူဗူးထဲထည့်ပြီး စတိုခန်းထဲ သွားပစ်ထားလိုက်တယ်။ ဒီဖက်အိမ်မကြီးမှာပဲ ပြန်အိပ်ဖြစ်နေတာကြာပြီ။ အခုတလော ကိုရွှေဘလည်း ပျောက်ချက်သားကောင်းနေတော့ ဟိုနေ့ညက အဖြစ်အပျက်ကိုတောင် စကားနှိုက်ပြီး အင်တာဗျူးဖို့ မေ့သလို ဖြစ်နေတယ်ဗျ။ အိမ်ရှေ့ ခြံဝိုင်းထဲမှာ ရပ်စောင့်နေတဲ့ ချာတိတ်လေး ဖိုးထွေးကို ခဏကွာလို့ပြောပြီး လုပ်လက်စ ကုန်စာရင်းတွေကို မြန်မြန်ဖြတ်နေမိတယ်။

ဒီကောင် ကျနော့်ကို စောင့်နေတာဗျ။ ရပ်ကွက်ထုံးစံအတိုင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ် ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးနေကြဆိုတော့ အခုလည်း ရေစက်ပျက်တာ လာလုပ်ပေးပါဦး ကိုဖိုးသက်ဆိုလို့ လိုက်သွားပေးရဦးမယ်။ ကျနော်က တစ်မြို့လုံးသုံးတတ်တဲ့ တရုတ်ရေစက်တွေကို ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက် ပြင်တတ်တာကိုး။ သူ့အိမ်က မဟုတ်ဘူး။ သူ့အသိအိမ်က စက်ပျက်နေတာ ကူညီပါဗျာဆိုတော့ ရပါတယ်ဆိုပြီး အလုပ်လက်စသတ်ပြီးတာနဲ့ ကောက်လိုက်သွားမိတယ်။ သူ့စက်ဘီးနောက်က ခွထိုင်ပြီး ဂွအိတ်ကလေးလွယ်ပြီး ပါသွားလိုက်တာ ခြံတစ်ခြံအဝကို ရောက်သွားတော့မှ ဒါ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့အိမ် ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သတိထားလိုက်မိတယ်ဗျ။

“ ဖိုးထွေး!”

“ ဗျာ အစ်ကို”

“ မင်းက ချီးဖြစ်လို့ ငါ့ကို ဒီဆရာမအိမ်ဆိုတာ ကြိုမပြောတာလဲကွ”

“ မ.. မဟုတ်ဘူး အစ်ကိုဖိုးသက် …။ ဆရာမက ဘာမှမပြောပဲ ခေါ်ခဲ့တဲ့။ ကျနော်လည်း အစ်ကို့ကို မညာချင်ပါဘူးဗျာ.. ဒုက္ခ”

အပြန်အလှန် အချီအချပြောနေရင်း ခြံဝင်းထဲကို ရောက်သွားကြပြီ။ ကျောင်းသားတွေရှင်းနေတဲ့ နေ့လည် ၁၂ နာရီကျော်လောက် အချိန်ဗျ။

“ သားဖိုးထွေး ကျောင်းပြန်တက်ရမယ်မလား … သွားတော့နော် ရပြီ ကျေးဇူးတင်တယ်ကွယ်”

“ ဟုတ်! ဆရာမ ..။ အစ်ကိုဖိုးသက် ကျနော် လစ်မယ်ဗျာ”

ခေါင်းကုတ်ဖင်ကုတ်လုပ်ပြီး ဖိုးထွေးတစ်ယောက် ပြန်လစ်သွားတယ်။ ဂွအိတ်ကလေးကိုင်ပြီး ငူတူတူနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ကျနော်ရယ် ၊ မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးနဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေရယ် နှစ်ယောက်ထဲ အိမ်ရှေ့မှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ငြိမ်နေကြတယ်။

“ ဘယ်မှာလဲ ရေစက်က”

“ ရေစက်ပါဆို … ရေတွင်းဘေးမှာပေါ့ရှင်…။ လေသံကလည်း မာနအင်မတန်ကြီးလိုက်တာ။ အိမ်နောက်ဖေးကို ကြွတော်မူပါ ရှင့်”

ပြုံးစိစိနဲ့ ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အနောက်ကနေ ကျနော် ခပ်တင်းတင်းမျက်နှာပေးနဲ့ လိုက်သွားမိတယ်။ အနက်ရောင် အိမ်နေရင်း တစ်ပတ်နွမ်း ထမီလေးက ခါးကျင်ကျင်လေးမှာ စည်းနှောင်ထားတော့ အောက်က ကားထွက်နေတဲ့တင်ပါး အိစက်စက်ကြီးတွေက လှမ်းလိုက်တိုင်း အိကနဲအိကနဲ လှိုင်းကလေးတွေထလို့၊ ကျစ်ဆံမြီး တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးက ဘယ်ညာခါရမ်းနေတာကို မသိမသာလေး ခိုးကြည့်ရင်း စိတ်တော့ နည်းနည်းလှုပ်ရှားလာပေမယ့် ဒီလောက် သောက်ကျောတင်းတဲ့ မိန်းမကို အဖက်မလုပ်ပဲ နေပြမယ်ဆိုတဲ့ မာနစိတ်က တင်းကနဲပဲ။

အိမ်နောက်ဖေးခြံဝိုင်းထဲမှာ ဆောက်ထားတဲ့ တစ်ထပ်မီးဖိုဆောင်လေး အနောက်ဖက်နားဆီက ရေတွင်းနားရောက်တော့ ရေစက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း

“ ဒီမှာ!”

လို့ အပြော.. အနောက်က လိုက်လာရင်း နှိမ့်တုန်မြင့်တုန် တင်ပါးဆုံ အိအိကြီးတွေကို မျက်စိအစာကျွေးနေမိတဲ့ ကျနော် သူခိုးလူမိ ဖြစ်သွားသေးတယ်။ သူ့ထမီအောက်က တင်ပါးလှလှကြီးတွေကို ငေးနေမှန်းသိသွားတော့ ခစ်ကနဲ အသံတိုးတိုးလေးထွက်ပြီး ရယ်လိုက်သေးတယ်။ ကျနော်ကတော့ ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာထားကို တင်းပစ်လိုက်ပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တယ်။

ဂွအိတ်ကလေးကို ချပြီး မန်းကီးဂွနဲ့ ၁၃-၁၄ ဂွတွေကိုထုတ်ပြီး ပန့်ကိုဖြုတ်ချပြီး ရေဘားတွေကို လေလုံမလုံ စစ်ကြည့်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေပေမယ့် ယင်းမာဖိနပ်ပါးကလေးပေါ်က ခြေဖမိုးဖြူလွလွကလေးတွေနဲ့ ခြေချောင်းလှလှလေးတွေကို မြင်နေရတော့ မော့ကြည့်စရာမလိုပဲ သူမ ကျနော့်ဘေးကနေ ရပ်ကြည့်နေတယ်ဆိုတာ သိနေတယ်။ လူက စိတ်မငြိမ်မှန်း တော်တော်သိသာနေတယ်ဗျာ။ အခုလည်း မန်းကီးကို အားနဲ့ဖိပြီးလှည့်လိုက်တာ အရှိန်လွန်သွားလို့ ပိုက်က ဆောင့်ဖြုတ်ချလိုက်သလိုဖြစ်ပြီး ရေကျန်တွေ ဗွမ်းကနဲ ထွက်လာတော့ ကုန်းကွကွလုပ်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာတွေကော ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး စိုရွှဲကုန်တယ်။

“ အို! ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ စက်ဆရာလေးရယ်..။ လူလည်း ကြွက်စုတ်ဖြစ်သွားရှာပြီ.. သနားပါတယ်”

ဘာမှပြန်မပြောပဲ ဝတ်လာတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး မျက်နှာနဲ့ ရင်ဘတ်ကိုသုတ်.. ဂွအိတ်ထဲ အသင့်ပါလာတဲ့ ကားကျွတ်စကိုထုတ်ပြီး ကက်ကြေးနဲ့ ညှပ်ပြီး ရေဘားလေလုံအောင် ခပ်မြန်မြန်လေး ပြန်တပ်ပေးလိုက်တယ်။ အားလုံးပြန်တပြီးတော့မှ ရေတွင်းတိုင်က ရေစက်ခလုတ်ကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး စမ်းလိုက်တော့ ဝရောကနဲ မြည်လာပြီး ဘေးက အုတ်ကန်ထဲကို ရေတွေ တဗွမ်းဗွမ်း ကျလာတယ်။

“ ဟေးး ရေလာပြီကွ .. တော်တယ် တော်တယ် ဖြောင်းဖြောင်း!”

ကျနော် အံ့သြတကြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့ ရူပဗေဒဆရာမ ဒေါ်ခင်ချိုမေဟာ ကျနော်သိခဲ့တဲ့ ရှုတည်တည် မျက်နှာကြောတင်းတင်းနဲ့ အပျိုကြီးမဟုတ်တော့ပဲ ခုန်ပေါက်ရင်း လက်ခုပ်တီးနေတဲ့ အပျိုပေါက်မလေး ဖြစ်နေတယ်ကောဗျ။ အထူးသဖြင့် ပြုံးချိုနေတဲ့ မျက်နှာနုနုကလေးရယ်၊ နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးကို တမင် စူတူတူ ထော်တော်တော်လေး လုပ်ထားပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဟန်ပန်လေး ဖြစ်နေတာရယ်ကို သတိထားမိတယ်။ အနီးအနားမှာ ဘယ်သူမှမရှိနေလို့များ ဂုဏ်သရေရှိ ဆရာမဟန်မပေါက်တော့တာများလားဗျာ။

ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း သူ့ကို သတိလက်လွှတ် ငေးမောနေတဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ခုန်ပေါက်ရင်း လက်ခုပ်တီးနေရာက ကျနော် အံ့သြတကြီး ငေးနေမှန်း သတိလည်းထားမိရော လျှာကလေးတစ်လစ်လုပ်ပြီး ပြောင်ပြနေပြန်ရော။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ မသိတော့ပါဘူးလေ။ ပြောင်ချော်ချော်လုပ်ပြလာမှ သတိဝင်လာပြီး ကိုယ့်ပစ္စည်းတွေကို အိတ်ထဲပြန်ထည့်ပြီး သိမ်းလိုက်မိတယ်။ ရေတွေစိုသွားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကိုတော့ ပြန်မဝတ်ဖြစ်တော့ပဲ ပုခုံးပေါ်တင်ထားလိုက်ပြီး ဂွအိတ်ကို လွယ်ရင်း ပြန်ဖို့မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကိုလည်း မျက်နှာချင်းမဆိုင်တော့ပဲ ချာကနဲ လှည့်အထွက်မှာ ဂွတွေထည့်ထားတဲ့ လွယ်အိတ်ကြိုးကို လှမ်းဆွဲထားတာ ခံလိုက်ရလို့ ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

“ ဘာလဲဗျ”

“ အမလေး … စက်ဆရာလေးရယ် အော်လိုက်တာ.. ကြောက်ပါတယ် .. ဟိုစက်ပြင်ခ ဘယ်လောက်ကျပါသလဲရှင်”

လေသံက မူနွဲ့နေသလို မျက်နှာကလည်း မျက်စမျက်နတွေ ချီပင့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ စကားပြောနေတယ်။

“ ကျုပ် ပိုက်ဆံနဲ့ ပြင်စားတဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး …။ ခင်များအိမ်မှန်းသိရင် လာတောင်မလာဘူး ဟုတ်ပြီလား”

“ သြော်! ဟုတ်တယ်နော် မေ့လို့ …။ ဆရာလေးက စက်ကိုအပျော်ပြင်ပြီး ဖဲပဲရိုက်စားတာဆိုလား အဟိ”

“ ဒေါ်ခင်ချိုမေ!!”

“ ရှင်!”

“ ခင်ဗျား ကျုပ်ကို….”

ဒေါသတကြီးနဲ့ မျက်နှာကို လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးရင်း တစ်ခုခုပြောဖို့ပြင်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ညှိုးကို ခပ်တင်းတင်း ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လာလို့ ကျနော် ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး။

“ ရှူးး ရှူးး ရွှတ်”

သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်ကို လက်ညှိုးတစ်ချောင်းတင်ပြီး တိတ်တော့ဆိုတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကို တမင်ပြူးပြနေတော့ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ အမူအရာလေးမို့ ကျနော် ငြိမ်ကျသွားရတယ်။ ကျနော့်လက်ညှိုးကို ဆုပ်ထားတာ မလွှတ်ပဲ ခပ်တင်းတင်းလေး ကိုင်ထားရင်း ရေတွင်းနားက မီးဖိုဆောင်ကလေးထဲကို အတင်းဆွဲခေါ်သွားတော့ ဒရန့်ဒရန့်နဲ့ ကျနော် ပေကပ်ကပ်လုပ်ရင်း ပါသွားတယ်။ မီးဖိုခန်းထဲရောက်သွားတော့ ထမင်းစား စားပွဲမှာ အတင်းဆွဲထိုင်ခိုင်းပြီး နေရာချထားလိုက်တယ်။ မီးဖိုပေါ်က ခရားအိုးကြီးထဲက နှပ်ထားတဲ့ ကော်ဖီမွှေးမွှေးလေးကို မတ်ခွက်အကြီးတစ်ခုထဲငှဲ့ပြီး ဂွပ်ကနဲ ကျနော့်ရှေ့မှာ လာချပေးတယ်။ ကော်ဖီမြင်ရင် မနေနိုင်၊ အနံ့ရှူရတာနဲ့တင် သောက်ချင်နေတော့ ဘာမှမပြောတော့ပဲ ကောက်ယူလိုက်ပြီး တစိမ့်စိမ့် ကျိုက်နေမိတယ်။ ကြောင်အိမ်ထဲက ထုတ်လာတဲ့ ကြွေပန်းကန်ပြားနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ ငှက်ပျောထောပတ်ကြော် ၀၀အိအိလေးတွေလည်း ချကျွေးလာတော့ ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ ယူပြီး စားပစ်လိုက်လိုက်တော့ ချိုစိမ့်ပြီး အရသာတကယ်ရှိတယ်ဗျ။

တနေကုန် ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်များနေခဲ့တော့ နေ့လည်စာ မစားရသေးဘူး။ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးကို ထောပတ်တွေနဲ့ အိနေအောင် ကြော်ထားတာကို ကော်ဖီမွှေးခါးခါးလေးနဲ့ တွဲပြီး မြည်းနေရတော့ အားရပါးရကို ဇိမ်ယူပြီး စားပစ်လိုက်မိတယ်။ အင်မတန် အရသာထူးတဲ့ အစားအသောက်နဲ့ တွေ့နေတော့ ခုနက စိတ်တိုနေတာတွေတောင် ဘာမှန်းမသိတော့ဘူး။ ကော်ဖီမတ်ခွက်ကြီးလည်း ပြောင်သွားအောင် သောက်ပစ်လိုက်သလို ပန်းကန်ထဲက ငှက်ပျောကြော်တွေလည်း အကုန်စားပစ်လိုက်မိတယ်။ ကော်ဖီကို အကုန်မော့ပြီး စားပွဲပေါ် ခွက်ကို ချလိုက်တာနဲ့ စော်ဘွားနှုတ်ခမ်းမွှေး လက်ဖက်ခြောက် ခပ်ထားတဲ့ မွှေးပျံ့ပျံ့လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ကြွေပန်းကန်လေးက ရှေ့ရောက်လာပြန်ရော။ ရေနွေးကြမ်းဖန်ခါးခါးလေးကို အရသာခံ မှုတ်သောက်နေရင်း မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ် လက်ကလေးပိုက်ရင်း ကျနော့်ကို “က ကလေးငယ် ချစ်စဖွယ်” လေးပါလား ဆိုတဲ့ အကြင်နာအကြည့်လေးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး။ ဗိုက်ဝသလို ဖြစ်သွားလို့လား မသိဘူး။ ခုနက စိတ်တိုနေတာ၊ မာန်မာနထားနေတာတွေ ပျောက်ကုန်သလိုလို။

“ ဗိုက်အတော်ဆာနေရှာတယ်.. ကလေးလေးကြနေတာပဲ… စားနေတာကြည့်ပြီး အားရစရာနော် …။ နေ့လည်စာ မစားရသေးဘူး ဟုတ်လား”

“ အိမ်အလုပ် နည်းနည်းရှုပ်နေလို့ စားဖို့မေ့နေတာဗျ”

“ ဟ.. ဟုတ်လှချေလား။ အိမ်အလုပ် တကယ်ကူလုပ်တယ်ပေါ့လေ”

“ ခင်ဗျား.. ကျနော့်ကို ဘာထင်ထင်ဗျာ ဂရုမစိုက်…”

“ ဟေးးး ရှူး ရှူး… အဲ့လို စိတ်မဆတ်ကြေးကွာ။ နောက်လို့မရဘူးလား။ ရှင့်ဒေါ်လေး ခင်ခက် ကျမကို အမြဲပြောပါ့။ ငါ့တူလေးက သူ့ဖာသူ အပြင်မှာဆိုးတာ အိမ်မှာတော့ အင်မတန် အားကိုးရတဲ့ကောင်တဲ့ သိပါတယ်တော်”

…. ….. ….

“ ကော်ဖီနှပ်ထားတာ ကောင်းတယ်မလား …။ ငှက်ပျောထောပတ်လှိမ့်ကြော်လေးကော ကြိုက်တယ်နော် ..။ စားလိုက်တာ ပလုတ်ပလောင်း ..”

“ တအားကောင်းတယ်ဗျ..။ တသက်လုံး ဒီလောက်အရသာရှိတဲ့ ကော်ဖီနဲ့ ငှက်ပျောကြော် မတွေ့ဖူးသေးဘူး..။ ဆရာမ စားဖို့တောင် မချန်လိုက်မိဘူး ဆောရီးနော်”

“ ကြိုက်တယ်ပေါ့”

“ ဟုတ်!”

“ အမြဲစားချင်သွားသလား”

“ ဗျာ!”

“ တသက်လုံး စားမလားလို့ မေးနေတာ…..”

ကျနော် သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ပြောင်ချော်ချော်အမူအရာ မတွေ့ရပဲ မျက်ဝန်းညိုလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်ဗျ။

“ ဘယ်လိုလဲ.. မေးနေတယ် …..”

ရင်ခုန်သံတွေ တအားမြန်လာလို့ ကျနော် စကားနဲ့ ပြန်မပြောနိုင်တော့ပဲ ခေါင်းကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး ငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ်။

“ ရှင်လေးကို ရှင်ချစ်တဲ့ မိန်းမက မဆိုးမမိုက်ဖို့ တောင်းဆိုရင် လိုက်လျောမှာပေါ့ ဟုတ်လား….”

အာစေးမိနေတဲ့လူလိုပဲ ကျနော် ခေါင်းပဲ တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ပြနိုင်တယ်။ လူက ထူပူနေပြီဗျ။ ရင်တုန်လိုက်တာဗျာ။

ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးက ရင်ဘတ်အရှေ့နား တွဲလျောင်းဖြစ်နေတာကို ဝဲကနဲ နောက်ကျောဖက်ကို လွှဲတင်လိုက်ရင်း ရူပဗေဒဆရာမလေး ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်အနားကို တိုးကပ်လာတယ်။ ကျနော့်ပုခုံးကို စုံကိုင်လာတယ်။ မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူမခင်မျာလည်း တစ်ကိုယ်လုံးကို တုန်ခါနေတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ မကြာခင်ပဲ ခွေလဲကျသွားတော့မလိုပဲ။ နှုတ်ခမ်းနီနီလေးတွေက တဆတ်ဆတ် ခါနေရှာတယ်။

ကျနော် ဝုန်းကနဲထရပ်လိုက်တော့ ဒူးပျော့ပြီး ခွေကျသွားဟန်တူတဲ့ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေတစ်ယောက် ကျနော့်ပုခုံးပေါ် မျက်နှာလေးကို ထိုးအပ်လာလို့ အလိုက်သင့်ကလေး ခါးကျင်ကျင်လေးကို တစ်ဖက်၊ ပုခုံးသားအိအိလေးကို တစ်ဖက်၊ ထိန်းထားရင်း ပွေ့ဖက်လိုက်ရတယ်။ ကိုယ်လုံးလေးက တသိမ့်သိမ့်တုန်တက်လာမှ ခါးကျင်ကျင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း သူ့မျက်နှာလေးကို ခွာကြည့်လိုက်တော့ အင်မတန်မျက်နှာကြောတင်းတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ပါးပြင်ပေါ်က သနပ်ခါးမှုန်မှုန်လေးတွေက မျက်ရည်စီးကြောင်းလေးတွေကြောင့် ပျက်ပြယ်စပြုနေရှာပြီ။ ဟောဗျာ! ကျနော့်ဆရာမလေးက ချစ်စဖွယ်လေးပြုံးရင်း မျက်ရည်ကျနေပါကောလားလေ။ နဖူးချင်း တိုက်ထားရင်း မျက်နှာချင်းကပ်ထား ရင်ချင်းအပ်ထားလိုက်ကြတာ တစ်ယောက်ရင်ခုန်သံ တစ်ယောက်ကြားနေရတယ်။

“ လူဆိုး လူရမ်းကား… ရှင်လေး မကောင်းဘူး “ချို့” ကို ချစ်တယ်လို့လည်း ပြောသေးတယ်…. ရှောင်နေတယ် .. ဝမ်းနည်းတယ်ဟာ!”

ကျနော့်ကို ဆို့နင့်နင့် အသံလေးနဲ့ တိုးတိုးလေးချွဲရင်း မျက်ရည်ကျနေတာ ဆရာမလေးမှ ဟုတ်ရဲ့လားဗျာ။ ကျနော် အခုထိ ဆရာမလေးကို စကားပြန်မပြောဖြစ်သေးဘူး။ လူတစ်ကိုယ်လုံး လေထဲမြှောက်နေသလို ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော် ချစ်သူတစ်ယောက် တကယ်ရသွားပြီ ဆိုတဲ့ ဝမ်းသာစိတ်ရယ် ကျနော်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေး အခုတော့ ကျနော့်ကို အရမ်းတွယ်တာနေပြီဆိုတာကို သိလိုက်ရတာရယ် အကုန်ပေါင်းပြီး လူက အိပ်မက်လိုလို ဘာလိုလိုကြီးလေ။

“ ‘ချို’ကပဲ အရှက်မရှိ တပည့်တစ်ယောက်လွှတ်ပြီး အခေါ်ခိုင်းရတယ်တဲ့ ….။ ရှင် ချို့ကိုချစ်တယ်ဆိုတာ မယုံပါဘူး.. တော်ပါပြီ”

ပြောရင်း အသံက တိမ်ဝင်သွားရှာတယ်။

“ ကျ … ကျနော် .. အ.. အရမ်းရှက်သွားလို့ပါ ဆရာမလေးရာ။ မချစ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး။ မငိုနဲ့တော့နော် တိတ်.. တိတ်”

“ ချိုတော့ တသက်လုံး နိုင်စားမယ့်ကောင်လေးကို တအားတွယ်တာမိသွားပြီ … ဒုက္ခရောက်ပြီနေမယ်”

“ အာ! မဟုတ်ပါဘူး ဆရာမလေးရာ ..။ ကျနော်နောက်ကို အဲ့လို မလုပ်တော့ဘူးနော် ..။ ဟုတ်ပြီလား တိတ်တော့”

တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ကျောပြင်လေးကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း ချော့ပေးနေလိုက်တယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ အင်မတန် လင်းမြတဲ့ ခံစားချက်တစ်ခု ဖြစ်နေတာ လူကို တလှပ်လှပ်နဲ့ဗျာ။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး နောက်ဆုံးတော့ ကျနော့်ကို ချစ်တယ်တဲ့။ ဟားဟား! ပျော်လိုက်တာဗျာ။ ဖိုးသက်ကွ.. မာနခဲ ဆရာမချောချောလေးရဲ့ ချစ်သူကွလို့ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဆူညံနေအောင် အော်ဟစ်နေမိတယ်။

ကျောပြင်လေးကို ပွတ်ပေးနေရာက မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို လက်ဖဝါးနှစ်ခုထဲ ညှပ်ထားပြီး သေချာအနီးကပ် စိုက်ကြည့်ထားပေးလိုက်သေးတယ်။ ကြောင်ပေါက်စကလေးလိုပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေရှာတာကို စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ပါးပါးချင်းပွတ် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပွတ်နမ်းရင်း သုတ်ပေးလိုက်မိတယ်။ ငိုထားတော့ ထွက်လာတဲ့ နှာရေတွေပါ ကျနော့်ပါးပြင်မှာ ပေပွကုန်တော့ ငိုနေတဲ့ ဆရာမလေးက တဟီးဟီးနဲ့ ရယ်လာပြီး ကျနော့်ပုခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ ကျနော့်ပါးပြင်ကို သုတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျနော့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း ရင်ခွင်ထဲကနေ ကျနော့်နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်ကလေးနဲ့သပ်တင်ရင်း

“ ချစ်လိုက်တာ လူဆိုးလေးရာ!”

လို့ စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလာပြန်တယ်။

“ ဟင်းးး”

“ ပလွတ်!”

နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးတွေကို ငုံ့ပြီနမ်းစုပ်လိုက်တော့ ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဟီးလေးခိုလာတာကို ခါးကျင်ကျင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း ထိန်းထားလိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ်စုပ်ရင်း နမ်းနေတာက ကျနော်မဟုတ်ဘူး ဆရာမလေးဗျ။ ရင်ဘတ်ချင်း တအားကပ်ထားတော့ တော်တော်ထွားတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက အိကနဲ အိကနဲ ဖြစ်ဖြစ်နေတယ်။ ခုနက ချစ်မြတ်နိုးစိတ်ကလေးတွေကနေ အခု လိင်စိတ်ဖက်ကို နှစ်ယောက်လုံး ပြောင်းစပြုလာလို့ ကြမ်းချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ ချစ်ပွဲတစ်ခါမှ မဝင်ဖူးသေးဘူးလေ။

ခုနက ငေးကြည့်ပြီး သွားရည်ကျချင်သလို ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ တင်ပါးအိစက်စက်ကြီးတွေကို ကျနော်အခု လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အားရပါးရ ဆွဲပင့်ကိုင်ရင်း ညှစ်ချေနေသလို ဆရာမလေးကလည်း အငမ်းမရ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း တဟင်းဟင်းနဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းထန်လာတယ်။ အောက်က ကျနော့်လိင်တံကလည်း ချက်ချင်းပဲ ထောင်ထလာပြီး ဆရာမလေးရဲ့ ဆီးခုံပေါ်ကို ထောက်ထားမိတာကို သူလည်းသိနေမှာပေါ့လေ။ စိတ်မထိန်းတော့ပဲ အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့ ဘလောက်စ်အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ညာဖက်နို့ကြီးတစ်လုံးကို အားရပါးရ ဖိဆုပ်ညှစ်ချေပေးလိုက်တော့ အာ့ကနဲ မြည်သံလေးထွက်လာပြီး ခြေဖျားလေး ပိုထောက်လာတယ်။ ခါးက ထမီလေးကို အသာလေးဖြေချပြီး အောက်ခံဘောင်းဘီမဝတ်ထားမှန်း စမ်းလိုက်မိတော့ ချောမွတ်အိစက်လွန်းတဲ့ တင်ပါးနှစ်ခုအပေါ် လက်က ရောက်သွားတယ်။ တင်ပါး အသားလေးတွေက အေးစက်စက်ကလေးဖြစ်နေတယ်။ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ချေလို့ကလည်း ကောင်းလိုက်တာဗျာ။

“ ဒီနေရာကြီးမှာ မကောင်းဘူးကွာ .. နော်….. ချို့ အိပ်ခန်းကို လိုက်လာခဲ့ တစ်မိနစ်အတွင်း … ဒါပဲ”

ရုတ်တရက် ကျနော့်ကို တွန်းဖယ် မီးဖိုချောင်ကြမ်းပြင်ပေါ် ဂွင်းလုံးပုံကျနေတဲ့ ထမီလေးကို ကောက်ဝတ်လို့ ယုန်မကလေးလို လှစ်ကနဲ ပြေးထွက်သွားတယ်။ အောက်က ထောင်ထနေတဲ့ လိင်တံကြီးနဲ့ ကြောင်အအ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ကျနော်လည်း အချိန်မဆိုင်းတော့ပဲ ပူပူနွေးနွေးချစ်သူဖြစ်စ ဆရာမလေးရှိရာ အိမ်အပေါ်ထက်ကို ပြေးလိုက်သွားမိပြီ။ ခြံဝင်းအကျယ်ကြီးထဲက ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးထဲမှာ လူသူလေးပါးကင်းရှင်းလို့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ကြားထဲက ချစ်စိတ်မွှန်နေတဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦး အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ နောက်ထပ် စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာရင် ပွဲကြမ်းကြတော့မယ်ဆိုတာ သေချာနေပြီ မဟုတ်လားဗျာ။

အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လှေကားထစ်တွေ ကျော်နင်းပြီး တက်ခဲ့မိတာ သေချာတယ်။ ဆရာမလေးရဲ့ အိပ်ခန်းရှေ့ကို ရင်ခုန်လှိုက်မောစွာနဲ့ ရောက်သွားပြီ။ ဒါပေမယ့် အခန်းတံခါးက ပိတ်ထားလျက်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ အသာဖိတွန်းကြည့်လိုက်တော့ ပွင့်သွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှလည်း ရှိမနေဘူးဗျ။ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ရှာကြည့်နေမိဆဲမှာပဲ အခန်းထောင့်က ဆင်းဂါးအပ်ချုပ်စက်ကြီးက ဂျုံးဂျုံး ဆိုပြီး ဘီးလုံးတစ်ပတ် လှည့်သွားတယ်။ ကျနော် အသာအယာ ပြုံးမိရင်း အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။

အခန်းနံရံနားကပ်လျှက်က အပ်ချုပ်စက်ကြီးတစ်ခုလုံးကို ဖုန်မတင်အောင် လွှားထားတဲ့ အဝတ်စအဖြူရောင်ကြီးကို အသာလေး ဟိတ်ကနဲ ဆွဲဖယ်လိုက်တော့ အပ်ချုပ်စက် ခြေနင်းခုံပေါ်မှာ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ပြီး ပုန်းနေရှာတဲ့ ဆရာမလေးကို ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးတွေနဲ့ ကိုက်ထားရင်း ကျနော့်ကို ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ မော့ကြည့်နေရှာတဲ့ ချစ်သူလေး။ သူ့ခင်မျာ ရှက်သွေးဖြာတဲ့အပြင် စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ မျက်နှာလေးက နီရဲတွတ်လို့ပေါ့။

“ မိပီကွ! ဟားဟား လာခဲ့ တုတူပုန်းနေတဲ့ ဆရာမလေး”

“ ဟေ့အေး လာဘူး “ချို” ကြောက်တယ် သူများကို အကြမ်းပတမ်းတွေ လုပ်ပေးတော့မှာ ဟေ့အေးနော် ဟေ့အေး ခစ်!”

“ သြော! မလာဘူးလား ကဲ.. ကြာပါတယ်ကွာ အကြောင်းပြရသေးတာပေါ့”

“ အမေ့ .. .. ဟေးးး လူဆိုးလေး”

အပ်ချုပ်စက်ခုံကို ကွယ်ပြီး ထိုင်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးကို အတင်းဆွဲထုတ်ပီး ထူမလိုက်တယ်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ ဘလောက်အင်္ကျီနှိပ်စိလေးတွေကို တဖျောက်ဖျောက်မြည်အောင် ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဟင်းလင်းပွင့်ထွက်သွားတာနဲ့ အနက်ရောင်ဘရာစီယာလေး မနိုင်ဝန်ထမ်းထားရတဲ့ ဝါဝင်းစိုပြေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်မွှာက ဝင်းကနဲ ပေါ်လာတယ်။ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ ဘလောက်လက်ပြတ်ကလေးကို ချွတ်ချရင်း ဘရာ ချိတ်ကလေးတွေကိုပါ သူမဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှိုပြီး ဖြုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ အခုဆိုရင် ကျနော့်ဆရာမလေးခင်မျာ အပေါ်ပိုင်းဗလာ ဖြစ်သွားရှာပြီ။ မတ်တပ်ရပ်လျှက် မျက်လုံးလေးစုံမှိတ်လို့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာတယ်။ နားရွက်ကလေးတွေက နီရဲနေတာ.. မျက်နာတစ်ခုလုံး ပန်းသွေးရောင်ထနေရှာတာကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ကျနော့် ရူပဗေဒ ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ ယောကျာ်းဆိုလို့ ကျနော်နဲ့ပဲ ဆုံဖူးကြောင်း သိသာနေတယ်။

ခါးမှာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် စည်းနှောင်ထားတဲ့ ထမီလေးကိုပါ ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့ အောက်ခံမဝတ်ထားတဲ့ ဆရာမလေး တစ်ကိုယ်လုံး ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားရှာပြီ။ မျက်လွှာကလေးချလို့ တောင့်တောင့်လေးရပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို မျက်စိထဲမြင်ယောင်ကြည့်လိုက်ကြစမ်းပါဗျာ။ အဆီပိုမရှိတဲ့ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်ကလေး၊ ချက်နက်နက်ကလေး၊ ဝါဝင်းနေတဲ့ အသားအရည်၊ သာမန်ထက်ထွားတဲ့ ချိုဗူးကြီးနှစ်လုံးက တင်းရင်းလုံးကျစ်လို့ တွဲမနေဘူး။ အောက်ဖက်ကိုကြည့်ပါဦး.. အမွှေးနုနုလေးတွေဖုံးအုပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကလေး။ ဆင်စွယ်လို ချောမွှတ်နေတဲ့ လက်မောင်းအိုးကလေးနှစ်ခုကို ကိုင်လိုက်ရင်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို တစ်ပတ်လှည့်ပေးလိုက်တယ်။ ကျောပေးထားတဲ့ကိုယ်နေဟန်ထားလေးကလည်း တပ်မက်စရာပါလေ။ ကျောပြင်ကော့တော့တော့လေးက အပြစ်အနာဆာကင်းပြီး ပြေဆင်းအလာ အောက်ရောက်တော့ ကော့တက်သွားတဲ့ အိုးဝိုင်းကားကားလေးက အောက်ကို ပြန်ကောက်ပြီး ပေါင်တံလှလှလေးမှာ အဆုံးသတ်လို့ပေါ့။

အပြစ်ဆိုစရာမရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးအလှပိုင်ရှင်ကလေးကို ကြည့်ပြီး ကျနော့်လိင်စိတ်တွေ အရမ်းဆူပွက်နေမိပြီ။ နက်မှောင်သန်စွမ်းလွန်းတဲ့ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးကလည်း တင်ပါးအကျော်နားအထိ တွဲလျောင်းကျနေတော့ ဒီကျစ်ဆံမြီးကြီးကို အားရပါးရ လက်နဲ့ဆွဲပြီး လေးဖက်ထောက် လိုးလိုက်ချင်စိတ်က တားမရတော့ဘူး။ ဘာမှစကားမဆိုမိပဲ တုန်ရီနေတဲ့ ကျနော် ပုဆိုးနဲ့အတွင်းခံကို မြန်မြန်ချွတ်ချလိုက်ပြီး မာတင်းနေတဲ့ လိင်တံကြီးကို တင်ပါးနှစ်ခုကြားထဲ ထောက်ထားရင်း ဂုတ်သားဝင်းဝင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရွရွလေးနမ်း၊ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ဂျိုင်းအောက်ကလျှိုပြီး နို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ အိုဆိုတဲ့ ညည်းသံကလေးနဲ့ တင်ပါးလေးကို အရှေ့ဖက် ကော့ပစ်တယ်။

“ ဟင်းးး ဖိုးသ..သက်လေး “ချို” အရမ်းမောလိုက်တာကွယ်”

“ ချစ်တယ်.. ဆရာမလေးရာ.. ပလွတ်.. ပြွတ်စ်.. ပြွတ်စ်”

ကျောပေးထားတဲ့ချစ်သူ ဆရာမလေးကို နို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ညှစ်ချေရင်း သနပ်ခါးရနံ့လေးတွေ မွှေးကြိုင်နေတဲ့.. ပုခုံး၊ ဂုတ်ပိုး၊ ပါးပြင်၊ နားရွက်ဖျားကလေး.. အဲ့ဒီလို နေရာအနံ့ လျှောက်နမ်းပေးနေမိတယ်။ အောက်က ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးတွေ စိုစပြုနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံမာမာကြီးနဲ့လည်း သူ့တင်ပါးပြောင်ချောချောအိအိလေးကို ဟိုထောက်ဒီထောက် လိုက်ထောက်ရင်း ညှောင့်ပေးနေမိတယ်။ နို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ထားရင်းလည်း နို့သီးခေါင်း စူစူလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မ ကြားညှပ်ကိုင်ပြီး လှိမ့်ပေးနေလိုက်မိတယ်။

“ ချို … ချို ဒူးတွေ တအားပျော့လာပြီကွာ မတ်တပ်ဆက်မရပ်နိုင်တော့ဘူး.. အမေ့!”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ခွေကျချင်သလိုဖြစ်လာတဲ့ ကိုယ်လုံးပုံ့ပုံ့လေးကို ဖမ်းထိန်းထားရင်း ခြေလွှတ်လက်လွှတ် ယက်ကန်ကန်လေး ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲပွေ့ချီလိုက်မိတယ်။ ခြေလှမ်းခပ်ကျဲကျဲလှမ်းလို့ ကုတင်ပေါ် အသာအယာချထားပေးလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန် ဒူးထောင်ပေါင်ကားဖြစ်အောင် အနေအထား ပြင်ထားပေးလိုက်တယ်။ ကျနော် အောက်ကနေ ကုတင်ပေါ်လှမ်းမတက်ပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း ပေါင်ကားထားတဲ့ ဆရာမလေးကို ကုတင်စောင်းနားအထိ ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ရင်ဘတ်ကလေးက ဖားဖိုလို မြင့်လိုက်နှိမ့်လိုက်ဖြစ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ ဆရာမလေးက ခေါင်းထောင်ကြည့်လာတယ်။

ကျနော်က ဂရုမစိုက်သလိုလုပ်ရင်း ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ဆွဲယူပီး ဆရာမ တင်ပါးတွေအောက်ကိုထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားမိတယ်။ ရသွားပြီ။ တင်ပါးအောက် ခေါင်းအုံးခံလိုက်တော့ ခပ်မြင့်မြင့်လေးဖြစ်လာတဲ့အပြင် နီရဲနေတဲ့ အကွဲကြောင်းလေးက ပိုလို့တောင် ပြဲအာအာလေးဖြစ်လာသလိုပဲ။ အဖုတ်အမွှေးလေးတွေပေါ်မှာ အကွဲကြောင်းထဲက တောက်တောက်ယိုကျလာတဲ့ အရည်လေးတွေက သီးလို့တောင်နေပါပြီကောလေ။

“ ဆရာမလေး”

“ ရှင်!”

ခေါင်းကလေး ထောင်ထလာပြီး ရီဝေေ၀ ရှက်ဝဲ၀ဲလေးနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာအပ်မလိုလုပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ငေးကြည့်နေတယ်။

“ ကျနော့်ကို အထင်သေးမှာလားဗျာ”

“ ဟေ့အေး .. သေးဘူး.. ပို… ပိုပြီးတောင် ချစ်မိလာတာ … ဘယ်တော့မှ အထင်မသေးပါ.. အာ့ အာ့ ရှီးးးး”

ခေါင်းနဲ့ မွှေ့ယာ ရိုက်ခတ်သံ ဘုတ်ကနဲ မြည်သွားတဲ့အထိ ဆရာမလေး နောက်ပြန်လှဲအိပ်သွားရှာတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း အကျယ်ကြီးပဲ အော်ညည်းလို့ပေါ့။ ဆရာမလေး ပြန်ဖြေတာမှ မဆုံးလိုက်ဘူး ဖောင်းကြွနေတဲ့ အရည်ရွှဲရွှဲ အဖုတ်ဖောင်းလေးကို ကျနော် ရှလွှတ်ကနဲ ကောက်လျက်ပစ်လိုက်တာကိုးဗျ။ ချိုမြတဲ့ အဖုတ်ရည်အရသာနဲ့အတူ (နည်းနည်းတော့ ငံတယ်ဗျ) အနံ့ယဉ်ယဉ်လေးပါ ရှူမိတာမို့ လိင်စိတ်တောင် ပိုကြွလာသလိုပဲ။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း လျှာကို တောင့်တောင့်ကလေးဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး အစုန်အဆန် ထိုးခွဲပေးနေမိတယ်။ နည်းနည်းလေး လျှာညောင်းသလိုဖြစ်လာရင် အစိအပေါ်ကို လျှာနဲ့ တရုတ်စာရေးသလို ပျော့ပျော့ကလေး စုတ်တံနဲ့ခြစ်သလို ဘယ်ညာကစား၊ ပင်ပန်းသလိုဖြစ်လာရင် အစိကို သကြားလုံးစုပ်သလို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်။ အပေါက်ဝကို နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ထားပြီး လျှာကို ဝင်နိုင်သလောက်သွင်းပြီး မွှေ့ပေးနဲ့ ဆက်တိုက် တိုက်စစ်ဆင်ပေးလိုက်တာ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အတင်းဆွဲပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် အကြောတွေဆွဲရင်း တစ်ချီပြီးသွားရှာတယ်။

အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း အသက်၀၀ရှူနိုင်တော့လို့ ဆီးခုံလေး ပေါ်မျက်နာအပ်ပြီး နှစ်မိနစ်လောက် အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း အမောဖြေနေမိတယ်။ အမောပြေသွားတာနဲ့ မတ်တပ်ချက်ချင်းရပ် နီရဲနေတဲ့ ကျနော့် ထိပ်ဖူးနဲ့ အရည်တွေအိုင်ထွန်းနေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို သေချာချိန်ပြီး တေ့ထားလိုက်တယ်။ အလိုးခံရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ဆရာမလေး မျက်လုံးမှိတ်ပြီး မှိန်းနေရာက ဖျတ်ကနဲ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ခေါင်းထောင်ထလာတယ်။ ချွေးစက်ကလေးတွေ စိုရွှဲနေတဲ့ကြားက မျက်နှာဖူးဖူးလေးက ဆံနွယ်ခွေခွေလေးတွေ ဝဲကျနေတာ ချစ်စရာလေးဗျာ။ အင်မတန်ကောင်းတဲ့ အဖုတ်အလျက်ခံပြီးတဲ့နောက် ဒီထက်ကောင်းတဲ့ ကာမအရသာကို ခံစားရတော့မှာမို့ တက်ကြွလာတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေဆိုတာ သူ့အကြည့်က ဖော်ပြနေတယ်။

“ အိ”

“ အားးး ကောင်းလိုက်တာ.. စီးပိုင်နေတာပဲ ဆရာမရာ နာလားဟင်”

“ သာသာလေး ဖိနော် … မနာဘူး … နည်းနည်းတော့ ရင်ခေါင်းထဲမှာ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး … ဒါပေမယ့် ချို ခံနိုင်ပါတယ် … အားးးး ရှိ.. ရှီးးး”

“ ကျနော် တအားမလုပ်ပါဘူး .. ဖွဖွလေးပဲ ဆောင့်မယ်နော် ဆရာမ”

လိင်တံကလည်း သံပိုက်လုံးတစ်ချောင်းလို မာကျောလွန်းနေတော့ နူးညံ့လွန်းတဲ့ အဖုတ်နံရံတွေကို ထိုးထိုးခွဲပြီး ဝင်သွားသလို ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်းလည်း ထိပ်ဖူးဒစ်နဲ့ ဆွဲချိတ်ထုတ်လိုက်သလို အဖုတ်တစ်ပြင်လုံး စူခုံးကြွပြီး ပါပါလာတာဗျ။ ကျနော် လူနီကြီး စေခိုင်းချက်အရ ပက်ပက်စက်စက် တက်လိုးသွားတာ ခံလိုက်ရပြီးကတည်းက တစ်ခါမှ အလိုးမခံထားရတော့ တော်တော်ကြီးကို ခက်ခဲနေတယ်။ အခုထိ တစ်ဝက်လောက်ရောက်အောင် မနည်းထိုးထည့်နေရသေးတယ်။ အတွင်းနားရောက်ဖို့ နည်းနည်းလိုနေသေးတယ်။

စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆုပ်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းပဲ ဆွဲလိုးနေလိုက်တာ စိတ်ထဲမှာ ဟာကနဲဖြစ်သွားလို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ လိင်တံက အဆုံးထိဝင်သွားပြီ။ အခုဆို ဆီးခုံနှစ်ခုက ဂဟေဆက်မိနေပြီလေ။ နောက်ထပ် ၁၀ ချက်လောက် အစအဆုံး အသွင်းအထုတ် လုပ်ကြည့်လိုက်တော့ တော်တော်အဆင်ချောသွားပြီမို့ အားထည့်ပြီး ခပ်ဆဆလေး ဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။

“ အင့် အင့် အင့် ဟူးးးး ကျွတ်ကျွတ်! ဖိုးသက်လေး .. “ချို” ပြန်.. ပြန်ဖြစ်လာပြန်ပြီ.. မောလိုက်တာ… မရပ်နဲ့နော်.. ဆက်တိုက်လေးဆောင့်ပေး … အားး ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူးကွာ .. မရတော့ဘူးသိလား … အိုးးးးး”

ဆရာမလေး ပြီးပြန်တော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပြီမို့ ဒီအချိန်မှာ အဖုတ်ကွဲအောင် ဆောင့်လည်း မနာတော့ဘူးလို့ မီးစိမ်းပြလာတာ မှန်းရိပ်မိပြီး နို့ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေကို ခါးကျင်ကျင်လေးဆီ ပြောင်းကိုင်ရင်း အသားကုန် ဆောင့်လိုးနေမိတယ်။ ကျနော့်လိင်တံကို အသားကုန် အဖုတ်ကြွက်သားတွေက ဆွဲညှစ်လိုက်တာ ခံလိုက်ရတော့ သူအရမ်းကောင်းပြီး ကာမအရသာ ရသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော် မရပ်သေးပဲ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ဆောင့်လိုးနေတုန်းပဲ။

“ ဆရာမ.. ဆရာမ ကျနော်လည်း မရတော့ဘူးဗျာ ထွက်တော့မယ် … ဟားးးး”

“ ”ချို” သေတော့မယ်ကွာ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း မသိဘူးးးး… နောက်တခါ မောလာပြန်ပြီ… မရတော့ပြန်ဘူး… မရတော့ဘူး မရပ်နဲ့နော်…. မရပ်ပေးနဲ့ အားးးးးးး”

ဖတ်.. ဖတ်… ဖြောင်း..ဖြောင်းးး … အီးးး

ပုံမှန်အားဖြင့် ကာမပန်းတိုင်ရောက်ဖို့ မလွယ်တဲ့ မိန်းမတွေထဲမပါတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးဟာ ပြီးသွားတာကို ဆက်တိုက်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုက်တိုင်း ဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထပ်ထပ်ပြီးတတ်မှန်း ကျနော်ရိပ်မိပြီး မီးပွင့်မတတ် ဆောင့်လိုးရင်း ကျနော့်လိင်တံကို အဖုတ်က တဇိဇိနဲ့ ဆွဲအညှစ်မှာ ဘယ်လိုမှ မထိန်းထားနိုင်တော့ပဲ အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်လိုးရင်း သုတ်ရည်ပူနွေးနွေးတွေကို ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိပြီ။ အင်မတန်ပြင်းထန်တဲ့ စိတ်နဲ့ ဆာလောင်နေသမျှ အားရပါးရ ပြီးလိုက်ရလို့လားမသိဘူး သုတ်ရည်ပန်းအထုတ်မှာ ကျနော့်နားထဲက လေတွေက တရှူးရှူးနဲ့ ထွက်သွားသလိုပဲ။ နားထဲမှာ တဝီဝီတောင် မြည်လာတယ်။ နောက်ဆုံး လက်ကျန် သုတ်ရည် တစ်စက်နှစ်စက်လောက်ကို ညှစ်ထုတ်ရင်း အဖုတ်နဲ့လိင်တံ တပ်ထားလျက်နဲ့ ဆရာမလေးကိုယ်ပေါ်ကို ကျနော် မှောက်ကျသွားခဲ့တယ်။

…………………………………………

“ ရှင်လေးက မှော်ဆရာလေးလားဟင်”

“ အမ်! ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆရာမ”

“ သိပူး … ကျမ သေတော့မတတ်ပဲ မမြင်ဘူးလား ခုနက လူးလှိမ့်နေတာ ဟွန်း!”

“ နာလို့လား”

“ ဟုတ်ပါပူး.. အာကွာ.. ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး ရှက်လို့ သေတော့မယ်နော် အကျင့်ပုတ်လေး ..။ သူပြီးသွားလို့ တော်သေးတယ်..။ မဟုတ်ရင် အဲ့ဒီလိုမောတာကြီးတွေ ဆက်တိုက်ဖြစ်ရလွန်းလို့ ကျမ သေသွားမလားလို့တောင် ထင်နေတာ”

“ ဘာဖြစ်လို့ မောတာလဲ”

“ အာကာသထဲ မြှောက်တက်သွားပီြီး ပြန်အကျ… ကိုဖိုးသက်လေးနော် .. မပြောတတ်ဘူး တော်ပြီ လာမမေးနဲ့”

“ ဟီးဟီး … ဆရာမမျက်နှာလေးက ရှက်နေတာ ချစ်စရာလေး.. ပြွတ်စ်”

အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖင်တုံးလုံးလေးတွေနဲ့ ပူးကပ်နေရင်း တီတီတာတာ ချစ်စကားဆိုနေကြတဲ့ ချစ်သူနှစ်ယောက်အဖို့ ကမ္ဘာလောကကြီးက သာယာနေမယ်ဆိုတာ ပြောစရာတောင် မလိုတော့ဘူးထင်ပါရဲ့ဗျာ။

“ ဒီနေ့ အိမ်မပြန်ပဲ… ည ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်တော့နော်”

“ ဟမ်! ဆရာမ တပည့်တွေ ပြန်လာရင်ကော… ကျူရှင်သင်ရမှာမလား… ကျောင်းသူတွေလည်း ဒီမှာနေတာမလား”

“ လျှာမရှည်နဲ့ တိတ်တိတ်နေ.. ချစ်တယ်ဆို…။ ရဘူး ဒီအခန်းထဲမှာ ပုန်းနေ..။ ညစာပါ အခန်းထဲယူပေးမယ်.. ဒါပဲ”

“ မခွဲနိုင်တော့ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား”

“ အမယ်! ရှင်နော် … အထက်စီးကြီးက .. တော်ပြီ မိန်းကလေးဈေးကျလိုက်တာ”

ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ မူနွဲ့ရင်း ချစ်စကားဆိုနေတဲ့ ဆရာမလေးက ဆတ်ကနဲ ကျောပေးပြီး ဟိုဖက်လှည့်လို့ စိတ်ကောက်သွားပြန်တယ်။ ဘယ့်နှယ် အပျိုကြီး မျက်နှာကြောတင်းတင်းကလေးက စိတ်ကောက်တတ်သားပဲ။

ကြည်မွှေ့နေတဲ့ ခပ်ရွှင်ရွှင်စိတ်ကလေးနဲ့ ကျောပေးထားတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို အထက်အောက် အစုန်အဆန် လက်ဖဝါးနဲ့ လျှောက်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပုခုံးလေး၊ လက်မောင်း၊ ကျောပြင်ချောချောလေး၊ တင်ပါးအိအိကြီး.. ကျနော့်လက်ကို လှည့်မကြည့်ပဲ ပုတ်ပုတ်ချတယ်ဗျ။ စိတ်ကောက်နေတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ဆန္ဒပြနေတာလေ ဒင်းကလေးက။ ရယ်ချင်စိတ်ကို မျိုသိပ်ရင်း ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး နားရွက်နားကိုကပ်လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။

“ ဆရာမလေးရဲ့ မဟာဆန်တဲ့ ဟောဒီ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးကို လက်နဲ့ဆွဲ၊ လေးဖက်ထောက်ပြီး တင်ပါးလေး ကော့ထားတာကို အနောက်ကနေ အားရပါးရဆောင့်ပြီး ချစ်ပစ်လိုက်ချင်တယ် သိလားးးး…..”

ကိုယ်လုံးလေးက တွန့်သွားပေမယ့် ကျောပေးထားတုန်းပဲ။

“ ဟင် လို့ ဆရာမလေး… အဲ့လိုချစ်ချင်တယ်ဗျာ”

ကျနော့်စကားအဆုံးမှာ ဆတ်ကနဲ ကျနော့်ဖက်ကို လှည့်လာတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက် အံကလေးကြိတ်လို့ သွားကြားထဲက လေသံလေးနဲ့ ခပ်ငေါက်ငေါက်ကလေး မေးလာတယ်။

“ ဒါဆို ရှင်လေး ကျမနဲ့ ဒီည တူတူအိပ်မှာလား”

ကျနော် ပြုံးစိစိနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ် ထင်တာပဲဗျ။ မိုးတွင်းကာလမို့လား မသိဘူး တိတ်ဆိတ်တဲ့ညမှာ ဖားအော်သံ အုံအွမ်.. အုံအွမ် သံတွေက ဆူညံနေတာပဲ။ နေ့လည်က ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ ဆက်ပြီး ဟိုဟာမလုပ်ဖြစ်ပဲ စလိုက် နောက်လိုက် ဟိုကလိဒီကလိ လုပ်လိုက်နဲ့ ကလူကြည်စယ်ရင်း အားရပါးရ ပေါက်ကွဲပြီး ချစ်ခဲ့ကြတဲ့ အရှိန်ကြောင့်လားမသိဘူး နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ အဝတ်မပါပဲ ဖက်လျှက်ကလေး အိပ်ပျော်သွားကြတာ ကျူရှင်သင်ခါနီး အိမ်အောက်ထပ်မှာ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ ဆူညံပွက်လောရိုက်နေတဲ့ အသံကြားမှ လန့်နိုးလာကြတယ်။ ဆရာမလေးလည်း လူးလဲထထိုင် အဝတ်တွေ ကောက်ဝတ်ပြီး ကျနော့်ကို တိတ်တိတ်ကလေးနေနော်လို့ အမူအရာပြရင်း ဖတ်စရာစာအုပ်တွေ တစ်ထပ်လိုက် ချပေးထားခဲ့ပြီး အခန်းတံခါးကို အပြင်ကနေ သော့ခတ်လို့ အိမ်အောက်ကို အပြေးလေး ဆင်းသွားတော့တယ်။

ကျူရှင်ချိန်တွေ အကုန်ပြီသွားတော့ ညနေစောင်း မိုးချုပ်စတောင်ပြုနေပြီ။ စာသင်ရတာ မောလာဟန်တူတဲ့ ဆရာမလေးက ညစာမချက်ခင် ချွေးပြန်နေတဲ့ ရုပ်ကလေးနဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လှစ်ကနဲ တက်လာပြီး ကျနော့်ဆီ လာလိုက်သေးတယ်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ခွေနေတဲ့ ကျနော့်ကို အုပ်မိုးပြီး

“ ချစ်လိုက်တာဟာ!”

လို့ တိုးတိုးလေးပြောရင်း တရွှတ်ရွှတ် နမ်းသွားသေးတယ်။ ကိုယ်ကိုကိုင်းညွှတ်လာတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ရင်သားတွေကို အသာလေး အင်္ကျီပေါ်က ဆုပ်ချေမိလိုက်တော့

“ ဟွန်း! လက်ဆော့လိုက်တာ…. လစ်တာနဲ့ နှိုက်တယ်ကွာ..”

ဆိုပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ပြီး …

“ ကဲ! ချို ညစာသွားချက်ဦးမယ်နော်။ ချို့ပါးကို တစ်ခါနမ်းပေး…”

ဆိုပြီး ပြောလာလို့ ဘယ်ပြန်ညာပြန် တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းပေးလိုက်ရသေးတယ်ဗျ။ ညစာကို လင်ဗန်းလေးနဲ့ အခန်းထဲယူလာပေးတော့ ဆရာမလေး ခွံ့ကျွေးတာကို ပလုတ်ပလောင်း စားလိုက်တာပေါ့။ ခရမ်းသီးအိုးကပ်နဲ့ ကုလားပဲဟင်းရည်.. ကြက်ကြော်.. ဟင်းတွေထက် ချစ်သူကိုယ်တိုင်က ‘ဟ’ ဆိုတဲ့ အမူအရာလေးလုပ်လုပ်ပြီး အခွံ့ခံရလို့လားမသိဘူး တသက်မမေ့နိုင်မယ့် ညစာလေးပေါ့ဗျာ။ ညနည်းနည်းမိုးချုပ်လာတော့ ကျနော် ရေချိုးချင်လာတယ်။ အိမ်အောက်ထပ်မှာ အဆောင်နေတဲ့ ဆယ်တန်းကျောင်းသူတွေ ရှိတာကြောင့် အိမ်နောက်ဖေးရေတွင်းဆီကို ကျနော့်ကို ခေါ်သွားဖို့ ဆရာမလေးက လန့်နေရှာတယ်။ ရေမချိုးရင် နေလို့ထိုင်လို့မရ ဖြစ်တတ်တဲ့ ကျနော်က အတင်းပူဆာတော့မှ ကျောင်းသူလေးတွေကို ပုစ္ဆာတွက်ခိုင်းထားပြီး ဆရာမရေချိုးလိုက်ဦးမယ် ဆိုပြီး အိမ်ပေါ်ပြေးတက်လာ.. ကျနော့်ကို အိမ်နောက်ဖေးလှေကားကနေ တိတ်တိတ်လေး ရေတွင်းနားက အုတ်ကန်လေးဆီ လက်ဆွဲပြီး ခေါ်သွားပေးတယ်။

အရှက်အကြောက်ကြီးတဲ့ အပျိုကြီးလေးမို့ လူမိမှာ ကြောက်ပြီး လက်ကလေးတွေကို တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေရှာတယ်။ ခါးစောင်းလောက်အမြင့်ရှိတဲ့ အုတ်ကန်လေးကိုကွယ်လို့ နှစ်ယောက်သား တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲ ရေကို တဗွမ်းဗွမ်းမြည်အောင် သွက်သွက်လေး ချိုးနေကြတယ်။ အိမ်မကြီးဖက်ကနေ တစ်ယောက်ယောက်လာနေရင်လည်း ကျနော်တို့က အမှောင်ထဲကနေဆိုတော့ အရင်မြင်နေရတာမို့ သိပ်တော့ ကိစ္စမရှိဘူးပေါ့လေ။ စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းပေမယ့် တခွိခွိနဲ့ ကြိတ်ရယ်နေကြရင်း ပျော်နေကြတာပေါ့။

အိမ်အောက်ထပ်က ကျူရှင်သင်တဲ့နေရာမှာ လေးပေဖန်ချောင်း ၃ ချောင်းအောက်မှာ ကျောင်းသူလေးတွေ အုပ်စုလိုက်က စာကျက်လိုက် စကားပြောလိုက် ဆူညံနေကြတာကို လှမ်းမြင်နေရတဲ့ နေရာမှာ ချစ်သူဆရာမလေးနဲ့ ရေအတူတူ ချိုးနေရတာလေ။

“ ကိုဖိုးသက်လေး .. ရှင်အဲ့လို မကဲနဲ့ကွာ… ဟိုမှာ ကလေးတွေ အများကြီးရှိနေတယ်နော်.. ကျွတ်.. ဟာ.. “ချို” စိတ်တိုလာပြီနော် .. မလုပ်နဲ့ဆိုနေ…”

ရေချိုးရင်း ဆပ်ပြာတိုက်ကြတော့ ဆရာမလေးရဲ့ ထမီရင်လျားလေးကို ဆွဲချွတ်ပြီး နို့တွေ အဖုတ်တွေ ကျောပြင်တွေကို ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဆပ်ပြာတိုက်ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ငြိမ်ငြိမ်လေး ကျနော် လုပ်ပေးသမျှခံနေတဲ့ ဆရာမကို ရေလောင်းပေးရင်း ဆွဲဖက်လိုက်တော့ ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အတင်းပြန်ဖက်တွယ်လာတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော့်အောက်က လိင်တံက အလိုက်မသိပဲ ဖျောင်းကနဲ ထောင်လာတော့တာဗျ။ ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးကို အခွေလိုက်ကလေး ခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ဆံညှပ်နဲ့ညှပ်ထားတော့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးဖြစ်ပြီး ထမီရင်လျား ဂွင်းလုံးကျွတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို ဒီနေရာမှာတင် ကျနော် အရမ်းလိုးပစ်ချင်စိတ်က ထိန်းမရတော့ဘူး ဖြစ်လာတယ်။ ပုံမှန်ဖက်တာ မဟုတ်တော့ပဲ နို့ကြီးတွေကို ငုံ့ပြီး စို့၊ ဖင်တွေကို ချေ၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး လျှာကိုထိုးထည့်ထားရင်းကစား လုပ်လာတော့ စိတ်အိုက်လာဟန်တူတဲ့ ဆရာမလေးက အတင်းတွန်းထုတ်ရင်း ငြင်းတယ်။ ဖားအော်သံတွေ ဆူညံနေတဲ့ ညအမှောင်မှာ လူရိပ်နှစ်ခုဟာ တွန်းထိုးနေကြရင်း ပူနွေးမာတောင့်နေတဲ့ လိင်တံကို ဆရာမလက်ဖဝါးနုနုလေးထဲ ထည့်ပေးလိုက်တော့..

“ ဟောတော့ ရှင်လေးဟာကြီးကလည်း ဒုံးပျံကြီးကြနေတာပဲ.. အရမ်းဖြစ်နေပြီ .. အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တဲ့ထိတောင် မစောင့်နိုင်တော့ဘူးကွာ ကျွတ်! ဒုက္ခနော်.. စိတ်ညစ်လိုက်တာ”

တုန်ရီနေတဲ့ အသံကလေးနဲ့ ပြောရင်း မတ်တပ်ရပ်နေရာက ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ပလွတ်ကနဲ ကောက်စုပ်ပစ်လိုက်တော့တာပဲဗျ။

ရှီးးးကနဲ အသံထွက်ညည်းမိရင်း အဲ့လိုလုပ်လိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားတဲ့ ကျနော် ခြေဖျားထောက်လို့ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ့ ခေါင်းကလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ရင်း ကော့ထားပေးမိတယ်။ ဒစ်ထိပ်ဖူးကို ငုံထားရင်း လျှာနွေးနွေးကလေးနဲ့ ခတ်ပြီး ဆော့ပေးနေရာက လိင်တံတစ်ဝက်လောက် ရောက်သွားတဲ့အထိ စုပ်ယူပစ်လိုက်တော့ ကျင်တက်သွားအောင် ကောင်းလိုက်တာဗျာ။

“ အု..အု..အု.. ဝူးး”

အသံတိတ် အော်ညည်းသံလေးတွေ ထွက်ကျလာတဲ့အထိ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ပါးစပ်ထဲကို လိင်တံသွင်းပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်မိတယ်။ သနားညှာတာရကောင်းမှန်းတောင် မစဉ်းစားမိတော့ပါဘူးဗျာ။ ၅ မိနစ်လောက် အဲ့လိုလုပ်နေရာက တော်တော်ကြီး စိတ်ရိုင်းဝင်လာတော့မှ ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကြီးကို ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်နေတဲ့ ဆရာမကို ဆွဲထူပြီး ရေကန်ဘောင်ပေါ် ပွေ့ချီတင်ပြီး လိုးဖို့ပြင်တယ်။ လူမိမှာ ကြောက်လန့်နေရတဲ့ အခြေအနေပေမယ့် ဆရာမလေးက ငြင်းဆန်တာတွေဘာတွေ မလုပ်တော့ဘူးဗျ။

“ ဟားးးးး မြန်မြန်လုပ်နော် … ကြပ်လိုက်တာကွယ်.. ဖူးးးး”

အဖုတ်ဝကို တေ့မိတာနဲ့ ဖိပြီး အဆုံးထိ သွင်းပစ်လိုက်တော့ လိင်တံတစ်ချောင်းလုံး နွေးကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကြပ်သိပ်စီးပိုင်လွန်းတဲ့ အရသာကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ရေကန်ဘောင်တစ်ဖက်ခြမ်းကို အိကျနေတဲ့ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို စုံကိုင်ထားရင်း အချိန်မဆွဲတော့ပဲ မတ်တပ်ရပ်လျက် ကျနော် ဆောင့်လိုးမိနေပြီ။ ဆရာမလေးကတော့ ကျနော့်ပုခုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ထားရင်း အတင်းဖက်ထားတယ်။ အော်ညည်းမိမှာစိုးလို့လား မသိဘူး။ ပုခုံးကို သွားနဲ့ လာကိုက်ထားတယ်။ ကျနော် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လေလေ ပိုကိုက်လာလေလေပဲ။ ခင်ဗျားတို့ပဲ မျက်စိထဲ မြင်ကြည့်ကြစမ်းပါဗျာ။ ဟိုးအဝေးမှာ စာကျက်နေတဲ့ ကျောင်းသူတွေကို လှမ်းမြင်နေရပြီး ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို ပွေ့လိုးနေရတဲ့ ကျနော့်အဖြစ်ကို။ လူတွေရှေ့မှာ ချစ်တဲ့သူကို လိုးနေရသလို ခံစားမနေရဘူးလားဗျ။ အဲ့လိုဆိုတော့ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းတယ်လေ။

“ အာကွာ! ဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ … ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ..”

“ ခဏအောက်ဆင်းပေးနော်… အုတ်ကန်ဘောင်ကို ကိုင်ပြီး လက်ထောက်လိုက်.. တင်ပါးကို ကော့ထားပေး.. အနောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဆောင့်ချင်လို့..”

“ ဆိုးတယ်ကွာ.. ကြံကြံဖန်ဖန်တွေ.. စိတ်ညစ်လိုက်တာနော်..”

တငြီးငြီး တငြူငြူနဲ့ ကျနော်ပြောသလို လုပ်ပေးရှာတယ်။ တင်ပါးအိအိကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဖြဲပြီး ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်လို့ ကျနော့်လိင်တံကို ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းလိုက်တယ်။ ၂-၃ ချက်လောက် အသွင်းအထုတ်လုပ်လိုက်တော့ အဝင်ချောသွားပြီ။ ဒါပေမယ့် အုတ်ကန်ဘောင်ကို လက်ထောက်ပြီး ကုန်းထား ကော့ထားပေးတာကို မတ်တပ်အနောက်ကနေ လိုးနေရတော့ ပုံမှန်ထက် ပို့ပြီးထိတယ်။ ကြပ်တယ်ဗျ။ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ဆက်လိုးနေလိုက်တယ်။

“ ဖောက်.. ဖောက်… ဖတ်..ဖတ်.. အင့် အင့်.. အီးးးး ဖူးးးး.. အာ့ အာ့ မြန်မြန်ဆောင့်ပေးတော့ ကောင်းလာပြီ… မရတော့ဘူးးးး … ဖိုးသက်လေး ချို ဖြစ်လာပြန်ပြီ မြန်မြန် မြန်မြန်…”

ကြာကြာ မလိုးလိုက်ရပါဘူး။ တင်ပါးကို ကျနော့်ဆီးခုံရိုက်သံ.. ဆရာမလေးရဲ့ အော်ညည်းသံတွေဟာ ဖားအော်သံတွေ ဆူညံနေတဲ့ကြားထဲမှာ ပျံ့လွှင့်ရင်း သူမ ပြီးချင်လာမှန်း သိလိုက်ရတော့ စိတ်ကိုထိန်းမနေတော့ပဲ တင်ပါးနှစ်ဖက်ဆီ လက်ပြောင်းကိုင်လို့ အားကုန်ပင့်ဆောင့်လိုးရင်း ကျနော်လည်း သုတ်ရည်တွေ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ့အဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်သလို ပြီးသွားတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာလည်း ဒူးပျော့ပြီး အုတ်ကန်ဘောင်ကို ကိုင်ထားရာက တဖြေးဖြေးချင်း ခွေညွှတ်ကျသွားလို့ အမြန်ဖမ်းထိန်းထားလိုက်ရသေးတယ်။

“ ထတော့ ဆရာမလေး အအေးမိမယ်..”

“ ထနိုင်တော့ပူး.. သူများကို တအားလုပ်ပစ်တာ အခု ဒူးပျော့နေတယ်.. ပွေ့ပြီး ခေါ်သွားတော့”

“ အာ.. ဒါဆို ဆပ်ပြာတွေဘာတွေ ထားခဲ့ပစ်မှရတော့မယ်.. ကဲမြန်မြန်လာ ကျနော် ကုန်းပိုးမယ် တက်..”

“ တက်ပြီ အဟိ”

ပျော့ခွေသွားတဲ့ ဆရာမလေးကို ထိန်းထားရင်း အဖုတ်ကို ဆေးကြော၊ ကျနော့်လိင်တံကိုလည်း ဆေးကြောပြီးတော့ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်ဖို့ပြင်တာကို ညောင်စိန်လုပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို ကျနော် အသာလေးကုန်းပိုးပြီး အမှောင်ထုကို အကာကွယ်ယူလို့ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး ပြေးလာခဲ့ရတယ်။ အိမ်နောက်ဖေးလှေခါးဆီ မရောက်ခင် တစ်ယောက်ယောက်ကများ မြင်လိုက်လို့ကတော့ ဖင်တုံးလုံးဆရာမလေးကို ဂွေးတန်းလန်း ဖိုးသက်က ကုန်းပိုးပြီး ပြေးနေတာကို မြင်ရရင် ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူးလို့ တွေးရင်း ရယ်ချင်စိတ်က ထိန်းမရဖြစ်လာလို့ အံကြိတ်ထားလိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ကျောပေါ်ပါလာတဲ့ ဆရာမလေးကတော့ ခပ်ရွှင်ရွှင်အသံလေးနဲ့ ကျနော့်နားရွက်နားကပ်ပြီး

“ ဖေ့သားရေ! ပြေးထားဟေ့”

လို့ နောက်တောက်တောက် အသံလေးနဲ့ စနေတယ်ဗျာ။

~~~~

အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>>